جمع بندی عدم آزادی بیان برای مخالفین نظریه ولایت فقیه

ارتداد هرگز در تعارض با آزادی بیان نیست، اگر کسی که مرتد شده به جای جار زدن ارتدادش برود در محافل علمی بحث کند، مناظره برگزار کند و رفتارهایی مانند آن هرگز حکم مرتد بر او اجرا نخواهد شد، فلسفه ارتدا دصالا یک نوع سوء استفاده از آزادی بیان است، اسلام با این حکم مانع توطئه در این خصوص شد همانطور که می فرماید:
«قالَتْ طائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ آمِنُوا بِالَّذي أُنْزِلَ عَلَى الَّذينَ آمَنُوا وَجْهَ النَّهارِ وَ اكْفُرُوا آخِرَهُ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُون‏»؛ و جمعى از اهل كتاب (از يهود) گفتند: « (برويد در ظاهر) به آنچه بر مؤمنان نازل شده، در آغاز روز ايمان بياوريد و در پايان روز، كافر شويد (و باز گرديد)! شايد آنها (از آيين خود) بازگردند(آل عمران:72)

علاوه بر اینکه ارتدا یک حکم پیشینی است، برای ورود به دین اجباری نیست؛ لذا چنین تهدیدی در حقیقت علاوه بر اینکه مانع توطئه و سوء استفاده و عوام فریبی میشود، موجب تحقیق پیشینی شده و منع از این خواهد شد که شخص چشم بسته وارد دین شود! یعنی اتفاقا دین با این حکمش انسان را وادار به تحقیق پیشینی میکند.

اگر هم چنین باشد شاید به خاطر این است که احساس خطر نمی کنند، اما این را بدانید که اگر سخنان شما پررنگ و تاثیرگذار باشد و نسبت به منافعشان احساس خطر کنند شما را رها نخواهند کرد، نمونه های آن را برای شما عرض کردم
ادواردو آنیلی، لوکا کائتانی لواتلی که از خانواده های با نفوذی بودند، یا شهید محمد حسن ابراهیمی و دیگران...
خلاصه آزادی بیان تا جایی است که بدانند قدرت رسانه ای شما بر تاثیر شما چیره است کاری با شم ندارند، در غیر اینصورت حقیقت آزادی بیان در غرب رخ خواهد نمود، نمونه آن را در حذف مکرر شبکه های پرس، هیسپان تی وی ایران از روی ماهواره اهای بین المللی شاهد هستیم.

در آمریکا چاپ نشد... در کانادا چاپ شد
علی رغم اینکه ما سفارت کانادا را تسخیر نکرده ایم ناشر این کتاب تهدید شده است!

ما مشکلی با رساندن پیام برای عوام نداریم، حرف ما این است که کفه ورود شبهه و سوال باید با کفه پاسخگویی برابر باشد، یعنی برای مردم امکان شنیدن سخن حق هم باشد در این صورت است که آزادی بیان منطقی بوده و ثمر بخش خواهد بود، اما اکنون اینگونه نیست! قدرت رسانه ای دشمن قابل مقایسه با قدرت رسانه ای جببه حق نیست! طبق آمار وزیر بهداشت کمتر از 5 درصد از فضای تلگرام به دفاع از دین مشغول است! طبیعتا در چنین صورتی حق آشکار نخواهد شد!

در هر صورت نگاه صفر و صدی به مقوله آزادی بیان چه در ایران و چه در غرب خطاست، نه ایران آنچنان که دوستان اصرار دارند خفقان است، و نه غرب آنچنان که دوستانمی پندارند آزادی بیان است، باید از این ظاهرگرایی ها عبور کنیم!

اولا این حق، حقی است که هر حکومتی دارد، اینطور نیست که صرفا حق معصوم باشد؛ هر حکومتی برای آزادی بیان به نفع خودش دایره گسترده تری برای مخالفین خودش ترسیم میکند، و این کاملا منطقی هم هست! هیچ کسی پایه های خودش را سست نمیکند، این رفتار درست است، اما اینکه مبنای اعتقادی آن حکومت هم درست است یا خیر حرف دیگری است!

به عبارت دیگر هر حکومتی در وهله اول باید مبنای حق را برای خویش انتخاب کند، و ثانیا در آزادی بیان باید آزادی هایی که بر خلاف ثبات و امنیت خویش است را محدود کند؛ این گام دوم را نمیشود نقد کرد حتی نسبت به حکومت های سکولار و ضد دین! بلکه باید آن بخش اول را نقد کرد!

علاوه بر اینکه این حکومت هیچ تعارض و تضادی با امام زمان(عج) نداشته، وهیچ محدودیتی برای ایشان ایجاد نخواهد کرد، طبیعتا وقتی اعتقاد یکسان و اهداف مشترک در میان باشد محدودیت برای آزادی بیان وجود ندارد.

ثالثا: حتی اگر بر فرض محال معتقد به این شویم که این حکومت به امام آزادی بیان حداکثری نخواهد داد(تاکید می کنم بر فرضی عجیب و نامعقول)، باز هم امام(عج) اجازه مناظره و بحث در محافل علمی را خواهند داشت و این برای کشف حقیقت کفایت می کند.

رابعا: بالاخره جامعه حکومتی خواهد داشت، اینگونه نیست که ما اگر این حکومت را از هم فروپاشاندیم بشود بدون حکومت زندگی کرد! بنابراین قطعا امام زمان(عج) در هنگام ظهور با حکومت هایی که برای آزادی بیان ایشان محدودیت ایجاد می کنند روبرو خواهد بود، پس اینطور نیست که این محدودیت ها ناشی از این حکومت باشد، اما در مقام مقایسه میتوان فهمید اگر در زمان ظهور این چنین حکومتی باشد امام(عج) آزادی بیان بسیار بیشتری خواهند داشت، نسبت به اینکه در زمان ظهورشان با یک حکومت سکولار روبرو باشند.

با سلام و احترام

اگرچه پاسخ ابهامات وسوالات شما روشن است و در تاپیک های متعدد از آنها سخن گفته شده، اما از آنجا که هیچ کدام از موضوعاتی که فرموده اید مربوط به موضوع آزادی بیان در مورد ولی فقیه نمیشود، اجازه بدهید این مسائل در مجال خود پی گرفته شوند؛ در سایت جستجو کنید اگر پاسخ ها شما را قانع نکرد می توانید در این خصوص تاپیک جدیدی تاسیس بفرمایید.
گزینه "ارسال پرسش" که در امضای بنده هم آمده سریع ترین راه برای این امر است.@};-

با سلام و احترام

من همیشه تأکید کرده ام و باز هم یادآوری می کنم، گاهی یک حرف اشتباه با ادبیات جذاب، یا خیلی محکم ادا میشود، و متاسفانه در بسیاری از اوقات این جذابیت، و این محکم ادا کردن در نگاه بسیاری جایگزین دلیل میشود!
ببینید ما یا به الهی بودن دین اعتقاد داریم یا نداریم! اگر اعتقاد داریم که پس این چه جای اشکالی است؟ کسی که میداند دینی از جانب خداوند آمده یعنی یک برنامه معصومانه در اختیار دارد!! چه اشکالی به بهره وری از این برنامه به او وارد است؟ اما غرب چنین اعتقادی ندارد طبیعی است که به عقلانیت ابزاری متمسک شود که البته آن بخشی از عقل که بی طرفانه از آن بهره برده میشود هم موهبتی الهی است! بنابراین هر کجا غرب پیشرفت داشته از اسلام تبعیت کرده، و هر کجا پس رفت داشته از هوس! ما هم همچنین، هر کجا پیشرفت داشته ایم از اسلام تبعیت کرده ایم و هر کجا پس رفت کرده ایم ازاسلام رویگردان بوده ایم.

ثانیا: یک برنامه خوب میتواند به بهترین نحو اجرا شود، ویک برنامه بد به بهترین نحو و به یک نتیجه مشابه، و بلکه نتیجه دومی میتواند بهتر شود، این به قوانین ارتباطی ندارد، مشکل از اجراست! کدام بُعد از قانون اساسی و دستورات اسلامی است که مانع پیشرفت یک کشور شود؟ پس معلوم است مشکل از دین یا قانون نیست! شما که مقهور پیشرفت و قوانین غربی هستید گمان می کنید مثلا قانون اساسی انگلیس و آلمان را بیاورید در ایران اجرا کنید ما هم مثل آنجا میشویم؟ اگر آری قطعا اشتباه میکند، اگر آری پس شما هم قبول دارید مشکل ما از قانون نیست!

ثالثا: وحی که همه جزئیات را بیان نکرده است، کلیاتی بیان کرده است که باید با بهره گیری از عقل و مشورت آنها را در قالب های مختلف پیاده کرد، بنابراین عمده نظام سازی ها ترکیبی از عقل و وحی است، مثلا همین نظام اسلامی مبتنی بر تفکیک قوای سه گانه مونتسکیو است، یا نظام بانکداری که وامها در قالب جعاله و مضاربه و مانند آن تعریف شده است، یا نظام ها و تشکیلات دیگری مانند آن... بنابراین هم در خصوص نحوه نظام سازی و هم در خصوص نحوه اجرا مجال برای ابراز دیدگاه ها وجود دارد، اینطور نیست که همه چیز در دین آمده باشد!

رابعا: وحیانی بودن قانون منافاتی با آزادی بیان ندارد؛ ما اگرچه دین را معصوم میدانیم، اما این بدین معنا نیست که اجازه ندیهیم مخالفین دین حرف بزنند! همانطور که بارها در پست های متعدد اشاره شد آزادی بیان در مباحثی که حتی دین مستقیما در آنها ابراز نظر کرده، و حتی در اصل خود دین در چارچوب و با شرایط مشکلی ندارد.

بنابراین چنین حرفی هرگز توجیهی ندارد و نشأت گرفته از عدم آگاهی، یا عدم توجه به نکاتی است که عرض شد

با سلام و احترام

رشته بنده چه در کارشناسی، چه ارشد و چه دکتری همین مباحث کلامی و نقد ادیان بوده، سخن در این باره زیاد دارم، هم در اصل سخنانتان، و هم در حواشی آن، هم از محتوا، و هم از لحن کلامتان، هم از بطلان اعتقادات مسیحیت، هم از ظلمی که مسیحیت تحریف شده در حق مقوله ی دین کرده، هم از ظواهر فریبنده ای که نشانه حقانیت قلمداد شده، و... اما چاره ای جز سکوت ندارم تا تاپیک از محور و موضوعش خارج نشود...!!

با سلام و احترام

منظورم از اقلیت و اکثریت، اقلیت و اکثریت نفری نیست! کم و کیف رسانه ای است، در زمان حکومت امام علی(ع)، اگرچه حکومت به دست امام علی(ع) بود اما بُعد رسانه ای دشمن و معاویه قوی تر بود، لذا توانستند جنگ جمل و صفین به راه بیندازند.
در خود شام کار را به جایی رساندند که مردم شام باور نمی کردند که علی(ع) نماز بخواند!! خب این نشان میدهد می شود با جذابیت های دروغین مخاطین حکومتی بر حق را جذب خود ساخت! و این نشانه حقانیت نیست!!
امروز در خصوص خود دین آیا تبلیغات دین قوی تر است یا بی دینی؟ اما آیا این نشانه ی بطلان دین است؟

خواهش می کنم دقت بفرمایید، آزادی بیان یک مقوله پیشینی است، یعنی فراتر از حقانیت یا بطلان دیدگاه یک حکومت است، در مقوله آزادی بیان بین حکومت معصوم و غیر معصوم فرقی نمی کند، چون منتقدین به هر حال آن را اشتباه قلمداد می کنند، یعنی کسانی که منتقد یک حکومت هستند ولو در حکومت علوی یا نبوی باشد، حاکم را معصوم نمیدانند! نمیتوانید بگویید ما معصوم میدانیم پس شما نباید انتقاد کنید!!

بنابراین آزادی بیان در هر حکومتی چه معصوم و چه غیر معصوم یک سقفی دارد و یک کفی، سقف آن برای موافقن، وکف آن برای مخالفین است، منتهی با همان کف کار برای اثبات یا رد احتمال غلط بودن مبنا کفایات می کند، چون اصل این مسئله باید بین نخبگان روشن شود، نه بین عوام مردم!

یعنی شما معتقد هستید خطر این حکومت برای امام زمان(عج) بیشتر از حکومتی چون حکومت پهلوی است؟! درست متوجه شدم؟:ghati:
گاهی دشوار بودن یک مطلب بنده را به فکر فرو میبرد و گاهی بدیهی بودن آن!

در هر صورت چه شما این را بپذیرید و چه نپذیرید محور بحث در ورد آزادی بیان همان است که عرض کردم، هر حکومتی که خود را حق می داند منطقی است که مخالفین را در حیطه آزادی بیان محدود کند، یعنی قلمرو آزادی بیان در هر حکومت توسط خود آن حکومت تعیین میشود و این کاملا منطقی است!

اینکه دشمن ابزار رسانه ای اش قوی تر از ماست، نشأت گرفته از ضعف ما نیست بلکه نشأت گرفته از قدرت رسانه ای دشمن است، همانطور که در جنگ تحمیلی ما به لحاظ نظامی تما دنیا علیه ما بسیج شده بود! یا در جنگ اقتصادی که دنیا علیه ما بسیج شده، در جنگ فرهنگی هم همینطور است! ده ها شبکه ماهواره ای و ده ها هزار سایت اینترنتی علیه این نظام فعالیت می کنند! خب آیا میشود به لحاظ ابزار مادی با اینها رقابت کرد؟

voa با 45 زبان زنده دنیا، و bbc با 38 زبان زنده دنیا فقط دوتا از این رسانه هاست! شاید بودجه یکی از اینها بیشتر از کل بودجه رسانه ای ایران باشد!

فارغ از این اصلا ما کاری نداریم که دلیل این تفاوت قدرت رسانه ای چیست، حالا یا ما بی عُرضه هستیم، یا دشمن فوق العاده قوی است، اما در نتیجه فرقی نمی کند، آزادی بیان در جایی منطقی و منجر به رشد خواهد شد که مردم با شنیدن حرف دو طرف بهترین را انتخاب کنند، اما اگر مردم فقط سخن یک طرف را شنیدند و سخن شما را نشنیدند حالا به هر دلیلی، این هرگز مایه رشد نخواهد بود، بلکه پیرو آن خواهند شد نه از باب حقانیت آن، بلکه از باب اینکه بروز و نمود بیشتری دارد!

اینکه دین میتواند تحریف شده و مانعی در برابر دین حق شود حرف درستی است، اما توجیه مناسبی برای این نیست که از ترس وقوع چنین امری دین را خودمان از جامعه خارج کنیم!!

ببینید این طبیعی است! من چندین بار عرض کردم هر حکومتی از ابزار خودش برای اهدافش بهره میبرد، ما اصلا نمیخواهیم بگوییم چون قدرت رسانه ای دولتی در ایران در دست طرفداران ولایت فقیه است پس ما بر حق هستیم!!!
اما این طبیعی است که هر حکومتی ایده خودش را بدون محدودیت در بین مردم بیان می کند اما برای دیدگاه های مخالف محدودیت قائل میشود، اگر ناجوانمرد باشد خب از اساس حقی برای مخالفین قائل نمیشود، اما اگر مانند اسلام منصفانه باشد می گوید باید در چارچوب و شرایط باشد تا عوام فریبی نشود!

ببینید هیچ کدام از انبیاء و ائمه(ع) که حاکم بوده اند اجازه نمیدادند یک مخالف برود در میان مردم تبلیغ شرک و بت پرستی کند، اما با استقبال از بحث و مناظره با ایشان استقبال می کردند! در حالی که از نگاه بت پرستان و مشرکین این حکومت معصومین بر باطل بوده است!

پس این اصلا مهم نیست که حکومت در نگاه مخالفین چه جایگاهی دارد، مهم این است که هر حکومت خودش را حق میداند و طبیعتا منطقی است که رفتار مخالفین را محدود می کند.

عرض کردم آزادی هست، منتهی آزادی باید برابر باشه، اگر دیدید که قدرت رسانه ای دشمن قوی تر هست به لحاظ منطقی هیچ اشکالی نداره که اون رو محدود کنید، عرض کردم آزادی بیان یک طرفه هرگز مایه رشد نیست!
اصلا فلسفه آزادی بیان در شرایط نابرابر محقق نخواهد شد، و چنین آزدی بیانی مطلوبیت ندارد، حالا علتش هر چه میخواهد باشد، چه ضعف این جبهه، و چه قوت آن جبهه

در این خصوص به صورت کلی نمیشود نظر داد، جزئیات خیلی در این مسئله دخیل است، مثلا رویکرد ما ؛ یعنی یک وقت ما از اسلام سخن میگوییم، یعنی سایت و کانال میزنیم و اسلام را توصیف می کنیم، و یک وقت سایت و کانال میزنیم و مسیحیت را نقد می کنیم! خب این دو رویکرد متفاوت است!

یا قدرت رسانه ای آن حکومت مسیحیت، یعنی یک وقت حرف مسیحیت و دفاعیه مسیحیت هم در دست مردم هست، و یک وقت این دفاعیه به هر دلیلی در دست مردم نیست! خب این هم میتواند در این آزادی دخالت داشته باشد
و شرایط و شاخصه های دیگر...

شما دقت نمیکنید! اگر آزادی بیان برای همه دیدگاه ها مطلق و بی حد و مرز باشد آن تفکری بیشترین جذب را خواهد داشت که به لحاظ اقتصادی و ابزار رسانه ای بیشترین قدرت را داشته باشد، همانطور که یکی از نقدهای ویژه به دموکراسی همین است، که دموکراسی موجب حاکمیت شایسته ترین نمیشود، موجب حاکمیت کسی می شود که قدرت اقتصادی و تبلیغی و رسانه ای بیشتری داشته باشد.

اتفاقا همین مورد رضای خداست و خود اسلام هم همین را تایید کرده است، یعنی بر تبلیغ همه جانبه اسلام تاکید کرده است، اما از طرف مقابل کفر و شرک را به رسیمت نشناخته، اجازه نشر کتب ضاله را نمیدهد، و حکم مرتد را اعدام اعلام کرده است!

ای بابا شما چرا دوباره از آن طرف افتادید؟! هیچ حکومتی به مخالفین خودش که کمک نمی کند!! آزادی بیان که این نیست که ما کمک کنیم مخالفین حرفشان را بزنند!!
آزادی بیان این است که تا سخن مخالفین، پررنگ تر از سخن ما نشده آزادند سخنشان را بیان کنند، نه اینکه سخنان مخالفین کمرنگ تر از خودمان را پررنگ کنیم!!

اینکه در آخرت دلیل برای نجاتشان ندارند که حرف نیست؛ سخن در این است که حالا که مردم عقل دارند جبهه مقابل حق باید آزد گذارده شوند؟ هرگز اسلام چنین دیدگاهی ندارد، احکام ارتداد و تحریم کتب ضاله و مانند آن مصادیقی از این رویکرد اسلام به شمار می روند

فکر می کنم پست های پیشین بنده را نخوانده اید، وگرنه چنین اشکال نمیگرفتید
بنده عرض کردم آزادی بیان باید در شریط مساوی باشد، که پذیرش نشأت گرفته از کیفیت قول باشد، نه کمیّت آن
اگر دشمن شما به لحاظ رسانه ای قوی تر از شما باشد و در هر روستایی یک مبلّغ بفرستد خب مردم بدون اینکه سخن شما را بدانند جذب آن میشوند، چون یک دیدگاه باطل بدون رقیب دارد مطرح میشود!
به همین خاطر حکومت حق دارد آزادی بیان را در شرایط مساوی نگه دارد، من عرض نکردم که آن را تضعیف کند!
مثلا اگر کسی خواست برود در یک روستا عرفان حلقه را تبلیغ کند خب رها کردن او آزادی بیان نیست، حماقت است! آزادی بیان در صورتی محقق خواهد شد که او حرفش را که میزند شما هم یک مبلغ نقد عرفان حلقه داشته باشید تا مردم حرف او را هم بشنوند تا با چشم باز تصمیم بگیرند.

بنابراین چنین نتیجه گیری که شما فرموده اید غیر منصفانه است

از نظر بنده هیچ اشکالی ندارد...، اتفاقا اگر روزی رئیس صدا و سیما شوم روی آن فکر خواهم کرد، یا رئیس سازمان صدا و سیما با بنده مشورت کند آن را پیشنهاد خواهم دادhappy
چون من به حقانیت اسلام و ولایت فقیه یقین دارم و میدانم این مناظرات میتواند بسیاری را به دامن اسلام برگرداند.
اما این احتمال را میدهم که آقایان از حواشی این مسئله واهمه دارند، چون متاسفانه هنوز صداقت، و اخلاق حتی در مناظرات تلویزیونی در میان رده های بالا گاهی زیر پا گذاشته میشود!
البته احتمالات دیگری هم وجود دارد مانند اینکه طرح این مسائل را چیزی میدانند که در ذهن مردم نیست و خودش دغدغه ایجاد می کند، یعنی آنقدر گسترده نیست و هنوز نیاز به واکسینه کردن ندارد.

نمیخواهم از این فرض ها دفاع کنم، میخواهم عرض کنم ضرورتا نباید این نوع عملکردها مخالفت با آزادی بیان معنا کرد!

جمله شما درست است اما دو مسئله :
اول اینکه منظور از خطری که میتواند موجب برخورد شود خطر رفتاری یا آزادی بیان خارج از چارچوب است، وگرنه اگر با آزادی بیان در چارچوب و با شرایط مردم را به خود جذب کردند اینجا این خطر توجیهی برای سلب آزادی بیان نیست، چون معلوم میشود چنین جذبی به خاطر خود آن قول است، نه عوام فریبی!

و دوم اینکه لحن شما به گونه ای است که به جای منطق احساسات مخاطب را تحریک می کند، جمله شما مانند این است که من بگویم:
مخالفین وجود خدا حتی اگر حق با آنها باشد تا زمانی ک خطری عقیدتی ندارند آزاد هستند، در غیر این صورت با آنها برخورد میش.د حتی اگر بر حق باشند!!

اما آزادی بیان پیش از قضاوت است، سخن در این است که هر حکومتی بالاخره آزادی بیان را برای مخالفین خودش محدود می کند، اصلا کار نداریم اصل آن حکومت بر حق است یا خیر، ما این رفتار منطقی است، چون رفتری غیر از این برخلاف مصالح آن کشور و حکومت است، پس باید سخن را ببریم روی اصل آن مبانی، وگرنه به لحاظ آزادی بیان اشکالی متوجه ایشان نیست.

شما هیچ حکومتی را نخواهید یافت که بین موافقین و مخالفین در آزادی بیان تفاوتی قائل نشود

اشکال شما را جواب دادم، آزادی بیان تنها در صورتی است که دو طرف مساوی باشند به لحاظ کمّی، وگرنه شخص به جای جذب کیفی، به خاطر کمیّت یک دیدگاه به آن جذب خواهد شد
حکومت دینی میگوید آزادی بیان در جایی مثمر ثمر است که مردم حرف هر دو طرف را بشنوند، این حرف، حرف غیر منطقی و توقع بزرگی است؟

اما اشکال شما اگر به حکومت فقیه وارد باشد، به حکومت های دینی هم وارد است، چون مخالفین آن حکومت ها هم میگفتند شما خود را بر حق می دانید و آزادی ما را محدود کرده اید!
مشرکین میگفتند از کجا معلوم که شرک و کفر بر حق نباشد که شما آزادی ما را محدود کرده اید!
خب شما چه جوابی به این دسته از مشرکین و بت پرستان میدهید، دقیقا ما همان جواب را اینجا میدهیم.

بر فرض که کسی گفت مرجع تقید من معتقد به ولایت مطلقه نیست، خب نتیجه اش این میشود که او و مرجعش و هم فکرانش نباید حکومت تشکیل دهند، اما نمیتواند رفتار سایر مراجع و مقلدین ایشان را نقد کند!!
این خودش یک بحث تخصصی است
ثانیا ما اگر دلیلی بر اثبات ولایت فقیه نداشته باشیم، دلیلی بر ضدیت با آن هم نداریم! بنابراین این از اساس اشتباه است که گمان کنیم که فقهای مخالف ولایت مطلقه فقیه می گویند این حکومت باید سرنگون شود!
عمده کسانی که در شبکه های مجازی، یا رسانه ها و ماهواره ها نظرات فقها را در رد ولایت مطلقه برای عموم مردم نقل می کنند، دنبال تضعیف نطام بوده و چنین نتیجه گیری از آن میکنند که روشن است صحیح نیست!

من اصلا کاری با این مصادیقی که به عنوان مثال عرض کردم ندارم، من فقط یک سوال از شما میپرسم، آیا گستره آزادی بیان برای موافقین و مخالفین حکومت انبیا و ائمه(ع) یکسان بوده است؟ یعنی همانطور که به مبلغین دین اجازه ازادی فعالیت میدادند به مخالفین هم اجازه فعالیت می دادند یا خیر؟!

بنده در پست های پیشین عرض کردم اگرچه توحید و ولایت فقیه به لحاظ ارزش گذاری قابل مقایسه با هم نیستند، و انسان های غیر موحّد هرگز قابل مقایسه با انسان های موحّد اما مخالف ولایت فقیه نیستند، اما تأثیر عملی از بین رفتن این دو اعتقاد در تزلزل حکومت یکسان است، یعنی رها کردن فعالیت مخالفین در هر دو عرصه برای حکومت به یک اندازه خطر آفرین خواهد بود. به همین خاطر می بینیم که حتی در سایت ها و شبکه های الحادی دیدگاه های فقهای مخالف ولایت مطلقه، یا امثال نامه های منتسب به آخوند خراسانی و مانند آن منتشر میشود...!
بنابراین از آنجا که هر حکومتی آنچه که مغایر با امنیت و ثبات خویش است را محدود می کند کاملا منطقی است که بدون ارزش گذاری و مقایسه این دو اعتقاد، آزادی هر دو را محدود کند به جایی که سخن حکومت هم به مردم رسیده باشد.

هر متخصصی میتواند نظر خودش را به مردم و مقلدینش ابراز کند، اما نقد نظر مرجع دیگر یک بحث تخصصی است، و معنا ندارد به مقلدینش بگوید فلان مرجع اعلم نیست، یا اشتباه می کند و از این حرف ها...!
در بحث تقلید مسئله همین است، یعنی هیچ کسی نمی تواند دیدگاه فقیه دیگر را باطل بداند، چون تضاربِ آراء تخصصی است، اما در ماجرای حکومت باز بحث فرق می کند، تضعیف حکومت جایز نیست.
اگر کسی حرفی دارد باید برود در محافل تخصصی، اما اینکه برود بین مردم عوام و شروع به نقد ولایت فقیه بکند این یک فعالیت سیاسی و امنیتی محسوب میشود.

حتما ان شاالله، دعا کنید@};-:khandeh!:

با سلام و احترام

سرکار خانم ببینید بحث بر سر آزادی بیان در خصوص ولایت فقیه است، مهم نیست که کسانی که تبلیغ می کنند منتقد هستد، یا معاند! اما در هر صورت کفه ترازوی رسانه ای در این خصوص واقعا نابرابر است.

خیر، آنچه از آزادی بیان وظیفه حکومت است، فقط اجازه دادن است! شما کجا دیده اید خود حکومت بیاید مناظره برقرار کند؟! بله برخی مدیران دولتی متناسب با تشخیص خودشان میتوانند در این وادی وارد شوند، مثلا روسای دانشگاه ها یا مدیران صدا و سیما و مانند آن؛ وگرنه وظیفه دولت و حکومت این است که فقط ممانعت نکند.

ببینید من از رفتارهای شخصی این و آن، و همچنین از عملکرد مسئولین دفاع نمی کنم، بلکه منتقد هم هستم
هرگز هم عرض نکردم به آن افق های آزادی بیان رسیده ایم، من با نگاه صفر و صدی مخالف هستم
ببینید امروز دانشجوی ما می رود روبروی رهبری مستقیما انتقاد می کند و هیچ کسی هم او را تهدید نمی کند...، خب این خیلی گام بلندی در آزادی بیان است
اما قبول دارم برخی مسئولین و برخی طرفداران ولایت فقیه کاسه داغ تر از آش هستند، ولی برای قضاوت نباید احساساتی نگاه کرد، باید نقاط ضعف و قوت را در کنار یکدیگر دید.

با سلام و احترام

خب من از بیان مطالبه رهبری نخواستم آزادی بیان را در نقطه ایده آلش را اثبات کنم، بنده در پست های متعدد در این تاپیک عرض کرده ام که ما هنوز با آرمان هایمان فاصله داریم، من از بیان مطالبه گری رهبری در خصوص کرسی های آزاد اندیشی در دانشگاه که یکی از مهمترین مراکز در تلاقی افکار است میخواستم اندیشه های رهبری در خصوص آزادی بیان را عرض کنم.
وگرنه بالاخره هر مسئولی ممکن است متناسب با منصب و قدرتی که دارد قائل به آزادی بیان باشد یا نباشد! وزیری که میکروفون خبرنگار را می گیرد و به گوشه ای پرتاب می کند یا با خبرنگاران بد برخورد می کند، یا دولتی که به رسانه ها متناسب با حمایت یا عدم حمایت از دولت بودجه میدهد، یا اگر صدا و سیما او را نقد کند بودجه این سازمان را کاهش میدهد اینها به رهبری ربطی ندارد، رهبر فقط یک نفر است.

ما اگر نگرش کلان یک نظام در خصوص آزادی بیان را میخواهیم ببینیم باید ببینیم مواضع رهبری چیست، اگر می خواهیم مواضع دولت الف و ب را در خصوص آزادی بیان ببینیم خب باید به عملکرد هر دولت در چهار ساله اش نگاه کنیم.

ثانیا هیچ کشوری در دنیا به اندازه ایران تحت فشارهای نرم و سخت بیگانگان نبوده و نیست، در حالی که ماهیت کشورهایی که داعیه آزادی بیان دارند زمانی روشن میشود که احساس خطر کنند، الان فرانسه راببینیید که سال ها چوب آزادی و لیبرالیستی اش را بر سر ما می زدند!! ببینید افشای حقیقت آزادی در این کشور را...!!

کشورهای سوئد و دانمارک و نروژ و مانند آن هم تا زمانی آزاد هستند که کاریکاتور علیه پیامبر(ص) چاپ شود، و یا آزادی بیان به نابودی حکومتشان ختم نشود، همانطور که امروزه مردم این کشورها اصلا کاری با سیاست ندارند، دارند زندگی شان را می کنند، آزادی بیان برای ایشان خطری ندارد، اما اگر رسانه های دنیا چندین برابر بودجه رسانه ای سوئد را خرج فروپاشی این نظام می کردند آن وقت می دیدید که عیار آزادی بیان چقدر است!!

مشکل ما دو چیز است، اول اینکه نگاه ما صفر و صدی است، نگاه نمیکنیم در ظرف چهل سال از کجا به کجا رسیده ایم، از جایی که نخست وزیر جرأت انتقاد به شاه را نداشت، به جایی رسیده ایم که دانشجوی دختر روبروی بالاترین مقام کشور می ایستد و بدون اینکه تهدید شود انتقاد می کند.
این رشد آزادی بیان چند درصدی است؟

و دوم اینکه ما متاسفانه بدیهی ترین اصل مقایسه که مقایسه و سنجش در شرایط برابر است را اصلا لحاظ نمی کنیم، چه در پیشرفت علمی، چه در حقوق اجتماعی، چه در سطح رفاهیات عمومی و مانند آن نگاه نمی کنیم که ایران چهل سال گذشته را در چه شرایطی سپری کرده است، و الان با چه شرایطی روبرو است!
اگر کشورهای اسکاندیناوی در چهل سل گذشته با این همه دشمنی های نظامی و رسانه ای روبرو بودند که دائما برای براندازی حکومتشان تحریک شوند، قائل به همین آزادی بودند؟ فرانسه بحمدلله دارد نشان میدهد که این آزادی بیان ها تا چه زمانی پابرجاست!

پرسش:
با توجه به وعده های فراوانی که رهبران انقلاب نسبت به دموکراسی و آزادی بیان و مطبوعات داده اند، چرا در مقام عمل آزادی بیان در خصوص نقد ولایت فقیه و نظام اسلامی وجود ندارد؟

پاسخ:
برای پاسخ به این سوال باید به چند نکته توجه بفرمایید:

نکته اول:
آزادی بی قید و شرط هیچ طرفداری در دنیا ندارد، حتی در لیبرالیسم که به معنای اصالت آزادی است، آزادی مطلق و بی قید و شرط وجود ندارد، در اسلام و نظام اسلامی نیز همین گونه است؛ قرآن کریم فتنه را بزرگتر از قتل می داند: «الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْل‏»؛ فتنه از کشتار هم بدتر است(1) بنابراین اسلامی که اجازه کشتار نمی دهد، چگونه اجازه فتنه بدهد؟ اگر آزادی بیان به این معنا بود که هر کسی هر چه در درون دارد را آزادانه در جامعه جار بزند، یا هر رفتاری که خلاف امنیت و ثبات کشور است انجام دهد پس چرا پیامبر(ص) حتی نقاب اسلامی مسجد ضرار را برنتافت و حکم به تخریب آن داد؟چرا پس از فتح مکه به اعدام زنان شاعره حکم کرد؟ احکام اسلامی چون حرمت نگهداری و ترویج کتب ضالّه، حکم ارتداد و ده ها مصداق دیگر نشان میدهد اسلام و پیشوایانش(علیهم السلام) هرگز معتقد به آزادی بی قید و شرط نبوده، و اجازه سوء استفاده از آزادی اندیشه و بیان را به دیگران نداده اند!

امام خمینی(ره) و آیت الله خامنه ای نیز هیچکدام وعده آزادی بی قید و شرط نداده اند، و این قید و بند آزادی بیان در کلماتشان مشهود است، به عنوان مثال امام خمینی(ره) می فرمایند:
«قلمی آزاد است که توطئه ‌گر نباشد، قلمی آزاد است، روزنامه‌ ای آزاد است که نخواهد این ملت را به عقب و تباهی بکشد. این قلم‌ها همان سرنیزه‌ سابق است که می‌خواهند ملت را به تباهی بکشند، البته ملت تحمل نمی‌کند... قلم‌ های فاسد نباید آزاد باشد. الان هم فاسدهایشان خیلی ها یشان آزادند، مِن جمله همین قلم هایی که می گویند چرا آزاد نمی‌گذارید»(2)

مقام معظم رهبری نیز می فرمایند:
«آزادی در همه‌جای دنیا چهارچوب دارد؛ آزادی یعنی «برخلاف قانون عمل کردن» وجود ندارد؛ آزادی یعنی «برخلاف دین و شریعت عمل کردن» وجود ندارد. چهارچوب آزادی در کشور ما، قانون اساسی ما و قوانین کشور و همه الهام‌گرفته‌ی از شریعت مطهّر اسلام است؛ البتّه این هست. اینکه کسی توقّع داشته باشد آزاد باشد و برخلاف قانون عمل کند، منطقی نیست و این وجود ندارد».(3)
بنابراین آزادی بیان در خصوص ولایت فقیه را نباید به معنای آزادی ضدیت با ولی فقیه، یا آزادی تضعیف ولایت فقیه و مانند آن معنا کنیم.

نکته دوم:
این طبیعی است که محدوده آزادی بیان در هر جامعه ای توسط حکومت تعیین میشود، و هر حکومتی بین تبلیغ به نفع خودش، و تبلیغ بر علیه خودش تفاوت قائل است، چون هر حکومتی طبیعتا اعتقاد خویش را حق پنداشته و در صدد ترویج آن است؛ آیا پیامبران همانگونه که خودشان مبلغ به روستاها و شهرها می فرستادند اجازه میدادند که بت پرست ها هم چنین تبلیغ کنند؟ روشن است که خیر! پیامبر(صلی الله علیه و آله) موقع فتح مکه چندین شاعره را به اعدام محکوم کرد، در حالی که اگر حکومت دست مشرکین بود شاید به آنها جایزه حقوق بشری هم میدادند؛ سایر احکام اسلامی نیز اینچنین است، به عنوان مثال ترویج کتب دینی را حسنه، و ترویج کتب ضالّه را جرم تلقی می­کرده اند.

بنابراین آزادی بیان یک کفی دارد و یک سقفی! کف کار و آزادی بیان های حداقلی را برای مخالفین میپذیرفتند، اما سقف کار را برای خودشان محفوظ نگه میداشتند. پس هرگز کسی نباید توقع داشته باشد یک حکومت آنچنان که برای منافع خودش فضا و بستر را مهیا می­سازد، برای مخالفین خودش نیز مهیا کند، منتهی باید یک آزادی بیان حداقلی برای ایشان قائل شود.

اما این آزادی بیان حداقلی که با آن هم آزادی بیان محقق شود و هم موجب گمراهی نشود چند شاخصه دارد:

الف) بحث در محافل تخصصی باشد.
مباحث علمی و تخصصی را در وهله اول باید در محافل علمی بحث کرد، نه اینکه میان توده و عوام مردم آورد، امروز شما هر سوال و ابهامی در خصوص ولایت فقیه داشته باشید مراکز معتبر علمی، اندیشمندان متعهد، و بسیاری از شخصیت ها با استقبال پاسخگوی شما خواهند بود، همچنین اگر قصد نظریه پردازی داشته باشید باز هم مراکز علمی، نشست ها و مانند آن آزادانه به این مسائل میپردازند، اما این که نقدها به جای مراکز علمی وتصمیم گیر، بین عوام مردم و با ادبیاتی عوام فریبانه، به گونه ای بیان شود که مردم را نسبت به ولایت فقیه، و نظام بدبین کرده، و به ضدیت با نظام بشوراند، روشن است که چنین نقدها و رفتارهایی، نقد علمی محسوب نمیشود بلکه باید در نیت عاملین چنین رفتارهایی شک کرد.

مقام معظم رهبری در این رابطه میفرمایند:
«ما با بیان آزاد، مسأله و مشکلی نداریم... منتها برخی از حرفها جایش در منبرهای عمومی نیست؛ جایش در مباحث تخصصی است. بله، چند نفر فقیه بنشینند، چند نفر حقوقدان بنشینند، چند نفر فیلسوف بنشینند، چند نفر جامعه‌شناس بنشینند درباره‌ی اساسی‌ترین مسائل و درباره‌ی اصل توحید با هم بحث کنند؛ یکی رد کند، یکی قبول کند، یکی استدلال کند؛ بعد هم پخش بشود و جلوی چشم مردم قرار بگیرد... اما اگر قرار شد یک نفر اغواگرانه مطلبی را که در حوزه‌ی تخصصی باید به بحث و جدل و استدلال طرفینی گذاشته شود، برای عامه‌ی مردم بیان کند، این آزادی بیان نیست.(4)

ب) کفه ترازو برابر باشد.
اگر کسی اصرار دارد که حرفش را مستقیما به مردم بزند خب عیبی ندارد، اما باید اجازه دهد مدافعی هم در برابر او باشد تا مردم سخنان هر دو طرف را بشنوند. چرا که آزادی بیان در صورتی موجب رشد می شود که مردم بتوانند سخن همه را بشنوند و بهترین را برگزینند، وگرنه اگر عرصه بیان آزاد و رها گذارده شود لزوما حق برپا نمیشود، بلکه آن اعتقادی برپا میشود که به لحاظ رسانه ای و قدرت اقتصادی و امکانات از شرایط بهتری برخوردار باشد! الان در همین تلگرام ببینید وزیر اطلاعات می گوید کمتر از 5 درصد از ظرفیت تلگرام برای تبلیغ دین استفاده میشود! خب آیا چنین تفاوت فاحشی در امکانات موجب کشف حقیقت میشود برای مردم یا موجب بی دینی و همچنین ناامیدی از نظام و رهبری و...؟

مقام معظم رهبری در این خصوص می فرمایند:
«گاهى شرایط گفتن یک حرف باطل با شرایط آن کسى و آن دستگاهى که میخواهد جواب به آن حرف باطل بدهد، شرایط برابرى است. مثل اینکه مثلاً در پاى منبر امیرالمؤمنین کسى بلند میشود، مطالبى را بیان میکند که اگر آن مطالب را در غیاب امیرالمؤمنین، در غیر مسجد جامع کوفه که خود على (علیه السّلام) آنجا حاضر است، بیان کند، شاید دلهاى بسیارى از مردم را گمراه کند. اما بیان آن حرف در مسجد امیرالمؤمنین اغوا کننده و گمراه‌گر نیست؛ لذا ... برخورد امیرالمؤمنین یک برخورد کاملاً خونسرد و دور از موضعگیرى است. چرا؟ چون شرایط، شرایط یکسانى است. یک نفرى بلند شده، یک حرفى را زده، یک شبهه‌اى را القا کرده، امیرالمؤمنین هم آنجا حاضر است، این شبهه را برطرف خواهد کرد و همه به حقانیت منطق على ایمان خواهند آورد»(5)

ج) تخریب و تضعیف و عوام فریبی نباشد.
شرط سوم این است که حکومت اجازه نمی دهد کسی در قالب آزادی بیان، دروغ به خورد مردم دهد، لحن تخریب گرانه به کار ببندد، و مردم را به هر طریقی اغوا کند، مسئله ولایت فقیه یک مسئله محوری در ثبات نظام اسلامی است، نمی توان توقع داشت حکومت به بهانه آزادی بیان اجازه بدهد هر کسی با هر لحنی، و با هر اطلاعات درست و غلطی در قالب نقد، آن را تخریب کند، این بر خلاف ثبات و امنیت کشور است و هیچ حکومتی زیر بار آن نمی رود.

مقام معظم رهبری می فرمایند:
«انتقاد معنایش چیست؟ انتقاد اگر معنایش عیبجویی است، این نه چیز خوبی است، نه خیلی هنر زیادی میخواهد، نه خیلی اطّلاعات میخواهد؛ بلکه انسان با بی‌اطّلاعی، بهتر هم میتواند انتقاد کند... اوّلاً که عیبجویی از رهبری مگر چه حُسنی دارد؟ رهبری‌ای که در نظام جمهوری اسلامی اشاره‌ی انگشتش باید بتواند در یک لحظه‌ی خطرناک و حسّاس، مردم را به جانفشانی وادار کند، آیا این مصلحت است که یک نفر به میل خودش بیاید بایستد و بدون حق و بدون موجب، نسبت به او بدگویی کند!؟ آیا این به نظر شما کار خیلی خوبی است!؟...
انتقاد به معنای همان «عیار سنجی» را کار بسیار خوبی میدانیم. من با آن موافقم؛ اما با تظاهر و تصارح به بدگویىِ اشخاص، هیچ موقع موافق نیستم.»(6)

و نیز می فرمایند: «بنده خودم اهل انتقادم... لکن نوع گفتن، نوع اقدام کردن،‌ نوع برخورد کردن باید جوری نباشد که موجب بشود که مردم اسیر و دچار بیماری بدبینی بشوند؛ این بدبینی را دیگر نمیشود درست کرد. جوری نباشد که مردم به وضعی دربیایند که هرچه تبلیغات مثبت در یک جهتی انجام بگیرد، قابل باور نباشد برای مردم، [امّا] یک کلمه‌ی دروغ از طرف دشمن تا گفته میشود، قابل باور باشد برای مردم؛ این چیز خیلی خطرناکی است.(7)

همچنین در موضع دیگری در خصوص خلط بی نقد و تخریب می فرمایند:
«انتقاد با تخریب فرق دارد. متأسفانه خیلیها تخریب میکنند، ولی اسمش را میگذارند انتقاد. آن جایی که واقعاً انتقاد است و کسانی با نظر خیرخواهانه، نقاط مثبتِ کاری را توجه میکنند و نقاط اشکالش را هم ذکر میکنند»(8)

نکته سوم:
در مورد وضع آزادی در خصوص ولایت فقیه در شرایط فعلی باید عرض کنیم:

اول: وجود آزادی مطلوب
آزادی بیان طبق آن چارچوب ها و شرائطی که عرض شد تا حد بسیار مطلوبی در کشور ما برپاست، خود رهبر که بالاترین مقام کشور است بیش از 200 جلسه با دانشجویان برگزار کرده است.
مراکز علمی هم که در این زمینه فعال هستند، مراکز پاسخگویی هم که آزادانه سوالات و نقدهای مردم را میشنوند و پاسخگویی و رفع ابهام می کنند، مردم هم که در کوچه و بازار و اتوبوس و تاکسی هم نقد می کنند و هم آزادانه بد و بیراه می گویند! بنابراین اینطور نیست که تا کسی نسبت به ولایت فقیه انتقادی کرد او را مانند دوران پهلوی و ساواک بگیرند و شکنجه کنند! این چنین سخنانی سیاه نمایی از وضع آزادی بیان است.

مقام معظم رهبری در این خصوص می فرمایند:
«هیچ‌کس به‌خاطر اینکه فکرش و نظرش مخالف نظرِ حکومت است، مورد فشار و تهدید و تعقیب قرار نمیگیرد. هرکس ادّعا کند که «من مورد فشار قرار گرفته‌ام چون عقیده‌ام در فلان مسئله برخلاف عقیده‌ی حکومت بوده»، هرکس این‌جور ادّعایی بکند، دروغ گفته؛ چنین چیزی نیست. افراد متعدّد در رسانه‌های مختلف، افکارِ گوناگونِ ضدّ حکومت را -که عقیده‌شان است- ابراز میکنند و کسی هم با اینها کاری ندارد؛ بنا هم نیست که کسی متعرّض اینها بشود»(9)

و نیز در مورد آزادی مطبوعات می فرمایند:
«آزادی بیان، نشانه‌اش همین مطبوعاتی است که علیه دولت، علیه نظام و علیه سیاستهای کلی، آزادانه هر چه میخواهند مینویسند؛ کسی هم متعرض آنها نمیشود»(10)

دوم: نگاه صفر و صدی ممنوع
ما هرگز ادعا نمی کنیم در عرصه های مختلف از جمله آزادی بیان به آرمان هایمان رسیده ایم، اما از آن طرف هم نباید گمان کرد که هیچ پیشرفتی در این عرصه اتفاق نیفتاده و آزادی وجود ندارد! کسانی که به آزادی بیان در ایران ایراد می گیرند متأسفانه اصلا نگاه نمیکنند که ما در ظرف چهل سال از کجا به کجا رسیده ایم، از جایی که نخست وزیر جرأت انتقاد به شاه را نداشت، به جایی رسیده ایم که دانشجوی دختر روبروی بالاترین مقام کشور می ایستد و بدون اینکه تهدید شود انتقاد می کند. این رشد آزادی بیان چند درصدی است؟
شما می بینید که برخی اساتید مشهور در گروه سیاسی دانشگاه تهران علنا از سکولاریسم دم میزنند! و ایران را آمریکا ستیز معرفی میکنند! خود ایشان به صراحت می گوید من اگر با این روحیات منتقدانه در زمان پهلوی بودم هرگز اجازه تدریس در دانشگاه را نداشتم!

سوم: توجه به مسئولیت ها
من قبول دارم که گاهی برخی مسئولین در برابر انتقاد موضع می گیرند، یا برخی افراد در دفاع از ولایت فقیه از خود ایشان جلو می افتند و افراطی رفتار می کنند، اما از چنین رفتارهایی نمی توان موضع نظام را استخراج کرد؛ ما اگر نگرش کلان یک نظام در خصوص آزادی بیان را میخواهیم ببینیم باید ببینیم مواضع رهبری چیست، اما اگر می خواهیم مواضع دولت «الف» و «ب» را در خصوص آزادی بیان ببینیم خب باید به عملکرد هر دولت در چهار ساله اش نگاه کنیم.

موضع مقام معظم رهبری به عنوان سکان دار نظام در آزادی بیان بسیار جدی و پررنگ است، خود ایشان مطالبه اجرای آزادی بیان در حوزه ها و دانشگاه ها را دنبال کرده و بر آن تأکید می کنند:
«در حوزه‌های علمیه، دانشگاه، و محیطهای فرهنگی و مطبوعاتی، هو کردن کسی که حرف تازه‌ای می‌آورد، یکی از بزرگترین خطاهاست؛ بگذارید آزادانه فکر کنند.(11)
همچنین میفرمایند:
«بنده به معنای حقیقی و وسیع کلمه معتقد به آزادی بیانم... این نهضت آزادفکری که ما مطرح کردیم، برای همین است. البته دانشگاه‌ها و حوزه‌ها اول حرکت خوبی از خود نشان دادند و تجاوب کردند؛ لیکن عملاً من در صحنه چیزی مشاهده نمیکنم. محافل علمی راه بیندازند و بحث کنند».(12)

اما باید بدانیم که اداره مملکت به دست یک طرف نیست، همانطور که رهبری در امور اجرایی دخالت نکرده و تا حد ممکن اجازه آزادی عمل به منتخب مردم می دهند، طبیعتا در کار نهادهای نظارتی و مانند آن هم همین مشی را دنبال می کنند.

خود رهبری نسبت به کرسی های آزاد اندیشی در دانشگاه ها مطالبه گری می کردند:
«بنده گفتم کرسی آزادفکری را در دانشگاه‌ها به وجود بیاورید. خوب، شما جوانها چرا به وجود نیاوردید؟ شما کرسی آزادفکری سیاسی را، کرسی آزاد فکری معرفتی را تو همین دانشگاه تهران، تو همین دانشگاه شریف، تو همین دانشگاه امیرکبیر به وجود بیاورید. چند نفر دانشجو بروند، آنجا حرفشان را بزنند، حرف همدیگر را نقد کنند، با همدیگر مجادله کنند. حق، آنجا خودش را نمایان خواهد کرد»(13)

بله ممکن است آزادی بیان در حیطه ای که تحت فعالیت دولت هاست فراز و نشیب داشته باشد، و یک دولت فضای آزادی بیان را محدود کند، یک دولت فضای آزادی گسترده تری را در عرصه ی بیان فراهم کند، اما نگاه رهبری در عرصه آزادی بیان انصافا نگاه بلندی است.

چهارم: مقایسه در شرایط برابر
نکته دیگر اینکه گاهی آزادی بیان در ایران با آزادی بیان با کشورهای اسکاندیناوی مانند سوئد و نروژ و مانند آن مقایسه میشود، در حالی که ما متاسفانه بدیهی ترین اصل مقایسه که مقایسه و سنجش در شرایط برابر است را اصلا لحاظ نمی کنیم، چه در پیشرفت علمی، چه در حقوق اجتماعی، چه در سطح رفاهیات عمومی و مانند آن نگاه نمی کنیم که ایران چهل سال گذشته را در چه شرایطی سپری کرده است، و الان با چه شرایطی روبرو است.

هیچ کشوری در دنیا به اندازه ایران تحت فشارهای نرم و سخت بیگانگان نبوده و نیست، در حالی که ماهیت کشورهایی که داعیه آزادی بیان دارند زمانی روشن میشود که احساس خطر کنند، سرکوب خشونت آمیزی که گاهی در برخی کشورها چون جلیقه زردها در فرانسه یا جنبش وال استریت در آمریکا مشاهده کردیم نمونه خوبی برای عیارسنجی آزادی بیان دراین کشورهاست.
اگر کشورهای اسکاندیناوی در چهل سال گذشته با این همه دشمنی های نظامی و رسانه ای روبرو بودند که دائما برای براندازی حکومتشان تحریک شوند، قائل به همین آزادی بودند؟

کشورهای سوئد و دانمارک و نروژ و مانند آن هم تا زمانی آزاد هستند که کاریکاتور علیه پیامبر(صلی الله علیه و آله) چاپ شود، و یا آزادی بیان به نابودی حکومتشان ختم نشود، همانطور که امروزه مردم این کشورها اصلا کاری با سیاست ندارند، دارند زندگی شان را می کنند، آزادی بیان برای ایشان خطری ندارد، اما اگر رسانه های دنیا چندین برابر بودجه رسانه ای سوئد یا نروژ را خرج فروپاشی این نظام می کردند آن وقت می دیدید که عیار آزادی بیان در این کشورها چقدر است!!

پی نوشت ها:
1. بقره:191/2.
2. صحیفه امام (مجموعه اثار)، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، چاپ پنجم، 1389، ج۱۰، ص۳49.
3. بیانات در اجتماع زائران و مجاوران حرم مطهر رضوی، 1397/1/1.
4. بیانات در دیدار کارگزاران نظام،۱۳۸۴/۰۸/۰۸.
5. خطبه‌های نمازجمعه حضرت آیت الله خامنه ای، ۱۳۶۶/۲/۱۸ .
6. بیانات در جلسه پرسش و پاسخ مدیران مسئول و سردبیران نشریات دانشجویی،۱۳۷۷/۱۲/۰۴.
7. بیانات در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری۱۳۹۷/۰۶/۱۵.
8. بیانات در دیدار رئیس‌جمهوری و اعضای هیأت دولت،۱۳۸۷/۰۶/۰۲.
9. بیانات در اجتماع زائران و مجاوران حرم مطهر رضوی، 1397/1/1.
10. بیانات در دیدار مردم گرمسار، ۱۳۸۵/۰۸/۲۱.
11. بیانات در دیدار مسئولان و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی، ۱۳۸۵/۰۳/۲۹.
12. بیانات‌ در دیدار کارگزاران نظام، ۱۳۸۴/۰۸/۰۸.
13. بیانات در دیدار جمعی از نخبگان علمی کشور، ۱۳۸۸/۰۸/۰۶.