جمع بندی شوهر من بی خدا شده؛ چکار کنم؟

جناب سعدی شیرازی عزیز، سخن بنده این است که شما به کارشناسان سایت ایراد می گیرید ، و سپس در تبیین این اشکال، سخنان نویسنده ی فلان کتاب را بیان میکنید؟
بنده در آن تاپیکی که شما اشکال گرفته اید تصریح کرده ام ادله خطابی به تنهایی برای اعتقادات، خصوصا اعتقادات بنیادین ناکارآمد است، و هر کسی که متخصص علم کلام باشد این را تصدیق خواهد کرد.
البته این حرف نویسنده آن کتاب که معجزه محکم ترین دلیل بر اثبات نبوت و امامت است درست است، منتهی باید این معجزات اثبات شود، یعنی کبری درست است، و تشکیل برهان فقط در گرو اثبات صغرای آن، یعنی اثبات تحقق چنین معجزاتی است؛ نکته ای که هست باید سند این داستان ها بررسی شود، و حتی اگر هیچ کدام سند درستی نداشتند، باز هم اگر تعداد این نقل های متفاوت به قدری باشد که نوعی تواتر معنوی شکل بگیرد این صغرا اثبات خواهد شد.

اثبات تواتر معنوی به این صورت است که مثلا اخبار متفاوتی از یک تصادف برای شما می آورند، اگرچه هیچ کدام از این جزئیاتی که برای شما نقل شده یقینی نخواهد بود، اما اصل تصادف را برای شما به صورت یقینی اثبات می کند؛ در معجزه هم اگر صدور معجزات بسیار زیادی با سند های متعدد نقل شود که دیگر احتمال کذب و توطئه در آن داده نشود، ولو اینکه هیچ کدام به تنهایی قابل اثبات نباشند، اما اصل صدور معجزاتی از آن شخصیت را اثبات می سازد. البته حصول چنین یقینی در اشخاص متفاوت است.

با توجه به این که تاپیک در این موضوع نیست به صورت خلاصه عرض کردم تا اگر ابهامی وجود دارد رفع شود. ممنونم

با توجه به اینکه محور و موضوع تاپیک اصل وجود شبهات و نقش آن در رویگردانی انسان ها از ایمان است، مفصلا وارد شبهات نمی شوم تا تاپیک از موضوع خودش خارج نشود، چون هر کدام ا این شبهات تاپیک مختص به خودش را می طلبد، اما با توجه به اینکه برخی سخنانی که مطرح میشود جای تأمل دارد، اجمالا دو سه نکته عرض می کنم:

وقتی واجب الوجود اثبات شود، قطعا خدای ادیان اثبات شده است، «واجب» در فلسفه به معنای واجب شرعی نیست، بلکه به معنای ضرورت عقلی است، و وقتی در فلسفه ما «واجب الوجود» را اثبات می کنیم یعنی ما از طریق عقل به موجودی که وجودش ضرورت دارد و باید «واجب من جمیع الجهات باشد» رسیده ایم، یعنی موجودی نامحدود به عنوان خالق تمام مخلوقات که علم و حکمت و قدرت و سایر اوصاف وجودی او هم نامحدود است. فقط اسم آن را می گذارد «واجب الوجود»
یعنی تفاوت دین و فلسفه در نامگذاری است، فلسفه اسم خالقی که در رأس این عالم است را گذاشته «واجب الوجود»، دین اسم آن را گذاشته «خدا»!
غیر از این که نمیشود، چون هر دو قبول دارند که فقط یک موجود در رأس عالم است، و او کامل ترین موجود، و مجرد، و بی نیاز از غیر است، ما که بر سر اسم او دعوا نمیکنیم که واجب الوجود باشد یا خدا!

این حرف شما تا حدی درستی است، یعنی ایمان استدلالی هرگز آن آرامش کافی را به انسان نمی دهد، اما برای ممانعت از تزلزال ایمان لازم و ضروری است، به نظر بنده ایمان استدلالی نقطه شروع حرکت است اما آنچه که به انسان اطمینان قلبی و آرامش می دهد عمق دادن به ایمان است که با معنویات حاصل می شود.
لذا می بینیم که علی رغم اینکه همه مسلمانان به خدا و قیامت و بهشت و جهنم اعتقاد دارند اما تعداد کمی هستند که بتوانند در این راه جانفشانی کنند، تعداد کمی برای دفاع از امام حسین(ع) وارد کربلا می شوند، این به خاطر این است که ایمانشان عمق ندارد. صرف ایمان استدلالی هرگز نمی تواند به انسان چنین قدرتی بدهد، بلکه ایمانی فراتر از استدلال لازم است.

تشخص هر چیزی به وجود است، امکان ندارد چیزی در خارج وجود داشته باشد اما تشخص نداشته باشد، اگر قبول دارید واجب الوجودی در خارج حقیقتا موجود است خب پس تشخص هم دارد، واجب الوجود که مثل مفاهیم کلی در ذهن نیست! او در خارج است و وجود خارجی بدون تشخص امکان ندارد.

این هم بحث گسترده ای دارد و مجال خود را می طلبد، اما یکی از روش ترین ادله بر وحیانی بودن اسلام خود قرآن است، که یک نوآوری در عرصه ادبیات است و آورنده آن کسی است که هیچ سابقه تحصیلی در زمینه ادبیات نداشته است، و کتابی آورده که مفاهیم عالی در بر دارد، از نظر اسلوب مورد تحسین ادبای عرب بوده، و تا به امروز کسی نتوانسته با آن تحدی کند و مثل آن را بیاورد مگر آنکه از خود او تقلید کرده، و سبک آن به گونه ای است که حتی با خطبه های خود آورنده اش تفاوت دارد، این ها نشان می دهد چنین کلامی کلام فوق بشری بوده و وحیانی است.

من یک نمونه بیان میکنم که کار را بر هر انسانی حق جویی تمام می کند.

اگر انسان بخواهد امکان معاد، و ساخت دوباره انسان را از نزد خود به تصویر بکشد، طبیعتا به خلقت چشم و مغز و قلب و مانند اینها اشاره می کند، هیچ توجیهی ندارد که 1400 سال پیش انسانی از نزد خود در جواب کسانی که میگویند چطور خلقت دوباه استخوان ها ممکن است، بگوید بله ما قادریم انگشتهای او را دوباره خلق کنیم! این یعنی چی؟ در انتخاب چنین جمله ای هیچ انگیزه ای برای انسانی که از اثر انگشت خبر ندارد نمی توان یافت. خب من اگر می خواستم از خودم چنین جمله ای بگویم قطعا میگفتم چشم های انسان را دوباره خلق می کنیم، مغز او را دوباره می آفرینیم، و مانند آن.
اما تعبیری که بگوید :«بَلى‏ قادِرينَ عَلى‏ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ»(قیامت:4) انصافا کار را تمام می کند کهصاحب این سخن از اثر انگشت در ان زمان با خبر بوده است.
چیزی که بر اعجاب و تقویت این مسئله می افزاید تعبیر «نسوی» به جای «نخلق» است، نفرمود ما قادریم انگشتان را خلق کنیم ، بلکه تعبیر «نسوی» را به کار برد که ناظر به صورت ظاهری انگشت ها است.

با سلام و عرض ادب

به صرف اینکه فردی نماز نخواند حکم به ارتداد او نمیشود بلکه باید ثابت شود قلبا کافر شده است البته نیاز به تحقیق و تفحص در این زمینه هم نیست.

همواره به سلامت باشید

با سلام مجدد خدمت شما

در پست پیشین هم عرض کردم با توجه به این که موضوع تاپیک نحوه رفتار با انسانی است که نسبت به دین مردد شده است، باید پرداختن به خود شبهات را در یک تاپیک مستقل دنبال کنید، اما با این حال به عنوان آخرین پستم به امید اینکه گره باز شود پاسخم را عرض می کنم، اگر حل شد که هیچ، اگر حل نشد باید این را در تاپیک مستقی دنبال بفرمایید، تا ما در جمع بندی این تاپیک به مشکل بر نخوریم(از همکاری و همراهی شما صمیمانه ممنونم)

ببینید همان برهانی که انسان را به واجب الوجود می رساند، یعنی برهان امکان و وجوب، با تحلیل به ما می گوید که این واجب باید واجب من جمیع الجهات باشد، نمی تواند فضا، ماده، یا هر چیز دیگری باشد، تغییر و تکامل در او راه ندارد، نباید جهت امکانی در او باشد، چون هر ممکنی نیازمند واجب است، و اگر مثلا خداوند در علمش واجب نبوده، و ممکن باشد، یعنی در علمش نیازمند به دیگریست و این خلاف واجب الوجود بودن آن است.
علاوه بر اینکه در این صورت با علة العلل بودن او سازگار نیست، چون به حكم قاعده" فاقد شيء نمي تواند معطيء شيء باشد" او باید همه کمالات مخلوقات را دارا باشد.
علاوه بر اینکه نظم هدفمند، و غایی، نه نظم به معنای زیبایی و استحسانی، نظم غایی جهان نشان از شعور پیشینی خالق آن دارد.
بنابراین اینطور نیست که خدای فلسفه و خدای دین با هم تفاوت داشته باشد.

ببینید شاید استفاده از انگشت به جای امضاء رواج داشته، اما اینکه اثر انگشت انسان ها یگانه است را خود آنها هم در گذشته نمی دانسته اند، شاید اگر انگشت هم می زدند به بزرگی و کوچکی و طول و عرض آن استناد می کرده اند، چون حتی ابزار لازم را هم برای تطبیق شیارهای آن نداشته اند که اگر داشتن در جرم شناسی هم از آن بهره می بردند. یعنی آنها در تطبیق اثر انگشت به جای امضاء به همین مقدار که تمام انگشت درست در جای اثر آن قرار بگیرد اکتفا می کرده اند، کسی این ظرافت های خطوط آن را به عنوان یک شناسنامه جهانی نمی شناخته است.
اما اینکه کسی بیاید و آن را شاخص قرار بدهد برای توان ساخت دوباره انسان انصافا باز کردن یک جایگاه ویژه است برای آن، یعنی این انگشت باید به قدری ویژگی پررنگی داشته باشد که بر چشم و سایر اعضاء صورت برتری یابد، وگرنه هیج انسانی برای بیان آن به عنوان قدرت خلقت دوباره انگیزه ای نخواهد داشت.
خب حالا بر فرض مغز را می گویید که بشر به نقش آن پی نبرده بوده، اما چشم چی؟ قطعا اگر به لحاظ دشواری در خلقت باشد، من اگر باشم با آن علوم آن روز چشم را به عنوان نماد قدرت برای باز آفرینی مطرح می کنم نه انگشت را!
خواهش می کنم دقت بفرمایید، ما داریم انتخاب های یک انسان را تحلیل می کنیم، اگر کتاب از جانب یک انسان در 1400 سال پیش آورده شده باشد، چه انگیزه ای بوده که در مقام نماد خلقت دوباره، به جای چشم، انگشت را معرفی کند؟

من اولا عمده استدلال های دینی را قوی میدانم.
ثانیا: به نظرم اشکالی ندارد انسان یک امری را با مجموعه ادله اثبات سازد، نقصی دراین مسیر هم نیست، مثلا برای اثبات پزشک بودن یک شخص مجموعه قرائن در نظر گرفته می شود که هر کدام به تنهایی اثبات کننده نیستند، اما وقتی این ها در کنار هم قرار می گیرند نقش اثبات کنندگی را ایفا می کنند.
این طبیعی است که ادله یکدیگر را تقویت می کنند.
اصلا خود این بحث یک تاپیک مستقل می طلبد.

اتفاقا بحث من بر یگانگی هست، اشاره قرآن به انگشت برای ظرافت نیست، قطعا چشم ظریف تر از انگشت است، شما امروز هم به هر انسانی با سواد و بی سوادی بگویید:شما که به انسان نگاه می کنید کدام عضوش ظریف تر و زیباتر و خلقتش دشوارتر است؟ قطعا میگویند چشم یا گوش، لب و دندان، زبان، و یا ...، بالاخره اعضای درون صورت انسان است که در پاسخ شما گفته خواهد شد.
اصلا ساختن انگشت مگر دشوار است؟ الان به راحتی می توان قالب گیری کرده و آن را ساخت، سخن از ظرافت نمی تواند باشد، چون حس تعجبی در مخاطب ایجاد نمیکند، لذا گوینده انگیزه ای در این خصوص نخواهد داشت.
بلکه سخن از یکسان بودن هویت است، یعنی خودِ خودِ شما را در آخرت بر می گردانیم، حتی با همان اثر انگشت! اینکه ما قادریم دوباره انگشتان شما را صورت سازی کنیم، سخن از رازی در این انگشت دارد، هر کسی می فهمد که این راز، ظرافت نیست، این انگشت گواهی یکسانی هویت است، یعنی این انگشتان که نشان گر هویت شماست را دوباره مثل اول خواهیم ساخت.

سخن بر سر خلقت دوباره انسان است، باید به اعضاء انسان نگاه کرد، وگرنه اگر کله پاچه مراد باشد که هیچ عضوی در آن شگفتی ندارد! مثلا پاچه های گوسفند نسبت به همان چشم در قابلمه جذابیت بیشتری دارند؟

بله اگر موافق باشید، ممنونم

با سلام و عرض ادب

اگر فرد مسلمانی باشد و در حال تحقیق است به او کافر اطلاق نمی شود اگر بعد از تحقیق قطع و یقین قلبی به عدم اسلام پیدا کرد در آن صورت کافر است و البته تشخیص کفر قلبی مشکل است از این جهت عرض شد نیاز به تحقیق در این زمینه نیست و در صورت شک بنا بر عدم کفر فرد است.

موفق و موید باشید

با سلام مجدد

اگر این ابهامات برای خود شما وجود دارد، باید آن را در تاپیک مستقلی دنبال کنید، چون این تاپیک را در رابطه با نحوه رفتار با شوهری که از اعتقادات حقه منحرف شده است ایجاد کرده اید، نه پاسخگویی به شبهات.

اگر هم این ابهام ها برای شوهرتان وجود دارد، عرض کردم تنها راه، مراجعه حضوری ایشان به یک کارشناس است، بنده تا به حال ندیده ام که یک انسانیی که در خصوص اعتقاداتش دچار شبهه شده است، با واسطه گری یک شخص دیگر، در آوردن شبهات و بردن پاسخ آنها هدایت شود!

خب الحمدلله، از این بابت خیلی خوشحالم و بهتون تبریک میگم
می تونید برای هر موضوع مستقل از شبهاتتون یک تاپیک مستقل باز کنید، فقط نکته ای که باید عرض کنم، اعتقاداتتون رو باید از پایه اصلاح و محکم کنید، یعنی تا در وجود خداوند و اوصاف او تردید دارید وارد مباحث نبوت و امامت و قرآن و اینها نشوید، چون جز سرگردانی ثمره ای ندارد، مباحث اعتقادی روی هم بنا میشوند لذا تا پایه درست نشده نباید به سراغ رو بنا رفت. مثلا نبوت و امامت و عصمت و مسائلی مانند آن مبتنی بر حکمت الهی است و اگر کسی بدون اینکه درست حکمت خداوند را برای خودش اثبات کرده باشد وارد این مباحث بشود، از ادامه مسیر درست باز می ماند.
ان شاالله که تحقیق شما به نتیجه مطلوب برسد.
باز هم اگر نیازی بود بنده در خدمتم.

پرسش
دو سال پیش با همسرم ازدواج کردم، و تنها دلیل ازدواج بنده با ایشان، ایمانش بود، اما به تازگی به خدا و قرآن کافر شده است! البته از نظر اخلاقی کاملا با بنده مهربان هست، دروغ نمیگوید، چشم چرانی نمی کند، اما دین رو نوعی توهم تکامل یافته بشری می داند، لطفا من را راهنمایی کنید چه کنم؟ فقط خواهش می کنم از علت کفر ایشان نپرسید.

پاسخ
سوال شما از سه جهت قابل بررسی است:

اول: از جهت فقهی
به صرف اینکه فردی نماز نخواند حکم به ارتداد او نمیشود، بلکه باید ثابت شود قلبا کافر شده است البته نیاز به تحقیق و تفحص در این زمینه هم نیست.

دوم: از جهت کلامی
عمده این تغییرات اعتقادی یکدفعه ای به خاطر حضور یک انسان مومن اما بی اطلاع در شبکه های اجتماعی الحادی، یا حضور در کنار همکارانی با چنین تفکراتی است؛ و چون این حضور به احتمال قوی ادامه می یابد هرگز نمی توانید از پس او و شبهاتش بربیایید، خودش هم نمی تواند، باید فکر اساسی کنید.
این که دین باید با تحقیق به دست بیاید و انسان در مورد آن کنجکاوی کند کاملا حرف درستی است، اما کفه ترازوی دریافت شبهات، و پاسخ به آن باید برابر باشد، من به سایت های ضد دین، و گروه ها و کلیپ هایی که در این راستا است سر می زنم و از آنها مطلع هستم، جریان عظیمی در پشت این شبهات وجود دارد، کسانی که عمرشان را در در راه مطالعات ضد دین و تفکر درشبهه پردازی صرف کرده اند و گاهی حتی مشاورین روانشناسی برای تاثیرگذاری بیشتر را به خدمت می گیرند، خب طبیعتا انسان اگر خودش به تنهایی بخواهد این کلیپ ها را ببینید و بعد کنجکاوی به خرج بدهد و به خیال خودش با روشنفکری مسیرش را انتخاب کند قطعا ایمانش فرو ریخته گمراه خواهد شد، چون او اگرچه به ظاهر فقط یک کلیپ را می بیند اما به پای سخنان یک عده متخصص ضد دین نشسته، و در یک طرف عقل خودش! قطعا این دو کفه نابرابر است.
مثل این است که یک انسانی که اصلا تخصص دینی ندارد به مجلس مناظره با متخصصین ضد دین برود، خب قطعا نتیجه چنین جلسه ای روشن است، این کنجکاوی و تحقیق نیست!
زمانی انسان می تواند ادعا کند که من با کنجکاوی و تحقیق و تفکر راهم را به درستی پیدا کرده ام که کفه پاسخگویی هم به سنگینی کفه شبهات باشد؛ و این در صورتی است که انسان یا خودش متخصص باشد یا به همان اندازه(از نظر کم و کیف) که درگیر این شبهات است با متخصص پاسخگویی به آن شبهات هم در تماس باشد، در غیر اینصورت هرگز نمی تواند ادعا کند من تفکراتم را با تحقیق و تفکر و از راه درستش گرفته ام.
بنابراین تا این شبهات در ذهن ایشان پررنگ تر نشده و بر حجمش افزوده نشده شوهرتان را حتما به گونه ای که موضع نگیرد تشویق کنید که مستقیما با یک کارشناس دینی متخصص سخن بگوید، راه یقینی و مطمئن همین است، فقط در گفتگوی مستقیم و حضوری است که امید میرود چنین مشکلی حل می شود. و پس از گفتگو هم ارتباطتان را قطع نکنید.

حتی اگر برای دسترسی به چنین کارشناسی باید مسافرت کنید باز هم ارزش دارد، خیلی عادی به او بگویید من هم در خصوص حرف های تو به تردید افتاده ام، اما خودم کارشناس نیستم باید ببینم نظر کارشناسان نسبت به سخنان تو چیست، برای این که مطمئن شویم بیا برویم پیش یک کارشناس دین با او صحبت کنیم تا با اطمینان اعتقادمان را انتخاب کنیم، از صحبت با کارشناس که ضرر نمی کنیم، اما اگر پاسخش ما را قانع نکرد خب حق روشن میشود.

و از آنجا که ممکن است شوهرتان فقط برای یک بار این را بپذیرد در انتخاب کارشناس در شهرتان یا سایر مناطق بسیار دقت و تحقیق کنید، ببینید شبهات شوهرتان در چه عرصه ای است، و چه کسی در پاسخگویی در آن عرصه تخصص دارد، گاهی شبهاتشان بیشتر ناظر به مطالب ملی گراها و آریایی هاست که در این صورت کارشناس باید اطلاعات تخصصی در زمینه ایران باستان و تاریخ ایران و مانند آن داشته باشد. گاهی شبهاتشان اعتقادی صرف است خب کارشناسی که انتخاب می کنید باید در این زمینه تخصص داشته باشد.
موضوع شما موضوع مهم و حیاتی است، زندگی شما، و آخرت همسرتان در گرو این است، پس تمام تلاشتان را به کار بگیرید تا اولا شوهرتان را راضی کنید، و دوم یک کارشناس متخصص پیدا کنید، هرگز به صرف اینکه یک شخص روحانی است، یا امام جماعت مسجد محله تان است، یا می گوید من می توانم بحث کنم و مانند آن اکتفا نکنید، حتما در شهرتان جستجو کنید و کارشناس زبده پیدا کنید و سپس شوهرتان را متقاعد کنید با او صحبت کند.

سوم: از جهت مشاوره رفتاری
هرچند اصرار دارید که از علل این اتفاق(ضعف ایمان همسر) نپرسیم ولی بهترین راه، برطرف کردن این علل و بازگشت ایمان قوی برای ایشان می باشد لذا لطفا در صورت تمایل تاپیک جداگانه ای بزنید و با بیان علل این مسئله دنبال پاسخ مناسب و برطرف کردن مشکل باشید.
اما در مورد اینکه با ایشان بمانید یا از همسرتون جدا شوید، به چند چیز بستگی دارد :

1. خود شما به چه میزان به امور مذهبی و ایمان مقید هستید.
2. با توجه به ضعف ایمان همسرتون و تاثیر آن در زندگی و آخرت خود و فرزندانتون : آیا می توانید با این همسر زندگی کنید و رفتارهای او را نادیده بگیرید ؟
3. به چه میزان مانع اعتقادات و اعمال مذهبی شما می شود؟
4. به چه میزان احتمال برگشت ایشان را می دهید؟
5. چقدر برای برگشت ایمان ایشان تلاش نموده اید؟
6. و...

توصیه به ماندن و منتظر مدد الهی بودن به تنهایی درست نمی باشد چرا که خداوند مقدراتش را از راه های آن تقدیر می کند و از دایره علت و معلول ،مگر در استثنائات خارج نمی شود
پس با رعایت نکات زیر سعی نمایید خود نیز در بالاتر رفتن ایمان همسرتون به صورت غیر مستقیم تلاش نمایید :

1. سعی نمایید ایمان و عمل خود را بالاتر برده تا ضمن پیشگیری از تضعیف ایمان خود ،بیان شما نیز تاثیر گذارتر گردد.
2. کتب اخلاقی و اعتقادی را مطالعه نمایید و سعی کنید در محل نظر و نگاه او قرار دهید تا نسبت به مطالعه آنها راغب گردد.
3. رفت و آمد خود با خانواده های مذهبی بیشتر نمایید تا تاثیرات مثبتی در او ایجاد گردد
4. از واسطه هایی که روی ایشان تاثیر گذار هستند استفاده نمایید
5. رفت و آمد خود را به مکان های مذهبی نظیر حرم امامان بیشتر نمایید.
6. ویژگی های مثبت او را برجسته نموده و از این طریق زمینه را برای کسب سایر ویژگیهای مثبت فراهم آورید.
7. آرامش شما و منزلتون در تغییر ایشان و دوری از جدال بسیار تاثیرگذار می باشد.
8. مطالعات خود را در زمینه مسائل و شبهات دینی بالا برده تا ضمن دوری از انحراف، در مواقع لزوم به همسرتون نیز کمک نمایید
9. از دعا و توسل به اهل بیت هرگز غافل نشوید
10. سعی نمایید به صورت غیر مستقیم و بدون موضع گیری ایشان، ایشان را از دوستان نامناسب فاصله دهید