با تشکر از مشارکت همه دوستان عزیز؛ در جمعبندی بحث "سالی که شش ماهش عزاداری است دیگر ارزشی ندارد" گفتنی است:
اول. اسلام دین اعتدال و میانه روی است، افراط و تفریط در هر کاری حتی در مسائل دینی مورد پسند دین و مکتب قرآن و اهل بیت علیهم السلام نیست. مسأله عزاداری هم مستثنی از این قاعده نیست.
دوم. گروهی در این وادی راه افراط را در پیش گرفته و نه تنها با ایجاد مناسبت های مذهبی غیرموثق و غیرضروری تحت عناوین مختلف در طول سال و رفتارهای زشت و زننده و غیرمعمول که موجب وهن تشیع است، وجهه و جلوه حقیقی تأثیرگزاری عزاداری اهل بیت (ع) را مخدوش ساخته اند، با این رویکرد، ارزش واقعی این قبیل محافل را لوث می کنند.
سوم. گروهی نیز در این وادی راه تفریط را پیش گرفته و حتی عزاداری محرم و صفر، ایام فاطمیه و گرامیداشت شهادت امامان معصوم (ع) که حقداران اصلی
ما هستند را برنمی تابند و با اهداف و غرایزی معنادار، عالمانه یا جاهلانه به طرق مختلف، در صدد تضعیف و تخریب چهره مذهب در برگزاری محافل معنوی از جمله عزاداری ها هستند.
چهارم. آثار و فواید یاد و ذکر اهل بیت و امام حسین (ع) بر احیای قلوب، دلیل بر این نیست که در برپایی عزای اهل بیت (ع) و حتی مجالس حسین بن علی (ع) در طول سال افراط کنیم و جامعه را به سمت و سویی سوق دهیم که همه ی سال عزا بگیریم.
پنجم. قیاس نماز و واجبات الهی با محافل ذکر و یاد اهل بیت(ع) نادرست است، زیرا نماز، واجب الهی است که تداوم آن نشان ایمان و اطاعت و موجب کمال و سعادت و ترک آن نشان مخالفت و عصیان حضرت حق و موجب سقوط و ضلالت است. در حالیکه ارتباط با محافل حسینی و فاطمی و برپایی و اقامه عزای اهل بیت (ع) مستحب بوده و ترک آن عصیان و مخالفت با اوامر الهی نیست.
ششم. این اشکال، متوجه هیئاتی است که افراط می کنند در همه ابعادش، و این هیئات زیاد نیستند الحمدلله اکثراً هیئات به این نکاتی که گفتیم توجه دارند، هدف ما اصلاح آن اقلیت هیأت هاست. افراط برای همه ناپسند است اینکه جامعه را دچار افراط در کاری کنیم حتی اگر آن کار برنامه ای مذهبی باشد به هیچ وجه پسندیده نیست و برای هیأتی ها که باید الگو و نمونه باشند در سطح جامعه بدتر و ناپسندتر است.
هفتم. نباید رفتار و مشی امام معصوم را با عموم مردم مقایسه کنیم این یک قیاس مع الفارق است، این یک انتظار نابجاست که چون امام زمان (عج) همیشه عزادار جدشان هستند پس بر این مبنا، ما مجوز داریم که تمام سال، جامعه را به عزاخانه حسین و اهل بیت (ع) تبدیل کنیم.
هشتم. دین، تکلیف مالایطاق بر عهده مردم ننهاده، عالمان و اولیاء خدا گرچه خود به بسیاری اعمال کمال زا عامل و متمسک بودند اما هیچگاه به عموم مردم توصیه و تکلیف نمی کردند مگر به کسانی که طالب واقعی بوده و دارای ظرفیتی بالا. همه اینها دلیل بر آنست که چه دلیل و مبنای مؤثق و حجت شرعی داریم که اعلان عمومی کنیم، هر روز محفلی بنام اهل بیت (ع)، دهه های مختلف پشت سر هم با اسامی گوناگون، با این عنوان که باید در این مناسبت، آن مناسبت ... بزرگداشت بگیریم و عزاداری کنیم، اینها نه تنها هیچ وجه و دلیل شرعی و تاریخی ندارد بلکه این کثرت زایی، دل زدگی و مذهب زدایی را در پی دارد.
نهم. قضاوت آقای رحیم پور بر اساس حال امروز این قبیل مادحین است نه بر اساس حال فردای شان، کسانی که حاضر نیستند نیت شان را قربت الی الله کنند و بر اساس لطفی که خدا به ایشان کرده و توفیق ذاکری اهل بیت (ع) را پیدا کرده اند، زکات علم شان را بدهند و در شرایط امنیت و برای شکرگزاری برکات آن، بمنظور ترویج معارف عاشورایی بخش کوچکی از وقت شان را تقدیم دستگاه با عظمت اباعبدالله(ع) کنند تا بهره ای ببرند و فیضی برسانند،(در حالیکه می دانند در نهایت تلاش شان بی اجر مادی هم نیست) آیا به گمان شما، در شرایط خطر که تقدیم جان و همه هستی و زن و بچه موضوع ایثار است، خالصاً مخلصاً لوجه الله به میدان می آیند؟
دهم. بر اساس تفکر شیعی نظر عالمان و فقیهان شاخص و معیار است. حال اگر عالمان و متفکران دینی در داخل کشور، با واکاوی مسائل اینچنینی، اشکالات و انحرافات را قبل از آنکه مورد سوء استفاده و خوراک تبلیغاتی دشمن قرار گیرد، شناسایی و به مردم گوشزد کنند تا از صدمات بیشتر آن پیشگیری کنند بهتر است یا اینکه دست روی دست بگذارند به این توهم که دشمن بیکار نشسته و نمی داند که چه اشکالات و عیوبی در اثر افراط گری های برخی در مذهب ما رسوخ کرده و ما نباید آنها را رسانه ای کنیم تا دشمن از آنها مطلع نشود؟
کاربر مهمان خوش آمدید
سلام مجدد به همه دوستان و کاربران عزیز:Gol:
از مساعی و مشارعت همگی کمال تشکر را داریم، ان شاء الله به زودی به جمعبندی بحث خواهیم پرداخت. به امید حضور پررنگ شما در مباحث دیگر. ملتمس دعا ...:Gol:
بنام خدا
سلام و ادب:Gol:
با تشکر از مشارکت همه دوستان عزیز؛ در جمعبندی بحث "سالی که شش ماهش عزاداری است دیگر ارزشی ندارد" گفتنی است:
اول. اسلام دین اعتدال و میانه روی است، افراط و تفریط در هر کاری حتی در مسائل دینی مورد پسند دین و مکتب قرآن و اهل بیت علیهم السلام نیست. مسأله عزاداری هم مستثنی از این قاعده نیست.
دوم. گروهی در این وادی راه افراط را در پیش گرفته و نه تنها با ایجاد مناسبت های مذهبی غیرموثق و غیرضروری تحت عناوین مختلف در طول سال و رفتارهای زشت و زننده و غیرمعمول که موجب وهن تشیع است، وجهه و جلوه حقیقی تأثیرگزاری عزاداری اهل بیت (ع) را مخدوش ساخته اند، با این رویکرد، ارزش واقعی این قبیل محافل را لوث می کنند.
سوم. گروهی نیز در این وادی راه تفریط را پیش گرفته و حتی عزاداری محرم و صفر، ایام فاطمیه و گرامیداشت شهادت امامان معصوم (ع) که حقداران اصلی
ما هستند را برنمی تابند و با اهداف و غرایزی معنادار، عالمانه یا جاهلانه به طرق مختلف، در صدد تضعیف و تخریب چهره مذهب در برگزاری محافل معنوی از جمله عزاداری ها هستند.
چهارم. آثار و فواید یاد و ذکر اهل بیت و امام حسین (ع) بر احیای قلوب، دلیل بر این نیست که در برپایی عزای اهل بیت (ع) و حتی مجالس حسین بن علی (ع) در طول سال افراط کنیم و جامعه را به سمت و سویی سوق دهیم که همه ی سال عزا بگیریم.
پنجم. قیاس نماز و واجبات الهی با محافل ذکر و یاد اهل بیت(ع) نادرست است، زیرا نماز، واجب الهی است که تداوم آن نشان ایمان و اطاعت و موجب کمال و سعادت و ترک آن نشان مخالفت و عصیان حضرت حق و موجب سقوط و ضلالت است. در حالیکه ارتباط با محافل حسینی و فاطمی و برپایی و اقامه عزای اهل بیت (ع) مستحب بوده و ترک آن عصیان و مخالفت با اوامر الهی نیست.
ششم. این اشکال، متوجه هیئاتی است که افراط می کنند در همه ابعادش، و این هیئات زیاد نیستند الحمدلله اکثراً هیئات به این نکاتی که گفتیم توجه دارند، هدف ما اصلاح آن اقلیت هیأت هاست. افراط برای همه ناپسند است اینکه جامعه را دچار افراط در کاری کنیم حتی اگر آن کار برنامه ای مذهبی باشد به هیچ وجه پسندیده نیست و برای هیأتی ها که باید الگو و نمونه باشند در سطح جامعه بدتر و ناپسندتر است.
هفتم. نباید رفتار و مشی امام معصوم را با عموم مردم مقایسه کنیم این یک قیاس مع الفارق است، این یک انتظار نابجاست که چون امام زمان (عج) همیشه عزادار جدشان هستند پس بر این مبنا، ما مجوز داریم که تمام سال، جامعه را به عزاخانه حسین و اهل بیت (ع) تبدیل کنیم.
هشتم. دین، تکلیف مالایطاق بر عهده مردم ننهاده، عالمان و اولیاء خدا گرچه خود به بسیاری اعمال کمال زا عامل و متمسک بودند اما هیچگاه به عموم مردم توصیه و تکلیف نمی کردند مگر به کسانی که طالب واقعی بوده و دارای ظرفیتی بالا. همه اینها دلیل بر آنست که چه دلیل و مبنای مؤثق و حجت شرعی داریم که اعلان عمومی کنیم، هر روز محفلی بنام اهل بیت (ع)، دهه های مختلف پشت سر هم با اسامی گوناگون، با این عنوان که باید در این مناسبت، آن مناسبت ... بزرگداشت بگیریم و عزاداری کنیم، اینها نه تنها هیچ وجه و دلیل شرعی و تاریخی ندارد بلکه این کثرت زایی، دل زدگی و مذهب زدایی را در پی دارد.
نهم. قضاوت آقای رحیم پور بر اساس حال امروز این قبیل مادحین است نه بر اساس حال فردای شان، کسانی که حاضر نیستند نیت شان را قربت الی الله کنند و بر اساس لطفی که خدا به ایشان کرده و توفیق ذاکری اهل بیت (ع) را پیدا کرده اند، زکات علم شان را بدهند و در شرایط امنیت و برای شکرگزاری برکات آن، بمنظور ترویج معارف عاشورایی بخش کوچکی از وقت شان را تقدیم دستگاه با عظمت اباعبدالله(ع) کنند تا بهره ای ببرند و فیضی برسانند،(در حالیکه می دانند در نهایت تلاش شان بی اجر مادی هم نیست) آیا به گمان شما، در شرایط خطر که تقدیم جان و همه هستی و زن و بچه موضوع ایثار است، خالصاً مخلصاً لوجه الله به میدان می آیند؟
دهم. بر اساس تفکر شیعی نظر عالمان و فقیهان شاخص و معیار است. حال اگر عالمان و متفکران دینی در داخل کشور، با واکاوی مسائل اینچنینی، اشکالات و انحرافات را قبل از آنکه مورد سوء استفاده و خوراک تبلیغاتی دشمن قرار گیرد، شناسایی و به مردم گوشزد کنند تا از صدمات بیشتر آن پیشگیری کنند بهتر است یا اینکه دست روی دست بگذارند به این توهم که دشمن بیکار نشسته و نمی داند که چه اشکالات و عیوبی در اثر افراط گری های برخی در مذهب ما رسوخ کرده و ما نباید آنها را رسانه ای کنیم تا دشمن از آنها مطلع نشود؟
موفق باشید ...:Gol: