جمع بندی رابطه من با خدا چگونه باشد بهتر است ؟

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
رابطه من با خدا چگونه باشد بهتر است ؟

با سلام و احترام بیشتر اوقات با فاصله با خدا صحبت می کنم و می فهمم این رابطه بیشتر شبیه نوعی مواظبت بوده در محضر یک بزرگ . مثلا در نماز خواندن بیشتر مراقبم ، گاهی عصبی می شوم و می خواهم زودتر تمام کنم بعد جدا گانه با خدا صحبت کنم. فکر می کنم این باعث حذف احساس لذت عبادت در من می شود . چگونه به رابطه ی خودم و خدای خوبم کمک کنم که رسم همه ی شئونات باشد!
متشکرم استادان گرامی.

با نام و یاد دوست



کارشناس بحث: استاد بصیر

سوال:
بیشتر اوقات با فاصله با خدا صحبت می کنم و می فهمم این رابطه بیشتر شبیه نوعی مواظبت بوده در محضر یک بزرگ . مثلا در نماز خواندن بیشتر مراقبم ، گاهی عصبی می شوم و می خواهم زودتر تمام کنم بعد جدا گانه با خدا صحبت کنم. فکر می کنم این باعث حذف احساس لذت عبادت در من می شود . چگونه به رابطه ی خودم و خدای خوبم کمک کنم که رسم همه ی شئونات باشد!

پاسخ:
باسلام و احترام
بهترین حالت برای صحبت کردن با خدا که به همراه آداب و القاب بندگی باشد، همان نماز است. شما در همان نماز با خدا صحبت می کنید و این فرمان خودِ خداست. برای ذکر و یاد خدا وسیله ای برای ارتباط با او، بهتر از نماز نیست. لذا فرمود: أقم الصلاه لذکری.(نماز را برای یاد من به پادار).
شما هر وقت خدارا بخوانید به خدا نزدیک شده اید، و این نزدیک شدن باعث می شود که بتوانید راحتتر سخن خود را به خدا بگویید. خداوند در قرآن کریم می فرماید:
وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي فَإِنِّي قَريبٌ أُجيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ.[1]

«و چون پرسند تو را بندگان من از من (يعنى از صفت من يا از معامله من با ايشان در وقت دعا كردن)، پس به درستى كه من نزديكم (يعنى علم من احاطه كرده است به احوال ايشان و به اجابت دعاى ايشان)، اجابت مى‏كنم خواندن خواننده را چون بخواند مرا.
شما وقتی در نماز هستید با خدا راحت باشید، وقتی که در غیر نماز با خدا صحبت می کنید، تنها تفاوتی که دارد این است که رکوع و سجود ندارید، روبه قبله نیستید یا احیاناً وضو نگرفته اید، و فکر نمی کنم مراعات وضو، قبله، رکوع و سجود و امثال این کارها در نماز باعث مراقب خاصی باشد و انسان را عصبانی کند و نگذارد انسان با خدای خودش راحتتر باشد. درثانی وقتی شما می خواهید با خدا صحبت کنید؛ همین خدا فرموده من دوست دارم در این حالت با من صحبت کنید، خب مسلماً ما که دوست داریم دل محبوبمان را بدست بیاوریم، اینگونه با خدا مناجات کردن، بهترین وسیله ی تقرب به اوست، زیرا که او خودش بهتر می داند که چطور بنده اش را شاد کند.

مثل این می ماند که صاحب خانه ای فردی را به منزل خود دعوت کند، بعد برای اینکه او را بهتر تحویل بگیرد و برای او بهتر باشد، به میهمان بگوید از فلان دربِ منزل ما وارد شو و در فلان مکان بنشین تا از تو پذیراییِ بهتری بکنم. خب هر انسان عاقلی حرف میهمان را خواهد پذیرفت می داند که اینگونه بیشتر و بهتر مورد احترام میزبان واقع می شود و راحت تر می تواند حرفهایش را به او بزند. سخن با خدا در نماز هم اینگونه است. ما باید سعی کنیم اینگونه با خدا راحتتر باشیم، یعنی گونه ای که او بهتر می پسندد. اگر در نماز نتوانستیم حرفمان را به خدا بزنیم و یا اذیت شدیم و عصبانی شدیم، باید بفهمیم که این کار شیطان است و می خواهد بدین وسیله ما را از نماز جدا سازد به بهانه راحتتر صحب کردن باخدا. و ما نباید به این وسوسه های شیطان بها بدهیم.


[/HR][1] البقرة 186

موضوع قفل شده است