جمع بندی خلود در عذاب و تطابق کیفر با عمل

گرچه جناب صدرا در نوع آثار خود در این باره باطرح دیدگاه عارف عربی ونقل بدون نقد گفته های او این تصور شما را بوجود آورده .
ولی در کتاب العرشیه که جزء اخرین آثار علمی اوست در این باره با روشن‌ترین تعبیرات می‌گوید:
فی خلود اهل النار فیها، هذه مسئله عویصة وهی موضع خلاف بین علماء الرسوم وعلماء الکشف... واما انا والذی لاح لی بما أنا مشتغل به من الریاضات العلمیة والعملیة أنّ دار الحجیم لیست بدار نعیم وانّما هی موضع الالم والمحن وفیها العذاب الدائم لکن آلامها متفتتة متجددة على الاستمرار بلا انقطاع، والخلود فیها متبدّلة ولیس هناک موضع راحة واطمئنان لانّ منزلتها من ذلک العالم منزلة عالم الکون والفساد من هذا العالم.(16)
در این کلام صدرالمتألهین با اشاره به اختلاف نظر صاحب‌نظران تصریح می‌کند:
از راه ریاضت‌های علمی و عملی که داشته‌ام و چیزهای که فهمیده‌ام می‌گویم: دوزخ جای نعیم و تن‌آسایی نیست، بلکه جای درد و رنج و اندوه پایدار خواهد بود. در آن جا اندوه و درد دوام خواهد داشت و بریده نمی‌گردد و پوست تنها تبدیل می‌شود. آن جا جای آسودگی و فراخی و عیش و آرامش جان نمی‌باشد، زیرا دوزخ در جهان آخرت مثل عالم فساد جهان عناصر است . همان گونه که فساد در جهان جاودانی است و تا جهان است این حالت وجود دارد، دوزخ نیز چنین است و جای اندوه و عذاب همیشگی و ابدی است.
(صدرالمتألهین، العرشیه، ص 65 ـ 66. انتشارات مهدوی، اصفهان، با ترجمه غلامحسین آهنی.)

چه قرینه‌ای دارید که خلود و ابدیت رو حمل بر معنای مجازی می‌کنید؟

سلام بر امین عزیز .
این تعبیر تان جالب است :
(لطفا جواب درست و حسابی بدهید.)
جناب شما هم دقت حسابی نماید .
آیا صریح تر از این آیه :
_....ماهم بخارجین من النار .
_خالدون فیها .
_لیذقوا العذاب؛

_ تعبیر حیکم نکته آموز که پس از چندین سال ریاضت علمی وعملی بلاخره به این نتیجه رسید که خطاب به محی دین بگوید :
أنّ دار الحجیم لیست بدار نعیم وانّما هی موضع الالم والمحن وفیها العذاب الدائم لکن آلامها متفتتة متجددة على الاستمرار بلا انقطاع، والخلود فیها متبدّلة ولیس هناک موضع راحة واطمئنان .

_ قرار نیست خدا مخلوق خود را نا بود کند .

_ در این بیان مجددا دقت نماید :

3- مجازاتی که تجسم و عینیّت یافتن خود جرم و گناه است، در قرآن آمده است: آنانی که اموال یتیمان را از راه ظلم و غیر شرعی می‏خورند ،آتش در شکم خود وارد می‏کنند. (1) یعنی مال یتیم به صورت آتش در می‏آید و همین طور سایر گناهان چنین است. (2)
در این نوع از مجازات هم تناسب بین جرم و کیفر لازم نیست، چون در حقیقت کیفری از طرف خداوند وضع نشده است، بلکه خود عمل شخص تجسم پیدا می‏کند و به این شکل در می‏آید.

کفر و شرک حقیقی به خدا که ریشه‏ای نفسانی دارد و روان انسان را در تاریکی مطلق قرار می‏دهد ،در سرای دیگر تجسم عینی و اخروی آن رنگ ابدیت را دارد و مایه کیفر دائمی می‏شود. (4)

4- در حقیقت آخرت مرحله بروز نیات و اهداف انسان هاست.

یعنی در مورد عده ای حالت کفر و انکار حقیقت در درونشان شکل ابدیت گرفته، به گونه ای که اگر تا ابد در دنیای مادی باشند، همین گونه خواهند بود.

اما از آن جا که دنیای مادی، شایستگی ابدیت ندارد، بروز این معصیت محدود به مثلا 100 سال شد، ولی قیامت که این محدودیت ها را ندارد ،به علاوه مرحلة ظهور این باطن و درون افراد، قیامت است، و ظهور کفر و انکار حقیقت جز دوزخ نیست.

پس اولا : بنا به شهادت بسیارى از آیات و روایات، پاداش ها و کیفرهاى روز رستاخیز نـتـیـجـه اجتناب ناپذیر اعمال و کردارهاى دنیوى ماست و این نتایج - خواه و ناخواه - دامنگیر ما مى گردد.
بنا بر این قسمت مهمى از پـاداش ـها و کیفرها، زاییده اعمال ما و اثر مستقیم کردارهاى ماست. هیچ نوع حق گله و اعتراض نـداریم

ثـانیا : پاداش ها و کیفرهاى روز واپسین , ضامن اجراى دستورهاى آسمانى است و صددر صد جنبه تربیتى دارند. خداوند با وعده هاى قطعى و تخلف ناپذیر خود بندگانش را به کارهاى نیک دعوت نموده و آنان را از اعمال زشت باز مى دارد. این وعده در صورتى مى تواند نقش تشویقى و تهدیدى را ایفا کند که صد در صد قطعى و تخلف ناپذیرباشد.

اگر در آن احتمال تخلف باشد , اثر تربیتى خـود را به کلى از دست خواهد داد و دیگر دلیل ندارد که یک نفر زیر بار سنگین وظایف و واجبات و اعمال نیک برود یا از بسیارى هوس هاى سرکش چشم بپوشد.

بلکه حتی می تواند از ایمان خود دست کشیده ،دست به کفر و ارتداد بزند، به این خیال که اگر قیامتی هم بود ،عذاب آن مقطعی است.

خب این معنا، معنای مجازی خلود هست و قرینه هم دارد.
قرینه شما چیست؟

خب من میگم در اون آیات که شما می‌فرمایید قرینه موجوده ولی اگر جایی معنا مشکوکه اصالة الحقیقة جاری هست:ok:
حالا در روایاتی که اشاره به خلود دارد فرضا ما در معنای آن شک کنیم باید اون رو حمل بر معنای حقیقی کرد.

سلام علیکم برادر عزیزم و رحمة الله و برکاته،
خواهش کرده بودم اگر نقد کوبنده‌ای دارید روز بعد بکنید ولی این فرموده‌ی شما نمی‌دانم یا خیلی زیاد کوبنده است یا اصلاً نقد نیست؟ :Gig:

خوب آیا به نظر شما حقیر اشتباه می‌کنم و از دایره‌ی عقاید اسلامی خارج شده‌ام که اینطور اعتقاد دارم که:
آنچه که در عقاید اسلامی ازضروریات است اصل پذیرش معاد است و خلود جهنمیان به همان معنا که در قرآن کریم است. چه مطابق فهم ما باشد چه نباشد. بیشتر از آن سوال نخواهد شد. چون از اسرار غیبیست.
با وجود تمام این حرفها حقیر ادعایی ندارم، شما اطمینان دارید که نظر حقیر نظری با اشکالات فراوان است که بارها در قرآن رد شده است، ممنونتان می‌شوم لطف کرده....

[=arial]همه‌ی این مثال‌هایی که حضرتعالی زدید دارای قرینه هستند:ok:
در مثال اول که معصومین علیهم السلام نه از باب تخصیص بلکه تخصصا از کلام خارج هستند و که بحث آن واضح است.
یا مثلا در مثال دومی که زده‌اید اصطلاحا به این نوع دلالت از کلام "دلالت اقتضاء" گفته می‌شود، مثل: « و اسأل القریة التی کنا فیها » که مراد این است که و اسأل اهل القریة...
این‌ها مفصل در هرمونوتیک بحث شده.
و اما قرینه‌ی شما چیست؟

از قیا سش خنده آمد خلق را
!!!!!!!!!!!!!!

نسبت به کدامش؟

کدام فیلسوف ودر کجا ؟!!!!

4. از نظر فلاسفه، نفس و روح، نابود شدنی نیست.

این آیات چه ربطی به مسله خلود کفار در نار دارد ؟؟!!!
امین عزیز بی انصافی ممنوع !!!!

از کتب فلاسفه ادرس بدهید .
تازه حرف آن کار شناس هم که به معنای معدوم شدن نیست تا به آن استاد نماید .!!!!!!!!!!!!!!!111111
جناب امین قرار نیست شما در بحث بی انصافی نماید

سلام علیکم برادر عزیزم و رحمة الله و برکاته،
اینکه عذاب‌ها درجه دارند را گمان می‌کنم که شما هم قبول داشته باشید و عذاب هیچ کس سنگین‌تر از عذاب اصحاب تابوت نیست،
اما اینکه فرمودید آیا این کار خداوند که عذاب ایشان دائمی باشد ظلم نخواهد بود حقیر آنطور که به نظرم رسید و در تاپیک قبلی خدمتتان گفتم ظلمی نمی‌بینم و همان عذاب را هم رحمت می‌بینم، اگر این عذاب ظاهری نباشد کفار تحمل دردی که از درون می‌کشند را نخواهند داشت، عذاب برای ایشان رحمت است همانطور که کسی که درد سنگینی دارد می‌گوید سینه‌اش دیگر گنجایش درد را ندارد و نمی‌تواند آرام و قرار بگیرد و مدام حرکت می‌کند و داد می‌زند و مشت به دیوار می‌کوبد و سرش را به دیوار می‌زند و خاک روی سرش می‌ریزد و مشابه‌های آن. درد بیرونی تسکینی است برای درد باطنی. با این حساب درد باطنی که تا ابد ادامه داشته باشد ابدی بودن درد بیرونی هم لازمه‌ی رحمت خداوند خواهد بود، همانطور که اگر کسی عزادار فرزندش باشد کس دیگری بیاید و بگوید می‌خواهم او را از این غم نجات دهم و دست او را بگیرد که با خود به یک مهمانی شاد ببرد او ناراحت خواهد شد و دست او را رها می‌کند و فریاد می‌زند که او را با غم خودش تنها بگذارد کسانی که معذب به عذاب ابدی می‌شوند هم بعد از اینکه بالأخره متوجه زشتی‌های خود شدند دیگر بهشت رحمت خداوند را بر خود حرام می‌دانند، البته اگر از رحمت خداوند را از زشتی کارهای خود بزرگتر می‌دیدند باز اهل نجات می‌شدند چون امیدی در دلشان روشن بود ولی کافران از رحمت خداوند مأیوسند و این نتیجه‌ی ظلمت جهل است و ایشان جنود جهل هستند و در جهنم جهل خود ابدی خواهند شد، ناامید و مأیوس و گرفتار غم و پناه برنده به عذاب خدا برای اینکه بتوانند آن درد را تحمل کنند ... آنها هستند که از رحمت خداوند به سوی غضبش شتابانند و عذاب خداوند را می‌طلبند همانطور که در خواستن عذاب خداوند تعجیل می‌خواستند ... این جهالت ایشان بارها در قرآن مورد نکوهش قرار گرفته است ولی ایشان عبرت نگرفتند.
در مورد نقل قولی که از جناب صادق کردید هم فکر کنم این جملات ایشان بهتر گویای بحث ابدی بودن عذاب جهنم به عنوان تجسم اعمال بوده است:
البته این به شرطی است که ابتدا ابدی بودن انسان برای هر دو صنف بهشتیان و جهنمیان پذیرفته گردد.
به نظر حقیر پذیرش این موضوع سخت نیست. عالم دنیا عالم اسباب و علل است، عالم آخرت همه چیز از پاداش و جهنم در ارتباط خالق و مخلوق است، به قول عالمی روحانی به هر مؤمن بهشتی داده می‌شود که عرضش به اندازه‌ی عرض آسمان‌ها و زمین است و اگرچه به نظر برسد که عده‌ای از مؤمنین در استفاده از برخی امکانات و نعمات بهشت مشترکند ولی حقیقت امر اینطور نیست و خداوند یک ملک را به دو مالک نمی‌فروشد!
و بقول یک استادی ، اینکه بهشت عرضها السموات والارض هست چندان وعده خوبی نیست. چون مثل زمین بایری میماند که هیچ چیزی در آن نیست و باید با اعمال خود آن را پر کنیم
یعنی تمام نعمات بهشت فردی است و تمام عذاب‌های جهنم هم فردی است، باز هم اسباب و علل وجود دارد ولی رویه‌ی وجود آنها در همان فردیت نعمت و عذاب خواهد بود و به کس دیگری ارتباط نخواهد داشت.
فردی بودن عذابها کمکی بر استقلال یافتن جهنمیان در آخرت ندارد که جهنمشان را برایشان یک کشور مستقل و همیشگی فرض کنیم
حالا فرض کنید که شخصی وارد جهنم اختصاصی خودش شد، اگرچه ظاهراً هم در جمع جهنمیان دیگر باشد. آینده‌ی این جهنمی در جهنم از سه حالت خارج نیست:

1. یا زمانی می‌رسد که نتیجه‌ی اعمالش را می‌بیند و پاک می‌شود و در نتیجه دیگر جهنم جای او نخواهد بود و به بهشت برده می‌شود؛
2. یا زمانی می‌رسد که نتیجه‌ی اعمالش را می‌بیند و پاک می‌شود و در نتیجه دیگر جهنم جای او نخواهد بود و معدوم می‌گردد؛
3. و یا زمانی نمی‌رسد که نتیجه‌ی اعمالش را به کمال و تمام ببیند و در نتیجه باید تا ابد معذب باشد.

بدیهی است که گزینه‌ی ۱ حتماً درست است و نه ما و نه شما روی ان حرفی نداریم. حالا باید دید آیا گزینه‌ی ۲ و ۳ کدام درست هستند، به راحتی دیده می‌شود که گزینه‌ی ۲ با گزینه‌ی ۱ در تضاد است، چون اگر شخص جهنمی پاک شود طبق این نکته که گزینه‌ی ۱ صحیح است باید به بهشت برده شود، در واقع خلاف عدالت خداوند است که عده‌ای را بعد از تحمل عذابشان به بهشت بفرستد و عده‌ای را معدوم کند و از هست و نیست ساقط کند.
حدس می‌زنم شما به بیان فوق اعتراضی داشته باشید مبنی بر اینکه در گزینه‌ی ۲ باید تغییراتی داد و آن اینکه ایشان نتیجه‌ی اعمالشان را می‌بینند ولی پاک نمی‌شوند بلکه تمام می‌شوند و در نتیجه وقتی که جهنم جای ایشان نیست دیگر اثری هم از وجود ایشان نیست که بخواهند به بهشت برده شوند! این مسأله دارد جالب می‌شود! (ان شاء الله عاقبتمان ختم بخیر شود مگرنه خدا می‌داند چه حالی شویم اگردر عذابی ابدی باشیم و کسی بگوید چه قدر جالب! ) خوب اگر حدس حقیر درست باشد پس دعوای دوستانه‌ی ما :Nishkhand: سر این خواهد بود که آیا عذاب خداوند برای کافرانی که امیدی به نجاتشان نیست عذابی است به تدریج سلب وجود کننده یا خیر صرفاً عذابی است آنطور که مثلاً حقیر توضیح دادم جنبه‌ی رحمت دارد برای ممکن‌التحمل شدن عذاب درونی برای ایشان به تناسب جهل و یأسشان از رحمت خداوندی؟
برای پاسخ به این سؤال اجازه دهید حقیر از برهان خلف استفاده کنم تا نظریه‌ی خودم را اثبات کنم!
فرض کنید در علم خداوند قرار باشد موردی که مدّ نظر شماست اتفاق بیفتد، یعنی شخص جهنمی مدام از وجودش کاسته شود تا نهایتاً تمام شود، سؤالی که اینجا مطرح است این است که موجودی که در جهنم فردی خود است و عذاب شدن یا نشدنش تأثیری بر بهشت و جهنم دیگران ندارد برای چه باید چنین عذابی را تحمل کند و بعد معدوم شود؟ توجه بفرمایید که شما منکر رحمت بودن عذاب جهنم برای او هستید، بنابراین نفرمایید که تا وجودش کاملاً از صفحه‌ی روزگار پاک نشده است خداوند هم او را از رحمت خود بی‌نصیب نمی‌گذارد. پس اگر قرار است رحمتی شامل حالش نشود همان بهتر که همان ابتدا معدوم شود و دیگر اصلاً نیازی به معدوم شدن تدریجی‌اش نخواهد بود. برای اینکه این مشکلات پیش نیاید تنها راه ممکن این است که عذاب او را از روی رحمت خداوند بدانیم (وقتی از رحمت خاصّ خداوند مأیوس است و به عظمت رحمت و غفران خداوند جاهل است رحمانیت خداوند در قالب عذاب بیرونی به دادش می‌رسد تا عذاب درونی که خودش برای خودش فراهم کرده است وجود ممکن او را ناممکن نسازد) و اگر هم رحمت خداوند است لازمه‌اش این است که ادامه داشته باشد چون موجودی باشد که نیاز به رحمت خداوند داشته باشد و شرایط رسیدن رحمت خداوند به او هم تمام باشد و خداوند رحمتش را از او دریغ کند؟ حاشا و کلا. بنابراین همزمان هم ابدی بودن عذاب برای او اثبات می‌گردد و هم رحمت بودن این عذاب برای او.
از طرف دیگر عذاب بودن این عذاب ابدی هم باید مدّ نظر قرار بگیرد و در نتیجه توضیحی که جناب محی‌الدین بیان فرمودند که باید سنخیتی بین معذب و عذاب پیش بیاید تا ابدی بودنش ممکن باشد هم درست نخواهد بود، چون بروز سنخیت به معنای عادت کردن اگر باشد معذب بودن را به زیر سؤال می‌برد، اما اگر به معنای وقف یافتن و راضی شدن شخص معذب به عذاب ابدی‌اش باشد این همان می‌شود که حقیر هم به آن تکیه کرده‌ام.
با تشکر از صبرتان،
ان شاء الله فردا نقد کوبنده کنید که یک امشب را فکر کنم بالأخره وجود دارد چیزی که بتوانم بگویم فهمیده‌ام :Nishkhand::Gol:
یا علی

سلام علیکم برادر عزیزم، :Gol:
به طرز مشابه حقیر هم به شما می‌گویم که «سرای اقامت» و این لزوماً ابدی بودن را نمی‌رساند، می‌تواند منظور از آن اقامت خلد باشد به معنای اقامتی طولانی، شما چطور این اقامت را ابدی می‌دانید؟ اگر از اقامت و مقیم بودن بشود ابدی بودن را برای سرا فهمید چرا نشود همان معنا را برای عذاب هم فهمید؟:Gig:
ببخشید واقعاً تعدادی از استدلال‌های شما را نمی‌توانم درک کنم :Gol:
در پناه خداوند باشید و ان شاء الله از دست حقیر ناراحت و دلگیر نشوید
یا علی

[=arial]حاج امین این بحث حقیقت و مجاز حل شد ان شاء الله؟

سلام علیکم،
لطفاً شما اثبات بفرمایید که در دنیا نمی‌شود فسادی کرد که تجسمش در آخرت ابدی باشد.

برای حقیر این مطلب با استدلال امام صادق علیه‌السلام در آن حدیث (که البته شما نپذیرفتید و به آن ایراد گرفتید و حقیر نقدتان را پاسخی دادم و شما دیگر نقدی بر توضیح حقیر ندادید)

واضح و بدیهی به نظر می‌رسد که می‌توان در دنیا ۱ روز زندگی کرد و عذاب ابدی را برای خود به ارمغان آورد، چون «الأعمال بالنیات»، همچنین این یکی از اصلی‌ترین حکمت‌های مخفی شدن زمان مرگ توسط خداوند است (نه تنها جکمت البته).
این گزاره که برای شما بدیهی است برای حقیر بدیهی نیست و نیاز به اثبات دارد

نکته‌ای دیگر:
خداوند فرموده‌ است جزای جهنمیان به اندازه‌ی ظلمشان است ولی جزای بهشتیان چند برابر بهترین کارهایشان (أحسن ما عملوا)، خوب شما به فرض ابدی بودن عذاب جهنم را برای جهنمیان به زیر سؤال بردید با این توضیح که ایشان عدم می‌شوند، با توجه به اینکه از چند برابر بودن پاداش هم نمی‌توان معنای بی‌نهایت‌برابر‌شدن پاداش را فهمید

لطفاً بفرمایید اگر بهشت هم ابدی نباشد بهشتیان چه خواهند شد؟ آنها هم عدم می‌شوند؟ شما به خدایی معتقد هستید که لامن‌شیء خلق می‌کند و بعد عدم می‌کند و باز خلق می‌کند و باز عدم می‌کند؟ آیا این خداوند کارش عبث نخواهد بود؟
یا علی

سلام علیکم برادر عزیزم،
می‌دانم از بحث کردن با حقیر خسته شدید اما آیا وقتی جهمیان همگی عدم شدند باز جهنم خالی از سکنه ادامه خواهد یافت تا خلود و ابدیت مورد نظر شما بامعنا باشد؟
چیزی که قرار است عدم شود را می‌توان ابدی خواند؟
حضور در جهنم اگر ابدی باشد آیا می‌توان از زمانی به بعد میان این حضور ابدی را با یک عدم ابدی همزمان با هم در نظر گرفت؟ حضور ابدی عدم عبارتی بامعناست؟
یا علی

[=arial]همین که می‌فرمایید معدوم خواهند شد نشان از این دارد که در حقیقت خالد و جاویدان نیستند، پس خلود را در معنای مجازی استعمال کرده اید:ok:

[=arial]موردش همون بود که خدمتتون عرض کردم:ok:
دیگه فکر می‌کنم ادامه بحث فایده‌ای نداره چون داریم حرفامونو تکرار می‌کنیم
یا حق...

برای ابد از آتش بیرون نیامدن میتواند معنی معدوم شدن را بدهد پس میتوانیم معنای مجازی را هم استعمال کنیم چون مخالفتی با دیگر آیات ندارد

سلام علیکم و رحمة الله،
خداوند قادر متعال است و می‌تواند هر زمان که بخواهد همه‌ی عالم وجود را عدم کند و از نو بسازد یا از ادامه‌ی آن دوباره بسازد یا اصلاً نسازد، البته در دو حالت اول ما متوجه تفاوتی نخواهیم شد چون درک ما از حیات محدود به عالم خلقت است و در حالت سوم هم که درکی وجود نخواهد داشت که با معیاری سنجیده شود، بنابراین همین الآن هم ممکن است خداوند به طور مداوم ما را عدم کند و از نو خلق کند، شاید اصلاً عالم وجود از همین پنج دقیقه‌ی پیش فقط خلق شده باشد و باقی تجربیاتی که اکنون در ذهن خود داریم و گمان می‌کنیم روزهای قبل و لحظات قبل را تجربه کرده‌ایم همگی به همین صورت در ذهن ما خلق شده باشند، شاید، بعید نیست، بعید هست ولی ممکن هم هست، خداوند قادر است، قادر بالإطلاق، مسأله فقط سر اینجاست که خداوند حکیم هم هست و کار عبث نمی‌کند، یعنی خداوند تنها زمانی کاری را انجام می‌دهد که آن کار برای ان زمان ضرورتی یا توجیهی داشته باشد. این را گفتم چون چند جا دیدم شما اصرار داشتید بفرمایید اینکه ما معتقدیم انسان ابدی است به این معناست که فکر می‌کنیم خداوند قادر به عدم کردن ما نیست، نعوذ بالله،

نه برادر عزیزم به این دلیل است که این کار را در شأن خداوند نمی‌دانیم، با این حال اگر بعداً بفهمیم که برای همین کار هم حکمتی وجود دارد ان شاء الله سمعنا و اطعنا خواهیم بود، ان شاء الله. فعلاً از مجموع آیات و روایات و استدلال‌های عقلی خود اینطور اعتقاد داریم که انسان ابدی خواهد بود.

اما اینکه فرمودید به هر حال از عذاب آن معاندان کم نخواهد شد، حقیر هم موافق هستم. در «پست ۶ از تاپیک آیا عذاب در جهنم ابدی است؟» روایتی از حضرت امام باقرالعلوم علیه‌السلام مورد استناد قرار گرفته بود اگر خاطرتان باشد با این محتوی
آنها خود پذیرفته‌اند که عذاب حقشان است، عذاب می‌شوند ولی این عذاب را حق خود می‌دانند و آن را پذیرفته‌اند و آن را ظلم نمی‌دانند. حالا شما بفرمایید چرا اگر عذاب ابدی باشد الا و لابد این ظلم خواهد بود؟

فکر کنم اگر می‌خواهید بحثی کنید باید بر روی این باشد که چطور ایشان راضی شدند به اینکه عذاب شوند؟ آنها باید تفهیم اتهام شده و اتهام وارده را قبول کرده باشند و قبح و زشتی آن را نیز درک کرده باشند و نهایتاً خود از کرده‌ی خود بیزار باشند تا آنطور راضی به عذاب شدن خود شوند و بگویند اگر خداوند بر عذابمان بیافزاید هم بر ما ظلمی روا نداشته است، و این تمام حرف حقیر در این دو تاپیک بوده است (اگرچه شاید گاهی اشتباهاتی هم در بیانم بوده است که باعث سوپ تفاهم شده است)،

اینکه ایشان قبح گناه خود را درک کرده و عذاب درونشان بیش از عذاب برونشان خواهد شد، از طرفی هم به عظمت غفران خداوند جاهلند (در این جهلشان هم مقصرند) و هرگز امیدی به رحم خداوند نداشته و دعایی نمی‌کنند و از همین رو در همین جهل خود در عذاب دردناکی که به آن راضی شده‌اند ابدی خواهند شد ...، راضی شده‌اند به معنای اینکه برایشان عذاب نیست و با آن سنخیت پیدا کرده‌اند نمی‌باشد. برخی علما و فلاسفه معتقدند ابدیت بدون سنخیت ممکن نیست و هر عدم سنخیتی باید محدود باشد و حقیر گفتم اینطور نیست، بلکه ابدیت بدون رضایت ممکن نیست و این لازمه‌ی این مطلب است که از خداوند جز رحمت صادر نمی‌شود، هر دو گروه انسان‌های مؤمن و کافر نهایتاً از وضع خود راضی خواهند گردید، یکی راضی از بهره‌مندی از نعمات خداوند که با آنها سنخیت دارند و یکی راضی به مبتلا شدن به عذاب دردناک ابدی که با آن سنخیتی هم ندارند و برایشان دردناک است. مقام رضا برای هر دو است ولی این مقام رضا کجا و آن مقام رضا کجا.
ملاک این ابدیت هم معلوم می‌شود که حسن‌ظن و سوء‌ظن به خداست، یعنی علم و جهل به اسماء و صفات خداوند، این مسأله با احادیث زیادی از جمله حدیث عقل و جهل و همچنین حدیث طینت سازگاری دارد و آن حدیث امام صادق علیه‌السلام که انسان‌ها بر اساس نیتشان ابدی خواهند شد را هم توضیح دادم که بحث «کل یعمل علی شاکلته» است و امام «شاکله» را به نیت معنا کرده‌اند و این تفاوت دارد با خود لفظ «نیت» که برای افعال منفرد به کار می‌رود (لطفاً باز حدیث را در پست ۱۳ نگاه کنید)، منظور در اینجا رویکرد کلی انسان است و نه نیت‌های لحظه‌ای او ... متن آن حدیث امام صادق علیه‌السلام آنقدر با تمام اعتقادات شیعه گره خورده است که ضعف سند فکر نمی‌کنم خدشه‌ای به آن وارد نماید.

ببخشید که اذیتتان کردم، :Gol: ان شاء الله این آخرین پست حقیر در این تاپیک بود :Gol:و ممنون از وقتی که گذاشتید :Gol:
از سایر دوستان و اساتید هم متشکرم

:Gol:

یا علی

پدرم رحمة اللَّه عليه، از سعد بن عبد اللَّه، از قاسم بن محمّد، از سليمان بن داود شاذكونى از احمد بن يونس، از ابى هاشم، وى مى‏گويد: از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام راجع به خلود اهل بهشت در بهشت و جاودانى بودن اهل دوزخ در دوزخ پرسيدم؟ حضرت فرمودند: اهل دوزخ به خاطر اين در دوزخ مخلّد هستند كه نيّتشان اين بود كه اگر براى هميشه در دنيا باشند عصيان و نافرمانى حق تعالى را بنمايند. و اهل بهشت به اين جهت در بهشت جاودانى هستند كه نيّتشان در دنيا اين بود كه اگر در آن باقى بمانند پيوسته اطاعت خداوند را نمايند پس نيّت اين دو گروه باعث مخلّد بودنشان در بهشت و دوزخ گرديده، سپس آن جناب فرموده حق تعالى را تلاوت فرمود: قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلى‏ شاكِلَتِهِ «1» (اى پيامبر تو به خلق بگو كه هر كس بر حسب ذات و طبيعت خود عملى انجام خواهد داد) بعد حضرت دنبال آيه فرمودند: يعنى بر حسب نيّت و قصد خود.

[علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏2، ص: 669]