جمع بندی خدا و نزول خواری در بحث روزه!

با سلام و عرض ادب و آرزوی تندرستی  دوست عزیز خداوند بی نیاز است و اساسا سودی از جانب ما به او نمی رسد تا روزه و ربا را با هم مقایسه کنیم. در رباخواری، شخص ربادهنده، از طریق ربا به سود زیاد می رسد؛ اما شخص روزه‌گیر از طریق روزه گرفتن، سودی به خدا نمی رساند بلکه فایده روزه به خودش باز می گردد. (تقویت اراده، صبور شدن در برابر سایر مشکلات، یاد فقیران و کمک به آنها، چشمپوشی از لذایذ و انقطاع موقت از آنها و ارتباط یافتن با امور معنوی، ...) حتی جریمه شصت روز روزه نیز نهایتا به سود خود روزه‌خوار است چرا که گناه او را جبران می کند و او را از عذاب اخروی (که نتیجه رفتار و پلیدی روح آدمی است)، رها می سازد. بگذریم از این که جریمه روزه‌خواری شکل های دیگری هم دارد از جمله کمک به فقیران و آزاد کردن بردگان، که فواید اینها نیز باز به خود مردم باز می گردد و خداوند سودی نمی برد تا ایشان را به رباخواری متهم کنیم!! بنابراین، این مقایسه، اصطلاحا قیاس مع الفارق است.

اگر به دنبال موضوع مشابه و مناسب هستید که قیاس مع الفارق نباشد، بهتر است به این موضوع مثال بزنید: معلمی را فرض کنید که تکلیف کرده دانش آموزان در ماه پایانی برای مرور درسها، شبی یک صفحه مشق بنویسند.  آیا سود این کار برای معلم است؟! مسلما سودش به دانش آموز می رسد و منظور معلم از تکلیف و مشقت دادن به دانش آموز، رشد و تعالی بخشیدن به او است. حالا در نظر بگیرید یکی از دانش آموزان بدون آن که عذر موجهی داشته باشد، آن صفحه مشق را ننویسد و در کلاس حاضر شود.  معلم برای جلوگیری از تکرار این کار توسط این دانش آموز و انجام این کار توسط دیگران، او را تنبیه می کند: گاهی والدین دانش آموز را فرا می خواندو گاهی او را موظف می کند که به جای یک صفحه، ده صفحه تکلیف بنویسد  و ... آیا این جریمه ها به سود معلم است؟ باز هم نه.   

جمع بندی   پرسش یکی ازدوستانی که نمی خواست روزه بگیره برای توجیه روزه نگرفتن گفت: خیلی جالبه که خدا خودش گفته نزول ندید و نگیرید و حتی تو قرآن هم گفته، ولی خودش درمورد روزه مثل نزول رفتار می کند و به ازای هرروز، 60 روز روزه طلب می کند. چطوری باید جواب این اشکال را بدهم؟   پاسخ دوست عزیز خداوند بی نیاز است و اساسا سودی از جانب ما به او نمی رسد تا روزه و ربا را با هم مقایسه کنیم. در رباخواری، شخص ربادهنده، از طریق ربا به سود زیاد می رسد؛ اما شخص روزه‌گیر از طریق روزه گرفتن، سودی به خدا نمی رساند بلکه فایده روزه به خودش باز می گردد. (تقویت اراده، صبور شدن در برابر سایر مشکلات، یاد فقیران و کمک به آنها، چشمپوشی از لذایذ و انقطاع موقت از آنها و ارتباط یافتن با امور معنوی، ...) حتی جریمه شصت روز روزه نیز نهایتا به سود خود روزه‌خوار است چرا که گناه او را جبران می کند و او را از عذاب اخروی (که نتیجه رفتار و پلیدی روح آدمی است)، رها می سازد. بگذریم از این که جریمه روزه‌خواری شکل های دیگری هم دارد از جمله کمک به فقیران و آزاد کردن بردگان، که فواید اینها نیز باز به خود مردم باز می گردد و خداوند سودی نمی برد تا ایشان را به رباخواری متهم کنیم!! بنابراین، این مقایسه، اصطلاحا قیاس مع الفارق است. اگر به دنبال موضوع مشابه و مناسب هستید که قیاس مع الفارق نباشد، بهتر است به این موضوع مثال بزنید: معلمی را فرض کنید که تکلیف کرده دانش آموزان در ماه پایانی برای مرور درسها، شبی یک صفحه مشق بنویسند.  آیا سود این کار برای معلم است؟! مسلما سودش به دانش آموز می رسد و منظور معلم از تکلیف و مشقت دادن به دانش آموز، رشد و تعالی بخشیدن به او است. حالا در نظر بگیرید یکی از دانش آموزان بدون آن که عذر موجهی داشته باشد، آن صفحه مشق را ننویسد و در کلاس حاضر شود.  معلم برای جلوگیری از تکرار این کار توسط این دانش آموز و انجام این کار توسط دیگران، او را تنبیه می کند: گاهی والدین دانش آموز را فرا می خواندو گاهی او را موظف می کند که به جای یک صفحه، ده صفحه تکلیف بنویسد  و ... آیا این جریمه ها به سود معلم است؟ باز هم نه.