جمع بندی حسن و قبح عقلی، نزاعی عینی یا علمی ؟ (عدل الهی)

پس کسی که به شکل سالبه کلیه، تشخیص عقل در مصادیق را انکار می کند در واقع نمی تواند ادعای اول را نیز مطرح کند

ین نیز باطل است زیرا عقل عملی می تواند به صورت موجبه جزئیه تشخیص بدهد نه موجبه کلیه. ( پس این "لازمه" اشتباه است )
( و همانطور که گفتم کسی تا به حال قائل به موجبه کلیه نشده است و تنها کسی که امکان دارد قائل به این قول دانسته شود خود شما هستید )

البته موجبه جزئیه به معنایی که گفتم نه به معنایی که شما گفتید.
زیرا معنایی که شما گفتید چیزی جز همان سالبه کلیه نیست و حتی بدتر از سالبه ی کلیه است زیرا به شکاکیت ختم می شود.

و اگر در این بخش بگوییم، پاسخ مشخص نیست و شیعه نسبت به این بخش نظر مشخصی ندارد.
پس عملا هیچ استقلالی نمی توان برای عقلی که قطعی بودن تشخیصش معلوم نیست قائل شد.
یعنی عملا استقلالی در تشخیص حسن و قبح توسط عقل عملی وجود ندارد و از این حیث مانند اشاعره خواهیم شد

خوب است که بعد از گذشت سه ماه دوباره این الزام برای شما پیش آمد تا به سوالات پاسخ دهید.
بماند وقفه یک ماهه و پست های 8 و 10 و 31 و 34

همانطور که کارشناسان به ما تذکر می دهند که پاسخ ها را در یک پست بیاوریم.
شما نیز لطف بفرمایید پاسخ هایتان را در یک پست بیاورید ...

اما این شما بودید که پای عقل نظری را میان کشدید ...
اگر محل نزاع را فهمیده اید دیگر چرا حرفتان عوض می شود ؟

مثل اینکه فراموش کرده اید سوالات و محل نزاع مربوط به عقل عملی است نه عقل نظری.

حالا هم که اشکالات نظر شما را مطرح می کنم
از اساس منکر همه چیز شده اید ....

اما سوال این است که تشخیص اینکه عقل عملی درست فهمیده است با عقل عملی است یا نظری ؟
و قرار است بگویم عقل عملی قادر به تطبیق جزئیات است و فقط به نحو کلی این کار را انجام نمی دهد بلکه دقیقا می تواند روی تک تک مصادیق قضاوت کند و می تواند تشخیص بدهد حسن است یا قبیح است یا نمی تواند تشخیص بدهد حسن است یا قبیح ؟

و از طرفی شارع نیز از عقلا است و خلاف رای عقلا امر و نهی ایی نمی کند.

عقل عملی حسن و قبح مصادیق را تشخیص می دهد و خودش به تشخیص خودش شک نمی کند.

و وقتی حیطه ی عقل عملی را قبول کردیم

دیگر نمی توانیم بگوییم عقل نظری ، حسن و قبح مصادیق را تشخیص می دهد.

پس وقتی بین این دو تفکیک قائل می شویم هر کدام مجبور است تشخیص آن دیگری را قبول کند.

خودتان می گویید در جاهایی که این حکم عقل به واسطه ی پشتوانه نظری آن است از عقل نظری مدد بگیریم ...
پس در جاهایی است که عقل نظری مدد رسان نیست.
خوب تکلیف سوال در آن مورد چه می شود ؟ عقل عملی می تواند تشخیص بدهد یا نمی تواند؟

این جاهایی که عقل نظری می تواند تشخیص بدهد کجاست ؟
اگر قابل تشخیص است که هیچ ... بفرمایید ...
و الا ، باز به همان عقلی نبودن حسن و قبح و تشکیک و شکاکیت می رسیم ...

و اگر کسی بگوید عقل فقط کلیات حسن وقبح را می فهمد و در مورد تطبیق مصادیق، علم پیدا نمی کند نه تنها اشتباه است بلکه انکار حجیت عقل و رسیدن به شکاکیت است.

این جمله ی شما مخالفت کردن با مستقل بودن حسن و قبح عقلی از شرع است ...
و هذا المعنی الثالث هو موضوع النزاع فالاشاعره انکروا ان یکون للعقل ادراک ذلک من دون الشرع، و خالفتهم العدلیه، فاعطو للعقل هذا الحق من الادراک.

البته نکته مهم این است که حسن و قبح گرچه ذاتی است ولی شناخت آنها در پاره ای از موارد عقلی و در برخی، نقلی است. به عبارت دیگر، برای شناخت دست کم بخشی از ارزشهای اخلاقی نیازمند دین هستیم. یعنی از طریق عقل میتوان کلی ترین و اصلی ترین ارزشها را شناخت. ولی ارزشهای فرعی تنها از راه نقل و دستورات الهی قابل شناخت است.(۲)

زیرا ما می گوییم بین عقل و شرع در واقعیت امر تضادی نیست

این هم خلاف قول رایج است زیرا ادراک حسن وقبح در جزئیات با عقل عملی است ... بله کسی منکر وجود ابزار ادراکی دیگر نیست اما انها از محل نزاع خارج هستند و عقل عملی است که عهده دار تشخیص و تطبیق مصادیق است.

هر کس ادعا کند عقل عملی حسن و قبح را درک می کند ( کما اینکه ادعای عدلیه همین است )، نمی تواند آن را ابزار ادراکی برای عقل نظری بداند.
عقل عملی ابزار نیست بلکه خود مدرک حسن وقبح است.

عقل عملی ابزار نیست بلکه خود مدرک حسن وقبح است.

اگر بین عقل عملی و نظری تفکیک قائل شدیم هر کدام باید ادراکات دیگری را بپذیرد.

هر کس ادعا کند عقل عملی حسن و قبح را درک می کند ( کما اینکه ادعای عدلیه همین است )، نمی تواند آن را ابزار ادراکی برای عقل نظری بداند.
عقل عملی ابزار نیست بلکه خود مدرک حسن وقبح است.

عقل عملی ابزار نیست بلکه خود مدرک حسن وقبح است.

اگر بین عقل عملی و نظری تفکیک قائل شدیم هر کدام باید ادراکات دیگری را بپذیرد.

فرض = اگر عقل، نتواند مصادیق را تشخیص بدهد پس احکام عقل و حتی شرع لغو خواهد بود.

( زیرا دیگر عقل نمی تواند مصادیق احکام عقل و شرع را تشخیص بدهد ... )
التالی باطل و المقدم مثله

فرض کنید شرع بگوید فلان کار اگر مفسده دارد حرام است.
بعد کسی بگوید عقل نمی تواند مصادیق مفسده را تشخیص بدهد.
خوب اینجا احکام شرع لغو خواهد بود و تکلیفی به عقل داده شده است که از انجام آن عاجز است.

عقل نظری کلیات درست و نادرست را تشخیص می دهد ( الف )
عقل عملی کلیات حسن و قبح را تشخیص می دهد ( ج )
تطبیق مصادیق درست و نادرست وتطبیق مصادیق حسن و قبح بر کلیات آنها، عقلی نیست. ( ب – د )

مطابق فرض سوم، عقل از حجیت می افتد.
و احکام عقل و شرع، لغو خواهد بود.

و حسن و قبح از مفاهیم فلسفی نخواهد بود.

و حسن و قبح افعال، حقیقی نخواهند بود.

اگر عقل عملی ، امر درست از منظر عقل نظری را قبیح دانست و عقل نظری امر قبیح از منظر عقلی عملی را درست دانست، چه کار کنیم ؟

اگر دومی را بپذیریم و بگوییم یکی حتما در اشتباه است ..
پس تا زمانی که اشتباه یکی یا هر دو پیدا نشود نمی توانیم حکمی دهیم. و باید بگوییم نمی دانیم....

اگر کسی بگوید عقل نظری اشتباه نمی کند و حتما اشکال از عقل عملی است ...
در جواب می گوییم اگر این طور باشد پس نیازی به عقل عملی نیست زیرا هر جا عقل نظری به درستی امری حکم کرد می گوییم لزوما حسن است و هر جا عقل نظری به نادرستی امری حکم کرد می گوییم لزوما قبیح است و نیازی به عقل عملی نداریم. پس احکام عقل عملی فایده ای ندارد چون به هر حال ملاک حسن و قبح، درستی و نادرستی است ....

خیر احتمالی که داده اید اشتباه است.
تنها در صورتی این موارد می توانند منطبق بر کلیات حسن و قبح باشند که شرایطش را داشته باشند.
پس یا عقل عملی نمی تواند حکمی بدهد چون انطباقی بین مصادیق و کلیات وجود ندارد.
یا باید تحقیق کند تا ببیند شرایط انطباق وجود دارد یا خیر ؟ اگر وجود داشت و انطباق داد پس حکم معلوم می شود.

اگر عقل عملی نمی تواندانطباق دهد پس احکام عقل و شرع لغو خواهد بود و اعتبار عقل زیر سوال می رود و همچنین مفاهیم حسن وقبح و ...حقیقی نخواهد بود.
و التالی باطل و المقدم مثله.

تنها در صورتی این موارد می توانند منطبق بر کلیات حسن و قبح باشند که شرایطش را داشته باشند.
پس یا عقل عملی نمی تواند حکمی بدهد چون انطباقی بین مصادیق و کلیات وجود ندارد.

اگر تشخیص با عقل نظری هم باشد این اختلافات وجود دارد و باز می توان پرسید :

وقتی وجود اختلاف را قبول دارید دیگر چه سودی دارد که عقل عملی تشخیص بدهد یا عقل نظری ؟

احکام عقلا بما هم عقلا با حکم شارع منطبق است.
[=&quot]و عقل می تواند تشخیص بدهد در چه مواردی عقلا بما هم عقلا نظر داده اند و در چه مواردی عقلا بما هم عقلا نظر نداده اند.
[=&quot]و اگر عقل نتواند تشخیص دهد کجا عقلا بماهم عقلا حکم داده اند و کجا نداده اند، دیگر حسن و قبح عقلی نخواهد بود.
[=&quot]و التالی باطل و المقدم مثله.

در واقع طبق اشکالی که مطرح کردید شما در عمل مانند اشاعره خواهید بود.
[=&quot]همچنین انطباق حکم شارع با عقلا را قبول نکردید
[=&quot]و قبول نکردید که شارع نیز از عقلا است

مقصود از مشهورات همان تادیبات صلاحیه بود.
در کتاب اصول فقه هم امده است :
و انما نحن نقول بملازمه حکم الشارع لحکم العقل بالحسن و القبح فی الاراء المحموده و التادیبات الصلاحیه فباعتبار ان الشارع من العقلا بل رئیسهم، بل خالق العقل فلا بد ان یحکم بحکمهم بما هم عقلاء، و لکن لایجب ان یحکم بحکمهم بما هم عاطفیون و لانقول ان الشارع یتابع الناس فی احکامهم متابعه مطلقه.
اولا اگر این ادعا را قبول ندارید پس ادعای شیعه را قبول ندارید.

دوما اگر مثال نقض فراوان دارد پس ادعای شیعه را دارای مثال نقض فراوان می دانید.

سوما عقل می تواند تشخیص بدهد کجا بما هم عقلا بوده و کجا نبوده ... و الا اشکالات مذکور در بنده های پیشین به وجود می آید.

این جملاتی که از قول مصباح گفته اید خلاف استقلال حسن و قبح عقل از شرع است.
زیرا وقتی عقل در برابر یک منبع یا شخص بالاتر ، خضوع کرد و آن را داناتر دانست،

دیگر معنا ندارد که بگوییم :
عقل در اصلی ترین ارزش ها، مستقل است.

صحبت سر تناقض گویی است
و الا ممکن است شیعه بگوید عقل عملی ، حسن و قبح را درک می کند.

و شما هم چنین ادعایی بکنید... اما مشکل اینجاست که از دید این حقیر دچار تناقض گویی می شوید و همین امر بارها مشکل ساز شده است و فهم مطالب و موضع شما را برای بنده سخت می کند.

شما می خواهید بگویید متعلق ادراکات عقل عملی، افعال است اما متعلق ادراکات عقل نظری افعال نیست.

اما عقل عملی و عقل نظری، هر دو قوه ی مدرکه هستند و درک می کنند و به تعبیری عالم می شوند نه عامل .
و سوال از همین ادراک است نه متعلقاتشان.

مثلا عقل عملی درک می کند که فلان فعل، حسن است.
این درک یا شناخت یا علم یا آگاهی برای عقل عملی به دو شکل کلی است :
حسن بودنِ آن فعل را می دانم.
حسن بودنِ آن فعل را نمی دانم.
یعنی عقل عملی دقیقا تشخیص می دهد که حسن بودن کدام فعل را می داند و حسن بودن کدام فعل را نمی داند.
دوما
.

فرض کنیم عقل عملی ابزاری است که اعتبارش بسته به ادراکات عقل نظری باشد.
.

چون به هر حال، همه قبول دارند که عقل نظری چه با ابزار عقل عملی و چه بدون آن، می تواند حسن و قبح تک تک موارد را تشخیص بدهد.

و می تواند بفهمد که کدام را می تواند و کدام را نمی تواند و ادعای ما ثابت می شود.

زیرا قبلا هم توضیح داده ام که ادعای ما حسن و قبح عقلی در مقابل حسن و قبح غیرعقلی و در مقام اثبات است.
که این نتیجه چه با فرض بنده و چه با ارجاع عقل عملی به عقل نظری حاصل شده و اثبات میشود...
.

اما شما در پاسخ، جمله فوق را نقل و قول گرفته و دو سوال پرسیدید که ارتباطی با این جمله نداشت.
زیرا اگر این سوالات برای نقض کردن جمله من باشد، یعنی مدعای شیعه نقض شده است. ( البته اگر فکر می کنید شیعه عقل عملی را مدرک نمی داند بفرمایید ... )
و اگر این سوالات برای اثبات جمله ی من باشد که فبها و نعمت
.

مثلا وقتی می گوییم عقل عملی و عقل نظری، مقصودمان این نیست که بگوییم دو تا عقل داریم بلکه مقصود این است که متعلقات متفاوتی دارند.
.

مقصودمان این نیست که مثلا عقل عملی یک کاری بکند و بعد عقل نظری بیاید گریبان عقل عملی را بگیرد که حواست را جمع کن اینجا اشتباه کردی و من بهتر از تو می فهمم و حاکم بر تو هستم .. یا مثلا عقل نظری بیاید یک کاری بکند و عقل عملی ، مچش را بگیرد که اشتباه کردی .. در کار من دخالت نکن ...
.

چون کلام از تقابل عقلی در مقابل غیر عقلی است نه عقل عملی در مقابل عقل نظری ... ( قبلا نیز گفتم .. )
.

اگر اولی است پس او شناختی ندارد تا اعتباری داشته باشد فقط ابزار است و داده منتقل می کند ....
اگر دومی است پس شناختی دارد و آن شناخت طبق ادعای شیعه معتبر است و به همین دلیل می گویند عقل عملی ، حسن و قبح را درک می کند
.

فرض کنیم جمله ی من اشتباه باشد و عقل نظری ، ادراکات عقل عملی را نپذیرفت.
مثلا عقل عملی بگوید فلان کار حسن است و عقل نظری بگوید فلان کار قبیح است
.

پس اگر عقل نظری ایراد بگیرد در واقع به تشخیص خودش ایراد گرفته است نه تشخیص عقل عملی ...
پس عقل عملی اشتباه نمی کند بلکه این عقل نظری است که اشتباه می کند ...
بله ممکن است کسی بگوید عقل عملی گاهی بدون عقل نظری به حسن وقبح امری پی می برد ...
که در این صورت عقل نظری از دور خارج است و کاره ای نیست تا اظهار نظر کند ...
.

بله من از همان ابتدا قبول کردم که عقل عملی در مواردی نمی تواند تشخیص بدهد اما می داند آن مواردی که نمی تواند تشخیص بدهد، چه هستند. یعنی دقیقا تعیین می کند که کدام مورد را می تواند و کدام مورد را نمی تواند.
لذا اگر به قسمت قرمز رنگ جمله ی خودتان دقت کنید خواهم گفت :
عقل عملی آن مواردی که نمی تواند تشخیص بدهد را تشخیص می دهد. یعنی خودش می فهمد که نمی فهمد.
.

عنی من حسن و قبح را عقلی می دانم اما شما غیرعقلی ... ( این همان تناقض گویی هایی است که فهم مطلب را سخت می کند )
.

بدون کمک گرفتن از چه چیزی ؟
وقتی ادعا می کنیم قضیه "عدل حسن است" یک قضیه عقلی است.
به این معناست که مستقل از شرع می توان به این قضیه رسید ... ( یعنی بدون کمک گرفتن از شرع )
.

آیا عقل عملی، می تواند مستقل از عقل نظری ( یعنی بدون کمک گرفتن از عقل نظری ) به این قضیه ( مثلا عدل حسن است ) برسد ؟
ممکن است بگوییم : خیر، عقل عملی مستقل از عقل نظری نیست. ( یعنی عقل عملی بدون کمک گرفتن از عقل نظری نمی تواند تشخیص بدهد )
به این صورت که عقل عملی درمواردی که عقل نظری حکم به کمال بودن عدل می کند، حکم به حسن بودن عدل می کند ...
.

اگر عقل بدون کمک شرع و در تطبیقات ( محل نزاع ) به تمام شرایط علم پیدا نکرد ، نمی توانیم حکم کنیم. چون همانطور که عرض کردم عقل می داند کجا می تواند و کجا نمی تواند. جایی که شرایط تطبیق وجود ندارد عقل می فهمد که نمی تواند تطبیق بدهد...
نتیجه : غیر مستقل بودن
.

پس حسن و قبح تطبیقات، در برخی موارد عقلی است و در برخی موارد عقلی نیست.
اما عقل خودش تشخیص می دهد که کدام موارد عقلی است و کدام موارد عقلی نیست.
به عبارتی عقل تشخیص می دهد که حسن وقبح فلان موارد را تشخیص می دهد و حسن و قبح فلان موارد را تشخیص نمی دهد
.

حقیقی همان ذاتی است
.

وقتی من می گویم حسن و قبح عقلی است
به معنای این است که آیا عقل می تواند بدون کمک گرفتن از شرع به آن حسن و قبح برسد ؟
دقت کنید!
که هیچ گاه بنده نگفته ام عقل از ابزار و منابع شناختی غیر از شرع استفاده نکند ...
بلکه گفتم عقل بدون کمک از شرع ...
و اصلا نیازمندی عقل به ابزار شناختی یا منابع شناختی را منکر نشدم زیرا یک امر بدیهی است ...

اما در مورد اینکه این حسن و قبح در کجا عقلی است و در کجا عقلی نیست
در قالب سه بند توضیح می دهم :

الف )
ادعای شما : شیعه، حسن وقبح را در تطبیقات عقلی نمی داند.
یعنی عقل اصلا تطبیقات را درک نمی کند تا بتوانیم ادعای استقلال از شرع را مطرح کنیم.
پس اگر تطبیقات توسط غیرعقل انجام شود به طریق اولی مستقل از شرع نخواهد بود.
لذا اگر شرع نظری خلاف آن قوه یا چیزی که تطبیقات را تشخیص می دهد داشته باشد، شرع مقدم است و حتما اشتباه از سایرین است ...

شیعه حسن و قبح را در کلیات درجه ی پایین عقلی نمی داند.
یعنی بدون کمک گرفتن از شرع نمی تواند حسن و قبح را تشخیص بدهد. و لذا ممکن است داده های شرعی با داده هایی که عقل از سایر منابع به دست اورده است مخالف باشد و یا تشخیص های این دو مخالف هم باشد.

و اما ما کان عرضیا فانه یختلف بالوجوه و الاعتبارات، فمثلا الصدق ان دخل تحت عنوان العدل کان ممدوحا و ان دخل تحت عنون الظلم کان قبیحا و کذلک الکذب و ما ذکر من الامثله.

شیعه حسن و قبح را در کلیات درجه ی اول عقلی می داند.
یعنی بدون کمک گرفتن از شرع می تواند حسن و قبح را تشخیص بدهد
یعنی اگر شرع بگوید عدل حسن نیست اما عقل بگوید عدل حسن است
یا شرع بگوید عدل حسن است اما عقل بگوید عدل حسن نیست
اینجا یا باید بگوییم عقل مقدم است و شرع، شرع واقعی نیست و باید به آن دست پیدا کنیم ...
یا باید بگوییم اذا تعارضا تساقطا ... و مانند این ...
مثلا عقل به صورت مستقل از شرع، متوجه می شود که عدل حسن است یا دروغ قبیح است.

اما طبق بند دوم در اینکه چه دروغی با چه شرایطی تحت ظلم است یا عدل؟، مستقل از شرع نیست.
مثلا دروغ مصلحتی یا دروغ مصلحتی با چه درجه ای از مصلحت تحت عدل است یا ظلم و مانند آن مستقل از شرع نیست.
و داده ها و تشخیص شرع مقدم است و حتما اشکال از عقل خواهد بود.

بزرگوار اشتباه متوجه شده اید...
من هم می گویم عقل از غیر خودش حتی شرع کمک می گیرد.
اما صحبت سر استقلال است
دوباره آنچه در پست پیشین گفتم را دوباره می آورم :

من می گویم فرض کنید عقل از هر چیزی غیر خودش ( تاکید می کنم هر چیزی غیر از خودش ) اما غیر از شرع، کمک بگیرد ... عقل بالاخره به یک نتیجه ای می رسد... هر نتیجه ای که باشد ...
از سوی دیگر، شرع نیز حکمی می دهد ...
اگر حکم شرع با حکم عقل مخالف باشد، حکم شرع مقدم می شود یا عقل ؟
اگر بگویید حکم شرع مقدم است ، طبق تعریفی که از عقلی کردم، حسن و قبحش عقلی نیست.
و اگر حکم عقل مقدم شود، طبق تعریفی که کردم، حسن و قبحش عقلی است.

حسن و قبح را در مورد الف ( شخصیه ) و ب ( حقیقیه غیر از عدل و ظلم )، عقلی نمی دانم.
و در مورد ج ( عدل و ظلم )، عقلی می دانم.

شما در مورد بند ب
( یعنی بندی که در آن عقل می خواهد مصداقیت یک کلی را برای یک کلی دیگر تشخیص بدهد
مثلا آیا "نصف بودن دیه زن نسبت به مرد" مصداق ظلم است یا عدل ؟ )
می گویید عقل باید از شرع کمک بگیرد.
و این یعنی طبق تعریف که کردم، حسن و قبح عقلی نیست.

بله من هم قبول کردم که علما، قضایای شخصیه را عقلی نمی دانند.
اما بنده گفتم قضایایی غیر از عدل و ظلم، عقلی نیستند.
به این معنا که اگر عقل با کمک از هر چیزی غیر از خودش ( اما غیر از شرع )، به ظلم بودنِ مثلا " نصف بودن دیه زن " برسد.
اما شرع آن را ظلم نداند.
حکم شرع مقدم می شود
و این طبق توضیحی که دادم به معنای عقلی نبودن حسن و قبح در این موارد است.
اما اگر بگوییم حکم عقل مقدم می شود، از نظر من حسن و قبح عقلی خواهد بود.

با سلام و احترام

اما من فکر می کنم گفتگو خیلی مفید بوده است و تصور می کنم تنها یک گام تا درک نهایی آن باقی مانده است.
چون در قضیه شخصیه و عدل وظلم مشکل حل شده است و فقط مانده در قضایایی مثل نصف بودن دیه و مانند آن ...

تمامی احکام من، عادلانه است.
مثلا نصف بودن دیه زن، عادلانه است.
لذا شریعت در این زمینه حکم دارد.
آیا شما نظرتان مخالف این است ؟

پس قضایای شخصیه مستقل از شرع نیستند.

"نصف بودن دیه ی زن، قبیح است."
یک قضیه حقیقیه است نه شخصیه.
طبق نقل بالا باید این قضیه را مستقل از شرع بدانم.

خوب من فکر می کنم شما بین این دو قضیه فرق می گذارید :
1
اغراء به جهل قبیح است
2
نصف بودن دیه زن، قبیح است.

پس در این مورد عقل مستقل از شرع است.

بله اگر فرضا شما در قضیه ی نصف بودن دیه، حسن و قبح را مستقل از شرع بدانید و عقل بگوید : نصف بودن دیه ی زن، قبیح است. پس باید قبول کنید که اگر شرع بگوید : نصف بودن دیه ی زن، عادلانه است ، شرع اشتباه می کند و عقل درست می گوید...

اما اگر مثل بنده بگویید ( که ظاهرا همینطور است ) در قضیه ی نصف بودن دیه، حسن و قبح مستقل از شرع نیست. پس اگر عقل گفت : نصف بودن دیه زن قبیح است و شرع گفت : نصف بودن دیه زن عادلانه است، من می گویم عقل مستقل از شرع نیست و حکم شرع درست است و حتما حکم عقل اشتباه است...

نصف بودن دیه، قبیح است
و شرع بگوید :
نصف بودن دیه، قبیح نیست.

اگر عقل مستقل از شرع باشد پس حکم شرعی رد می شود و اگر آن حکم ضروری دین باشد آن دین رد می شود...
اگر عقل مستقل از شرع نباشد پس حکم عقل رد می شود و حکم شرع درست است...

من متوجه نشدم چگونه ''نصف بودن دیه زن'' جزیی است؟ در حالی که کلی است.

هر قضیه ای که برهان صدق نبی را واژگون میکند، از نظر من مستقل محسوب میشود.
اما هر قضیه ای که بعد از اثبات صدق نبی گفته شود و به برهان صدق نبی اسیب نزند، غیر مستقل خواهد بود.

با توجه به یکی از پستها که گفتید نتیجه ی قول من، عدم اثبات صدق نبی است ، لازم میدانم توضیحی بدهم :
به شخصه من بین این دو قضیه تفاوت قائل هستم :
نصف بودن دیه زن ظلم است.
اغراء به جهل ظلم است.

پس عقل در قضیه دوم مستقل از شرع است.
اما در قضیه اول مستقل از شرع نیست.