بررسی ایات امامت در قران!

دوست گرامی البته بنده قصد بحث من باب این گونه مسائل را نداشتم فقط میخواستم یک سری مسائل تفسیری مطرح کنم!در واقع فقط نقل قول است!چون در تاپیک هایی با این گونه بحث ها به قدری شلوغ میشود که بحث به جایی نمبرسد!اما هر طور که میل شماست!من ادامه مطالبی که قرار بود بگذارم را قرار میدهم!....
توکلت علی الله!

اما امامت که ثابت شد نه به معنای هادی است نه نبی نه حاکم و نه ... به چه معناست؟!
همان طور که گفته شد ذریه ی محسن ابراهیم علیه السلام با توجه به حجت های بیان شده امام اند در سوره ی انبیا از این ذریه این گونه یاد شده:
وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ نافِلَةً وَ کُلاًّ جَعَلْنا صالِحينَ72وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إيتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدينَ
و به او ( پسرش ) اسحاق و ( نوه اش ) یعقوب را به عنوان عطیّه ای افزون عطا کردیم و همه را شایسته و صالح ( برای مقام نبوت ) قرار دادیم. [ نظرات / امتیازها ] 73) و آنها را پیشوایانی قرار دادیم که ( جامعه را ) به دستور ما هدایت می کردند و به آنها انجام کارهای خیر و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان فقط پرستش کنندگان ما بودند.

نافله همان نوه است به معنای زاید بر فرزند صفت یعقوب علیه السام است.بعد از اشاره به اسحاق و یعقوب علیه السلام میفرماید و کُلاًّ جَعَلْنا صالِحينَ.البته در 113 صافات فرمود این طور نیست که همه صالح باشند بلکه:

وَ بارَکْنا عَلَيْهِ وَ عَلى‏ إِسْحاقَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِما مُحْسِنٌ وَ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبينٌ
پس انان که محسن و صالح اند همان ائمه اند به شهادت ایه!

اما اینکه هدایتی که به این ائمه نسبت داده شده به چه معناست؟!
هداین به دو قسم است:
ـ ارائه طریق : راهنمایی یعنی نشان دادن مقصد
ـ ایصال مطلوب : انکه قدرت این را داشته باشد که دست گمراه را بگیرد و به مقصد برساند.

بعد میفرماید: جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا
این بامرنا نه انکه به دستور ما!چون مومن ال فرعون هم طبق 38 غافر به دستور خدا هدایت میکرد!اما امام نبود!فقیهی اگاه بود که برای موسی ع تبلیغ میکرد:
وَ قالَ فِرْعَوْنُ يا هامانُ ابْنِ لي‏ صَرْحاً لَعَلِّي أَبْلُغُ الْأَسْبابَ36أَسْبابَ السَّماواتِ فَأَطَّلِعَ إِلى‏ إِلهِ مُوسى‏ وَ إِنِّي لَأَظُنُّهُ کاذِباً وَ کَذلِکَ زُيِّنَ لِفِرْعَوْنَ سُوءُ عَمَلِهِ وَ صُدَّ عَنِ السَّبيلِ وَ ما کَيْدُ فِرْعَوْنَ إِلاَّ في‏ تَبابٍ37وَ قالَ الَّذي آمَنَ يا قَوْمِ اتَّبِعُونِ أَهْدِکُمْ سَبيلَ الرَّشادِ38يا قَوْمِ إِنَّما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا مَتاعٌ وَ إِنَّ الْآخِرَةَ هِيَ دارُ الْقَرارِ39مَنْ عَمِلَ سَيِّئَةً فَلا يُجْزى‏ إِلاَّ مِثْلَها وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى‏ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِکَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فيها بِغَيْرِ حِسابٍ

در واقع هدایت کردن به دستور خداوند را هم انبیا داشتند و هم پیروانشان و نیازی به مقام امامت ندارد!حتی طبق ایات سوره ی ال عمران:
وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ104
نه نیازی به مقام امامت دارد و نه نبوت!
پس این " ب" در يَهْدُونَ بِأَمْرِنا ب ملابست و حصاحبت است!یعنی لباس امر ما را پوشیدند!اما امر خدا چیست؟
در سوره ی قمر و یس امر خدا این گونه معرفی شده:
إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ کُنْ فَيَکُونُ82 فَسُبْحانَ الَّذي بِيَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ83

خداوند وقتی در مورد خلقت اشیا حرف میند همواره از تدریج سخن میگوید!مثل ایام بار داری یا خلقت سماوات (گرچه انجا وقتی میگوید 6 روز منظور مرحله است اما به هر حال تدریج را بیان میکند) و البته موارد بسیار دیگر اما در این ایه سخن ا تدریج نیست میگوید :يَقُولَ لَهُ کُنْ فَيَکُونُ!
اما این امر چیست؟چون با توجه به اینکه سخن از تدریج نیست نمیتواند خلقت معمول باشد که همواره هم از نظر مشاهدات تجربی و هم به شهادت ایات امری تدریجی است!

میگوییم هر چیزی زمامی دارد د زمام همه چیز به دست خداست!حتی زمان هم دارای زمامی است!وقتی در سوره ی هود گفته میشود:
وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ يَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلٌّ في‏ کِتابٍ مُبينٍ6

نه انکه غیر دابه زمام ندارد!بلکه مام همه چیز به دست خداست!این زمام همان ملکوت اشیا است.همان فَسُبْحانَ الَّذي بِيَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَيْ‏ءٍ است.همان طور که در زمر امده :

لَهُ مَقاليدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الَّذينَ کَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ63
که کلید اسمان ها و زمین به دست اوست.هر چیی کلیدی دارد!و زمامی!همه چیز به دست خداست!و این زمام ثابت است و لایتغیر!که از ان به ملکوت یاد شده.

خدا به هر چیز میگوید کن!و میشود!و این به شهادت ایه ی بعدش به ملکوت شی اشاره دارد!ملکوت هر چیز قلب اوست همان طور که سوره ی یس به نقل از فریقین قلب قران است که ظاهرا به خاطر همان ایه اخر است این امر الهی هم که ملکوت کل شی است قلب اشیا است.پس لباس امر اللهی پوشیدن یعنی مظهر امر خدا در عالم ملکوت بودن عنی مظهر مقلب القلوب بودن!یعنی با ملکوت اشیا کار کردن!

در قمر ایه 50 امد:وَ ما أَمْرُنا إِلاَّ واحِدَةٌ کَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ و کار ما ( در آفرینش اشیا ) جز یک اراده تکوینی نیست که ( در سهولت و سرعت ) مانند چشم بر هم زدن است.

این کَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ملکوت را به ملک تشبیه میکند!یعنی زمان بر نمیدارد!چون زمام زمان هم مثل مکان به دست خداست!همان طور که در سوره سجده ایه 24 فرمود وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ کانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ24
یعنی بعضی از بنی اسرائیل را ائمه کردیم!که چه کنند؟که:يَهْدُونَ بِأَمْرِنا در واقع امام از ان جهت که امام است(من حیث هو امام) کارش هدایت کردن است!نه فقط ارائه طریق که انبیا و پیروان انها نیز ان را انجام میدهند!بلکه ایصال به مطلوب!رساندن به خود مقصد!

اما چه شد که امام شدند؟ایه میفرماید: لَمَّا صَبَرُوا نه صبر بر مصیبت!گاهی قران مصیبتی را برای پیامبری ذکر میکند و میگوید بر ان مصیبت صبر کرد!اما اینجا بحث صبر مطلق است!یعنی این صبر ملکه ی انها شده بود!جز سیره ی انها بود!
و دلیل دوم چیست؟کانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ!نه یتفکرون نه یومنون نه تدبرون....!یوقنون!انها فقط در ایات تدبر نمیکردند!به ایات الهی یقین داشتند!طبق نقل امام رضا ع کمترین چزی که بین مردم تقسیم شد یقین است!کانو! استمرار را نشان میدهد!یعنی سیره ی انها این طور است!
یقین بسیار کم است!چون در قران شئون بسیاری برای یقین ذکر شده!

اما معنای یقین ا نظر قران چیست؟
ان شا الله ذکر خواهد شد!

بله!
اما بنده با استناد به دو ایه عرض کردم اگر دقیق تر مطالعه میفرمودید!
124 بقره و 113 صافات.

ومن ذریتی یعنی بعضی از ذریه ام؟!؟!
بعضی کجاست؟!

اما معنای یقین از نظر قران چیست؟
در سوره ی تکاثر میفرماید:
کَلاَّ لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقينِ5لَتَرَوُنَّ الْجَحيمَ6ثُمَّ لَتَرَوُنَّها عَيْنَ الْيَقينِ7
چنان نیست که شما خیال می کنید اگر شما علم الیقین ( به آخرت ) داشتید ( افزون طلبی شما را از خدا غافل نمی کرد ) ! 6) قطعاً شما جهنّم را خواهید دید!
7) سپس ( با ورود در آن ) آن را به عین الیقین خواهید دید.
لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقينِ میگوید اگر یقین داشتید!یعنی اگر در دنیا جز یوقنون بودید در همان دنیا جهنم را میدید!چون در اخرت که کفار هم میبینند!یقین نمی خواهد!اگر هم ندارد!همه میبینند!
پس میگوید اگر از اهل یقین بودید در همین عالم ملک ، ملکوت را میدید!
همین جا شکل ملکوتی و پلیدی اعمالتان را میدید!و انکه جهنم و عالم ملکوت را ببیند خب بهشت را نیز میبیند!

ابرار هر چه کردند در یک کتاب است که ان کتاب در یک دفتر کل است که در مطففیف فرمود:17کَلاَّ إِنَّ کِتابَ الْأَبْرارِ لَفي‏ عِلِّيِّينَ18
و ان علیون در جلو چشم مقربان است:کَلاَّ إِنَّ کِتابَ الْأَبْرارِ لَفي‏ عِلِّيِّينَ18وَ ما أَدْراکَ ما عِلِّيُّونَ19کِتابٌ مَرْقُومٌ20يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ21
پس میگوید این مقربون هم اکنون این کتاب و دفتر کل را میبینند!

پس ائمه در مسائل علمی بینش یقینی دارند در مسائل عملی صابر!
مثلا رد مورد حضرت ابراهیم بینید در هر مصیبت و ازمایش صابر بود!

همان طور که گفته شد در سوه ی انبیا امد که: أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ
وحی چند قسم است:گاهی وحی حکم است گاهی دستور کاری را میدهد:و اقم صلاة و...
اما اینجا مگوید اوحیننا بحث تشریع نیست که ان هم به انبیا میرسد
میفرماید خود فعل را وحی کردیم!یعنی ما شوق کار را در انها ایجاد کردیم!شوق إِقامَ الصَّلاةِ وَ إيتاءَ الزَّکاةِ را در انها ایجاد کردیم!
میفرماید ما ه مقلب القلوب بودیم قلب انها را هدایت کردیم و حالا که انها میخواهند به امر خدا هدایت کنند چون از راه قلب هدایت شدند از راه قلب هم هدایت میکنند!همان طور که ما دست انها را گرفتیم و به مقصد رساندیم انها هم دست دیگان را میگیند و به مقصد میرسانند!

اما از ان جهت که میفماید ائمه هادیان مردم اند:
در سوه ی یونس 35 فرمود:قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکائِکُمْ مَنْ يَهْدي إِلَى الْحَقِّ قُلِ اللَّهُ يَهْدي لِلْحَقِّ أَ فَمَنْ يَهْدي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلاَّ أَنْ يُهْدى‏ فَما لَکُمْ کَيْفَ تَحْکُمُونَ( و نیز ) از ایشان بپرس آیا از شرکای شما کسی هست که به سوی حق هدایت کند؟ بگو که تنها خدا به سوی حق هدایت می کند ، آیا با این حال ، کسی که به سوی حق هدایت می کند سزاوارتر است که مردم پیرویش کنند ، و یا کسی که خودش راه به جایی نمی برد مگر آنکه دیگری هدایتش کند. پس شما را چه شده و چگونه حکم می کنید؟

اینجا گرچه ایه در نفی شرک امده اما از ایه معلوم است که قاعده ی کلی را بیان میکند در این ایه ویژگی کسی که هدایت میکند بیان شده:ایه بین کسی که به گمراهی هدایت میکند و انکه به حق هدایت میکند مقایسه نمیکند!بلکه میفرماید :انکه نیاز به مکتب دارد تا هدایت کند هادی واقعی است یا انکه بی نیاز از مکتب است؟!
هر دو به حق هدایت میکنند!اما اینجا امتیاز را به کسی میدهد که نیازی به مکتب ندارند!دیگران طبق ایه ی وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ104
باید به مکتب و حوضه بروند تا اموزش ببینند و هدایت شوند.
برای همین میگوییم هادی اصلی ان است که عصمت داشته باشد مکت ندیده باشد علم دنی داشته باشد....
هادی اصلی که امام است باید این گونه باشد!یک هادی باید خود به مقصد رسیده باشد تا بتواند هادی باشد!

اما در سوره ی توبه ایه 105 فرمود:وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ سَتُرَدُّونَ إِلى‏ عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَيُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَمگر ندانسته اند که آن کس که توبه از بندگانش می پذیرد و زکاتها را می گیرد خداست ، و خدا توبه پذیر و رحیم است . 105) بگو ( هر چه می خواهید ) بکنید که خدا عمل شما را خواهید دید ، و همچنین رسول او و مؤمنان نیز ، بزودی شما را بسوی دانای غیب و شهود می برند ، و خدا شما را از اعمالی که می کردید خبر می دهد .

خب اگر امام قرار است که درون را هدایت کند اگر قرار است قلب ها را هدایت کند باید از دون با خبر باشد و این ایه نیز توسط امام رضا ع برای استناد به همین ادعا در تاریخ استفاده شد!این ایه میگوید مومنان هم اجزاه دیدن درون شما را دارند انها هم هر انچه میکنید را میبینند!
انچه در عالم رخ میدهد را میبینند!

ابراهیم علیه السلام هم در ایه ی 75 انعام فرمود:
وَ کَذلِکَ نُري إِبْراهيمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لِيَکُونَ مِنَ الْمُوقِنينَ75
خداوند ملکوت اسمان و زمین را به اباهیم علیه السلام نشان داد!چرا؟چون اهل یقین بود!
و در مورد صبر ایشان هم در جاهای مختلف قران و با بیان ازمایشهای دشوار صبر وی و صبور بودن او اشکار شد!

ایشان هم با گذشتن از این مقام ها و ازمایشات این مقام را پیدا کردند که بتوانند واسطه ای در وایت تکوینی شوند!

در سوره زخرف امده که:وَ إِذْ قالَ إِبْراهيمُ لِأَبيهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّني‏ بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ26إِلاَّ الَّذي فَطَرَني‏ فَإِنَّهُ سَيَهْدينِ27وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِيَةً في‏ عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ28

ابراهیمی که ان همه اظهار انزجار کرده از بت و بت پرستی و شده مصداق این ایه:25وَ إِذْ قالَ إِبْراهيمُ لِأَبيهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّني‏ بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ دیگر چه هدایتیست که قرار است در اینده بیاید؟که میگوید فَإِنَّهُ سَيَهْدينِ ....
این که نمیتواند هایت تشریعی باشد!او که اینها را داشت!...
و بعد هم این هایت به عنوان کلمه در ذریه ی او قرار اده شده:وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِيَةً في‏ عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ28

یک نکته ی خیلی مهم رو این اخر عرض کنم!که چیزی به گردن بنده نباشه!
چون در ابتدا گفتم که خلاصه ای از بحث های تفسیری ایت الله جوادی رو میارم!یک بخش از این ها رو از ایشون نقل نکردم و استدلال خود بندس!که قسمت اول پست اول که ویرایش کردم اوردم لطفا دقت کنید!!

و من الله توفیق!