ان الدین عندالله الاسلام...(ویژه نامه مباهله) 7

متن زیبایی بود به دلم نشست

حسن هم بهانه ي آغوشت را مي گيرد. مي خواهد مانند حسين سر روي شانه ات بگذارد و دورها را تماشا كند. دستش را محكم گرفته اي و آرام قدم بر مي داري. فاطمه و علي هم در پي ات روانند.
به كجا مي بري اين خانواده را محمد؟ چه نام هايي! حسين، حسن، فاطمه، علي، اين همراهان تو همان آل عبا و اصحاب كساء هستند. چقدر جمع بودن اين خانواده شيرين است و با هم بودنشان براي شيعه شادي آور. راستي رسول خدا! اين نورهاي درخشان، اين ستاره هاي نا ميرا، اين اميد هاي دو دنيا، اين دلبران زمين و زمان را با خود به كجا مي بري؟ به مباهله؟ به نفرين؟ نه!
پيامبر رحمت! من فكر مي كنم تو دست حسنين، علي و فاطمه را گرفته اي و به بيابان هاي اطراف مدينه، به مباهله با مشركان مي بري كه نفرين نكردن را ياد بگيرند و بدانند كه چقدر محبوب حضرت حق اند و چقدر دعايشان مستجاب است و چقدر نفرينشان در مورد هر كس و هر چيز گران تمام مي شود. مي رويد و به نجرانيان مي رسيد و اسقف نجرانيان مي گويد: "چهره هايي را مي بينم كه اگر دست به آسمان برند و جا به جا شدن كوهها را از خدا بخواهند، فوراً اجابت مي شود و از مباهله سر باز مي زنند و…."
حالا دارند خانواده ي تو به مدينه بر مي گردند، محمد! با درس بزرگي كه گرفته اند و چه خوب شاگرداني بودند براي تو و چه خوب درس خود را پس دادند. مگر علي در آن همه سال سكوت با استخواني در گلو و زخمي در دل كسي را نفرين كرد؟! مگر فاطمه در روزگار همراهي علي، در قضاياي فدك و كوچه ي بني هاشم، در غربت بعد از تو و علي به كسي بد گفت؟! مگر حسنين….
نه محمد! خانواده ات را به خانه ببر. اين ها براي بخشش تمام اهل عالم از ازل تا ابد بس اند. شفاعت هر يك از اين جمع براي رستگاري جهاني كافي ست. نه محمد! هنوز بشريت با اهل بيت تو كار دارد. هنوز اميد تمام انسان ها به انسانيت همين دو طفل كوچك و اين زن و شوهر است. درس بزرگ مباهله را ياد گرفتند. فرزندانت را به خانه ببر. خسته شدند در بيابانها.
منبع:http://www.kanoonandisheh.com/