جمع بندی آیا ممکن است حوری بهشتی در همین دنیا به انسان داده شود؟

دیگه چه عرض کنم؟!!!

جز اینکه اگر کمی فقط کمی در این اندیشه کنید که وجود انسان و نیازهای او اعم از مادی و معنوی،عقلی و روحی و فطری

احتیاج به تامین و پاسخ دارد(این دنیا را عرض می کنم) و اگر تامین نشود انسان دچار یک نوع احساس نقص است،احساس بحران

و سرخوردگی،مثل همه مشکلاتی که خیلی ها دارند.

خب اگر قرار باشد در این دنیا این مشکلات باشد در عوالم برتر هم همین اوضاع باشد که کلا انسان به پوچی می رسد!!!

چرا خلقت؟چرا عبادت؟چرا زحمت؟

چرا این همه وعده و وعید از سوی خداوند؟

خداست، خدااااااااااااااا

و من اصدق من الله حدیثا؟چه کسی از خدا راستگو تر است؟

ببخشید که بیان من رسا نیست،در نهایت همه چیز به تلاش علمی و عملی خودتان بسته است.(برای حل مسائلتان)

بله
اما در پست های قبل عرض کردم که....
بعد از مرگ اونقدر ازین قبر به اون قبر میشیم که احتیاجات دنیایی یادمون میره...
و اصلا نیازهای فیزیولوژیک دیگر در آنجا مطرح نیست....
مگر در همین قرآن نشنیدین کا آنجا نه گرسنه میشوی و نه تشنه..؟

لذا فقط میماند لذت عبادت...

گله و انتقاد من از اسلام اینه که چرا برای تشویق به عمل نیک ...از تجربه لذات دنیایی استفاده ابزاری کرده؟

" إِنَّ لَکَ أَلَّا تَجُوعَ فیها وَلا تَعْرى " ، " وَأَنَّکَ لا تَظمَؤُا فیها وَلا تَضْحى "

تشنه نمی شوی،گرسنه نمی شوی،چون آنجا به تعبیر قران دار السلام است یعنی هیچ رنج و نقص و نقصانی نیست

اگر قرار بود آنجا هم رنج گرسنگی و تشنگی باشد که دار السلام نبود.

خب حالا خداوند حکیم مهربان اگر به تعبیر شما استفاده ابزاری نمی کرد من و شما مفاهیم قران را درک می کردیم؟

گرچه استفاده ابزاری هم نیست اینها واقعا وجود دارند ولی از آنچه ما تصور می کنیم یقینا برتر و بالاترند.

بله حوری حقه اما به قول عرفا ازدواج فقط روابط جنسی نیست که...

حورالعین یعنی نور چشم
زن بکر یعنی علم بکر

حالا شد

کما اینکه در انجیل اینطور نبوده و صریحا به این که در بهشت نکاح و غیره نیست اشاره شده

خب وقتی گرسنگی و تشنگی وجود ندارد پس نعمت مربوط به آن منتفی است

نه حالا نشد

گرسنگی و تشنگی نیست چون استمرار نعمت است،نعمت منقطع نمی شود که شما احساس گرسنگی و تشنگی کنید.

لطفا آدرس دقیق منبع را هم بفرمایید تا مراجعه کنم.

نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنفُسُكُمْ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ
ما یاران و مددکاران شما در زندگی دنیا و آخرت هستیم؛ و برای شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است، و هر چه طلب کنید به شما داده می‌شود!
شما دلیلی دارید که در بهشت ارتباط به قول شما طلب حوری خواست انسان نیست با توجه با آیه بالا و آیه زیر که نکاح زن در دنیا حلال است و جز طیبات است و در آخرت هم فقط مخصوص مومنین است؟
قُل مَن حَرَّمَ زینَهَ اللَّهِ الَّتی أَخرَجَ لِعِبادِهِ وَالطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزقِ ۚ قُل هِیَ لِلَّذینَ آمَنوا فِی الحَیاهِ الدُّنیا خالِصَهً یَومَ القِیامَهِ ۗ کَذٰلِکَ نُفَصِّلُ الآیاتِ لِقَومٍ یَعلَمونَ ﴿۳۲اعراف ﴾
بگو: «چه کسی زینتهای الهی را که برای بندگان خود آفریده، و روزیهای پاکیزه را حرام کرده است؟!» بگو: «این‌ها در زندگی دنیا، برای کسانی است که ایمان آورده‌اند؛ (اگر چه دیگران نیز با آن‌ها مشارکت دارند؛ ولی) در قیامت، خالص (برای مؤمنان) خواهد بود.» این گونه آیات (خود) را برای کسانی که آگاهند، شرح می‌دهیم!

هُوَ الَّذِي أَنزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُّحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِّنْ عِندِ رَبِّنَا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ
او کسی است که این کتاب (آسمانی) را بر تو نازل کرد، که قسمتی از آن، آیات «محکم» [= صریح و روشن‌] است؛ که اساس این کتاب می‌باشد؛ (و هر گونه پیچیدگی در آیات دیگر، با مراجعه به اینها، برطرف می‌گردد.) و قسمتی از آن، «متشابه» است [= آیاتی که به خاطر بالا بودن سطح مطلب و جهات دیگر، در نگاه اول، احتمالات مختلفی در آن می‌رود؛ ولی با توجه به آیات محکم، تفسیر آنها آشکار می‌گردد.] اما آنها که در قلوبشان انحراف است، به دنبال متشابهاتند، تا فتنه‌انگیزی کنند (و مردم را گمراه سازند)؛ و تفسیر (نادرستی) برای آن می‌طلبند؛ در حالی که تفسیر آنها را، جز خدا و راسخان در علم، نمی‌دانند. (آنها که به دنبال فهم و درکِ اسرارِ همه آیات قرآن در پرتو علم و دانش الهی) می‌گویند: «ما به همه آن ایمان آوردیم؛ همه از طرف پروردگارِ ماست.» و جز صاحبان عقل، متذکر نمی‌شوند (و این حقیقت را درک نمی‌کنند).

قرآن کسانی که متشابهات را تاویل می کنند انسان هایی می داند که فی قلوبهم زیغ است تا چه رسد به آنکه شما بخواهید محکمات را تاویل کنید!!!!!!!

اصل در کلام، ظاهر آن است مگر این که دلیلی بر استعاره یا مجاز بودن آن اقامه شود. به عبارت دیگر در سخن گوینده حکیم اصل عدم استعاره و عدم مجاز گویی است مگر قرینه در کلام یا حاکم بر فضای کلام باشد وگرنه این کلام حکیمانه نیست

کاری هم نداریم که در قران گفته

وَمَا تُوعَدُونَ فَوَرَبِّ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ
و آنچه به شما وعده داده می‌شود سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حقّ است همان گونه که شما سخن می‌گویید!

كار بجايى رسيده است كه خداوند با آن عظمت و قدرتش براى اطمينان دادن به بندگان شكاك و دير باور و ضعيف النفس و حريص سوگند ياد مى‏كند كه آنچه به شما در زمينه رزق و روزى و وعده ‏هاى ثواب و عقاب قيامت وعده داده شده همه حق است، و هيچ شك و ترديدى در آن نيست .
تعبير به" مِثْلَ ما أَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ" (همانگونه كه سخن مى‏گوئيد) تعبير لطيف و حساب شده‏ اى است كه از محسوسترين اشياء سخن مى‏گويد، چرا كه گاهى خطا در باصره يا سامعه انسان واقع مى ‏شود، اما در سخن گفتن چنين خطايى راه ندارد كه انسان احساس كند سخن گفته در حالى كه سخن نگفته باشد، لذا قرآن مى‏گويد: همان اندازه كه سخن گفتن شما برايتان محسوس است و واقعيت دارد رزق و وعده‏ هاى الهى نيز همين گونه است یعنی عین کلام خود که نه مجازی هست و نه استعاره ای که مثلا بگویید سلام بعدا در آخرت متوجه شوید گفته اید خداحافظ!

و یا آیه
كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِن ثَمَرَةٍ رِّزْقًا قَالُوا هَٰذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِن قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ
«این همان است که قبلا به ما روزی داده شده بود. » و میوه‌هایی که برای آنها آورده می‌شود، همه یکسانند. و برای آنان همسرانی پاک و پاکیزه است، و جاودانه در آن خواهند بود.

که صراحت دارد که این نعماتی که هست قبلا هم مثل آن در دنیا روزی بوده است نه این تاویل هایی که شما نسبت به محکمات قرآن می کنید!

این از جنبه قرآنی بود اگر وارد روایات شویم که دست شما برای این تاویلات به طور کلی بسته می شود.

اونو میفرمایید عدم انقطاع..
باشه
اما نه سرمایی است و نه آفتابی...راچه میکنید
اینکه امام علی فرموده در بهشت شب و روز نیست را چه میکنید؟

واما آدرس اون مطلب
انجیل متی،باب22،ش24-30

اولا اینکه من نظر عرفا وفلاسفه رو گفتم
ثانیا جواب شما رو فردا شب میدم
الآن باید بخوابم...چون طولانیه
شب بخیر

اما نه سرمایی است و نه آفتابی...راچه میکنید
اینکه امام علی فرموده در بهشت شب و روز نیست را چه میکنید؟
آیا اینها قرینه برای غیرجسمانی بودن بهشت نیست؟

بعدم اینکه من تعجب میکنم شما خودتون میگید وقتی انسان عارف شد که قطعا در بهشت عارف میشود از حور و قصور انصراف میدهد

اما حالا مدافع لذات جسمانی در بهشت شده اید!!

در جواب اولا: همه حكيمان الهي معاد را حق مي‏دانند، با اين حال درباره چگونگي آن ديدگاه‏ هاي متفاوتي دارند. به باور صدرالمتألّهين، كساني كه معتقدند وقتي بدن نابود گردد ديگر بازگشت آن ناممكن خواهد شد و اين نفس است كه در قيامت حاضر خواهد گشت، از چگونگي عالَم آخرت غافل‏اند؛ به واقع اينان آيات صريح قرآني را كه به روشني بر جسماني بودن معاد دلالت دارند تأويل كرده ‏اند! صدرالمتألّهين در اثبات جسماني بودن معاد گفته است: اگر كسي با داشتن سلامت نفس به مقدّمات اثبات معاد جسماني بنگرد، يقينا به اين نتيجه خواهد رسيد كه همين بدن به عين آن در قيامت محشور خواهد شد. همچنين، شيخ اشراق بر وقوع معاد جسماني با قالب مثالي تأكيد دارد. ساير حكما از جمله ابن‏سينا نيز معاد جسماني را بنابر خبر پيامبر اكرم صلي‏الله‏عليه‏و‏آله به اثبات رسانده‏اند؛ ضمن اينكه محقق طوسي آن را ضرورت دين شمرده است.

در واقع معاد قرآنی معاد جسمانی است اما برخی از عرفا و فلاسفه برای اینکه نظر خود که معاد روحانی است را صحیح می دانند به تاویل قرآن از جمله همین آیات مربوط به حور و ... می پردازند که عرفا و فلاسفه دیگر هم با انها مخالفند مثلا
سيد ابوالحسن رفيعي قزويني

«... ديدگاه چهارم ديدگاه صدرالحكماست كه مي‏گويد: نفس پس از جدا شدن از اين بدن عنصري، پيوسته در خيال آن بدن به سر مي‏برد تا اينكه بدني همانند و مماثل آن پديد مي‏آورد و با همان بدن محشور مي‏گردد؛ ثواب و عقاب هم با همان بدن مثالي خواهد بود. ولي من اين ديدگاه را مخالف قطعي با ظواهر آيات قرآن و مباين با روايت معصومان عليهم ‏السلام مي‏دانم.»
حاج شيخ مجتبي قزويني

«اين معاد با معاد قرآني هيچ ارتباطي ندارد، بلكه از اصل و اساس با آن در تضاد است.»
علّامه طباطبائي
برخي از شاگردان علّامه طباطبائي نقل مي‏كنند كه ايشان بحث معاد اسفار را تدريس نمي‏فرموده، چون آن را با آيات قرآن همخوان نمي‏دانسته است. از محضر ايشان سؤال شده است: آيا بحث معاد اسفار را بخوانيم؟ ايشان در پاسخ فرموده است: «عقيده بنده اين است كه آن را نخوانيد، لصعوبته و الشبهات الواردة فيه.»

شهيد مطهّري
امثال ملّاصدرا گفته‏اند معاد جسماني است؛ اما همه معاد جسماني را برده‏اند در داخل خود روح و عالَم ارواح، يعني گفته‏اند اين خصايص جسماني در عالَم ارواح وجود دارد. اين فاصله‏اي كه قدما از قبيل بوعلي ميان روح و جسم قائل بوده‏اند و فقط عقل را روحي مي‏دانستند و غيرعقل را روحي نمي‏دانستند اين فاصله وجود ندارد. اما البته اين مطلب هم مشكل را حل نكرده است، يعني ما اين را با مجموع آيات قرآن نمي‏توانيم [تطبيق كنيم]، با اينكه حرف خيلي خوبي است و آن را با دلايل علمي هم مي‏شود تأييد كرد؛ ولي معاد قرآن را با اين مطلب نمي‏شود توجيه كرد.


ثانیا امثال علامه طباطبایی که هم عارف و فیلسوف است می گوید که من حور را دیده ام،آنوقت شما می گویید عرفا و فلاسفه می گویند حور علم است!!!!!!

اول جواب قسمت دوم بحث شما را می دهم:انصراف نمی دهد نظرش بلند تر از آن است که توجه قلبی به نعمتها داشته باشد

اما نیازهایش اقتضاء استفاده از آنها را دارد.یک مطلب دیگر"چقدر با حکمت و عرفان اشنایی دارید؟" پرسیدم تا بحث را از این وجه نگاه کنیم.

منظورتان از سرما و گرما :"لا شمسا و لا زمهریرا" است؟ خب کمترین چیزی که در باره آن می توان گفت: ان است که هوا در بهشت در کمال

اعتدال است نه سختی گرما را می کشی و نه سوز سرما را می چشی!

یک نکته ادبی هم در ان هست و ان دلالت التزام است یعنی شمس را گفته است و منظورش لازمه آن که گرما است اراده شده!

(البته نکات ادبی بیشتری حتما در آن هست ولی مناسب بحث ما این نکته بود.)

بابت آدرس هم متشکر.

[=#b22222][=113]
در جواب اولا: همه حكيمان الهي معاد را حق مي‏دانند، با اين حال درباره چگونگي آن ديدگاه‏ هاي متفاوتي دارند. به باور صدرالمتألّهين، كساني كه معتقدند وقتي بدن نابود گردد ديگر بازگشت آن ناممكن خواهد شد و اين نفس است كه در قيامت حاضر

«اين معاد با معاد قرآني هيچ ارتباطي ندارد، بلكه از اصل و اساس با آن در تضاد است.»
علّامه طباطبائي
برخي از شاگردان علّامه طباطبائي نقل مي‏كنند كه ايشان بحث معاد اسفار را تدريس نمي‏فرموده، چون آن را با آيات قرآن همخوان نمي‏دانسته است. از محضر ايشان سؤال شده است: آيا بحث معاد اسفار را بخوانيم؟ ايشان در پاسخ واح وجود دارد. اين فاصله‏اي كه قدما از قبيل بوعلي ميان روح و جسم قائل بوده‏اند و فقط


ثانیا امثال علامه طباطبایی که هم عارف و فیلسوف است می گوید که من حور را دیده ام،آنوقت شما می گویید عرفا و فلاسفه می گویند حور علم است!!!!!!

با سلام
آیا ممکن است کسی به واسطه ی دوری از گناه و مراقبه ی بسیار طولانی به جایی برسد که خداوند پاداش اخروی او را در همین دنیا عطا کرده و در همین دنیا مثلا فرشتگانی را به شکل حوریان بهشی در اختیار او بگذارد و به او اجازه ی برقراری روابط نا مشروع با آنها را بدهد؟

[=Courier New][=book antiqua]

سلام

اینکه حوری بهشتی بهشون بدن رو بعید می دونم، ولی به حوری زمینی که میشه رسید

اگه شما سعی کنید خودتون رو پاک نگه دارید و پاک زندگی و کنید و از خدا همسر نیک و شایسته بخواین و برای رسیدن به همچین همسری واقعا تلاش و تحقیق و دقت و توکل کنید در همین دنیا خدا ممکنه همسری بهتون بده که دعا کنید در اون دنیا هم این زن همسرتون باشه و هرگز آرزوی حوری بهشتی رو نکنید.

همون طور که بعضی از آقایون همین سایت که همسران با ایمانی دارن خودشون اعتراف کردن که ما در اون دنیا هم آرزو داریم لیاقت همسر زمینیمون رو داشته باشیم و نیازی به حوری نداریم

خدا شاهده من قصد تمسخر شما رو ندارم چرا که ممکنه واقعا هر سوالی برای هر کسی پیش بیاد فقط خواهرانه می خوام نکته ای رو بگم

بهتره بیشتر از اینکه به این فک کنیم که عبادت کنیم تا به حوری برسیم، در همین دنیا دنبال زن مومنه ای بگردیم و کنار اون به عبادت واقعی خدا بپردازیم و لذت این عبادت و همراهی و همدلی رو هم در این دنیا و هم در اون دنیا بچشیم

زنان و مردان در اون دنیا از تمامی لذتهای مادی و شهوانی بیرون میان
و لذتهایی جایگزین رو تجربه میکنن

قرآن كريم به حسب اوصافي كه خود براي خويش ذكر كرده، بيان «هذا بَيانٌ لِلنّاسِ وَ هُدًى وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقينَ»؛ (آل عمران، 138) و تبيان «وَ يَوْمَ نَبْعَثُ في كُلّ‏ِ أُمَّةٍ شَهيدًا عَلَيْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ جِئْنا بِكَ شَهيدًا عَلى‏ هؤُلاءِ وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْيانًا لِكُلّ‏ِ شَيْ‏ءٍ وَ هُدًى وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى‏ لِلْمُسْلِمينَ»؛ (نحل، 89)و كتاب مبين «الر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبينِ»؛ (يوسف، 1؛ شعرا، 2؛ نمل، 1؛ هم چنين ر.ك: آيه دوم و سوم سوره هاي قصص، زخرف و دخان) و به زبان عربي آشكار «وَ إِنَّهُ لَتَنْزيلُ رَبّ‏ِ الْعالَمينَ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ اْلأَمينُ عَلى‏ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرينَ بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبينٍ»؛ (شعرا،192-195)و براي پند گرفتن سهل و آسان است «وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ»؛ (قمر، 17، 22، 32، 40)؛ «فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ»؛فهمیدن عبارات قرآن متوقف بر بیان احدی نیست و قرآن آنچه که برای اولیاء نیز قابل فهم نبوده و در فهم آن نیاز به معصومان میباشد مربوط به بطون قرآن و بُعد رمزی آیات است نه عبارات قران و گرنه نعوذ بالله این توهین به خداوند است که خداوند با بیان فصیح و بلیغ خود نتواند مقصود خود را به دیگران برساند و نیاز به کسی داشته باشد که عبارات خودش را برای دیگری توضیح دهد!

شما درست می فرمایید اما یکی از وظایف پیامبر اکرم در حیطه تعلیم مردم تبیین و توضیح و تفسیر قران برای آنان بوده است

و این مطلب در آیه شریفه:"...و أنزلنا الیک الذکر لتبین للناس ما نزّل الیهم..." تصریح شده است.

گذشته از آن در حدیث متواتر ثقلین که از شیعه و سنی نقل شده است ،اهل بیت علیهم السلام نیز به عنوان ثقل اصغر

و عدل قران تبیین آن را بعهده دارند.

آیه شریفه:"...ارسَلنا فيكُم رَسولًا مِنكُم يَتلو عَلَيكُم آياتِنا وَيُزَكّيكُم وَيُعَلِّمُكُمُ الكِتابَ وَالحِكمَةَ..."تعلیم کتاب لازمه اش تفسیر

پس اگر بنا باشد روایت را به قرآن عرضه کنیم اما فهم ظاهر قرآن هم متوقف باشد به بیان روایت دور باطلی است که ممکن نیست! قرآن خودش بین است و فهمیدن عبارات قرآن متوقف بر بیان احدی نیست و قرآن آنچه که برای اولیاء نیز قابل فهم نبوده و در فهم آن نیاز به معصومان میباشد مربوط به بطون قرآن و بُعد رمزی آیات است نه عبارات و ظاهر قرآن که روشن و آشکار است به شهادت خود قرآن!

از آیاتی از قرآن و همچنین روایات می فهمیم که مرجع در کل اختلافات قرآن است. اگر مرجع مبهم باشد، متکی به بیان باشد این، دور بوجود می آید. برای اینکه اگر بخواهیم بفهمیم روایت از معصوم است باید با قرآن موافق باشد و اگر قرآن را نفهمیم باید مراجعه به روایت کنیم.
پس فهم روایت در اصالت و صدورش مربوط به موافقت با قرآن است و فهم قرآن هم مترتب بر روایت است. این دور صریح است. محک باید خودش بَیّن باشد، تا فلزات زردی را که با محک می سنجند، بدانند این فلز زرد طلاست یا طلا نیست. مثلاً در آیاتی مثل «اطیعوالله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم»، «فان تنازعتم فی شئ فردّوه الی الله و الرسول». پس دو مبدأ اصلی و فرعی، برای رفع اختلافات بین مسلمانها داریم. محور اول الله است و محور دوم رسول. الله را که ما نمی بینیم، وحی خدا را هم که نمی شنویم، بنابرین الله یعنی کتاب الله. شخص الله نیست چون شخص الله بر غیر انبیا وحی نمی کند. بلکه کتاب الله است. شخص رسول هم نیست بلکه سنت قطعی رسول الله است.
تازه بر حسب آیاتی چند، سنت قطعیه رسول الله، بر مبنای خود کتاب است. پس محور اصلی و فرعی در بُعدی کتاب است، و در بُعدی محور اصلی در نصوص و ظواهر مستقره، کتاب است، و در غیر این ها سنت رسول الله است بر مبنای حروف مقطعه و حروف رمزیه.
پس اگر بنا باشد روایت را به قرآن عرضه کنیم اما فهم ظاهر قرآن هم متوقف باشد به بیان روایت دور باطلی است که ممکن نیست! قرآن خودش بین است و فهمیدن عبارات قرآن متوقف بر بیان احدی نیست و قرآن آنچه که برای اولیاء نیز قابل فهم نبوده و در فهم آن نیاز به معصومان میباشد مربوط به بطون قرآن و بُعد رمزی آیات است نه عبارات و ظاهر قرآن که روشن و آشکار است به شهادت خود قرآن!

قرآن آیات البینات است در مقام اثبات نبوت و قرآنٌ مبینٌ است در مقام اثبات رسالت و هدایت به اسلام که پیر و جوان و زن و مرد و با سواد و بی‌سواد آن را درک می‌کند چرا که برهان آن برهان فطری است ... اما در مقام هدایت و کسب علم کتاب است که فی کتاب مکنون، لا یمسّه الا المطهرون ... نهایت مطهر بودن هم در کسانی است که آیه‌ی تطهیر در شأن ایشان صادر شد و ایشان اهل بیت علیهم‌السلام هستند که مودّت ایشان بر امت واجب است و ایشان هستند که اهل‌الذکر هستند که سؤال از ایشان واجب است و پاسخ دادن بر ایشان واجب نیست و ایشان هستند که راسخان در علم هستند که به ظاهر و باطن قرآن و محکم و متشابه آن آشنا هستند و کسی که به ایشان رجوع نکند در متشابهات که محل آنها در قرآن به خودی خود مشخص نیست به گمراهی خواهد افتاد ... چنانکه فرموده‌اند آیات خدا اولش در موضوعی است و آخرش در موضوعی دیگر و ناسخ دارد و منسوخ و غیره و غیره و غیره ...
اشکالی ندارد که کسی از خودش هم فکری بکند، مفسرین ما هم این کار را می‌کنند، ولی اگر بر خلاف روایات اهل بیت علیهم‌السلام باشد باید ترک شود که رد کننده‌ی روایت اهل بیت علیهم‌السلام مانند رد کردن رسول خداست و رد کردن رسول خدا مانند رد کردن خداست ...

چطور وجود ندارد؟
لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ لَّا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِن جُوعٍ
غذائی جز از ضَریع [= خار خشک تلخ و بدبو] ندارند؛ غذایی که نه آنها را فربه می‌کند و نه از گرسنگی می‌رهاند!

اما برای مومن گرسنگی رنج آور نیست نه اینکه غذا نباشد مثال ما همان مثال حضرت آدمه که وقتی وارد بهشت شد خداوند به او گفت گرسنگی و ... نیست اما غذا بود و حتی از آن درخت ممنوعه خوردند

فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَّكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ

پس گفتیم: «ای آدم! این (ابلیس) دشمن تو و (دشمن) همسر توست! مبادا شما را از بهشت بیرون کند؛ که به زحمت و رنج خواهی افتاد!

إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ

(امّا تو در بهشت راحت هستی! و مزیّتش) برای تو این است که در آن گرسنه و برهنه نخواهی شد؛

وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ

و در آن تشنه نمی‌شوی، و حرارت آفتاب آزارت نمی‌دهد!»

فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَّا يَبْلَىٰ فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِن وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ
ولی شیطان او را وسوسه کرد و گفت: «ای آدم! آیا می‌خواهی تو را به درخت زندگی جاوید، و ملکی بی‌زوال راهنمایی کنم؟!»
سرانجام هر دو از آن خوردند، و عورتشان آشکار گشت و برای پوشاندن خود، از برگهای (درختان) بهشتی جامه دوختند! (آری) آدم پروردگارش را نافرمانی کرد، و از پاداش او محروم شد!

وقتی مثلا می گوید اقیموا الصلاة احتمال می دهم که در مقام این است که نماز راچگونه بخوانید و چند رکعت بخوانید؟ چنین احتمالی مامی دهیم؟
آتوا الزکاة آیا این را می خواهد بگوید که زکات به چند چیز تعلق می گیرد؟ ما با آن ذوق عقلایی خودمان که درمحاورات از آن استفاده می کنیم می فهمیم که این کلام درمقام چه بیانی و چه منظوری است.این محتاج به چیز دیگری نیست .
اقیموا الصلاه می خواهد به نماز اهمیت بدهد. این دیگر احتیاجی ندارد که ما برویم بگوییم اقا! یابن رسول الله! این می خواهد بگوید نماز بخوانید یا نه. می گوید

وانزلنا الیک الذکرلتبیّن للناس ما نزّل الیهم. اصلا ویعلمهم الکتاب هم معنایش همین است. یعلمهم غیر از یتلوعلیهم است. پیامبر را فرستاده ایم که یتلوا علیهم آیاته، این مبتدای رسالت است که پیام آورده ام وبرایشان می خوانم. یعلمّهم یعنی چه؟ یک وقت معلم می رود سر کلاس از روی کتاب می خواند، این معلمی نیست. معلمی این است که وقتی می خواند شرح دهد که این معنایش چیست.غیر از این است؟ پیامبر یک شانی دارد که یتلو علیهم، می گوید این نامه ای است که از خدا رسیده وبرایتان می خوانم.یک وظیفه دیگرش هم یعلمهم است. معنای تعلیم این است که مفادش رابه طرف بفهماند. همانی که به آن می گوییم تفسیر (به یک معنی).

خدا در مقام بیان کیفیت برزخ نبوده که در قرآن بیان کند که ما بگوییم این معنایش چیست. آری آنجایی که نبوده باید ببینیم پیامبر چه فرموده است، چون خودش فرموده لتبیّن للناس خودش گفته یعلمهم، یعلمکم مالم تکونوا تعلمون.

خب این را که بنده عرض کردم!!!!

این همان مطلبی است که شما در پست قبل نفی کردید!!!!!

بله پس عوالم غیب را هم پیامبر باید تبیین کنند و معارف ان را به ما بیاموزند:"و یعلمکم ما لم تکونوا تعلمون"

پس بحث شما از ابتدا سر چه بود؟

همه را که تایید کردید!!!!

راموش نکنید عرفان و فلسفه هیچ وقت مساوی با عقلانیت نیست
بلکه خدا و معاد را پایین آوردن تا عقل محدود و دانش موجود است و لاغیر

آیا ممکن است حوری بهشتی در همین دنیا به انسان داده شود؟

[=Georgia]
فلسفه را به هر معنایی که اخذ نماییم عقلانیت و عقل گرایی در آن تجلی تام دارد مثلا اگر فلسفه را به تعبیر جناب بوعلی سینا، آگاهی بر حقایق تمام اشیا بدانیم به روشنی پیداست که این آگاهی از ناحیه ادراک عقلانی است و یا جناب ملاصدار در تعریف فلسفه گفته است:
فلسفه استکمال نفس انسان از طریق معرفت یافتن به حقایق موجودات است؛ همان گونه که در خارج هستند. و نیز، حکم حقیقی به وجود آن ها با برهان و نه با ظن و گمان و تقلید، به قدر توانایی انسانی است.
و نیز ملاصدرا گفته است: فلسفه نظم بخشیدن عقلانی به عالم به قدر توانایی انسانی است؛ به این منظور که تشبه به خداوند حاصل شود.
پس آنچه مسلم است این است که فلسفه جدای از عقلانیت نیست .
عرفان نیز اگر چه مساوی با عقلانیت نیست اما بواسطه شهود قلبی رتبه ای فراتر از عقل و عقلانیت دارد و ازاین حیث از منزلت و جایگاه رفیعتری برخوردار است.
هدف فیلسوف و عارف از مباحث عقلی و عرفانی، صعود عقلی و قلبی برای ادراک حقایق توحید و معاد است نه پایین کشاندن به فرش کشاندن حقایق آسمانی. یعنی حکیم و عارف سودای ترفع خویشتن دارند نه جزم تنزل حقایق الهی.

اگرچه خارج از موضوع است اما ناچارم که بگویم...
عقلانیت برای یه دیندار و شریعت باور یعنی اقرار به دانش محدود و تمسک به آنچه که پیامبر و یا امامان فرموده اند.

بعید ندانید که اگر بعنوان مثال به جناب ابن سینا خبر میدادند که روزی میرسد که مردم از راه دور سیمای یکدیگر را میبینند و با هم گفتگو میکنند...این مطلب را به غیر از اونچه که ما در عصر حاضر می فهمیم معنا میکرد(تاویل)
چرا؟
چون دانش الکترونیک و امواج و غیره در آن زمان فهم نشده بوده

به قول آقای مصباح یزدی (به مضمون)ما هنوز دنیای خودمون عالم ماده را با هزاران اسرار و عجایبش را نشناختیم...چه طور میخواهیم عالم آخرت را بشناسیم و آنرا تبیین فلسفی کنیم؟

لذا مبرهن است که فلسفه و عرفان یعنی برهانی کردن و شهودحقایق ...مبتنی بر دانش محدود...

و اما عقلانیت یعنی اقرار به ندانستن...

اگرچه خارج از موضوع است اما ناچارم که بگویم...
عقلانیت برای یه دیندار و شریعت باور یعنی اقرار به دانش محدود و تمسک به آنچه که پیامبر و یا امامان فرموده اند.

بعید ندانید که اگر بعنوان مثال به جناب ابن سینا خبر میدادند که روزی میرسد که مردم از راه دور سیمای یکدیگر را میبینند و با هم گفتگو میکنند...به احتمال خیلی زیاد این مطلب را به غیر از اونچه که ما در عصر حاضر می فهمیم معنا میکرد(تاویل)
چرا؟
چون دانش الکترونیک و امواج و غیره در آن زمان فهم نشده بوده

به قول آقای مصباح یزدی (به مضمون)ما هنوز دنیای خودمون عالم ماده را با هزاران اسرار و عجایبش را نشناختیم...چه طور میخواهیم عالم آخرت را بشناسیم و آنرا تبیین فلسفی کنیم؟

لذا مبرهن است که فلسفه و عرفان یعنی برهانی کردن و شهودحقایق ...مبتنی بر دانش محدود...

و اما عقلانیت یعنی اقرار به ندانستن...

به نام خدا

سأل جاثلیق من علی علیه السلام أخبرنی! عرفت الله بمحمّدصلی الله علیه و آله و سلم أم عرفت محمّداً بالله عزّوجلّ؟

فقال علی بن أبی طالب علیه السلام : ما عرفت الله بمحمّدصلی الله علیه و آله و سلم ولکن عرفت محمّداً بالله عزّوجلّ حین خلقه وأحدث فیه الحدود من طول وعرض، فعرفت أنّه مدبَّر مصنوع

باستدلال والهام منه وإرادة، کما ألهم الملائکة طاعته وعرفهم نفسه بلا شبه ولا کیف. ( التوحید:286/4 ، بحارالأنوار:3/272/9).

مضمون این حدیث اثبات وجود خداوند از طریق برهان صدیقین است با استشهاد به کلام نورانی مولا علی علیه السلام:

ایشان می فرمایند من خدا را به واسطه رسولش نشناختم بلکه رسول را به واسطه خدا شناختم .

اهلش می دانند این چه نوع شناختی است!

همان است که شما ردّ می فرمایید.

از کلمات امیرالمؤمنین علیه السلام معلوم می شود که بشر از معرفت استدلالی حق بکلی ممنوع نشده است: «لم یحجبها [العقول ]عن واجب معرفته »

عقول را از معرفت به مقدار ضروری خود مانع نگشته است.

این هم یک استدلال عقلی برای اثبات حق در کلام حضرت:

حضرت امیر می فرماید: «لا تستطیع عقول المتفکرین جحده لان من کانت السموات و الارض فطرته و ما فیهن و ما بینهن و هو الصانع لهن فلا مدفع لقدرته » ;

عقل های متفکران انکارش نتوانند کرد; زیرا کسی که آسمان ها و زمین و آنچه در آن ها و بینشان است مخلوق او و او صانع آن ها می باشد دافعی برای قدرت او وجود ندارد.

خدایی که همه قدرت ها از آن اوست، عقول را قادر نساخته که انکار او کنند، گرچه بتوانند به زبان انکارش نمایند;

زیرا با ظهور برهان بر وجودش، چگونه می توان وجودش را نفی کرد. این از آن روست که اگر مصنوع عین نیاز به صانع خود باشد،

نمی توان به مصنوعی علم داشت که به صانعش نیاز نداشته باشد; زیرا همیشه علم با معلوم خود منطبق است.

پس انکار وجودش با داشتن دلیل بر وجودش منطقی نیست. «دلت علیه اعلام الظهور» ; بر او نشانه هایی روشن دلالت می کند.

«فهو الذی تشهد له اعلام الوجود علی اقرار قلب ذی الجحود» پس او کسی است که نشانه های وجود به نفعش بر علیه اقرار نمودن قلبی انکارکننده شهادت می دهد.

بنابراین، امیرالمؤمنین علیه السلام راه عقل را برای رسیدن به وجود خدا مسدود نمی دانند.

نمونه دیگر:

«لم یحجبها عن واجب معرفته فهو الذی تشهد له اعلام الوجود علی اقرار قلب ذی الجحود.»

«ظهر فی العقول بما یری فی خلقه من علامات التدبیر» .

شما و جناب اویس یه طوری سخن میگویید که انگار بنده کلا عقل و کارکرد انو رد کردم
اصلا دین به عقل عرضه شده
عقل میتونه برای حقانیت دین و وجود خدا دلیل بیاره
اما این غیر از اینه که بگیم عقل خطا نمیکنه!

مگه غیر از اینه که خیلی از فلاسفه آرای یکدیگر رو رد کرده اند؟
خب آیا این آرای فلسفی متزلزل بنای خوبی برای اعتقادات دینی است؟ خیر

اینجاست که راز مقابله و حمله خیلی از علمای اسلام با فلسفه آشکار میشود.

و بنده باز تکرار میکنم

فلسفه یعنی برهانی کردن موضوعات فلسفی در وسعت دانش موجود.همین

و مطلب آخر اینکه اقرار به ندانستن در موضاعتی مثل معاد عین عقلانیت است..
چرا که حتی عقل بدون اشاره دین.... به کلیت آن هم پی نبرده بوده...
چه رسد به جزییات

همه اول و آخر سخن عالمی مثل مرحوم بهجت چیه؟
به اون چه که میدانی عمل کن و اونچه که نمیدانی توقف کن
نفرموده که تلاش کن تا بفهمی!(مهم)

آیا ما از اینها خداشناس تریم؟

[=Georgia]
با سلام خدمت شما برادر گرامی

اگر نعمت حضور و مراقبت تامه روزی انسان شود و شخص علاوه بر دوری از گناهان، توفیق ادراک معارف الهیه از جمله توحید صمدی

هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن را پیدا کند به چنان درجه ای نائل می شود که هر دم فرشتگان و حوریان الهی صف در صف منتظر نیم نگاهی از چنین انسانی هستند تا چه رسد به اینکه افتخار هم آغوشی با وی را پیدا کنند. اگرچه انسانی که بدین مقام راه یافته و حلاوت حقیقی ذکر رب را چشیده است از چنان لذت فوق العاده ای برخوردار خواهد بود که دیگر سودای مقاربت با ملائکه الله را نداشته و هرگز اعتنایی به ایشان نخواهد داشت.

فرض بفرمایید کودکی را که آرزو دارد سطلی انباشته از اسباب بازی خانه سازی داشته باشد آیا می توان این آرزو را نیز در مرد بالغ مرفهی که از دهها خانه های بزرگ و مجلل برخوردار است محقق دانست. بدیهی است که این چنین آرزویی سودای همان کودکی است که بضاعت فهمش در حد همان لذت بازی با اسباب بازی است نه بیش از آن.

خوب است در این خاطره علامه طباطبایی علیه الرحمه اندکی اندیشه نمایی که فرمود:
روزی مشغول گفتن ذکری بودم که باید چند هزار مرتبه گفته می‌شد و از این رو، چند ساعت وقت لازم داشتم. اتاق را خلوت کرده و شرایط را طوری فراهم کردم تا کسی به آنجا نیاید و من بتوانم آن ذکر را به تعداد مشخصی بگویم. مشغول گفتن ذکر بودم که احساس کردم آثار این ذکر، کم‌کم بر من هویدا می‌شود. ناگهان دیدم که از جانب راست من فرشته‌ای با جامی از آب بهشتی ظاهر شد و عرض کرد این یک جام بهشتی برای شماست آن را برای شما آورده‌ام تا میل کنید.
من که در میانه ذکر توجه به هر چه غیر حق را ناروا و بیرون از ادب می دانستم به این فرشته، اعتنا نکردم! ملک بارها می‌گفت: من فرشته‌ام و آب سلسبیل بهشتی برایت آورده‌ام از دست من بگیر و آن را بنوش و همچنان توجه نمی کردم تا اینکه ملک از سمت چپم ، ظاهر شد و باز همان سخنان را تکرار کرد و این بار نیز کوچکترین توجهی به آن فرشته نکردم تا اینکه سقف شکافته شد و آن فرشته بالا رفت.

آری آنکه غرق لذت حضور عند الله است موانست و مقاربت و معاشقت با ملائکه برایش طعمی ندارد. اگر می خواهی این معنا را درک کنی کافی است عسل مصفایی را بنوشی و بعد از آن نی شکری را در دهان گذاری آیا شرینی نی شکر در کام عسلین تو قابل ادراک است؟!

جناب ملا علی محترم:بنده گمان می کنم حضرتعالی کلا سر رشته بحث را گم فرموده اید!!!!

شما مطرح کردید که اعتراض من به اسلام این است که چرا از مشتهیات نفسانی استفاده ابزاری شده؟(حور و قصور وووو)

سپس مطرح فرمودید: که اگر عارف در بند حوریه نیست چرا چنین و چنان؟

الان هم می فرمایید افق عقل نازلتر از در ک مسائل معاد است!

خدا و کیلی اگر شما توانستید بین این مباحث ارتباطی بر قرار بفرمایید،بنده همینجا از شما بابت تصدیع اوقاتتان عذر خواهی می کنم.

و الان اصلا نمی دانم راجع به چه مطلبی باید با شما بحث کرد:(فی کل واد یهیمون)شده ام.

حال ابتدا این معضل را رفع بفرمایید تا راجع به پست اخیرتان بحث کنیم ان شاالله.

باسلام
ازاستادی شنیدم ایت ...!طباطبایی ازاینکه ان جام راننوشید اظهار ندامت کرده وان رابزرگترین حسرت زندگی اش میدانست
این موضوع درست است؟

با سلام:

آیاتی را که به آنها اشاره فرمودید مربوط به جنت برزخی است

آنهم برزخ یا مثال نزولی نه اخروی!

گرچه اشکال جناب ملا علی به طرق دیگر قابل حل است.

لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَكْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ إِنَّا جَعَلْنَا فِي أَعْنَاقِهِمْ أَغْلاَلًا فَهِيَ إِلَى الأَذْقَانِ فَهُم مُّقْمَحُونَ وَجَعَلْنَا مِن بَيْنِ أَيْدِيهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَيْنَاهُمْ فَهُمْ لاَ يُبْصِرُونَ وَسَوَاء عَلَيْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ (یس:6 تا 10)

ترجمه : تا قومي را انذار كني كه پدران آنها انذار نشدند و لذا آنها غافلند فرمان (الهي) در باره اكثر آنها تحقق يافته، به همين جهت ايمان نمي ‏آورند ما در گردنهاي آنها زنجیرهایی قرار داديم كه تا چانه‏ ها ادامه دارد، و سرهاي آنها را به بالا نگاهداشته است

بعدم اینکه ملاصدرا نتوانسته معاد جسمانی را ثابت کند
و به قول علامه محمد تقی آملی او فقط بدن برزخی را ثابت کرده همین.

آره خب
معلوم نیست ما داریم در کدوم جبهه میجنگیم

فقط اینو میتونم بگم بنده دارم تضارب آرا رو مطرح میکنم
و نظر اصلیم اینه که ما هیچی نمیدونیم...

لذا اقتضای حضور تام عنداللهی جناب علامه طباطبایی و اولیای دیگر این است که اگر بارها این صحنه تکرار شود همان روشی را خواهند داشت که اول داشته اند و در عین حال دلشان نیز برای آن ملک می سوزد.

در کل می شود برای بنده توضیح دهید که فرق این مطالبی که شما می گویید که عارف نباید به چیزی غیر حق توجه داشته باشد (مثلا حوری) با آن وهابی که می گوید فقط باید به خدا توجه داشت و به غیر توجه نداشت و چیزی از غیر حق نخواست چیست؟

ابتدا عرض کنم از سؤال حضرتعالی بسیار متعجب شدم و از قیاس ناصواب شما عرفای شامخین شیعه را با مشرکین وهابی و ناصبین اهل بیت علیهم السلام.

عارف حقیقی نیست بلکه با افرادی است که حرفی را شنیده اند که نباید به غیر خدا توجه کرد و نمی دانند اصلا منظور از آن حرف چیست و هر جا که می رسند از ان استفاده می کنند

احسنت! مثلا به یک عارف بگویند به آدم سجده کن باید بگوید من ذره ای برای غیر خدا ارزش قائل نیستم که به غیر خدا سجده کنم یا باید به غیر خدا سجده کند یا اینکه چون انسان را از خدا می داند و این کار را دستور خدا اطاعت می کند و این سجده به آدم باعث نمی شود از وصول خدا و توجه به خدا باز بماند؟؟؟؟

احسنت پس عارف حقیقی در طریق وصول الی الله از اهل بیت علیهم السلام استعانت می گیرند اما باعث این نخواهد شد که به غیر خدا توجه کنند بر خلاف وهابی نفهمی که عدم توجه به خدا را در نفی هر گونه وسیله ای می بیند عارف حقیقی وسیله ای را نفی نمی کند بلکه وسیله را مستقل نمی داند بلکه وسیله را وسیله رسیدن به خداوند می داند.

چه آنکه این جهل می تواند در عارفی مثل بلعم باعور هم باشد

هدف ما از سوال هم این بود که این موضوع مشخص شود که آیا اینکه می گویند به غیر خدا نباید توجه کرد به معنای نفی غیر الله است یا بدین معنی است که منظور از انصراف به توجه به غیر این چیزی نیست که شما و دیگران از ابتدای تاپیک بر روی آن برای نفی نعمات بهشتی و کم اهمیت جلوه دادن آن و تنقیص آن اصرار می ورزید همانطور که وهابی از این جمله برای تنقیص مقام اهل بیت بهره می گیرد!