جمع بندی آیا رفتارهای بنیادگرایانهٔ داعش از منظر اسلام محکوم است؟

با سلام خدمت شما دوست گرامی
احکام اسلامی اگر در جای خود و با در نظر گرفتن شروط و قیودی که خدا برای اجرای آنها قرار داده است بدون شک انسان ساز و فرهنگی و متعالی است و باعث آرامش روحی و جسمی جامعه می شود.

این تاپیک به دنبال بحث حول سنگسار و قطع دست دزد و ... نیست چه این که این بحث ها هر کدام وقت و مکان جدایی می طلبد تا به زوایای فقهی و روانشناسانه آنها پرداخته شود.

اما در این جا مناسب می دانم از یک منظر کلی به این موارد-احکام و حدود اسلامی- بپردازم:
بدون شک خدای متعال که خالق انسان ها و طرتح اصلی صحنه زندگی بشر است به مصالح و مفاسد زندگی او آگاه تر از کس دیگری حتی خود انسان است چرا که خدا انسان را با تمام حدود و شرایطش می شناسد و به تمام ابعاد وجودیاو از روح و جسم روان و جامعه ای که در آ« زندگی می کند علم دارد. که ما در این شکی نداریم و این خداست که برای سعادت فردی و اجتماعی بشر ، دنیا و آخرت او ، برنامه ریزی کرده است و به عنوان دین این برنامه را به او ارائه کرده حال گاهی انسان که به حکمت این احکام علم ندارد این احکام را زیر سوال می برد و آن را تخطئه می کند و این نیست جز آنکه انسان جهل به زوایا وجودی خود و جامعه ای که در آن زندگی می کند دارد مصالح و مفاسد خود را نمی داند و مانند کودکی که از تنبیه پدر ناراحت است او را ظالم و تنبیهش را ظلم و مخالف حقوقش می پندارد. پدر او را منع از رفتن به لب پرتگاه ها می کند او ناراحت می شود و غر و لند می کند آنگاه که سرما می خورد او را ممنوع از خوردن خربزه و ترشی می کند او روی ترش می کند و نا سزا می گوید تا جایی که دست او مریضی سختی می گیرد باید دست او را قطع کنند تا این مریضی ببه قلب او سرایت نکند بااین که برای پدر سخت است اما به این کار رضایت می دهد پسر نگران از این کار پدر او را قصی القلب و جانی می خواند و گاهی از این کار فرار کرده به دوستانش پناه می برد که پدر من بد است و چنان و ...

آری جامعه بشری پدری دلسوز به نام خدا دارد او خالق و پروردگار آن است صلاح و رستگاری این جامعه باید تامین شود اما این جامعه بشری یک فرقی با دیگر جوامع دیگر موجودات دارد این جامعه از یک سری موجود مختار تشکیل شده است که با اختیار خود عمل می کنند پس خدا باید برای فلاح و رستگاری آن قوانین وضع کند تا آنها رستگار شوند. حال برخی از افراد به خاطر کوته بینی و جهلشان این احکام به مضاقشان خوش نمی آید .

اما پدر دانا نباید به این غرو لند های بچه ها توجهی کند چون باید خانواده سالم بماند جامعه سالم بماند .

با سلام
برای شروع بحث ابتدا به واژه کافر حربی می پردازیم:
در مجامع فقهی این کافر حربی یک اصطلاح است که برخی مانند شهید اول و ثانی در لمعه و مسالک کفار غیر اهل کتاب و اهل کتاب در حال جنگ را حربی می خوانند و فقهایی مانند آیه الله شهید مطهری (در کتباب جهاد) و علامه جوادی ( در کتاب فلسفه حقوق بشر) و بسیاری از متاخرین فقط کفاری که در حال جنگ با مسلمین هستند را کفار حربی می دانند و کسانی که را که یا در صلح و سازش با مسلمین اند را حربی نمی دانند.
با رجوع به قران نیز معنای دوم به نظر صحیح تر می آید:
« خداوند شما را از كساني كه با شما در كار دين كارزار نكرده اند و شما را از خانه و كاشانه تان آواره نكرده اند، نهي نمي كند از اين كه در حقشان نيكي كنيد و با آنان دادگرانه رفتار كنيد ؛ بي گمان خداوند دادگران را دوست دارد.» (ممتحنه، آيه
« خداوند فقط شما را از كساني كه با شما در كار دين كارزار كرده اند و شما را از خانه و كاشانه تان آواره كرده اندو براي راندنتان (با ديگران) همدستي كرده اند ، نهي مي كند از اين كه دوستشان بداريد و هركس دوستشان بدارد ،آنانند كه ستمكار ( مشرك) هستند.» (ممتحنه، آيه 9)

پس کافری که باید با او جنگید و حربی است کافر کتابی یا غیر کتابی است که با مسلمانان سر ناساز گاری دارند.

من پیشنهاد می کنم که دوستان همه کتاب جهاد شهید مطهری را بخوانند خیلی برای بحث ما راهگشاست
یک سری از اصول هستند که نسخ نا شدنی اند غیر قابل تقیید اند مانند این حکم کلی قرآن که" لا اکراه فی الدین" اصلا بحث عقیده و ایمان و دین اکراه بردار نیست که بشود با جنگ و حمله و خون ریزی آن را به کسی تحمیل کرد تنها چیزی که هست این که حصار های رسیدن حرف حق را از گروه مستضعف برداشت.

تمام این موارد بر فرض جنگ آنها با مسلمین است اگر احیانا این ها بر مسلمانان شوریدند آن عده ای که در جنگ شرکت دارند شامل این حکم می شوند. آن هم نه این که لشکر اسلام از راه برسد و بگوید مسلمان شوند و اگر نپذیرفتند آنها را بکشد نه بلکه محیط را برای پذیرش عقاید آنها فراهم می کند دین را به آنها عرضه می کند و آنگاه اگر نپذیرفتند باید کشته شوند.

حتما توجه دارید که ویکی فقه به علت امکان ویرایش منبع قابل قبولی نیست.

با سلام خدمت همه دوستان

درباره جنگ و جهاد در اسلام باید چند نکته مهم را مورد نظر قرار داد:

1.اسلام عزیز هیچ گونه تعدی و دست اندازی و ظلم و جنایت و غارت را حتی در جهاد با کفار و دشمنان بر نمی تابد.
جهاد در اسلام یک حرکت توحیدی برای دفاع از ایدئولوژی توحید و سرزمین موحدان و خداخواهی صرف است نه دست اندازی و تجاوز و چشم داشتن به مال و ناموس دشمن.

2.اسلام حتی در جهاد هم مخالف تعدی و ظلم و جور است :

وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ. [البقرة:190]

به قول علامه شهید مطهری این آیه از آن سری از آیاتی است که تخصیص نمی خورد یعنی نمی شود گفت که در جایی خدا به مسلمانان بگوید تعتدو که خدا تعدی کننده ها رادوست دارد ( اعاذنا الله)

پس حتی در مقابل مشرکان( کافر های غیر کتابی) نیز نباید تعدی و زیاده روی کرد.

3.اصل جهاد در اسلام بر پایه دفاع طراحی شده است:

إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ *أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ (حج 39)
بحث بر ایستادگی دربرابر ظلم است
الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ (حج40)
از این باب که شما را از دیارتان بیرون کرده اند شما با آنها بجنگید.

4.در جنگ و جهاد اسلامی هدف فقط معارضینی هستند که به مقابله با مسلمانان سلاح به دست گرفته اند پیرزن و پیرمرد ها بچه ها خانه نشین ها کسانی که به حرفه خود مشغول بوده اند دیوانه ها و.. هر کسی از مشرکین که در جنگ شرکت نکرده است از دست محاهدین مسلمان در امان است.
خانه ها تخریب نمی شوند چاه هاپر نمی شوند آب مسموم نمی شود با خدعه جنگ پیش نمی رود شهری که مردم غیر مسلح در آن اند محاصره و به گروگان گرفته نمی شود با اسرا بد رفتاری نمی شود تا وقتی که معصوم درباره آنها حکم کند کسی حق کشتن و آزردن آنها را ندارد.

5.نگاه اسلام به مقوله جهاد یک نگاه فرهنگی برای رهایی از توطئه های دشمنان و اشاعه فرهنگ اسلام است . تلاش در جهادی که اسلام معرفی می کند تلاش برای دست یابی به منافع شخصی و تامین منافع دولتی نیست برای انباشت ثروت و قدرت نمایی و حکومت بر دیگر ممالک و کشور گشایی نیست بلکه برای یک هدف والای انسانی و حقیقت بلند زندگی انسانی یعنی توحید است تلاش برای خدا تلاش برای کمال انسانی .
در هر مقابله با مشرکان ابتدا اسلام عرضه می شود آنگاه جنگ در میگیرد تا جایی که پیامبر ابتدا چندین بار خطبه می خواندند و آن گاه به مبارزه می پرداختند.
امام علی علیه‌السلام -در فرمان استاندارى مصر به مالك اشتر- : دل خود را آكنده از مهر و محبّت و لطف نسبت به مردم گردان و مبادا براى آنان چون جانور درنده‌‏اى باشى كه خوردنشان را غنيمت دانى؛
زيرا كه مردم دو دسته‏‌اند : يا برادر دينى تو هستند و يا همنوع تو . (إمّا أخٌ لَكَ في الدِّينِ ، أو نَظيرٌ لَكَ في الخَلقِ ، )

5. از همه این ها مهم تر حکم جهاد در اختیار یک نفس معصوم است که از هر گونه پلیدی و ناپاکی مبری است جهاد به اذن او اسلامی و غیر اذن او غیر اسلامی است.
اوست که مجری بدون نقص و عیب احکام الهی است سیره همین معصومین جهاد به سبک فرهنگی است وقتی که در زمان خلیفه دوم به سرزمین ایران دست اندازی شد و به غیر جهاد اسلامی این سرزمین گشوده شد حضرت علی امام حسن را به میان مردم طبرستان فرستاد جایی که پای لشکر خلیفه بدان نرسیده بود و با شش ماه زندگی در میان آنها آنها را مسلملن مرد بدون این که یک قطره خون از کسی بریزد و یا شمشیری در آسمان برقی بزند.

این اصل مهمی است وقتی نوبت به جهاد ابتدایی می رسد اذن امام معصوم شرط اساسی آن می شود و اینجاست که تعدی و ظلم رخت بر می بندد و خیال انسان راحت می شود.

آنچه که بیان شده فتاوای مختلف در این باب است ولی آنچه که با آیه قرآن باید سازگاری داشته باشد همان مفهوم "لا تعتدوا" است که در پست قبلی گذشت
جنگ اسلامی تعدی و ظلم در آن نیست
شهید هم در این عبارت با آوردن"إلا أن يؤدي إلى قتل نفس محترمة فيحرم" به آن اشاره دارد.
اگر این کارها به کشته شدن عده ای که کشته شدن آنها جایز نیست منجر شود حرام است و شارع آن کار را جایز نمی داند چه این که روایات بسیاری در منع از این قبیل کارها در جنگ داریم .
فرض اگر عده ای که همه بر علیه مسلمانان شوریده اند و راهی جز این اقدامات برای دفع توطئه آنها نیست در یک جا جمع باشند و راه منحصر در هدم بنا ها و ...باشد بنابر قاعده اهم مهم امام اجازه این کار را می دهد
و باز می گوییم چون عنان امور در دست معصوم هست می دانیم که ایشان با علم واسعه ای که دارند بهترین طریق و مطمئن ترین راه و کم هزینه ترین آنها را برای رفع این توطئه و فایق آمدن به اهداف انسانی جنگ به کار می گیرند.

با سلام
بررسی بعد اجتماعی حدود و قصاص در احکام اسلامی خارج از بحث این تاپیک است می توانید آن را به صورت مجزا به عنوان یک سوال مطرح کنید.

با سلام
زن فرزندی که که در جنگ مشارکت نکنند در امان اند.

با سلام خدمت شما دوست گرامی
حق حاکمیت و ولایت حق مخصوص خداست چون او خالق و مربی و مالک حقیقی انسان هاست پس جز او نمی تواند بر انسانها حکومت و ولایت داشته باشد اما این اعمال حکومت و ولایت باید با واسطه باشد چرا که خدا جسم نیست که در بین جامعه انسانی اعمال حکومت کند پس این حق را خدا به پیامبرانش و به جانشینان پیامبرانش (امامان ) می دهد. تا وقتی که امامان حاضر باشند این اعمال حکومت فقط توسط آنها جایز است و هر نوع امال حکومتی غیر آنها باطل است و مشروعیت ندارد و حکومت طاغوت است این مضمون را خدا در سوره بقره آیه سوم آیه الکرسی بیان می کند که یا ولایت الله است یا ولایت طاغوت.
در جای دیگر می فرماید:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ.
این اولوا الامر را نیز پیامبر فرموده اند که اهلبیت من هستند.
تمام این ولایت ها به نوعی به ولایت الهی بر می گردد
اما در زمان غیبت امام مسلم این است که راضی به تعطیل شدن احکام نیستند برای همین کسانی را به عنوان نایبان خود به طور خاص و در ادامه به طور عام در بین مردم حاکم قرار می دهند.
امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «... من كان منكم ممن قد روى حديثنا و نظر فى حلالنا و حرامنا و عرف احكامنا فليرضوا به حكماً فانى قد جعلته عليكم حاكماً فاذا حكم بحكمنا فلم يقبل منه فانما استخف بحكمنا و علينا رد و الرادعلينا كالراد على الله وهو على حد الشرك بالله» ؛اصول كافى، ج 1، ص 67؛ وسائل الشيعه، ج 18، ص 98.

توقيع مبارك حضرت ولى عصر(عج): «واما الحوادث الواقعه فارجعوا فيها الى رواه حديثنا فانهم حجتى عليكم و انا حجه الله»؛وسائل الشيعه، ج 18، ص 101، ح 8

با سلام
همان گونه که گفته شد حکومت تنها مال خداست و اوست که می تواند این حق را به غیر واگذارد و آنان را حاکم بر دیگران قرار دهد.
در این که پیامبران الهی حاکمان منصوب از طرف خدایند هیچ بحثی نیست و در این که بعد از پیامبر خاتم امامان معصوم این حق را دارا هستند قرآن و روایات کثیره ای موید آن هستند آیاتی مثل اولوا الامر و آیه ولایت و..
اما در زمان غیبت این حق توسط امامان معصوم که قول آنها برای ما حجت است به روات احادیث اهلبیت و فقهای جامع الشرایطی رسیده است که دارای شرایطی باشند که خود حضرات معصومین آن را بیان فرموده اند به عبارت دیگر فقها با این شرایط نایبان عام معصومین هستند که در همه زمان ها می باشند و کشف آنها بر عهده مکلفین است که در عصر ما این کار به خبرگان سپرده شده است.
احادیث زیادی در شرایط این حاکمان در عصر غیبت داریم که در زیر چند نمونه ذکر می شود:(که با این احادیث تکلیف گروه هایی مثل طالبان و داعش و .. که ربطی به امامان و و روایت احادیث آنها ندارند روشن می شود)
الف. حدیث خلافت:
«اللهم ارحم خلفائی ... الذین یأتون من بعدی ویرُون عنّی حدیثی و سنّتی.»[۱]
در این حدیث، فقها خلیفه رسول خوانده شده اند.

ب. حدیث وراثت:
قال رسول الله(ص): «العلماء ورثه الأنبیاء؛[۲] علماء وارثان انبیاء هستند.»
و مفاد آن انتقال ولایت از انبیاء به علما و فقها است. جمله ی «و من سلک طریقاً یطلب فیه علماً» که در دنباله ی این حدیث آمده است، با انطباق علما بر ائمه ی معصومین(ع) مغایرت دارد.

ج. حدیث حکام:
قال علی(علیه السلام ):«العلماء حکّام علی النّاس؛[۳] علما حاکمان بر مردمند.»
مفهوم حاکم کاملاً روشن است و دلالت آن بر ولایت فقیه، امری غیرقابل تردید است.

د. حدیث اختیار امام:
قال علی(علیه السلام): «الواجب فی حکم الله و حکم الإسلام علی المسلمین – بعد ما یموت إمامهم أو یقتل، ضالاً کان أو مهدیا ً – أن لا یعلموا عملاً و لا یقّدموا یداً و لا رجلاً قبل أن یختاروا لأنفسهم إماماً عفیفاً ورعاً عارفاً بالقضاء و السنّه یجیء فیئهم و یقیم حجّهم جمعنهم، و یجبی صدقاتهم.[۴] علی(ع) فرمود: واجب است در حکم خدا و حکم اسلام نسبت به مسلمین، اینکه هیچ عملی را انجام ندهند و دست به سوی چیزی و یا کاری دراز نکنند و قدم در هیچ جائی ننهند، مگر آنکه قبلاً برای خود رهبری عفیف و پرهیزکار و عارف و عالم به احکام قضا و سنت رسول خدا(ص) انتخاب نمایند. تا اموال عمومی را گرد آورد و حج و جمعه مردم را بپا دارد و صدقات را جمع نماید.»

هـ. حدیث مجاری امور:
امام حسین(ع) فرمود: «مجاری الامور بید العلماء باللاه الامناء علی حلاله و حرامه؛[۵] زمام امور مردم به دست عالمانی است که علمشان از سرچشمه وحی گرفته شده باشد. و امین بر حلال و حرام خدا باشند.»

و. حدیث حاکم:
امام صادق(ع) فرمود:«ینظر إنّ من کان منکم ممّن قد روی حدیثنا و نظر فی حلالنا و حرامنا و عرف أحکامنا فلیرضوا به حکماً فإنّی قد جعلته علیکم حاکماً؛[۶] مردم باید دقت کنند و از میان فقهایی که راوی حدیث ما هستند و در احکام حلال و حرام ما صاحب نظرند و به احکام اهل بیت(ع) آشنایی دارند، فقیهی را انتخاب کنند و او را در میان خود حاکم قرا دهند. چرا که من او را بر شما حاکم قرار دادم.»
بدین ترتیب فقها از جانب ائمه ی معصومین(ع) به عنوان حکام تعیین شده اند و مردم هر کسی را که از میان فقها انتخاب نمایند، هم او منتخب و نایب امام نیز هست.

ز. حدیث حصون:
امام موسی بن جعفر(ع) فرمود:« لاّن المؤمنین الفقهاء حصون الإسلام کحصن سور المدینة لها؛[۷] مؤمنان فقیه برای اسلام چون دژ و دیوار محافظ شهرند که اسلام را در برابر دشمنان نگهبانند.»
این نوع حفاظت که در آن تشبیهی نیز به کار رفته است، به معنی حفظ علمی احکام اسلام نیست، بلکه منظور از آن تشکیل قدرت سیاسی و اجرای احکام و برپایی عدالت و دفع دشمنان و اداره ی امور مسلمین و سایر مسایلی است که در مفهوم ولایت فقیه نهفته است.

ح. حدیث تقلید:
امام حسن عسگری از امام صادق – علیهما السلام – نقل می کند:«من کان من الفقهاء صائناً لنفسه و حافظاً لدینه و مخالفاً علی هواه و مطیعاً لأمر مولاه فللعوامّ أن یقلّدوه و ذلک لا یکون ألاّ بعض فقهاء الشیعة؛[۸] از فقها آن کس که پرهیزکار و حافظ دین و مخالف هوای نفس و مطیع اوامر و احکام خدا باشد، عامّه مردم باید از او تقلید نمایند.»
تقلید کامل در تمامی افعال به معنی آن است که در همه ی امور، مرجع و مقلّد مسلمین فقیه است، و اداره ی امور اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، و مدیریت جامعه اسلامی باید به دست فقیه انجام گیرد.

هـ. توقیع شریف:
«و امّا الحوادث الواقعة فارجعوا فیها إلی رواة حدیثنا (أحادیثنا) فإنّهم حجّتی علیکم و أنا حجّة الله؛[۹] در حوادث و پیشامدها به راویان حدیث ما رجوع کنید، زیرا آنان حجّت من بر شمایند و من حجّت خدایم.»
منظور از حوادث واقعه، تنها مسائل و احکام شرعیه نیست. زیرا از واضحات است که در این مورد باید به فقیه مراجعه نمود، بلکه مقصود از آن، پیشامدهای اجتماعی و گرفتاریهایی است که برای مردم و مسلمین روی می دهد. در چنین مواردی وظیفه آن است که مردم به فقها مراجعه کنند. همان طوریکه امام(ع) حجت خداست و معنی آن تنها بیان احکام کلی اسلام نیست، بلکه شامل ولایت امر به مفهوم زمامداری امور مسلمین نیز هست، فقها نیز چنین حجتهایی هستند که مردم در تمامی امور خود باید به آنها مراجعه کنند. مفهوم این کلام، آن است که فقها از طرف امام(ع) حجت بر مردم هستند و همه ی امور مسلمین و تمامی کارها و شئون اجتماعی به آنان واگذار شده است.

ط. حدیث منزلت:
«منزلة الفقیه فی هذا الوقت کمنزلة الأنبیاء فی بنی إسرائیل؛[۱۰] جایگاه فقیه در این وقت مانند منزلت انبیاء در میان بنی اسرائیل است.»
بی شکّ جایگاه انبیای بنی اسرائیل، مقام ولایت و زمامداری امور بنی اسرائیل بوده است.

ی. همچنین روایاتی مانند:
«لو لا ذلک اختلط علی المسلمین امورهم» و «لا تبطل حدودالله فی خلقه و لا تبطل حقوق المسلمین بینهم». که هر کدام به نوبه ی خود، دلیل روشنی بر ضرورت نظام سیاسی و دولت و امامت و ولایت فقیه است.

[۱]. من لایحضر الفقیه ج ۴ ص ۴۲۰.
[۲]. کافی ج ۱ ص ۳۲.
[۳]. مستدرک الوسایل ج ۱۷ ص ۳۲۱.
[۴]. مستدرک الوسائل ج ۶ ص ۱۴.
[۵]. مستدرک الوسائل ج ۱۷ ص ۳۱۵.
[۶]. کافی ج ۱ ص ۶۷.
[۷]. کافی ج ۱ ص ۳۸.
[۸]. وسائل الشیعه ج ۲۷ ص ۱۳۱.
[۹]. وسائل الشیعه ج ۲۷ ص ۱۴۰.
[۱۰]. بحار الانوار ج ۷۵ ص ۳۴۶.

سوال1:
[=Times New Roman]از زمانی که در رسانه‌ها خبرهای مربوط به جنایت‌های گروه داعش (یا دولت اسلامی عراق و شام یا خلافت اسلامی) بالا گرفته، برخی در سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی (در مقام انتقاد به اسلام، نه دفاع از داعش) می‌گویند که اسلام اگر به شکل اصلی و واقعی‌اش اجرا شود همین است که این‌ها انجام می‌دهند.
من می‌خواستم این سخن ارزیابی شود؛ یعنی ببینیم بر مبنای تفسیر ما از احکام اسلام و [=Times New Roman]متون اولیهٔ اسلامی (نه بر اساس حقوق بشر یا کنوانسیون‌های بین‌المللی) تا چه حد ممکن است این رفتارها محکوم شود یا نشود. سؤال من مشخصاً دربارهٔ ارزیابی ایدئولوژی این گروه و رفتارهایی است که آن‌ها خود مدعی آن‌اند و از آن دفاع می‌کنند؛ نه آن اعمالی که ممکن است منکر انجام آن شوند یا به نیروهای خودسرشان نسبت دهند. برای مثال، ایدئولوژی یا رفتارهایی از این قبیل؛ به ویژه مورد نخست که ایدئولوژی رسمی آن‌ها و ظاهراً منشأ بقیه است:

۱. تشکیل حکومت اسلامی ولو به قیمت کشتن مردمی که با حکومت اسلامی یا با نسخه‌ای از آن که آن‌ها ارائه می‌کنند مخالف‌اند.
۲. کشتن گروهی از مسلمان معتقد به شهادتین[=Times New Roman] به جرم اینکه آنچه آن‌ها ضروری اسلام می‌پندارند نمی‌پذیرند یا رعایت نمی‌کنند (شیعیان).
۳. جزیه گرفتن از اهل کتاب و به قتل رساندن پیروان سائر ادیان و مذاهب غیرکتابی، تحت عنوان شرک و کفر.
۴. به غنیمت و کنیزی گرفتن زنان غیرمسلمان یا غیراهل کتاب.
۵. اجرای قوانین خشونت‌باری مانند سنگسار، قطع دست دزد و ....
۶. گروگان گرفتن یا کشتن اتباع و کاردارهای کشورهای ابرقدرت برای فشار وارد کردن بر آن‌ها.
ممنون می‌شوم بحث مستند به متون دینی باشد؛ سپاس بی‌کران.

جواب:
آنچه که امروزه در سوریه و عراق به عنوان اسلام و احکام اسلامی انجام می شود بی شک توطئه ای در راستای اسلام هراسی برای جلوگیری از گسترش روز افزون اسلام در ممالک غربی و و شرقی است.که دست پرورده نظام سلطه جهانی برای نابودی اسلام است که نمونه های آن را در سالهای فبل در افغانستان به عنوان طالبان نیز دیده بودیم.
آنچه که این مدعیان اسلام انجام می دهند نه تنها بر مبانی و احکام اسلامی استوار نیست بلکه با تمام اصول انسانی نیز مخالف است . این گروه های مرتجع با ظاهر سازی و تحریف احکام ناب اسلامی آنها را به نحو وحشتناکی و دلخراشی اجرا می کنند همان کاری که طالبان با آن ریش های بلند و عمامه های کذایی و ترور های وحشیانه در دل جغرافیای اسلامی انجام می داد و این کارها دستاویز رسانه ای رسانهای سلطه برای زیر سوال بردن اسلام بود. اسلامی که رسانه های غربی به مردم جهان انتقال می دادند.
در یک نگاه کلی نظام سلطه برای مقابله با اسلام ناب محمدی که توسط امام خمینی به جهان معرفی شده بود دو نسخه بدلی از اسلام را به جهان معرفی کرد و برای آن سرمایه گذاری کرد یکی اسلام آمریکایی که توسط اذناب و ایادی آمریکا در برخی از کشور های اسلامی مثل عربستان و قطر و ...اجرا می شد که هیچ کاری به مبارزه و تلاش برای اهداف اسلامی نداشت و یک اسلام سکولار را به مردم ارائه می دادند و یکی اسلام مرتجع که توسط طالبان و داعش در کشور های مستقل اسلامی دست به خرابکاری و وحشی گری به عنوان اجرای احکام اسلامی و حدود اسلامی و تلاش برای تشکیل حکومت می زدند ترور ها کشتن ها قطع اعضاء و... به عنوان احکام اسلامی معرفی شده و بدون هیچ دلیل فقهی و اسلامی آن را اجرا می کنند.
این دو نوع نسخه بدلی از اسلام برای معرفی به جهان به عنوان اسلام اصلی این روز ها به وفور در رسانه های سلطه قابل رویت است و نا امنی آن چیزی است که این رسانه ها در صدد القای آن به جهان ار وضعیت کشور های اسلامی است. و همه این ها برای بد بین کردن مردم دنیا به اسلام و جلوگیری از کسترش فرهنگ انقلاب اسلامی و ندای امام خمینی در جهان است.
در زیر به نمونه هایی که فرمودید اشاره خواهد شد:
1-حکومت اسلامی که در راس آن امام و در زمان غیبت ولی فقیه است مشروعیت خود را از خدا می گیرد و مقبولیت آن را از مردم.
یعنی امام و ولی فقیه از طرف خدا ماذون به ولایت بر مردم هستند اما تشکیل این حکومت و اجرای ولایت منوط به مقبولیت مردمی و پذیرش جامعه است که به آن عنصر مقبولیت است.
کاری که امروزه داعش انجام می دهد دارای دو اشکال اساسی است یکی عدم مشروعیت و دیگری عدم مقبولیت. این که داعش هیچ اذنی از خدا برای تشکیل حکومت ندارند و مردم هم آنها را به عنوان حاکم قبول ندارند.
این اقدامات وحشیانه نه تنها منتسب به اسلام نیست بلکه منتسب به انسانیت هم نیست. یک عده طالبان قدرت که با شانتاژ های غرب و اسحه های آنها همانند مغول به سرزمین های اسلام حمله کرده و مال و جان و ناموس مردم را به تاراج برده اند.
حکومت اسلامی که نمونه آن در ایران عزیز اجرا می شود توسط یک فقیه عادل آگاه به زمانه که هیچ برای خود نمی خواهد و فقط تنها انگیزه اش اصلاح امور بندگان خداست نه کشور گشایی و قتل و کشتارو...
2-ضروری اسلام آنچیزی است که متفق علیه بین گروه های اسلامی است مانند نماز و روزه و محبت اهلبیت و ... که اگرکسی عامدا و عالما با آن مخالفت کند خارج از دایره اسلام است . و به صرف مخالفت هم حکم قتل صادر نمی شود و باید از نظر علمی و معرفتی نانعی برای قبول در میان نباشد.
3-جزیه گرفتن از اهل کتاب تحت حمایت حکومت اسلامی از احکام اسلام است و کشتن آنها هیچ دلیلی و توجیهی ندارد.
4-اهل کتاب اگر به مقابله با حکومت مرکزی اسلامی بر نخیزند مصون از تعرض هستند و جان و مال و ناموس آنها در امان است.

سوال:
یکی از کارهایی که داعش به نام اسلام انجام می دهد سنگسار بی قید وشرط و گسترده در قسمت های تصرف شده خود می باشد آیا این گونه اعمال مورد تایید است؟
جواب:
احکام اسلام عزیز چه در بعد فردی و چه در بعد اجتماعی و حکومتی دارای زوایای دقیق و شروط متعددی است که گاها برخورد جاهلانه با این احکام چه در بین دوستان و چه در میان دشمنان این دین الهی باعث بدبینی به کلیت احکام مترقی اسلام شده است.

این بلیه در احکام حدود و احام جنگ ها و ... خود را بیشتر نمایش داده و معارضان دین رحمانی اسلام با دستاویز قرار دادن این طرز جاهلانه احکام و در لباس دفاع از حقوق بشر اسلام عزیز را به ضدیت با حقوق بشر متهم می کنند و دوستان جاهل نیز به این بوق های شایعه پراکنی گوش فرا داده نسبت به احکام اسلامی دلسرد می شوند.

یکی از این احکام که این سالها دشمنان بدان بسیار تاختند حکم سنگسار در اسلام است.
متاسفانه برخی از گروه های به ظاهر اسلامی با بد عمل کردن به این حکم الهی آن را مورد تاخت و تاز قرار دادند برخی از کشور های عربی و گروه طالبان و امروزه گروه داعش به این کار دست می زنند.

ما در این جا نمی خواهیم به شروط آن در اسلام بپردازیم ولی می خواهیم بگوییم که این طور بی مهابا سنگسار کردن افراد حکم اسلام نیست و از جهل و هواهای نفسانی افراد بر می خیزد.

خیلی کم پیش می آید که تمام شروط سنگسار درباره دو نفر فراهم آید . و اگر شروط آن بود گریزی از آن نیست و ما آن را قبول داریم.

حكم سنگسار مخصوص كسانى است كه در حالى زنا كنند كه:
اولاً، متأهل و داراى همسر باشد.
ثانياً، به همسر خود دسترسى داشته باشد و بتواند با او آميزش جنسى داشته باشد. مثلاً در سفر نباشد و يا داراى عذر در مسائل زناشويى نباشد.
ثالثاً، طبق شرايط خاص نزد حاكم شرع به اثبات برسد. به طورى كه مرد يا زن متأهل در فضايى كاملاً آزاد چهار بار به اين عمل خود اقرار كنند يا چهار شاهد عادل اين عمل زنا را با خصوصياتش ملاحظه و مشاهده كرده باشند و در محضر حاكم شرع گواهى دهند.
معمولاً حصول چنين شرايطى بسيار اندك است، چرا كه اولاً، به طور معمول بسيار كم اتفاق مى افتد كه چهار شاهد عادل به طور همزمان، عملى را كه معمولاً در پنهانى واقع مى شود را ببينند، مخصوصاً اينكه شاهد بايد عادل باشد و شهادت او در ضمن تجسّس كه خود يك گناه است و سبب خروج از عدالت است محقّق نمى شود. مگر آنكه زناكار (مرد يا زن) نه تنها قصد لذّت جويى و زنا را داشته باشد بلكه قصد اشاعه فحشا و علنى كردن كار گناه خويش يا هتك حرمت و حيثيت را داشته باشند كه در اين صورت حكم سنگسار بهترين مجازات بازدارنده براى اين افراد است.
در پايان گفتنى است؛ حكم سنگسار مخصوص زن يا مرد داراى همسر است و اگر فقط يكى از زن و مرد همسردار باشند فقط او به حكم سنگسار محكوم مى شود و حكم شخص بى همسر يا كسى كه دسترسى به همسر ندارد شلاق است. تحرير الوسيلة، امام خمينى، ج 2، ص 456.

سوال3:
یکی از کارهایی که داعش به نام اسلام انجام می دهد قطغ دست دزدها بی قید وشرط و گسترده در قسمت های تصرف شده خود می باشد آیا این گونه اعمال مورد تایید است؟
جواب:
احکام مجازات ها در اسلام شروط و قیودی دارد که اگر آنها را در هنگام اجرای آن در نظر نگیرند این حکم و اجرای آن اصلا اسلامی نیست و حکمی ظالمانه از یک حاکم جائر است.
چیزی که امروزه در رسانه ها خیلی به آن دامن می زنند قطع کردن دست دزد در حکومت های به ظاهر اسلامی است در عربستان و قطر و .. طالبان سابقا و گروه ترورستی داعش جدیدا این کار شیوع دارد اگر فردی را گرفتا که دزدی کرده بود به مجرد اثبات آن دست او را قطع می کنند!!!
این هم حکم اسلامی نیست قطع دست دزد 16 شرط دارد که اگر یکی از آنها نباشد دست او قطع نمی شود.

در قانون مجازات اسلامي ,درمورد شرايط بريدن دست دزد آمده است:
ماده 198: سرقت در صورتی موجب حد می‌شود که دارای کلیه شرایط شرایط و خصوصیات زیر باشد:
1ـ سارق به حد بلوغ شرعی رسیده باشد.
2ـ سارق در حال سرقت عاقل باشد.
3ـ سارق با تهدید و اجبار وادار به سرقت نشده باشد.
4ـ سارق قاصد باشد.
5ـ سارق بداند و ملتفت باشد که مال غیر است.
6ـ سارق بداند و ملتفت باشد که ربودن آن حرام است.
7ـ صاحب مال، مال را در حرز قرار داده باشد.
8ـ سارق به تنهایی یا با کمک دیگری هتک حرز کرده باشد.
9ـ به اندازه نصاب یعنی 5/4 نخود طلای مسکوک که به صورت پول معامله می‌شود یا ارزش آن به آن مقدار باشد، در هر صورت پول معامله ‌شود یا ارزش آن به آن مقدار باشد و در هر بار سرقت شود.
10ـ سارق مضطر نباشد.
11ـ سارق پدر صاحب مال نباشد.
12ـ سرقت در سال قحطی صورت نگرفته باشد.
13ـ حرز و محل نگهداری مال، از سارق غصب نشده باشد.
14ـ سارق مال را به عنوان دزدی برداشته باشد.
15ـ مال مسروق در حرز متناسب نگهداری شده باشد.
16ـ مال مسروق از اموال دولتی و وقف و مانند آن که مالک شخصی ندارد نباشد.
تبصره 1: حرز عبارت است از محل نگهداری مال به منظور حفظ از دستبرد.
تصبره 2: بیرون آوردن مال از حرز توسط دیوانه یا طفل غیر ممیز و حیوانات و امثال آن در حکم مباشرت است.
تبصره 3: هر گاه سارق قبل از بیرون آوردن مال از حرز دستگیر شود، حد بر او جاری نمی‌شود.
تبصره 4: هر گاه سارق پس از سرقت، مال را تحت ید مالک قرار داده باشد، موجب حد نمی‌شود.
فصل دوم- راه هاي ثبوت سرقت
ماده 199 سرقتي كه موجب حد است، با يكي از راه هاي زير ثابت مي شود:
1 .شهادت دو مرد عادل.
2. دومرتبه اقرار سارق نزد قاضي ،به شرط آن كه اقرار كننده بالغ و عاقل وقاصد و مختار باشد.
3. علم قاضي .
تبصره :اگر سارق يك مرتبه نزد قاضي اقرار به سرقت كند، بايد مال را به صاحبش بدهد اما حد بر او جاري نمي شود.
فصل سوم- شريط اجراي حد
ماده 200 -در صورتي حد سرقت جاري مي شود كه شرايط زير موجود باشد :
1 .صاحب مال از سارق نزد قاضي شكايت كند
2 .صاحب مال پيش از شكايت سارق را نبخشيده باشد.
3 .صاحب مال پيش از شكايت مال را به سارق نبخشيده باشد .
4 .مال مسروق قبل از ثبوت جرم نزد قاضي از راه خريد و مانند آن به ملك سارق درنيايد .
5 .سارق قبل از ثبوت جرم از اين گناه توبه نكرده باشد.
تبصره :حد سرقت بعد از ثبوت جرم با توبه ساقط نمي شود و عفو سارق جايز نيست.

سوال4:
یکی از کارهایی که داعش به نام اسلام انجام می دهد کشتن اهل کتاب بی قید وشرط و گسترده در قسمت های تصرف شده خود می باشد آیا این گونه اعمال مورد تایید است؟

جواب:
در باره کشتن غیر اهل کتاب توسط داعش باید بگوییم:
اولا داعش مجری احکام اسلامی نیست و شرعا حق حکومت ندارد
بر فرض که حق حکومت داشته باشد حق تعرض به کفار غیر محارب را ندارد. حق کشتن زنان و بچه های محاربان را نیز ندارند.
در صحيفه امام، ج‏18، ص 305 آمده است : « بعد التحية و السلام، تقاضا مى‏شود سؤال ذيل را جواب مرقوم فرماييد: آيا غير مسلمانان كه در مملكت ايران زندگى مى‏نمايند از اهل كتاب يا غير آنها اگر مرتكب جرمى بشوند كه حد يا تعزير دارند مانند سرقت و زنا يا جاسوسى يا افساد يا محاربه يا قيام عليه حكومت و همانند اينها آيا مانند مسلمانان بايد مجازات شوند يا آنكه مجازات آنها در مانند جاسوسى به بعد احتياج به اشتراط ترك دارد و يا آنكه چون با مثل جاسوسى حربى شوند به مانند كفارى كه شرايط ذمه عمل نكنند با آنان معامله گردد، يعنى برگرداندن به مأمن و يا تخيير حاكم بين قتل يا فديه يا استرقاف كه حضرت عالى در مسئله هشت تحرير الوسيله، ج 2، ص 503 در تخيير اشكال فرموديد.
بسمه تعالى‏، كفار مزبور در پناه اسلام هستند و احكام اسلام مانند مسلمانهاى ديگر درباره آنها جارى است و محقون الدّم بوده و مالشان محترم است. روح اللَّه الموسوي‏»
اسلام تا جایی که غیر مسلمان ها عهد شکنی نکرده اند و با حکومت اسلامی به معارضه بر نخواسته اند با آنها نمی جنگد و اگر جنگید ابتدا آنها را از دین اسلام آگاه می کند و با کمترین خسارت فتنه را خاموش می کند این که امروزه داعش به هر بهانه ای بر غیر مسلمانان می تازد و آنها را به کنیزی و بردگی می گیرد هیچ منشا دینی و اسلامی ندارد و هواهای نفسانی صاحبان قدرت است.

اما درباره وجه المصالحه کردن باید بگوییم که به قول شاعر" خانه از پایبست ویران است" این گروه داعش مشکل مشروعیت دارد و کارهای او اصلا منتسب به دین نمی شود.
از طرفی گروگان گرفتن کسانی که با آنها در جنگ نیستند برای تحت فشار قرار دادن خویشان آنها اصلا انسانی نیست تا چه برسد به دینی .
آن خبرنگاری که هیچ غرض نظامی ندارد و اصلا خود را به دیگران وابسته نمی داند نه محارب است نه اصلا دشمن.
این قانون جنگل است که آنها به کار می برند این همان چیزی است که جهان گشاهای بی دین برای پیشبرد اهداف خود به آن دست می زنند این همان چیزی است که معاویه به واسطه آن خود را سیاست مدار می خواند و حضرت علی را بی سیاست!!

سوال:
بسیاری از این احکام که در داعش اجرا می شود در مذهب شیعه هم وجود دارد و همین روزها در حوزه و دانشگاه تدریس می شود.
مثل احکام مربوط به برده داری... می شود فرض کرد که ما شیعیان سرزمینی از اهل کتاب را فتح کنیم و احکام برده داری را برقرار سازیم و زنان شان را در بازار خرید و فروش کنیم . . .
همین طور است سنگسار برای زنا و شلاق برای شرب خمر و برخی دیگر از احکام جزایی اسلام...

جواب:
بدون شک اسلام به عنوان آخرین و برترین دین و با احکامی مترقی و جاویدان و در بر دارنده مصالح بشری است و احکام آن ضامن تکامل جامعه بشری است .
هر کدام از احکام فردی و اجتماعی اسلام عزیز اگر درست تفسیر و بیان شوند و اجرا گردند جامعه را اصلاح و ترقی می دهند و اگر اشتباه اجرا شوند و تفسیر به رای گردند موجب بد بینی خواهند شد .
فلسفه این احکام گاها بیان شده ولی این گونه نیست که تمامی آن برای ما روشن باشد ولی یک چیز را ما به خوبی می انیم که آنچه را خدا و رسول او برای ما به عنوان احکام دین بیان فرموده اند عین صلاح و رستگاری ما و برترین احکام اجرایی است چون خدا خالق بشر و مربی او ست و در حق آنها لطف دارد و احکام کامل را برای آنها می فرستد.
حکم برده داری در اسلام عزیز برای برچیدن اساس برده داری از نظام فکری و اجتماعی بشر وضع شد و امروزه موضوعا منتفی است چرا که برده داری در دنیا منسوخ شده است .
ازز طرفی کفاری که با اسلام به صورت مستقیم در جنگ وارد می شوند این مردان و زنان آنها که به عنوان معارض و معاند سلاح به دست گرفته و با اسلام می جنگند چگونه باید با آنها برخورد شود اگر اسلام به آنها دست یافت آیا باید آنها را رها کند که دوباره به جنگ برگردند(عاقلانه نیست)
آیا باید آنها را از دم تیغ بگذراند همان کاری که امروزه غربی ها می کنند( این انسانی نیست که حق حیات را از آن ها بگیریم) یا آنها را به زتدان آنداخت تا در آنجا بمیرند؟؟!!( که این از اعدام بدتر است) اسلام برای حل این موضوع یک راه حل اقتصادی فرهنگی تربیتی طراحی کرد که هماهنگ با فرهنگ آنروز جامعه بشری بود و آن حکم عبید و اماء(برده و کنیز ) بود که فردی که دست گیر می شد با ورود به خانواده های مسلمان با کار در مقابل غذا با فرهنگ دینی نیز آشنا می شد و کثیرا آنها مسلمان می شدند و اسلام با وضع احکامی برای آزادی آنها یک چرخه ای را برای تربیت و آزادی و بیرون رفت از کشته و زندانی شدن آنها طراحی فرمود.
البته امروزه که طرح جامعه از کنیز و برده خارج شده این حکم موضوعا منتفی است و درباره موارد مشابه تصمیم با حاکم اسلامی است.

درباره سنگسار این حکم دارای شرایطی است که هر انسان بی طرفی اگر این شرایط را بخواند به درستی این حکم اذعان خواهد کرد.فردیکه همسر دارد و همسرش در اختیارش است و می تواند با او همخوابگی کند و از حلال خود تمتع بجوید در حضور 4 فرد عادل ( ملا عام) به طور آشکار و بدون رو پوش( چرا که باید 4 عادل زنا را مشاهده کنند) زنا کند با این گناه علنی خود آرامش روانی را از جامعه می گیرد و به ترویج گناه می پردازد آیا نباید به اشد مجازات تنبیه شود؟؟؟!!!

شلاق برای شرب خمر هم همین گونه است به شهادت شهود کسی شراب می خورد و این گناه را نه پنهانی بلکه آشکار انجام می دهد به گونه ای که دو عادل او راببینند دو عادلی که یکی از موارد نقض عدالتشان تجسس است آیا این کار مجازات نمی خواهد
اسلامی که پایه و اساسش عقل و عقلانیت است باید از حریم عقل دفاع کند شرابی که هدفش زوال عقل است نباید در جامعه اسلامی رواج پیدا کند

سوال:
در مورد آنچه علما «المحاربة بطریق الفتح» می‌خوانند آیا می شود توضیح دهید آیا این شبیه کارهای داعش نیست؟
جواب:
آنچه که از آیات و روایات کثیره به دست می آید این است که استفاده از ابزار و آلات غیر معمول و کشتار دسته جمعی و القاء سم در منطقه و قطع درختان و آتش زدن آنها و ....در جنگ ها حتی علیه کفار ممنوع است
ما در روایات یک سری اصولی برای جنگ ها داریم:
بعضی از این اصول عبارت‌اند از:

1. منع اقدام به جنگ به قصد انتقام‌جویی وخونریزی.2. منع آغاز به جنگ بدون دعوت به حق واتمام حجت.3. منع مثله کردن کشته‌های دشمن.4. منع نقض عهد و پیمانهای جنگی.5. منع کندن وسوزاندن درختان و مزارع.6. منع اسارت پیش از اتمام حجت ودعوت به حق.7. منع کشتن سربازان دشمن، با امکان اسیر کردن آنان.8. منع کشتن و یا پی کردن حیوانات.9. منع جنگ پس از قبول اسلام.10. منع جنگ با اهل کتاب درحالتی که آمادگی انعقاد قرارداد ذمه را دارند.11. منع ادله جنگ، با پیشنهاد صلح از طرف دشمن.12. منع تخریب ساختمانها وویرانگری آبادیها.13. منع بستن آب بر روی دشمن.14. منع کشتن سربازان دشمن که درحال فرار هستند.15. منع کشتن غیر نظامیان از قبیل کودکان، زنان، پیران، رهبانان، پرستاران، مجروحان، بیماران، پیغام رسانان و همانند آنها.16. نهی از کشتن افرادی از سربازان که با اجبار در جنگ شرکت کرده‌اند.17. نهی از کشتن کسانی که درجنگ اجیر شده‌اند.18. نهی از شرکت دادن اطفال در جنگ.19. منع از جنگهای کور وبدون نشانه.20. منع از به کار گیری افراد ناتوان درجنگ.
حرمت مسموم کردن مناطق مسکونی دشمن

پرواضح است در عصر رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله وسلم) وائمه (علیهم السلام) از سلاحهای شیمیایی و میکروبی و سمی و هسته‌ای خبری نبوده است تا موضع آنان در برابر به کارگیری آنها مشخص شود، لیکن نمونه‌های کوچک‌تری درآن زمان بوده است که از جهات مختلف مشابه سلاحهای غیرمتعارف عصر حاضر است. لذا می‌توان حکم آنها را به سلاحهای غیر متعارف عصر حاضر تعمیم داد. ازجمله مسموم کردن مناطق، آتش زدن درختان ومزارع وخانه‌ها، آب بستن برروی دشمن جهت غرق کردن آنها و....
رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله وسلم) وائمه (علیهم السلام) به نوعی درمقابل هریک از اینها موضع گرفتند و استفاده از این قبیل سلاحها را در آن عصر منع کرده‌اند. از آنجا که مسموم کردن مناطق مسکونی مشابهت بیشتری با سلاحهای غیر متعارف دارد، بیشترین بحث را به آن اختصاص می‌دهیم.روایاتروایتی در متون دینی از رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله وسلم) وارد شده است که بر حرمت مسموم کردن محل سکونت دشمن دلالت دارد."عن سکونی، عن جعفرعن ابیه عن علی (علیه السلام)، ‌ان النبی (صلی‌الله علیه و آله وسلم) نهی ان یلقی السّم فی بلاد المشرکین" ؛
رسول خدا(ص)از سم پاشیدن در مناطق مشرکان نهی کرده است. "
نظرات فقهاء
بر اساس همين روايت و مشابه آن كه در كلمات ائمه (عليهم السلام) آمده است، بسياري از فقها پاشيدن سم در مناطق جنگي و غير جنگي را حرام دانسته‌اند. به عنوان نمونه به چند مورد اشاره مي‌شود.
1. شيخ طوسي در كتاب (النهاية)كه با عبارات آن معامله روايات مي‌شود ـ زيرا بناي شيخ در اين كتاب بر اين بوده است كه بر اساس متن روايات فتوا دهد و از اين رو فقهاي بعد از شيخ عين عبارت شيخ را متن فتواي خود قرار داده‌اند ـ مي‌نويسد: فانه لا يجود أن يلقّي في بلادهم السم. همانا به تحقيق جايز نيست در مناطق كفار سم پاشيده شود.
2. ابن ادريس مي‌فرمايد:
يجوز قتال الكفار بسائر انواع القتل واسبابه الاّ بتفريق الساكن ورميهم بالغيران والقاء سمّ في بلادهم فانه لا يجوز أن يلقي السمّ في بلادهم
3. ابن زهره در اين باره مي‌نويسد: فانه لا يجوز أن يلقي في ديارهم القاء السمّ ولا يقاتل في اشهر الحرام في من يري لها حرمة من الكفار إلا أن يبدأوا فيها بالقتال
4. محقق ثاني (كركي) مي‌فرمايد: "يحرم القاء السمّ إن امكن الفتح بدونه"
5. شهيد اول مي‌فرمايد: "ولا يجوز القاء السمّ علي الأصح"
6. شهيد ثاني در مسالك مي‌فرمايد: "القاء السمّ لوادي الي قتل نفس محترمهٍ حرام لذالك"
7. علامه حلي در ارشاد مي‌فرمايد: "وتجوز المحاربة باصنافهم الا السمّ ولو اضطر اليه جاز"
8. آيت‌الله محمدباقر صدر، افزون بر فتوا به حرمت مسموم كردن مناطق وبلاد مشركان، يك قدم جلو مي‌گذارد وتصريح مي‌كند: هرچند در روايت سكوني عنوان سم به كار رفته است، اما بي‌شك سم موضوعيت ندارد، بلكه از نظر ملاك هرگونه سلاح غير متعارف را شامل است.
9. آيت‌الله خويي (ره) مي‌فرمايد: "لا يجوز القاء السم في بلاد المشركين لنهي النبي (صلي‌الله عليه و آله وسلم) في معتبرة السكوني عن ابي عبدالله(عليه السلام)قال قال امير المؤمنين (عليه السلام) نهي رسول‌الله (صلي‌الله عليه و آله وسلم) أن يلقي السمّ في بلاد المشركين"
10. صاحب جواهر در ذيل كلام محقق حلي كه فرموده است: "يحرم القاء السم"، قول به حرمت را به بسياري از فقها از جمله شيخ در نهايه و ابن زهره در غنية و ابن‌ ادريس در سرائر و علامه در مختصرالنافع و تبصره و ارشاد و شهيد اول در دروس و محقق ثاني در جامع المقاصد نسبت مي‌دهد و آن را به اين حديث نبوي مستند مي‌كند. سپس مي‌گويد ابن ادريس مستند منع و حرمت مسموم كردن بلاد را اختيار و نه تنها اين خبر دانسته است. بعد از آن از عده‌اي علما ء از جمله علامه و شهيد در لمعه و شهيد ثاني نام مي‌برد كه بر اساس اين روايت فتوا به كراهت داده‌اند نه حرمت. ايشان در مقام بيان دليل كراهت از سوي اين فقها ءمي‌فرمايد آنان سند اين حديث را و جهت وجود سكوني ضعيف دانسته‌اند.
سپس درمقام اشكال بر اين فقها مي‌فرمايد: روايت سكوني از نظر دانش رجال مورد قبول است و برعمل طبق روايات سكوني اجماع وجود دارد. پس سند روايت تمام است. بنابراين، اين فتوا به كراهت صحيح نيست، بلكه بايد فتوا به حرمت داده شود.
سپس ايشان بحث ديگري را مطرح مي‌كند مبني بر اينكه عده‌اي از فقها فرموده‌اند مسموم كردن بلاد حرام است، در صورتي كه موجب قتل غير نظاميان گردد، و اگر تنها موجب نابودي دشمن در صحنه جنگ شود حرام نيست، چون پيروزي برآن متوقف است.
ايشان در مقام اشكال بر اين نظريه و اثبات اينكه مسموم كردن بلاد براي كشتن دشمن جايز نيست، حتي اگر تنها راه پيروزي متوقف برآن باشد مي‌فرمايد:
روايت اطلاق دارد و حتي در صورت توقف پيروزي بر مسموم كردن بلاد، دال بر حرمت است. بنابراين، كشتن دشمن حتي در صحنه جنگ، هر چند تنها راه پيروزي مسموم كردن منطقه جنگي باشد، جايز نيست. معلوم مي‌شود اين نظريه صاحب جواهر، فقيه شيعي، به مراتب از قوانين بين‌المللي درباره منع ابزار كشتارجمعي پيشرفته‌تر است.
11. بسياري از مراجع تقليد معاصر نيز در استفتائاتي كه از آنها شده است به كار گيري ابزارهاي جنگي غيرمتعارف را در جنگ حرام دانسته‌اند.
نتيجه: بر اساس اين روايات معتبره و فتواي فقهاي گذشته و استفتا از مراجع معاصر، استفاده از ابزارهاي جنگي غير متعارف حرام است، چون مصداق مسموم كردن مناطق جنگي است.

راجع به منع استفاده از تسلیحات آتش‌زا در جنگ روایاتی رسیده است. از جمله:
1. «عن ابی عبدالله (ع) قال أن النبی (ص) کان اذا بعث امیراً له علی سریة امره بالتقوی الله عز وجل فی خاصة نفسه ثم فی اصحابه عامة ثم یقول اغز بسم اله وفی سبیل الله قاتلوا من کفر بالله ولا تغدروا ولا تغلوا و لا تمثلوا ولا تقتلوا ولیداً ولا مبتلاً فی شاهق ولا تحرقوا النخل ولاتغرقوا بالماء ولا تقطعوا شجرة مثمر ولاتحرقوا زرعاً» (حر عاملی، 1409: 6، 43).
2. «عبدالله ابن مسعود عن ابیه قال قال رسول الله (ص) لا تعذّبوا بالنّار لا یعذب بالنار الا ربها» (طوسی، 1407: 6، 143).
نظر فقها درمورد سلاحهای آتش‌زا
بسیاری از فقهای جهان اسلام بر اساس این گونه روایات تصریح کرده‌اند استفاده از سلاحهای آتش‌زا درمیدان جنگ حرام است.
از جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
1. محقق حلی در شرایع الاسلام که قرآن فقه نام گرفته است، استفاده از هر نوع سلاحهای آتش‌زا را حرام دانسته است.
2. محقق ثانی نیز استفاده ازسلاحهای آتش‌زا و سوزاندن درختان، محصولات کشاورزی، حیوانات وانسانهای بی‌گناه را در صحنه جنگ حرام دانسته است (محقق حلّی، 1415: 21، 66).
3. ابن ادریس از فقهایی است که تصریح کرده است مقابله بادشمن با سلاحهای آتش‌زا جایز نیست. وی می‌نویسد: «یجوز قتال الکفار... الا رمیهم بالنیران» (محقق کرکی، 1408: 3، 385).

سوال4:
در این قسمت شما از احکام مترقی اسلام نام بردید
یک سوالی که برای من همیشه مطرح بوده این است که ایا
احکام مجازات اسلامی نظیر سنگ سار و یا قطع دست دزد و قتل مرتد و ...
ایا به معنای روانشناسانه و علمی بازدارنده است ؟ ایا این احکام انسان ساز است ؟
ممنون می شوم علمی و با نگاه روانشناسی و علومی نظیر جامعه شناسی و جرم شناسی و .... جواب دهید .
جواب:
بدون شک خدای متعال که خالق انسان ها و طراح اصلی صحنه زندگی بشر است به مصالح و مفاسد زندگی او آگاه تر از کس دیگری حتی خود انسان است چرا که خدا انسان را با تمام حدود و شرایطش می شناسد و به تمام ابعاد وجودیاو از روح و جسم روان و جامعه ای که در آ« زندگی می کند علم دارد. که ما در این شکی نداریم و این خداست که برای سعادت فردی و اجتماعی بشر ، دنیا و آخرت او ، برنامه ریزی کرده است و به عنوان دین این برنامه را به او ارائه کرده حال گاهی انسان که به حکمت این احکام علم ندارد این احکام را زیر سوال می برد و آن را تخطئه می کند و این نیست جز آنکه انسان جهل به زوایا وجودی خود و جامعه ای که در آن زندگی می کند دارد مصالح و مفاسد خود را نمی داند و مانند کودکی که از تنبیه پدر ناراحت است او را ظالم و تنبیهش را ظلم و مخالف حقوقش می پندارد. پدر او را منع از رفتن به لب پرتگاه ها می کند او ناراحت می شود و غر و لند می کند آنگاه که سرما می خورد او را ممنوع از خوردن خربزه و ترشی می کند او روی ترش می کند و نا سزا می گوید تا جایی که دست او مریضی سختی می گیرد باید دست او را قطع کنند تا این مریضی ببه قلب او سرایت نکند بااین که برای پدر سخت است اما به این کار رضایت می دهد پسر نگران از این کار پدر او را قصی القلب و جانی می خواند و گاهی از این کار فرار کرده به دوستانش پناه می برد که پدر من بد است و چنان و ...

آری جامعه بشری پدری دلسوز به نام خدا دارد او خالق و پروردگار آن است صلاح و رستگاری این جامعه باید تامین شود اما این جامعه بشری یک فرقی با دیگر جوامع دیگر موجودات دارد این جامعه از یک سری موجود مختار تشکیل شده است که با اختیار خود عمل می کنند پس خدا باید برای فلاح و رستگاری آن قوانین وضع کند تا آنها رستگار شوند. حال برخی از افراد به خاطر کوته بینی و جهلشان این احکام به مضاقشان خوش نمی آید .

اما پدر دانا نباید به این غرو لند های بچه ها توجهی کند چون باید خانواده سالم بماند جامعه سالم بماند .

سوال5:
بحث این است که هنگامی که حکومتی اسلامی بخواهد تشکیل شود یا گسترش یابد تکلیف پیروان عقائدی غیر از اهل کتاب چه می‌شود. به نظر می‌رسد در این خصوص نظر امام خمینی نیز با نظری که در کتب فقهی دیگری آمده همرأی است و آن اینکه تنها اهل کتاب (یهود و نصارا و مجوس) در حکومت اسلامی پذیرفته هستند و بقیه باید اسلام بیاورند و الّا حق حیاتشان سلب می‌شود.

جواب:
درباره جنگ و جهاد در اسلام باید چند نکته مهم را مورد نظر قرار داد:

1.اسلام عزیز هیچ گونه تعدی و دست اندازی و ظلم و جنایت و غارت را حتی در جهاد با کفار و دشمنان بر نمی تابد.
جهاد در اسلام یک حرکت توحیدی برای دفاع از ایدئولوژی توحید و سرزمین موحدان و خداخواهی صرف است نه دست اندازی و تجاوز و چشم داشتن به مال و ناموس دشمن.
2.اسلام حتی در جهاد هم مخالف تعدی و ظلم و جور است :
وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ. [البقرة:190]
به قول علامه شهید مطهری این آیه از آن سری از آیاتی است که تخصیص نمی خورد یعنی نمی شود گفت که در جایی خدا به مسلمانان بگوید تعتدو که خدا تعدی کننده ها رادوست دارد ( اعاذنا الله)

پس حتی در مقابل مشرکان( کافر های غیر کتابی) نیز نباید تعدی و زیاده روی کرد.
3.اصل جهاد در اسلام بر پایه دفاع طراحی شده است:
إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ *أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ (حج 39)
بحث بر ایستادگی دربرابر ظلم است
الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ (حج40)
از این باب که شما را از دیارتان بیرون کرده اند شما با آنها بجنگید.
4.در جنگ و جهاد اسلامی هدف فقط معارضینی هستند که به مقابله با مسلمانان سلاح به دست گرفته اند پیرزن و پیرمرد ها بچه ها خانه نشین ها کسانی که به حرفه خود مشغول بوده اند دیوانه ها و.. هر کسی از مشرکین که در جنگ شرکت نکرده است از دست محاهدین مسلمان در امان است.
خانه ها تخریب نمی شوند چاه هاپر نمی شوند آب مسموم نمی شود با خدعه جنگ پیش نمی رود شهری که مردم غیر مسلح در آن اند محاصره و به گروگان گرفته نمی شود با اسرا بد رفتاری نمی شود تا وقتی که معصوم درباره آنها حکم کند کسی حق کشتن و آزردن آنها را ندارد.
5.نگاه اسلام به مقوله جهاد یک نگاه فرهنگی برای رهایی از توطئه های دشمنان و اشاعه فرهنگ اسلام است . تلاش در جهادی که اسلام معرفی می کند تلاش برای دست یابی به منافع شخصی و تامین منافع دولتی نیست برای انباشت ثروت و قدرت نمایی و حکومت بر دیگر ممالک و کشور گشایی نیست بلکه برای یک هدف والای انسانی و حقیقت بلند زندگی انسانی یعنی توحید است تلاش برای خدا تلاش برای کمال انسانی .
در هر مقابله با مشرکان ابتدا اسلام عرضه می شود آنگاه جنگ در میگیرد تا جایی که پیامبر ابتدا چندین بار خطبه می خواندند و آن گاه به مبارزه می پرداختند.
امام علی علیه‌السلام -در فرمان استاندارى مصر به مالك اشتر- : دل خود را آكنده از مهر و محبّت و لطف نسبت به مردم گردان و مبادا براى آنان چون جانور درنده‌‏اى باشى كه خوردنشان را غنيمت دانى؛
زيرا كه مردم دو دسته‏‌اند : يا برادر دينى تو هستند و يا همنوع تو . (إمّا أخٌ لَكَ في الدِّينِ ، أو نَظيرٌ لَكَ في الخَلقِ ، )
6. از همه این ها مهم تر حکم جهاد در اختیار یک نفس معصوم است که از هر گونه پلیدی و ناپاکی مبری است جهاد به اذن او اسلامی و غیر اذن او غیر اسلامی است.
اوست که مجری بدون نقص و عیب احکام الهی است سیره همین معصومین جهاد به سبک فرهنگی است وقتی که در زمان خلیفه دوم به سرزمین ایران دست اندازی شد و به غیر جهاد اسلامی این سرزمین گشوده شد حضرت علی امام حسن را به میان مردم طبرستان فرستاد جایی که پای لشکر خلیفه بدان نرسیده بود و با شش ماه زندگی در میان آنها آنها را مسلملن مرد بدون این که یک قطره خون از کسی بریزد و یا شمشیری در آسمان برقی بزند.
این اصل مهمی است وقتی نوبت به جهاد ابتدایی می رسد اذن امام معصوم شرط اساسی آن می شود و اینجاست که تعدی و ظلم رخت بر می بندد و خیال انسان راحت می شود.

سوال6:
ببخشید میخواستم گرفتن مشروعیت از خدا که به ولی فقیه در عصر غیبت تعلق می گیرد چگونه است و بیشتر برام توضیح دهید؟
مثلا ابوبکر بغدادی (سرکرده داعش) اینجور که در زندگینامه ش خوندم دارای تحصیلات فقهی و اسلامی است و حتی بر منبر سخنرانی می کرد. ملاک اینکه خداوند مشروعیت را به کسی می دهد از کجا نشات میگیره؟چگونه می توان فهمید؟

جواب:
حق حاکمیت و ولایت حق مخصوص خداست چون او خالق و مربی و مالک حقیقی انسان هاست پس جز او نمی تواند بر انسانها حکومت و ولایت داشته باشد اما این اعمال حکومت و ولایت باید با واسطه باشد چرا که خدا جسم نیست که در بین جامعه انسانی اعمال حکومت کند پس این حق را خدا به پیامبرانش و به جانشینان پیامبرانش (امامان ) می دهد. تا وقتی که امامان حاضر باشند این اعمال حکومت فقط توسط آنها جایز است و هر نوع امال حکومتی غیر آنها باطل است و مشروعیت ندارد و حکومت طاغوت است این مضمون را خدا در سوره بقره آیه سوم آیه الکرسی بیان می کند که یا ولایت الله است یا ولایت طاغوت.
در جای دیگر می فرماید:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ.
این اولوا الامر را نیز پیامبر فرموده اند که اهلبیت من هستند.
تمام این ولایت ها به نوعی به ولایت الهی بر می گردد
اما در زمان غیبت امام مسلم این است که راضی به تعطیل شدن احکام نیستند برای همین کسانی را به عنوان نایبان خود به طور خاص و در ادامه به طور عام در بین مردم حاکم قرار می دهند.
امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «... من كان منكم ممن قد روى حديثنا و نظر فى حلالنا و حرامنا و عرف احكامنا فليرضوا به حكماً فانى قد جعلته عليكم حاكماً فاذا حكم بحكمنا فلم يقبل منه فانما استخف بحكمنا و علينا رد و الرادعلينا كالراد على الله وهو على حد الشرك بالله» ؛اصول كافى، ج 1، ص 67؛ وسائل الشيعه، ج 18، ص 98.
توقيع مبارك حضرت ولى عصر(عج): «واما الحوادث الواقعه فارجعوا فيها الى رواه حديثنا فانهم حجتى عليكم و انا حجه الله»؛وسائل الشيعه، ج 18، ص 101، ح 8

سوال7:
بنده می دانم که که حکومت تنها مال خداونده و با انتصاب پیامبر و امامان و منصوبان خاص حکومت غیرطاغوتی می باشد.سوالم در عصر غیبت است.اکنون سرکرده داعش نیز می گوید من خلیفه خداوند هستم و میخواهم قوانین خدا پیاده کنم و مشروعیتم از خداوند است.مسلمانان در عصر غیبت از کجا بدانند خدا مشروعیت حکومت به کی داده شده است؟

جواب:
همان گونه که گفته شد حکومت تنها مال خداست و اوست که می تواند این حق را به غیر واگذارد و آنان را حاکم بر دیگران قرار دهد.
در این که پیامبران الهی حاکمان منصوب از طرف خدایند هیچ بحثی نیست و در این که بعد از پیامبر خاتم امامان معصوم این حق را دارا هستند قرآن و روایات کثیره ای موید آن هستند آیاتی مثل اولوا الامر و آیه ولایت و..
اما در زمان غیبت این حق توسط امامان معصوم که قول آنها برای ما حجت است به روات احادیث اهلبیت و فقهای جامع الشرایطی رسیده است که دارای شرایطی باشند که خود حضرات معصومین آن را بیان فرموده اند به عبارت دیگر فقها با این شرایط نایبان عام معصومین هستند که در همه زمان ها می باشند و کشف آنها بر عهده مکلفین است که در عصر ما این کار به خبرگان سپرده شده است.
احادیث زیادی در شرایط این حاکمان در عصر غیبت داریم که در زیر چند نمونه ذکر می شود:(که با این احادیث تکلیف گروه هایی مثل طالبان و داعش و .. که ربطی به امامان و و روایت احادیث آنها ندارند روشن می شود)
الف. حدیث خلافت:
«اللهم ارحم خلفائی ... الذین یأتون من بعدی ویرُون عنّی حدیثی و سنّتی.»(1)
در این حدیث، فقها خلیفه رسول خوانده شده اند.

ب. حدیث وراثت:
قال رسول الله(ص): «العلماء ورثه الأنبیاء؛(2) علماء وارثان انبیاء هستند.»
و مفاد آن انتقال ولایت از انبیاء به علما و فقها است. جمله ی «و من سلک طریقاً یطلب فیه علماً» که در دنباله ی این حدیث آمده است، با انطباق علما بر ائمه ی معصومین(ع) مغایرت دارد.

ج. حدیث حکام:
قال علی(علیه السلام ):«العلماء حکّام علی النّاس؛(3) علما حاکمان بر مردمند.»
مفهوم حاکم کاملاً روشن است و دلالت آن بر ولایت فقیه، امری غیرقابل تردید است.

د. حدیث اختیار امام:
قال علی(علیه السلام): «الواجب فی حکم الله و حکم الإسلام علی المسلمین – بعد ما یموت إمامهم أو یقتل، ضالاً کان أو مهدیا ً – أن لا یعلموا عملاً و لا یقّدموا یداً و لا رجلاً قبل أن یختاروا لأنفسهم إماماً عفیفاً ورعاً عارفاً بالقضاء و السنّه یجیء فیئهم و یقیم حجّهم جمعنهم، و یجبی صدقاتهم.(4) علی(ع) فرمود: واجب است در حکم خدا و حکم اسلام نسبت به مسلمین، اینکه هیچ عملی را انجام ندهند و دست به سوی چیزی و یا کاری دراز نکنند و قدم در هیچ جائی ننهند، مگر آنکه قبلاً برای خود رهبری عفیف و پرهیزکار و عارف و عالم به احکام قضا و سنت رسول خدا(ص) انتخاب نمایند. تا اموال عمومی را گرد آورد و حج و جمعه مردم را بپا دارد و صدقات را جمع نماید.»

هـ. حدیث مجاری امور:
امام حسین(ع) فرمود: «مجاری الامور بید العلماء باللاه الامناء علی حلاله و حرامه؛(5) زمام امور مردم به دست عالمانی است که علمشان از سرچشمه وحی گرفته شده باشد. و امین بر حلال و حرام خدا باشند.»

و. حدیث حاکم:
امام صادق(ع) فرمود:«ینظر إنّ من کان منکم ممّن قد روی حدیثنا و نظر فی حلالنا و حرامنا و عرف أحکامنا فلیرضوا به حکماً فإنّی قد جعلته علیکم حاکماً؛(6)مردم باید دقت کنند و از میان فقهایی که راوی حدیث ما هستند و در احکام حلال و حرام ما صاحب نظرند و به احکام اهل بیت(ع) آشنایی دارند، فقیهی را انتخاب کنند و او را در میان خود حاکم قرا دهند. چرا که من او را بر شما حاکم قرار دادم.»
بدین ترتیب فقها از جانب ائمه ی معصومین(ع) به عنوان حکام تعیین شده اند و مردم هر کسی را که از میان فقها انتخاب نمایند، هم او منتخب و نایب امام نیز هست.

ز. حدیث حصون:
امام موسی بن جعفر(ع) فرمود:« لاّن المؤمنین الفقهاء حصون الإسلام کحصن سور المدینة لها؛(7) مؤمنان فقیه برای اسلام چون دژ و دیوار محافظ شهرند که اسلام را در برابر دشمنان نگهبانند.»
این نوع حفاظت که در آن تشبیهی نیز به کار رفته است، به معنی حفظ علمی احکام اسلام نیست، بلکه منظور از آن تشکیل قدرت سیاسی و اجرای احکام و برپایی عدالت و دفع دشمنان و اداره ی امور مسلمین و سایر مسایلی است که در مفهوم ولایت فقیه نهفته است.

ح. حدیث تقلید:
امام حسن عسگری از امام صادق – علیهما السلام – نقل می کند:«من کان من الفقهاء صائناً لنفسه و حافظاً لدینه و مخالفاً علی هواه و مطیعاً لأمر مولاه فللعوامّ أن یقلّدوه و ذلک لا یکون ألاّ بعض فقهاء الشیعة؛(8) از فقها آن کس که پرهیزکار و حافظ دین و مخالف هوای نفس و مطیع اوامر و احکام خدا باشد، عامّه مردم باید از او تقلید نمایند.»
تقلید کامل در تمامی افعال به معنی آن است که در همه ی امور، مرجع و مقلّد مسلمین فقیه است، و اداره ی امور اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، و مدیریت جامعه اسلامی باید به دست فقیه انجام گیرد.

هـ. توقیع شریف:
«و امّا الحوادث الواقعة فارجعوا فیها إلی رواة حدیثنا (أحادیثنا) فإنّهم حجّتی علیکم و أنا حجّة الله؛(9)در حوادث و پیشامدها به راویان حدیث ما رجوع کنید، زیرا آنان حجّت من بر شمایند و من حجّت خدایم.»
منظور از حوادث واقعه، تنها مسائل و احکام شرعیه نیست. زیرا از واضحات است که در این مورد باید به فقیه مراجعه نمود، بلکه مقصود از آن، پیشامدهای اجتماعی و گرفتاریهایی است که برای مردم و مسلمین روی می دهد. در چنین مواردی وظیفه آن است که مردم به فقها مراجعه کنند. همان طوریکه امام(ع) حجت خداست و معنی آن تنها بیان احکام کلی اسلام نیست، بلکه شامل ولایت امر به مفهوم زمامداری امور مسلمین نیز هست، فقها نیز چنین حجتهایی هستند که مردم در تمامی امور خود باید به آنها مراجعه کنند. مفهوم این کلام، آن است که فقها از طرف امام(ع) حجت بر مردم هستند و همه ی امور مسلمین و تمامی کارها و شئون اجتماعی به آنان واگذار شده است.

ط. حدیث منزلت:
«منزلة الفقیه فی هذا الوقت کمنزلة الأنبیاء فی بنی إسرائیل(10)جایگاه فقیه در این وقت مانند منزلت انبیاء در میان بنی اسرائیل است.»
بی شکّ جایگاه انبیای بنی اسرائیل، مقام ولایت و زمامداری امور بنی اسرائیل بوده است.

ی. همچنین روایاتی مانند:
«لو لا ذلک اختلط علی المسلمین امورهم» و «لا تبطل حدودالله فی خلقه و لا تبطل حقوق المسلمین بینهم». که هر کدام به نوبه ی خود، دلیل روشنی بر ضرورت نظام سیاسی و دولت و امامت و ولایت فقیه است.

1-من لایحضر الفقیه ج ۴ ص ۴۲۰.
2-کافی ج ۱ ص ۳۲.
3-مستدرک الوسایل ج ۱۷ ص ۳۲۱.
4-مستدرک الوسائل ج ۶ ص ۱۴.
5-مستدرک الوسائل ج ۱۷ ص ۳۱۵.
6-کافی ج ۱ ص ۶۷.
7-کافی ج ۱ ص ۳۸.
8-وسائل الشیعه ج ۲۷ ص ۱۳۱.
9-وسائل الشیعه ج ۲۷ ص ۱۴۰.
10-بحار الانوار ج ۷۵ ص ۳۴۶.