جمع بندی نتیجه نگرفتن از توسل به اولیای الهی

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
نتیجه نگرفتن از توسل به اولیای الهی

ظاهراخدابرای اولیا ومعصومین که واسطه های کرامات الهی هستندوبندگان ارزشی قائل نیست گاه می شودیک معصوم یایک عارف الهی واسطه خیراست اماچراخدابه خاطراین بنده فیض ورحمت خودرادریغ می کندیامگرخیروصلاح معصوم جداازصلاح خدااست

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"][/TD]


کارشناس بحث: استاد شعیب

[TD][/TD]

سوال :
ظاهراخدابرای اولیاء ومعصومین که واسطه های کرامات الهی هستندوبندگان ارزشی قائل نیست گاه می شودیک معصوم یایک عارف الهی واسطه خیراست اماچراخدابه خاطراین بنده فیض ورحمت خود رادریغ می کند یا مگرخیر و صلاح معصوم جدا ازصلاح خدا است.

جواب:
ائمه اطهار و اولیای الهی (ع) واسطه های فیض خدا هستند ولی اینگونه نیست که خواست آنها با خواست خدا مخالف باشد بلکه به صریح روایت پیامبر رضای الهی به رضای فاطمه و سخت و نا خوشنودی خدا در ناخوشنودی فاطمه است(1) یعنی بین اراده آن ها تغایری نیست که گاهی مثلا فردی به معصوم متوصل شود او اراده کند که حاجت آن فرد مرتفع شود و خدا نخواهد !! و آنگاه خدا اراده ولی خود را از نظر بیاندازد بلکه اینگونه است که این اولیای الهی آنقدر به مقام عبودیت و بندگی رسیده اند که محض در اراده الهی هستند و چیزی را اراده نمی کنند جز این که خدا آن را اراده کند .
براي رفع مشكلات بايد از خداوند طلب كمك نمود. از خداوند خواست تا مشكلات رفع گردد، ولي از آن جا كه ائمه (ع) مظهر اسماي الهي اند، به عنوان خليفه خداوند در زمين رفع مشكلات از مردم به وسيله آن ها انجام مي‌شود. از اين رو در زيارت جامعه كبيره آمده است:
«وبكم ينفّس الهمّ و يكشف الضرّ؛( 2) به وسيله شما اندوه را بيرون مي‌برد و سختي را برطرف مي‌سازد».

پس در همسانی اراده خدا و اولیای او شکی نیست و موردی را نمی توان پیدا کرد که ولی خدا چیزی را اراده کند که خدا آن را اراده نکرده باشد چرا که آین ها به مقام قرب و وصل به خدای تعالی رسیده اند و چیزی جز خواست او را اراده نمی کنند.

پی نوشت ها:
1- وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ: إِنَّ اللَّهَ يَغْضَبُ لِغَضَبِكِ وَ يَرْضَى لِرِضَاكِ. (مجلسی، بحار الانوار، احیاء تراث، ج30 ، ص 353)
2- قمي، مفاتيح الجنان، نشر دفتر فرهنگ اسلامي، تهران 1373ش، ص 909.

موضوع قفل شده است