روش جبران گناهم

با سلام خدمت دوستان گرامی . من 2 سال به گناه کبیره اذیت پدر و مادرم در هر روز مشغولم . البته من فکر می کردم به خاطر مشکل عصبی به این روز افتاده ام. شاید به خاطر مشکل عصبی باشد شایدم نه. ولی من به شدت خودم و دیگران را آزار می دهم.

این موضوع باعث شده که از زندگی بیفتم. و در این 2 سال فقط غصه می خورم و اعصابم را ضعیف کرده ام. سنمم زیاده یک ماه دیگر وارد 33 سالگی می شوم و از خودم خجالت می کشم . البته 5 6 ساله که من فکر می کردم دچار مشکل عصبی هستم و لی در این 2 سال شدتش زیاد بوده . در این 2 سال اعتراف به گناهم زیاد است و هیچ کار مثبتی انجام نمی دهم. پرحرفی ام می کنم. بیشتر مواقع از خودم متنفرم و نماز را هم کنار گذاشته ام. افکار خودکشی سراغم می یاد. من واقعاً مانده ام باید چه کاری انجام دهم؟! 6 ماه پیش معجزه ای شد و من تا یک ماه از ته دل می خندیدم و خوشحال بودم و حس می کردم پدر و مادرم هم جوان شده اند ولی الان دوباره به خاطر عادت به اون روز افتاده ام.

خیلی حالم بده! آیا این فکر که اگر من خوب شم، پدر و مادرم از زندگی لذت می برند و انگار هیچ اتفاقی در گذشته برای آنها نیفتاده درسته؟!
اگر شما بودید، سعی می کردید از زندگی لذت ببرید و به آنها فکر نمی کردید ؟! من حتی از غذا و چیزای دیگر هم لذت نمی برم.

البته من تا قبل از 2 سال خیلی نسبت به پدر و مادرم مهربان بودم و به نماز و اصول مذهبی و اخلاقی خیلی پایبند بودم ولی در این 2 سال اخلاقم کاملاً عوض شده . من از لحاظ اجتماعی دختر فعالی بودم و دستم در جیب خودم بود. از شرکت در خیریه ها و کمک به مردم لذت می بردم ولی حالا نه .

من هر زمان می خواهم از زندگی لذت ببرم، یاد بد رفتاری هایم با پدر و مادرم می یفتم و هیچ کاری نمی توانم انجام دهم.

با سلام خدمت دوستان گرامی . من 2 سال به گناه کبیره اذیت پدر و مادرم در هر روز مشغولم . البته من فکر می کردم به خاطر مشکل عصبی به این روز افتاده ام. شاید به خاطر مشکل عصبی باشد شایدم نه. ولی من به شدت خودم و دیگران را آزار می دهم.

این موضوع باعث شده که از زندگی بیفتم. و در این 2 سال فقط غصه می خورم و اعصابم را ضعیف کرده ام. سنمم زیاده یک ماه دیگر وارد 33 سالگی می شوم و از خودم خجالت می کشم . البته 5 6 ساله که من فکر می کردم دچار مشکل عصبی هستم و لی در این 2 سال شدتش زیاد بوده . در این 2 سال اعتراف به گناهم زیاد است و هیچ کار مثبتی انجام نمی دهم. پرحرفی ام می کنم. بیشتر مواقع از خودم متنفرم و نماز را هم کنار گذاشته ام. افکار خودکشی سراغم می یاد. من واقعاً مانده ام باید چه کاری انجام دهم؟! 6 ماه پیش معجزه ای شد و من تا یک ماه از ته دل می خندیدم و خوشحال بودم و حس می کردم پدر و مادرم هم جوان شده اند ولی الان دوباره به خاطر عادت به اون روز افتاده ام.

خیلی حالم بده! آیا این فکر که اگر من خوب شم، پدر و مادرم از زندگی لذت می برند و انگار هیچ اتفاقی در گذشته برای آنها نیفتاده درسته؟!
اگر شما بودید، سعی می کردید از زندگی لذت ببرید و به آنها فکر نمی کردید ؟! من حتی از غذا و چیزای دیگر هم لذت نمی برم.

البته من تا قبل از 2 سال خیلی نسبت به پدر و مادرم مهربان بودم و به نماز و اصول مذهبی و اخلاقی خیلی پایبند بودم ولی در این 2 سال اخلاقم کاملاً عوض شده . من از لحاظ اجتماعی دختر فعالی بودم و دستم در جیب خودم بود. از شرکت در خیریه ها و کمک به مردم لذت می بردم ولی حالا نه .