خاطراتی از شهید مهدی زین الدین

تب‌های اولیه

73 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
خاطراتی از شهید مهدی زین الدین

گذری بر خاطرات شهید مهدی زین الدین


اسلحه و تسبیح

راوی:حسین رجب‌زاده

قبل از شروع عملیات والفجر 4 عازم منطقه شدیم و به تجربه در خاك زیستن، چادرها را سر پا كردیم. شبی برادر زین الدین با یكی دوتای دیگر برای شناسایی منطقه آمده بودند توی چادر ما استراحت می‌كردند. من خواب بودم كه رسیدند. خبری از آمدنشان نداشتیم. داخل چادر هم خیلی تاریك بود. چهره‌ها به خوبی تشخیص داده نمی‌شد. بالا خره بیدارشدم رفتم سر پست. مدتی گذشت. خواب و خستگی امانم را بریده بود. پست من درست افتاده بود به ساعتی كه می‌گویند شیرینی یك چرت خواییدن در آن با كیف یك عمر بیداری برابری می‌ كند، یعنی ساعت 2 تا 4 نیمه شب لحظات به كندی می‌گذشت. تلو تلو خوران خودم را رساندم به چادر. رفتم سراغ «ناصری» كه باید پست بعدی را تحویل می‌گرفت. تكانش دادم. بیدار كه شد، گفتم: «ناصری. نوبت توست، برو سر پست» بعد اسلحه را گذاشتم روی پایش. او هم بدون اینكه چیزی بگوید، پا شد رفت. من هم گرفتم خوابیدم. چشمم تازه گرم شده بود كه یكهو دیدم یكی به شدت تكانم میدهد … «رجب‌زاده. رجب‌زاده.» به زحمت چشم باز كردم. «بله؟» ناصری سرا سیمه گفت: «كی سر پسته؟» «مگه خودت نیستی؟» «نه تو كه بیدارم نكردی» با تعجب گفتم: «پس اون كی بود كه بیدارش كردم؟» ناصری نگاه كرد به جای خالی آقا مهدی. گفت: «فرمانده لشكر» حسابی گیج شده بودم. بلند شدم نشستم. «جدی میگی؟» «آره» چشمانم به شدت می‌سوخت. با ناباوری از چادر زدیم بیرون. راست می‌گفت. خود آقامهدی بود. یك دستش اسلحه بود، دست دیگرش تسبیح. ذكر می‌گفت. تا متوجه‌مان شد، سلام كرد. زبانمان از خجالت بند آمده بود. ناصری اصرار كرد كه اسلحه را از او بگیرد اما نپذیرفت. گفت: «من كار دارم می‌خواهم اینجا باشم» مثل پدری مهربان به چادر فرستادمان. بعد خودش تا اذان صبح به جایمان پست داد.

خاطرات

خواب ناتمام

راوی:محمد رضا اشعری

بعد از چند شبانه‌روز بی‌خوابی، بالاخره فرصتی دست داد و حاج مهدی در یكی از سنگرهای فتح شده عراقی خوابید. پنج روز از عملیات در جزیره مجنون می‌گذشت و آقا مهدی به خاطر كار زیاد فرصتی برای استراحت نداشت. چهره‌اش زرد بود و چشمان قرمزش از بی‌خوابی‌ها و شب بیداری‌های ممتد حكایت می‌كرد. ساعتی نگذشت كه یك گلوله خمپاره صد و بیست روی طاق سنگر فرود آمد. داد زدم: «بچه‌ها آقا مهدی» همه دویدند طرف سنگر. هنوز نرسیده بودیم كه او در حالیكه سرفه می‌كرد و خاك‌ها را كنار می‌زد، دیدیم. كمكش كردیم تا بیرون بیاید. همه نگران بودند «حاج آقا طوری نشدین؟» و او همانطور كه خاك‌های لباسش را می‌تكاند خندید و گفت: «انگار عراقی‌ها هم می‌دانند كه خواب به ما نیامده . »

تقيّد عجيب به نماز اول وقت

وقتى از فرزند شهيد عالى مقام زين الدين ـ فرمانده لشكر 17 على بن ابى طالب(ع) ـ سؤال شد «كدام يك از ابعاد زندگى پدرت برايت جالب‏تر است؟» گفت: مطالعه زياد ايشان. تعجب مى‏كنم كه با وجود آنهمه كار و فرصت كم چطور اين قدر براى مطالعه وقت مى‏گذاشتند. نماز اول وقتشان هم خيلى برايم جالب است. دوستانشان چيزهايى از نماز اول وقت پدرم تعريف كرده‏اند كه تعجّب برانگيزاند. شنيده‏ام پدرم در سخت‏ترين عمليات‏ها، نماز اول وقت را رها نمى‏كرد.(1)
درباره نماز اول وقت ايشان برادر على حاجى‏زاده گويد: همراه چند تن از دوستان عازم شوش بوديم. آقا مهدى همراه ما بود. كنار سپاه شوش يك غذاخورى وجود داشت. وارد غذاخورى كه شديم، صداى اذان بلند شد. هر كدام غذايى را سفارش داديم، بعد هم رفتيم و پشت سر آقا مهدى به نماز ايستاديم. آرزوى بچه‏ها بود كه حتى در خواب هم كه شده ببينند پشت سر آقا مهدى به نماز ايستاده‏اند. آقا مهدى بعد از نماز به سجده رفت. چنان با صداى بلند الهى العفو مى‏گفت كه همه برگشتند ببينند صداى چه كسى است كه داخل رستوران چنين استغفار مى‏كند. همين كه سر از سجده برداشت، از شدت اشك صورتش كاملاً خيس شده بود. خيلى زيبا شده بود. به نظر مى‏رسيد همه كسانى كه داخل رستوران بودند با ديدن چهره آقا مهدى روح از بدنشان جدا شده است. آقا مهدى با ديدن اين صحنه خنديد و همه سر به زير شدند.

دشت سوخته

راوی:مرتضی سبوحی

حدوداً چهل و پنج روز بود كه برای عملیات لحظه‌شماری می‌كردیم. یك روز اعلام شد كه فرمانده لشكر آمده و می‌خواهد با مردها صحبت كند. همگی با اشتیاق جمع شده تا وعده عملیات، خستگی‌مان را زائل كند. شهید زین الدین گفت: «از محضر حضرت امام (ره) می‌آیم ... وضعیت نیروها را خدمت ایشان بیان كردم و گفتم شاید تا یك ماه دیگر نتوانیم عملیات را شروع كنیم ... امام فرمودند سلام مرا به رزمندگان برسانید و آنان را به مرخصی بفرستید. خودتان از طرف من از آنان بیعت بگیرید كه بازگردند و هركدام، یكی دو نفر را هم همراه خویش بیاورند ...» هنوز حرفهای آقا مهدی تمام نشده بود كه بچه‌ها با شنیدن نام مبارك امام (ره) شروع به گریستن كردند. حال خوشی به همه دست داده بود. صدای آقا مهدی با هق‌هق عاشقانه یاران امام گره خورد و در آن دشت سوخته به آسمان پر كشید. پس از پایان مرخصی، یاران با وفای امام با یكصد و پنجاه نیروی تازه نفس دیگر بازگشتند و بدین ترتیب عملیات محرم شكل گرفت.

خیابانگردی

راوی:محمد جواد سامی

صبح شروع عملیات با شهید زین الدین قرار داشتیم. مدتی گذشت اما خبری نشد. داشتیم نگران می‌شدیم كه ناگهان یك نفربر زرهی، پیش رویمان توقف كرد و آقا مهدی پرید بیرون. با تبسمی‌ بر لب و سر و رویی غبار آلود. ما را كه دید، خندید و گفت: «عذر می‌خواهم كه شما را منتظر گذاشتم. آخر می‌دانید، ما هم جوانیم و به تفریح احتیاج داریم. رفته بودم خیابانگردی ...» گفتم: «آقا مهدی . كدام شهر دشمن را می‌گشتی؟» قیافه جدی‌تری به خود گرفت و ادامه داد: «از آشفتگی‌شان استفاده كردم و تا عمق پنجاه كیلومتری خاكشان پیش رفتم. برای شناسایی عملیات بعدی.» سپس گردنش را كمی‌ خم كرد و با تبسم گفت: «ما كه نمی‌خواهیم اینجا بمانیم. تا كربلا هم كه راه الی ماشاء الله است.»

هزاران داوطلب برای دویست روز روزه

یكبار با آقا مهدی صحبت می‌كردیم، او به من گفت: «حاج علی، من نزدیك به دویست روز، روزه بدهكارم» اول حرفش را باور نكردم. آقا مهدی و این حرفها ؟ اما او توضیح داد كه: «شش سال تمام چون دائماً در مأموریت بودم و نشد كه ده روز در یك جا بمانم، روزه‌هایم ماند.» و درست پنج روز بعد به شهادت رسید. مدتی بعد از این، موضوع را با شهید صادقی در میان گذاشتم و ایشان تمام بچه‌ها را كه چند هزار نفر می‌شدند، جمع كرد و پس از اینكه خبر شهادت «مهدی زین الدین» را به آنها داد، گفت: «عزیزان. آقا مهدی پیش از شهادت، به یكی از دوستانش گفته‌اند كه حدود 200 روزه قضا دارند، اگر كسی مایل است، دین او را ادا كند، بسم الله.» یكباره تمام میدان به خروش آمد و فریاد كه : «ما آماده ایم» در دلم گفتم: «عجب معامله‌ای چند هزار روزه در مقابل دویست روز؟»

پرواز دو سردار

در آبان ماه سال 1363 شهید زین الدین به همراه برادرش مجید جهت شناسایی منطقه عملیاتی از باختران به سمت سردشت حركت می‌ كنند. در آنجا به برادران می‌ گوید: «من چند ساعت پیش خواب دیدم كه خودم و برادرم شهید شدیم» موقعی كه عازم منطقه می‌‌شوند، راننده‌شان را پیاده كرده و می‌گویند: «ما خودمان می‌رویم.» فرمانده محبوب لشكر 17 علی بن ابیطالب (ع) سرانجام پس از سالیان طولانی دفاع در جبهه‌ها و شركت در عملیات و صحنه‌های افتخار آفرین بر اثر درگیری با ضدانقلاب به همراه برادر شربت شهادت نوشید و روح بلندش از این جسم خاكی به پرواز در آمد تا نزد پروردگارش مأوی گزیند.

مهرورزى و ايثار شهيد زين الدين

شهيد زين الدين خيلى كم در مقر مى‏ماند. شناسايى‏ها را خودش شخصاً انجام مى‏داد و معبرها را چك مى‏كرد. بعضى وقتها به من مى‏گفت: شما نيا. مى‏گفتم چرا؟ مى‏گفت: «من كه مى‏روم، اجازه دارم كه مى‏روم. اگر مى‏خواهى بيايى، بايد از آقا محسن اجازه بگيرى. چون مسؤوليت دارى و ممكن است آسيب ببينى.»
هميشه مى‏گفت: «گردانى كه مى‏خواهم به معبر بفرستم، اول خودم بايد از آن مطمئن شوم.» اگر مى‏ديد معبر خطرناكى است، اجازه عبور گردان را نمى‏دادند.

پوتين كهنه

وقتى به اتاق فرماندهى لشكر 17 مى‏رفتيم، قبل از ورود، ابتدا جلوى اتاق را نگاه مى‏كرديم، اگر يك جفت پوتين كهنه و ساييده شده و گرد و خاكى مى‏ديديم، متوجّه مى‏شديم كه آقا مهدى برگشته و به ديدنش مى‏رفتيم. و اگر چنين پوتينى وجود نداشت، از همانجا برمى‏گشتيم و اصلاً وارد اتاق نمى‏شديم

تأثير معنوى شهيد زين الدين


آخرين شب جمعه‏اى بود كه با آقا مهدى دعاى كميل مى‏خوانديم. از اول دعا به طور عجيبى گريه مى‏كرد و امام زمان (عج) را صدا مى‏زد. نيمه‏هاى شب از خواب بيدار شد و به سجده افتاد و تا صبح در اين حالت بود. سپيده دم اذان گفت و بچه‏ها را براى نماز بيدار كرد. ما به امامت او نماز جماعت خوانديم. بعد از نماز زيارت عاشورا زمزمه كرديم. گريه‏هاى او عجيب روى بچه‏هاى لشكر على بن ابى طالب(ع) اثر گذاشت تا آنجا كه برادر محسن رضايى فرمانده كل سپاه مى‏گفت: هفتاد درصد نيروهاى لشكرش اهل نماز شب بودند.

قبل از دستگیری من ، برای چند دانشگاه فرانسه تقاضای پذیرش فرستاده بود.همه جوابشان مثبت بود.

*
خبر دادند یکی از دوستانش که آنجا درس می خوانده است ،آمده ایران. رفته بود خانه شان. دوستش گفته بود "یک بار رفتم خدمت امام ،گفتند به وجود تو در ایران بیشتر نیازه،من هم برگشتم.حالا تو کجا میخوای بری؟"
منصرف شد.

عملیات محرم بود.توی نفربر ِ بی سیم نشسته بودیم.آقا مهدی دوسه شب بود نخوابیده بود. داشتیم حرف میزدیم. یک مرتبه دیدم جواب نمیدهد. همان طور نشسته خوابش برده بود.چیزی نگفتم.پنج شش دقیقه بعد ،از خواب پرید. کلافه شده بودبدجور،جعفری پرسید "چی شده؟" جواب نداد. سرش را برگردانده بود طرف پنجره و بیرون را نگاه میکرد. زیر لب گفت :"اون بیرون بسیجی ها دارن میجنگن، زخمی میشن، شهید می شن، گرفته ام خوابیدم."
یک ساعتی کسی حرفی نزد.

گاهی یک حدیث یا جمله ی قشنگی که پیدا می کرد ،با ماژیک می نوشت روی کاغذ و می زد به دیوار، بعد راجع به ش با هم حرف می زدیم. هر کدام هرچه فهمیده بودیم ،می گفتیم و جمله می ماند روی دیوار و توی ذهنمان.

روی بچه های متأهل یک جور دیگر حساب می کرد. می گفت "کسی که ازدواج کرده ،اجتماعی تر فکر میکند تا آدم مجرد."

*
بعد از عقد که برگشتم جبهه ،چنان بغلم کرد و بوسید که تا آن موقع این طور تحویلم نگرفته بود. گفت "مبارکه، جهاد اکبر کردی."

بعد از خیبر ،دیگر کسی از فرمانده گردان ها و معاون هاشان باقی نمانده بود یا شهید شده بودند،یا مجروح.
با خودم گفتم " بنده ی خدا حاج مهدی . هیچ کس رو نداره. دست تنها مونده ."
رفتم دیدنش . فکر می کردم وقتی ببینمش ،حسابی تو لبه.
از در سنگر فرماندهی رفتم تُو . بلند شد . روی سر و صورتش خاک نشسته بود ، روی لبش هم خنده؛ همان خنده ی همیشگی.
زبانم نگشت بپرسم " با گردان های بی فرمانده ات می خواهی چه کنی؟"

از رئیس بازی بالا دستی ها دلخور بود.
می گفت " می گن تهران جلسه ست. ده پانزده نفر کارهامون رو تعطیل می کنیم می آییم. سیزده چهارده ساعت راه ،برای یک جلسه ی دو ساعته؛ آخرش هم هیچی. شما یکی دو نفرید. به خودتون زحمت بدین ، بیاین منطقه ،جلسه بگذارین."

1) پسرک کیفش را انداخته روی دوشش. کفش ها را هم پایش کرده. مادر دولا می شود که بند کفش را بندد. پاهای کوچک، یک قدم عقب می روند. انگشت های کوچک گره شلی به بند ها می زنند و پسرک می دود از در بیرون.

2) توی ظل گرمای تابستان، بچه های محل سه تا تیم شده اند. توی کوچه ی هجده متری. تیم مهدی یک گل عقب است. عرق از سر و صورت بجه ها می ریزد. چیزی نمانده ببازند. اوت آخر است. مادر می آید روی تراس «مهدی! آقا مهدی! برای ناهار نون نداریم ها برو از سرکوچه دو تا نون بگیر.» توپ زیر پایش می ایستد. بچه ها منتظرند. توپ را می اندازد طرفشان و می دود سر کوچه.

3) نماینده ی حزب رستاخیز می آید توی دبیرستان. با یک دفتر بزرگ سیاه. همه ی بچه ها باید اسم بنویسند. چون و چرا هم ندارد. لیست را که می گذارند جلوی مدیر، جای یک نفر خالی است؛ شاگرد اول مدرسه. اخراجش که می کنند، مجبور می شود رشته اش را عوض کند. در خرم آباد، فقط همان دبیرستان رشته ی ریاضی داشت. رفت تجربی.

4) قبل انقلاب، دم مغازه ی کتاب فروشیمان، یک پاسبان ثابت گذاشته بودند که نکند کتاب های ممنوعه بفروشیم. عصرها، گاهی برای چای خوردن می آمد توی مغازه و کم کم با مهدی رفیق شده بود. سبیل کلفت و از بناگوش در رفته ای هم داشت. یک شب، حدود ساعت ده. داشتیم مغازه را می بستیم که سر و کله اش پیدا شد. رو کرد به مهدی و گفت «ببینم، اگر تو ولی عهد بودی، به من چه دستوری می دادی؟» مهدی کمی نگاهش کرد و گفت:«حالت خوبه؟ این وقت شب سؤال پیدا کرده ای بپرسی؟» باز هم پاسبان اصرار کرد که «بگو چه دستوری می دادی؟» آخر سر مهدی گفت:«دستور می دادم سبیلتو بزنی.» همان شب در خانه را زدند. وقتی رفتیم دم در، دیدیم همان پاسبان خودمان است. به مهدی گفت:«خوب شد قربان؟» نصف شبی رفته بود سلمانی محل را بیدار کرده بود تا سبیلش را بزند. مهدی گفت «اگر می دانستم این قدر مطیعی، دستور مهم تری می دادم.»

5) قبل از دست گیری من، برای چند دانشگاه فرانسه، تقاضای پذیرش فرستاده بود. همه جوابشان مثبت بود. خبر دادند یکی از دوستانش که آن جا درس می خواند، آمده ایران، رفته بود خانه شان. دوستش گفته بود «یک بار رفتم خدمت امام، گفتند به وجود تو در ایران بیش تر نیازه. منم برگشتم. حالا تو کجا می خوای بری؟» منصرف شد.

6) مرا که تبعید کردند تفرش، بار خانواده افتاد گردن مهدی. تازه دیپلمش را گرفته بود و منتظر نتیجه ی کنکور بود. گفت:«بابا، من هر جور شده کتاب فروشی رو باز نگه می دارم. این جا سنگره. نباید بسته بشه.» جواب کنکور آمد. دانشگاه شیراز قبول شده بود. پیغام دادم «نگران مغازه نباش. به دانشگاهت برس.» نرفت. ماند مغازه را بگرداند.

7) مهدی بیست ساله، دست خالی، توی خط خرمشهر، گیر داده به سرهنگِ فرمانده که «چرا هیچ کاری نمی کنین؟ یه اسلحه به من بدید برم حساب این عراقیها رو برسم.»سرهنگ دست می گذارد روی شانه ی مهدی و می گوید:«صبر کن آقا جون. نوبت شما هم می رسه.» مهدی می گوید:«پس کی؟ عراقی ها دارن می رن طرف آبادان.» سرهنگ لب خندی می زند و می دود سراغ بی سیم. گلوله های فسفری که بالای سر عراقی ها می ترکد، فکر می کنند ایران شیمیایی زده. از تانک هایشان می پرند پایین و پا می گذارند به فرار.
– حالا اگه می خوای، برو یه اسلحه بردار و حسابشونو برس. وقتی فرمان ده شد، تاکتیک جنگی آن قدر برایش مهم بود که آموزش لشکر 17، بین همه ی لشکرها زبان زد شده بود.

Dirol زمستان پنجاه ونه بود. با حسن باقری، توی یک خانه می نشستیم. خیلی رفیق بودیم. یک روز، دیدم دست جوانی را گرفته و آورده، می گوید:«این آقا مهدی، از بچه های قمه. می رسی شناسایی، با خودت ببرش. راه و چاه رو نشونش بده.». من زن داشتم. شب ها می آمدم خانه. ولی مهدی کسی را توی اهواز نداشت. تمام وقتش را گذاشته بود روی کار. شب ها تا صبح روی نقشه ی شناسایی ها کار می کرد. زرنگ هم بود. زود سوار کار شد. از من هم زد جلو.

9) کنار جاده یک پوکه پیدا کردیم. پوکه ی گلوله تانک. گفتم «مهدی! اینو با خودمون ببریم؟» گفت:«بذارش توی صندوق عقب.» سوسنگرد که رسیدیم. دژبان جلومان را گرفت. پوکه را که دید گفت:«این چیه؟ نمی شه ببرینش.» مهدی آن موقع هنوز فرمان ده و این حرف ها هم نبود که بگویی طرف ازش حساب می برد. پیاده شد و شروع کرد با دژبان حرف زدن. خلاصه! آوردیم پوکه را. هنوز دارمش.

10) دو سه روزی بود می دیدم توی خودش است. پرسیدم «چته تو؟ چرا این قدر توهمی؟» گفت:«دلم گرفته. از خودم دل خورم. اصلا حالم خوش نیست.» گفتم: «همین جوری؟» گفت: «نه. با حسن باقری بحثم شد. داغ کردم. چه می دونم؟ شاید باهاش بلند حرف زدم. نمی دونم. عصبانی بودم. حرف که تموم شد فقط به م گفت مهدی من با فرمانده ام این جوری حرف نمی زنم که تو با من حرف می زنی. دیدم راست می گه. الان دو سه روزه. کلافه م. یادم نمی ره.»


11) شاگرد مغازه ی کتاب فروشی بودم. حاج آقا گفت:«می خواهیم بریم سفر. تو شب بیا خونه مون بخواب.» بد زمستانی بود. سرد بود. زود خوابیدم. ساعت حدود دو بود. در زدند. فکر کردم خیالاتی شده ام. در را که باز کردم، دیدم آقا مهدی و چند تا از دوستانش از جبهه آمده اند. آن قدر خسته بودند که نرسیده خوابشان برد. هوا هنوز تاریک بود که باز صدایی شنیدم. انگار کسی ناله می کرد. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده.

12) چند روزی بود مریض شده بودم تب داشتم. حاج آقا خانه نبود. از بچه ها هم که خبری نداشتم. یک دفعه دیدم در باز شد و مهدی، با لباس خاکی و عرق کرده، آمد تو. تا دید رخت خواب پهن است و خوابیده ام، یک راست رفت توی آشپزخانه. صدای ظرف و ظروف و باز شدن در یخچال می آمد. برایم آش بار گذاشت. ظرف های مانده را شست، سینی غذا را آورد، گذاشت کنارم. گفتم:«مادر!چرا بی خبر؟» گفت: « به دلم افتاد که باید بیام.»

13) وقتی رسیدیم دزفول و وسایلمان را جابه جا کردیم، گفت «می روم سوسنگرد.» گفتم «مادر منو نمی بری اون جلو رو ببینم؟» گفت:«اگه دلتون خواست، با ماشین های راه بیایید. این ماشین مال بیت الماله.»

14) به سرمان زد زنش بدهیم. عیالم یکی از دوستانش را که دو تا کوچه آن طرف تر می نشستند، پیش نهاد کرد. به مهدی گفتم. دختر را دید. خیلی پسندیده بود. گفت «باید مادرم هم ببیندش.» مادر و خواهرش آمدند اهواز. زیاد چشمشان را نگرفت. مادرش گفت:«توی قم، دخترا از خداشونه زن مهدی بشن. چرا از این جا زن بگیره؟» مهدی چیزی نگفت. به ش گفتم: «مگه نپسندیده بودی؟» گفت:«آقا رحمان، من رفتنیم. زنم باید کسی باشه که خانواده ام قبولش داشته باشن تا بعد از من مواظبش باشن.»

15) خرید عقدمان یک حلقه ی نهصد تومانی بود برای من. همین و بس. بعد از عقد، رفیم حرم. بعدش گل زار شهدا. شب هم شام خانه ی ما. صبح زود مهدی برگشت جبهه.

16) می گفت قیافه برایم مهم نیست. قبل از عقد، همیشه سرش پایین بود. نگاهم نمی کرد. هیچ وقت نفهمید برای مراسم دستی توی صورتم بردم.

17) مادر گفت:«آقا مهدی! این که نمی شه هر دو هفته یک بار به منیر سر بزنین. اگه شما نرین جبهه، جنگ تعطیل می شه؟» مهدی لبخند می زد و می گفت:«حاج خانم! ما سرباز امام زمانیم. صلوات بفرستین.»

18) خانواده ام می خواستند مراسمی بگیرند که فامیلمان هم باشند، برای معرفی دامادشان، نشد. موقع عملیات بود و مهدی نمی توانست زیاد بماند. مراسم، در حد یک بله برون ساده بود. بعضی ها به شان برخورد و نیامدند. ولی من خوش حال بودم.

19) همه دور تا دور سفره نشسته بودیم؛ پدر و مادر مهدی، خواهر و برادرش. من رفتم توی آش پزخانه، چیزی بیاورم وقتی آمدم، دیدم همه نصف غذایشان را خورده اند، ولی مهدی دست به غذایش نزده تا من بیایم.

20) اولین عملیات لشکر بود که بعد از فرمانده شدن حاج مهدی انجام می دادیم. دستور رسید کنار زبیدات مستقر شویم. وقتی رسیدیم، رفتم روی تپه ی کنار جاده. قرار بود لشکر کربلا، سمت راست ما را پر کند. عقب مانده بودند و جایشان عراقی ها، راحت برای خودشان می رفتند و می آمدند. رفتم پیش حاج مهدی. خم شده بود روی کالک عملیاتی. بی سیم کنارش خش خش می کرد. موضوع را گفتم. نگاهم کرد. چهره اش هیچ فرقی نکرد. لب خند می زد. گفت:«خیالت راحت. برو. توکل کن به خدا. کربلا امشب راستمونو پر می کنه» از چادر آمدم بیرون. آرام شده بودم.


21) عملیات محرم بود. توی نفربر بی سیم، نشسته بودیم آقا مهدی، دو سه شب بود نخوابیده بود. داشتیم حرف می زدیم. یک مرتبه دیدم جواب نمی دهد. همان طور نشسته، خوابش برده بود. چیزی نگفتم. پنج شش دقیقه بعد، از خواب پرید. کلافه شده بود. بد جوری. جعفری پرسید:«چی شده؟» جواب نداد. سرش را برگردانده بود طرف پنجره و بیرون را نگاه می کرد. زیر لب گفت «اون بیرون بسیجی ها دارن می جنگن، زخمی می شدن، شهید می شن، گرفته م خوابیده م.» یک ساعتی، با کسی حرف نزد.

22) نزدیک صبح بود که تانک هایشان، از خاکریز ما رد شدند. ده پانزده تانک رفتند سمت گردان راوندی. دیدم اسیر می گیرند.دیدم از روی بچه ها رد می شوند.مهمات نیروها تمام شده بود. بی سیم زدم عقب. حاج مهدی خودش آمده بود پشت سرما. گفت:«به خدا من هم این جام. همه تا پای جان. باید مقاومت کنین. از نیروی کمکی خبری نیس. باید حسین وار بجنگیم. یا می میریم، یا دشمنو عقب می زنیم.»

23) موقع انتخابات، مسئول صندوق بودم. دست که بلند کرد، آقا مهدی را توی صف دیدم تازه فرمانده لشکر شده بود. به احترامش بلند شدم. گفتم بیاید جلوی صف. نیامد. ایستاد تا نوبتش شد. موقع رفتن، تا دم در دنبالش رفتم پرسیدم «وسیله دارین؟» گفت:«آره». هرچه نگاه کردم، ماشینی آن دور و بر ندیدم رفت طرف یک موتور گازی. موقع سوار شدن. با لبخند گفت «مال خودم نیس. از برادرم قرض گرفته م.»

24) داشت سخن رانی می کرد، رسید به نظم. گفت:«ما اگر تکنولوژی جنگی عراق را نداریم، اگر آن هواپیماهای بلند پرواز شناسایی را نداریم، لااقل می توانیم در جنگمان نظم داشته باشیم. امروز کسی که سپاهی ست و شلوار فرم را با پیراهن شخصی می پوشد، یا با لباس سپاه کفش عادی می پوشد، به نظم جنگ اهانت کرده. از این چیزای جزئی بگیر بای تا مهم ترین مسائل.»

25) تهران جلسه داشت. سر راه آمده بود اردوگاه، بازدید نیروهای در حال آموزش. موقع رفتن گفت:«نصف اینها، به درد جبهه و سپاه نمی خورن.» حرف عجیبی بود. آموزش دوره ی سی و یک که تمام شد، قبل از اعزام، نصفشان تسویه گرفتند و برگشتند.

26) سال شصت و دو بود؛ پاسگاه زید. کادر لشکر را جمع کرد تا برایشان صحبت کند. حرف کشید به مقایسه ی بسیجی ها و ارتشی های خودمان با نظامی های بقیه ی کشورها. مهدی گفت:«درسته که بچه های ما در وفاداری و اطاعت امر با نظامی های بقیه ی جاها قابل مقایسه نیستند، ولی ما باید خودمونو با شیعیان ابا عبدالله مقایسه کنیم. اون هایی که وقت نماز، دور حضرت رو می گرفتند تا نیزه ی دشمن به سینه ی خودشون بخوره و حضرت آسیب نبینه.»

27) توی خط مقدم. داشتم سنگر می کندم. چند ماهی بود مرخصی نرفته بودم. ریش و مویم حسابی بلند شده بود.یک دفعه دیدم دل آذر با فرمان ده لشکر می آیند طرفم، آمدند داخل سنگر. اولین باری بود که حاج مهدی را از نزدیک می دیدم. با خنده گفت:«چند وقته نرفته ای مرخصی؟ لابد با این قیافه، توی خونه رات نمی دن.» بعد قیچی دل آذر را گرفت و همان جا شروع کرد به کوتاه کردن موهام. وقتی تمام شد، در گوش دل آذر یک چیزی گفت و رفت.بعد دل آذر گفت:«وسایلتو جمع کن. باید بری مرخصی.» گفتم«آخه...» گفت «دستور فرمانده لشکره.»

28) او فرمانده بود و من مسئول آموزش لشکر. قبلش، سه چهار سالی با هم رفیق بودیم. همه ی بچه ها هم خبر داشتند، با این حال، وقتی قرار شد چند روز قبل از عملیات خیبر، حسن پور و جواد دل آذر برای شناسایی بروند جلو، مرا هم با آنها فرستاد؛ سیزده کیلومتر مسیر بود روی آب. دستورش قاطع بود جای چون و چرا باقی نمی گذاشت. از پله پایین رفتیم و سوار قایق شدیم. چشمم به ش افتاد بغض کرده بود، از همان بغض های غریبش.

29) شناسایی عملات خیبر بود. مسئول محور بودم و باید خودم برای توجیه منطقه، می رفتم جلو. با چند نفر از فرمانده گردان ها، سوار قایق شدیم و رفتیم موقع برگشتن، هوا طوفانی شد. بارانی می آمد که نگو. توی قایق پر از آب شده بود با کلی مکافات موتورش را باز کردیم و پارو زنان برگشتیم. وقتی رسیدیم قرارگاه، از سر تا پا خیس شده بودم. زین الدین آمد. ما قضیه را برایش تعریف کردیم. خندید و گفت «عیبی نداره. عوضش حالا می دونین نیروهاتون، توی چه شرایطی باید عمل کنند.»

30) پنجاه روز بود نیروها مرخصی نرفته بودند. یازده گردان توی اردوگاه سد دز داشتیم که آموزش دیده بودند، تجدید آموزش هم شده بودند. اما از عملیات خبری نبود. نیروها می گفتند:«بر می گردیم عقب. هر وقت عملیات شد خبرمون کنین.» عصبانی بودم. رفتم پیش آقا مهدی و گفتم «تمومش کنین. نیروها خسته ان. پنجاه روز می شه مرخصی نرفته ن، گرفتارن.» گفت شما نگران نباشین. من براشون صحبت می کنم.» گفتم:«با صحبت چیزی درست نمی شه. شما فقط تصمیم بگیرین.» توی میدان صبحگاه جمعشان کرد. بیست دقیقه برایشان حرف زد. یک ماه ماندند.عملیات کردند. هنوز هم روحیه داشتند. بچه ها، بعد از سخن رانی آن روز، توی اردوگاه، آن قدر روی دوش گردانده بودندش که گرمازده شده بود.


31) تا حالا روی آب عمل نکرده بودیم. برایمان نا آشنا بود توی جلسه ی توجیهی، با آقا مهدی بحثم شد که از این جا عملیانت نکنیم. روز هفتم عملیات، مجروح شدم. آوردندم عقب توی پست امداد، احساس کردم کسی بالای سرم است. خود مهدی بود. یک دستش را گذاشته بود روی شانه ام و یک دستش را روی پیشانیم. با صدایی که به سختی می شنیدم گفت «یادته قبل از عملیات مخالف بودی؟ عمل به تکلیف بود. کاریش نمی شد کرد. حالا دعا کن که من سر شکسته نشم.»

32) توی خشکی، با هر وسیله ای بود، شهدا را می آوردیم عقب. ولی تجربه ی کار روی آب را نداشتیم. رفتم پیش آقا مهدی. گفت «سعی می کنیم یه جاده خاکی براتون بزنیم. ولی اگه نشد، هرجوری هست، باید شهدا رو برگردونین عقب.» چند قدم رفت و رو کرد به من:«حاجی! چه جوری شهدامونو بذاریم و بیام؟»

33) عملیات که شروع می شد، زین الدین بود و موتور تریلش. می رفت تا وسط عراقیها و برمی گشت. می گفتم:«آقا مهدی! می ری اسیر می شی ها.» می خندید و می گفت «نترس. این ها از تریل خوششون می آد. کاریم ندارن.»

34) هور وضعیت عجیبی دارد و بعضی وقت ها، ساقه های نی جدا می شوند و سر را ه را می گیرند. انگار که اصلا راهی نبوده. ساعت ده شب بود که از سنگر های کمین گذشتیم. دسته ی اول وارد خشکی شده بود. ولی بقیه ی نیروها مانده بودند روی آب. وضع هور عوض شده بود؛ معبر را پیدا نمی کردیم. بی سیم زدیم عقب که «نمی شود جلو رفت، برگردیم؟» آقا مهدی، پشت بی سیم گفته بود «حبیبیتون چشم انتظاره، گفته سرنوشت جنگ به این عملیات بسته س، انجام وظیفه کنید.» بچه ها، تا معبر دسته ی اول را پیدا نکردند و وارد جزیره نشدند، آرام نگرفتند.

35) عراقی ها، نصف خاکریز را باز کرده بوند و آب بسته بودند توی نیروهای ما. از گردان، نیرو خواستیم که با الوار و کیسه ی شن، جلوی آب را بگیریم. وقتی که آمدند، راه افتادیم سمت خاک ریز. دیدیم زین الدین و یکی دونفر دیگر، الوار های به چه بلندی را به پشت گرفته بودند و توی آب به سمت ورود ی خاکریز می رفتند. گفتم:«چرا شما؟ از گردان نیرو آمده» گفت:«نمی خواست. خودمون بندش می اوریم.»

36) عراق پاتک سنگینی کرده بود. آقا مهدی، طبق معمول، سوار موتورش توی خط این طرف و آن طرف می رفت و به بچه ها سر می زد. یک مرتبه دیدم پیدایش نیست. از بچه ها پرسیدم، گفتند«رفته عقب.» یک ساعت نشد که برگشت و دوباره با موتور، از این طرف به آن طرف. بعد از عملیات، بچه ها توی سنگرش یک شلوار خونی پیدا کردند. مجروح شده بود، رفته بود عقب، زخمش را بسته بود، شلوارش را عوض کرده بود، انگار نه انگار و دوباره برگشته بود خط.

37) سرتاسرِ جزیره را دودِ انفجار گرفته بود. چشم چشم را نمی دید. به یک سنگر رسیدیم. جلوش پر بود از آذوقه. پرسیدیم «اینا چیه؟»گفتند«هیچ کس نمی تونه آذوقه ببره جلو. به ده متری نرسیده، می زننش.» زین الدین پشت موتور، جعفری هم ترکش، رسیدند. چند تا بسته آذوقه برداشتند و رفتند جلو. شب نشده، دیگر چیزی باقی نمانده بود.

38) شب دهم عملیات بود. توی چادر دور هم نشسته بودیم. شمع روشن کرده بودیم.صدای موتور آمد. چند لحظه بعد، کسی وارد شد. تاریک بود. صورتش را ندیدیم. گفت «توی چادرتون یه لقمه نون و پنیر پیدا می شه؟» از صدایش معلوم بود که خسته است. بچه ها گفتند «نه، نداریم.» رفت. از عقب بی سیم زدند که «حاج مهدی نیامده آن جا؟» گفتیم «نه.» گفتند «یعنی هیچ کس با موتور اون طرف ها نیامده؟»

39) جزیره را گرفته بودیم. اما تیر اندازی عراقی ها بد جوری اذیت می کرد. اصلا احساس امنیت و آرامش نمی کردیم. سرِ ظهر بود که آمد. یک کلاشینکف توی دستش بود نشست توی سنگر، جلوی دید مستقیم عراقی ها. نشانه می گرفت و می زد. یک دفعه برگشت طرفمان، گفت«هر یک تیری که زدن، دو تا جوابشونو می دین.» همان شد.

40) اول من دیدمش. با آن کلاه خود روی سرش، و آرپی جی روی شانه اش مثل نیروهایی شده بود که می خواستند بروند جلو. به فرمانده گردانمان گفتم. صدایش کرد «حاج مهدی!» برگشت. گفت«شما کجا می رین؟» گفت«چه فرقی می کنه؟ فرمان ده که همه ش نباید بشینه تو سنگر. منم با این دسته می رم جلو.»


41) بعد خیبر، دیگر کسی از فرمانده گردان ها و معاون ها شان باقی نماند بود؛ یا شهید شده بودند، یا مجروح. با خودم گفتم«بنده ی خدا حاج مهدی. هیچ کس رو نداره. دست تنها مونده.» رفتم دیدنش. فکرمی کردم وقتی ببینمش، حسابی تو غمه. از در سنگر فرمان دهی رفتم تو. بلند شد. روی سرو صورتش خاک نشسته بود، روی لبش هم خنده ؛ همان خنده ی همیشگی. زبانم نگشت بپرسم«با گردان های بی فرمان دهت می خواهی چه کنی؟»

42) ماشین، جلوی سنگر فرماندهی ایستاد. آقا مهدی در ماشین را باز کرد. ته آیفا یک افسر عراقی نشسته بود. پیاده اش کردند. ترسیده بود. تا تکان می خوردیم.، سرش را با دست هایش می گرفت. آقا مهدی باهاش دست داد و دستش را ول نکرد. رفتند پنج شش متر آن طرف تر. گفت برایش کمپوت ببریم. چهار زانو نشسته بوند روی زمین و عربی حرف می زند. تمام که شد گفت «ببرید تحویلش بدید.» بی چاره گیج شده بود باورش نمی شد این فرمان ده لشکر باشد. تا آیفا از مقر برود بیرون، یک سره به مهدی نگاه می کرد.

43) چند تا سرباز، از قرارگاه ارتش مهمات آورده اند. دو ساعت گذشته و هنوز یک سوم تریلی هم خالی نشده، عرق از سر و صورتشان می ریزد. یک بسیجی لاغر و کم سن و سال می آید طرفشان. خسته نباشیدی می گوید و مشغول می شود. ظهر است که کار تمام می شود.سربازها پی فرمانده می گردند تا رسید را امضا کند. همان بنده ی خدا، عرق دستش را با شلوار پاک می کند، رسید را می گیرد و امضا می کند.

44) توی تدارکات لشکر، یکی دو شب، می دیدم ظرف ها ی شام را یک شسته. نمی دانستیم کار کیه. یک شب، مچش را گرفتیم. آقا مهدی بود. گفت «من روزها نمی رسم کمکتون کنم. ولی ظرف های شب با من»

45) عملیات که تمام می شد، نوبت مرخصی ها بود. بچه ها برمی گشتند پیش خانواده هایشان. اما تازه اول کار زین الدین بود. برای تعاون شهرها پیغام می فرستاد که خانواده های شهدا را جمع کنند می رفت برایشان صحبت می کرد؛ از عملیات، از کار هایی که بچه هایشان کرده بودند، از شهید شدنشان.

46) تازه زنش را آورده بود اهواز. طبقه ی بالای خانه ی ما می نشستند. آفتاب نزده از خانه می رفت بیرون یک روز، صدای پایین آمدنش را از پله ها که شنیدم، رفتم جلویش را گرفتم. گفتم«مهدی جان! تو دیگه عیال واری. یک کم بیش تر مواظب خودت باش.» گفت«چی کار کنم؟ مسئولیت بچه های مردم گردنمه.» گفتم «لااقل توی سنگر فرماندهیت بمون.» گفت«اگه فرمانده نیم خیز راه بره، نیروها سینه خیز می رن. اگه بمونه تو سنگرش که بقیه می رن خونه هاشون.»

47) خواهرش پیراهن برایش فرستاده بود. من هم یک شلوار خریدم، تا وقتی از منطقه آمد، با هم بپوشد. لباس هار ا که دید، گفت«تو این شرایط جنگی وابسته م می کنین به دنیا.» گفتم«آخه یه وقتایی نباید به دنیای ماهام سربزنی؟» بالاخره پوشید. وقتی آمد، دوباره همان لباس های کهنه تنش بود. چیزی نپرسیدم. خودش گفت«یکی از بچه های سپاه عقدش بود لباس درست و حسابی نداشت.»

48) گاهی یک حدیث، یا جمله ی قشنگ که پیدا می کرد، با ماژیک می نوشت روی کاغذ و می زد به دیوار. بعد راجع به ش با هم حرف می زدیم. هرکدام، هرچه فهمیده بودیم می گفتیم و جمله می ماند روی دیوار و توی ذهنمان.

49) وضع غذا پختنم دیدنی بود. برایش فسنجان درست کردم. چه فسنجانی! گردوها را درسته انداخته بودم توی خورش. آن قدر رب زده بودم، که سیاه شده بود. برنج هم شورِشور. نشست سر سفره. دل تو دلم نبود. غذایش را تا آخر خورد. بعد شروع کرد به شوخی کردن که «چون تو قره قروت دوست داری، به جای رب قره قروت ریخته ای توی غذا.» چند تا اسم هم برای غذایم ساخت؛ ترشکی، فسنجون سیاه. آخرش گفت«خدارو شکر. دستت درد نکنه.»

50) ظرف های شام، دو تا بشقاب و لیوان بود و یک قابلمه. رفتم سر ظرف شویی. گفت«انتخاب کن. یا تو بشور من آب بکشم، یا من می شورم تو آب بکش.» گفتم «مگه چقدر ظرف هست؟» گفت «هرچی که هس. انتخاب کن.»

51) سال شصت و سه بود. توی انرژی اتمی، آموزش می دیدیم. بعد از یک مدت، بعضی از بچه ها، کم کم شل شده بودند. یک روز آقا مهدی، بی خبر آمد سر صبحگاه. هرکس را که دیر آمد، از صف جدا کرد و بعد از مراسم، دور اردوگاه کلاغ پر داد.

52) وقتی از عملیات خبری نبود، می خواستی پیدایش کنی، باید جاهای دنج را می گشتی. پیدایش که می کردی، می دیدی کتاب به دست نشسته، انگار توی این دنیا نیست. ده دقیقه وقت که پیدا می کرد، می رفت سر وقت کتاب هایش. گاهی که کار فوری پیش می آمد، کتاب همان طور باز می ماند تا برگردد.

53) جلسه که تمام شدف دیدیم، تا وضو بگیریم و برویم حسینیه، نماز تمام شده است. اما مهدی از قبل فکرش را کرده بود. سپرده بود، یک روحانی، از روحانی های لشکر، آمده بود همان جا؛ اذان که تمام شد، در همان اتاق جنگ تکبیر نماز را گفتیم.

54) حوصله ام سر رفته بود. اول به ساعتم نگاه کردم، بعد به سرعت ماشین. گفتم. «آقا مهدی! شما که می گفتین قم تا خرم آباد رو سه ساعته می رین.» گفت «اون مالِ روزه. شب، نباید از هفتاد تا بیش تر رفت. قانونه. اطاعتش، اطاعت از ولی فقیهه.»

55) تازه وارد بودم. عراقی ها از بالای تپه دید خوبی داشتند. دستور رسیده بود که بچه ها آفتابی نشوند. توی منطقه می گشتم، دیدم یک جوان بیست و یکی دوساله، با کلاه سبز بافتنی روی سرش، رفته بالای درخت، دیده بانی می کند. صدایش کردم«تو خجالت نمی کشی این همه آدمو به خطر می اندازی؟» آمد پایین و گفت «بچه تهرونی؟» گفتم آره، چه ربطی داره؟» گفت «هیچی. خسته نباشی. تو برو استراحت کن من اینجا هستم.» هاج و واج ماندم. کفریم کرده بود. برگشتم جوابش را بدهم که یکی از بچه های لشکر سر رسید. هم دیگر را بغل کردند، خوش و بش کردند و رفتند. بعد ها که پرسیدم این کی بود، گفتند «زین الدین»

56) چند تا از بچه ها، کنار آب جمع شده بودند. یکیشان، برای تفریح، تیراندازی می کرد توی آب. زین الدین سر رسید و گفت «این تیرها، بیت الماله. حرومش نکنین.» جواب داد «به شما چه؟» و با دست هلش داد. زین الدین که رفت، صادقی آمد وپرسید «چی شده؟» بعد گفت«می دونی کی رو هل دادی اخوی؟». دویده بود دنبالش برای غذر خواهی که جوابش را داده بود «مهم نیس. من فقط امر به معروف کردم گوش کردن و نکردنش دیگه با خودته.»

57) رفته بودیم بیرون اردوگاه، آب تنی. دیدیم دو نفر دارند یکی را آب می دهند. به دوستانم گفتم«بریم کمکش؟» گفتند«ول کن، باهم رفیقن» پرسیدم «مگه کی اند؟» گفتند «دل آذر و جعفری دارند زین الدین رو آبش می دن. معاون های خودشن.»

58) زن و بچه ام را آورده بودم اهواز، نزدیکم باشند. آن جا کسی را نداشتیم. یک بار که رفته بودم مرخصی، دیدم پسرم خوابیده. بالای سرش هم شیشه ی دواست. از زنم پرسیدم «کی مریض شده؟» گفت «سه چهار روزی می شه.» گفتم «دکتر بردیش؟» گفت «اون دوست لاغره، قدبلنده ت هست، اومد بردش دکتر. دواهاش رو هم گرفت. چند بار هم سرزده به ش.»

59) بچه های زنجان فکر می کردند، با آنها از همه صمیمی تر است. سمنانی ها هم، اراکی ها هم، قزوینی ها هم.

60) مدتی بود، حساس شده بود. زود عصبانی می شد. دو سه بار حرفمان شده بود. رفتم پیش رئیس ستاد، گله کردم. دیدم حاج مهدی را صدا کرد و برد توی سنگر. یک ساعت آن جا بودند. وقت بیرون آمدن، چشم های مهدی پف کرده بود. برگشتم پیش رئیس ستاد گفت«دلش پر بود. فرمانده هاش، نیروهاش، جلوی چشمش پرپر می شن. چه انتظاری داری؟ آدمه. سنگ که نیس.» بعداز آن، انگار که خالی شده باشد، دوباره مثل قبل شده بود؛ آرام، خنده رو.


61) یک روز زین الدین، با هفت هشت نفر از بچه ها، می آمدند خط. صدای هلی کوپتر می آید. بعد هم صدای سوت راکتش.بچه ها، به جای این که خیز بروند، ایستاده بوند جلوی زین الدین. اکثرشان ترکش خورده بودند.

62) قبل از عملیات، مشورت هایش بیرون سنگر فرماندهی، بیش تر بود تا توی سنگر. جلسه می گذاشت با تیربارچی ها ؛ امداد گرها را جمع می کرد ازشان نظر می خواست. می فرستاد دنبال مسئول دسته ها که بیایند پیش نهاد بدهند.

63) امکان نداشت امروز تو را ببیند، و فردا که دوباره دیدت، برای روبوسی نیاید جلو. اگر می خواستی زود تر سلام کنی، باید از دور، قبل از این که ببیندت، برایش دست بلند می کردی.

64) روی بچه های متاهل یک جور دیگر حساب می کرد. می گفت «کسی که ازدواج کرده، اجتماعی تر فکر می کند تا آدم مجرد.» بعداز عقد که برگشتم جبهه، چنان بغلم کرد و بوسید که تا آن موقع این طور تحویلم نگرفته بود. گفت «مبارکه، جهاد اکبر کردی.»

65) نزدیک عملیات بود. می دانستم دختردار شده. یک روز دیدم سر پاکت نامه از جیبش زده بیرون. گفتم «این چیه؟» گفت«عکس دخترمه.» گفتم «بده ببینمش» گفت «خودم هنوز ندیده مش.» گفتم «چرا؟» گفت «الآن موقع عملیاته. می ترسم مهر پدر و فرزندی کار دستم بده. باشه بعد.»

66) ساعت ده یازده بودکه آمد، حتا لای موهایش پر بود از شن. سفره را انداختم. گفتم«تا تو شروع کنی، من لیلا رو بخوابونم.» گفت «نه، صبر می کنم با هم بخوریم.» وقتی برگشتم. دیدم کنار سفره خوابش برده. داشتم پوتین هایش را در می آوردم که بیدار شد. گفت«می خوای شرمنده م کنی؟» گفتم «آخه خسته ای.» گفت «نه، تازه می خوایم با هم شام بخوریم.»

67) عروسم که حامله بود به دلم افتاده بود اگر بچه پسر باشد، معنیش این است که خدا می خواهد یکی از پسرهایم را عوضش بگیرد. خدا خدا می کردم دختر باشد. وقتی بچه دختر شد، یک نفس راحت کشیدم. مهدی که شنید بچه دختر است، گفت «خدارو شکر. در رحمت به روم باز شد. رحمت هم که برای من یعنی شهادت»

68) رفته بود شمال غرب، مأموریت فرستاده بودندش. بعد از یک ماه که برگشته بود اهواز، دیده بود لیلا مریض شده، افتاده روی دست مادرش. یک زن تنها با یک بچه ی مریض. باز هم نمی توانست بماند و کاری کند. باید برمی گشت. رفت توی اتاق. در را بست. نشست و یک شکم سیر گریه کرد.

69) وقتی برای خرید می رفتیم، بیش تر دنبال لباس های ساده بود با رنگ های آبی آسمانی یا سبز کم رنگ. از رنگ هایی که توی چشم می زد، بدش می آمد. یک بار لباس سرخ آبی پوشیدم ؛ چیزی نگفت، ولی از قیافه اش فهمیدم خوشش نیامده. می گفت «لباس باید ساده باشه و تمیز» از بوی تمیزی لباس خوشش می آمد. از آرایش هم خوشش نمی آمد. می گفت «این مربا ها چیه زن ها به سرو صورتشون می مالن؟»

70) ازش گله کردم که چرا دیر به دیر سر می زند. گفت «پیش زن های دیگه م ام.» گفتم «چی؟» گفت «نمی دونستی چهار تا زن دارم؟» دیدم شوخی می کند. چیزی نگفتم. گفت «جدی می گم. من اول با سپاه ازدواج کردم، بعد با جبهه، بعد با شهادت، آخرش هم با تو.»


71) یکی دوبار که رفت دیدار امام، تا چند روز حال عجیبی داشت. ساکت بود. می نشست وخیره می شد به یک نقطه می گفت«آدم وقتی امام رو می بینه، تازه می فهمه اسلام یعنی چه. چه قدر مسلمون بودن راحته. چه قدر شیرینه.» می گفت «دلش مثل دریاست. هیچ چیز نمی تونه آرامششو به هم بزنه. کاش نصف اون صبر و آرامش، توی دل ما بود.»

72) شب، ساعت ده و نیم از اهواز راه افتادیم من و آقا مهدی و اسماعیل صادقی.قرار بود برویم خدمت امام. حرف ادغام گردان های ارتش و سپاه بود. تا صبح نخوابیدیم. صادقی تو پوست خودش نمی گنجید. دائم حرف می زد. مهدی هم پایش را گذاشته بود روی گاز و می آمد. همان آدمی که شب با ماشین سپاه هشتاد تا تندتر نمی رفت. حالا رسانده بود به صد و شصت و پنج. جماران که رسیدیم، ساعت ده بود. آقای توسلی گفت «دیر آمدید.قرار ملاقاتتون ساعت هشت بود. امام رفته اند.»

73) اهل ریا و تعارف واین حرف ها نبود. گاهی که بچه ها می گفتند «حاج آقا!التماس دعا» می گفت«باشه، تو زیارت عاشورا، جای نفر دهم میارمت.» حالا طرف، یا به فکرش می رسید که زیارت عاشورا تا شمر، نه تا لعنت دارد یا نه.

74) وقتی منطقه آرام بود، بساط فوتبال را ه می افتاد. همه خودشان را می کشتند که توی تیم مهدی باشند.می دانستند که تیم مهدی تا آخر بازی، توی زمین است.

75) رسیدم سر پل شناور. یک تویوتا راه را بسته بود پیاده شدم درهای ماشین قفل بود. خبری هم از راننده اش نبود. زین الدین پشتم رسید. گفت «چرا هنوز نرفته این؟» تویوتا را نشانش دادم. گشت آن دور و برها. یک متر سیم پیدا کرد. سرش را گرد کرد و از لای پنجره انداخت تو. قفل که باز شد، خندید و گفت «بعضی وقتا از این کارام باید کرد دیگه.»

76) جاده را آب برده بود. ماشین ها، مانده بودند این طرف. بی سیم زدیم جلو که «ماشین ها نمی توانند بیایند.» آقا مهدی دستور داد، بلدوزرها چند تا تانک سوخته ی عراقی انداختند کنار جاده. آب بند آمد. ماشین ها رفتند خط.

77) وقتی رسیدم دستشویی، دیدم آفتابه ها خالی اند. باید تا هور می رفتم.زورم آمد. یک بسیجی آن اطراف بود. گفتم «دستت درد نکنه. این آفتابه رو آب می کنی؟» رفت و آمد. آبش کثیف بود. گفتم «برادر جان! اگه از صدمتر بالاتر آب می کردی، تمیز تر بود.» دوباره آفتابه را برداشت و رفت. بعد ها شناختمش. طفلکی زین الدین بود.

78) از رئیس بازی بعضی بالا دستی ها دلخور بود می گفت «می گن تهران جلسه س. ده پانزده نفر کارهامونو تعطیل می کنیم می آییم. سیزده چهارده ساعت راه، برای یک جلسه ی دوساعته ؛ آخرشم هیچی. شما یکی دو نفرید. به خودتون زحمت بدین، بیاین منطقه، جلسه بگذارین.»

79) زنش رفته بود قم. شب بود که آمد، با چهار پنج نفر از بچه های لشکر بود. همین طور که از پله های می رفت بالا، گفت «جلسه داریم.» یک ساعت بعد آمد پایین. گفت«می خوایم شام بخوریم. تو هم بیا.» گفتم «من شام خورده م.» اصرار کرد. رفتم بالا. زنش یک قابلمه عدس پلو، نمی دانم کی پخته بود، گذاشته بود تو یخچال. همان را آوردسر سفره. سرد بود، سفت بود، قاشق توش نمی رفت. گفتم «گرمش کنم؟» گفت «بی خیال، همین جوری می خوریم.» قاشق برداشتم که شروع کنم. هرچه کردم قاشق توی غذا فرو نمی رفت. زور زدم تا بالاخره یک تکه از غذا را با قاشق کندم و گذاشتم دهنم. همه داد زدند «الله اکبر»

80) توی پله ها دیدمش.دمغ بود. گفتم«چی شده؟» گفت«بی سیم زدند زود بیا اهواز، کارت داریم. هوا تاریک بود، سرعتم هم زیاد یه دفعه دیدم یه بچه الاغ جلومه. نتونستم کاریش کنم. زدم به ش. بی چاره دست و پا می زد.»


81) شاید هیچ چیز به اندازه ی سیگار کشیدن بچه ها ناراحتش نمی کرد. اگر می دید کسی دارد سیگار می کشد، حالش عوض می شد. رگ های گردنش بیرون می زد. جرات می کردی توی لشکر فکر سیگار کشیدن بکنی؟

82) ندیدم کسی چیزی بپرسد و او بگوید «بعدا» یا بگوید«از معاونم بپرسید.» جواب سر بالا تو کارش نبود.

83) گفتند فرمانده لشکر، قرار است بیاید صبحگاه بازدید. ده دقیقه دیرکرد، نیم ساعت داشت به خاطر آن ده دقیقه عذر خواهی می کرد.

84) توی صبحگاه، گاهی بچه ها تکان می خوردند یا پا عوض می کردند، تشر می زد«رزمنده، اگر یک ساعت هم سرپا ایستاد، نباید خسته بشه. شما می خواهید بجنگید. جنگ هم خستگی بردار نیست.»

85) از همه زودتر می آمد جلسه. تا بقیه بیایند، دو رکعت نماز می خواند. یکبار بعد از جلسه، کشیدمش کنار و پرسیدم «نماز قضا می خوندی؟» گفت«نماز خواندم که جلسه به یک جایی برسد. همین طور حرف روی حرف تل انبار نشه. بد هم نشد انگار.»

86) اگر از کسی می پرسیدی چه جور آدمی است. لابد می گفتند«خنده روست.» وقت کار اما، برعکس ؛ جدی بود. نه لبخندی، نه خنده ای انگار نه انگار که این، همان آدم است. توی بحث، نه که فکر کنی حرفش را نمی زد، می زد. ولی توی حرف کسی نمی پرید. هیچ وقت. من که ندیدم. می دانستم پایش تازه مجروح شده و درد می کند. اما تمام جلسه را دو زانو نشست. تکان نخورد.

87) بالای تپه ای که مستقر شده بودیم، آب نبود. باید چند تا از بچه ها، می رفتند پایین، آب می آوردند. دفعه ی اول، وقتی برگشتند، دیدیم آقا مهدی هم همراهشان آمده. ازفردا، هر روز صبح زود می آمد. با یک دبه ی بیست لیتری آب.

88) اگر با مهدی نشسته بودیم و کسی قرآن لازم داشت، نمی رفت این طرف و آن طرف را بگردد. می گفت«آقا مهدی! بی زحمت اون قرآن جیبیت را بده.»

89) رک بود. اگر می دید کسی می ترسد و احتیاج به تشر دارد، صاف توی چشم هایش نگاه می کرد و می گفت «تو ترسویی.»

90) اگر جلوی سنگرش یک جفت پوتین کهنه و رنگ و رورفته بود، می فهمیدیم هست، والا می رفتیم جای دیگر دنبالش می گشتیم.


91) جاده های کردستان آن قدر نا امن بود که وقتی می خواستی از شهری به شهر دیگر بروی، مخصوصا توی تاریکی، باید گاز ماشین را می گرفتی، پشت سرت را هم نگاه نمی کردی. اما زین الدین که هم راهت بود، موقع اذان، باید می ایستادی کنار جاده تا نمازش را بخواند. اصلا راه نداشت.بعد از شهادتش، یکی از بچه ها خوابش را دیده بود؛ توی مکه داشته زیارت می کرده. یک عده هم همراهش بوده اند. گفته بود «تو این جا چی کار می کنی؟» جواب داده بوده «به خاطر نمازهای اول وقتم، این جا هم فرمانده ام.»

92) شب های جمعه، دعای کمیل به راه بود. زین الدین می آمد می نشست یکی از بچه های خوش صدا هم می خواند. آخرین شب جمعه، یادم هست، توی سنگر بچه های اطلاعات سردشت بودیم. همه جمع شده بودند برای دعا. این بار خود زین الدین خواند. پرسوز هم خواند.

93) این بار هم مثل همیشه، یک ساعت بیش تر توی خانه بند نشد. گفت«باید بروم شهرستان.» تا میدان شهدا همراهش آمدم. یک دفعه نگاه م به نیم رخش افتاد؛ یک جور غریبی بود. نمی دانم چی شد که دلم رفت پیش پسر کوچیکه. پرسیدم «کجاست؟ خوبه؟» گفت «پریروز دیدمش» گفتم «بابا، به من راستشو بگو، آمادگیشو دارم» لبخند زد. گفت «استغفرالله» دیدم انگار کنایه زده ام که اتفاقی افتاده و او می خواهد دروغی دلم را خوش کند. خودم هم لبخند زدم. دلم آرام شده بود.

94) چند روز قبل از شهادتش، از سردشت می رفتیم باختران. بین حرف هایش گفت«بچه ها! من دویست روز روزه بده کارم» تعجب کردیم. گفت «شش ساله هیچ جا ده روز نمونده م که قصد روزه کنم.» وقتی خبر رسید شهید شده، توی حسینیه انگار زلزله شد.کسی نمی توانست جلوی بچه ها را بگیرد. توی سر و سینه شان می زدند. چند نفر بی حال شدند و روی دست بردندشان. آخر مراسم عزاداری، آقای صادقی گفت«شهید، به من سپرده بود که دویست روز روزه ی قضا داره. کی حاضره براش این روزه ها رو بگیره؟» همه بلند شدند. نفری یک روز هم روزه می گرفتند، می شد ده هزار روز.

95) من توی مقر ماندم. بچه ها رفتند غرب، عملیات. مجبور بودم بمامنم به یک عده آموزش بدهم. قبل از رفتن، مهدی قول داد که موقع عملیات زنگ بزند که بروم. یک شب زنگ زد و گفت«به بچه هایی که آموزششون می دی بگو اگه دعوتشون کرده ن، اگه تحریکشون کرده ن که بیان منطقه، اگه پشت جبهه مشکل دارن، برگردن. فقط اون هایی بمونن که عاشقن» شب بعدش، باز هم زنگ زد و گفت«زنگ زدم برای قولی که داده بودم ولی با خودم نمی برمت.» اسم خیلی از بچه ها را گفت که یا برگرانده یا توی کرمانشاه جا گذاشته. گفت «شناسایی این عملیات رو باید تنها برم. به خاطر تکلیف و مسئولیتم. شما بمونین.» فردا غروب بود که خبردادن مهدی و برادرش، تو کمین، شهید شده اند. نفهمیدم چرا هیچ کس را نبرد جز برادرش.

96) نزدیک ظهر، مجید و مهدی به بانه می رسند. مسئول سپاه بانه، هرچه اصرار می کند که «جاده امن نیست و نروید.» از پسشان برنمی آید. آقا مهدی می گوید «اگرماندنی بودیم، می ماندیم.» وقتی می روند، مسئول سپاه، زنگ می زند به دژبانی، که «نگذارید بروند جلو.» به دژبان ها گفته بودند«همین روستای بغلی کار داریم. زود برمی گردیم.» بچه های سپاه، جسد هایشان را، کنار هم، لب شیار پیدا کردند. وقتی گروهکی ها، ماشین را به گلوله می بندند، مجید در دم شهید می شود، و مهدی را که می پرد بیرون، با آرپی جی می زنند.

97) هفت صبح، بی سیم زدند دو نفر تو جاده ی بانه – سردشت، به کمین گروهک ها خورده اند بروید، ببینید کی هستند و بیاوریدشان عقب. رسیدیم. دیدیم پشت ماشین افتاده اند.به هر دوشان تیر خلاص زده بودند. اول نشناختیم. توی ماشین را که گشتیم، کالک عملیاتی و یک سر رسید پیدا کردیم. اسم فرمانده گردان ها و جزئیات عملیات را تویش نوشته بودند. بی سیم زدیم عقب. قضیه را گفتیم. دستور دادند باز هم بگردیم. وقتی قبض خمسش را توی داشبرد پیدا کردیم.، فهمیدیم خود زین الدین است.

98) سرکار بودم. از سپاه آمدند، سراغ پسر کوچیکه را گرفتند. دلم لرزید گفتم«یک هفته پیش این جا بود. یک روز ماند بعد گفت می خوام برم اصفهان یه سر به خواهرم بزنم.» این پا آن پا کردند. بالاخره گفتند«کوچیکه مجروح شده و می خواند بروند بیمارستان، عیادتش. «هم راهشان رفتم وسط راه گفتند «اگر شهید شده باشد چی؟» گفتم «انا لله و اناالیه را جعون» گفتند عکسش را می خواهند پیاده شدم و راه افتادم طرف خانه. حال خانم خوب نبود. گفت«چرا این قدر زود آمدی؟» گفتم «یکی از هم کارا زنگ زد، امشب از شهرستان می رسند، میان اینجا» گله کرد. گفت «چرا مهمان سرزده می آوری؟» گفتم «این ها یه دختر دارن که من چند وقته می خوام برای پسر کوچیکه ببینیدش، دیدم فرصت مناسبیه» رفت دنبال مرتب کردن خانه. در کمد را باز کردم و پی عکس گشتم که یک دفعه دیدم پشت سرمه. گفتم «می خوام یه عکسشو پیدا کنم بذارم روی طاق چه تا ببینند.» پیدا نشد. سر آخر مجبور شدم عکس دیپلمش را بکنم. دم در، خانم گفت «تلفنمون چند روزه قطعه، ولی مال همسایه ها وصله» وقتی رسیدم پیش بچه های سپاه گفتم «تلفنو وصل کنین. دیگه خودمون خبر داریم.» گفتند«چشم.» یکی دو تا کوچه نرفته بودیم که گفتند«حالا اگر پسر بزرگه شهید شده باشد؟» گفتم «لابد خدا می خواسته ببینه تحملشو دارم.» خیالشان جمع شد که فهمیده ام هم بزرگه رفته، هم کوچیکه.

99) خیلی وقت ها که گیر می کنم، نمی دانم چه کار کنم. می روم جلوی عکسش ومی نشینم و با هاش حرف می زنم. انگار که زنده باشد. بعد جوابم را می گیرم. گاهی به خوابم می آید یا به خواب کس دیگر بعضی وقت ها هم راه حلی به سرم می زند که قبلش اصلا به فکرم نمی رسید. به نظرم می آید انگار مهدی جوابم داده.

100) اولین بار که لیلا پرسید «مامان! چند سال باهم زندگی کردید؟» توی دلم گذشت «سی سال،چهل سال» ولی وقتی جمع و تفریق می کنم، می بینم دو سال و چند ماه بیش تر نیست. باورم نمی شود.

منبع: کتاب زین‌الدین


شهید زین الدین در میان بسیجی ها از محبوبیت عجیبی برخوردار بود. بچه ها وقتی او را در کنار خود می دیدند، گاه با شور و هلهله می دویدند دنبالش، آن وقت سر دست بلندش می کردند و شعار « فرمانده ی آزاده...» را سر می دادند و به این ترتیب ، از جان گذشتگی خود را به فرمانده شان اعلام می کردند.
دوستی می گفت : « یک بار پس از چنین قضایایی که آقا مهدی به سختی توانس خودش را از چنگ بچه های بسیجی خلاص کند، با چشمانی اشک آلود نشسته بود به تأدیب نفس. با تشر به خود می گفت: مهـــدی! خیال نکن کسی شده ای که این ها این قدر به تو اهمیت می دهند. تو هیـــچ نیستی، تو خــاک پــای بسیجیانی...
همین طور می گفت و آرام آرام می گریست!»

پیش از عملیات خیبر، با شهید زین الدین و چند تا از دوستان دیگر رفتیم برای بازدید از منطقه ای در فکه. موقع برگشتن به اهواز، از شوش که رد می شدیم، آقا مهدی گفت: «خوب، حالا به کدام میهمانخانه برویم؟!»
گفتیم: «مهمانخانه ای هست بغل سپاه شوش که بچه ها خیلی تعریفش را می کنند.»
رفتیم. وضو که گرفتیم، آقا مهدی گفت: «هر کس هر غذایی دوست داشت سفارش بدهد.»
بچه ها هم هر چی دوست داشتند سفارش دادند. بعد رفتیم بالا، نماز جماعتی خواندیم و آمدیم نشستیم روی میز.آقا مهدی همین طوری روی سجاد نشسته بود، مشغول تعقیبات. بعضی از مردم و راننده ها هم در حال غذا خوردن و گپ زدن بودند. موی بدنمان سیخ شد. این مردم هم با ناباوری چشمهاشان متوجه بالکن بود که چه اتفاقی افتاده است!
شاید کسانی که درک نمی کردند، توی دلشان می گفتند مردم چه بچه بازیهایی در می آورند!
خدا شاهد است که من از ذهنم نمی رود آن اشکها و گریه ها و «الهی العفو» گفتن های عاشقانه آقا مهدی که دل آدم را می لرزاند.
شهید زین الدین توی حال خودش داشت می آمد پایین. شبنم اشکها بر نورانیت چهره اش افزوده بود با تبسمی شیرین آمد نشیت کنارمان. در دلم گفتم: «خدایا! این چه ارتباطی است که وقتی برقرار شد، دیگر خانه و مسجد و مهمانخانه نمی شناسد!»
غذا که رسید، منتظر بودم ببینم آقا مهدی چی سفارش داده است. خوب نگاه می کردم. یک بشقاب سوپ ساده جلویش گذاشتند. خیال کردم سوپ چاشنی پیش از غذای اصلی است! دیدم نه؛ نانها را خرد کرد، ریخت تویش، شروع کرد به خوردن....
از غذا خوری که زدیم بیرون، آقا مهدی گفت: «بچه ها طوری رانندگی کنید که بتوانم از آنجا تا اهواز را بخوابم.»
بهترین فرصت استراحتش توی ماشین و در ماموریتهای طولانی بود!

اهل ریا و تعارف و این حرفا نبود.

گاهی که بچه ها می گفتند " حاج آقا! التماس دعا " می گفت: : باشه. تو زیارت عاشورا، جای نفر دهم میارمت. "

حالا طرف، یا به فکرش می رسید که زیارت عاشورا تا شمر، نه تا لعنت دارد یا نه . . .

شهید مهدی زین الدین

ازش گله کردم که چرا دیر به دیر سر می زند.

گفت«پیش زن های دیگه ام.»

گفتم«چی؟»

گفت«نمی دونستی چهارتا زن دارم.»

چیزی نگفتم.

گفت«جدی می گم.من اول با سپاه ازدواج کردم،بعد با جبهه،بعد با شهادت،آخرش هم با تو.»

((همسر شهید مهدی زین الدین))


تانک و یا صاحب الزمان:doa(3):

دشمن برای تصرف ده محمدیه با 50 تانک تک کرد. ما فقط 3 تا آرپی جی داشتیم. این آرپی چی را دادیم به یکی از بچه ها و گفتیم برو یک موشک بزن وبیا.
آن برادر گفت: با این آرپی جی سوراخ، تانک سوراخ نمی شود. یکی از برادران گفت: اینکه چیزی نیست، برو بگو یا صاحب الزمان و بزن.
آن برادر رفت و موشک را گذاشت روی آن و به شوخی به بچه ها گفت کجای تانک را بزنم؟
یکی می گفت بزن به بدنه اش، یکی می گفت بزن به مخزنش و ...
آن برادر یا صاحب الزمان را بلند فریاد زد. چند لحظه بعد همه با کمال تعجب دیدند که موشک دقیقا برجک را به آتش کشیده است،
با وجودیکه اگر یک موشک انداز سالم به دقت نشانه می رفت بعید بود بتواند آنطور بزند.

نقل خاطره از شهید مهدی زین الدین
منبع: کتاب زین الدین

خودش تعریف میکرد:
ایام انتخابات بود که با موتور گازی مجیدرفته بودم توی یکی از مساجد قم،رای بدم .
وارد مسجد که شدم یکی از مسئولین صندوق منو شناخت،بلند شدو خیلی تحویلمون گرفت،به بقیه هم معرفی کردو خلاصه مارو با سلام و صلوات بردند رای دادیم.
وقتی خواستم بیام بیرون،دو سه تا از آقایون اومدن بیرون برای بدرقه ی ما،موتور و که دیدن همین جو هاج و واج مونده بودن.
پرسیدند:آقای زین الدین...وسیله؟!گفتم:بابا من وسیلم کجا بود!این موتورم هم مال داداشمه.

روایت خواندنی از زبان همسر شهید زین الدین
به گزارش "ندای انقلاب" کتاب نیمه پنهان ماه ۵ روایتی است خواندنی از شهید زین الدین که همسر شهید از وی حکایت می کند. منیره ارمغان همسر شهید مهدی زین الدین است که ابتدای روایتگری خود را اینگونه آغاز می کند:

" ته تغاری بودم. شروع جوانی من همزمان با انقلاب شد. هفده ساله بودم.دوران تغییرات بزرگ. این تغییر برای من از حزب جمهوری به وجود آمد. دبیر زیستمان در حزب کار می کرد. به تشویق او پای من هم به آنجا باز شد...آن روزها به خوابم هم نمی آمد که این حزب رفتن ها آخرش به ازدواج و آشنای با او بکشد."

وی در مورد جلسه اول خواستگاری خود با شهید زین الدین می گوید:

"بعد از سلام علیک اول همان حرفی را گفت که خانواده اش قبلا گفته بودند. گفت: برنامه ام این نیست که از جبهه برگردم. حتی ممکن است بعد از این جنگ بروم فلسطین. یا هر جای دیگر که جنگ حق علیه باطل باشد...بعد از اینکه حرف های او تمام شد گفتم شما می دانید که من فقط دو سال از شما کوچکترم. مشکلی با این قضیه ندارید؟ ایشان جواب داد: «من مشکلی با سن شما ندارم. حتی قیافه هم آنقدر مهم نیست که بتواند سرنوشتمان را رقم بزند.» جلسه اول بود که توانستم دزدکی نگاهش کنم. مخصوصا که او هم سرش را زیر انداخته بود."

خانم ارمغان در مورد ایرادهای مادرش و عکس العملی که شهید زین الدین انجام می داد می گوید:" مادرم می گفت: «چه طور می شود دو هفته منیر را بگذارید و بروید جبهه؟» او جواب می داد:«حاج خانم ما سرباز امام زمانیم،صلوات بفرستید.» و همه چیز حل می شد."

ایشان تعریف می کند که وقتی در اهواز ساکن شده بودیم هر وقت قصد رفتن به جبهه می کرد چیزهایی مثل حدیث، آیه یا جمله ای از وصیت نامه شهدا را با ماژیک می نوشت و به دیوار می زد و می گفت: دفعه بعد که آمدم این را حفظ کرده باشی.

آقا مهدی می گفت:«بدم می آید از این مردهایی که می بینم می آیند و به زن هایشان می گویند دوستت داریم. آن وقت زن هم می گوید خب اگر این طوری است پس مثلا فلان چیز را برایم بخر.»
می گفت:«یک چیزهایی را من از این بچه ها در جبهه می بینم که زبانم بند می آید. دیروز یک مهندسی از بچه های جهاد آمد پیشم و گفت آقا مهدی! خانمم تماس گرفته بچه دار شدیم. اگر امکانش هست مرخصی می خواهم. گفتم اشکالی ندارد تا شما کارت را تمام کنی من برگه مرخصیت را می نویسم. تا برود کارش را تمام کند یک خمپاره خورد کنارش و شهید شد. من نمی توانم با دیدن این چیزها خانواده ام را مقدم بر بقیه بدانم.»

در صفحه ۲۶ کتاب نیمه پنهان ماه، زین الدین به روایت همسر شهید می خوانیم:
مرد در انتهای راه بود. سالهای شناسایی تمام شده بودند. ولی او هم مثل همه نیروهای شناسایی دیگر بود که وقتی فرمانده می شدند هم دوربین از دستشان نمی افتاد. از بس با همه آنهایی که از این شهر و آن شهر اعزام شده بودند گرم می گرفت. اراکی ها فکر می کردند اراکی است، قمی ها فکر می کردند قمی است. تیپ علی بن ابی طالب شده بود زن و بچه هاش. اول ازدواج به زنش گفته بود:«من قبل از تو سه تا تعلق دیگر دارم، سپاه، جبهه، شهادت.»

خانم ارمغان در مورد ساده زیستی شهید زین الدین می گوید: "خودش که اهل چیز نو خریدن نبود، نه برای من نه برای خودش. یک بار من و خواهرش پیراهن و شلوار برایش خریدیم. توی خانه لباس ها را پوشید و رفت. وقتی برگشت دوباره همان لباس های سپاه تنش بود. گفت: یکی از دوستانم می خواست داماد شود لباس نو نداشت. دادم به او."
همسر شهید در چندین جای کتاب از دوران بعد از ازدواج که دو سال بیشتر طول نکشید گلایه هایی دارد و از زمانی می گوید که مهدی زین الدین مثل دیگران در مسائل زندگی دخالت نمی کرده و حتی دیدن دختر نوزادش لیلا، برای اولین بار او را مثل پدران دیگر خوشحال نکرده است. او می گوید: "احساس می کردم تولد لیلا ما را به هم نزدیک تر کرده و من حق دارم از او بخواهم که با هم یک جا باشیم. فکر می کردم لیلا ما را زن و شوهرتر کرده است. گفتم تو خیلی کم حرف هایت را می گویی. خندید و گفت: یک علت ابراز نکردن من این است که نمی خواهم تو زیاد به من وابسته شوی."

وی در مورد نحوه شهادت شهید زین الدین می گوید: "آقا مهدی راه می افتد از بانه برود پیرانشهر در یک جلسه ای شرکت کند. طبق معمول با راننده بوده ولی همان لحظه که می خواسته اند راه بیفتند، مجید که از اقوام آقا مهدی بود می رسد و آقا مهدی هم به راننده می گوید دیگر نیازی نیست شما بیایید با برادرم می روم. بین راه هوا بارانی بوده و دیدشان محدود. مجبور بودند یواش بروند. که به کمین ضد انقلاب برمی خورند. آنها آر پی جی می زنند که می خورد به ماشین و مجید همان جا پشت فرمان شهید می شود. آقا مهدی از ماشین پایین می آیدتا از خودش دفاع کند و تیر می خورد."

کتاب نیمه پنهان ماه ۵ که روایت منیره ارمغان همسر شهید مهدی زین الدین است به قیمت ۶۵۰ تومن توسط موسسه فرهنگی روایت فتح منتشر شده است.

بدحجابی و سوریه

در سال 62 به سوریه مشرف شد. با دیدن وضع بدحجابی و عدم رعایت شئونات اسلامی، بسیار ناراحت شد و دائم می گفت: فلانی بیا کاری کنیم، این چه وضعی است که این کشور اسلامی دارد. آخر هم طاقت نیاورد و در روز آخر نامه ای نوشت و آن را به دست یکی از مسئولین امنیتی فرودگاه داد. در آن نام این آیه را نوشته بود.
« ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم »

خاطره ای از زندگی شهید مهدی زین الدین
منبع: کتاب زین الدین

با سلام

دانلود کتاب خاطرات شهید زین الدین

http://www.askdin.com/downloads.php?do=file&id=1631

انس با قرآن

علاوه بر اینکه به نماز علاقه خاصی داشت، با قرآن هم خیلی مانوس بود و اغلب اوقات تلاش وافری در حفظ آیات قرآن داشت.
البته عمل کردن برایش مقدم تر بود...

خاطره ای از زندگی شهید مهدی زین الدین
منبع: هفته نامه یالثارات الحسین(ع) شاره
637

عروسم كه حامله بود به دلم افتاده بود اگر بچه پسر باشد، معنيش اين است كه خدا مي خواهد يكي از پسرهايم را عوضش بگيرد. خدا خدا مي كردم دختر باشد. وقتي بچه دختر شد ، يك نفس راحت كشيدم . مهدي كه شنيد بچه دختر است، گفت « خدارو شكر . در رحمت به روم باز شد. رحمت هم كه براي من يعني شهادت»
منبع : خانواده شهيد

قبل از دست گیری من، برای چند دانشگاه فرانسه، تقاضای پذیرش فرستاده بود. همه جوابشان مثبت بود. خبر دادند یکی از دوستانش که آن جا درس می خواند، آمده ایران، رفته بود خانه شان. دوستش گفته بود «یک بار رفتم خدمت امام، گفتند به وجود تو در ایران بیش تر نیازه. منم برگشتم. حالا تو کجا می خوای بری؟» منصرف شد. شهید مهدی زین الدین
منبع : کتاب زین الدین

نماینده ی حزب رستاخیز می آید توی دبیرستان. با یک دفتر بزرگ سیاه. همه ی بچه ها باید اسم بنویسند. چون و چرا هم ندارد. لیست را که می گذارند جلوی مدیر، جای یک نفر خالی است؛ شاگرد اول مدرسه. اخراجش که می کنند، مجبور می شود رشته اش را عوض کند. در خرم آباد، فقط همان دبیرستان رشته ی ریاضی داشت. رفت تجربی. شهید مهدی زین الدین

شاگرد مغازه ی کتاب فروشی بودم. حاج آقا گفت:«می خواهیم بریم سفر. تو شب بیا خونه مون بخواب.» بد زمستانی بود. سرد بود. زود خوابیدم. ساعت حدود دو بود. در زدند. فکر کردم خیالاتی شده ام. در را که باز کردم، دیدم آقا مهدی و چند تا از دوستانش از جبهه آمده اند. آن قدر خسته بودند که نرسیده خوابشان برد. هوا هنوز تاریک بود که باز صدایی شنیدم. انگار کسی ناله می کرد. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده. شهید مهدی زین الدین
منبع : کتاب زین الدین

وقتی رسیدیم دزفول و وسایلمان را جابه جا کردیم، گفت «می روم سوسنگرد.» گفتم «مادر منو نمی بری اون جلو رو ببینم؟» گفت:«اگه دلتون خواست، با ماشین های راه بیایید. این ماشین مال بیت الماله.» شهید مهدی زین الدین

شاگرد مغازه ی کتاب فروشی بودم. حاج آقا گفت:«می خواهیم بریم سفر. تو شب بیا خونه مون بخواب.» بد زمستانی بود. سرد بود. زود خوابیدم. ساعت حدود دو بود. در زدند. فکر کردم خیالاتی شده ام. در را که باز کردم، دیدم آقا مهدی و چند تا از دوستانش از جبهه آمده اند. آن قدر خسته بودند که نرسیده خوابشان برد. هوا هنوز تاریک بود که باز صدایی شنیدم. انگار کسی ناله می کرد. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده.



خاطره ای از زندگی شهید مهدی زین الدین
منبع: وبلاگ 100 خاطره از شهدا

بعد از چند شبانه‌روز بی‌خوابی، بالاخره فرصتی دست داد و حاج مهدی در یكی از سنگرهای فتح شده عراقی خوابید. پنج روز از عملیات در جزیره مجنون می‌گذشت و آقا مهدی به خاطر كار زیاد فرصتی برای استراحت نداشت. چهره‌اش زرد بود و چشمان قرمزش از بی‌خوابی‌ها و شب بیداری‌های ممتد حكایت می‌كرد. ساعتی نگذشت كه یك گلوله خمپاره صد و بیست روی طاق سنگر فرود آمد. داد زدم: «بچه‌ها آقا مهدی» همه دویدند طرف سنگر. هنوز نرسیده بودیم كه او در حالیكه سرفه می‌كرد و خاك‌ها را كنار می‌زد، دیدیم. كمكش كردیم تا بیرون بیاید. همه نگران بودند «حاج آقا طوری نشدین؟» و او همانطور كه خاك‌های لباسش را می‌تكاند خندید و گفت: «انگار عراقی‌ها هم می‌دانند كه خواب به ما نیامده . »
منبع:كتاب افلاكی خاكی
راوی:محمد رضا اشعری


بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم
سلام و درود به تمامی شهیدانی که اگر لیاقت شهادت را نداشتند به این افتخار نائل نمی شدند . خداوند در قیامت ما را شرمنده شهدا ء ننماید . برای شادی شهدای اسلام و امام شهدا صلوات .:Gol::Gol::Sham:

جلسه که تمام شد دیدیم، تا وضو بگیریم و برویم حسینیه، نماز تمام شده است. اما مهدی از قبل فکرش را کرده بود. سپرده بود، یک روحانی، از روحانی های لشکر، آمده بود همان جا؛ اذان که تمام شد، در همان اتاق جنگ تکبیر نماز را گفتیم. شهید مهدی زین الدین
منبع : کتاب زین الدین

اومده بود مرخصي بگيره، يه نگاهي بهش کرد، گفت: ميخواي بري ازدواج کني؟
گفت: بله ميخوام برم خواستگاري.-: خب بيا خواهر منو بگير!گفت: جدي ميگي آقا مهدي؟؟!!-: به خانوادت بگو برن ببينن اگر پسنديدن بيا مرخصي بگير برو!اون بنده خدا هم خوشحال دويده بود مخابرات تماس گرفته بود!به خانوادش گفته بود: فرمانده ي لشکرمون گفته بيا خواهر منو بگير، زود بريد خواستگاريش خبرشو به من بديد!بچه هاي مخابرات مرده بودن از خنده!پرسيده بود: چرا ميخنديد؟ خودش گفت بيا خواستگاري خواهر من!گفته بودن: بنده خدا آقا مهدي سه تا خواهر داره، دوتاشون ازدواج کردن ، يکيشونم يکي دوماهشه!!

[=times new roman]از کتاب ستارهی دنباله دار:(روایتی از سرگذشت زندگی سردار سرلشکر[=arial]مهدی زین الدین)

شهید زین الدین به نماز اول وقت بسیار اهمیت می دادایشان در هر وضعیت ،در هر منطقه ای که بود به محض رسیدن وقت نماز,برای ادای فریضه ی نماز مهیا می شد.

یادم هست موقعی که در منطقه ی سر دشت تردد داشتیم ،در حالی که جاده ها و محور ها از لحاظ امنیتی تضمینی نداشت و از جهت فعالیت گروهک های ضدانقلاب بسیار آلوده بود ،همین که موقع نماز می شد ،سریع ماشین را نگه می داشت و کنار جاده می ایستاد به نماز .

IMAGE(<a href="http://www.askdin.com/image/jpeg;base64,/9j/4AAQSkZJRgABAQAAAQABAAD/2wCEAAkGBxMTEhUUExQVFhUWFxcUGBcXFxQWFBYXGhcYFxUVFBUYHCggGBolHBcVITEiJSkrLi4uFx8zODMsNygtLisBCgoKDg0OGxAQGzckICQ0LDQsMDQvLDcsNCwsLCwsLjQsNywsLCwsNy8sLCwsLCwsNCwsLSwsLCwsLCwsLCwsNP/AABEIAQsAvQMBIgACEQEDEQH/xAAcAAAABwEBAAAAAAAAAAAAAAAAAgMEBQYHAQj/xAA" rel="nofollow">http://www.askdin.com/image/jpeg;base64,/9j/4AAQSkZJRgABAQAAAQABAAD/2wCEAAkGBxMTEhUUExQVFhUWFxcUGBcXFxQWFBYXGhcYFxUVFBUYHCggGBolHBcVITEiJSkrLi4uFx8zODMsNygtLisBCgoKDg0OGxAQGzckICQ0LDQsMDQvLDcsNCwsLCwsLjQsNywsLCwsNy8sLCwsLCwsNCwsLSwsLCwsLCwsLCwsNP/AABEIAQsAvQMBIgACEQEDEQH/xAAcAAAABwEBAAAAAAAAAAAAAAAAAgMEBQYHAQj/xAA</a> EAABAwIEAwYDBwEIAgMAAAABAAIRAwQFEiExBkFRBxMiYXGRMoGhFCNCUrHB0XIVJDOCouHw8RZiCBeS/8QAGgEBAAMBAQEAAAAAAAAAAAAAAAECAwQFBv/EACkRAQACAgAFAgUFAAAAAAAAAAABAgMRBBIhMUETMgVRcZHBYYGh0fD/2gAMAwEAAhEDEQA/ANtrPgA YC53okjoi3nwpsTG27v3QPKdYGN9dV0VQZ8k2rDLlPlCTayTl90D/MhKaVnZXO8xC4x05QPUoHq4SkLyrlbMxHoqdjvGGUmm3frIQXKpdNG5A9U1qYvTbqXD6LGMa4guJl5Ab5ERHqou6xF4aHuqQDtu6UG31uKbdv4x9P5UXedoFtT1LtOun8rCqeOOc HCA2ZLpA8oCh8Uq1Krs7oFNu24B8yg9AWfanZVNn kjf01UrR45tXbPB6xyXlvvCXCSf6Wy3/V0UtZ4i5gIMtHJodP pB6ltccoPMNeCVIB4K8oUeJKzfF3hHq5n0VlwDtPrUSJcHgbg9OesIPRiCr3C/FFK7Y1zOYnlI9VYZQBBBBAEEEEAQQQQcc2RBRe6Eg9EdBAnWpZo8kG0vET1SiCBtVpeLMdoSBrtptc93L3PyTup4QTPn8lg/ap2iVO97ig4w34iR iCzcd8etazIx0TuSYjqszrY5TdUkVC4nzKqF1iD3al2aeoSFCuSRPLqg0X7ZmbIBOmoMHRRV 54ymi AAAWEaCOkocNim9xcTsOoH6wlMUeSXd3TAHJ0NM9QACT9EDOrUA8VUHzIbp5TBTG4xmmJytmdIOx84jRCsKrWy5uVp5Ean/Lv9EwcaImZmNANEDWpWBPMdPJcr1TAbMote4BiGxA90kXbaQgGqOAfwndFNTSPql7LeNvNBOcHY7XtqzXtqODR8TTMQvS/CPFdO7pAhzc2xE7n0XmajbipNN2ji3M120gbtPU/yj8I48 xuWnNDQ7xN3QeupQCqfC3EdK6p5g7WNtpKsFqfFoZG6B6gm7nOLoBEAaovfunl0QOkEg2vM W6UpVA4SEB0EEEAQQRXuAGqCp9o M/Z7R7gfFBAHWQvLFas6q9z6jjrz/AEC23ta4gY5r6bpc0abLDrmuHGGjK3kECdWNhqk3CDqPdPKLcgnZx2J5QndO6pAy4BzpJnzQRdKuWmQVL2ePVWgNmR0AAJPryT nToXHxkNI00/ZI3nDzWDMHOLesbemqDlarWqO0YWEjcgE/IlReI4e6nq4yTqpO3u2tZD6ji2YE6/T EW8fRfGSoHTyc0zKCvgLuQp6ymWyfOP BGpNBdqAZ iBk2kSlbN0PA6mFL4bdNa53ga5pGSDrqZgpnfWBpVGtLSNjtyO0IHF/XgU3Aw5pI0/wCeiD7XvWufEuif90LszLQ2cpz6 gGnspzCGOZS75oDiAXRuHtGjh9UEtwHUfSA8XhP0M/ot/wapLASDsBI56LAcFpsd3dSi4hsl2XkZElp chbZwTfipSA2jRBPU3jMfNJAzHqSfkE iUXux0QR4cYMc0 thDQh3A/ZHY2BCAtd8AesIguNT5CfpK7d/Cm2TbzQOe/Gnmqvx9xGLa1qOB8Wzeux1CsV46IjzH6LIe2i4y02SdNvnqZQYrdYrWquJfUccxky4kJm4jl7orlxAYvJ3M q5K4lBS0lApTdp4dHD6 amsIxlzfC5uYHqdFXhvon1PEasBsjy0EoLLcWDbgAtDWb9NPkoO/w4UtRU1HQ80rh H1qknvMreeuqe0MFY2TUzOaPQoIyndNePvB44iZiR5lItpnVrY6/FP1T69t6bnAMY7ppGvsrVwt2cVK4zucWNn4eZHNBXuGcLdUeIBMEE6EifVW7GeH31G53AhzXiNCZZ5rX F EKVpRaxog7kwJPqpO6wtjgfCPbzQeaLY03VqmsZdNfLdS2E1m08zR8LCXQNQAdxHRL9pOAVLau qKYDDIJbsQVQX4k8OJB3ifOEFlxQ/Z3B1J33bzmjbJ1j6rROyjiRpeKckkgnXeVitS/c9mR0kTPpqpPgvGDbXdJ5Okwfmg9gNOi6meFVg m1w5gfoniAIIIIOEIZQuoICVKYKwzt9aQGQdAf5W7LF 36zJa10HKPaUGCIzWE7BFVl4UtO8kRrIPyQRTsOc1ucwBtrzKTtxGjp6wFqFxgjKmTOJDDOXkT5p5R4LtqjSXU2k8tSCPZBllw1mWcuV0xGkn5BSWF8OPqQQDO4WnYB2esNQeBob1Op RK0Sw4apUvhYJ9B9EGZYB2btcAa5MFslrZHPfRXBvCdpRYWNpAiNiMxnrqrSLB8Q3pl UpzRw2MxOpdCCjYTwbSzZssACToI20VywywDA0DonwtomBuANPJGpggzB6IC1qhDiBHJKB oHUA/ukakSSd0ag8T8ggpnaVZipbVWxMA/povMNanlJHQr1txHa97SqNbu/ReWeJLU07io09UEYCjUnkEHmCCiI9JkkDqQEHr7ge4zWtI9WNP8ApVhlVfgy3LbekwGMrGyf8oEKdFV3UHWEDxBN2XHxTySlKpIlAoggggCzbtutM9kT WVpKr/G9j31rUbHI/wg8elXzsxt85f1BCpV/b93Ucw/hJCvXZK056ro0GX95QaYMHzbGD0U9hnDuxJWZY3xVdVazqNv4GtGp1kmY0TSlf4xSaS24B6SZEfMIN9trQMAA/ZPmrzS3tHxamfFVpugwRpr9VbeGO1i4I/vNIFsxmaZj5INqXQVXOH KKFyPA7XopbEL0UmZzsN0D9cKzbFe0vIYpUc4G7iYHqqfd9sNdzi0Ckwa65ig3Zzh5IvdNPJYrw/xhcXLgPtlFszoSZ SutB2IMGZtRlZvSCJ9EFudbNnTReeO3TAxQuKdRo0qAg/wBQhb9hl86owZ2ZHcwVm3/yGss1jSqR/h1gP/00/ug89p3hVMurUw0EkuboPVNSFM8HEi7pEcnCUHqvhkxQaCDsOXknzBEb7k/RdwojL9U yoI0hP6A8IXTSHRGAQdQQQQcKQvKedhHUQnCRI6IPKvabw4 1unkgZHO0I1CtXZnZZbJ1SNXOd9NJVq7d8GL7YPYPhdmOnTdRnZZUFTD2tA1aXNPvugYF7KYe4CXzPqVS62H4jdvIaHkSYDSWhbK/g0v1Gkp1h3C9aiZaQgw1/ZxiU60Ha85CjL7B7q1cZa9sdNfovVFC0rEQ4wml3wdQqEOqAkzJkIM/wCwwVKveOqNIiIJESthvbRr2Fp5ptheH06ZIY0NHkIUkQgw/jjhW8Jc2k3MwnVujZHqFX7fsluKtEu8Las6SdIjaF6Nq0g7cBMalifw6IMNwzsTr5g6rWDQNTkEkHlutF4QwC6tpY r3lPkSfF5addlcKVo78RlO2UgEDWnQ5xqoXtBwYXeH3FHmWFzf62 Jn1AVnKYYpVa2m9ztg0k yDxfUaQ4g6EGCOh5hbH2SdnYqNF1cZmiZa3UTHMqu4Rwp9pvXlwJzVczYGkF3NehrWgKNuxjeQDNOXUoHeGs0J5TA9E SVCllAA2CVQBBBBAEEEECJdK6zRFIjfqg46IIziTDxWoPYRMgj1kLIezhxtL25tD8P JTnpMEfot05LEeOaf2TGaFUaNcS1x5eIRHvCDYreqCAnYjoqnhOIQQCVZ6FcEIHEJC6qBokpYFMruiHkAnQax1QOLXUSnCQtmAaBLoAuEIFAFAAF1clcJQdJVO7SLw07V7R8VSGCN/F/0rY96zbtJxdtOpQDxLQ7ORzOoj5xKCy8HcPsoUG GHOaJJGsqdNGSPyt/Xmm2C4sy5pB9IHLEagjy5p6W66IFaLp SUSdFpEylEAQQQQBBBBAVzZRcuyDnaoEkhAQjVZ52wYJ3lAVWwXU4dt0IM/RaLl90zxS3FWk9p1kEfRBmeD34cxjtdQCr1hVeQssok0QWE7Ej2KvfCl4HACUFvFVUDtF4s yZQHAOB1k7 UJ7xpxb9lBDBmdBjpPSV5/wAffd3lR1d7HkEncyB0iUGy8EdrdCse7uIpP5EnwO9CdlbcW49tKMDvGOcdgHD30XmrBuEa9eYAaf8A25 i0LhvsjqtIq3NVpj4Wb 8lBs2AYobhueIafh8x1UxCqmEPNMCmzZgj08k9/t3K4Nc0jMYBg7zG6CcXHJC2ug5HrGECdwVmtzhYvsRcHgFlPKIO2sSr5idyGtJJgBVHs/qZ61ap Z5I9JjX2QX 3t206YYwANAgAJamNEmw67eyWAQdQQQQBBBBAECgi5kCTna9f2SsiEQR/K7ImECZeYEa9V0M8glAEm90z9EGN9oYZRuw1 gqAkH/wBlHcIcRmnVyu1Exr05JTt48eR8xkPzJPILLcIxSoHtbO5CD0JxJhTLq2qEHxRIPPZYtR4RuHeEVXDXYl36BajwzixFIg6iE0eCXkhA04Y7JbkZKwvMuvww/X6q 0uEbkHW6kf5lV//ADyvaw00y8DQDbyUrYdqTHkNNOHHfUQEEpbcBuDgTfXO8loyZT6y0lT9fBGOAaXVDEakj32XMPxbvWhw2IlSTHaIGdC07vbUIuI3MCOsJ7UKrvEd0KcucYABKCndpnEfdUcjD948hoGkjedE 7LqbmjUSJjNymdp91m1la1cTvzUZJYw89oBOo67q9cLYw 1dUpmC1tQgxu35INZaEZMMOvA8AgyCJH 6foAggggCCCCAIlQIl06AD5hEbWlx6BAuBokzT2TSpiQZlDtyCU1/tsQTEDl5oJUlNL 7DBP/AOZUJc48JjmqjxvxMGW1VzXbyxu8ygyvtS4i 1Xb2tP3VIlrRrq6dSVUbPNmlu4BPsknukydzqfVOcLP3gHUEe6DVOC8RbVa0NImACOY6yFpNnw8wAHnv6rzXSvX29YPpmCPWD5FbLwZ2kUqrA2t4XgQd/ogv54XpP JoPr/Kbs7PLHMHdyMwMzJMpvacb27pDXT7wrFY4tTe0HMNUDqyw5lMZWiAnQakvtIRhcNQGqEALLe1LFmvc21pO 9cPFB1DZ5 0Ky8e8Y07Oi8zmqRDWjfXmsx4Fs3XVZ1zU8T3unMdwNTl9BKC/cA8Ni2pA8yNdtTp0Uf2mcPPosOIWmj2iLikNW1qfN5G2cdQtAtqWVoCd1aDXscxwkOBaR5HQoM47N JRXpgT4Hbby0iZErRmOIjWR9fdY3heGf2fe1beYa oalL03LQtesX5mNPkgeteCuyk6QRggOggggSufhUfc0jAA3OqlURwQUriS5dSIIEnbzUey4rZYybnf91d7nDm1HAvEwmmLWADHuaNcp2n9EGN45iDjXdTp6nmf2CpnHTKjBSaZhoPuVpXC3Dpq3LnOB0JOs9VV 2bBH0C15ktc4gGNPSdkGWpSiYIPmEmjMGqCYxOgXHNvoorMWnTQqfsXSyPl8k3u8OB11CCPpYjUb8LiNZ9T1U1Z8bXVPLDtiowYZ5n56JalgjjtqPUBBNf/Yt4Xf4kDMD5wnd12oXeopOyzz56 nNRtrws07kn6fqrPhPClIQGtmd5k6zyKCFwiyr3bg6o5zi9wzE/Eeny3W7cG8OMt6QHOAfomHDWACmASACI8uqulI6gcoCBVjU4Ymb6xBOxAPVLC41iD6oKl2j4QHsZXA8dNwIPlIJU5gFbNSB6wfolcYrUzSe2o4NBB1cQBt1KrdvxbaUKbWhxqOA2YJ/1GArRS1u0MsmbHjjd7RC6CmjKj4fxrWr1206NAFsFzgXjvMoMSNMqsWG1atSo6o7NTZHdtpPaA6QTmqHXSTIHUAHmptjtXuri4mmX2JYLsrgXYVG0OopRlyESACK9gIIOxR0EEPZYY2k5xaIkrPe360L7FhA1bVB9wtWeVWO0DC /s3NiSIMackHlB1k5L29kQ4Srxc4Dvp gTb zOoj2QRttSjlHzToUJ0Sv2LePqlqbIhAhQsuoUxaYcPkR0Qtrcu81NWtuRvMeamKzPhGwtcN6BWzh7CPECRP/AGoalcsbEkk6nQbgAkw46HY7FS9TiCrb0mOFINa8nV5OcAZTOUabEkTKvXFe3hzZOMw0312ubGACIPKPKE3uMct6J 9qtaYAy7uPLRokqqXl0 vUYypUrsY6lnIz5Wue45mU87QGzk1gekqMfdUKJOneGQzxBr3FjahBBcQWjNTdBjnT81rXh58uXL8R1G6xr6rQ/jJrnBtGi92dwOd8U2BoMF0mZj5KPr43dVC4OrCgJy/d0w4k96aJkudo0GDPRwKgTixc3KylmgeMPl7CxrCycg EEZXHXcKLurl9Qkud8U6CQ3WJEeeVvsOi3rgh5 bj7THWft0J3Feo5zu9c5xBIlxzajTmkGBKZdIUxw7gHfy99QUqIOUvcYk/lZPPb3XTMxSvV51aXy31HWR E8Z z1iCzP3mVkgw5uoHT Eq/jG67x/3nhNUGNDlaHeJrXDlAhPrtlth/eCke r1PgcchFIREg8j9VTADp15 c6fqsYpW8zaYdlst8ERii3WPk3mlXJk9BKXt3ktkqOoMOQb/CJ9lJW48IXmTGpl9RX2wUQXMy7KJBcK6uOQFyyiPpAiCJBRwUV7oQVzF Fqb5LQAqbiHC2UnYrWAUwvLYGSgxm5wUjkmNfDI1Ws3Vgw9dVX69uxwlwplmgPi8TQXFoc8Aaaj6q1I3LPJflhXsDsKTmvzuLCC1g8bafxDR2ZzSJmAApNthQDg54yuDQXNe/7rMC m8NjXSowc/x8oUMcReHudTe5jTp4dPCNgU0eDuZ18QJ5g816VcOpfL5uN5/1 qxVMYZSOSl42Nc8sAjLlLmvaJd4pa4VG bSoq/xI1GlpptaC8PJEl5LW5GzJicmhgJgT5Spuhg7HvoUmvLnVR3jjsGM2E9dWnXkr8ta9ZYerlydKhf0XPod457n Ck C4kavfTfA5ahihYhWK4tn0Cy2qFrnPY6mQ0yB3lVr2CdNtfdRYwx7qJqggw/usn4yTo2Gj1Cmlo1P8LZsdrWiIjr5O6Vs hUNNtQZnUHmpkggDK92SSOjWn/ADKGVp yMa2u6pWZTmLcxrUJZSZ4ROgaXAg6AmN1XLS1fUe2nTbme4xA19ZjYDqopPeZRkxTHLEefBOmwuIAEkkADmSTACu19gdtVY3  MZToNFMt0LWPPxEmRqTz8k2w/hCtb1mVqpo91TOdzsxIAG41A180lU4jtWBzKdkx1Nz833jz4omHbH5BZ3tNvZ HVhx1xRPrRrfz3 ERjuEtt3tDHtqMe0ua5oEQDB qLw9Z97c0mdXgn0b4jHsUhiV6az87gGgDK1rdGMaNmt8grdwNhL2N 0EEF4hgI1y/mjz/RWvf08XXuxwYIzcRqnthojWrqi7eq8/EU81XlPrhKr4zjqg2vJ9Br7JQ0ZJJ5pOnQMHqUBReCPiEz1CFbEWgkSDptIndQN/hL3h241O2iR4bwLI5zngkgSJJJQWYVgSB1CUp6yQdk1jQHnsn1FkBAj9pnb0R3jM1NpyOc NJhB10B8MwfLmgTdbnbny5Kq4vSouF1RpjLXyNcRlympDs3hP4ueytb5ILm6vEwDt5T5KnXFe7p93UvH05LwymxlNjnlx6OcDkEeq1xOTi53Xl1334UQhTPE1i6lUptO3c0o TQHfWT81J0LJ91iD8zQ2lRd4yBA8Pig/mJPPorXc21viNBj4/MGvEBzNYPyMDT0XZfPqYnTw8Xw b0tWO  m/Ou7PXYM49 WmDScAKZ/xHhxIBaOekeqlGNoUiadeo5uRlKm5jB4n6ue9geNQ0FzZgj4VaxZ3bGBrH25cGgCs9rxUgaCQJkx5qCo9n9R5Lqlw2SSSQ0uJJMkySNfkq tW/u6Np4LJTXp13Pn5Ke se8ziZz5gXGXQCC2T8lY2cTUQM1K0Y24d MAHx83hoG p91ZLPs/tm6vc p6uAb7NATitfYfYiGimHj8LBmeeW 4 aWzUvqIjekYuDzYtze8Vif90U3B Drmuc1QGk0yS948bp10ZvO 6k8TvbexpmhawazhD6sgloPOevQBMsd43q1hlp/dMPnL3ep5D0UPY4HcVh93SqGT8R8I9S5yvETM7yTqPkytelJ5eGibT5t/S22PC393oOrXL2tJa pTe4926YIZqdD qh PbOhSrNFENaSyXhuw1hpjYHdTdDhK7rU20rm4AptM5GjM7oAXFTWH8HW1I5yHVHzIdUOaDyhuw9lh6sUnc227Z4S2WnJWnLHTrM9fsqXCfCD6xFSsMtIahpmX9J6N/X0WnMYIiNBoB0QC6CscuWck7l6HC8LTh6ctf3lwUh0RoXUFk6gQQQQCEk7dKpMtQc7sFdDdZlGa1dAQJtpRPOU3q0nMktGYflmPZPUEECXmSR4NIgzCa4owQ2o8Nd3cvGkwY39VZH0WncSmd7RDROWW7OHl1Tat681dKbfi5rUmtpxSNVri5oLXF5HMuGoBEKq213d2FQt8THESWuEtI6jqtOp4YGMf3AbD2kAt0cDEA69OirFxw5VuhTpvMd1ILy41Hmd5JA06Lpx5oj3Q8viuFvM89ZnmjsYjtCrgAGlTMCJGePZF/wDN7uo3LSptE6eFrnn9SFLu4Kt6JBOZ56lxieeg0U9YYdTDAGuDHEyA0wd4VrZMMdqppw3F2iPUyaUT7JiFxPevNNsTDnZRH9DFI23ArG0s9V7iTENb4QSYEyZPmrU20Mvc/UN8P9XQ/wDOqWYHVSHOaQ1p8I6rKc9vHRtX4fi3u 7T pLDcEoUB4KTc2gkgFxMDmVLd44ASASeiSd1OkuB9kHS7L6LKZme7srStY1WNFjXjcapQPESU2uDr6N/2StQQyPRQuUFRvVGa4HZIVWiAOpATdwAGn5iEEigmYfLhB0TsIOoIIIAggggCCCCAIIIIAuOErqCCPfZuYc1MxzLeRSVOu0ulwyOylpnYz5qUKJWotcNQCiNIKtQczfYnQzIPmu2lAOkuJAbr/sj2ri4PadQJIHSCYhF/BSHJzjPnrCJPKTDWMkQwbDr5qSaIEBcYEZAIRWsARkECb6IKI620IlLoIEHUiY12KSNE6J4gga0KRB2TkIBdQf/2Q==)
اولین عملیات لشکر بود که بعد از فرمانده شدن حاج مهدی انجام می دادیم. دستور رسید کنار زبیدات مستقر شویم. وقتی رسیدیم، رفتم روی تپه ی کنار جاده. قرار بود لشکر کربلا، سمت راست ما را پر کند. عقب مانده بودند و جایشان عراقی ها، راحت برای خودشان می رفتند و می آمدند. رفتم پیش حاج مهدی. خم شده بود روی کالک عملیاتی. بی سیم کنارش خش خش می کرد. موضوع را گفتم. نگاهم کرد. چهره اش هیچ فرقی نکرد. لب خند می زد. گفت:«خیالت راحت. برو. توکل کن به خدا. کربلا امشب راستمونو پر می کنه» از چادر آمدم بیرون. آرام شده بودم.

[=B Mitra]ظرف های شام، دو تا بشقاب و لیوان بود و یک قابلمه. رفتم سر ظرف شویی. گفت«انتخاب کن. یا تو بشور من آب بکشم، یا من می شورم تو آب بکش.» گفتم «مگه چقدر ظرف هست؟» گفت «هرچی که هس. انتخاب کن.» شهید مهدی زین الدین
منبع : کتاب زین الدین

چند روزى بود كه براى ماءموريت به لشكر 17 رفته بودم . شب اول را بنده در حسينيه خوابيده بودم . در حالت خواب و بيدارى بودم كه ديدم عظيم رزمندگان مشغول نماز هستند. آن قدر جمعيت زياد بود كه فكر مى كردى نماز جماعت است . اين نمازها و التماس ها تاءثير عمده خود را از فرمانده شهيدان آن لشكر گرفته بود.شهيد بزرگوار زين الدين آن چنان مخلص بود كه بر روى نيروهاى زير دست اين گونه تاءثير گذار بود. به طورى كه نمازهاى شبانه اين لشكر در آن موقع زبانزد شده بود.
منبع : نماز عشق - راوی:نعمت الله عباسى

توی تدارکات لشکر، یکی دو شب، می دیدم ظرف ها ی شام را یک شسته. نمی دانستیم کار کیه. یک شب، مچش را گرفتیم. آقا مهدی بود. گفت «من روزها نمی رسم کمکتون کنم. ولی ظرف های شب با من» شهید مهدی زین الدین
منبع : کتاب زین الدین