جمع بندی نفس پرستی و مقام

تب‌های اولیه

11 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
نفس پرستی و مقام

آیا دنبال محبوبیت و با ارزش بودن و مقام بودن نفس پرستی هست؟! منظورم اون بیماری که در بین آدما هست بزرگ نشون دادن خود!!
یک میل بی خود یک تناسب بی معنی!! اگر ارزشی درون فردی هست از اون استفاده میکنه چه معنی داره به تظاهر و مقایسه و حس بزرگی؟!!

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد اویس

محمد حسین رفیعی;965833 نوشت:
آیا دنبال محبوبیت و با ارزش بودن و مقام بودن نفس پرستی هست؟! منظورم اون بیماری که در بین آدما هست بزرگ نشون دادن خود!!
یک میل بی خود یک تناسب بی معنی!! اگر ارزشی درون فردی هست از اون استفاده میکنه چه معنی داره به تظاهر و مقایسه و حس بزرگی؟!!

با عرض سلام خدمت شما برادر ارجمند
علاقه مندی به محبوبیت و حس با ارزش بودن در جامعه فی نفسه ایرادی نداشته و جزء رذائل نفسانی به شمار نمی رود بلکه چنین میلی ذاتا در همه انسانها نهفته شده است خصوصا آنکه در روایات، یکی از فوائد بندگی خداوند، محبوبیت در نزد عموم مردم ذکر شده است. به عنوان مثال پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله می فرمایند :
إذا أحَبَّ اللّه ُ عَبدا مِن اُمَّتِي قَذَفَ في قُلوبِ أصفِيائهِ و أرواحِ ملائكَتِهِ و سُكّانِ عَرشِهِ مَحَبَّتَهُ لِيُحِبُّوهُ، فذلكَ المُحَبُّ حقّا(1)
یعنی هرگاه خداوند بنده اى از امّت مرا دوست بدارد ، محبّت او را در دلهاى برگزيدگان خود و جانهاى فرشتگان و ساكنان عرش خود بيفكند تا او را دوست بدارند. اين است محبوب حقيقى .
اما اگر این میل به محبوبیت تا حدی فراتر رود که تبدیل به دنیاطلبی و خود پرستی شود و به طور کامل ملاک ارزشمند رضایتمندی خداوند را تحت الشعاع قرار دهد به یکی از رذائل نفسانی تبدیل شده و اوصافی چون تکبر و خودخواهی و دیگر هواهای نفسانی و تقویت ابعاد حیوانیِ انسان را در پی خواهد داشت و بدین وصف انسان از درگاه الهی دور خواهد شد چنان که امام محمد باقر علیه السلام می فرمایند:
الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ یومَ القیامَةِ(2)
یعنی دورترین مردم از خداوند عزّو جل در روز قیامت سرکشانِ متکبّر هستند.

پینوشت:

  1. بحار الأنوار: جلد۷۰ صفحه۲۴حدیث 23
  2. ثواب الاعمال(ترجمه حسن زاده)ص688

سلام ممنون از جوابتون ولی
محبوبیت که در راه خدا کسب میشه و خدا میده آیا در روان انسان بصورت کلمه من محبوبم میشود؟! بنظرم خیر
اینکه انسان برای محبوبیت و بفکر محبوبیت باشه و زندگی کنه بنظرم رذیله بزرگی میشه!

محمد حسین رفیعی;967096 نوشت:
سلام ممنون از جوابتون ولی
محبوبیت که در راه خدا کسب میشه و خدا میده آیا در روان انسان بصورت کلمه من محبوبم میشود؟! بنظرم خیر
اینکه انسان برای محبوبیت و بفکر محبوبیت باشه و زندگی کنه بنظرم رذیله بزرگی میشه!

سلام برادرم
عبارت شما مقداری مبهم بود و بنده متوجه منظورتون نشدم

سلام..منظورم اینه که مثلا یک انسان متکامل مثل پیامبر آیا ذره ای این حس رو داره که برتر و بالاتر از دیگرانه؟!

محمد حسین رفیعی;967096 نوشت:
سلام ممنون از جوابتون ولی
محبوبیت که در راه خدا کسب میشه و خدا میده آیا در روان انسان بصورت کلمه من محبوبم میشود؟! بنظرم خیر
اینکه انسان برای محبوبیت و بفکر محبوبیت باشه و زندگی کنه بنظرم رذیله بزرگی میشه!

با سلام و عرض ادب و احترام

انسان هر عملی رو با نیت انجام می ده

اگر نیت از کسب محبوبیت لقاء الله باشه فضیلت

و اگر نیت از کسب محبوبیت شهرت و یا تکبر و در واقع خود پرستی باشه رذیلت هست

دریته نیت مهمه..منظور.من اینه که آیا انسان کامل درونه خودش حس برتری نسبت به دیگر موجودات رو داره؟!

محمد حسین رفیعی;969299 نوشت:
دریته نیت مهمه..منظور.من اینه که آیا انسان کامل درونه خودش حس برتری نسبت به دیگر موجودات رو داره؟!

با سلام

انسان کامل خودش رو واسطه خدا با بندگان خدا می دونه نه برتر از بندگان خدا ...

خود برتر بینی همون حسی که شیطان داشت ، زمانی که به انسان کامل سجده نکرد...

این دو احساس تا زمانی که فرد به این نقطه نرسه قابل درک نیست ...

محمد حسین رفیعی;968558 نوشت:
سلام..منظورم اینه که مثلا یک انسان متکامل مثل پیامبر آیا ذره ای این حس رو داره که برتر و بالاتر از دیگرانه؟!

انسان کاملی همچون نبی اکرم صلی الله علیه و آله وسلم که در قله کمالات انسانی قرار دارد از داشتن چنین انگیزه هایی برای ارتقای معنوی مبرا هستند منتهی این بدان معنا نیست که اگر انگیزه فردی برای دارا شدن خصال انسانی، محبوبیت و امثال آن باشد رذیله اخلاقی به حساب آید. همچنان که اعمال نیک مراتب گوناگون دارد نیات نیک نیز داری مراتب گوناگون هستند و نمی توان همه را در یک مرتبه دانست مسلما نیتی که صرفا برای رضایت خداوند باشد فراتر و باارزش تر از نیاتی است که رنگ و بودی دنیوی در آن باشد.

سوال:
آیا دنبال محبوبیت و با ارزش بودن و آرزوی مقام داشتن نفس پرستی است؟

پاسخ:
علاقه مندی به محبوبیت و حس با ارزش بودن در جامعه فی نفسه ایرادی نداشته و جزء رذائل نفسانی به شمار نمی رود بلکه چنین میلی ذاتا در همه انسانها نهفته شده است خصوصا آنکه در روایات، یکی از فوائد بندگی خداوند، محبوبیت در نزد عموم مردم ذکر شده است. به عنوان مثال پيامبر اکرم (صلى الله عليه و آله) می فرمایند :
إذا أحَبَّ اللّه ُ عَبدا مِن اُمَّتِي قَذَفَ في قُلوبِ أصفِيائهِ و أرواحِ ملائكَتِهِ و سُكّانِ عَرشِهِ مَحَبَّتَهُ لِيُحِبُّوهُ، فذلكَ المُحَبُّ حقّا(1)
یعنی هرگاه خداوند بنده اى از امّت مرا دوست بدارد ، محبّت او را در دلهاى برگزيدگان خود و جانهاى فرشتگان و ساكنان عرش خود بيفكند تا او را دوست بدارند. اين است محبوب حقيقى .
اما اگر این میل به محبوبیت تا حدی فراتر رود که تبدیل به دنیاطلبی و خود پرستی شود و به طور کامل ملاک ارزشمند رضایتمندی خداوند را تحت الشعاع قرار دهد به یکی از رذائل نفسانی تبدیل شده و اوصافی چون تکبر و خودخواهی و دیگر هواهای نفسانی و تقویت ابعاد حیوانیِ انسان را در پی خواهد داشت و بدین وصف انسان از درگاه الهی دور خواهد شد چنان که امام محمد باقر (علیه السلام) می فرمایند:
الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ یومَ القیامَةِ(2)
یعنی دورترین مردم از خداوند عزّو جل در روز قیامت سرکشانِ متکبّر هستند.

پینوشتها:


  1. مجلسی، محمدباقر (1111ق)، بحارالانوار، تحقیق محمدباقر بهبودی، بیروت، داراحیاء التراث العربی، 1403ق. جلد۷۰ ، صفحه۲۴،حدیث 23.
  2. صدوق، محمد بن علی(381ق)، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، تحقیق سید محمد مهدی موسوی خراسان، قم، الشریف الرضی، 1368ش، صفحه 222
موضوع قفل شده است