درس هائی در باب معرفت نفس (مهم)

اما علت خواب ترسناک؟

به نظرم هر مدل عیبی که ما در این دنیا داریم در آن عالم یه صورت زشت و قبیح و ترسناک به خودش میگیره

و تو عالم خواب هم با توجه حالات نفسانی ای که داریم ممکنه این معایب به صورت های متفاوتی خودشون رو به ما نشون بدهند!

(یعنی در واقع یه جور به ما می خواد بفهمونه یه جای رفتارت دچار اشتباه هست)

گرچه آغاز این خواب های ترسناک همراه با استمرار دستور العمل تفکر به ما میفهمونه که دار دروازه آروم آروم رو به ما باز میشه ...

با پاکسازی خودمون احتمالاً این خواب های ترسناک کم رنگ تر میشن و روح سبک تر و شفاف تر میشه تا جایی که توان پرواز میابه ...

ما هیچی در ذهنمون نیست ... ما قبلاً نه چیزی دیدیم و نه چیزی شنیدیم ... همین حالا با قدرت ذهنی بالا به دنیا اومدیم! (به نظرم اینطوری گفته بودند)

ما قبلاً نه چیزی دیدیم و نه چیزی شنیدیم

سلام و عرض ادب
به نظرم وقتی با اجرای دستور تفکر در بیداری،تلاش میکنیم نفس رو به واقعیت خودش آگاه کنیم ،در واقع داریم نفس رو وادار میکنیم که توجهش رو از شلوغی ها و مزاحمت ها از هر نوعی که هست برگرداند.نه اصوات بیرونی هست نه حتی جسم خودمان و نه حتی هیچ فکری در ذهنمان. پس نفس فقط و فقط به خودش توجه میکند.پس از چند روز از گذشت این تمرین ،حالا در حالت خواب که نفس از بدن فارغ میشود و دغدغه کمتری برای تدبیر بدن دارد،این روند توجه به خود را ادامه میدهد و فرصت می یابد که به نوعی به خود یابی بپردازد و عواملی که در عالم بیداری رهزن او هستند را کشف میکند و به صورت حیواناتی که به او حمله میکنند یا سرگشتگی در راههای تو در تو و بی پایان مشاهده میکند.
همانطور که بدون اجرای دستور العمل تفکر هم گاهی خوابهای این چنینی میبینیم که شاید نشان از علاقه نفس برای سیر در حقایق باشد .ولی با این تمرین در واقع نفس را به درون این مسیر هل می دهیم.

ما به دلیل این که سالیان درازی با دنیا از طریق قوای حسی در ارتباط بوده ایم آنچنان به آن وابسته ایم که گویی همه دار ندار ما همین است. هرگاه بخواهیم این عادت را کنار گذاشته و از دید نوینی به جهان هستی بنگریم که از راه شناخت خود و رهایی از دنیای محسوسات می گذرد بسیار برایمان ترسناک و زجر آور است.
این تمرین گویی به ناخوداگاه ما می فهماند که آنچه ما در اثر استمرار و عادت، هستی خود می پنداشته ایم به راحتی قابل انقطاع است و حقیقت وجود ما چیز دیگریست. از این رو در خواب قوه خیال عذاب و سختی و وحشت از ترک این عادت بزرگ را بصورت خواب های وحشتناک برای ما ظاهر می کند.

به گمانم کسی که موفق به تطهیر قوه خیال گردد در بیداری مردم را با صوری که در نفوس آنها غالب است دیده

و به تعبیری چشم برزخی او بینا می گردد.(شاید)

گفتم: طاقت ادامه دادن به این وضع را ندارم! گفت: امروز به قصابی محل مراجعه کن و گوشت گوساله ای بخر و بگو در حیاط خانه در فضای باز آن را بر روی آتش کباب کنند و بعد نوش جان کن!

به نام خدا

استاد گرامی عرض سلام و ادب

با این همه دقت که در صراط سلوک هست،(یعنی حتی حسرت بچه ی همسایه و میل او به جهت استشمام بوی غذا حجاب باطن می گردد) و این همه موانع باطنی بخصوص در این زمانه وا نفسا

حقیقتا چه باید کرد؟

سلام، وقتی دوست مون جناب عقل فعال واژه «لطافت» رو به کاربردند ذهن ام رفت سمت ماه مبارک رمضان ...

عزیزی میگفت: آنقدر در خودتان و عالم تفکر کنید که داغ شوید آن هنگام که روشن شدید تازه به راه میافتید ...

من اون متن استاد رو سریع خوندم یه تصوری در ذهنم ایجاد شد برای همین تازه فهمیدم استاد از به کار بردن یک اصطلاح مفهومی رو در ذهن شون بود که اون اصطلاح مفهوم دیگه ای رو در ذهن من ایجاد میکرد

استاد لطفاً توضیح بفرمایید در گام بعدی عموماً چه رویدادی ممکن هست حادث بشه؟

به نام خدا

با سلام و عرض ادب

استاد بزرگوار آیا این خوابهایی که فرمودید بعد از این نوع تفکر دیده می شود کلیّت دارد؟

یعنی یک قانون است؟

و یا بر حسب صفا یا کدورت نفوس خواب بینندگان متفاوت است؟

با سپاس

با سلام خدمت استاد بزرگوار
در مورد سوالی که مطرح شده سعی کردم این تجربه را برای خودم داشته باشم ،اما فکر میکنم به محض اینکه اعضای بدنم به آرامش رسید به خواب رفتم و دیگر متوجه چیزی نشدم ،در کتاب عالم عجیب ارواح نویسنده کتاب عنوان کرده بودند که با سعی و تلاش باید این تسلط بر روح را پیدا کرد ، یعنی بتوان متوجه حرکت روح و اینکه وارد چه عالمی می شود و یا در سطح بالاتر کجا می خواهد برود شد .
بنده قبلا در جایی دیگر روشی مشابه این نظریه خوانده بودم مبنی بر اینکه آرام آرام از سر و فکر و ذهن شروع کرده و تا نوک انگشتان دست و پا ادامه داده و به خود تلقین کنم که خستگی را از وجودم خارج می کنم و به این ترتیب آرام آرام احساس معلق بودن در فضا یا روی ابرها و یا روی آب بودن را به خود تلقین کنم و به شرایط آرامش فکری و روحی برسم .
بارها هم زمانی که از نظر فکری و جسمی خسته بودم با این روش خیلی سریع به خواب رفته ام .
اگر بنده برداشت درستی از این دو موضوع داشته باشم ،کاملا با هم متفاوت هستند اولین راه مسیری برای تسلط بیشتر بر فکر و نفس است و راه دوم مسیری برای غفلت از خود و دوری از جسم و روح و فکر خسته .
در مجموع فکر می کنم قصد و نیتی که برای داشتن این تجربه داشتم اما نتیجه ای برایم در بر نداشت نشانه ضعف و کوچکی و ناتوانی روح بنده باشد .
جناب اویس آیا برداشت درستی داشته ام؟
آیا موضوعی که بابت تسلط بر روح یا نفس مطرح شد عملی است ؟یا اصلا راه درستی است ؟

در واقع در یک شرایط کاملاً آرام و راحت به پشت دراز میکشیم و در نهایت چشم ها رو میبندیم ...

من در اون شرایط تنها متوجه میشم وجودی من رو آفریده و در این موقعیت قرار داده ...

من کسی رو نمیبینم ... سیاهی مطلق ... یعنی هیچکی اونجا نیست؟ !!!

من چیزی نمیشنوم ... سکوت مطلق ... یعنی هیچکس نیست که حرف بزنه؟ !!!

منظورم رو متوجه شدید؟ ... چه طور بتونم جواب سوال ها رو بدم در صورتی که نه میبینم و نه میشنوم تا بتونم به جواب سوالات ام برسم ...

به نام خدا

با سلام و عرض ادب

استاد گرامی مراقبتی را که به نقل از جناب ابن سینا فرمودید،اگر در تمام طول روز در جهت حفظ و کنترل طائر خیال داشته و به محض ورود افکار مزاحم آن را مصروف به تفکر در

اسماء و صفات الهی و توحید گردانیم،چه آثاری خواهد داشت؟

اولا اشکالی که در تفکر شما هست این است که درصدد رسیدن به جواب سوالهایتان هستید و این اشتباه است. زیرا غرض از این تفکر ترک همه پاسخها و جواب ها است به تعبیری ما میخواهیم در حالت تفکر در پایان هر علم و آگاهی و دانسته ای، به جای نقطه، یک علامت سوال بگذاریم مثلا تا کنون میدانستیم که دست و پایی داریم و حال می گوییم دست چیست؟ پا چیست؟ ووو
توجه به این نکته مهم است که ما در حالت تفکر در پی یافتن پاسخ نیستیم بلکه در پی طرح سوال و خروج از عادتیم.
نکته دیگر اینکه اتفاقا غرض اصلی تفکر این است که شما در عین حالی که چیزی نمی بینید و چیزی نمی شنوید و از شنیدن و دیدن غافلید به یک حقیقتی که به نام «من» میشناسید واقف و معطوف شوید و به آن حقیقتِ «من»، بدون وسایطی چون دیدن و شنیدن و راه رفتن و خوردن و آشامیدن تقرب جویید.

یعنی حتی حسرت بچه ی همسایه و میل او به جهت استشمام بوی غذا حجاب باطن می گردد

نخوردن غذا ی بازار بود

موردی را که استاد اشاره فرمودند،در فضای باز کباب کردن گوشت ظاهرا مربوط به شبهه ناک بودن غذا نباشد.

سلام
شاید در نخوردن غذای بازار ،منظور همان بوی غذا باشد که هزار و یک گرسنه و فقیر ممکن است استشمام کنند.... و این هم یکی از مصادیق شبهه ناک شدن است.نه؟

شبهه ناک بودن به لحاظ فقهی تعریف خاص دارد

سلام.
همان شبهه ناکی هم بقدر خودش اثر منفی دارد.

شبهه ناک بودن به لحاظ فقهی تعریف خاص دارد.

و تاثیرات باطنی قوی در کدورت باطن

اگر ماحصل تفکرتان، خواب آلودگی و به خواب رفتن شد حتم داشته باشید که دستور العمل تفکر بدان نحو که گفته شده است محقق نگشته است زیرا تفکر کردن مانند شخم زدن مردی هشیار و سرحال است. آنکه در شرایط تفکر گفتیم که باید حالتی اعتدالی بر بدن شخص حاکم باشد از جمله مقتضیات این حالت اعتدالی، یکی آن است که شخص خسته و خواب آلود نباشد .

تفکر میتواند تو را به آب حیات جوشان معرفت الهی رهنمون سازد به شرط آنکه آداب تفکر را خوب بدانی و آنگونه که شایسته است عاملش باشی، چرا که بین تعقل و تخیل تفاوت بسیاراندکی است و انسان چه بسا ساعتی را برای تفکر و تعقل در خلوتی بنشیند اما حاصل خلوتش جز تخیل و سفر در خاطرات گذشته و مرور حرفها و کارهای آینده و گذشته خود و دیگران نباشد. این تخیلات نه تنها کمکی برای معرفت نفس نمی کند بلکه او را از تعقل و تامل در حقایق باز می دارد چرا که تعقل با تعلق سازگاری ندارد.

من كيستم؟ من كجا بودم؟ من كجا هستم؟ من به كجا مىروم؟ چرا آمده ام؟چرا گاهی شاد و گاهى ناشادم، چرا از أمرى خندان و از امري ديگر گريانم؛ شادی چيست؟ اندوه چيست؟ خنده چيست؟ گريه چيست؟می بينم، می شنوم، حرف میزنم، حفظ می كنم، ياد می گيرم، فراموش می شود، ضبط می شود، احساسات گوناگون دارم، ادراكات گوناگون دارم، میبويم، می جويم، می پويم، ردّ می كنم، طلب می كنم؛ اينها چيست؟ چرا اين حالات به من دست می دهد، از كجا می آيد؟ و چرا می آيد؟ كيست اين معمّا را حلّ كند؟! چرا خوابم می آيد خواب چيست؟ تشنه میشوم آب میخواهم تشنگی چيست آب چيست؟ خواب مىبينم خواب ديدن چيست؟ بيدار مىشوم بيدارى چيست چرابيدار میشوم چرا خوابم میآيد نه آن از دست من است و نه اين؟!

چقدر برایم جالب بود،این دقیقا و عینا،جزء به جزء همان چیزهایی بود که در کودکی اگر دردی داشتم راجع به آن فکر می کردم و در بعضی مواقع به کلی آن درد رفع می شد!!!!!!!

فعلا بهتر است در همین گام تامل بیشتری به خرج داده و به مشاهده ملکات نفسانیتان اشتغال یابید زیرا مشاهده ملکات، خود چراغی برای گام های بعدیتان است...

با عرض سلام و تشکر بابت پاسخ های زیبایتان

با مطالبی که بیان شده (البته اگر باز هم بنده حقیر اشتباه متوجه نشده باشم )ما دنبال ارتباط خواب های مختلف بعد از چنین تفکری با نوع زندگی مان هستیم ،و نیز ارتباط این خواب ها با اعمال و رفتار روزمره.
می خواستم بپرسم که اصلا اتصال این تفکر با این خواب چگونه است ،حد و مرز این دو حالت چیست ؟ گاه ممکن است بدون هیچ تفکری این خواب ها به سراغمان بیایند،آیا این خواب های اتفاقی جنبه تنبه و بیداری روحمان را ندارند؟و در نتیجه تلاش برای داشتن چنین حالت و پرسیدن چنین سوال هایی از خود جنبه خود آگاهی و یا خود تنبهی ندارد ؟
اصلا آیا این نوع اندیشیدن (با توجه به مثال جناب عالی مبنی بر شخم زدن )به معنی آماده کردن زمین روح برای پاشیدن بذر خود آگاهی و از آنجا رسیدن به خدا آگاهی نیست ؟
حال آیا این بذر ها سوال هایی است که قرار از خود بپرسیم و یا خیر این سوالات فقط همان زیر و رو کردن نفس و زمینه آمادگی او هستند و بذر ها چیز های دیگری هستد که باید منتظر مطرح شدنشان در آینده از طرف شما باشیم ؟

... فکر می کنم لازم باشد کل مطالب تاپیک را یکبار دیگر مطالعه کنم ...
استاد بزرگوار لطفا در مورد مرز تفکر و تخیل و این خواب ها بیشتر برایمان توضیح دهید .
با تشکر

«در ساعتی از شب از همه کناره بگیر و در تاریکی مطلق به سکوت نشسته و پیرامون حقیقت وجودی خود به تفکّر بپرداز.

یعنی در یک سکوت محض، سرت را خم کن و روی مشتت بگذار و در آن تاریکی از فکر هر چه این و آن است بیرون بیا، به طوری که هیچ گونه صدایی اعم از تیک تیک ساعت و صدای جیک جیک پرندگان و غیر آن و هیچ گونه شکل و رنگ و بو و اندازه ای و حتّی هیچ خاطره و حادثه ای از گذشته تو را مشغول نکند،

در آن هنگام اگر خوب از هرچه بیرون ذات تو است انقطاع یافته و حتّی از ظاهر اعضاء و جوارح خود نیز گذشتی و غرق در اندرون ذات خود شدی، خواهی دید معنای حقیقی زلزله چیست ...»

جلد اوّل شرح دروس معرفت نفس ، استاد صمدی آملی

بعد از این زلزله هست که ما می تونیم به مشاهده ملکات نفسانی خودمون بپردازیم؟

و سوال اصلی:

آیا آن هنگام که کاملاً در وجود خویش غرق گشته ام دیدگان وجودم ملکات نفسانی ام را به عینه مشاهده خواهند کرد؟ (نه در خواب بلکه در همان حالت) (من فکر میکنم بله، آیا درست متوجه شدم)

با عرض سلام به استاد و همراهان محترم تاپیک

با سپاس از مطالب گرانقدر استاد اویس؛

بنده هم سوالی داشتم، من به راحتی میتوانم روی هر موضوعی تمرکز کنم. وقتی ذهنم متمرکز هست حتی صداهای اطرافم را هم به سختی میشنوم....گاهی اصلا نمی شنوم.

در مورد تفکر در حقیقت وجودی خود هم شاید حدود یکی دوسال پیش بود که خیلی جدی پیش میرفتم. گاهی نصف شب خود به خود از خواب بلند مشدم. اصلا خواب زده میشدم. مدام به خودم و دنیایی که قرار است روزی واردش بشوم فکر میکردم. تمرکزم بیشتر در مورد آخرت بود و خدایی که هیچ از او و ذاتش نمیدانم! البته تفکر بنده نشات گرفته از هیچ کتاب و استادی نبود و کاملا سرخودانه بود.
خوابهایم هم متاثر بودند...خواب های آرامی نداشتم در کل....

اما نتیجه ای که حاصل آمد: تضعیف روحیه...عدم تغییر و تحول از نظر معنوی و اخلاقی در من و حتی پس رفت...ایجاد اضطراب بی دلیل و ترس بیش از حد از خداوند!

من متاسفانه یک تصویر ذهنی بد از تفکر روی خودم و خدا و انقطاع فکری از دنیا دارم که اصلا دلم نمیخواهد دستوراتی که دوستان در اینجا امتحان کرده اند را امتحان کنم. وقتی کمی توی خودم میروم سریع مشغول به کاری میشوم که حواسم پرت بشود...یک حالت ترس دارم از تفکر روی چیزی که از آن هیچ نمی دانم!!!
ایراد کار بنده کجاست؟

اول و دوم اینکه در صراط خودشناسی یکی از مهمترین لوازم، آگاهی است و بدون آگاهیِ لازم، قدم گرفتن در این راه خطرناک است. بر همین اساس است که پیشگامان توحید و پیشوایان تهذیب نفس، علم را امام عمل خوانده و همواره بر ضرورت فراگیری دانش و معرفت تاکید نموده اند. تا زمانی که انسان به سلاح معرفت مجهز نشده، عزم پیکار در معرکه ی عادات و تعلقات، ناصواب بوده و چالشها و گردنه های پر آسیبی را درانتظارش خواهد بود. لذا بدون سابقه ی علم و آگاهی، به ناگاه عزم جدی یافتن و امتحان این شیوه نمودن، آن هم بدون استادی که راهنمای طریق باشد بدیهی است که فزاینده ترس و پیدایش ناآرامی و تضعیف روحیه خواهد شد. پس از جمله لوازم اصلی تفکر، یکی دانش خودشناسی و دیگری استاد راهنما است.
سوم اینکه اعتدال و میانه روی، شرط دیگر سلامتِ دوامِ طی این طریق است. ظرفیات و قابلیات خاص هر انسانی، میزانی اعتدالی برای برخورداری شخص از دستورالعملهای عرفانی است. چه بسا چینه دانِ قابلیت ابتدایی فردی، چنان تنگ و ضیق باشد که اندکی تفکر نیز به صلاح وی نباشد چه رسد به تفکرات بسیار که دقایقی بسیار از شبانه روز شخص را دربرگرفته و او را به سرگردانی و اضطراب مبتلا سازد. شخص باید به فراخور حال خویش آهسته اما پیوسته گام بردارد. عجله ای برای نیل به مقصد نیست آنچه مهم است خوف از توقف است.
نکته چهارم اینکه قرائت قرآن کریم و تامل در معانی آن یکی از بهترین راهکارهای افزایش سعه صدر و مقابله با هجمه های تجسم ملکات نفسانی است که باید به عنوان برنامه ای روزانه برای سالک الی الله قرار گیرد.
پنجم اینکه هرگاه از مشاهده ملکات نفسانی خود به ترس وافری مبتلا گشتید به ذکر «وجود» متمسک شوید که انشالله رافع تمامی ماهیات و حدود خواهد بود.

با سلام من چند روز منتظر موندم تا این سوال رو جواب بدهید ...بسیار ممنونم از پاسخ کاملتون ولی استاد ..از چه کسانی می بایست راهنما یی بگیریم .ممنون

اما شبهاتی به این نظریه وارد شد که پاسخ ندادید
فرض تعلق به جسم در برزخ مشکل تکامل برزخی را حل میکند...
اما معاد جسمانی را منتفی میکند
معاد جسمانی در فلسفه اسلامی مبتنی بر توقف حرکت در برزخ تابت شده...

《وقتی موجودی به مرتبه مثالی رسید حرکت در حقیقت امتدادیه اش توقف پیدا میکند چون اگر فرض شود که آنجا هم حرکت ادامه دارد...دیگر معاد جسمانی نخواهد بود بلکه معاد روحانی واقع میشود.چنانچه بعضی از انجیل نقل کرده اند که بعد از چند هزار سال همه تبدیل به ملایکه میشوند. ولی اینطور نیست زیرا عالم مثال حرکت ندارد.》

ت.ف.امام خمینی 3 . 572

به راستی آیا ممکن نیست این آیه شریفه که به خروج از خاک و برانگيخته شدن از قبور تصريح دارد معنایی عمیق تر از خاک و قبور مادی را اشاره کرده باشد؟ آیا نمی توان یکی از وجوه معانی قبور را، اجساد و ابدان معرفی نموده و آنها را قبور ارواح دانست و بدنهاي طبيعي، را قبور اجساد برزخي و اخروي معرفی نمود؟

مراد از توقف حرکت در این عبارت امام توقف حرکت جوهری است و آن حرکتی است که اختصاص به جوهر مادی دارد. و حتی عالم مثال نیز فاقد این حرکت است.
اگر بخواهیم حرکت به معنای اعم آن را که شامل حرکت استکمالی نیز می شود در عالم برزخ منتفی بدانیم پس معنای پاک شدن گناهان افراد پس از عذاب چند هزار ساله ی آنها چه خواهد بود؟ و یا آیا شفاعتی که مورد تاکید روایات بسیار است بدون پذیرش اصل استکمال نفسانی در عوالم مافوق، قابل قبول خواهد بود؟

این مقدار را گفتم که سوال دوست گرامیمان بی پاسخ نمانده باشد وگرنه فعلا از طرح مبسوط مباحث مربوط به معاد جسمانی که متفرع بر اصول ومبانی بسیار معرفت نفس است معذورم و آن را به آینده واگذار می نمایم.

جناب استاد اویس عزیز
عرض سلام و ادب

سوالی دارم که شاید چندان مرتبط با دروس حاضر نباشد. اگر صلاح بود پاسخ بفرمایید.

در درس‌ها و کتابها تعبیراتی وجود دارد از قبیل اینکه:

ما باید نفس خود را مهار کنیم
باید نفس خود را تکامل بخشیم
نفس انسان روگردان می‌شود
نفس سرکشی می‌کند
با نفس چنین و چنان کنیم
و ...

در درس ۲۴ دروس معرفت نفس آمده است:
«این بنده نیز گوید که آن گوهری که به لفظ «من» بدان اشاره می‌کنیم و موجودی غیر از بدن است در کتب علمی فلاسفه و حکما و در السنه رجال علم فلسفه و حکمت به نام «نفس» و یا «نفس ناطقه» رایج است. ما نیز به پیروی آنان همین نام را به کار می‌بریم و چه نیازی که نام دیگر بر آن نهیم.»

اگر «نفس» همان گوهری است که از آن تعبیر به «من» می‌شود، پس
ارتباط ما با نفس چه معنایی دارد؟
آیا می‌توان بین یک شیء با خودش ارتباطی فرض کرد؟
نفس انسان که سرکشی می‌کند یعنی خود انسان سرکشی می‌کند. پس مهار نفس چه معنایی دارد؟ یعنی انسان خودش را مهار کند؟ مگر می‌شود یک شیء خودش را مهار کند؟
آیا کسی می‌تواند از خودش روی برگرداند؟

و به طور کلی ارتباط بین «من» و «نفس» برایم مبهم و پیچیده است.

برایتان عزت آرزو می‌کنم

والسلام علی من اتبع الهدی

می گوییم: «نفس من» و یا «روح من» به چه معناست؟

سلام بر استاد عزیز و گرامی

با اجازه استاد نظر خودم رو اعلام میکنم (خودم به صورت زیر فکر میکنم با این حال احتمال اشتباه هم وجود داره)

بعد از اینکه دوست عزیز مون جناب روح الله این سوال رو مطرح کردند این جمله به ذهنم اومد ...

* همه «این» ها از «من» هست و «من» چیز جدایی از «این» ها نیستم.

* من همه «این» ها هستم

منظورم از واژه «این» ها تمامی حالات، خصوصیات، مَلَکات ووووو حتی زمانی یکی از اسماء الهی بر «من» ظهور میکند هست.

پس رحم، محبت، بخشش، شجاعت، ترس، غرور ووو خواستن، طلب کردن، رد کردن ووو ... همه «این» ها در «من» هست و از «من» هست و «من» از خدا هستم (وَ نَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ)

به عبارت دیگه «من» با توجه به استعداد و قابلیتی که در حال حاضر در اختیار داره میتونه هریک از «این» ها رو در خودش ظهور بده

«هر انسانی به خودش بصیرت دارد» و «شرّ و خیر را به او الهام کردیم»

در واقع از این دو موردی که در بالا مطرح کردم دو چیز رو متوجه میشم: «من» شرّ و خیر را درک میکند و نسبت به وضعیتی که در آن قرار دارد آگاهی دارد.

به فرض؛ «من» باید نفس خود را مهار کنم ... یعنی از آنجایی که «من» خیر و شرّ رو میفهمم و نسبت به وضعیتی که در آن هستم آگاهی دارم باید مراقبت کنم و اجازه ندم شرایطی پیش بیاد که فعلی یا حالت ناشایستی (مثل غرور) در «من» ظهور کند. پس «من» خود را مهار میکند از اینکه شرّ در وجودش ظهور کند.

«من» ::: «نفس»--> ---> --(تهذیب نفس)--> --> -->«روح»

مثلاً به تعبیری ...

«دانش» ::: «دبستان» --> --> --(کسب علم)--> --> -->«دانشگاه»

که با این نگاه به نظم درست میشه ...

این امکان هست که نگاه من ناصحیح باشه (در انتظار نظر استاد گرامی هستیم ... )

با سلام محضر استاد اویس در تفکر شبانه به این فکر رسیدم که باید "نفس "به مقام "نفس مطمئنه "برسد . استاد چگونه میتوان به این مقام رسید؟ آیا با نزدیک شدن به امام حسین علیه السلام و منش و رفتار ایشان؟ با رسیدن به مقام رضا و تسلیم و یا.....؟ با تشکر