جمع بندی رد عصمت تمام و کمال انبیاء

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم
آفرین بر شما بزرگوار ؛
فقط خدا می داند و بس.در نتیجه اگر در نوشته تایپیک قبل خود تجدید نظر کنید به خرد است.
و چون خدا میداند و بس، سراغ سخن علیم مطلق اگر برویم می فرماید« فان تنازعتم فی شی ء فردوه الی الله و الرسول .....» پس اگر در چیزی اختلاف و تنازع داشتید به خدا و رسول صل الله علیه وآله ارجاع دهید.
و چون خود خدای علیم فرموده، به خدا و رسول ارجاع دهید پس رسول صل الله علیه وآله هم بدون اشتباه و خطا است .

مؤید به تأیید الهی باشید

و از نظر عقلی هم هیچ منافاتی در ان دیده نمی شود.اگر خداوند را حکیم بدانیم ؛ که البته هست. پس محال است چنین معصومیتی را از کودکی، به پیامبرانش ندهد.چون اگر غیر معصوم از گناه باشند حیات هدایتگرانه آنها به سرانجام نمی رسد. همانگونه که همه کودکان اگر در اعلام گرسنگی و درد خود به دیگران از بدو تولد معصوم نباشند حیات طبیعی آنها به خطر می افتد وو..

با سلام.
بر اساس مطالب شما نتیجه می گیریم که عصمت را خدا به آنها داده است. در واقع منشا عصمت اراده الهی است.
از این نکته نتایجی که بدست می آید این است که اولا این عصمت برای پیامبران درجه خاصی بوجود نمی آورد چرا که خارج از اراده آنها بوده است. در واقع چون خدا اراده کرده که آنها گناه نکنند لذا آنها نمی توانند گناه کنند. در واقع ارتکاب گناه از رسول محال می شود و به همین دلیل پیامبر بمانند فرشتگان می شود که ارزش انسان از آنها بالاتر است.
دومین مساله ای که نتیجه می شود این است که آنها به هیچ عنوان نمی توانند الگو باشند. بنده خود به شخصه با این مساله بسیار زیاد روبرو بودده ام. زمانی که افرادی را که مورد ارشاد افراد دیگر می دیدم که توصیه می کردند که بمانند پیامبر و امامان باید باشیم و پاسخ می شنیدند که آنها معصومند و ما نیستیم. در واقع چون آنها را خدا خواسته گناه نکنند گناه نکردند و چون خداوند اراده ای برای انسان های دیگر نکرده لذا الگو شدن آنها برای انسان های عادی نامعقول است.
چیزی که معقول است این است که آنها با اراده خودشان به درجات بالا رسیده اند و نقش خداوند در این مساله بمانند نقش خداوند برای همه انسان هاست. آنها هم مانند همه انسان های دیگر امکان ارتکاب گناه داشته اند. حال آیا گناه کرده اند یا خیر ما نمی دانیم. چرا که ما از جزییات زندگی آنها جز اندکی خبر نداریم. آنهم در مکان های عمومی و در میان انسان های دیگر و نه در خلوت. لذا اگر تمام مواردی را هم که در قرآن و سنت از گناهان و اشتباه ها و فراموشی های آنها آورده شده توجیه کنید باز هم خلوت های آنها و لحظاتی از زنگی شان که روایت نشده باقی می ماند که از آنها بی خبریم. لذا امکام ارتکاب گناه وجود دارد.
مساله دیگری که وجود دارد این است که طبق آیه قرآن تنها تفاوت پیامبر با انسان های دیگر در دریافت وحی است.
قل انا بشر مثلکم یوحی الیه.
لذا تفاوت در ارتکاب گناه و عصمت آنها با مردم عادی برخلاف آیه قرآن است.
نکته دیگر :
گفته شده ارتکاب گناه باعث سلب اعتماد مردم می شود. در صورتی که امروزه 90 درصد مسلمین جهان به پیامبر خدا ایمان دارند و مسلمانند و البته آنها را معصوم نمی دانند. پس این مساله هم نمی تواند باعث سلب اعتماد شود. ثانیا تنها گناهانی که در معرض عموم انجام می شود می تواند باعث سلب اعتماد گردد نه گناهانی که در خلوت انجام می شده. بنده خوب خدا آن کسی نیست که خدا مانع ارکاب گناه از سوی او شده است. بلکه بنده خوب خدا کسی است که خود تلاش در عدم ارتکاب گناه می کند اگر هم بدلیل جایزالخطا بودن گناه یا اشتباهی مرتکب شد به درگاه الهی سریعا توبه و استغفار می کند کاری که پیامبر و امامان دایما در حال انجام آن بودند. ( استغفار )
نکته بعدی اینکه باید مشخص شود عصمت از جنس علم است یا عمل ؟
در واقع خداوند اراده عملی در عدم ارتکاب گناه از سوی آنها انجام می دهد یا صرفا علم لازم را به آنها می دهد و آنها خود با اراده خود مرتکب گناه نمی شوند.
برخی معتقدند برای اینکه مساله اختیار با عصمت دچار تعارض نشود عصمت را از جنس علم اعطایی از سوی خدا به پیامبر می دادند. منتها همین مساله هم با الگو بودن آنها در تعارض است چه اینکه مردم به درگاه الهی می توانند احتجاج کنند که اگر ما هم همین علم را داشتیم مرتکب گناه نمی شدیم. در واقع گناهان خود را نتیجه عدم علم لدنی خود می دانند. در حدیث است که پیامبران حقیقت گناه را می دیدند و برای همین هم گناه نمی کردند. حال اگر همین حقیقت گناه برای مردم عادی هم از سوی خدا معلوم بود شاید آنها هم مرتکب گناه نمی شدند.
و من الله توفیق

عصمت امام ناشی از علم امام به حقیقت اشیاء است.
علم انسان به حقیقت چیزی منافی با اختیار او نیست.لذا امامان با وجود این علم به اختیار خود عمل می کنند.
فردی که عملی مختارانه انجام می دهد، عملش قابل الگوگیری است.

برخی معتقدند برای اینکه مساله اختیار با عصمت دچار تعارض نشود عصمت را از جنس علم اعطایی از سوی خدا به پیامبر می دادند. منتها همین مساله هم با الگو بودن آنها در تعارض است چه اینکه مردم به درگاه الهی می توانند احتجاج کنند که اگر ما هم همین علم را داشتیم مرتکب گناه نمی شدیم. در واقع گناهان خود را نتیجه عدم علم لدنی خود می دانند. در حدیث است که پیامبران حقیقت گناه را می دیدند و برای همین هم گناه نمی کردند. حال اگر همین حقیقت گناه برای مردم عادی هم از سوی خدا معلوم بود شاید آنها هم مرتکب گناه نمی شدند.

با سلام خدمت شما دوست قدیمی و برادر عزیز.
اگر کامل می خواندید به این مساله هم اشاره کردیم و ایرادش را گفتیم.

با سلام و عرض ارادت
قبلا هم عرض نموده بودیم این نعمت ریشه در عملکرد معصومین و علم الهی به این عملکرد دارد. با این توضیح که خداوند می دانست از بین تمام بندگان خویش، فلان افراد با اختیار خویش اصلا عصیان خدا نخواهند نمود لذا از باب تشویق و اموری دیگر علمی نیز در اختیار این گروه قرار داده است که حتی اگر این علم نبود باز این افراد عصیان الهی نمی کردند و معصوم بودند. برخلاف دیگران که اهل عصیانند. و چه بسا با وجود علم به زیان امری آنرا مرتکب می شوند!
این علم نعمتی برای دیگر بندگان است، تا معصومین، (چرا که معصومین بدون این علم،با اختیار خویش، باز اهل عصیان نمی شدند)خداوند متعال با اعطا این علم و اعلام آن در واقع ایشان را به عنوان معصوم و محور عمل و الگو معرفی می کند، تا دیگران مثالی عینی از حق در دسترس داشته باشند و عذری از گناه نداشته باشند.

عصمت امام ناشی از علم امام به حقیقت اشیاء است.

ولی من منظورم زندگی شخصیش بود . اون قسمت از زندگیش شخصیش که ارتباطی به مردم ندارد

از این نکته نتایجی که بدست می آید این است که اولا این عصمت برای پیامبران درجه خاصی بوجود نمی آورد چرا که خارج از اراده آنها بوده است. در واقع چون خدا اراده کرده که آنها گناه نکنند لذا آنها نمی توانند گناه کنند. در واقع ارتکاب گناه از رسول محال می شود و به همین دلیل پیامبر بمانند فرشتگان می شود که ارزش انسان از آنها بالاتر است.
دومین مساله ای که نتیجه می شود این است که آنها به هیچ عنوان نمی توانند الگو باشند. بنده خود به شخصه با این مساله بسیار زیاد روبرو بودده ام. زمانی که افرادی را که مورد ارشاد افراد دیگر می دیدم که توصیه می کردند که بمانند پیامبر و امامان باید باشیم و پاسخ می شنیدند که آنها معصومند و ما نیستیم. در واقع چون آنها را خدا خواسته گناه نکنند گناه نکردند و چون خداوند اراده ای برای انسان های دیگر نکرده لذا الگو شدن آنها برای انسان های عادی نامعقول است.

با سلام و تشکر.
پس در واقع بر خلاف این گفته شما :

علم ناشی از عصمت است و نه عصمت ناشی از علم. با این اوصاف مساله علم ربطی به بحث ما که منشا عصمت است ندارد. علمی که فرمودید هیچ نقشی و ربطی درعصمت ندارد. و در واقع عصمت تنها و تنها ناشی از اراده و اختیار خود انبیا بوده است. فلذا اراده مستقیم الهی هم نقشی در عصمت آنها نداشته است. بر این اساس اگر چه راه نبوت بسته شده است ولی راه عصمت باز است و همان طور که پیامبران با اراده و اختیار خود گناه نکردند انسان های دیگری هم ممکن است امروز و در آینده یافت شود که به درجه عصمت انبیا برسند. بر این اساس مقام عصمت مقام خاصی نبوده و در انحصار گروه خاصی نیست.
البته یه مساله وجود دارد و آن این که شما از پیش وجود افرادی که با اراده خود گناه نکرده اند را قبول کرده اید در حالیکه این مساله موضوع بحث ماست. بنده می گویم چنین افرادی وجود نداشته اند و خداوند تنها از میان انسانها بهترین ها را در زمان انزال دین انتخاب کرده است. شما قبل از آن باید ثابت کنید چنین افرادی وجود داشته اند.
و من الله توفیق

مساله دیگری که وجود دارد این است که طبق آیه قرآن تنها تفاوت پیامبر با انسان های دیگر در دریافت وحی است.
قل انا بشر مثلکم یوحی الیه.
لذا تفاوت در ارتکاب گناه و عصمت آنها با مردم عادی برخلاف آیه قرآن است.

گفته شده ارتکاب گناه باعث سلب اعتماد مردم می شود. در صورتی که امروزه 90 درصد مسلمین جهان به پیامبر خدا ایمان دارند و مسلمانند و البته آنها را معصوم نمی دانند.

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم
اول اینکه آیه مورد اشاره « ...فان تنازعتم فی شیء ....» قیدی نزده است که این اختلاف و تنازع شما اگر فقط در مسئله رسالت و نبوت حضرت رسول صل الله علیه و آله بود به خدا و رسول مراجعه کنید. و دوم اینکه صدر آیه نیز اطاعت محض و بدون قید را از رسول خدا صل الله علیه وآله { وحتی اولی الامر که نبی و رسول نیست و مشخص است که اطاعت مربوط به جنبه نبی بودن یا رسول بودن نیست} خواسته است. واطاعت محض یعنی در تمام امور و خداوند در این آیه برای اطاعت از رسول گرامی خود صل الله علیه وآله هیچ قید و شرطی را قرار نداده و این صریح آیه است.
و سوم اینکه در بعضی آیات قرآن خداوند متعال برای اثبات حقانیت امری یا رد موضوع انحرافی استناد به رفتار رسول الله فرموده است. مانند « قل ان کان للرحمن ولد فأنا اول العابدین » عبادت انحصاری رسول الله صل الله علیه وآله برای خداوند متعال را {که جنبه شخصی دارد }را دلیل بر عدم وجود فرزند برای خداوند ذکر فرموده است. و این یعنی رفتار حضرت به گونه ای است که اشتباهی و خطائی ندارد. وگرنه اگر رسول الله صل الله علیه وآله دچار خطا می شدند این استناد خداوند به رفتار حضرت صل الله علیه وآله موضوعیتی نداشت.

کلا نگرفتی چی گفتم

چندین با در قرآن از اشتباهات رسولان و توبه کردن آنها صحبت کرده

ما باید در زندگی درستکار باشیم

1- اینکه ارداه خداوند بر معصومیت آنها تعلق گرفته است صریح آیه قرآن است. « انما یرید الله لیذهب عنکم رجس اهل البیت ....»

2- اینکه آنها علیهم السلام به علت معصومیت نمی توانسته اند گناه کنند اشتباه است زیرا علم خاص به آثار گناه و عواقب آن موجب پرهیز از گناه بوده و این علم اراده انها را از آنها سلب نمی کرده به طوری که مجبور باشند. مانند من و شما که در بعضی گناهان معصوم هستیم ولی ارداه و توانایی انجام آن را داریم مثلا هیچ گاه دست خود را به عمد در آتش فرو نمی بریم و این گناه را مرتگب نمی شویم چرا چون علم به عواقب آن داریم ولی توانایی ان از ما سلب نشده هر گاه اراده کنیم می توانیم این گناه را مرتکب شویم پس علم ما اراده ما را از ما نگرفته است .
3- اینکه انها نمی توانند الگو باشند با این مسئله که بعضی به اشتباه می گویند خوب چون انها معصوم بود ه اند ما نمی توانیم مانند انها باشیم دو موضوع است. چرا که بسیاری به همین معصومین تأسی کرده و راه پاکی تزکیه را در پیش گرفته اند. و دیگر آنکه کسی از مردم عادی نخواسته که به درجه انها برسند بلکه کافی است به اندازه وسع ره جو ره پوی انها شویم. مهم این است که به عنوان شاخص آنها را در نظر بگیریم و شروع کنیم. « لا یکلف الله نفس الا وسعها » شاخص لازمه حرکت بر صراط مستقیم است بلا شک. « صراط الذین انعمت علیهم » انعمت علیهم همان شاخص ها هستند و شاخص خود نمی تواند کج باشد وگرنه شاخص نیست. و خداوند فرموده است « فبهداهم اقتده » پس به هدایت آنها اقتدا کنید

آیه مورد استناد دو جنبه دارد « قل انما انا بشر مثلکم » و « یوحی الیّ » قسمت اول جنبه یلی الدنیایی حضرت صل الله علیه وآله است که بله ایشان از خود شما است که به این درجه رسیده و هیچ جنبه الوهیت و استقلالی در کار نیست و الگوی شما می تواند باشد .قسمت دوم جنبه یلی الله حضرت صل الله علیه وآله است که با «یوحی الیّ» مشخص شده یعنی هر چه دارم از طرف خداست و به وحی خدا مراجعه کنید تا متوجه شوید که به کجا رسید ه ام و همین وحی از من بشری مانند شما رسولی ساخته که « ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی » آنچه می گویم وحی است و هوای و خطایی در ان نیست . « واوحینا الیهم فعل الخیرات .. » و فعل و عمل من بر اساس وحی است که به من می شود. این است که خداوند متعال در مورد من رسولش فرموده « ما ءاتاکم الرسول فخذه و ما نهیکم عنه فنتهوا» چرا که اشتباه و خطا در فعل و گفتار من نیست

-- براستی چگونه می توان به کسی که گناه مرتکب می شود و دچار خطا می شود اعتماد کرد که سخنانش درست و آنچه گفته وحی است.؟؟؟/آیا این ایمان گول زدن خود نیست؟؟

خداوند با علم ذاتی خود می دانست افرادی تمام فرامین او را انجام خواهند داد و مرتکب گناه نخواهند شد و بعبارت دیگر خود را معصوم از گناه خواهند نمود. از سویی بشر احتیاج به راهنما دارد. لذا این افراد را برگزید و مرتبه ای علم را به ایشان عطا نمود که با اختیار خویش از ترک اولی و سهو نسیان نیز مبرا باشند. لذا هم علم ناشی از عصمت است و هم عصمت ناشی از علم می باشد.
اما اینکه فرمودید راه عصمت باز است ، بله راه عصمت از گناه باز است و انسانهای دیگر نیز می توانند با اراده خویش گناه نکنند و به مرتبه عصمت از گناه نایل شوند ولی فرق این گروه با گروه اول این است که این گروه بمدد گروه اول و با الگو گیری از این گروه به این مرتبه نائل شده اند و بالتبع بین ایندو تفاوت است. دعوت خداوند نیز به ترک گناه دلالت بر امکان این امر است.

البته یه مساله وجود دارد و آن این که شما از پیش وجود افرادی که با اراده خود گناه نکرده اند را قبول کرده اید در حالیکه این مساله موضوع بحث ماست. بنده می گویم چنین افرادی وجود نداشته اند و خداوند تنها از میان انسانها بهترین ها را در زمان انزال دین انتخاب کرده است. شما قبل از آن باید ثابت کنید چنین افرادی وجود داشته اند.

پس شما هم معتقدید که منشاء عصمت علم است نه عمل. همان طور که عرض شد بنده هم می توانم بگویم اگر من هم چنین علمی داشتم معصوم می شدم. لذا آنها هنر نکرده اند که معصوم مانده اند. متاسفانه مطالب شما قانع کننده نبود. کسی که سلاحی مانند علم لدنی به حقیقت اشیاء دارد را نمی توان با الگوی کسی قرار داد که چنین سلاحی ندارد. مثل کهنوردی که استادش وسایل لازم را برای بالارفتن از کوه دارد و بدون در اختیار قرار دادن آن وسایل به شاگرد از او انتظار دارد که همراه او از کوه بالا رود.
در ضمن خارج از همه این مباحث علم باعث معصومیت نمی شود. یعنی ضرورت ندارد که کسی که علم لدنی به حقیقت اشیاء دارد لزوما معصوم باشد. چرا که همچنان می تواند گناه کند. بحث از منشا عصمت پیش نیازش اثبات خود عصمت است.

در این زمینه هم صرفا می توان رسول را در دریافت و ابلاغ وحی معصوم دانست و نه در عمل و رفتار.

3- گرامی ، خودت هم نوشته ای علم لدنی ، بعد می نویسی لزوما موجب معصومیت نمی شود . علم لدنی ,علمی خاص و خدایی است که ما نباید به اشتباه با علوم عادی قیاس بگیریم.

بحث از منشا عصمت پیش نیازش اثبات خود عصمت است.

گرامی بزرگوار ، در قبال این آیاتی که برای شما نوشته ام ، متأسفانه به این عبارت اکتفا کرد های که « در این زمینه هم صرفا می توان رسول را در دریافت و ابلاغ وحی معصوم دانست و نه در عمل و رفتار» و این جای تعجب است زیرا به جای بحث عقلانی که پی ان هستی با این جمله خواسته ای بگویی حرف فقط این است که من می گویم تو هر چه می خواهی استدلال کن. .. ... .... ..... .....؟؟؟و این می شود لج کردن
شما بار دیگر توجه بفرمائید .

همین وحی از من بشری مانند شما رسولی ساخته که « ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی » آنچه می گویم وحی است و هوای و خطایی در ان نیست

و فعل و عمل من بر اساس وحی است که به من می شود. این است که خداوند متعال در مورد من رسولش فرموده « ما ءاتاکم الرسول فخذه و ما نهیکم عنه فنتهوا» چرا که اشتباه و خطا در فعل و گفتار من نیست.

مورد قبول ماست. ما هم همین را می گوییم. قران منتج از هوا و هوس پیامبر نیست. وحی الهی است. پیامبر هم آن را بدرستی دریافت کرده و ابلاغ نموده است. لذا پیامبر فقط در دریافت و ابلاغ وحی معصوم است. همین.

ا سلام.
فرقی نمی کند. علم چه حضوری باشد چه حصولی. چه الهی و خدایی باشد چه زمینی و بشری اختیار را از انسان سلب نمی کند و انسان باز می تواند گناه کند.

اولا که از کجای آیه مذکور فعل و عمل را نتیجه گرفتید.
ثانیا تمام افعال و حتی گفتار پیامبر قابل تقلید که نیست. برخی از افعال مختص خود پیامبر است. مثلا در برخی جنگ ها خود از برخی افراد متخصص مشورت می گرفت و یا وقتی مریض می شد پیش طبیب می رفت. مگر اینکه ادعا کنید پیامبر و امامان مریض نمی شدند ( که عجیب است ) بیماری هم ناشی از خطا و اشکال در تغذیه و ..... است.
در هر حال این آه که فرمودید در مورد تمام رفتار و گفتار پیامبر نیست. بلکه فقط در مواردی است که پیامبر حکمی را به عنوان حکم شرعی بیان می نمود که ما هم ایشان را در این مساله معصوم می دانیم. ولی در عمل خیر. در عمل مانند باقی مردم بود.

این پاسخ ما نبود. ما به جمعیت حداکثری اهل سنت نسبت به شیعیان استناد کردیم و گفتیم آنها رسول را معصوم نمی دانند ولی اعتمادشان به او از بین نرفته است.
البته این مساله مصادیقی در شیعه هم دارد. مثلا شیعیان به مراجع تقلید خود اعتماد دارند و از آنها اطاعت می کنند ولی آنها معصوم نیستند. همچنین است رهبر جمهوری اسلامی که اطاعت از او واجب است ولی معصوم نیست.

خواهش می کنم مطالب را با دقت بخوانید تا تکرار مکررات نشود.

لذا پیامبر فقط در دریافت و ابلاغ وحی معصوم است. همین.

مورد قبول ماست. ما هم همین را می گوییم. قران منتج از هوا و هوس پیامبر نیست. وحی الهی است. پیامبر هم آن را بدرستی دریافت کرده و ابلاغ نموده است. لذا پیامبر فقط در دریافت و ابلاغ وحی معصوم است. همین.

ثانیا تمام افعال و حتی گفتار پیامبر قابل تقلید که نیست.

این استدلال زیبای شریعت عقلانی
در مورد عصمت رو بخونید و فکر کنید

می توان گفت امامان و پیامبران دارای عصمت در هدایت اند و عصمت تمام و کمال ندارند و اینکه مثلا پیامبر اسلام
در 40سالگی به پیامبری رسید یعنی قبل از آن اشتباه نداشته است و از همان بدو تولد بدون اشتباه بوده پس فلسفه پیامبری و انتخاب شدن از جانب خدا چه می شود
اینگونه خدا مقدر داشته که فرضا فردی پیامبر شود و به خاطر لطف خدا بی هیج عیبی است و می توان گفت اعمال او از آن خدای اوست و بس و او نباید مانند بشر باشد بلکه باید مثل فرشتگان باشد و کارهای انسانی مثل ازدواج و این ها را هم نداشته باشد
اگر او مثل ما انسان است پس دچار لغزش می شود
مثال فطع نسل پیامبری از حضرت یوسف
و اینکه امام علی و امامان چگونه علم به مرگ وشیوه آن را داشته اند و جلوی آن را نگرفته اند می توانستند با عصمت و علم بی بدیلشان جلوی مرگ و نیستی دنیایی خود را بگیرند و مردم را بیشتر هدایت کنند و اینکه بگویند خدا مقدر کرده دلیل نمی شود خدا بد بندگانش را نمی خواهد آن ها می توانستند بیشتر نزد مردم باشند و بیشتر آن ها را هدایت نمایند
و اینکه آیا پدر و مادر پیامبر نیز ادم های کاملا خوبی بوده اند یا ممکن است دارای خطا باشند

به اعتقاد
بله اعتقاد ما هم همین است
اما عصمت بعد برگزیده شدن هم تمام و کمال نیست

بله ولی اعتقاد شیعه این است که آن ها زمان و مکان مرگشان را می دانستند
چرا امامان ما با این علم جلوی مرگشان را نگرفتند
تا یکی نشود ابن ملجم
او را اصلاح می کردند
مثلا امام علی با اعلام اینکه می داند تو فلان کار را می کنی او را هدایت می کرد ویقینا زمان دقیق مرگ و علت آن را نمی دانستند

بله می شود اما انجام ندادن گناه بوسیله کسب کمالات بهتر است یا بوسیله اعطای علم

به پست ۴ بحث مراجعه کنید
http://www.askdin.com/thread41967.html#post554640

بله
نه عصمت تمام وکمال
بلکه عصمت در دریافت و ابلاغ وجی

بزرگوار ! اولا عصمت انبیا و ائمه علیهم السلام از بدو تولد نبوده است بلکه از موقع رسیدن به رسالت و امامت بوده است !

استدلال شما کاملا غلطه
پیامبری که بزرگی خدارو دیده چرا اینگونه باشد

چرا فکر می کنید اگر پیامبر معصومیت تمام و کمال نداشته باشه هر کاری می کنه

خداوند مانع اشتباه و غلط رسیدن احکام خود به مردم می شود
به این آیات توجه کنید
وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ مِن رَّسُولٍ وَلَا نَبِيٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّىٰ أَلْقَى الشَّيْطَانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنسَخُ اللَّـهُ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّـهُ آيَاتِهِ ۗ وَاللَّـهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿الحج٥٢﴾
و پيش از تو [نيز] هيچ رسول و پيامبرى را نفرستاديم جز اينكه هر گاه چيزى تلاوت مى‌نمود، شيطان در تلاوتش القاىِ [شبهه‌] مى‌كرد. پس خدا آنچه را شيطان القا مى‌كرد محو مى‌گردانيد، سپس خدا آيات خود را استوار مى‌ساخت، و خدا داناى حكيم است. (۵۲)
وَإِن كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ ۖ وَإِذًا لَّاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا ﴿الاسراء٧٣﴾

و چيزى نمانده بود كه تو را از آنچه به سوى تو وحى كرده‌ايم گمراه كنند تا غير از آن را بر ما ببندى و در آن صورت تو را به دوستى خود بگيرند