توحید حقیقی (حتما بخوانید)

تب‌های اولیه

27 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
توحید حقیقی (حتما بخوانید)

به نام خدای بخشنده و مهربان

حضرت علی علیه السلام می فرمایند:
خطبه اول نهج البلاغه :

أَوَّلُ الدِّينِ مَعْرِفَتُهُ وَ كَمَالُ مَعْرِفَتِهِ التَّصْدِيقُ بِهِ وَ كَمَالُ التَّصْدِيقِ بِهِ تَوْحِيدُهُ وَ كَمَالُ تَوْحِيدِهِ الْإِخْلَاصُ لَهُ وَ كَمَالُ الْإِخْلَاصِ لَهُ نَفْيُ الصِّفَاتِ عَنْهُ لِشَهَادَةِ كُلِّ صِفَةٍ أَنَّهَا غَيْرُ الْمَوْصُوفِ وَ شَهَادَةِ كُلِّ مَوْصُوفٍ أَنَّهُ غَيْرُ الصِّفَةِ فَمَنْ وَصَفَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ فَقَدْ قَرَنَهُ وَ مَنْ قَرَنَهُ فَقَدْ ثَنَّاهُ وَ مَنْ ثَنَّاهُ فَقَدْ جَزَّأَهُ وَ مَنْ جَزَّأَهُ فَقَدْ جَهِلَهُ .
بحار الأنوار ، ج‏54، ص: 44
التَّوْحِيدُ، وَ الْعُيُونُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو الْكَاتِبِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِيَادٍ الْقُلْزُمِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي زِيَادٍ الْجَدِّيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى الْعَلَوِيِّ عَنِ الرِّضَا ع فِي خُطْبَتِهِ الطَّوِيلَةِ قَالَ أَوَّلُ عِبَادَةِ اللَّهِ مَعْرِفَتُهُ وَ أَصْلُ مَعْرِفَةِ اللَّهِ تَوْحِيدُهُ وَ نِظَامُ تَوْحِيدِ اللَّهِ نَفْيُ الصِّفَاتِ عَنْهُ لِشَهَادَةِ الْعُقُولِ أَنَّ كُلَّ صِفَةٍ وَ مَوْصُوفٍ مَخْلُوقٌ وَ شَهَادَةِ كُلِّ مَخْلُوقٍ أَنَّ لَهُ خَالِقاً لَيْسَ بِصِفَةٍ وَ لَا مَوْصُوفٍ وَ شَهَادَةِ كُلِّ صِفَةٍ وَ مَوْصُوفٍ بِالاقْتِرَانِ وَ شَهَادَةِ الِاقْتِرَانِ بِالْحَدَث‏.

آری هر صفتی گواهی می دهد غیر از موصوف است و هر موصوفی گواهی می دهد غیر از صفت است و آن دو گواهی می دهند که همراه یکدیگرند پس گواهی میدهند که حادث و در نتیجه مخلوق هستند بنابراین آن صفت و موصوف که مخلوقند خدایی دارند که خدایشان صفت و موصوفی ندارد .

آری برای خداست موصوف و صفت و خدا تنها و تنها مالک آنهاست به این جهت به خدا این ها را به او نسبت میدهیم که خداوند آنها را برای خود پسندیده نه اینکه خداوند خود صفت و موصوف باشد . صفت و موصوف برای خدا بی تعریف است و خداوند خالق موصوف و صفت است و به خلق صفت و موصوف یا جواهر درک می شود برای او جوهری نیست . پس خدا را تشبیه به این صفات نمی کنیم و این صفات را بجهت اینکه تنها او مالک انهاست از نفی نمی کنیم و خدا بخشنده و مهربان است ولی جای این صفات مخلوق در موصوفات مخلوق است . و اینها را خدا را خلق کرده و به همین جهت به خدا نسبتش می دهیم که خودش این راه توحید را پسندیده ولی باید دانست توحید هم کمالی دارد .

ادامه دارد اینها تنها برای شروع بود ....
با تشکر



به نام خداوند بخشنده و مهربان

اما قبل از ادامه بحث توحید لازم می بینم به نکته ای مهم اشاره کنم که ائمه در احادیثی فرمودند که با مردم به انچه میفهمند سخن بگویید و از آنچه انکار می کنند سکوت کنید .

التوحيد للصدوق، ص: 96
[=arial]حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَيْدٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا ع فَقَالَ لِي قُلْ لِلْعَبَّاسِيِّ يَكُفَّ عَنِ الْكَلَامِ فِي التَّوْحِيدِ وَ غَيْرِهِ وَ يُكَلِّمِ النَّاسَ بِمَا يَعْرِفُونَ وَ يَكُفَّ عَمَّا يُنْكِرُونَ وَ إِذَا سَأَلُوكَ عَنِ التَّوْحِيدِ فَقُلْ كَمَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ. اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ. وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ وَ إِذَا سَأَلُوكَ عَنِ الْكَيْفِيَّةِ فَقُلْ كَمَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِذَا سَأَلُوكَ عَنِ السَّمْعِ فَقُلْ كَمَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ فَكَلِّمِ النَّاسَ بِمَا يَعْرِفُون‏[=arial]

لذا می بینیم بسیاری از احادیثی که ائمه فرمودند در حد مردم عادی و اهل ظاهر بوده مثل اینکه وقتی بچه ای از ما در مورد خدا سوال می پرسد نمی توانیم به این بچه که هر از بر نمیداند مسائل عمیق توحیدی را بیان کنیم و حتی شاید به این اکتفا کنیم که خدا همه جاست یا در آسموناست و ... و این بچه هم در حد خودش درکی از خدا دارد و خدایش را بچیزی که در خیالش تصور می کند توصیف می کند در حالی که آن شرک است ولی چون خداوند برای آن بچه همانقدر را می پسندیده همان را برای آن بچه توحید حساب می کند و این برای هر کسی جاری است و چه بسا یک عامی که خدا را در حد خود درک می کند و توصیفش می کند و برای شخصی بالاتر آنچه او توصیف کرده شرک باشد. و همینطور است برای بالاتری الی آخر برای همین خداوند در حدی که به آنها عقل داده همانقدر از آنها می خواهد و برای همین است که اگر ابوذر علم سلمان را میدانست هر آینه او را می کشت . پس هر کسی را به اندازه ای که در وسعش است و به اندازه ای که به او عقل عطا کرده اند تکلیف می کنند.
لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها و یا لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ ما آتاها
مثلا به عنوان مثال آن احادیثی که ائمه خودشان در حد عوام برای آنها سخن می گفتند می آوریم

اولین حدیث:

التوحيد للصدوق، ص: 140
[=arial]حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ مَاجِيلَوَيْهِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ الطَّيَالِسِيِّ الْخَزَّازِ الْكُوفِيِّ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ لَمْ يَزَلِ اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ رَبَّنَا وَ الْعِلْمُ ذَاتُهُ وَ لَا مَعْلُومَ وَ السَّمْعُ ذَاتُهُ وَ لَا مَسْمُوعَ وَ الْبَصَرُ ذَاتُهُ وَ لَا مُبْصَرَ وَ الْقُدْرَةُ ذَاتُهُ وَ لَا مَقْدُورَ فَلَمَّا أَحْدَثَ الْأَشْيَاءَ وَ كَانَ الْمَعْلُومُ وَقَعَ الْعِلْمُ مِنْهُ عَلَى الْمَعْلُومِ وَ السَّمْعُ عَلَى الْمَسْمُوعِ وَ الْبَصَرُ عَلَى الْمُبْصَرِ وَ الْقُدْرَةُ عَلَى الْمَقْدُورِ قَالَ قُلْتُ فَلَمْ يَزَلِ اللَّهُ مُتَكَلِّماً قَالَ إِنَّ الْكَلَامَ صِفَةٌ مُحْدَثَةٌ لَيْسَتْ بِأَزَلِيَّةٍ كَانَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا مُتَكَلِّم‏.

دومین حدیث که ظاهرا مخالف همین حدیث بالا است:

التوحيد للصدوق، ص: 140
[=arial]حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِمْرَانَ الدَّقَّاقُ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَامُحَمَّدُ بْنُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْكُوفِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ الْبَرْمَكِيِّ قَالَ حَدَّثَنَا الْفَضْلُ بْنُ سُلَيْمَانَ الْكُوفِيُّ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ خَالِدٍ قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا عَلِيَّ بْنَ مُوسَى ع يَقُولُ لَمْ يَزَلِ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلِيماً قَادِراً حَيّاً قَدِيماً سَمِيعاً بَصِيراً فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنَّ قَوْماً يَقُولُونَ إِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ يَزَلْ عَالِماً بِعِلْمٍ وَ قَادِراً بِقُدْرَةٍ وَ حَيّاً بِحَيَاةٍ وَ قَدِيماً بِقِدَمٍ وَ سَمِيعاً بِسَمْعٍ وَ بَصِيراً بِبَصَرٍ فَقَالَ ع مَنْ قَالَ ذَلِكَ وَ دَانَ بِهِ فَقَدِ اتَّخَذَ مَعَ اللَّهِ آلِهَةً أُخْرى‏ وَ لَيْسَ مِنْ وَلَايَتِنَا عَلَى شَيْ‏ءٍ ثُمَّ قَالَ ع لَمْ يَزَلِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِيماً قَادِراً حَيّاً قَدِيماً سَمِيعاً بَصِيراً لِذَاتِهِ تَعَالَى عَمَّا يَقُولُ الْمُشْرِكُونَ وَ الْمُشَبِّهُونَ عُلُوّاً كَبِيرا

خب وقتی که به این دو حدیث نگاه می کنیم در حدیث اول می بینیم که امام فرموده علم ذات خداست ولی در حدیث بعد میبینیم که خدا عالم بعلم نیست . خب بالاخره اگر خدا علم ذاتش باشد چون به ذاتش عالم است فرقی نمی کند بگوییم به علمش هم عالم است پس لا محاله باید یکی از این دو حدیث برای عوام گفته شده باشد . و اینجاهاست جنگ اهل ظاهر و اهل باطن شروع می شود زیرا هر حدیثی برای کسی و بعضی از احادیث را هر کسی درک نمی کند جز مومنین دارای مقام بالا و فرمودند حدیث ما سخت است و درک نمی کند آنرا جز مومن ممتحن و ...
پس طبق دستور ائمه در این پستها هم بترتیب احادیثی را بازگو می کنیم و در آخر حرف اصلی را میزنیم چنانچه روش عرفای بزرگ همینطور بوده است پس دیدیم ائمه فرمودند برای مردم سوره توحید را برای بیان توحید بازگو کنیم پس همین سوره را بیان می کنیم و تفسیرش را از آل محمد می آوریم.


[=arial] [=arial]التوحيد للصدوق، ص: 91
[=arial]قَالَ وَهْبُ بْنُ وَهْبٍ الْقُرَشِيُّ وَ حَدَّثَنِي الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ الْبَاقِرِ عَنْ أَبِيهِ ع أَنَّ أَهْلَ الْبَصْرَةِ كَتَبُوا إِلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع
يَسْأَلُونَهُ عَنِ الصَّمَدِ فَكَتَبَ إِلَيْهِمْ- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* أَمَّا بَعْدُ فَلَا تَخُوضُوا فِي الْقُرْآنِ وَ لَا تُجَادِلُوا فِيهِ وَ لَا تَتَكَلَّمُوا فِيهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ فَقَدْ سَمِعْتُ جَدِّي رَسُولَ اللَّهِ ص يَقُولُ مَنْ قَالَ فِي الْقُرْآنِ بِغَيْرِ عِلْمٍ فَلْيَتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ فَسَّرَ الصَّمَدَ فَقَالَ اللَّهُ أَحَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ ثُمَّ فَسَّرَهُ فَقَالَ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ. وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ لَمْ يَلِدْ لَمْ يَخْرُجْ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ كَثِيفٌ كَالْوَلَدِ وَ سَائِرِ الْأَشْيَاءِ الْكَثِيفَةِ الَّتِي تَخْرُجُ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ وَ لَا شَيْ‏ءٌ لَطِيفٌ كَالنَّفْسِ وَ لَا يَتَشَعَّبُ مِنْهُ الْبَدَوَاتُ كَالسِّنَةِ وَ النَّوْمِ وَ الْخَطْرَةِ وَ الْهَمِّ وَ الْحَزَنِ وَ الْبَهْجَةِ وَ الضَّحِكِ وَ الْبُكَاءِ وَ الْخَوْفِ وَ الرَّجَاءِ وَ الرَّغْبَةِ وَ السَّأْمَةِ وَ الْجُوعِ وَ الشِّبَعِ تَعَالَى أَنْ يَخْرُجَ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ وَ أَنْ يَتَوَلَّدَ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ كَثِيفٌ أَوْ لَطِيفٌ- وَ لَمْ يُولَدْ لَمْ يَتَوَلَّدْ مِنْ شَيْ‏ءٍ وَ لَمْ يَخْرُجْ مِنْ شَيْ‏ءٍ كَمَا يَخْرُجُ الْأَشْيَاءُ الْكَثِيفَةُ مِنْ عَنَاصِرِهَا كَالشَّيْ‏ءِ مِنَ الشَّيْ‏ءِ وَ الدَّابَّةِ مِنَ الدَّابَّةِ وَ النَّبَاتِ مِنَ الْأَرْضِ وَ الْمَاءِ مِنَ الْيَنَابِيعِ وَ الثِّمَارِ مِنَ الْأَشْجَارِ وَ لَا كَمَا يَخْرُجُ الْأَشْيَاءُ اللَّطِيفَةُ مِنْ مَرَاكِزِهَا كَالْبَصَرِ مِنَ الْعَيْنِ وَ السَّمْعِ مِنَ الْأُذُنِ وَ الشَّمِّ مِنَ الْأَنْفِ وَ الذَّوْقِ مِنَ الْفَمِ وَ الْكَلَامِ مِنَ اللِّسَانِ وَ الْمَعْرِفَةِ وَ التَّمَيُّزِ مِنَ الْقَلْبِ وَ كَالنَّارِ مِنَ الْحَجَرِ لَا بَلْ هُوَ اللَّهُ الصَّمَدُ الَّذِي لَا مِنْ شَيْ‏ءٍ وَ لَا فِي شَيْ‏ءٍ وَ لَا عَلَى شَيْ‏ءٍ مُبْدِعُ الْأَشْيَاءِ وَ خَالِقُهَا وَ مُنْشِئُ الْأَشْيَاءِ بِقُدْرَتِهِ يَتَلَاشَى مَا خَلَقَ لِلْفَنَاءِ بِمَشِيَّتِهِ وَ يَبْقَى مَا خَلَقَ لِلْبَقَاءِ بِعِلْمِهِ فَذَلِكُمُ اللَّهُ الصَّمَدُ الَّذِي لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ- عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ الْكَبِيرُ الْمُتَعالِ- وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَد.

[=times new roman]پس رد مرحله اول مطابق فهم مردم بیان می کنیم که تفسیر قرآن را باید از راسخین از علم بپرسیم تا بتوانیم به علم از قرآن دلیل بیاوریم و پیغمبر فرموده خداوند الصمد را خودش در آیه بعد تفسیر کرده که یعنی لم یلد و لم یولد و معنی آن این است که هیچ چیز کثیف(متجسد) مثل عناصر و لطیف مثل نفس از او خارج نمی شود((1-

[=arial]وَ لَمْ يَخْرُجْ مِنْ شَيْ‏ءٍ كَمَا يَخْرُجُ الْأَشْيَاءُ الْكَثِيفَةُ مِنْ عَنَاصِرِهَا كَالشَّيْ‏ءِ مِنَ الشَّيْ‏ءِ 2-[=arial][=times new roman] [=arial]وَ لَا شَيْ‏ءٌ لَطِيفٌ كَالنَّفْسِ )[=arial][=times new roman]و صمد نه از چیزی است و نه در چیزی است و نه بر چیزی است بلکه ایجاد کننده اشیاء است و خالق آنهاست [=arial]
بَلْ هُوَ اللَّهُ الصَّمَدُ الَّذِي لَا مِنْ شَيْ‏ءٍ وَ لَا فِي شَيْ‏ءٍ وَ لَا عَلَى شَيْ‏ءٍ مُبْدِعُ الْأَشْيَاءِ وَ خَالِقُهَا
[=arial][=times new roman]
.
در آینده توضیح بیشتری داده می شود...
با تشکر

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و خداقوت

ابراهیمی;382276 نوشت:
خب وقتی که به این دو حدیث نگاه می کنیم در حدیث اول می بینیم که امام فرموده علم ذات خداست ولی در حدیث بعد میبینیم که خدا عالم بعلم نیست . خب بالاخره اگر خدا علم ذاتش باشد چون به ذاتش عالم است فرقی نمی کند بگوییم به علمش هم عالم است پس لا محاله باید یکی از این دو حدیث برای عوام گفته شده باشد .

عالم بواسطه علم، مثل حقیر است و شما،
آیا ما اگر علم نداشته باشیم، عالم خواهیم بود؟
و البته برای ما متصور است که علمی را نداشته باشیم
پس ما عالم بواسطه علم هستیم.
پس علم جزو ذات ما نیست.

نتیجه: اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم جزو ذاتش نیست.
هم ارز:
اگر علم جزو ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست.

با این حساب این دو یک معنی میدهند و حدیث برای عوام و خواص نبوده.

در پناه خدا.

سلام دوست گرامی سلمان 14

نقل قول:
عالم بواسطه علم، مثل حقیر است و شما،
آیا ما اگر علم نداشته باشیم، عالم خواهیم بود؟
و البته برای ما متصور است که علمی را نداشته باشیم
پس ما عالم بواسطه علم هستیم.
پس علم جزو ذات ما نیست.

نتیجه: اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم جزو ذاتش نیست.
هم ارز:
اگر علم جزو ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست.

با این حساب این دو یک معنی میدهند و حدیث برای عوام و خواص نبوده.

برادرم پرسیدید :آیا ما اگر علم نداشته باشیم، عالم خواهیم بود؟
جواب :اگر ما نسبت به چیزی علم نداشته باشیم نسبت به آن چیز جاهلیم و عالم نیستیم .و نمی شود گفت که بطور کلی عالم هستیم

نقل قول:
و البته برای ما متصور است که علمی را نداشته باشیم
پس ما عالم بواسطه علم هستیم.

نه برادرم اگر علمی نداشته باشیم پس عالم هم نیستیم و نمی شود بطور کلی به ما گفت عالم هستیم .
نقل قول:
پس علم جزو ذات ما نیست.

انسان چون ترکیب است جایگاه علمش هم قسمتی از ذاتش را شامل می شود یا شاید بگونه ای بالاتر باشد
ولی خداوند ترکیب نیست پس وقتی می گوییم علم ذاتش است چون ترکیب نیست لذا علم ذاتش است و ذاتش علم است .
پس اگر خدا عالم است فرقی نمی کند با توجه به حدیث اول بگویم عالم به ذات است یا عالم به علم است زیرا علم=ذات است.
یعنی اگر با توجه به حدیث اول بگوییم علم خدا عین ذاتش است پس مجبوریم بگوییم به همین ذات یا علم عالم است. زیرا در خدا ترکیب نیست که علم چیزی باشد و ذات چیزی دیگر باشد و هر کدام در قسمتی برای خودشان باشد .
آیا خدا عالم به ذات است ؟
اگر بگویید نه پس می گوییم شما به خدا اعتقاد ندارید
حال چون علم عین ذات است
پس اگر بپرسیم آیا خدا عالم به علم است در حالی که علم و ذاتش عین یکدیگر هستند؟
جواب باید حتما آری باشد البته طبق حدیث اول که علم ذاتش باشد.


[=arial]
التوحيد للصدوق، ص: 143
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَكِّلِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبَانٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ خَالِدِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَى عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ اسْمُ اللَّهِ غَيْرُ اللَّهِ وَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ وَقَعَ عَلَيْهِ اسْمُ شَيْ‏ءٍ فَهُوَ مَخْلُوقٌ مَا خَلَا اللَّهَ فَأَمَّا مَا عَبَّرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْهُ أَوْ عَمِلَتِ الْأَيْدِي فِيهِ فَهُوَ مَخْلُوقٌ وَ اللَّهُ غَايَةُ مَنْ غَايَاهُ وَ الْمُغَيَّا غَيْرُ الْغَايَةِ وَ الْغَايَةُ مَوْصُوفَةٌ وَ كُلُّ مَوْصُوفٍ مَصْنُوعٌ وَ صَانِعُ الْأَشْيَاءِ غَيْرُ مَوْصُوفٍ بِحَدٍّ مُسَمًّى لَمْ يَتَكَوَّنْ فَتُعْرَفَ كَيْنُونَتُهُ بِصُنْعِ غَيْرِهِ وَ لَمْ يَتَنَاهَ إِلَى غَايَةٍ إِلَّا كَانَتْ غَيْرَهُ لَا يَذِلُّ مَنْ فَهِمَ هَذَا الْحُكْمَ أَبَداً وَ هُوَ التَّوْحِيدُ الْخَالِصُ فَاعْتَقِدُوهُ وَ صَدِّقُوهُ وَ تَفَهَّمُوهُ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يَعْرِفُ اللَّهَ بِحِجَابٍ أَوْ بِصُورَةٍ أَوْ بِمِثَالٍ فَهُوَ مُشْرِكٌ لِأَنَّ الْحِجَابَ وَ الْمِثَالَ وَ الصُّورَةَ غَيْرُهُ وَ إِنَّمَا هُوَ وَاحِدٌ مُوَحَّدٌ فَكَيْفَ يُوَحِّدُ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ عَرَفَهُ بِغَيْرِهِ إِنَّمَا عَرَفَ اللَّهَ مَنْ عَرَفَهُ بِاللَّهِ فَمَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ بِهِ فَلَيْسَ يَعْرِفُهُ إِنَّمَا يَعْرِفُ غَيْرَهُ وَ اللَّهُ خَالِقُ الْأَشْيَاءِ لَا مِنْ شَيْ‏ءٍ يُسَمَّى بِأَسْمَائِهِ فَهُوَ غَيْرُ أَسْمَائِهِ وَ الْأَسْمَاءُ غَيْرُهُ وَ الْمَوْصُوفُ غَيْرُ الْوَاصِفِ فَمَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يُؤْمِنُ بِمَا لَا يَعْرِفُ فَهُوَ ضَالٌّ عَنِ الْمَعْرِفَةِ لَا يُدْرِكُ مَخْلُوقٌ شَيْئاً إِلَّا بِاللَّهِ وَ لَا تُدْرَكُ مَعْرِفَةُ اللَّهِ إِلَّا بِاللَّهِ وَ اللَّهُ خِلْوٌ مِنْ خَلْقِهِ وَ خَلْقُهُ خِلْوٌ مِنْهُ إِذَا أَرَادَ اللَّهُ شَيْئاً كَانَ كَمَا أَرَادَ بِأَمْرِهِ مِنْ غَيْرِ نُطْقٍ لَا مَلْجَأَ لِعِبَادِهِ مِمَّا قَضَى وَ لَا حُجَّةَ لَهُمْ فِيمَا ارْتَضَى لَمْ يَقْدِرُوا عَلَى عَمَلٍ وَ لَا مُعَالَجَةٍ مِمَّا أَحْدَثَ فِي أَبْدَانِهِمُ الْمَخْلُوقَةِ إِلَّا بِرَبِّهِمْ فَمَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يَقْوَى عَلَى عَمَلٍ لَمْ يُرِدْهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ زَعَمَ أَنَّ إِرَادَتَهُ تَغْلِبُ إِرَادَةَ اللَّهِ- تَبارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِين‏.

[=arial]التوحيد للصدوق، ص: 194
حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِمْرَانَ الدَّقَّاقُ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ بِشْرٍ عَنْ أَبِي هَاشِمٍ الْجَعْفَرِيِّ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ الثَّانِي ع فَسَأَلَهُ رَجُلٌ فَقَالَ أَخْبِرْنِي عَنِ الرَّبِّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَهُ أَسْمَاءٌ وَ صِفَاتٌ فِي كِتَابِهِ فَأَسْمَاؤُهُ وَ صِفَاتُهُ هِيَ هُوَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنَّ لِهَذَا الْكَلَامِ وَجْهَيْنِ إِنْ كُنْتَ تَقُولُ هِيَ هُوَ أَيْ إِنَّهُ ذُو عَدَدٍ وَ كَثْرَةٍ فَتَعَالَى اللَّهُ عَنْ ذَلِكَ وَ إِنْ كُنْتَ تَقُولُ لَمْ تَزَلْ هَذِهِ الصِّفَاتُ وَ الْأَسْمَاءُ فَإِنَّ لَمْ تَزَلْ يَحْتَمِلُ مَعْنَيَيْنِ فَإِنْ قُلْتَ لَمْ تَزَلْ عِنْدَهُ فِي عِلْمِهِ وَ هُوَ مُسْتَحِقُّهَا فَنَعَمْ وَ إِنْ كُنْتَ تَقُولُ لَمْ يَزَلْ تَصْوِيرُهَا وَ هِجَاؤُهَا وَ تَقْطِيعُ حُرُوفِهَا فَمَعَاذَ اللَّهِ أَنْ يَكُونَ مَعَهُ شَيْ‏ءٌ غَيْرُهُ بَلْ كَانَ اللَّهُ وَ لَا خَلْقَ ثُمَّ خَلَقَهَا وَسِيلَةً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ يَتَضَرَّعُونَ بِهَا إِلَيْهِ وَ يَعْبُدُونَهُ وَ هِيَ ذِكْرُهُ وَ كَانَ اللَّهُ وَ لَا ذِكْرَ وَ الْمَذْكُورُ بِالذِّكْرِ هُوَ اللَّهُ الْقَدِيمُ الَّذِي لَمْ يَزَلْ وَ الْأَسْمَاءُ وَ الصِّفَاتُ مَخْلُوقَاتُ الْمَعَانِي وَ الْمَعْنِيُّ بِهَا هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا يَلِيقُ بِهِ الِاخْتِلَافُ وَ الِائْتِلَافُ وَ إِنَّمَا يَخْتَلِفُ وَ يَأْتَلِفُ الْمُتَجَزِّئُ فَلَا يُقَالُ اللَّهُ مُؤْتَلِفٌ وَ لَا اللَّهُ كَثِيرٌ وَ لَا قَلِيلٌ وَ لَكِنَّهُ الْقَدِيمُ فِي ذَاتِهِ لِأَنَّ مَا سِوَى الْوَاحِدِ مُتَجَزِّئٌ وَ اللَّهُ وَاحِدٌ لَا مُتَجَزِّئٌ وَ لَا مُتَوَهَّمٌ بِالْقِلَّةِ وَ الْكَثْرَةِ وَ كُلُّ مُتَجَزِّئٍ وَ مُتَوَهَّمٍ بِالْقِلَّةِ وَ الْكَثْرَةِ فَهُوَ مَخْلُوقٌ دَالُّ عَلَى خَالِقٍ لَهُ فَقَوْلُكَ إِنَّ اللَّهَ قَدِيرٌ خَبَّرْتَ أَنَّهُ لَا يُعْجِزُهُ شَيْ‏ءٌ فَنَفَيْتَ بِالْكَلِمَةِ الْعَجْزَ وَ جَعَلْتَ الْعَجْزَ سِوَاهُ وَ كَذَلِكَ قَوْلُكَ عَالِمٌ إِنَّمَا نَفَيْتَ بِالْكَلِمَةِ الْجَهْلَ وَ جَعَلْتَ الْجَهْلَ سِوَاهُ فَإِذَا أَفْنَى اللَّهُ الْأَشْيَاءَ أَفْنَى الصُّوَرَ وَ الْهِجَاءَ وَ لَا يَنْقَطِعُ وَ لَا يَزَالُ مَنْ لَمْ يَزَلْ عَالِماً- قَالَ الرَّجُلُ كَيْفَ سُمِّيَ رَبُّنَا سَمِيعاً قَالَ لِأَنَّهُ لَا يَخْفَى عَلَيْهِ مَا يُدْرَكُ بِالْأَسْمَاعِ وَ لَمْ نَصِفْهُ بِالسَّمْعِ الْمَعْقُولِ فِي الرَّأْسِ وَ كَذَلِكَ سَمَّيْنَاهُ بَصِيراً لِأَنَّهُ لَا يَخْفَى عَلَيْهِ مَا يُدْرَكُ بِالْأَبْصَارِ مِنْ لَوْنٍ وَ شَخْصٍ وَ غَيْرِ ذَلِكَ وَ لَمْ نَصِفْهُ بِنَظَرِ لَحْظِ الْعَيْنِ وَ كَذَلِكَ سَمَّيْنَاهُ لَطِيفاً لِعِلْمِهِ بِالشَّيْ‏ءِ اللَّطِيفِ مِثْلِ الْبَعُوضَةِ وَ أَحْقَرَ مِنْ ذَلِكَ وَ مَوْضِعِ الشَّقِّ مِنْهَا وَ الْعَقْلِ وَ الشَّهْوَةِ وَ السِّفَادِ وَ الْحَدَبِ عَلَى نَسْلِهَا وَ إِفْهَامِ بَعْضِهَا عَنْ بَعْضٍ وَ نَقْلِهَا الطَّعَامَ وَ الشَّرَابَ إِلَى أَوْلَادِهَا فِي الْجِبَالِ وَ الْمَفَاوِزِ وَ الْأَوْدِيَةِ وَ الْقِفَارِ فَعَلِمْنَا أَنَّ خَالِقَهَا لَطِيفٌ بِلَا كَيْفٍ وَ إِنَّمَا الْكَيْفِيَّةُ لِلْمَخْلُوقِ الْمُكَيَّفِ وَ كَذَلِكَ سُمِّيَ رَبُّنَا قَوِيّاً لَا بِقُوَّةِ الْبَطْشِ الْمَعْرُوفِ مِنَ الْمَخْلُوقِ وَ لَوْ كَانَ قُوَّتُهُ قُوَّةَ الْبَطْشِ الْمَعْرُوفِ مِنَ الْخَلْقِ لَوَقَعَ التَّشْبِيهُ وَ لَاحْتَمَلَ الزِّيَادَةَ وَ مَا احْتَمَلَ الزِّيَادَةَ احْتَمَلَ النُّقْصَانَ وَ مَا كَانَ نَاقِصاً كَانَ غَيْرَ قَدِيمٍ وَ مَا كَانَ غَيْرَ قَدِيمٍ كَانَ عَاجِزاً فَرَبُّنَا تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَا شِبْهَ لَهُ وَ لَا ضِدَّ وَ لَا نِدَّ وَ لَا كَيْفَ وَ لَا نِهَايَةَ وَ لَا أَقْطَارَ مُحَرَّمٌ عَلَى الْقُلُوبِ أَنْ تُمَثِّلَهُ وَ عَلَى الْأَوْهَامِ أَنْ تَحُدَّهُ وَ عَلَى الضَّمَائِرِ أَنْ تُكَيِّفَهُ جَلَّ عَنْ أَدَاةِ خَلْقِهِ وَ سِمَاتِ بَرِيَّتِهِ وَ تَعَالَى عَنْ ذَلِكَ عُلُوّاً كَبِيرا

[=arial] التوحيد للصدوق، ص: 434(مناظره امام رضا علیه السلام با صاحبان ادیان)
ُ قَالَ لَهُ عِمْرَانُ يَا سَيِّدِي أَ لَا تُخْبِرُنِي عَنِ الْخَالِقِ إِذَا كَانَ وَاحِداً لَا شَيْ‏ءَ غَيْرُهُ وَ
لَا شَيْ‏ءَ مَعَهُ أَ لَيْسَ قَدْ تَغَيَّرَ بِخَلْقِهِ الْخَلْقَ قَالَ الرِّضَا ع لَمْ يَتَغَيَّرْ عَزَّ وَ جَلَّ بِخَلْقِ الْخَلْقِ وَ لَكِنَّ الْخَلْقَ يَتَغَيَّرُ بِتَغْيِيرِهِ قَالَ عِمْرَانُ فَبِأَيِّ شَيْ‏ءٍ عَرَفْنَاهُ قَالَ ع بِغَيْرِهِ قَالَ فَأَيُّ شَيْ‏ءٍ غَيْرُهُ قَالَ الرِّضَا ع مَشِيَّتُهُ وَ اسْمُهُ وَ صِفَتُهُ وَ مَا أَشْبَهَ ذَلِكَ وَ كُلُّ ذَلِكَ مُحْدَثٌ مَخْلُوقٌ مُدَبَّرٌ قَالَ عِمْرَانُ يَا سَيِّدِي فَأَيُّ شَيْ‏ءٍ هُوَ قَالَ ع هُوَ نُورٌ بِمَعْنَى أَنَّهُ‏ هَادٍ لِخَلْقِهِ مِنْ أَهْلِ السَّمَاءِ وَ أَهْلِ الْأَرْضِ وَ لَيْسَ لَكَ عَلَى أَكْثَرَ مِنْ تَوْحِيدِي إِيَّاه‏
[=arial]

وقتی صفت و موصوف با هم همراه باشند پس حادث و مخلوق هستند طبق احادیث پست اول و همینطور در این پست هم احادیثی در تایید آن احادیث قبلی آوردیم با صراحت بیشتر که هر موصوفی مصنوع است
[=arial] الْغَايَةُ مَوْصُوفَةٌ وَ كُلُّ مَوْصُوفٍ مَصْنُوعٌ وَ صَانِعُ الْأَشْيَاءِ غَيْرُ مَوْصُوفٍ بِحَدٍّ مُسَمًّى[=arial] و همین است توحید حقیقی [=arial]وَ هُوَ التَّوْحِيدُ الْخَالِصُ فَاعْتَقِدُوهُ وَ صَدِّقُوهُ وَ تَفَهَّمُوهُ پس [=arial]مشیت و اسم و صفت خدا مخلوقات خدایند و خدا نور است به معنی اینکه هدایت کننده برای خلقش است به همین اسماء و صفات که مخلوق هستند . [=arial]قَالَ فَأَيُّ شَيْ‏ءٍ غَيْرُهُ قَالَ الرِّضَا ع مَشِيَّتُهُ وَ اسْمُهُ وَ صِفَتُهُ وَ مَا أَشْبَهَ ذَلِكَ وَ كُلُّ ذَلِكَ مُحْدَثٌ مَخْلُوقٌ مُدَبَّرٌ قَالَ عِمْرَانُ يَا سَيِّدِي فَأَيُّ شَيْ‏ءٍ هُوَ قَالَ ع هُوَ نُورٌ بِمَعْنَى أَنَّهُ‏ هَادٍ لِخَلْقِهِ مِنْ أَهْلِ السَّمَاءِ وَ أَهْلِ الْأَرْضِ وَ لَيْسَ لَكَ عَلَى أَكْثَرَ مِنْ تَوْحِيدِي إِيَّاه.[=arial] و چون مخلوقات را دسترسی به ذات خدا نیست بنابراین خدا از روی هدایتگریش این اسماء و صفات مخلوق را بوجود آورد که وسیله ای باشد یبن مخلوق و خالق . [=arial]بَلْ كَانَ اللَّهُ وَ لَا خَلْقَ ثُمَّ خَلَقَهَا وَسِيلَةً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ يَتَضَرَّعُونَ بِهَا إِلَيْهِ وَ يَعْبُدُونَهُ وَ هِيَ ذِكْرُهُ وَ كَانَ اللَّهُ وَ لَا ذِكْرَ وَ الْمَذْكُورُ بِالذِّكْرِ هُوَ اللَّهُ الْقَدِيمُ الَّذِي لَمْ يَزَلْ وَ الْأَسْمَاءُ وَ الصِّفَاتُ مَخْلُوقَاتُ.[=arial] و خدا خالق هر چیز است و مخلوق اولش را لا من شی یعنی بدون ماده اولیه یا از هیچ بوجود آورد [=arial]وَ اللَّهُ خَالِقُ الْأَشْيَاءِ لَا مِنْ شَيْ‏ءٍ يُسَمَّى بِأَسْمَائِهِ فَهُوَ غَيْرُ أَسْمَائِهِ وَ الْأَسْمَاءُ غَيْرُهُ و از آن جمله مخلوقاتش همین اسماء است . و همینطور در احادیث قبل دیدی که صفات هم مخلوق است و همینطور موصوف آن صفات هم مصنوع است و همه آنها خلایقی هستند که وسیله بین خدا و مخلوق هستند . زیرا مخلوقات دسترسی به ذات خدا ندارند و خداوند هم صفت و موصوفی ندارد که بخواهد برای خلائقش شناخته شود لذا خدا که نور است با خلق اسماء و صفات مخلوقاتش را بسوی خود هدایت می کنند تا تصدیق پروردگارشان را کنند و او را بپرستند ولی پس از این تصدیق باید بدانند این صفات و موصوفات مخلوق خدایند که این کمال توحید است.[=arial]

در ادامه بیشتر در مورد صفات و موصوفات مخلوق توضیح میدهیم که مقصود از این موصوف و صفت مخلوق کاملا مشخص شود...

با تشکر

[=arial]

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و خداقوت

ابراهیمی;382326 نوشت:
اگر ما نسبت به چیزی علم نداشته باشیم نسبت به آن چیز جاهلیم و عالم نیستیم .و نمی شود گفت که بطور کلی عالم هستیم

اگر نسبت به چیزی علم نداشته باشیم آنگاه جاهلیم
وقتی نسبت به آن چیز علم کسب کردیم، می شویم، عالم نسبت به آن چیز بوسیله علم.
این وضعیت عالم بودن ما بواسطه علمی است که کسب میکنیم.

پس ما عالم بواسطه علم هستیم
همانطور که شنوا به واسطه گوش هستیم
بینا به واسطه چشم هستیم
و ....
به نظر حقیر، منظور از حدیث همین بوده که خدا بواسطه کسب علم، عالم نیست، بواسطه گوش شنوا نیست، بواسطه چشم بینا نیست. بلکه اینها را از ذات خود دارد.

ابراهیمی;382276 نوشت:
يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنَّ قَوْماً يَقُولُونَ إِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ يَزَلْ عَالِماً بِعِلْمٍ وَ قَادِراً بِقُدْرَةٍ وَ حَيّاً بِحَيَاةٍ وَ قَدِيماً بِقِدَمٍ وَ سَمِيعاً بِسَمْعٍ وَ بَصِيراً بِبَصَرٍ فَقَالَ ع مَنْ قَالَ ذَلِكَ وَ دَانَ بِهِ فَقَدِ اتَّخَذَ مَعَ اللَّهِ آلِهَةً أُخْرى‏ وَ لَيْسَ مِنْ وَلَايَتِنَا عَلَى شَيْ‏ءٍ ثُمَّ قَالَ ع لَمْ يَزَلِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِيماً قَادِراً حَيّاً قَدِيماً سَمِيعاً بَصِيراً لِذَاتِهِ تَعَالَى عَمَّا يَقُولُ الْمُشْرِكُونَ وَ الْمُشَبِّهُونَ عُلُوّاً كَبِيرا

به اختلاف کلمه بِ و لِ دقت بفرمایید.
در پناه خدا.

[=lucida sans unicode][=courier new]به نام خدای بخشنده و مهربان
سلام دوست عزیز سلمان 14
مشعر درک علم هم در قسمتی از ذات ما هست( یا بالاتر) ولی خداوند ترکیب نیست و به ذاتش عالم است و با توجه به حدیث اول به علمش عالم است زیرا علم عین ذات او بود و همینطوری که گوش و چشم و قدرت هم با توجه به حدیث اول عین ذات بود ولی با توجه به حدیث دوم این عالم بودن برای ذات خداست (همان اشاره شما به "ل") و عالم بودن به علم که علم عین ذات خدا باشد نوعی شرک است(البته نه برای هر کسی).
با تشکر

[=courier new]به نام خداوند بخشنده و مهربان

ابتدا تاکید کنم از اکنون هر چه می گویم نظر شخصی خودم است که با توجه به احادیث به آن نتیجه رسیدم و هر کسی توحیدی در حد خودش دارد . و در امر توحید بین علمای بزرگ هم اختلاف است دیگر چه برسد به منی که جزو علما نیستم.
ولی مساله توحید مساله بسیار بزرگی است که ائمه از بیان حقیقت آن سکوت می کردند جز به با معرفتان.
[=Times New Roman]
و حضرت سجاد
صلوات الله عليه ميفرمايد :
و رب جوهر علم لو ابوح به ** * ** لقيل لي انت ممن يعبد الوثنا
و لاستحل رجال مسلمون دمي ** * ** يرون اقبح ما يأتونه حسنا
و قد تقدم في هذا ابوحسن ** * ** الي الحسين و وصي قبله الحسنا

بلی آنها سری داشتند اگر بیانش می کردند مردم ائمه را به بت پرستی متهم می کردند و خونشان را مباح میدانستند در حالی که اعتقاد همه امامان همین بوده است.
و حضرت امير عليه السلام ميفرمايد

[=Times New Roman]بل اندمجت علي مكنون علم لو بحت به لاضطربتم اضطراب الارشية في الطوي البعيدة
[=Times New Roman]
[=Times New Roman]اما وعده دادم در پست قبل در مورد صفات و موصوفات مخلوق سخن بگویم . خب این را امامی که شکافنده علوم است توضیح داده اند پس بهتر است با حدیثی این موضوع را شروع کنم.


(حق اليقين، سيد شبر: ج 1 ص 47[=courier new] /کتب مختلفی این حدیث را نقل کردند)
[=courier new]هل سمي عالماً قادراً إلا لأنه وهب العلم للعلماء والقدرة للقادرين وكلما ميزتموه بأوهامكم في أدق معانيه فهو مخلوق مصنوع مثلكم مردود إليكم والبارئ تعالى واهب الحياة ومقدر الموت ولعل النمل الصغار تتوهم إن لله زبانيتين أي قرنين فإنهما كما لها وتتصور إن عدمها نقصاً له لمن لا يكونان له ولعل حال كثير من العقلاء كذلك فيما يصفون الله تعالى به سبحان ربك ربّ العزة عما يصفون[=courier new]

آری برای این به خدا عالم می گوییم زیرا علم را به عالمان داده و برای اینکه به خدا قادر می گوییم زیرا قدرت را به قادرین بخشیده و هر چیزی که به وهم های خودمون تشخیص می دهیم در دقیق ترین معانیش پس مخلوقی ساخته شده مثل خودمون را درک کردیم که بر می گرده به خودمون و خداوند حتی بخشنده زندگی و حیات و تقدیر کننده مرگ است و باید گفت حتی یک مورچه ای کوچک هم توهم می کنه خدایش دو شاخک دارد زیرا آنرا کمالی می بیند و تصور می کنه اگر خدا شاخک نداشته باشد آن نقصی برای خدایش است و حال بیشتر عقلا همین است که وصف می کنند خدا را در حالی که خداوند وصف نمی شود.

ادامه دارد اگر خدا بخواهد...

با تشکر

[=courier new]

[=courier new]به نام خدای بخشنده و مهربان
سند حدیث زیر
کتاب اصول السته العشر ص 157// قسمت آخر حدیث در کتاب التوحید ص 136 هم هست که البته در نظر ما همان قسمت خیلی مهم است و ما هم به همان قسمت اشاره می کنیم که موافق حدیث قبلی است.

http://library.tebyan.net/newindex.aspx?PageSize=1&PERSONALID=0&PARENTID=0&NAVIGATEMODE=&PageIndex=156&CONTENT=&METADATAID=37698&VOLUME=1&BOOKID=77438&PID=102839

[=courier new]فقال عبد الله (ع) يا حمران كيف تركت المتشيعين خلفك قال تركت المغيرة وبيان البيان يقول احدهما العلم خالق ويقول الاخر العلم مخلوق قال فقال لحمران فاى شى قلت انت يا حمران قال فقال حمران لم اقل شيئا قال فقال أبو عبد الله (ع) افلا قلت ليس بخالق ولا مخلوق قال ففزغ بذلك حمران قال فقال فايشيئ هو قال فقال هومن كماله كيدك منك

این والله خیلی حدیث عجیبی است که الان میدانم بسیاری از شما خیلی متعجب شدید پس باید یک توضیحی بدهم شاید که دلتان آرام شود.

ببینید برای بهتر فهمیدن با یک مثال شروع می کنم که توصیف درستی است . فرض کنید تنها در دنیا شخصی زید نام لباسی قرمز دارد و کسی غیر از زید لباس قرمز ندارد . و این لباس تنها و تنها برای زید است . پس صفت زید می شود قرمز پوش و موصوف این قرمز پوشی مربوط به ذات زید نیست بلکه مربوط به همان لباس است که ما با آن لباس زید را وصف به قرمز پوشی کردیم در حالی که برای ذات زید قرمزی معنی ندارد . اما این قرمز پوشی تنها و تنها مربوط به زید است و کسی غیر از زید در صفت قرمز پوشی شرکت ندارد و تنها و تنها زید است که قرمز پوش است ولی این قرمز پوشی نه واقعا مربوط به ذات زید است و نه مربوط به مخلوقی یا چیزی دیگر است که بخواهد به آن مخلوق نسبت داده شود حتی آن لباس زیرا صفت قرمز پوشی وصف لباس نیست زیرا لباس چیزی نپوشیده [=courier new]افلا قلت ليس بخالق ولا مخلوق[=courier new]. برای همین نباید این قرمز پوشی را از زید نفی کنیم یعنی تنزیه و نباید این صفت قرمز پوشی را به ذات زید نسبت دهیم یعنی تشبیه . آری خداوند عالم است یعنی علم دارد ولی موصوف یا قرارگاه یا جای این عالم بودن یا علم داشتن در مخلوق است چون لباس ولی باید دانست تنها و تنها خدا عالم به هر چیز است در حالی که این لباس علم مربوط به ذاتش نیست و هر صفتی لباس خداست مثل کبریاء که حدیث است لباس خداست و کبریاء صفت خداست که جایش در مخلوق است ولی تنها و تنها خدا را به آن اسم می خوانیم زیرا خداوند است که کبريا را خلق کرده و همینطور است که خدا علم را خلق کرده و به عالمان داده و همین طور است که خدا قدرت را خلق کرده به قادران داده است و همینطور است این برای حیات و دیگر صفات و موصوفات . این علم برای ما کمال است زیرا ما بدون علم نقص داریم و اگر علم در قسمتی از ذات ما نباشد ما را جاهل وصف می کنند و جایگاه این علم در ذات ما است همانطوری که ما دست داریم و دست را برای خود کمال می دانیم و جایگاه آن دست قسمتی از ذات ما را شامل می شود.[=courier new]هومن كماله كيدك منك .خب این دقیقا مثل شاخکهای مورچه است که مورچه جرات ندارد این کمال را که در خود میبیند در ذات خدا نبیند برای همین خدا را به شاخک وصف می کند زیرا عدمش را نقص می داند . ما هم چون علم را در ذات خودمان کمال میبینیم می ترسیم از برای ذات خدا نفیش کنیم .
پس نتیجه می گیریم چون علم را خدا خلق کرده و به مخلوقات عالمش بخشیده پس او تنها و تنها شایسته نسبت داده این اسم عالم است زیرا خدا اگر می خواست علم را خلق نمی کرد
مثل اینکه خداوند روشن کننده زمین است اما توسط خورشید . جایگاه روشن کردن در ذات خورشید است ولی تنها خداوند است که در حقیقت که روشن کننده زمین است زیرا او خالق خورشید و نورش است و بنوعی شرک است که آن وصف را به ذات خورشید مربوط بدانیم و خداست که از دست پیغمبر خاک افشاند در حالی که جایگاه این فعل در دست نبی بود ولی خداوند چون دست نبی را خلق کرده پس در حقیقت تنها او شایسته این افشاندن خاک است
[=courier new]وَ ما رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لكِنَّ اللَّهَ رَمى‏

[=courier new]البته باید فهمید در نظر مردم عادی این شرک نیست که بگویند عالم هستند یا دیگری عالم است [=courier new]اگر چه نوعی شرک خفی است [=courier new]ولی در نظر کسی که می خواهد به نهایت توحید و اخلاص برسد هیچ کمالی را جز برای خدا نمی بیند و تنها و تنها خدا را عالم می داند و کمالات دیگران را مثل علمشان را تنها از خدا و برای خدا میداند زیرا خدا هر کمالی و خوبی را خلق کرده است و آنرا برای خود دانسته حتی خداوند نقصها و بدی ها را خلق کرده ولی چون این مربوط به قابلیت و ماهیت خلائق بوده آنرا به خلائق نسبت داده مثل اینکه تو آینه ای هستی اگر چیزی زیبا در اینه صاف بیاید این زیبایی از آن چیز زیبا است نه از آینه ولی اگر آینه کج بود و آن چیز زیبا را کج و زشت نشان داد آن زشتی مربوط به آینه است نه آن چیز زیبا
[=courier new]ما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ ما أَصابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِك‏
[=courier new]
ادامه دارد اگر خدا بخواهد
...
[=courier new]
با تشکر

[=courier new]

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام خدا قوت

ابراهیمی;382780 نوشت:
مشعر درک علم هم در قسمتی از ذات ما هست( یا بالاتر)

بزرگوار، کاری به مشعر نداریم، داریم می بینیم که ما بواسطه علمی که به ما میرسد، می دانیم، بوسیله چشم می بینیم، بوسیله گوش می شنویم.

ابراهیمی;382780 نوشت:
خداوند ترکیب نیست و به ذاتش عالم است و با توجه به حدیث اول به علمش عالم است زیرا علم عین ذات او بود و همینطوری که گوش و چشم و قدرت هم با توجه به حدیث اول عین ذات بود ولی با توجه به حدیث دوم این عالم بودن برای ذات خداست (همان اشاره شما به "ل") و عالم بودن به علم که علم عین ذات خدا باشد نوعی شرک است(البته نه برای هر کسی).
با تشکر

بله، شرک میشود اینکه با استدلال روشن رفع تناقض ظاهری از کلمات حضرات (ع) کنیم!!!
و توحید این است که جار بزنیم کلمات حضرات معصومین (ع) متناقض است
و تناقضش ربط به سطح درک مخاطب داشته است!!!
و اینطوری خیلی راحت دروغ را در کلام حضرات(ع) توجیح کنیم!!
و اصلاً فکر نکنیم که چه بسا خودمان منظور را اشتباه فهمیده ایم.!!!!
و شرک را خیلی راحت توجیح کنیم، شرکی که از بزرگترین گناهان است.
واقعاً که.

ابراهیمی;382780 نوشت:
با توجه به حدیث اول به علمش عالم است زیرا علم عین ذات او بود

ابراهیمی;382780 نوشت:
با توجه به حدیث دوم این عالم بودن برای ذات خداست (همان اشاره شما به "ل") و عالم بودن به علم که علم عین ذات خدا
باشد نوعی شرک است(البته نه برای هر کسی).

کجا در حدیث گفته «عالم بودن به علم که علم عین ذات خدا باشد»؟
کجا در حدیث اول گفته است که به «علمش عالم» است؟

احادیث هر دو یک چیز میگویند: «خدا بواسطه علم عالم نیست بلکه علم از ذاتش است»
دقت بفرمایید: از نه به.
آنجایی که رد میکند، «به» را رد میکند، آنجایی که تایید می کند «از» را تایید میکند.

ترجمه حدیث اول:
1. ابو بصير مى‏گويد: از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه مى‏فرمود: پروردگار ما، هميشه بود. و زمانى كه معلومى وجود نداشت، علم، ذات او بود، و زمانى كه شنيدنى در كار نبود، شنيدن ذات او بود، و زمانى كه چيز ديدنى وجود نداشت، ديدن، ذات او بود و زمانى كه مغلوبى وجود نداشت، قدرت، ذات او بود و زمانى كه اشياء به وجود آمدند و معلوم محقق شد، علمش بر معلوم، شنيدنش بر شنيدنى، بينايى او بر ديدنى و قدرتش بر مغلوب شده، قرار گرفت.
ابو بصير مى‏گويد: به آن حضرت عرض كردم: آيا خداوند هميشه متكلم بوده است؟
فرمودند: كلام، سخنى ايجاد شده است كه ازلى نمى‏باشد و خداوند، بود در حالى كه متكلمى نبود.

ترجمه حدیث دوم:
3. حسين بن خالد مى‏گويد: از امام رضا (عليه السلام) شنيدم كه مى‏فرمود: خداوند هميشه دانا، توانا و زنده، موجود، شنوا و بينا بوده است. عرض كردم: اى فرزند رسول خدا! گروهى مى‏گويند: خداوند، هميشه به علم دانا، به قدرت توانا، به زنده بودن زنده، به بودن (از ازل) بوده، به گوش شنوا و به چشم بينا است. (يعنى براى خداوند، ابزارى براى ديدن و شنيدن و دانايى تصور مى‏كنند.) حضرت فرمودند: كسى كه چنين سخنى بگويد و نسبت به آن معتقد باشد، همراه خداى (يكتا) خداى ديگر را گرفته است و از ولايت ما، بهره‏اى نبرده است. سپس فرمودند: خداوند هميشه در ذات خود، دانا، توانا، زنده، موجود، شنوا و بينا است و از آن چه مشركان و تشبيه كنندگان (او به چيزهاى ديگر) مى‏گويند بزرگ‏تر است.
آدرس منبع ترجمه ها

دوست عزیز لطفاً تعاریف خودتان را به مسایل تحمیل نکنید،
عرض کردم که:

اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم از ذاتش نیست.
هم ارز:
اگر علم از ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست

مثال دیگر:
برای هر موجود:
اگر بواسطه ابزاری(مثل چشم) ببیند آنگاه دیدن از ذاتش نیست.
هم ارز: اگر دیدن از ذاتش باشد آنگاه بواسطه ابزاری نمی بیند.

ابراهیمی;382780 نوشت:
همینطوری که گوش و چشم و قدرت هم با توجه به حدیث اول عین ذات بود

خواهش میکنم، اگر نمی دانید، نه اعتقاد دیگران را و نه فضای ذهنی خودتان را با این افکار مسموم، ویران نسازید
گوش و چشم عین ذات بود چیه؟
شنیدن و دیدن ذات او بود.

با تشکر

بزرگوار خواهش میکنم ترجمه معتبری از احادیثی که نقل میکنید ارائه بدید،
با تشکر

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی

ادامه این بحث توحیدی را همراه با جواب به آقا سلمان 14 می آورم...

با سلام برادر عزیز سلمان 14

برادر عزیزم چون برای شما احترام قائل بودم و هستم نخواستم مستقیما جملات شما را مورد نقد قرار بدهم و طبق امر آل محمد به زبان خودتان با شما سخن گفتم که علم را وسیله درک چون گوش و چشم قرار دادید برای همین طبق شاکله فکری شما که خودتان گوش و چشم را در کنار علم قرار دادید گفتم با توجه به حدیث اول چون علم عین ذات است (پس شما باید معتقد بشوید گوش و چشم هم عین ذات است) گفتم آن دو هم مثل علم عین ذاتند و این بخاطر شاکله فکری شما بود و بنده ترجمه آن حدیث را ابدا نکردم و نگفتم ترجمه آن حدیث این است و نخواستم بگویم علم وسیله درک نیست بلکه علم مثل شنیدن و دیدن است که وسیله درکش مشعری متعلق بر ذهن یا نفس است چنانچه مشعر شنیدن و دیدن گوش و چشم هستند . ولی نمی دانم چرا پافشاری به اشتباه واضحتون دارید و گفتم عقایدی که بنده گفتم تنها مربوط خودم و شخصی است و نمی خواهم بر کسی قالبش کنم که آنها هم همه حدیث است و هیچ کدام مسموم نیست مگر خواستم اینها را بزور بپذیرید؟ شما عقل دارید و قرار نیست بنده جای شما فکر کنم پس مختارید که خودتون بعضی حرفهای بنده را بپذیرد و بعضی را نپذیرید.

نقل قول:
بزرگوار، کاری به مشعر نداریم، داریم می بینیم که ما بواسطه علمی که به ما میرسد، می دانیم، بوسیله چشم می بینیم، بوسیله گوش می شنویم.

نه برادر علم مثل گوش نیست که در آخر خودتون اقرار کردید . علم مثل شنیدن است و مشعر درک علم در ذهن است چنانچه مشعر درک شنیدنیها و دیدنیها گوش و چشم هستند.
نقل قول:
بله، شرک میشود اینکه با استدلال روشن رفع تناقض ظاهری از کلمات حضرات (ع) کنیم!!!
و توحید این است که جار بزنیم کلمات حضرات معصومین (ع) متناقض است
و تناقضش ربط به سطح درک مخاطب داشته است!!!
و اینطوری خیلی راحت دروغ را در کلام حضرات(ع) توجیح کنیم!!
و اصلاً فکر نکنیم که چه بسا خودمان منظور را اشتباه فهمیده ایم.!!!!
و شرک را خیلی راحت توجیح کنیم، شرکی که از بزرگترین گناهان است.
واقعاً که.

البته ائمه دروغ نگفتند و تناقضی در گفتار نداشته اند و بنده جایی نسبت تناقض و دروغگویی به ال محمد ندادم اولا منظور از آن علم ذاتی که بر معلوم واقع می شود سدره المنتهی است یا نفس لاهوتیه و این ذات هم خود مخلوق است و بخاطر شرافتش به خدا نسبت داده می شود چنانچه روح به خاطر شرافتش به خدا نسبت داده می شود (طبق احادیث اصول کافی).
ولی حال این ذاتی که که مقام خلق است چیست ؟؟؟در حدیث آمده
(کلمات مکنونه فیض کاشانی ص
76[=courier new])
و روي ان اعرابيا سأل اميرالمؤمنين عليه السلام عن النفس فقال عن اي نفس تسأل فقال يا مولاي هل النفس انفس عديدة فقال عليه السلام نعم نفس نامية نباتية و نفس حسية حيوانية و نفس ناطقة قدسية و نفس الهية ملكوتية قال يا مولاي ما النباتية قال قوة اصلها الطبايع الاربع بدء ايجادها عند مسقط النطفة مقرها الكبد مادتها من لطايف الاغذية فعلها النمو و الزيادة و سبب فراقها اختلاف المتولدات فاذا فارقت عادت الي ما منه بدئت عود ممازجة لا عود مجاورة فقال يا مولاي و ما النفس الحيوانية قال قوة فلكية و حرارة غريزية اصلها الافلاك بدء ايجادها عند الولادة الجسمانية فعلها الحيوة و الحركة و الظلم و الغشم و الغلبة و اكتساب الاموال و الشهوات الدنيوية مقرها القلب سبب فراقها اختلاف المتولدات فاذا فارقت عادت الي ما منه بدئت عود ممازجة لا عود مجاورة فتنعدم صورتها و يبطل فعلها و وجودها و يضمحل تركيبها فقال يا مولاي و ما النفس الناطقة القدسية قال قوة لاهوتية بدأ ايجادها عند الولادة الدنيوية مقرها العلوم الحقيقية الدينية موادها التأييدات العقلية فعلها المعارف الربانية سبب فراقها تحلل الالات الجسمانية فاذا فارقت عادت الي ما منه بدئت عود مجاورة لا عود ممازجة فقال يا مولاي و ما النفس اللاهوتية الملكوتية فقال قوة لاهوتية جوهرة بسيطة حية بالذات اصلها العقل منه بدئت و عنه وعت و اليه دلت فاشارت عودتها اليه اذا كملت و شابهت و منها بدئت الموجودات و اليها تعود بالكمال فهي ذات الله تعالي العليا و شجرة طوبي و سدرة المنتهي و جنة المأوي من عرفها لم‌يشق و من جهلها ضل و غوي فقال السايل يا مولاي و ما العقل قال العقل جوهر درّاك محيط بالاشياء من جميع جهاتها عارف بالشي‌ء قبل كونه فهو علة الموجودات و نهاية المطالب.

و از عبارات با نشان فصاحت همراه با بیان بلاغت بالا مشخص می شود که ذات الله تعالی العلیا که همان نفس لاهوتیه و همان شجره طوبی و سدره المنتهی و جنه الماوی است مخلوق است و آن ذات علی است که نفس لاهوتیه است و خدا بخاطر شرافتش آن ذات را به خودش نسبت داده مثل روح الله که عیسی است و بیت الله که کعبه است و علی و نبی در مقام نفس اول خلق خدا هستند و ابتدا خداوند ذات یا نفس لاهوتی پیغمبر و علی را خلق کرد که آیت کبری اوست که همان سدره المنتهی است . و برای همین است که حضرت علی می فرمایند


http://library.tebyan.net/newindex.aspx?PageSize=1&PageIndex=138&LANGUAGE=1&BOOKID=63926&PID=19667
http://www.ghadeer.org/akhlagh/b_maaref/46000046.htm
[=courier new]مشارق الانوار ٠ص 231
ورد عن اميرالمؤمنين عليه السّلام انه سئل هل رأيت في الدّنيٰا رجلاً فقال رأيت رجلاً و انا الي الٰان اسأل عنه فقلت له من انت فقال انا الطّين فقلت من اين فقال من الطين فقلت الي اين فقال الي الطين فقلت من انا فقال انت ابوتراب فقلت انا انت فقال حٰاشاك حٰاشاك هذا من الدين في الدين انا انا و انا انا( در نسخه ای انت انت ) انا ذات الذوات و الذات في الذّوٰات للذّات فقال عرفت فقلت نعم فقال فامسك
[=courier new]

اولا مشخص است که ذواتی موجود است که علی ذات الذوات است و شریفترین این ذات ها که علم عین آن ذات است ذات علی است که بخدا نسبت داده می شود مثل روح که شریفترین روح هاست پس می گوییم روح الله عیسی است و ذات الله علی است و اوست ذات الله العلیا و آیت الکبری و سدره المنتهی و ...
لذا مشخص شد در کلمات آل محمد اختلاف و تناقض نیست بلکه این ذات غیر خداست و الله اکبر

[=courier new]جواب بقیه سوالات شما ان شاء الله فردا پس هنوز این مطلب ادامه دارد...

با تشکر



با سلام

ابراهیمی;382907 نوشت:
برادر عزیزم چون برای شما احترام قائل بودم و هستم نخواستم مستقیما جملات شما را مورد نقد قرار بدهم

لطفاً عین جملات حقیر را مورد نقد قرار دهید، با تشکر.

ابراهیمی;382907 نوشت:
برای همین طبق شاکله فکری شما که خودتان گوش و چشم را در کنار علم قرار دادید گفتم با توجه به حدیث اول چون علم عین ذات است (پس شما باید معتقد بشوید گوش و چشم هم عین ذات است) گفتم آن دو هم مثل علم عین ذاتند و این بخاطر شاکله فکری شما بود

ترجمه هایی که آوردم معنی و برداشت حقیر را تایید میکند.

ابراهیمی;382907 نوشت:
بنده ترجمه آن حدیث را ابدا نکردم و نگفتم ترجمه آن حدیث این است و نخواستم بگویم علم وسیله درک نیست بلکه علم مثل شنیدن و دیدن است که وسیله درکش مشعری متعلق بر ذهن یا نفس است چنانچه مشعر شنیدن و دیدن گوش و چشم هستند .

خب این میشود همانی که حقیر گفتم:
سلمان14;382871 نوشت:

اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم از ذاتش نیست.
هم ارز:
اگر علم از ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست

و شما همین را رد کردید و گفتید که:

ابراهیمی;382326 نوشت:
ولی خداوند ترکیب نیست پس وقتی می گوییم علم ذاتش است چون ترکیب نیست لذا علم ذاتش است و ذاتش علم است .
پس اگر خدا عالم است فرقی نمی کند با توجه به حدیث اول بگویم عالم به ذات است یا عالم به علم است زیرا علم=ذات است.

وقتی «به» معنی بواسطه میدهد، جمله شما قرمز میشود: «عالم بواسطه علم است»
درصورتی که معادله منطقی بالا همچین چیزی را رد میکند.
وقتی میگویید »عالم به علم» یعنی عالم چیزی یا کسی است و علم چیزی یا کسی دیگر. و این خلاف ذات بودن است.

مابقی بماند تا تکلیف این رابطه بالا مشخص شود.
لطفاً فقط روی درستی رابطه بالا صحبت کنید.

ضمناً کاری به ترجمه های خودتان ندارم، عزیز برادر،
لطفاً ترجمه معتبر بگذار، نمیدانم چه اصراری دارید به اینکه متن عربی را میگذارید و ترجمه معتبر نمی آورید
و بعد می فرمایید خودتان که عقل دارید!!!!!!!!!!!
ترجمه معتبر بیارید تا بیسوادی چون من دچار بی عقلی نشود.

با تشکر.

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی

نقل قول:
لطفاً عین جملات حقیر را مورد نقد قرار دهید، با تشکر.

[=courier new]برادرم بنده زیاد از اینطور بحث ها خوشم نمی آید ولی برای اینکه خودتون پافشاری دارید اینبار اینکارو می کنم

1-در اول باید بگویم که متاسفانه بنظر حقیر همان ترجمه معتبر یا نا معتبر شما اشتباه است برای همین شما دچار سردرگرمی شدیدو برای من هم البته ترجمه آن قسمتها مهم نبود بلکه درک و طرز فکر شما مهم بود ولی حال که می خواهید خیلی دقیق اشتباهات متنتون را بیان کنم اینها را الان بیان می کنم
مثلا به اینجا دقت کنید


[=arial]وَ السَّمْعُ ذَاتُهُ وَ لَا مَسْمُوعَ وَ الْبَصَرُ ذَاتُهُ وَ لَا مُبْصَرَ
[=courier new]ترجمه شما این بود :
نقل قول:
و زمانى كه شنيدنى در كار نبود، شنيدن ذات او بود، و زمانى كه چيز ديدنى وجود نداشت، ديدن، ذات او بود

[=courier new]یعنی ترجمه السمع =شنیدن و ترجمه البصر=دیدن ولی در حدیث بعدی می بینیم که همین بصر و سمع چیزی دیگر معنی می شود!!!
[=arial]وَ سَمِيعاً بِسَمْعٍ وَ بَصِيراً بِبَصَرٍ [=courier new]
نقل قول:
به گوش شنوا و به چشم بينا است

[=courier new]خب برادرم یا باید این شخص سمع را شنیدن معنی کند یا گوش معنی کند و همینطور برای بصر که یا باید دیدن معنی کند یا چشم و اگر اینجا اینطور معنی می کنی پس بالا و آنجا هم باید همینطور معنی کند زیرا علم و قدرت در هر دو حدیث در کنار سمع و بصر بودند
و چیزی که مشخص است چون در حدیث قبل یا اولی علم و قدرت در کنار سمع و بصر بودند پس باید سمع و بصر معنی شنیدن و دیدن بدهند و در این حدیث دوم هم علم و قدرت در کنار سمع و بصر آمده پس باید سمع و بصر معنی شنیدن و دیدن بدهد و معنی این جمله می شود خدا بشنیدن می شنود و بدیدن می بیندهمانطوری که بعلم می داند و بقدرت می تواند و این در نظر امام اشتباه بود( تاکید کنم حدیث اول مربوط به ذات مخلوق است که بخدا نسبت داده می شود مثل روح که بخدا نسبت داده می شود و آن علم هم علم حادث است و حدیث دوم مربوط به ذات ازلی قدیم خالق است)

نقل قول:
خب این میشود همانی که حقیر گفتم:
نوشته اصلی توسط سلمان14
اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم از ذاتش نیست.
هم ارز:
اگر علم از ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست


[=courier new]اما برادرم ابدا چیزی که من گفتم آنچیزی که شما گفتید نیست.
اولا در انسانها کسی عالم بوسیله علم نیست زیرا علم وسیله نیست همانطوری که شنیدن و دیدن وسیله نیست ولی وسیله درک علم و شنیدن و دیدن در انسان ذهن و گوش و چشم هستند. متاسفانه شما همه چیز را با هم قاطی کردید
نقل قول:
وقتی «به» معنی بواسطه میدهد، جمله شما قرمز میشود: «عالم بواسطه علم است»
درصورتی که معادله منطقی بالا همچین چیزی را رد میکند.
وقتی میگویید »عالم به علم» یعنی عالم چیزی یا کسی است و علم چیزی یا کسی دیگر. و این خلاف ذات بودن است.[=courier new]

[=courier new]اولا گفتم طبق حدیث اول چیزی و طبق حدیث دوم چیزی دیگر درک می شود پس نباید آن دو را با هم قاطی کنید.
طبق حدیث اول عالم به علم درست ولی طبق حدیث دوم درست نیست . و اینها تناقضی ندارند زیرا حدیث اول مربوط به ذات مخلوقی است که بخدا نسبتش می دهیم و آن علم هم علم حادث است زیرا تغییر پذیر بود چون بعد از ایجاد معلوم بر آن تعلق می گرفت و این تغییر است و مربوط به حادث است پس این علم و ذات هر دو مخلوقند. ولی حدیث دوم مربوط به ذاتی است که مخلوق نیست.

اما جواب ایراد شما
ببینید یک مخلوق اگر بخواهد حرف بزند جز حرف خلقی نمی تواند بزند وقتی می گویم خدا به ذاتش عالم است یا بنفسش عالم است طرف مقابل باید خودش بفهمد از این نمی خواهیم مفهوم وسیله بگیریم که ذات و نفس چیزی است و خدا چیزی دیگر . برای فهم طرف مقابلمان که باید در حد درکش سخن بگویم مجبوریم از این اصطلاحات استفاده کنیم.حدیث زیر گواه است که ائمه هم چنین روشی داشتند.
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَكِّلِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَمْرٍو عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ قَالَ فِي حَدِيثِ الزِّنْدِيقِ الَّذِي سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ لَهُ أَ تَقُولُ إِنَّهُ سَمِيعٌ بَصِيرٌ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هُوَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ سَمِيعٌ بِغَيْرِ جَارِحَةٍ وَ بَصِيرٌ بِغَيْرِ آلَةٍ بَلْ يَسْمَعُ بِنَفْسِهِ وَ يُبْصِرُ بِنَفْسِهِ وَ لَيْسَ قَوْلِي إِنَّهُ يَسْمَعُ بِنَفْسِهِ أَنَّهُ شَيْ‏ءٌ وَ النَّفْسُ شَيْ‏ءٌ آخَرُ وَ لَكِنِّي أَرَدْتُ عِبَارَةً عَنْ نَفْسِي إِذْ كُنْتُ مَسْئُولًا وَ إِفْهَاماً لَكَ إِذْ كُنْتَ سَائِلًا فَأَقُولُ يَسْمَعُ بِكُلِّهِ لَا أَنَّ كُلَّهُ لَهُ بَعْضٌ وَ لَكِنِّي أَرَدْتُ إِفْهَامَكَ وَ التَّعْبِيرُ عَنْ نَفْسِي وَ لَيْسَ مَرْجِعِي فِي ذَلِكَ إِلَّا إِلَى أَنَّهُ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ الْعَالِمُ الْخَبِيرُ بِلَا اخْتِلَافِ الذَّاتِ وَ لَا اخْتِلَافِ الْمَعْنَى
هشام بن حكم مى‏گويد: در داستانى مربوط به شخصى خدانشناس (زنديق) كه از امام صادق (عليه السلام) پرسيد: آيا مى‏گويد كه خداوند شنواى بيناست؟ امام صادق (عليه السلام) فرمودند: او شنواى بيناست. بدون عضو، شنواست و بدون ابزار، بيناست. ذاتا مى‏شنود و مى‏بيند و منظور از سخن من كه ذاتا مى‏شنود، اين نيست كه او يك چيز و ذاتش چيز ديگرى است، بلكه اين سخنان از طرف خودم است كه مورد سؤال واقع شده‏ام و قصد فهماندن را دارم، زيرا تو سؤال كننده هستى. پس مى‏گوييم: او، به تمام مى‏شنود.

[=courier new] نه اين كه با گفتن تمام، بودن او جزء هست، بلكه قصد فهماندن تو را دارم و اين سخن، از خودم است و معناى تمام سخنان من به اين بر مى‏گردد كه خداوند شنوا، بينا، دانا و آگاه است بودن اين كه در ذات و معنا، اختلافى باشد.
ترجمه از همان منبعی که خودتون معتبر دونستید البته جاهایی اشکال ترجمه دارد ولی زیاد مهم پایین خودم ترجمه درستش را می گویم
http://www.ghadeer.org/hadis/tohid/869_cntx10.htm[=courier new]

[=courier new]ببینید برادر عزیزم در حدیث بالا می بینید که امام برای خدا چنین جمله ای می گویند
[=courier new]يَسْمَعُ بِنَفْسِهِ وَ يُبْصِرُ بِنَفْسِهِ
یعنی خدا بنفسش می شنود و بنفسش می بیند
و مراد از این بنفسش این نیست که نفس اینجا وسیله یا ابزاری باشد و همینطور درست است بگوییم خدا به ذاتش می شنود و به ذاتش می بیند
طبق حدیث اول چون علم=ذات است برای همین ایرادی ندارد بگوییم خدا بعلمش می شنود البته طبق حدیث اول زیرا آن حدیث مربوط به ذات مخلوق علی است که بخاطر شرافتش به خدا نسبت داده می شود و همو بود که ذات الله العلیا و شجره طوبی و سدره المنتهی بود پس ایراد ندارد زیرا آن ذات ذاتی مخلوق است .
و احادیثی هم شبیه حدیث اول غیر از حدیث بالایی هنوز هم هست مثل این حدیث:
حَدَّثَنَا حَمْزَةُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْعَلَوِيُّ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى بْنِ عُبَيْدٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ حَرِيزٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ مِنْ صِفَةِ الْقَدِيمِ أَنَّهُ وَاحِدٌ أَحَدٌ صَمَدٌ أَحَدِيُّ الْمَعْنَى وَ لَيْسَ بِمَعَانٍ كَثِيرَةٍ مُخْتَلِفَةٍ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ يَزْعُمُ قَوْمٌ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ أَنَّهُ يَسْمَعُ بِغَيْرِ الَّذِي يُبْصِرُ وَ يُبْصِرُ بِغَيْرِ الَّذِي يَسْمَعُ قَالَ فَقَالَ كَذَبُوا وَ أَلْحَدُوا وَ شَبَّهُوا تَعَالَى اللَّهُ عَنْ ذَلِكَ إِنَّهُ سَمِيعٌ بَصِيرٌ يَسْمَعُ بِمَا يُبْصِرُ وَ يُبْصِرُ بِمَا يَسْمَعُ قَالَ قُلْتُ يَزْعُمُونَ أَنَّهُ بَصِيرٌ عَلَى مَا يَعْقِلُونَهُ قَالَ فَقَالَ تَعَالَى اللَّهُ إِنَّمَا يَعْقِلُ مَا كَانَ بِصِفَةِ الْمَخْلُوقِينَ وَ لَيْسَ اللَّهُ كَذَلِكَ

[=courier new] محمد بن مسلم از امام باقر (عليه السلام) نقل مى‏كند كه آن حضرت فرمودند: از صفت قديم (موجودى كه هميشه بوده و خواهد بود كه فقط خداوند است) اين است كه يكتا، يگانه، بى‏نياز، يگانه معنا مى‏باشد، به طورى كه داراى معانى زياد و گوناگون نيست.

[=courier new] محمد بن مسلم مى‏گويد: به امام عرض كردم: جانم به فدايت! گروهى از مردم عراق خيال مى‏كنند كه خداوند به چيزى غير از آن چه مى‏بيند، مى‏شنود و غير از آن چه مى‏شنود، مى‏بيند. فرمودند: آنها دروغ مى‏گويند و ملحد مى‏باشند و او را به چيزى شبيه مى‏دانند و خداوند، از اين چيزها برتر است. زيرا او، شنونده‏ى بيناست. به آن چيزى كه مى‏بيند، مى‏شنود و به آن چيزى كه مى‏شنود، مى‏بيند.
[=courier new] محمد بن مسلم مى‏گويد: (دوباره) به آن حضرت عرض كردم: آنها گمان مى‏كنند كه خداوند طبق همان چيزى كه آنها تعقل مى‏كنند، بيناست. حضرت فرمودند: خداوند، برتر است و تنها چيزى كه صفت مخلوقين را دارد، به فكر مى‏آيد، در حالى كه خداوند چنين نيست.
[=courier new]ترجمه از همان منبعی که خودتون معتبر دونستید البته جاهایی اشکال ترجمه دارد [=courier new]
http://www.ghadeer.org/hadis/tohid/869_cntx10.htm
[=courier new]پس برادرم همینطوری که میبینید امام فرموده خدا به آنچیزی که می شنود میبیند و به آنچه می بیند می شوند و در همین حدیث هم توهم وسیله می شود پس استفاده از این جمله ها اگر برای فهم طرف مقابل باشد اشکالی نیست.

[=courier new]باز هم تاکید می کنم ائمه هیچ جا تناقض و دروغ نگفتند و مقصود از ذات و علم حدیث اول چون تغییر پذیرند علم حادث و ذات حادث یعنی همان سدره المنتهی و شجره طوبی یا ذات علی است که حدیثش را آوردم. و اینها بخاطر شرافتشان به خدا نسبت داده می شوند چنانچه روح هم بخاطر شرافتش به خدا نسبت داده می شود و عیسی روح الله است همانطوری که علی سدره المنتهی و ابوتراب و [=courier new]ذات الله العلیا[=courier new] است. پس باید متوجه باشیم که هر مفهوم و اصطلاحی را در جای درستش قرار بدهیم و بیشتر فلاسفه هم برای خدا دو نوع علم قائل هستند 1- علم حادث که بر معلوم واقع می شود و آن را به خدا نسبت میدهیم 2- علم قدیم که بودن و نبودن معلوم تغییری را برای او ایجاد نمی کند و او همان بوده و هست چه خلقی باشد چه نباشد ( البته این نظر فلاسفه است ولی نظر بنده همانی بود که قبلا حدیث آوردم)

[=arial][=courier new]حالا بر می گردیم بسراغ پست اول شما

نقل قول:
عالم بواسطه علم، مثل حقیر است و شما،
آیا ما اگر علم نداشته باشیم، عالم خواهیم بود؟
و البته برای ما متصور است که علمی را نداشته باشیم
پس ما عالم بواسطه علم هستیم.
پس علم جزو ذات ما نیست.

نتیجه: اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم جزو ذاتش نیست.
هم ارز:
اگر علم جزو ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست.


[=courier new]برادر شما سوال کردید که اگر علم نداشته باشیم عالم خواهیم بود؟
خودتان بعدا در پستهای بعدی جواب دادید نه یعنی جاهلیم
اما میبینیم شما بعد از این جمله می گویید

نقل قول:
و البته برای ما متصور است که علمی را نداشته باشیم

[=courier new]خب اگر متصور باشیم علمی نداشته باشیم پس جاهلیم و نه عالم و این نهایت چیزی است که می شود از جمله های شما نتیجه گرفت و نه بیشتر
نقل قول:
پس ما عالم بواسطه علم هستیم.
پس علم جزو ذات ما نیست.
[=courier new]
خب برادرم از آن مقدمات چنین نتیجه ای گرفته نمی شود زیرا من می توانم بگویم علم وسیله نیست و برای درک علم باید وسیله داشته باشیم مثل ذهن همانطوری که برای شنیدن باید وسیله ای چون گوش داشته باشیم و همانطوری که برای دیدن باید وسیله ای چون چشم داشته باشیم و ائمه هم علم را در کنار شنیدن و دیدن قرار داده بودند ولی متاسفانه شما بخاطر ترجمه اشتباه آن منبعی که ذکر کردید دچار سردرگرمی در این مفهوم شدید. اما حتی در انسان هم علم در قسمتی از ذاتش است و این عبارت شما هم اشتباه است که فرمودید گه علم جزو ذات ما نیست

[=courier new]و تا حالا هیچ عارف یا فیلسوفی را ندیده بودم که بگوید که علم جزو ذات انسان نیست و حضرت علی علیه السلام در این مورد بسیار سخن ها فرمودند که علم جزو ذات ماست که احادیثش را می آورم.
[=Nassim](قرة العيون، ص 439)[=courier new]
[=courier new]ليس العلمُ في السماء فينزل عليكم ، و لا في الأرض فيصعد إليكم ، بل مخزون( در بعضی سندهای دیگر از کتب دیگر مجبول هم هست) مكنون في قلوبكم ، تخلّقوا بأخلاق اللّه( در سندهای دیگر از کتب دیگر هم الروحانيين آمده ) يظهر لكم
[=courier new]علم در آسمان نيست كه نازل بشود بسوي شما و در زمين نيست كه بالا بيايد بسوي شما بلكه علم مخزون است در دلهاي شما متخلق بشويد باخلاق خدا ظاهر ميشود براي شما [=Times New Roman]
[=courier new]

و همینطور این اشعار منسوب به حضرت علی که در کتاب صافی هم آمده است بهتر این مفهوم را میرساند سند اصلی در کتاب ديوان الإمام علي عليه السلام ص175

[CENTER][=courier new]دواؤك فيك وما تشعـر *** وداؤك منك فلا تبصـر
[=courier new]أتزعم أنك جرمٌ صغـير ***وفيك انطوى العالم الأكبر
[=courier new]وأنت الكتاب المبين الذي*** بأحرفه يظهر المضــمر

[=courier new] بحار الأنوار ، ج‏67، ص: 243 [=courier new]
عيون أخبار الرضا عليه السلام بِالْإِسْنَادِ إِلَى دَارِمٍ عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا أَخْلَصَ عَبْدٌ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً إِلَّا جَرَتْ يَنَابِيعُ الْحِكْمَة مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ

هر بنده‏ اى كه قلب خود را چهل روز براى خداوند خالص گرداند، چشمه‏هاى حكمت از دلش بر زبانش جارى مى‏شود
ترجمه از کتاب عزیز الله عطاردی در کتاب ايمان و كفر-ترجمه الإيمان و الكفر بحار الانوار، ج‏2، ص: 15(کتاب و ترجمه ی معتبری است اگر چه بنظر من کمی اشکال دارد)
آری منظور از این قلب هم حقیقت یا ذات انسان است چنانچه مشخص است که وقتی انسان خالص برای خدا می شود چشمه های حکمت یا علوم از دل یا ذاتش بر بر زبانش جاری می شود.

[=courier new]
بلی حاصل این شعر و حدیثهای قبل این است که انسان کتاب المبین است که اگر تخلق به اخلاق روحانیون پیدا کند آن علوم کتاب قلبش را می خواند زیرا علم حقیقی در نه اسمان است و نه در زمین بلکه محزون و مکنون در قلب یا ذات انسانی است که وقتی انسان تقوا پیشه می گیرد خداوند از ذات شخص به او علم می آموزد
[=courier new]وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ يُعَلِّمُكُمُ اللَّه‏



[=courier new]برادر در مورد ترجمه باید بگویم که ترجمه ای دیگر در اختیار ندارم و لزومی هم نمی بینم که ترجمه غیر از شخص خودم را بیاورم و اینکه شما متوجه ترجمه ها نمی شوید و ترجمه بنده را قبول ندارید مشکل از من نیست فکر می کنم بشود از یکی از مسئولین یا مدیران سایت بخواهید که این متون را ترجمه دقیق کنند تا این مشکل هم برطرف شود.
[=courier new]با تشکر

[/CENTER]

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی
[=Times New Roman] يٰا اللّه آهيّاً هو اللّه شرٰاهياً[=courier new]
دوستان بزرگوار حدیث زیر حدیثی است معروف که مناظره حضرت رضا علیه السلام با صاحبان ادیان بوده و در بسیاری از کتب مثل عیون اخبار الرضا و التوحید و ... نقل شده و در این حدیث بسیاری از مباحث توحیدی مورد بررسی قرار گرفته که فکر می کنم بهتر است مقداری از آنرا بیاورم و ان شاء الله بعدا تفسیر و ترجمه آنرا قرار می دهم

بحار الأنوار، ج‏10، ص: 314

[=courier new]سَلْ يَا عِمْرَانُ قَالَ يَا سَيِّدِي أَ لَا تُخْبِرُنِي عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ هَلْ يُوَحَّدُ بِحَقِيقَةٍ أَوْ يُوَحَّدُ بِوَصْفٍ قَالَ الرِّضَا ع إِنَّ اللَّهَ الْمُبْدِئُ الْوَاحِدُ الْكَائِنُ الْأَوَّلُ لَمْ يَزَلْ وَاحِداً لَا شَيْ‏ءَ مَعَهُ فَرْداً لَا ثَانِيَ مَعَهُ لَا مَعْلُوماً وَ لَا مَجْهُولًا وَ لَا مُحْكَماً وَ لَا مُتَشَابِهاً وَ لَا مَذْكُوراً وَ لَا مَنْسِيّاً وَ لَا شَيْئاً يَقَعُ عَلَيْهِ اسْمُ شَيْ‏ءٍ مِنَ الْأَشْيَاءِ غَيْرِهِ وَ لَا مِنْ وَقْتٍ كَانَ وَ لَا إِلَى وَقْتٍ يَكُونُ وَ لَا بِشَيْ‏ءٍ قَامَ وَ لَا إِلَى شَيْ‏ءٍ يَقُومُ وَ لَا إِلَى شَيْ‏ءٍ اسْتَنَدَ وَ لَا فِي شَيْ‏ءٍ اسْتَكَنَّ وَ ذَلِكَ كُلُّهُ قَبْلَ الْخَلْقِ إِذْ لَا شَيْ‏ءَ غَيْرُهُ وَ مَا أُوقِعَتْ عَلَيْهِ مِنَ الْكُلِّ «1» فَهِيَ صِفَاتٌ مُحْدَثَةٌ وَ تَرْجَمَةٌ يَفْهَمُ بِهَا مَنْ فَهِمَ وَ اعْلَمْ أَنَّ الْإِبْدَاعَ وَ الْمَشِيَّةَ وَ الْإِرَادَةَ مَعْنَاهَا وَاحِدٌ وَ أَسْمَاؤُهَا ثَلَاثَةٌ وَ كَانَ أَوَّلُ إِبْدَاعِهِ وَ إِرَادَتِهِ وَ مَشِيَّتِهِ الْحُرُوفَ الَّتِي جَعَلَهَا أَصْلًا لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ دَلِيلًا عَلَى كُلِّ مُدْرَكٍ وَ فَاصِلًا لِكُلِّ مُشْكِلٍ وَ بِتِلْكَ الْحُرُوفِ تَفْرِيقُ كُلِّ شَيْ‏ءٍ مِنِ اسْمِ حَقٍّ وَ بَاطِلٍ أَوْ فِعْلٍ أَوْ مَفْعُولٍ أَوْ مَعْنًى أَوْ غَيْرِ مَعْنًى وَ عَلَيْهَا اجْتَمَعَتِ الْأُمُورُ كُلُّهَا وَ لَمْ يَجْعَلْ لِلْحُرُوفِ فِي إِبْدَاعِهِ لَهَا مَعْنًى غَيْرَ أَنْفُسِهَا يَتَنَاهَى وَ لَا وُجُودَ لَهَا لِأَنَّهَا مُبْدَعَةٌ بِالْإِبْدَاعِ وَ النُّورُ فِي هَذَا الْمَوْضِعِ أَوَّلُ فِعْلِ اللَّهِ الَّذِي هُوَ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْحُرُوفُ هِيَ الْمَفْعُولُ بِذَلِكَ الْفِعْلِ وَ هِيَ الْحُرُوفُ الَّتِي عَلَيْهَا الْكَلَامُ وَ الْعِبَارَاتُ كُلُّهَا مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَّمَهَا خَلْقَهُ وَ هِيَ ثَلَاثَةٌ وَ ثَلَاثُونَ حَرْفاً فَمِنْهَا ثَمَانِيَةٌ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً تَدُلُّ عَلَى لُغَاتِ الْعَرَبِيَّةِ وَ مِنَ الثَّمَانِيَةِ وَ الْعِشْرِينَ اثْنَانِ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً تَدُلُّ عَلَى لُغَاتِ السُّرْيَانِيَّةِ وَ الْعِبْرَانِيَّةِ وَ مِنْهَا خَمْسَةُ أَحْرُفٍ مُتَحَرِّفَةٍ فِي سَائِرِ اللُّغَاتِ مِنَ الْعَجَمِ لِأَقَالِيمِ اللُّغَاتِ كُلِّهَا وَ هِيَ خَمْسَةُ أَحْرُفٍ تَحَرَّفَتْ مِنَ الثَّمَانِيَةِ وَ الْعِشْرِينَ الْحَرْفَ مِنَ اللُّغَاتِ فَصَارَتِ الْحُرُوفُ ثَلَاثَةً وَ ثَلَاثِينَ حَرْفاً فَأَمَّا الْخَمْسَةُ الْمُخْتَلِفَةُ فَحُجَجٌ لَا يَجُوزُ ذِكْرُهَا أَكْثَرَ مِمَّا ذَكَرْنَاهُ ثُمَّ جَعَلَ الْحُرُوفَ بَعْدَ إِحْصَائِهَا وَ إِحْكَامِ عِدَّتِهَا فِعْلًا مِنْهُ كَقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ كُنْ فَيَكُونُ وَ كُنْ مِنْهُ صُنْعٌ وَ مَا يَكُونُ بِهِ الْمَصْنُوعُ فَالْخَلْقُ الْأَوَّلُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ الْإِبْدَاعُ لَا وَزْنَ لَهُ وَ لَا حَرَكَةَ وَ لَا سَمْعَ وَ لَا لَوْنَ وَ لَا حِسَّ وَ الْخَلْقُ الثَّانِي الْحُرُوفُ لَا وَزْنَ لَهَا وَ لَا لَوْنَ وَ هِيَ مَسْمُوعَةٌ مَوْصُوفَةٌ غَيْرُ مَنْظُورٍ إِلَيْهَا وَ الْخَلْقُ الثَّالِثُ مَا كَانَ مِنَ الْأَنْوَاعِ كُلِّهَا مَحْسُوساً مَلْمُوساً ذَا ذَوْقٍ مَنْظُورٍ إِلَيْهِ وَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى سَابِقٌ لِلْإِبْدَاعِ لِأَنَّهُ لَيْسَ قَبْلَهُ عَزَّ وَ جَلَّ شَيْ‏ءٌ وَ لَا كَانَ مَعَهُ شَيْ‏ءٌ وَ الْإِبْدَاعُ سَابِقٌ لِلْحُرُوفِ وَ الْحُرُوفُ لَا تَدُلُّ عَلَى غَيْرِ نَفْسِهَا قَالَ الْمَأْمُونُ وَ كَيْفَ لَا تَدُلُّ عَلَى غَيْرِ نَفْسِهَا قَالَ الرِّضَا ع لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ‏ وَ تَعَالَى لَا يَجْمَعُ مِنْهَا شَيْئاً لِغَيْرِ مَعْنًى أَبَداً فَإِذَا أَلَّفَ مِنْهَا أَحْرُفاً أَرْبَعَةً أَوْ خَمْسَةً أَوْ سِتَّةً أَوْ أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ أَوْ أَقَلَّ لَمْ يُؤَلِّفْهَا لِغَيْرِ مَعْنًى وَ لَمْ يَكُ إِلَّا لِمَعْنًى مُحْدَثٍ لَمْ يَكُنْ قَبْلَ ذَلِكَ شَيْئاً قَالَ عِمْرَانُ فَكَيْفَ لَنَا بِمَعْرِفَةِ ذَلِكَ قَالَ الرِّضَا ع أَمَّا الْمَعْرِفَةُ فَوَجْهُ ذَلِكَ وَ بَيَانُهُ «1» أَنَّكَ تَذْكُرُ الْحُرُوفَ إِذَا لَمْ تُرِدْ بِهَا غَيْرَ نَفْسِهَا ذَكَرْتَهَا فَرْداً فَقُلْتَ أ ب ت ث ج ح خ حَتَّى تَأْتِيَ عَلَى آخِرِهَا فَلَمْ تَجِدْ لَهَا مَعْنًى غَيْرَ أَنْفُسِهَا فَإِذَا أَلَّفْتَهَا وَ جَمَعْتَ مِنْهَا أَحْرُفاً وَ جَعَلْتَهَا اسْماً وَ صِفَةً لِمَعْنَى مَا طَلَبْتَ وَ وَجْهِ مَا عَنَيْتَ كَانَتْ دَلِيلَةً عَلَى مَعَانِيهَا دَاعِيَةً إِلَى الْمَوْصُوفِ بِهَا أَ فَهِمْتَهُ قَالَ نَعَمْ قَالَ الرِّضَا ع وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا تَكُونُ صِفَةٌ لِغَيْرِ مَوْصُوفٍ وَ لَا اسْمٌ لِغَيْرِ مَعْنًى وَ لَا حَدٌّ لِغَيْرِ مَحْدُودٍ وَ الصِّفَاتُ وَ الْأَسْمَاءُ كُلُّهَا تَدُلُّ عَلَى الْكَمَالِ وَ الْوُجُودِ وَ لَا تَدُلُّ عَلَى الْإِحَاطَةِ كَمَا تَدُلُّ عَلَى الْحُدُودِ الَّتِي هِيَ التَّرْبِيعُ وَ التَّثْلِيثُ وَ التَّسْدِيسُ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ تُدْرَكُ مَعْرِفَتُهُ بِالصِّفَاتِ وَ الْأَسْمَاءِ وَ لَا تُدْرَكُ بِالتَّحْدِيدِ بِالطُّولِ وَ الْعَرْضِ وَ الْقِلَّةِ وَ الْكَثْرَةِ وَ اللَّوْنِ وَ الْوَزْنِ وَ مَا أَشْبَهَ ذَلِكَ وَ لَيْسَ يَحُلُّ بِاللَّهِ جَلَّ وَ تَقَدَّسَ شَيْ‏ءٌ مِنْ ذَلِكَ حَتَّى يَعْرِفَهُ خَلْقُهُ بِمَعْرِفَتِهِمْ أَنْفُسَهُمْ بِالضَّرُورَةِ الَّتِي ذَكَرْنَا وَ لَكِنْ يُدَلُّ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِصِفَاتِهِ وَ يُدْرَكُ بِأَسْمَائِهِ وَ يُسْتَدَلُّ عَلَيْهِ بِخَلْقِهِ حَتَّى لَا يَحْتَاجَ فِي ذَلِكَ الطَّالِبُ الْمُرْتَادُ إِلَى رُؤْيَةِ عَيْنٍ وَ لَا اسْتِمَاعِ أُذُنٍ وَ لَا لَمْسِ كَفٍّ وَ لَا إِحَاطَةٍ بِقَلْبٍ فَلَوْ كَانَتْ صِفَاتُهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ لَا تَدُلُّ عَلَيْهِ وَ أَسْمَاؤُهُ لَا تَدْعُو إِلَيْهِ وَ الْمَعْلَمَةُ مِنَ الْخَلْقِ لَا تُدْرِكُهُ لِمَعْنَاهُ كَانَتِ الْعِبَادَةُ مِنَ الْخَلْقِ لِأَسْمَائِهِ وَ صِفَاتِهِ دُونَ مَعْنَاهُ فَلَوْ لَا أَنَّ ذَلِكَ كَذَلِكَ لَكَانَ الْمَعْبُودُ الْمُوَحَّدُ غَيْرَ اللَّهِ لِأَنَّ صِفَاتِهِ وَ أَسْمَاءَهُ غَيْرُهُ أَ فَهِمْتَ قَالَ نَعَم‏
[=courier new]این لینک زیر هم برای دوست بزرگوار سلمان 14 که دنبال ترجمه هستند ولی چون بنده در ترجمه ایشان اشکالات زیادی دیدم آنرا نمی آورم و شما از همین لینک ترجمه اش را بخوانید
http://www.ghadeer.org/hadis/tohid/869_cntx42.htm

توضیح برای این حدیث یا امروز یا فردا ان شاء الله داده می شود پس ادامه دارد ....
با تشکر

بسم الله الرحمن الرحیم
با سالم و خداقوت

اول اینکه خیلی زیاد نوشتید،
فکر نکننم، اینطوری بتونم با شما بحث را ادامه بدم:khaneh:

ابراهیمی;383187 نوشت:
خب برادرم یا باید این شخص سمع را شنیدن معنی کند یا گوش معنی کند

متخصص زبان عربی نیستم، ولی احتمالاً هر دو معنی را میتواند بدهد.

ابراهیمی;383187 نوشت:
اما برادرم ابدا چیزی که من گفتم آنچیزی که شما گفتید نیست.
اولا در انسانها کسی عالم بوسیله علم نیست زیرا علم وسیله نیست همانطوری که شنیدن و دیدن وسیله نیست ولی وسیله درک علم و شنیدن و دیدن در انسان ذهن و گوش و چشم هستند. متاسفانه شما همه چیز را با هم قاطی کردید

من همین یک تکه را میخواهم
یعنی شما معتقد هستید که هیچ موجودی نیست که عالم بواسطه علم باشد؟
پس وقتی علمی از خارج به ما و شما می رسد ما عالم بواسطه علم نیستیم؟

همین را ادامه دهید مابقی بماند.
با تشکر

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی
[=courier new] يٰا اللّه آهيّاً هو اللّه شرٰاهياً
توضیح و ترجمه حدیث پست قبل
نقل قول:
(
نقل قول:
[=courier new]سَلْ يَا عِمْرَانُ قَالَ يَا سَيِّدِي أَ لَا تُخْبِرُنِي عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ هَلْ يُوَحَّدُ بِحَقِيقَةٍ أَوْ يُوَحَّدُ بِوَصْفٍ
[=courier new]
حضرت رضا علیه السلام فرمودند: بپرس ای عمران گفت ای مولایم آیا خبر می دهی مرا از خدای عزوجل آیا توحید می شود به حقیقت یا توحید می شود به وصف ؟ می گویم عمران منظورش از حقیقت ذات خدا بوده و آنرا موصوف یا جایگاه صفت می پنداشته در حالی که خدای متعال به صفت و موصوف هیچ کدام توحید نمی شود و کمال توحید این است که صفت را نفی از خدا کنیم و بدانیم موصوف و صفت هر دو خلق خدایند.
[=courier new]
نقل قول:
قَالَ الرِّضَا ع إِنَّ اللَّهَ الْمُبْدِئُ الْوَاحِدُ الْكَائِنُ الْأَوَّلُ لَمْ يَزَلْ وَاحِداً لَا شَيْ‏ءَ مَعَهُ فَرْداً لَا ثَانِيَ مَعَهُ لَا مَعْلُوماً وَ لَا مَجْهُولًا وَ لَا مُحْكَماً وَ لَا مُتَشَابِهاً وَ لَا مَذْكُوراً وَ لَا مَنْسِيّاً

حضرت رضا علیه السلام می فرمایند قطعا خدا ایجاد کننده واحد کائن(خالقی که ذات اشیاء را ایجادمی کند) اول که همیشه واحد است چیزی همراهش نیست فردی (یکتا) است که دومی همراهش نیست نه معلوم است و نه مجهول است و نه محکم است و نه متشابه و نه مذکور(یاد شده) است و نه فراموش شده
می گویم که امام رضا ع خداوند را نه معلوم میداند و نه مجهول و نه ذکر شده و نه فراموش شده بدلیل اینکه اینها برای خداوند بی معناست و اگر در احادیثی است که خدا همیشه مذکور بوده آن مربوط به ذات الله علیا است نه مربوط به خدایی که جوهر ندارد
(عیون اخبار الرضا ج 2 ص 136)
بتجهيره الجواهر عرف ان لا جوهر له وبمضادته بين الاشياء عرف ان لا ضد له
نقل قول:
[=courier new]وَ لَا شَيْئاً يَقَعُ عَلَيْهِ اسْمُ شَيْ‏ءٍ مِنَ الْأَشْيَاءِ غَيْرِهِ وَ لَا مِنْ وَقْتٍ كَانَ وَ لَا إِلَى وَقْتٍ يَكُونُ
[=courier new]
و چیزی نیست که واقع بشود بر او اسم چیزی از اشیاء غیر او و نه از وقتی بوده و نه بسوی وقتی میباشد
می گویم وقتی خدا جوهری نداشته باشد به شیئیت هم مانند مخلوقاتش درک نمی شود و جوهر برای خداوند بی معنی و بی تعریف است بلکه خدا خود جوهر را تعریف کرده و همینطور هم برای خدا وقت یا زمان بی معنی می باشد که بخواهیم خدا را در عرصه زمان توصیف کنیم و خدا خود خالق زمان است و زمان برای خداوند بی معنی است
[=courier new]
نقل قول:
وَ لَا بِشَيْ‏ءٍ قَامَ وَ لَا إِلَى شَيْ‏ءٍ يَقُومُ وَ لَا إِلَى شَيْ‏ءٍ اسْتَنَدَ وَ لَا فِي شَيْ‏ءٍ اسْتَكَنَّ وَ ذَلِكَ كُلُّهُ قَبْلَ الْخَلْقِ إِذْ لَا شَيْ‏ءَ غَيْرُهُ

و به چیزی قائم نیست و چیزی هم بسوی او قائم نیست و بسوی چیزی مستند نیست و در چیزی مسکن نکرده و این همه اش قبل خلق است زمانی چیزی غیر او نبود.

وقتی خداوند خود جوهر اشیاء را خلق کرده باشد و برای خودش هم جوهری نباشد البته این ماده یا جوهر مخلوقات باید از بی تعریفی به تعریف شدن منتقل شود و در حقیقت این عدم بمعنی نبود نیست بلکه بمعنی بی تعریفی است و نه عدم ماده و نه هستی ماده در نزد خدا معنی ندارد و تعریفی نداشته و خداوند است که هستی را تعریف کرده و این تعریف کردن مربوط به کائن بودنش است که وجود اشیاء را تعریف کرده یا ایجاد کرده پس نه این تعریف جوهر ها قائم به اوست و نه او به سوی آنها قائم است و نه خدا به سویشان مستند می شود و نه در آنها ساکن می شود زیرا همه اینها برای خدا بی معناست . و نه وصل و نه فصل و نه بستگی و نه رستگی بین خدا و مخلوقاتش معنی ندارد و بودن یا نبودن چیزها تاثیری بر خدا نمی گذارد زیرا همه آنها در نزد خدا بی معنی هستند
نقل قول:
[=courier new]وَ مَا أُوقِعَتْ عَلَيْهِ مِنَ الْكُلِّ فَهِيَ صِفَاتٌ مُحْدَثَةٌ وَ تَرْجَمَةٌ يَفْهَمُ بِهَا مَنْ فَهِمَ[=courier new]
[=courier new]
و آنچه واقع می شود بر او از همه(اینها) پس آن صفات حادثی است و ترجمه ای است که می فهمد به آن هر کس که فهم دارد.
می گویم هر صفتی گواه است که غیر موصوف است مثل اینکه نور صفت خورشید است و به نور است که می فهمی موصوفی چون خورشید وجود دارد و می دانی نور با منیر است چنانچه صفت با موصوف است و نور غیر منیر است چنانچه صفت غیر موصوف است و میدانی اقتران دو چیز بر هم گواه حدوث و مخلوق بودنشان است پس هر صفت و موصوفی مخلوق است و با این که نور و منیر یعنی خورشید مخلوق هستند ولی خداست روشن کننده اسمان زمین زیرا خدا آن دو را خلق کرده و چون این صفت کمالی است خدا این صفت را مخلوقات برای خودش پسندیده و به خودش نسبت داده و از مخلوقاتش هم چون می داند نهایت فهمشان مخلوق است همین توحید به صفات را خواسته
.
نقل قول:
[=courier new]وَ اعْلَمْ أَنَّ الْإِبْدَاعَ وَ الْمَشِيَّةَ وَ الْإِرَادَةَ مَعْنَاهَا وَاحِدٌ وَ أَسْمَاؤُهَا ثَلَاثَةٌ وَ كَانَ أَوَّلُ إِبْدَاعِهِ وَ إِرَادَتِهِ وَ مَشِيَّتِهِ الْحُرُوفَ الَّتِي جَعَلَهَا أَصْلًا لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ و[=courier new] دَلِيلًا عَلَى كُلِّ مُدْرَكٍ
[=courier new]
و بدان که ابداع و خواست و اراده معنی شان یکی است و اسمهایشان سه تا است و ابتدا ابداع او و اراده اش و
[=courier new] خواستش حروفی بود که قرار دادشان اصل برای هر چیزی و دلیل بر هر یافته شده ای
می گویم در قبل حضرت رضا ع فرموده بودند که خلق اول خدا ابداع است که همان اراده و خواستش است و همین خواست و اراده هم مخلوق است که خداوند آنها را تعریف کرده و همین خواست را ماده یا اصل برای هر چیزی قرار قرار داده و چون خدا قائم به چیزی نیست و مستند به چیزی نیست پس باید خلقی خلق کرده باشد که او ماده و اصل و علت برای هر چیزی باشد.
[=courier new] الكافي، ج‏1، ص: 111[=courier new]
[=courier new]4 عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ خَلَقَ اللَّهُ الْمَشِيئَةَ بِنَفْسِهَا ثُمَّ خَلَقَ الْأَشْيَاءَ بِالْمَشِيئَة
یعنی خدا خلق کرده مشیت را بخود مشیت(بخاطر ضمیر "ها") سپس خلق کرد اشیاء را بمشیت.
و در حدیث پستهای قبل دیدیم که
[=courier new]العقل جوهر درّاك محيط بالاشياء من جميع جهاتها عارف بالشي‌ء قبل كونه فهو علة الموجودات و نهاية المطالب[=courier new]
[=courier new]یعنی عقل جوهر درک کننده ای است محیط به اشیاء از همه جهاتشان و عارف است به شیء قبل از وجودش پس او علت موجودات و نهایت مطالب است .

پس نسبت اراده و خواست هم به ذات خداوند بی معنی است پس صفت و موصوف که صفتش مرید است و موصوفش عقل(خلق اول خدا )است هر دو تعریف شده یا حادث یا مخلوق هستند و خدا را مرید می خوانیم زیرا خدا آن صفت را خلق کرده و برای خودش پسندیده. پس علت هر چیز عقل است و خود عقل بدون علت خلق شده است یا علتش در ذات خودش تعریف شده و خدا اینکار را کرده
[=courier new]خَلَقَ اللَّهُ الْمَشِيئَةَ بِنَفْسِهَا.
[=courier new]آری اگر بگوییم خدا به ذات خود علت است پس چون بین علت و معلول سنخیت است آنگاه مخلوقات همگی باید قدیم باشند یا حداقل در نظر فلاسفه باید خلق اول خدا قدیم زمانی باشد اما این دو اشکال دارد
1- اگر خلق اول خدا قدیم زمانی باشد پس باید خلق دوم هم قدیم زمانی باشد زیرا او سنخیت با آن دارد زیرا او معلول آن خلق اول یا علت اولین است و همینطور است برای دیگر خلق های بعدی پس معلوم می شود همه چیز باید قدیم زمانی باشد که غلط بودن چنین چیزی آشکار تر از روز است.
2- دومین اشکال این است آیا خدا قادر است خلق اول را نابود کند ؟ اگر بگویند نه پس دستان خدا را بسته میدانند اگر می گویند می شود پس می گوییم فرض کنید خدا همه چیز را نابود کرد و دوباره خلق کرد آیا دیگر قدیم زمانی معنی دارد ؟ پس چطور در نظر آن فلاسفه خلق اول باید حتما قدیم زمانی باشد ؟

[=courier new]خطبه معروف به دره الیتیمیه
[=courier new]
رجع من الوصف الي الوصف و عمي القلب عن الفهم و الفهم عن الادرٰاك و الادرٰاك عن الاستنباط و دٰام الملك في الملك و انتهي المخلوق الي مثله و الجأه الطلب الي شكله و هجم به الفحص الي العجز و البيٰان علي الفقد و الجهد علي اليأس و البلاغ علي القطع و السبيل مسدود و الطلب مردود دليله آيٰاته و وجوده اثباته و معرفته توحيده و توحيده تنزيهه من خلقه ناءٍ لا بمسٰافة قريب لا بمدٰاناة انه رب و غيره خلق له تأويل البينونة اذ لا بينونة عزلة مٰا تصور بالاوهٰام فهو بخلافه ليس برب من اقلع تحت التلاع ( اقلع تحت القلاع [=Times New Roman]خ‌ل ) و لٰا بمعبود من وجد في وعٰاء هوٰاء فهو في الاشيٰاء كائن بلا كينونة محصور بهٰا ( فيهٰا [=Times New Roman]خ‌ل ) غيره و عن الاشيٰاء بٰاين لا بينونة غائب عنهٰا وجوده اثباته مٰاقارنه ضد و لٰاسٰاوٰاه ندّ انما خلق الاشيٰاۤء اضدٰاداً لتكون الفردية لاتزاوجه بل هو يزاوج المزدوجات ازدوج الموت بالحيٰوة و الخير بالشر اذ المزدوج من خلقه و ضده غير ممتنع من قبول التضاد و اللّه تعٰالي لا ضد له فيجٰادله و لا ندّ له فيعادله ذلك من دلٰائل التوحيد ليس بممتنع مٰا امتنع منه و لٰايحتاج من احتاج اليه و لٰا بذاته عرفه من عرفه بل بغيره عرف و بالعقل عرف و هو دل العقل عليه و هو ادل الدليل عليه و المؤدي بالمعرفة اليه لو غني عنه عٰارفوه لاستوي الخلق ف۪ي فقده فقده موجود و وجوده مفقود اذ الخلق منه ف۪ي حجٰاب فهو الاوّل لا اوّل له و الاخر لا آخر له و الظاهر لٰا ظاهر له و البٰاطن لٰا بٰاطن له به توصف الصّفات لٰا بهٰا يوصف و به تعرف المعٰارف لا بهٰا يعرف و به عرف المكٰان لا بالمكٰان عرف و به كٰان الخلق لا بالخلق كان الامكنة لاتكنه لانّه لو كٰان ف۪ي محل دون محل لانس المتكون فيه و اوحش الخالي منه علة مٰا صنع صنعه و هو لٰا علة له ليس مكٰان كونه كٰان و لكنه كوّن المكٰان فكٰان

پس علت آنچه خدا خلق کرده در خود خلق است علة مٰا صنع صنعه یا علتشان را در ذات خودشان تعریف کرده یا از ذات خلق اول علتی برای دیگر خلائق گذاشته خَلَقَ اللَّهُ الْمَشِيئَةَ بِنَفْسِهَا ثُمَّ خَلَقَ الْأَشْيَاءَ بِالْمَشِيئَة و هر وصفی به وصفی بر می گردد رجع من الوصف الي الوصفو راه بسته و دست رد بر سینه کسی که ذاتش را طلب کند می زنندو السبيل مسدود و الطلب مردود پس بخلق اول خدا شناخته می شود نه بذاتش لٰا بذاته عرفه من عرفه بل بغيره عرف و بالعقل عرف و هو دل العقل عليه و هو ادل الدليل عليه و آن خلق اول آیت کبرای خداست که بهترین وصف برای وجود است زیرا همان وصف است هیولی هیولات و فاعل مفعولات و علت علتهاست حضرت صادق در وصف نور حضرت علی و پیغمبر که خلق اول خداست به نام عقل به مفضل بن عمر در کتاب هدایه الکبری باب 14 می فرمایند(ان شاء الله در پست بعد کل حدیث آورده می شود) و تلك الصورة هيولي الهيولات و فاعلة المفعولات و اس الحركات و علة كل علة.
یعنی آن صورت هیولی هیولات و فاعل مفعولات و اساس حرکات و علت هر علتی است

[=courier new]و همین است صفت خالقیت خدا که حضرت صادق به مفضل بن عمر در توحید مفضل ص 180 می فرمایند فِي صِفَةِ الْخَالِقِ لِأَنَّهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ عِلَّةُ كُلِّ شَيْ‏ء، و صفت خالقیت هم خود موصوفش در عرصه خلق است و ان خلق اول است که بخدا نسبتش می دهیم و خدا تنها و تنها خالق است مثل همان شخص قرمز پوش که فقط و فقط او قرمز پوش بود که صفت قرمز پوشی موصوفش لباس بود همینطور است برای صفت خالقیت که موصوفش در خلق اول است که خودش بذات خود خلق شده بود و خلق دیگر خلائق هم بواسطه مشیت بود پس موصوف این خالقیت هم در خود خلق اول است و اگر موصوف این صفت ذات خداوند باشد پس تغییر در خدا لازم می آید زیرا خداوند وقتی اراده می کند(اراده هم از ذات خدا نیست لطفا رجوع کنید به حدیث مناظره سلیمان مروزی با امام رضا ع در کتاب التوحید)که بخواهد خلق کند ذاتش تغییر می کند ولی اگر این خالقیت در خود خلق موصوفش باشد پس بتغییر خلق تغییری در ذات خداوند بوجود نمی آید.
اگر چه باید بفهمیم خدا بدون خلق خالق است باین معنی چون خودش این صفت را خلق کرده چه این خلق باشد چه نباشد شایسته چنین نسبت به چنین صفتی است
مثلا همان شخص قرمز پوش را مثال میزنیم فرض کنید که او روزی لباس قرمزش را نپوشیده باشد ولی چون شما میدانید جز او کسی قرمز پوش نیست باز به او می گویید او همان قرمز پوش است یا اگر عکسی از کودکی اش ببینید که آنجا مثلا آن لباس قرمز را هم نپوشیده باشد باز می گویید او همان قرمز پوش است زیرا جز او کسی شایسته قرمز پوشی نیست پس این صفت چون تنها او لایقش بوده حتی قبل از پوشیدن لباس قرمز هم شایسته اوست همانطور است خدا که خالق است قبل از مخلوق .
و همینطور خدا عالم است بدون صفت علم و علت و در دعای معروف عدیله می خوانیم که خدا
[=courier new]كان عليما قبل ايجاد العلم و العلة[=courier new]پس خالق و عالم و قادر و ... قبل از مخلوق است زیرا خداوند تنها و تنها این صفات را خلق کرده و خداوند چون مخلوق اولش را لا من شی یا از هیچ خلق کرده بهمین دلیل علت این خلق به ذات خدا نمی رسد و با تغییر این خلق تغییری در ذات خدا بوجود نمی آید.
[=courier new]عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ دَاوُدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَطِيَّةَ قَالَ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَبِي جَعْفَرٍ ... قال ابی جعفر : وَ كَانَ الْخَالِقُ قَبْلَ الْمَخْلُوقِ وَ لَوْ كَانَ أَوَّلُ مَا خَلَقَ مِنْ خَلْقِهِ الشَّيْ‏ءَ مِنَ الشَّيْ‏ءِ إِذاً لَمْ يَكُنْ لَهُ انْقِطَاعٌ أَبَداً وَ لَمْ يَزَلِ اللَّهُ إِذاً وَ مَعَهُ شَيْ‏ءٌ لَيْسَ هُوَ يَتَقَدَّمُهُ وَ لَكِنَّهُ كَانَ إِذْ لَا شَيْ‏ءَ غَيْرُهُ وَ خَلَقَ الشَّيْ‏ءَ الَّذِي جَمِيعُ الْأَشْيَاءِ مِنْهُ وَ هُوَ الْمَاءُ الَّذِي خَلَقَ الْأَشْيَاءَ مِنْهُ فَجَعَلَ نَسَبَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ إِلَى الْمَاءِ وَ لَمْ يَجْعَلْ لِلْمَاءِ نَسَباً يُضَافُ إِلَيْه[=courier new]

پس طبق این حدیث هیچ چیز به خدا نمی رسد زیرا اگر برسد همراه خدا خواهد بود و خدا آب (منظور چیزی بدون اسم و رسم است که همان ابداع است زیرا آب رنگ ندارد) را بدون نسب خلق کرد و بقیه چیزها را از آب خلق کرد و آن را نسب بر هر چیزی قرار داد.
پس اگر کسی بگوید اشیاء از ذات خدا خلق شده اند در حقیقت نسبی بین خلق و خدا قرار داده و در حقیقت خدا را پدر مخلوقات قرار داده است و خلق را فرزند او قرار داده و این اشتباه است.

[=arial]بَديعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَنَّى يَكُونُ لَهُ وَلَدٌ وَ لَمْ تَكُنْ لَهُ صاحِبَةٌ وَ خَلَقَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليمٌ
[=courier new]بدیع به معنی ایجاد کننده بدون ماده پیشین است پس خداوند آسمان ها و زمین را بدون ماده سابقه خلق کرد و چگونه برای خدا فرزندی باشد در حالی که صاحبی نداشته و هر خلقی باید از اثر چیزی مرکب بوجود بیاید که دارای صفت و موصوف است و خدا همه چیز را خلق کرده و او بر هز چیزی داناست
[=courier new]بسم الله الرحمن الرحیم ***قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ***اللَّهُ الصَّمَدُ *** لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ *** وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ
[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی که الله و الرحمن و الرحیم باشد بگو ای پیغمبر به نور خود که اول ما خلق الله است و اسم آن حمد و عقل است که خدا احد است و در اعداد قرار نمی گیرد و خداوند صفتش واحد است که موصوفی واحد و همراه آن صفت واحد دارد و صفت و موصوف مخلوق است و واحد را تنها به خدا نسبت می دهیم بدلیل شرافتش در میان اعداد اما خداوند ذاتا احد است و نباید هیچ خلقی توهم کند او را به مثل دیگر خلائق که یکی است این یکی بودن برای خدا معنی نمی دهد بهمین جهت است که نسب بودن برای دیگر خلائق برای خدا بی معنی و بی تعریف است بدین جهت است که خدا در قرآن فرموده برای خودش فرزندی نمی شناسند یعنی چنین چیزی کاملا بی معنی و بی تعریف است در نزد خدا و همین نسب نداشتن خدا اشاره به صمد است *** و تفسیر صمد این است که هیچ خلقی لطیف مانند نفس و روح و هیچ خلقی متجسد مانند عناصر از او خارج نمی شود و نسبی به سوی او ندارد *** و هرچیزی که از او چیزی خلق شود آن چیز ترکیب است که از اثر دو چیز است که سومین چیز بوجود می اید یعنی هر چیزی بنوعی پدر و مادر دارد و خدا را چنین چیزی نیست .

[=arial]توضیح و ترجمه حدیث مناظره امام رضا با عمران صائبی ان شاء الله ادامه دارد فقط قبل از آن دو حدیث مهم را دو پست زیر قرار می دهم .....

[=arial]با تشکر

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی
وعده کرده بودم حدیث حضرت صادق به مفضل را که ادامه توحید مفضل است را بیاورم ، کسانی که توحید مفضل را خوانده باشد می فهمند حضرت صادق در آخر آن چهار جلسه به مفضل فرمودند که فردا جلسه ای داری که انجا فضائل آل محمد را برایت بیان کنم و متن این حدیث همان جلسه پنجم است که بسیار متنی گرانبها است .

[=courier new]هدایه الکبری از شیخ حسین بن حمدان باب چهاردم ص 434
السادس يروى عن الشيخ الثقة أبي الحسين محمد بن علي الحلي عن شيخه السند إلى أبي عبد الله الحسين بن حمدان الخصيبي ، قال : حدثني جعفر ابن مالك الفرازي الكوفي عن عبيد الله بن يونس الموصلي عن محمد بن صدقة العنبري عن محمد بن سنان الزاهرى عن صفوان بن يحيى الكوفي عن المفضل بن عمر الجعفي قال : (قلت لمولانا الصادق (عليه السلام) : الوعد منه كذا إلى مه - وقد خلوت به فوجدت منه فرصة أتمناها - أسألك يا مولاي عما جرى في خاطري من ظهور المعنى لخلقه بصورة مرئية ، فهل الذات تتصور أو تتجزأ أو تتبعض أو تحول عن كيانها ، أو تتوهم في العقول بحركة أو سكون ؟ وكيف ظهور الغيب الممتزج بخلق ضعيف ؟ وكيف يطيق المخلوق النظر إلى الخالق مع ضعف المخلوق ؟. فقال : يا مفضل إن في خلق السماوات والأرض واختلاف الليل والنهار لآيات لأولي الألباب ، يا مفضل علمنا صعب مستصعب، وسرنا وعر بعيد على اللسان أن يترجم عنه إلا تلويحا، وما يعرف شيعتنا إلا بحسب درايتهم لنا ومعرفتهم بنا ، وسحقا لمن يروي ما لا يدري ويعتقد ما لا يتصرف في عقل ولا يتضح في لب ، وذلك إيمان اللسان ووعر الحواس ، والحجة فيه على صاحبه وذلك أن القرآن نزل على إياك أعني واسمعي يا جارة ، فاستمع لما يوحى إليك ، وانظر بعين عقلك ، وانصب بنور لبك ، واسمع وع ، فقد سألت عن بيان عظيم وحق يقين ، وسألقي عليك منه سؤالا ثقيلا ؛ وهو الذي ضل في معرفته أكثر الخلق إلا من رحم ربك إنه هو الغفور الرحيم ، وما أنبأ به الباقر (عليه السلام) لجابر من الوعر الأوعر الذي خفي عن سائر العالم إلا عن صفوة المختصين والبلغاء المستحفظين الذين أخلصوا واختصوا وشهدوا الحق بما عملوا وصدقوا بما عاينوا ، كما ذكر في التنزيل قول السيد ألا من شهد بالحق وهم يعلمون أنه الحق والأمر يا مفضل لطيف، وسر هذا العلم غامض . واعلم أن الذات تجل عن الأسماء والصفات غيب ممتنع لا يمتنع عنه باطن ولا يستر عنه خفي لطيف ولا شيء أعظم منه موصوف باتصافه له ، مشهور بآياته معروف بظهوراته كان قبل القبل إذ لا قبل ، وقبل أن يحيث الحيث بحيث لا حيث غيره ، وقبل المكان إذ لا مكان إلا ما كونه وهو إلى مالا نهاية له ، لا يحول عن حال ولا عما كان منه من كيانه ولا يفتقر إلى شيء فيستعين به ، ولا انتسب إلى غيره فيعرف به بل هو حيث هو وحيث كان فلم يكن إلا هو ، يا مفضل إن الظهور تمام البطون والبطون تمام الظهور والقدرة والقوة تمام الفعل ، ومتى لم تكن كليات الحكمة تامة في بطونها تامة في ظهورها كانت الحكمة ناقصة من الحكيم وإن كان قادرا . قال المفضل : قلت زدني يا مولاي شرحا يحيا به من قرب وتقرب من مشى بنورك وعرفك حقيقة المعرفة . فقال (عليه السلام) : يا مفضل إن ظهور الأزل بين خلقه عجيب لا يعلم ذلك إلا عالم خبير ، وإن الذات لا يقال لها نور لأنها منيرة كل نور فلما شاء من غير فكر ولا وهم إظهار المشية وخلق المشية للشيء وهما الميم والشين ، فأشرق من ذاته نور شعشعاني لا تثبت له الأنوار غير بائن عنه ، فأظهر النور الضياء لمن تبين منه ، وأظهر الضياء ظلا فأقام صورة الموجود بنفي الضياء والظل، وجعل النور باطنه ، والذات منه مبدؤها، وكذلك الاسم غير متحد بنوره، ما رأى خلقه بخلقه ، فإذا بطن ففي ذاته وغيبه ، والذي ليس شيء كهو إلا هو فتعالى الله العظيم . يا مفضل وسألت عن المشية كيف أبدأها منشيها ، فافهم ما أنا ذاكره لك يا مفضل ، فقد سألت عن أمر عظيم إن مولاك القديم الأزل تعالى ذكره يبدي مشيته لم يزل لها عالما ، وكانت تلك إرادة من غير همة ولا حدوث فكرة ، ولا انتقال من سكون إلى حركة ولا حركة إلى سكون؛ لأن القدرة طباعه وذلك أنه يظهر المشية التي هي اسمه ودل بها إلى ذاته لا لحاجة منه إليه ولا غيب به فلما بدت بطبع الحكمة عند إرادته يكون الاسم والعلم بأن الحكمة إظهار ما في الكيان إلى العيان ، ولو لم يظهر ما علمه من غامض علمه إلى وجود معاينة بعضها لبعض لكان ناقصا ، والحكمة غير تامة لأن تمام القوة الفعل وتمام العلم المعلوم وتمام الكون المكون ، فافتح يا مفضل قلبك لكلام إمامك ، واعلم أن النور لم يكن باطنا في الذات فظهر منه ، ولا ظاهرا منه فبطن فيه، بل النور من الذات بلا تبعيض وغائب في غيبه بلا استتار ومشرق منه بلا انفصال كالشعاع من القرص ، والنور من الشعاع لمولاك ، يا مفضل اخترع الاسم الأعظم والمشية التي أنشأت الأشياء ولم يكن للنور عند اختراعه الاسم زيادة ولا نقصان ، والاسم من نور الذات بلا تبعيض ، وظاهره بلا تجزي يدعو إلى مولاه ويشير إلى معناه ، وذلك عند تغير كل ملة لإثبات الحجة وإظهار الدعوة ليثبت على المقر إقراره ويرد على الجاحد إنكاره ، وإن غاب المولى عن أبصار خلقه فهم المحجوبون بالغيبة الممتحنون بالصورة . يا مفضل الذي ظهر به الاسم ضياء نوره وظل ضيائه الذي تشخص به الخلق لينظروه ، ودلهم على باريه ليعرفوه بالصورة التي هي صفة النفس والنفس صفة الذات والاسم مخترع من نفس نور الذات ، ولذلك سمي نفسا ولأجل ذلك قوله ﴿ويحذركم الله نفسه﴾ ، وأنا أحذركم أن يجعل محمدا مصنوعا لكان الذات محدثا مصنوعا ، وهذا هو الكفر الصراح . واعلم يا مفضل أنه ليس بين الأحد والواحد إلا كما بين الحركة والسكون، أو بين الكاف والنون لاتصاله بنور الذات قائمة بذاتها ، وهو قوله تعالى ﴿ألم تر إلى ربك كيف مد الظل ولو شاء لجعله ساكنا ثم جعلنا الشمس عليه دليلا﴾ يعني ما كان فيه من الذات ، فالصورة الأنزعية هي الضياء والظل، وهي التي لا تتغير في قديم الدهور ، ولا فيما يحدث من الأزمان فظاهره صورة الأنزعية وباطنه المعنوية وتلك الصورة هيولى الهيولات وفاعلة المفعولات وأس الحركات وعلة كل علة لا بعدها سر ولا يعلم ما هي إلا هو ويجب أن يعلم . يا مفضل أن الصورة الأنزعية التي قالت ظاهري إمامة ووصية، وباطني غيب منيع لا يدرك ليست كلية الباري ولا الباري سواها ، وهي هو إثباتا وإيجادا وعيانا ويقينا لا هي هو كلا ولا جمعا ولا إحصاء ولا إحاطة . قال المفضل : قلت يا مولاي ، زدني شرحا فقد علمت من فضلك ونعمك ما أقصر عن صفته . قال : يا مفضل سل عما أحببت . قلت : يا مولاي تلك الصورة التي رأيت على المنابر تدعو من ذاتها إلى ذاتها بالمعنوية ، وتصرح باللاهوتية قلت لي إنها ليست كلية الباري ولا الباري غيرها ، فكيف يعلم بحقيقة هذا القول ؟ قال : يا مفضل تلك بيوت النور ، وقمص الظهور ، وألسن العبارة ، ومعدن الإشارة ، حجبك بها عنه، ودلك منها إليه ، لا هي هو ولا هو غيرها، محتجب بالنور ، ظاهر بالتجلي كل يراه بحسب معرفته ، وينال على مقدار طاعته ، فمنهم من يراه قريبا ، ومنهم من يراه بعيدا ، يا مفضل إن الصورة نور منير ، وقدرة قدير ، ظهور مولاك رحمة لمن آمن به وأقر ، وعذاب على من جحد وأنكر ، ليس وراءه غاية ولا له نهاية . قلت : يا مولاي فالواحد الذي هو محمد . فقال : هو الواحد إذا سمي ، ومحمد إذا وصف . قلت : يا مولاي فعلي منه باين كذا غير المعنى كذا وصف اسمه. فقال : ألم تسمع إلى قوله ظاهري إمامة ووصية وباطني غيب لا يدرك . قلت : يا مولاي فما باطن الميم؟ فقال (عليه السلام) :نور الذات ، وهو أول الكون ، ومبدء الخلق ، ومكون لكل مخلوق، ومتصل بالنور ، منفصل لمشاهدة الظهور ، إن بعد فقريب وإن نأى فمجيب، وهو الواحد الذي أبداه الأحد من نوره ، والأحد لا يدخل في عدد والواحد أصل الأعداد ، وإليه عودها وهو المكنون . قلت : يا مولاي يقول السيد الميم: أنا مدينة العلم وعلي باطنها . فقال : يا مفضل إنما عنى تسلسل الذي سلسل من نوره ، فمعنى قوله (عليه السلام) : وعلي بابها يعني أنه هو أعلى المراتب وباب الميم ومنه يدخلون إلى المدينة ، وعلم العلم وهو المترجم بما يمده سيده من علم الملكوت وجلال اللاهوت . فقلت : يا مولاي يقول السيد الميم : أنا وعلي كهاتين ، لا أدري يمينا ولا شمالا ، وأقرن بين سبابيته . فقال : يا مفضل ليس يقدر أحد من أهل العلم يفصل بين الاسم والمعنى غير أن المعنى فوقه ؛ لأنه من نور الذات اخترعه فليس بينه وبين النور فرق ولا فاصل ، ولأجل ذلك قال : أنا وعلي كهاتين - إشارة منه إلى العارفين - أن ليس هناك فصل ولو كان بينه وبينه فصل لكان شخصا غيره هذا هو الكفر الصراح ، أما سمعت قوله ﴿أن يفرقوا بين الله ورسله﴾ وقوله ﴿ويقطعون ما أمر الله به أن يوصل﴾ وإيماؤها للعارفين أن يقال: إن الله بينه وبين بابه واسطة، ولأجل هذا قال : أنا وعلي كهاتين لأنه بدء الأسماء وأول من تسمى، فمن عرف الإشارة استغنى عن العبارة ، ومن عرف مواقع الصفة بلغ قرار المعرفة، ألم تسمع إلى إشارة الاسم إلى مولاه تصريحا بغير تلويح ، حيث يقول: أنت كاشف الهم عني وأنت مفرج كربتي وأنت قاضي ديني وأنت منجز وعدي ، ثم يكشف عن اسمه الظاهر بين خلقه فيقول : أنت علي، إشارة منه إلى مولاي ، فكانت الإشارة إلى بابه : أنا مدينة العلم وعلي بابها ، فمن أراد المدينة فليقصد الباب)، انتهى الحديث الشريف. يقول العبد الضعيف محمد تقي الشريف مصنف هذا الكتاب: وجدت نسخة هذا الحديث عند بعض السادة الإجلاء الموثقين من أهل العلم ، وحدثني السيد المذكور أنه دخل على بعض الأعاظم من أساطين العلماء أيام تلمذه عنده، قال : فوجدت بيده وريقات ينظر فيها نظر المتفكر المتدبر في مطاويها ، فعلمت أنه شيئا طريف فمنعني الحجب عن السؤال عما فيها، فأشرت إلى شخص قاعد عنده أن يطلبها لي منه فطلبها ، فأبى أن يعطيها فاشتد شوقي إليها فراجعت في الالتماس، وألححت في ذلك إلحاحا شديدا فلم يجد بدا من إجابتي ، فناولنيها فإذا فيها هذا الحديث فاستأذنته في الاستنساخ ، فأذن لي وأوصاني بحفظه وعدم إذاعته ، فاستنسخته من تلك النسخة ، وأنا كتبته من نسخة السيد المذكور غير أن النسخة كانت سقيمة لا تخلو عن تصحيف وتحريف ، كما ترى ثم إني وقفت منه على ثلاث نسخ أخرى وهي أيضا لا تخلو عن سقم وتصحيف ، بل كانت أشد تصحيفا من نسختي ، فقابلت النسخ بعضها ببعض فصححت ما عندي منها بقدر ما أمكن من ذلك ، وبقي بعد أغلاط كانت النسخ فيها متفقة فنقلته على ما هو عليه ، فالمأمول من الأخوان إن وقفوا بعد ذلك على نسخة صحيحة أن يصححوه ويصلحوه هذا حال هذا الخبر عندنا من حيث الإسناد، وهو كما ترى مسلوك بالنسبة إلينا في سلك المراسيل ولكنه غير ضائر عندنا لشهادة متن الخبر على صدوره عن معدن العصمة والولاية ، فإن اللحن لحنهم (عليهم السلام) لاشك فيه ولا شبهة تعتريه والرجل كل الرجل من يعرف الرجال بالمقال لا المقال بالرجال . وبالجملة أنا لا أشك في ذلك ولا أرتاب ولا أتوقف ، وليس لأحد أن يعترض علي في ذلك إذ لا حجة لمن لا يعلم على من يعلم ، ولا وحشة في بعض عباراته المتشابهة عند غير أهله بعد إمكان ردها إلى المحكمات ثم إن الخبر لصعوبة معانيه كان يقتضي تعقيبه ببعض التوضيحات غير أني أعرضت عن ذلك لسقم النسخة، وفي نفسي إن وفقني الله تعالى منه بنسخة صحيحة أن أكتب له شرحا مستقلا وافيا إن شاء الله تعالى.

[=courier new]
حدیثی از همان باب و همان کتاب هدایه الکبری آورده شده است و این حدیث ادامه همان حدیثی است که علامه مجلسی در بحار الانوار
ج‏53، ص: 2[=courier new] آورده است .
وعنه قال الحسين بن حمدان الخصيبي حدثني محمد بن اسماعيل وعلي بن عبد الله الحسنيان عن ابي شعيب محمد بن نصير عن ابن الفرات عن محمد بن المفضل قال سالت سيدي ابا عبد الله الصادق (عليه السلام)، قال: حاش لله ان يوقت له وقت أو توقت شيعتنا،... تا می رسد به اینجا

قال المفضل قلت للصادق (عليه السلام) يا مولاي من المقصرة والمرتفعة قال: يا مفضل المقصرة هم الذين هداهم الله الى فضل علمنا وافضى إليهم سرنا فشكوا فينا وانكروا فضلنا وقالوا: لم يكن الله ليعطيهم سلطانه ومعرفته.
واما المرتفعة: هم الذين يرتفعون بمحبتنا وولايتنا اهل البيت واظهروه يغير حقيقة وليس هم منا ولا نحن منهم ولا أئمتهم اولئك يعذبون بعذاب الامم الطاغية حتى لا يبقى نوع من العذاب الا وعذبوا به.
قال المفضل: يا مولاي أليس قد روينا عنكم انكم قلتم الغالي نرده الينا والتالي نلحقه بنا قال: يا مفضل ظننت ان التالي هم المقصرة، قال: كذا ظننت يا سيدي، قال: كلا، التالي هم من خيار شيعتنا القائلين بفضلنا المستمسكين بحبل الله وحبلنا الذين يزدادون بفضلنا علما وإذا ورد على احدهم خبر قبله وعمل به ولم يشك فيه فان لم يطقه رده الينا ولم يرد علينا فذلك هو التالي واما الغالي فليس فقد اتخذنا اربابا من دون الله وانما
(1/431)


[/HR]

[=courier new][ 432 ]
اقتدى بقولنا إذ جعلونا عبيدا مربوبين مرزوقين فقولوا بفضلنا ما شئتم فلن ندركوه.
قال المفضل يا مولاي ان الغالي من ذكرانكم اربابا عند الشيعة من دون الله قال ويحك يا مفضل: ما قال: احد فينا الا عبد الله بن سبا واصحابه العشرة الذين حرقهم امير المؤمنين في النار بالكوفة وموضع احراقهم يعرف بصحراء الاخدود وكذا عذبهم امير المؤمنين بعذاب الله وهو النار عاجلا وهي لهم اجلا ويحك يا مفضل ان الغالي في محبتنا نرده الينا ويثبت ويستجيب ولا يرجع والمقصرة تدعه الى الالحاق بنا والاقرار بما فضلنا الله به فلا يثبت ولا يستجيب ولا يلحق بنا لانهم لما رأونا نفعل افعال النبيين قبلنا مما ذكرهم الله في كتابه وقص قصصهم وما فرض إليهم من قدرته وسلطانه حتى خلقوا واحيوا ورزقوا وابروا الاكمه والابرص ونبؤوا الناس بما ياكلون ويشربون ويدخرون في بيوتهم ويعلمون ما كان وما يكون الى يوم القيامة باذن الله وسلموا الى النبيين افعالهم وما وصفهم الله واقروا لهم بذلك وجحدوا بغيا علينا وحسدا لنا على ما جعله الله لنا وفينا وما اعطاه الله لسائر النبيين والمرسلين والصالحين وازدادنا من فضله ما لم يعطهم اياه وقالوا ما اعطى النبيون هذه القدرة التي اظهرها انما صدقناها وانزل بها لان الله انزلها بكتابه ولو علموا ويحهم ان الله ما اعطاه من فضله شيئا الا انزله بسائر كتبه وصفنا به ولكن اعداؤنا لا يعلموه وإذا سمعوا فضلنا انكروه وصدوا عنه واستكبروا وهم لا يشكون في آدم (عليه السلام) لما رأوا اسماءنا مكتوبة على سرداق العرش قال الهي وسيدي خلقت خلقا قبلي وهو احب اليك مني، قال الله يا آدم نعم، لولا هؤلاء الاسماء المكتوبة على سرداق العرش ما خلقت سماء مبنية ولا ارضا مدحية ولا ملكا مقرب ولا نبيا مرسل ولا خلقتك يا آدم قال الهي ما هؤلاء قال هؤلاء ذريتك يا آدم فاستبشر واكثر من حمد الله وشكره وقال بحقهم يا رب اغفر خطيئتي فكنا والله الكلمات التي
تلقاها آدم من ربه فاجتباه وتاب عليه وهداه وانهم

(1/432)


[/HR]

[=courier new][ 433 ]
ليروون ان الله خلقنا نورا واحدا قبل ان يخلق خلقا ودنيا وآخرة وجنة ونارا باربعة الآف عام نسبح الله ونقدسه ونهلله ونكبره.
قال المفضل: يا سيدي هل بذلك شاهد من كتاب الله قال: نعم، هو قوله تعالى: (له ما في السماوات وما في الارض ومن عنده لا يستكبرون عن عبادته ولا يستحسرون يسبحون له بالليل والنهار الى قوله وقالوا اتخذ الرحمن ولدا سبحانه بل عباد مكرمون لا يسبقونه بالقول وهم بامره يعملون يعلم ما بين ايديهم وما خلفهم ولا يشفعون الا لمن ارتضى وهم من خشيته مشفقون ومن يقل منهم اني اله من دونه فذلك يجزيه جنهم كذلك نجزي الظالمين) ويحك يا مفضل، الستم تعلمون ان من في السماوات هم الملائكة ومن في الارض هم الجان والبشر وكل ذي حركة فمن الذين فيهم ومن عنده الذين قد خرجوا من جملة الملائكة.
قال المفضل: من تقول: يا مولاي قال: يا مفضل ومن نحن الذين كنا عنده ولا كون قبلنا ولا حدوث سماء ولا ارض ولا ملك ولا نبي ولا رسول قال المفضل: فبكيت وقلت: يا ابن رسول الله هذا والله الحق المبين وهل نجد في كلامكم والاخبار المروية عنكم شاهدا بما وجدتني في كتاب الله قال: نعم في خطبة امير المؤمنين (عليه السلام) يوم ضرب سلمان بالمدينة وخروجه الى الجبانة وخروج امير المؤمنين إليه التسليم إليه وقوله اسال يا سلسل سبيلك لا تجهل اسالني يا سلمان انبئك البيان اوضحك البرهان، فقال سلمان، يا امير المؤمنين اودعني الحياة واهلي الخطوة ان للرشاد إذا بلغ نزح بغزيته وهذا اليوم مواضي ختم المقادير ثم تنفس امير المؤمنين صعا وقال: الحمد لله مدهر الدهور وقاضي الامور ومالك يوم النشور الذي كنا بكينونيته قبل الحلول في التمكين وقبل مواقع صفات التمكين في التكوين كائنين غير مكونين ناسبين غير متناسبين ازليين لا موجودين ولا محدودين منه بدونا واليه نعود لان الدهر فينا قسمت حدوده ولنا اخذت
عهوده والينا ترد شهوده فإذا استدارت الوف الادوار وتطاول

(1/433)


[/HR]

[=courier new][ 434 ]
الليل والنهار وقامت العلامة الوفرة والسامة والقامة الاسمر الاضخم والعالم غير معلم والخبير ايضا يعلم قد ساقتهم الفسقات واستوغلت بهم الحيرات ولبتهم الضلالات وتشتتت بهم الطرقات فلا يجير مناص الا الى حرم الله سيؤخذ لنا بالقصاص من عرف غيبتنا ثم شهدنا نحن القدرة ونحن الجانب ونحن العروة الوثقى محمد العرش عرش الله على الخلائق ونحن الكرسي واصول العلم الا لعن الله السالف والتالف وفسقة الجزيرة ومن اواها ينبوعا انا باب المقام وحجة الخصام ودابة الارض وفصل القضا وصاحب العصا وسدرة المنتهى وسفينة النجاة من ركبها نجا ومن تخلف عنها ضل وهوى الم يقيم الدعائهم في تخوم اقطار الاكناف ولا من اغمد فساطيط اصحاب الاعلى كواهل انوارنا نحن العمل ومحبتنا الثواب وولايتنا فصل الخطاب ونحن حجبة الحجاب فإذا استدار الفلك قلتم باي واد سلك قلتم مات أو هلك أو في اي واد سلك فنادى الى الله تتخذ الروم النجاة ومنجدة لان المطيع هو السامع والسامع العامل والعامل هو العالم والعالم هو الساتر والساتر هو الكاتم والمولى هو الحاسد فغلبوا هنالك وانقلبوا صاغرين وسيعلم الذين ظلموا اي منقلب ينقلبون من طرفي الحبل المتين الى قرار ذات المعين الى سبطة التمكين الى وراء بيضاء الصين الى مصارع مطارح قبور الطالقانيين الى قرن ياسر واصحاب سنين الاعلين العالمين الاعظمين الى كتمة اسرار طواسين الى البيداء الغبرة التي حدها الثرى التي قواعدها جوانبها الى ثرى الارض السابعة السفلى كذا الخالق لما يشاء سبحانه وتعالى عما يشركون.
قال المفضل: ان هذا الكلام عظيم يا سيدي تحار فيه العقول فثبتني ثبتك الله وعرفني ما معنى قول امير المؤمنين الذي كنا بكينونيته في التمكين قال الصادق: نعم، يا مفضل الذي كنا بكينونيته في القدم والازل هو المكون ونحن المكان وهو المنشئ ونحن الشئ وهو الخالق ونحن
المخلوقون

(1/434)


[/HR]

[=courier new][ 435 ]
وهو الرب ونحن المربوبون وهو المعنى ونحن اسماؤه المعاني وهو المحتجب ونحن حجبه قبل الحلول في التمكين ممكنين لا نحول ولا نزول وقبل مواضع صفات تمكين التكوين قبل ان نوصف بالبشرية والصور والاجسام والاشخاص ممكن مكون كائنين لا مكونين كائنين عنده انوارا لا مكونين اجسام وصور ناسلين لا متناسلين محمد بن عبد الله بن عبد المطلب بن هاشم بن عبد مناف الى آدم والحسن والحسين من امير المؤمنين وفاطمة من محمد، وعلي من الحسين ومحمد من علي وجعفر من محمد وموسى من جعفر وعلي من موسى ومحمد من علي وعلي من محمد والحسن من علي ومحمد من الحسن بهذا النسب لا متناسلين ذوات اجسام ولا صور ولامثال الا انوار نسمع الله ربنا ونطيع يسبح نفسه فنسبحه ويهللها فنهلله ويكبرها فنكبره ويقدسها فنقدسه ويمجدها فنمجده في ستة اكوان منها ما شاء من المدة وقوله ازليين لا موجودين وكنا ازليين قبل الخلق لا موجودين اجسام ولا صور.
قال المفضل: يا سيدي ومتى هذه الاكوان قال: يا مفضل اما الكون الاول نوراني لا غير ونحن فيه والكون الثاني جوهري لا غير ونحن فيه، والكون الثالث هوائي لا غير ونحن فيه، والكون الرابع مائي لا غير ونحن فيه، والكون الخامس ناري لا غير ونحن فيه، والكون السادس ترابي لا غير فاظله ودور ثم سماء مبنية وارض مدحية فيها الجان الذي خلقه الله من مارج من نار الى ان خلق الله آدم من التراب.
قال المفضل يا سيدي: فهل كان في هذه الاكوان خلقا منها في كل كون قال نعم، يا مفضل.
قال المفضل: يا سيدي فهل نجد الخلق الذي كان فيها ونعرفهم قال نعم ما من كون الا وفيه نوري وجوهري وهوائي ومائي وناري وترابي يا مفضل، تحب ان اقرب عليك واريك ان فيك من هذه الستة اكوان اعلم

(1/435)


[/HR]

[=courier new][ 436 ]
انه خلقك وخلق هذه البشر وكل ذي حركة من لحم ودم، قال: يا سيدي اين ذلك قال: يا مفضل الذي من الكون النوراني نورا في ناظريك وناظرك بمقدار حبة عدس ثم ترى بها ما دركاه من السماء والهوام والارض ومن عليها وفيك من الكون الجوهري يحسن ويعقل وينظر وهو ملك الجسد وفيك من الكون الهوائي الهواء الذي منه نفسك وحركاتك وانفاسك المترددة في جسدك وفيك من الكون المائي رطوبة ريقك ودموع عينيك وما يخرج من انفك والسبيلين اللذين هما منك وفيك من الكون الناري النار التي في تراكيب جسدك وهو المنضج المنفذ ماكلك ومشاربك وما يرد الى معدتك وهو الذي إذا حكت بعض ببعض كدت ان تقدح نارا وبتلك الحرارة تمت حركاتك ولولا الحرارة لكنت جمادا وفيك من الكون الترابي عظمك ولحمك ودمك وجلدك وعروقك ومفاصلك وعصبك وتمام كميته جسمك.
قال المفضل: يا مولاي اني لا حسب ان شيعتك لو غلت كل الغلو فيكم تهتدي الى وصف يسير مما فضلكم الله به من هذا العلم الجليل.
قال الصادق (عليه السلام): ما لك يا مفضل لا تسال عن تفصيل الاكوان الستة قلت يا مولاي بهرني والله عظيم ما سمعته من السؤال.
قال الصادق: نحن كنا في الكون النوراني لا غير، وفي الجوهري لا غير، وفي الهوائي خلق وهم جيل من الملائكة اما سمعت قول جدي رسول الله (صلى الله عليه وآله) يقول لا يوقعن احدكم بوله من عالي جبل ولا من سطح بيت ولا من رأس رابية ولا في ماء فان للهواء سكانا واللماء سكانا.
قال المفضل: نعم يا مولاي مما خلق اهل الماء قال: خلقهم بصور واجسام نطقوا بثلاث وعشرين لغة وقامت فيهم النذر والرسل والامر والنهي وصارت فيهم ولادات ونسل وكونهم الذي يقول وكان عرشه على الماء.
قال المفضل نعم يا مولاي: فالجان قال الصادق (عليه السلام): لما

(1/436)


[/HR]

[=courier new][ 437 ]
خلق الله السموات والارض سكن خلق الماء في البحار والانهار والينابيع ومناقع الماء حيث كانت من الارض واسكن الجان الذي خلقه من مارج من نار فقامت فيهم النذر والرسل ونطقوا باربعة وعشرين لغة وامر ابليس بالسجود لادم والسجود هو الطاعة لا الصلاة فابى واستكبر وقال لا اسجد لبشر خلقتني من نار وخلقته من طين فافتخر على آدم وعصى الله وقاس ويله النار بالنور وظن ان النار افضل ولو علم ان النور الذي في آدم وهو الروح التي نفخها الله فيه كان افضل من النار التي خلق منها ابليس لفسد قياسه.
قال المفضل يا مولاي: اوليس يقال ان ابليس من الملائكة، قال بلى يا مفضل هو من الملائكة، لا الروحانية ولا النورانية، ولا سكان السماوات، ومعنى ملائكة هو اسم واحد فيصرف فهو ملك ومالك ومملوك هذا كله اسم واحد وكان املاك الارض اما سمعت قول الله تعالى: (واذ قلنا للملائكة اسجدوا لآدم فسجدوا الا ابليس كان من الجن ففسق عن امر ربه) وقوله تعالى: (والجان خلقناه من قبل من نار السموم) وقال: (يا معشر الجن والانس ان استطعتم ان تنفذوا من اقطار السماوات والارض فانفذوا لا تنفذون الا بسلطان) وقوله: (قل اوحي الي انه استمع نفرا من الجن فقالوا انا سمعنا قرآنا عجبا يهدي إلى الرشد فآمنا به ولن نشرك بربنا أحدا).

[=courier new]

با سلام به داداشم سلمان 14
گفتم داداش که دوست ندارم اینطوری بحث کنم زیرا بحث مستقیم نیازمند تفصیل است

نقل قول:
یعنی شما معتقد هستید که هیچ موجودی نیست که عالم بواسطه علم باشد؟

مگر علم وسیله است ؟؟؟!!!!!! علم مثل شنیدن و دیدن وسیله نیست با ذهن و گوش و چشم که وسیله هستند آنها را درک می کنیم که این علم می شود علمی اکتسابی ولی علم لدنی که علمی که از ذات شخص باشد نیاز بوسیله ندارد زیرا عین ذات شخص است و آن نه در آسمان است و نه در زمینا است که بخواهیم بوسیله ای به ان دست پیدا کنیم . و معنی عالم به علم همین است که بعلمی که عین ذات است عالم است که توضیحش دادم و حدیث حضرت علی است
[=courier new]ليس العلمُ في السماء فينزل عليكم ، و لا في الأرض فيصعد إليكم ، بل مخزون( در بعضی سندهای دیگر از کتب دیگر مجبول هم هست) مكنون في قلوبكم ، تخلّقوا بأخلاق اللّه( در سندهای دیگر از کتب دیگر هم الروحانيين آمده ) يظهر لكم[=courier new] علم در آسمان نيست كه نازل بشود بسوي شما و در زمين نيست كه بالا بيايد بسوي شما بلكه علم مخزون است در دلهاي شما متخلق بشويد باخلاق خدا ظاهر ميشود براي شما
[=courier new]
پس عالم به علم برای ذات ازلی خدا بی معنی است ولی برای ذات مخلوق که ذات علی است و آن سدره المنتهی است و به خدا نسبت داده می شود بجهت شرافت درست است یعنی منظور امام در حدیث اول ذاتی است که بخدا نسبتش می دهند و آنرا برای کمی فهم طرف مقابلش فرمودند که آن جمله هم ابدا دروغ و کفر نبوده بلکه اشتباه هم نبوده .
با تشکر

با عرض سلام.

در مورد این موضوع «عالم بودن به علم» :

یکی از صفات سلبیّه‌ی خداوند عبارت است از اینکه او دارای معانی نمی‌باشد، "بی‌شریک است و معانی، تو غنی دان خالق".

و امّا معانی چیست؟

علاّمه حلّی در باب حادی عشر فرموده:
« السادسة : في نفي المعاني والأحوال عنه تعالى لأنه لو كان قادرا بقدرة ، وعالما بعلم ، وغير ذلك لافتقر في صفاته إلى ذلك المعنى فيكون ممكنا ، هذا خلف»

یعنی: ششم از صفات سلبیه: در نفس معانی و احوال از خدای تعالی است، زیرا چنانچه او قادر به قدرت و عالم به علم، و غیر اینها باشد در این صورت در صفات خود به آن معانی نیازمند خواهد بود و در نتیجه ممکن الوجود خواهد گشت، و این خلاف فرض است.

البته نفی معانی برای تصریح بر مخالفت با عقیده اشاعره است،
در شرح تجرید فرموده: اشاعره معتقدند که خداوند دارای معانی قائم به ذاتش می‌باشد که عبارت است از قدرت و علم و حیات و صفات دیگر، که موجب قادر بودن و دانا بودن و زنده بودن است.

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی

با سلام
متاسفانه چون برایم بدلایلی مشغله ای بوجود آمده از فردا حدود یک هفته نمی توانم به اسکدین بیایم و بحثم رو ادامه بدم و امیدوارم این تایپیک قفل نشه که بعدا این بحث رو بتونم پایان بدم. از دوستان هم خواسته ای دارم که در ایامی که نیستم اینجا پستی اضافه نکنند وصبر کنندد تا برگردم بعد اگر انتقادی دارند بنویسند که بتوانم پاسخگو باشم . در هر صورت وجود هر اشتباهی در نوشته هایم امکان پذیر است زیرا مشخصا معصوم نیستم اگرچه امیدوارم آن لب مطلب یا کلیات نوشته ام اشکالی نداشته باشد.

اما امروز برای اینکه بحث به یک نتیجه کلی برسد توضیحاتی اضافه می کنم.
ادامه ترجمه حدیث مناظره امام رضا ع:(ترجمه بدلیل سرعت بیشتر و همینطور خواست آقای سلمان 14 از کتاب اسرار توحید ص 480 می آورم که کتاب معتبری است پس لطفا اگر اشتباه ترجمه ای بود ببخشایید زیرا از این کتاب است )
نقل قول:
[=courier new]وَ فَاصِلًا لِكُلِّ مُشْكِلٍ وَ بِتِلْكَ الْحُرُوفِ تَفْرِيقُ كُلِّ شَيْ‏ءٍ مِنِ اسْمِ حَقٍّ وَ بَاطِلٍ أَوْ فِعْلٍ أَوْ مَفْعُولٍ أَوْ مَعْنًى أَوْ غَيْرِ مَعْنًى [=courier new][=courier new]وَ عَلَيْهَا اجْتَمَعَتِ الْأُمُورُ كُلُّهَا

[=courier new]و فاصل ( جداكننده) براى هر مشكلى گردانيد و باين حروف هر چيزى از نام حق و باطل يا فعل يا مفعول يا معنى يا غير معنى شناخته مى‏شود(فرق داده می شود) [=courier new]و همه امور بر آنها مجتمع شده

[=courier new][=courier new]می گویم خداوند در خود خواستش یا اراده اش حروفی قرار داده بود(با توجه قبل از حدیث و ادامه حدیث) که این حروف موجب تعریف شدن حق و باطل و فعل و مفعول و معنی و غیر معنی هستند و وقتی این حروف در کنار هم اسمی را تشکیل نداده بودند ابدا چنین چیزهایی هم تعریف و معنی نداشت . و همین حروف هستند که اساس تعریف همه چیز هستند
نقل قول:
[=courier new][=courier new][=courier new] وَ لَمْ يَجْعَلْ لِلْحُرُوفِ فِي إِبْدَاعِهِ لَهَا مَعْنًى غَيْرَ أَنْفُسِهَا يَتَنَاهَى وَ لَا وُجُودَ لَهَا لِأَنَّهَا مُبْدَعَةٌ بِالْإِبْدَاعِ وَ النُّورُ فِي هَذَا الْمَوْضِعِ أَوَّلُ فِعْلِ اللَّهِ الَّذِي هُوَ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْحُرُوفُ هِيَ الْمَفْعُولُ بِذَلِكَ الْفِعْلِ

[=courier new][=courier new]و خدا براى حروف در ابداعش برایشان هيچ معنى غیر از خودشان قرار نداد كه بپايان ميرسد و برایشان وجودی نبود زيرا كه آنها بابداع ایجاد شده اند و نور در اين موضع اول فعل خدائى است كه نور آسمانها و زمين است و حروف مفعول باين فعل‏اند
[=courier new][=courier new]می گویم که منظور از وجود در هر جایی بمعنی ظهور است که آنرا شهاده گویند که در مقابل غیب است پس این حروف را ظهوری نبود و فعل اول خدا که نور است آنها را آشکار کرد و منظور از فعل اول خدا همین ابداع یا مشیت یا اراده است که آن هم مخلوقی است که اسمش عقل است
می خواستم در این مورد توضیحی کامل بدهم ولی دیدم در دو پست پیش کاملا حضرت صادق علیه السلام توضیحش دادند که ان شاء الله کسی را می فرستم که دو پست پیشین را ترجمه کند.

نقل قول:
[=courier new][=courier new]وَ هِيَ الْحُرُوفُ الَّتِي عَلَيْهَا الْكَلَامُ وَ الْعِبَارَاتُ كُلُّهَا مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَّمَهَا خَلْقَهُ وَ هِيَ ثَلَاثَةٌ وَ ثَلَاثُونَ حَرْفاً فَمِنْهَا ثَمَانِيَةٌ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً تَدُلُّ عَلَى لُغَاتِ الْعَرَبِيَّةِ وَ مِنَ الثَّمَانِيَةِ وَ الْعِشْرِينَ اثْنَانِ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً تَدُلُّ عَلَى لُغَاتِ السُّرْيَانِيَّةِ وَ الْعِبْرَانِيَّةِ وَ مِنْهَا خَمْسَةُ أَحْرُفٍ مُتَحَرِّفَةٍ فِي سَائِرِ اللُّغَاتِ مِنَ الْعَجَمِ لِأَقَالِيمِ اللُّغَاتِ كُلِّهَا وَ هِيَ خَمْسَةُ أَحْرُفٍ تَحَرَّفَتْ مِنَ الثَّمَانِيَةِ وَ الْعِشْرِينَ الْحَرْفَ مِنَ اللُّغَاتِ فَصَارَتِ الْحُرُوفُ ثَلَاثَةً وَ ثَلَاثِينَ حَرْفاً فَأَمَّا الْخَمْسَةُ الْمُخْتَلِفَةُ فَحُجَجٌ لَا يَجُوزُ ذِكْرُهَا أَكْثَرَ مِمَّا ذَكَرْنَاهُ
نقل قول:



نقل قول:


[=courier new] و آنها حروفى است كه كلام و همه عبارتها بر آنها است از جانب خداى عز و جل كه آنها را بخلق خود تعليم داده و آنها سى و سه حرف است و از جمله آنها بيست و هشت حرف است كه بر لغتهاى عربى دلالت ميكند و از اين بيست و هشت حرف بيست و دو حرف كه بر لغتهاى سريانى و عبرانى دلالت ميكند و از جمله پنج حرف است كه تحرف و ميل دارد در سائر لغتها از عجم از براى اقليمها و حصهاى همه لغتها و آنها پنج حرف است كه از بيست و هشت حرف از لغتها متحرف شده پس همه حروف سى و سه حرف شد و اما آن پنج حرفى كه اختلاف دارد پس بحجتهاى چند است كه ذكر آنها روا نباشد بيشتر از آنچه ما ذكر كرديم
نقل قول:
[=courier new]ثُمَّ جَعَلَ الْحُرُوفَ بَعْدَ إِحْصَائِهَا وَ إِحْكَامِ عِدَّتِهَا فِعْلًا مِنْهُ كَقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ كُنْ فَيَكُونُ وَ كُنْ مِنْهُ صُنْعٌ وَ مَا يَكُونُ بِهِ الْمَصْنُوعُ فَالْخَلْقُ الْأَوَّلُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ الْإِبْدَاعُ لَا وَزْنَ لَهُ وَ لَا حَرَكَةَ وَ لَا سَمْعَ وَ لَا لَوْنَ وَ لَا حِسَّ وَ الْخَلْقُ الثَّانِي الْحُرُوفُ لَا وَزْنَ لَهَا وَ لَا لَوْنَ وَ هِيَ مَسْمُوعَةٌ مَوْصُوفَةٌ غَيْرُ مَنْظُورٍ إِلَيْهَا وَ الْخَلْقُ الثَّالِثُ مَا كَانَ مِنَ الْأَنْوَاعِ كُلِّهَا مَحْسُوساً مَلْمُوساً ذَا ذَوْقٍ مَنْظُورٍ إِلَيْهِ وَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى سَابِقٌ لِلْإِبْدَاعِ لِأَنَّهُ لَيْسَ قَبْلَهُ عَزَّ وَ جَلَّ شَيْ‏ءٌ وَ لَا كَانَ مَعَهُ شَيْ‏ءٌ وَ الْإِبْدَاعُ سَابِقٌ لِلْحُرُوفِ وَ الْحُرُوفُ لَا تَدُلُّ عَلَى غَيْرِ نَفْسِهَا

[=courier new]بعد از آن حروف را بعد از احصاء و استوار كردن شماره آنها فعلى از خود قرار داد چون قول خداى عز و جل كُنْ فَيَكُونُ (يعنى باش پس ميباشد) و كن از آن جناب صنع است و آنچه میباشد به او مصنوع است
1- پس خلق اول از خداى عز و جل ابداع است كه نه وزن داشت و نه حركت و نه سمع و نه رنگ و نه حس
2-و خلق دويم حروف است كه نه وزن داشت و نه رنگ و آنها مسموعى بود موصوف كه بسوى آنها نظر نميتوانست كرد
3-و خلق سيم آنچه از همه انواع محسوس و ملموس و صاحب ذوق بود كه بسوى آن نظر ميشد
و خداى تبارك و تعالى ابداع را پيشى گرفته زيرا كه چيزى پيش از آن جناب عز و جل نيست و هيچ چيز با او نبود و ابداع بر حروف پيشى دارد و حروف بر غير خود آنها دلالت نميكند.
می گویم فعل خودش خلق است و او همان مشیت یا اراده یا ابداع است پس ابداع یا مشیت بخودش خلق شد اگر چه کینونیتش همراه بکینویت خدا در غیب بود البته این نسبت به خلائق است و حدیث آوردیم که
[=courier new]قال المفضل: ان هذا الكلام عظيم يا سيدي تحار فيه العقول فثبتني ثبتك الله وعرفني ما معنى قول امير المؤمنين الذي كنا بكينونيته في التمكين قال الصادق: نعم، يا مفضل الذي كنا بكينونيته في القدم والازل هو المكون ونحن المكان وهو المنشئ ونحن الشئ وهو الخالق ونحن[=courier new]المخلوقون [=courier new]وهو الرب ونحن المربوبون
[=courier new] منظور از این قدیم که در حدیث است قدیم زمانی است نه قدیم ذاتی مانند ذات خداوند و این قدیم زمانی نسبت خلق اول است با دیگر مخلوقات وگرنه همین خلق اول هم در نزد خدا کاملا حادث است و قدیم نیست و خداوند ذاتش منزه است که به زمان و مکان قیاس شود ولی ذات ائمه قیاس می شود بهمین دلیلی ائمه قدیم زمانی هستند نسبت به ما و از این جهت خداوند ذاتش بر ذات ائمه یا ابداع پیشی گرفته چون اینها نسبت به خدا حادث هستند . و خدا قادر است که این ذات ائمه که قدیم زمانی است نسبت به ما را نابود کند و دوباره ایجاد کند و باید به این نکته اشاره کنم که اگر خدا دوباره آن را ایجاد کند آن ذات باز نسبت به ما قدیم زمانی می شود زیرا زمان هم خلق خداست و خداوند قادر است زمان را بی تعریف کند و به تعریف بیاورد. این چیزی را که گفتم اگر حقیقا بدانی چی گفتم باید بطلا بنویسی و در نزد خود نگه داری بس که ارزشمند است زیرا حل همه مشکلات می شود البته قدر زر زرگر بداند و هر کسی این جملات را نمی فهمد
نقل قول:
[=courier new] قَالَ الْمَأْمُونُ وَ كَيْفَ لَا تَدُلُّ عَلَى غَيْرِ نَفْسِهَا قَالَ الرِّضَا ع لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ‏ وَ تَعَالَى لَا يَجْمَعُ مِنْهَا شَيْئاً لِغَيْرِ مَعْنًى أَبَداً فَإِذَا أَلَّفَ مِنْهَا أَحْرُفاً أَرْبَعَةً أَوْ خَمْسَةً أَوْ سِتَّةً أَوْ أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ أَوْ أَقَلَّ لَمْ يُؤَلِّفْهَا لِغَيْرِ مَعْنًى وَ لَمْ يَكُ إِلَّا لِمَعْنًى مُحْدَثٍ لَمْ يَكُنْ قَبْلَ ذَلِكَ شَيْئاً

[=courier new] مأمون گفت‏ :كه چگونه بر غير خود آنها دلالت نميكند امام رضا (ع) فرمود كه خداى تبارك و تعالى هرگز از آنها چيزى را جمع نميكند بدون معنى پس هر گاه از آنها چهار حرف يا پنج حرف يا شش حرف يا بيشتر از اين يا كمتر را تاليف و تركيب كند آنها را از براى غير معنى تأليف نكند و نمى باشد مگر از براى معنى محدثى كه پيش از آن هيچ نبوده

[=courier new]می گویم تعریف اسم در احادیث ائمه این است که اسم خبر میدهد از صاحب اسم و در حدیثی اسم صفتی است از برای موصوف زیرا اسم صفتی است در قالب گفتنی ها و شنیدنی ها و یا الفاظ برای صاحب اسم یا موصوف . وقتی چند حروف از این حرفها با هم جمع شوند مثل "آ" و "ت " و " ش" لفظ یا اسم آتش بوجود می آید که معنی آن چیزی است که می سوزاند زیرا این اسم صفتی است برای موصوف پس موصوف این اسم یا صفت هم چیزی است که با او قرین است و آن هم حادث است پس هر اسمی معنی اش هم حادث است[=courier new][=courier new] (وَ لَمْ يَكُ إِلَّا لِمَعْنًى مُحْدَثٍ) [=courier new]پس اگر در حدیثی دیده ای که معنی این احادیث خداست یا خدا این اسم را بخودش نسبت داده باید عرض کنم اگر بطور دقیق نطر کنی می فهمی که خدا این اسامی را به نفسش نسبت داده یا معنی این اسامی نفس یا ذات الله العلیا است وگرنه چیزی که حادث است قطعا به ذات بی اسم و رسم الهی مربوط نمی شود زیرا در ذات خداوند صفت و موصوف نیست و اسم هم چیزی جز صفت برای موصوف نیست منتهی در قالب لفظ است . مثلا خود نور آتش در قالب دیدنی ها صفت ذات آتش است و تو به نور ذات آتش را درک می کنی و نیاز به شنیدن اسم هم نداری مثل حیوانات و اما اسم آتش در قالب شنیدنی ها و گفتنی ها صفت صاحب اسم یا موصوف است . پس معنی محدث همه این اسامی حسنی که صفتهای خدایند باید ذات الله العلیا یا سدره المنتهی یا آیت کبری خدا باشد .
نقل قول:
[=courier new] قَالَ عِمْرَانُ فَكَيْفَ لَنَا بِمَعْرِفَةِ ذَلِكَ قَالَ الرِّضَا ع أَمَّا الْمَعْرِفَةُ فَوَجْهُ ذَلِكَ وَ بَيَانُهُ «1» أَنَّكَ تَذْكُرُ الْحُرُوفَ إِذَا لَمْ تُرِدْ بِهَا غَيْرَ نَفْسِهَا ذَكَرْتَهَا فَرْداً فَقُلْتَ أ ب ت ث ج ح خ حَتَّى تَأْتِيَ عَلَى آخِرِهَا فَلَمْ تَجِدْ لَهَا مَعْنًى غَيْرَ أَنْفُسِهَا فَإِذَا أَلَّفْتَهَا وَ جَمَعْتَ مِنْهَا أَحْرُفاً وَ جَعَلْتَهَا اسْماً وَ صِفَةً لِمَعْنَى مَا طَلَبْتَ وَ وَجْهِ مَا عَنَيْتَ كَانَتْ دَلِيلَةً عَلَى مَعَانِيهَا دَاعِيَةً إِلَى الْمَوْصُوفِ بِهَا أَ فَهِمْتَهُ قَالَ نَعَمْ


نقل قول:


[=courier new]عمران گفت پس چگونه ما را معرفت اين ميسر مى‏شود امام رضا (ع) فرمود كه اما معرفت پس وجه آن و بيانش آنست كه تو حروف را ذكر ميكنى و هر گاه غير خود آنها را از آنها اراده نكنى آنها را تنها ذكر كنى باين طريق كه ا ب ت ث ج ح خ تا بر سر آخر اينها بيائى و همه را ذكر كنى پس از براى اينها معنى را غير از خود اينها نيابى و هر گاه اينها را تأليف كنى و از اينها حرفى چند را فراهم آورى و اينها را اسم و صفت قرار دهى براى معنى آنچه طلب کردی و وجه آنچه قصد كرده ای دليل بر معنيهاى آنها دعوت کننده بسوى موصوف بآنها باشد آيا اين را فهميدى عمران گفت آرى
[=courier new]
می گویم که مشخص شد هر اسمی برای معنی است که همان اسم صفتی است دعوت کننده بسوی موصوف . و هر صفتی و موصوفی و اسم و معنی گواه بر این هستند که غیر همدیگرند و در عرصه مخلوق هستند چه این که خدا لفظها را خلق کرده و هر لفظی معنی بخصوص خود دارد که بچیزهای دیگر شایسته نیست مثلا لفظ غضب و رحمت مخالف همدیگر هستند و رحمت خدا بر غضبش پیشی گرفته . آیا معنی رحمت و غضب یکی است ؟ از رحمت معنی بخشش کردن و دوستی کردن و ... درک می شود و از غضب معنی عذاب کردن و دشمنی کردن درک می شود چنانچه از لفظ آتش معنی سوزندگی درک می شود و از آب معنی نوشیدنی درک شود و معنی این دو یکسان نیست و از آب معنی سوزندگی درک نشود. پس چگونه اسامی که معانی مختلف دارند ذات خدای ازلی بدون ترکیب باشند ؟ بلکه آنها مربوط به ذات الله علیا هستند که همان سدره المنتهی است هست. و در آنجاست که غضب بر رحمت خدا پیشی گرفته زیرا ذات ازلی که ترکیب نیست که جزئی از آن بر جزئی برتری داشته باشد . بلکه این ذات الله علیا یا سدره المنتهی است که جزئی از آن بر جزئی از آن برتری دارد. و رحمت از غضب در آن ذات برتری دارد بهمین دلیل در ظهور رحمت پیشی بر غضب گرفته . ولی اینها رحمت و غضب نسبت به ما پیشی اش درک نمی شود و حتی معنی این دو اسم نسبت به ما قدیم است ولی نسبت به خدا حادث است و اگر کسی اندک عقلی داشته باشد می فهمد که این رحمت و غضب هم صفاتی است مخلوق نسبت به ذات ازلی که این دو صفت دلالت بر تغییر ذات دارند که ذات ازلی خدا از این منزه است ولی باز قائده لباس را فراموش نکن که خدا تنها و تنها شایسته رحیم بودن است و این صفات را چون خودش خلق کرده و خودش خواسته که به او نسبت بدهیم مالکش تنها خداست و برای خداست اسماء حسنی و همین اسماء حسنی نسبت به ما قدیم است برای همین به آنها قدیم زمانی گویند ولی نسبت به ذات ازلی حادث است برای همین ذات ازلی خدا تنها قدیم ذاتی است.
این قائده را داشته باش که بسیار قائده مهمی است و با آن حل هر مشکلی می شود
ادامه دارد ...

باتشکر



[="Navy"]سلام
من نمی دانم چرا با خواندن این فونت کمی مشکل دارم:_loool: :Gig:
[/]

[=courier new]به اسم مسمی به اسامی حسنی

گفتیم که ذات الله العلیا که نورانیت ائمه است همان معانی اسامی هست ولی این معنی ها نسبت به ما قدیم و واحد و بدون اختلاف است و نسبت به ذات ازلی خدا حادث و مرکب است

[=courier new]مدينة المعٰاجز روٰاه عن السيد الاجل السيد المرتضي قال روي لي الشيخ ابومحمد بن الحسن بن محمد بن نصر عنه يرفع الحديث برجٰاله الي محمد بن جعفر البرس۪ي مرفوعاً الي جٰابر ابن ///شهراشوب في مناقبه ///تحفة المجٰالس [=courier new] روایت کرده سلطان محمد ابن تاج‌الدين حسنهمراه اینکه صحت حدیث را بیان کرده و همینطور گفته اني اروي روايٰات هذا الكتاب من الكتب المعتبرة ///و همینطور در کتاب من انيس السمراء به اسناد رو به رو آمده قال حدثني احمد بن عبدالله قال حدثنا سليمٰان بن احمد قال حدثنا جعفر بن احمد قال حدثنا ابرهيم بن محمد الموصلي قال اخبرني ابي عن خالد عن القاسم عن جٰابر[=courier new]

عن جٰابر عن عليّ بن الحسين عليه السّلام ف۪ي حديث طويل قال له جٰابر الحمد للّه الّذ۪ي منّ عليّ بمعرفتكم و الهمني فضلكم و وفقني لطاعتكم و موالاة موٰاليكم و معٰادٰاة اعدٰائكم قال صلوٰات اللّه عليه

[=courier new]يٰا جٰابر أوتدري ما المعرفة المعرفة اثبات التوحيد اولاً ثم معرفة المعٰاني[=courier new] ثانياً ثم معرفة الابوٰاب ثالثاً ثم معرفة الامٰام رابعاً ثم معرفة الاركٰان خٰامساً ثم معرفة النقباء سٰادساً ثم معرفة النجبٰاء سٰابعاً تا میرسد... [=courier new]اما اثبات التوحيد فمعرفة اللّه القديم الغايب الذي لٰاتدركه الابصٰار و هو يدرك الابصٰار و هو اللطيف الخبير و هو غيب باطن ستدركه كمٰا وصف به نفسه[=courier new] و [=courier new]امّا المعٰاني فنحن معٰانيه و ظاهره فيكم [=courier new]اخترعنا من نور ذاته و فوّض الينا امور عبٰاده فنحن نفعل باذنه مٰا نشاء و نحن اذا شئنا شاء اللّه و اذا اردنا ارٰاد اللّه و نحن احلّنا الله عز و جل هذا المحل و اصطفانا من بين عبٰاده و جعلنا حجّته في بلاده فمن انكر شيئاً من ذلك و ردّه فقد ردّ علي اللّه جلّ اسمه و كفر بايٰاته و انبيٰائه و رسله [=courier new]يٰا جٰابر من عرف اللّه تعٰالي بهذه الصّفة فقد اثبت التوحيد

[=courier new]بنابراین معرفت که اساس دین است مراتبی دارد در مرتبه اول که مربوط به توحید است باید بدانیم خداوند قدیم غایب است که چشم بدن و چشم خیال و چشم قلب هم او را درک نمی کند زیرا صفت و موصوف مخلوقند و این کمال توحید است و در مرتبه دوم معرفت معرفت معانی است که که ائمه معانی اسماء و ظاهر خدا در میان ما هستند [=courier new]امّا المعٰاني فنحن معٰانيه و ظاهره فيكم [=courier new]و با شناختن این معانی است که خدا توحید می شود [=courier new]يٰا جٰابر من عرف اللّه تعٰالي بهذه الصّفة فقد اثبت التوحيد[=courier new] برای همین لا اله الا الله حصنی است که هر کس وارد آن شود در امان است ولی بشرطی و شروطی و شرط اول آن فهم معرفت معانی یا ائمه است. که آنها معنی هر اسمی از خدا هستند که معانی اسماء به نسبت به ما بدون اختلاف و قدیم هستند به اصطلاح قدیم زمانی اند و در نسبت به ذات ازلی خداوند حادث هستند .

[=courier new]ادامه ترجمه حدیث مناظره امام رضا را ادامه می دهیم

نقل قول:
[=courier new][=courier new]قَالَ الرِّضَا ع وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا تَكُونُ صِفَةٌ لِغَيْرِ مَوْصُوفٍ وَ لَا اسْمٌ لِغَيْرِ مَعْنًى وَ لا حَدٌّ لِغَيْرِ مَحْدُودٍ وَ الصِّفَاتُ وَ الْأَسْمَاءُ كُلُّهَا تَدُلُّ عَلَى الْكَمَالِ و ....[=courier new](ترجمه کامل است)[=courier new]لِأَنَّ صِفَاتِهِ وَ أَسْمَاءَهُ غَيْرُهُ أَ فَهِمْتَ قَالَ نَعَم‏


[=courier new]امام رضا (ع) فرمود و بدان كه هيچ صفتى از براى غير موصوف نيست و نه اسمى از براى غير معنى و نه حدى از براى غير محدود و همه صفات و اسماء بر كمال و وجود دلالت دارند و بر احاطه دلالت ندارند چنان كه دلالت دارند بر حدودى كه آنها تربيع و تثليث و تسديس است يعنى چهار سو كردن و سه گوشه كردن و شش گوشه گردانيدن زيرا كه خداى جل و تقدس معرفتش بصفات و اسماء دريافته مى‏شود و دريافته نميشود تحديد و اندازه كردن بطول و عرض و كمى و بسيارى و رنگ و وزن و آنچه باين ماند و چنان نيست كه چيزى از اينها بخداى عز و جل فرود آيد تا آفريدگانش او را بشناسند بشناختن ايشان نفسهاى خويش را بآن ضرورتى كه ما ذكر كرديم و ليكن بر خداى عز و جل بصفاتش دلالت مى‏شود و بنامهايش دريافته مى‏شود و بآفريده‏اش بر او استدلال مى‏شود تا آنكه جوينده كه در جستن در گردش است در آن نه بديدن بچشم احتياج داشته باشد و نه بشنيدن بگوش و نه بسودن بكف دست و نه با احاطه كردن بدل پس اگر چنان باشد كه صفات آن جناب جل ثناؤه بر او دلالت نكند و نامهايش بسوى او نخواند و معلمه از آفريدگان كه چيزيست كه بواسطه آن بر او استدلال ميكنند او را بمعنيش در نيابد عبادتى كه از آفريدگان باشد از براى نامها و صفات او خواهد بود نه معنى او پس اگر نه اين بود كه اين امر همچنين بود هر آينه معبودى كه بيگانگى پرستش‏شده غير خدا بود زيرا كه صفات و نامهايش غير او است

[=courier new]می گویم پس مشخص شد باید معنی را پرستید و ان معنی باید خود ذات و نفس و وجه خدا باشد چنانچه در احادیث دیگر هم بهمین طور امده است
بحار الانوار جلد: 91 من صفحة 304 دعایی مربوط به روز غدیر

[=courier new]الطرازي أيضا باسناده إلى أبي الحسن عبد القاهر بواب مولانا أبي إبراهيم موسى
ابن جعفر وأبي جعفر محمد بن علي عليهما السلام قال...


[=courier new]انت المعبود الذى ليس من لدن عرشك إلى قرار أرضك معبود يعبد سواك إلا باطل مضمحل غير وجهك الكريم[=arial][=courier new]

یا در دعای قدح از کتاب

[=courier new]مهج الدعوات و منهج العبادات، ص: 90

[=courier new]ِ أَشْهَدُ أَنَّ كُلَّ مَعْبُودٍ مِنْ دُونِ عَرْشِكَ إِلَى قَرَارِ أَرْضِكَ بَاطِلٌ غَيْرَ وَجْهِكَ الْكَرِيمِ الْمَعْبُودِ آمَنْتُ بِكَ وَ اسْتَعَنْتُ بِكَ

[=courier new]مفتاح الفلاح في عمل اليوم و الليلة، ص: 80
فَقَدْ رَوَى شَيْخُ الطَّائِفَةِ فِي التَّهْذِيبِ بِسَنَدٍ صَحِيحٍ عَنْ صَاحِبِ الْأَمْر

[=courier new]َ وَ أَنَّ كُلَّ [=courier new]مَعْبُودٍ[=courier new] مِمَّا دُونَ عَرْشِكَ إِلَى قَرَارِ أَرْضِكَ‏ السَّابِعَةِ السُّفْلَى بَاطِلٌ مُضْمَحِلٌّ مَا عَدَا [=courier new]وَجْهَكَ[=courier new] الْكَرِيم‏

[=courier new]دعای تعقیب نماز صبح معروف به دعای حریق
[=courier new]َ وَ أَنَّ كُلَّ مَعْبُودٍ مِنْ دُونِ عَرْشِكَ إِلَى قَرَارِ الْأَرَضِينَ السَّابِعَة السُّفْلَى بَاطِلٌ مَا خَلَا وَجْهَكَ الْكَرِيم‏[=courier new]
[=arial][=courier new]

[=arial][=courier new]پس هر کس وجه خدا را بپرستد اوست که خدا را پرستیده و وجه معنی اش صورت است یعنی باید صورت خدا را پرستید و میدانی که ذات خدای ازلی برایش صورت داشتن بی تعریف است و برای ذات ازلی حتی غیر داشتن و ضد داشتن هم بی تعریف است جدایی و پیوستگی و بستگی و رستگی و وصل و فصل و نزدیکی و دوری و سکون و حرکت و مذکور بودن و منسی بودن و معلوم بودن و مجهول بودن و هر چه فکر کنی برای او بی معنی است بلکه آن ذات الله العلیا که سدره المنتهی است این چیزها برایش معنی دارد و غیر داشتن برایش معنی دارد و آن ذات الله العلیا است که نسبت به ذات ازلی حادث و نسبت به ما ازلی و قدیم است چنانچه از قبل گفتیم و اثباتش کردیم و آن معبود ماست که غیر این اسماء است و اسماء غیر از او هستند. و دانستی از دعاهای متواتر که با آن معبودمان را می خوانیم زیرا او همان وجه است (طبق احادیثی که ادامه می آید )و وجه همان معبود است و همین وجه هست که اسماء غیر او هستند و همین وجه است که مقصود ماست که هموست معبود قدیم نسبت به ما و در دعای زیر میبینیم [=courier new]که وجه غیریت با خدا ندارد یعنی غیریت با ذات الله علیا ندارد که می توانیم او را مخاطب خود قرار بدهیم.
[=courier new]
بحار الانوار جلد: 91 من صفحة 304
[=courier new]دعایی دیگر مربوط به روز عاشورا
منها باسنادنا إلى هارون بن مسلم عن مسعدة بن صدقة عن أبي عبدالله عليه السلام عن أبيه أن عليا عليه السلام قال : صوموا من عاشورا التاسع والعاشر فانه يكفر ذنوب سنة أقول : ورأيت من طريقهم في الملجد الثالث من تاريخ النيشابوري للحاكم في ترجمة نصر بن عبدالله النيشابورى باسناده إلى سعيد بن المسيب عن سعد أن النبي صلى الله عليه وآله لم يصم عاشورا ...

لا إله إلا أنت وحدك لا شريك لك و أن ما دون عرشك إلى قرار أرضك من
معبود دونك باطل مضمحل

[=courier new]و دعا با دعاهای پیشین هیچ فرقی ندارد جز این که به جای "وجهک الکریم " ضمیر " ک" به معنی تو آمده پس خدا را بهمین وجه می خوانیم و می پرستیم زیرا معنی اسم خدا همین وجه یا معبود است

و در حدیث است که
[=courier new] التوحيد للصدوق، ص: 89
[=courier new]قَالَ الْبَاقِرُ ع اللَّهُ مَعْنَاهُ الْمَعْبُودُ الَّذِي أَلِهَ الْخَلْقُ عَنْ دَرْكِ مَاهِيَّتِهِ وَ الْإِحَاطَةِ بِكَيْفِيَّتِه‏
[=courier new]یعنی معنی اسم الله معبودی است که خلایق از درک ماهیتش و کیفیتش سرگردان شده اند

می گویم برای ذات ازلی نه کیفیت معنی دارد و نه ماهیت بلکه این برای ذات الله العلیا یا سدره المنتهی است که ماهیت و کیفیت معنا دارد که خلائق از درک آن حیرانند توضیحی بیشتر میدهم و آن این است که اسم الله غیر خداست (طبق احادیث ) و مخلوق است و معنی این اسم همین معبود یا وجه است و این معنی هم باید متناسب با آن اسم الله باشد و تو میدانی اسم الله را جز به خالق نسبت نمی دهند و هیچ مخلوقی شایسته چنین اسمی نیست و آن چیزی که شایسته چنین نام است چیزی است که نسبت به ما خالق و نسبت به خدا مخلوق است و آن ذات الله العلیا است که نسبت به ما قدیم و نسبت به ذات ازلی حادث است و نسبت به ما دارای جمیع صفات و نسبت به ذات ازلی بی اسم و رسم است و او نسبت به مخلوقات معبود است ولی نسبت به خدا بنده است و همین است معنی قول حضرت امیر علیه السلام در خطبه الافتخار که فرمودند

[=Times New Roman][=courier new]مشارق الانوار ص 165 [=courier new]خطبه الافتخار[=Times New Roman]
[=courier new]عن علي عليه السّلام في خطبة الافتخار قال عليه السّلام انا بٰاب السّجود
[=Times New Roman][=courier new]انا العٰابد انا المعبود[=Times New Roman][=courier new] انا الشاهد انا المشهود
[=Times New Roman][=courier new]
یعنی علی علیه السلام به نورانیتش که ذات الله العلیا است نسبت به ما معبود است ولی نسبت به خدا عابد است بنابراین علی بود و نبی بودند که خدا را شناختند و غیر از آنها کسی خدا را نشناخت و خلق بواسطه نورانیت ایشان هستند که عبادت می کنند خدا را و می شناسند خدا را . و برای آن ذات الله العلیا پروردگار و صانعی است ولی همان ذات الله العلیا نسبت به ما پروردگار و صانع هست.
و در حدیث آمده است که
[=Times New Roman][=courier new]
[=courier new] بحار ج‏53، ص: 179[=Times New Roman][=courier new]
[=courier new]التَّوْقِيعُ الَّذِي خَرَجَ فِيمَنِ ارْتَابَ فِيهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ ج، الإحتجاج عَنِ الشَّيْخِ الْمُوَثَّقِ أَبِي عُمَرَ الْعَامِرِيِّ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَيْهِ قَال‏[=Times New Roman][=courier new]
[=courier new]وَ نَحْنُ صَنَائِعُ رَبِّنَا وَ الْخَلْقُ بَعْدُ صَنَائِعُنَا

[=courier new]یعنی ائمه نسبت به ما صانع هستند و نسبت به پروردگارشان مصنوع هستند و در حقیقت فقط مصنوع هستند ولی در نظر ما مخلوقات ضعیف این چنین بنظر می آیند که صانع هستند زیرا خدا ذات آنها را مشیت خود قرار داده است و همین را برای ما پسندیدند که این وجه را که نورانیت علی و نبی یا ذات الله العلیا باشد را معبود بگیریم زیرا ما از این حد بالاتر نخواهیم رفت و راهی هم برای شناخت و عبادت خدا جز از آن ذات الله العلیا یا وجه خدا نداریم.
[=courier new]
حال که فهمیدیم باید معنی اسماء و یا وجه خدا را بپرستیم می رویم سراغ احادیثی که ثابت می کند این وجه خدا نورانیت آل محمد است که نسبت به ما معبود است.

[=courier new]
الكافي، ج‏1، ص: 144
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي سَلَّامٍ النَّخَّاسِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ نَحْنُ الْمَثَانِي الَّذِي أَعْطَاهُ اللَّهُ نَبِيَّنَا مُحَمَّداً ص وَ
[=courier new]نَحْنُ وَجْهُ اللَّهِ[=courier new] نَتَقَلَّبُ فِي الْأَرْضِ بَيْنَ أَظْهُرِكُمْ [=courier new]

[=courier new]الكافي، ج‏1، ص: 145
[=courier new]عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِي نَصْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حُمْرَانَ عَنْ أَسْوَدَ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ ع فَأَنْشَأَ يَقُولُ ابْتِدَاءً مِنْهُ مِنْ غَيْرِ أَنْ أَسْأَلَهُ نَحْنُ حُجَّةُ اللَّهِ وَ نَحْنُ بَابُ اللَّهِ وَ نَحْنُ لِسَانُ اللَّهِ [=courier new]وَ نَحْنُ وَجْهُ اللَّهِ[=courier new]

[=courier new] التوحيد للصدوق، ص: 150
وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع نَحْنُ وَجْهُ اللَّهِ الَّذِي لَا يَهْلِكُ‏

[=courier new]التوحيد للصدوق، ص: 150
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَكِّلِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ السَّعْدَآبَادِيُّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِيِّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ رَبِيعٍ الْوَرَّاقِ عَنْ صَالِحِ بْنِ سَهْلٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ كُلُّ شَيْ‏ءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ قَالَ نَحْن‏
[=courier new]

[=courier new]بحار الأنوار ج‏24، ص: 304
[=courier new] كنز جامع الفوائد و تأويل الآيات الظاهرة رَوَى الشَّيْخُ أَبُو جَعْفَرٍ الطُّوسِيُّ رَحِمَهُ اللَّهُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ عَنْ دَاوُدَ بْنِ كَثِيرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع ... نَحْنُ الْبَلَدُ الْحَرَامُ وَ نَحْنُ كَعْبَةُ اللَّهِ وَ نَحْنُ قِبْلَةُ اللَّهِ وَ نَحْنُ وَجْهُ اللَّهِ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ «3» وَ نَحْنُ الْآيَاتُ وَ نَحْنُ الْبَيِّنَات‏[=courier new]

[=courier new] الكافي، ج‏1، ص: 145
[=courier new] مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ الْهَيْثَمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مَرْوَانَ بْنِ صَبَّاحٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا فَأَحْسَنَ خَلْقَنَا وَ صَوَّرَنَا فَأَحْسَنَ صُوَرَنَا وَ جَعَلَنَا عَيْنَهُ فِي عِبَادِهِ وَ لِسَانَهُ النَّاطِقَ فِي خَلْقِهِ وَ يَدَهُ الْمَبْسُوطَةَ عَلَى عِبَادِهِ بِالرَّأْفَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ وَجْهَهُ الَّذِي يُؤْتَى مِنْهُ وَ بَابَهُ الَّذِي يَدُلُّ عَلَيْهِ وَ خُزَّانَهُ فِي سَمَائِهِ وَ أَرْضِهِ بِنَا أَثْمَرَتِ الْأَشْجَارُ وَ أَيْنَعَتِ الثِّمَارُ وَ جَرَتِ الْأَنْهَارُ وَ بِنَا يَنْزِلُ غَيْثُ السَّمَاءِ وَ يَنْبُتُ عُشْبُ الْأَرْضِ وَ بِعِبَادَتِنَا عُبِدَ اللَّهُ وَ لَوْ لَا نَحْنُ مَا عُبِدَ اللَّه‏.

می گویم که چون ائمه وجه خدایند طبق احادیث متواتری که شکی در آن نمی توان کرد بنابراین آنها همان معبود هستند چنانچه در قبل دیدی که وجه خدا را باید معبود قرار داد حال اشکالی که پیش می آید این است که آیا ما داریم خالق را می پرستیم یا مخلوق را ؟ آیا صانع را می پرستیم یا مصنوع را ؟ آیا ازلی و قدیم را می پرستیم یا حادث را ؟ جواب می دهم که تو نهایت چیزی می توانستی به آن عبادت کنی همین بوده و همین هم نسبت به تو خالق و صانع و قدیم و ازلی بوده پس تو به جز خدای ازلی و قدیم و صانع و خالق مخلوقات کسی را نپرستیدی و از تو جز عبادت معنی اسماء حسنی چیزی نخواستند و چون معانی اسامی حسنی وجه خدا یا ذات آل محمد است که نسبت به تو صانع است بنابراین جز صانع چیزی را نپرستیدی و همین قدر هم از تو بیشتر نخواستند و در حقیقت آل محمد فقط و فقط خدا را پرستیدند [=courier new]وَ بِعِبَادَتِنَا عُبِدَ اللَّهُ وَ لَوْ لَا نَحْنُ مَا عُبِدَ اللَّه‏ زیرا جز محمد وآل محمد کسی خدا را نمی شناسد و از ما هم عبادت معانی اسامی حسنی را خواستند زیرا چیزی جز معنی نمی فهمیم. و هر کس اسم و معنی را بپرستد مشرک شده و هر کس اسم را خالی بپرستد که این بدترین حالت است کافر است و هر کس معنی را بدون واقع شدن اسم بر او بپرستد آن هم چیزی را پرستیده که برای او غائب بوده و خدا بدون شناختن پرستیدن نمی شود
[=courier new] اما عبادت درست این است که هر کس معنی را پرستید بر واقع کردن اسم بر آن هموست که خدا را پرستیده زیرا به اسم او را میشناسد و متوجه معنی اش می شود و آن معنی را اطاعت و عبادت می کند و همین است عبادت دوستان و شیعیان علی علیه السلام .
[=courier new]
[=courier new]ان شاء الله ادامه دارد ...

با تشکر
[=courier new]

[=courier new] بسم الله الرحمن الرحيم
اي منزه پرده‌دار پرده‌در ** * ** وي بهر پرده در و از پرده در
چون سرايم من سپاست كان سپاس ** * ** در قياس است و تو بيرون از قياس
لايق ذكر ثنايت جز تو كيست ** * ** وز تو جز تو هيچكس آگاه نيست
وصف ما اندر خور اوهام ماست ** * ** ذات تو بيرون ز حد وهمهاست
ما همه در چند و چون و تو برون ** * ** چون درآيد وصف تو در چند و چون
كنه تو در پرده حسنت نهان ** * ** نور حسنت آشكارا در جهان
اين چه حسن است اي جميل بيمثال ** * ** كز فروغ نور خود داري جلال
 هر كه بينم عاشق رخسار تست ** * ** گر چه خود محجوب از ديدار تست
آتش شوق تو اندر سينه‌هاست ** * ** جلوه روي تو در آئينه‌هاست
سوي تو پويند و از كوي تو دور ** * ** حسن تو بينند و از ديد تو كور
شور مجنون از تو ليلي آيتي است ** * ** سوز وامق از تو عذرا آلتي است
از خطا خوانند ليلي را نگار ** * ** وز غلط گويند عذرا بود يار
هر كه بيني طالب نيكو بود ** * ** خود نكوئي جلوه ز آن رو بود
اين چه حسن است اي جميل بي‌نظير ** * ** كو فكنده شور در برنا و پير
نور حسن تست در كون و مكان ** * ** آشكارا از عيان و از نهان
عرش اعظم گشته سرگردان تو ** * ** مانده كرسي واله و حيران تو
آسمانها در هوايت بي‌قرار ** * ** وز زمينها برده هجر تو مدار
سينه خور از غمت بريان شده ** * ** روي مه از شوق تو تابان شده
آتش از شوق جمالت در تب است ** * ** روز خاك از درد هجرانت شب است
 باد از سوداي تو جولانگر است ** * ** ديده آب از هواي تو تر است
رعد از درد غمت نالان بود ** * ** چشم ابر از شوق تو گريان بود
سوز عشق تو است اندر جان برق ** * ** آتش شوقت بود در غرب و شرق
روي روز از شوق تو تابان بود ** * ** وز غمت شب تيره و نالان بود
هر كجا رويد گياهي سينه‌چاك ** * ** در هوايت سر برون آرد ز خاك
چشم نرگس باز بر رخسار تو است ** * ** پاي در گل سرو از رفتار تو است
لاله را بر دل ز سوز تست داغ ** * ** سنبل از درد تو افسرده دماغ
هر كجا جنبنده گشته روان ** * ** باشدش از عشق روي تو روان
طايري هر جا كه در پرواز شد ** * ** در هواي تو پر او باز شد
ماهيان غرقند در درياي شوق ** * ** مرغ را در گردن از عشق تو طوق
طايران را آشيان در كوي تست ** * ** ناله‌شان از درد هجر روي تست
بلبل از گل طالب رخسار تست ** * ** قمري از سرو عاشق رفتار تست
 جمله عالم اسير حسن تست ** * ** درد ايشان جمله درد حزن تست
سر حب تست در كون و مكان ** * ** كو فكنده شورشان در جسم و جان
جملگي سرمست صهباي تواند ** * ** جملگي در وجد و شيداي تواند
هر يكي چون شيشه و حسنت چو مي ** * ** نيست پيدا غير حسن تو ز وي
ما همه مرآت حسن روي تو ** * ** كاندر او پيداست روي و موي تو
ليك هر يك در خور خود مظهريست ** * ** از صفات حسن رويت مخبريست
چون مراياي صغيرند و كبير ** * ** در خور خود هر يكي از تو خبير
ليك روي جملگي سوي تو است ** * ** مرجع و مأوايشان كوي تو است
تخليه از هر چه جز تو كرده‌اند ** * ** تحليه از عكس رويت برده‌اند
تخليه‌شان سر قول لاستي ** * ** تحليه‌شان شاهد الاستي
جمله با اين لا و الا ذاكرند ** * ** گر چه از ذكر ثنايت قاصرند
ذكر ما اندر خور مرآت ماست ** * ** همچو نفي ما همه اثبات ماست
 تو منزه از صفات كاينات ** * ** ما ملوث از صفات و از ذوات
چون ملوث با منزه در شود ** * ** ذات مطلق با صفت اندر شود
ليك هر يك ذاكر حسن توايم ** * ** گر چه نامت در حروف خود بريم
در طوايف از اعاجم وز عرب ** * ** در لسان هر يكي داري لقب
هر كسي نامد تو را در لفظ خويش ** * ** خواندت آنسان كه ويرا هست كيش
آن يكي گويد خدا و آن يك اله ** * ** و آن دگر تاري و آن ديگر شراه
جملگي در قصد ذاتت مؤتلف ** * ** گر چه باشد نامهاشان مختلف
جمله عالم حروف نام تست ** * ** هر چه جز تو شمه ز اكرام تست
جمله حسن تست در مرآتها ** * ** نام نامي تو اندر ذاتها
ذاتها خود نام نامي تواند ** * ** جلوه حسن گرامي تواند
نيست نوري غير نور روي تو ** * ** نيست چيزي غير ذكر خوي تو
كور باد آن چشم كو رويت نديد ** * ** چيست غير از جلوه رويت پديد
 بسكه نورت در جهان پيدا بود ** * ** از حد اوهامشان بالا بود
زين سبب از ديد تو گشتند كور ** * ** از مقام درك تو گشتند دور
چونكه درك چيزها از حد شود ** * ** هر چه را حد نيست از مدرك رود
نور رويت را نه حد و منتهاست ** * ** پس برون از حد درك ماسواست
=====================================================================
آن شنيدستي كه اندر فهم آب ** * ** ماهيان را گشت روزي دل كباب
هر يكي شد از پيش در جستجو ** * ** كو بكو گشتي كه يا رب آب كو
من شنيدستم بعالم آبهاست ** * ** بحرهاي بيحد و بي‌منتهاست
هر چه گرديدم نديدم يك نشان ** * ** در جهان نز بحر و نه از آبشان
اين همانا صحبت لاطائلي است ** * ** نيست چيزي بلكه قول قائلي است
و آن دگر گفتي كه عمرم بيعد است ** * ** سير من در ملك عالم بيحد است
بس شنيدم بي‌مسمي نام آب ** * ** جان من از حسرت آن شد كباب
 آن دگر گفتي كه اين بيجاستي ** * ** همچو عنقا اسم بي‌معناستي
گر بجائي واقعا دريا بدي ** * ** يك نفر از حال او مخبر شدي
آن قدر ديديم سياحان حوت ** * ** كز هواي آب ببريدند قوت
روز و شب اندر طلب بودند زار ** * ** نه يكي نه دو نه سه بل صدهزار
هيچكس از او نديده يك نشان ** * ** گر بدي يكتن بديدي ز آن ميان
اين همانا قول بي‌مغزي بود ** * ** شبهه در ذهن هر جاهل شود
آن دگر گفتي كه ديدم ماهيان ** * ** مطلع بودند بر هفت آسمان
از خفاياي امور آگه بدند ** * ** جمله روي زمين را پا زدند
خدمت هر يك نمودم سالها ** * ** محرم ايشان بدم در حالها
من نديدم هيچيك بدهد خبر ** * ** يا بگويد يافتم از آب اثر
اين همانا قول خام باطلي است ** * ** قصه از زيب معني عاطلي است
آن دگر گفتي كه بيهوده سخن ** * ** نيست ممكن طول آن اندر زمن
 عمر ما هر يك بود چندين هزار ** * ** مي‌شنيديم آب هر يك از كبار
گر بدي اين نام بي‌معني و اصل ** * ** رشته اين داستان ميگشت فصل
خود كجا ديديد باطل مستدام ** * ** كه بود اندر جهان نامش مدام
حرف باطل لامحاله طي شود ** * ** از ميان نام و نشانش ميرود
حل هر مشكل ز شخص كامل است ** * ** هر سخن را اوستادي عامل است
هر متاعي نزد هر استاد نيست ** * ** گندم و جو لايق قناد نيست
شكر از قناد و جو از زارع است ** * ** كيميا از اوستاد بارع است
از منجم اختر و طب از طبيب ** * ** از فقيهان فقه و حكمت از لبيب
جامه از بزاز و تيغ از صيقلي است ** * ** سم‌فروشان را شحوم حنظلي است
هر متاعي را ز استادي طلب ** * ** ور نه محرومي و دايم در تعب
حاجت خود را ز هر دكان مجوي ** * ** هرزه در هر كوچه و برزن مپوي
شكر از هند است و تنزو از ختاست ** * ** هند رفتن از پي تنزو خطاست
 گر تو را حاجت سوي مغرب بود ** * ** سوي مشرق رفتنت متعب بود
هر چه گردي سوي مشرق پي‌سپر ** * ** از متاع غرب گردي دورتر
كي ز خودبينان خدا گردد پديد ** * ** كي توان در شب فروغ شمس ديد
از حريصان كي توان آموخت زهد ** * ** كسب قرب از بعد هست افزون ز جهد
علم از جاهل طلب كردن خطاست ** * ** نار را از آب جستن كي رواست
اهل نسيان كي تو را ذاكر كنند ** * ** كي بمقصد پشت بر مقصد روند
================================================================================


پس بگفت آن ماهي دانش نصيب ** * ** شبهه‌تان را عالمي بايد لبيب
تا نمايد كشف از اين معناي نغز ** * ** آشكارا سازد از اين قشر مغز
در فلان جا عالمي بارع بود ** * ** كز وجودش حل هر مشكل شود
 دامن او را بكف آريد زود ** * ** تا نمايد غيبتان را چون شهود
سوي آن عالم همه حيتان شدند ** * ** با تضرع باب جودش را زدند
كي ملاذ و ملجأ قوم جهول ** * ** بين بباب خود تو جمعي را سئول
اختلافي در ميان ما بود ** * ** رفع او از فضل و جود تو شود
ما شنيدستيم ز آباء و جدود ** * ** آب اندر اين جهان دارد وجود
تشنه ديدار آن آبيم ما ** * ** از كرم سيرابمان از آن نما
از كرم بنما بما ديدار او ** * ** تا به‌بينيم آب را ما روبرو
هر چه گرديديم اندر جست آب ** * ** خود نديديم و بشد دلمان كباب
گفت اي جهال از دانش بعيد ** * ** چيست غير از آب در عالم پديد
غير آبي نيست اندر اين جهان ** * ** تا دهم رخسار آن را من نشان
هر چه مي‌بينيد خود آبست و بس ** * ** دور نبود نفس آب از هيچكس
گر شما جز آب بنموديد من ** * ** مي‌نمايم آب را اندر زمن
 چونكه بحر از انتها و حد عري است ** * ** بر مدارك جمله او را برتري است
خود همه هستيد در او غوطه‌ور ** * ** كي نهان از ما بود او را اثر
ماهيان گفتند كي شيخ كبير ** * ** وي بچرخ معرفت ماهي منير
گر چه قولت حجتي ظاهر بود ** * ** نور صدقش همچو خور باهر بود
ليك ما از ديد او كوريم كور ** * ** از مقام درك او دوريم دور
كاش گشتي علم و حلم تو كفيل ** * ** در وجودش آوريدي يك دليل
تا كه نفس ناقصان قانع شود ** * ** نور او در قلبشان ساطع شود
ز آنكه ما محدود و حد شد حد ما ** * ** حد ما در فهم ما شد سد ما
از وجود ما گر آوردي دليل ** * ** مي‌شدي در فهم او ما را سبيل
گفت آثارش ز كس مستور نيست ** * ** ليك چشم جانتان را نور نيست
گر نبودي آب اندر اين جهان ** * ** از چه ميباشد شما را پس روان
 خود همه از جنبش او جارييم ** * ** ليك پنداريم كز خود سارييم
جنبش ما جمله از آب است و بس ** * ** گر چه نبود آگه از او هيچكس
هين نمي‌بينيد بيخود در مسير ** * ** گاه بالا ميرويد و گاه زير
طالب غربيم و بيخود سوي شرق ** * ** مي‌برد ما را بجد مانند برق
مايل فصليم و بيخود متصل ** * ** طالب وصليم و بيخود منفصل
قعر ميجوئيم بالامان برد ** * ** فوق ميخواهيم در قعر آورد
عزت ار جوئيم او ذلت دهد ** * ** فقر گر جوئيم او وسعت دهد
گر نبودي غير ما اندر جهان ** * ** كارهامان بد بخواهشمان روان
چون كه مي‌بينيد اين عجز و قصور ** * ** وين كشاكش در خفا و در ظهور
معترف گرديد بر هستي آب ** * ** جان خود بيرون كنيد از پيچ و تاب
هست در فسخ عزايم او پديد ** * ** كنه ذاتش گر چه نتوانيد ديد
چونكه باد از ديده‌ها گرديد بر ** * ** آئينه سنجيدنش گرديد پر
 چونكه نار از ديده‌ها مستور شد ** * ** شعله اندر ديدنش دستور شد
چونكه ذات حق ز امكان برتر است ** * ** صورت كامل مر او را مظهر است
حظ امكان از قدم آن صورتست ** * ** قبله و مسجودشان آن حضرتست
مقصد و معبودشان ذات حق است ** * ** رويشان گر چه بباب مطلق است
چونكه نبود ذات حق از جنسشان ** * ** لاجرم از جنسشان بايد نشان
تا كه روي خويشتن سويش كنند ** * ** ملجأ و مأواي خود كويش كنند
چونكه تن شد ذو جهات و حق بري ** * ** بايدت رو سوي كعبه آوري
چونكه او از مخرج و منطق جداست ** * ** نام نيكويش ملاذ و ملتجاست
چونكه ذاتش از صفت گرديد بر ** * ** احسن التقويم شد او را اثر
احسن التقويم شخص كامل است ** * ** كو صفات ذات حق را حامل است
گر شما از آب ميخواهيد اثر ** * ** كاملي جوئيد تا بدهد خبر
كو بود جانش فنا در جان آب ** * ** زو بجوئيد آب را ني از سراب
ز آنكه كامل نيست الا آبگون ** * ** تابع آب است در سير و سكون
 فعل و تركش جمله فعل و ترك آب ** * ** ز آنكه فعل و ترك او را هست باب
چونكه فعل و ترك او نايد بديد ** * ** از وجود كاملي گردد پديد
باشد او مرآت سرتاپانما ** * ** تند و كند آب را همچون رحا
آب پنهان و رحي باشد عيان ** * ** بهر ما باشد عيان وجه نهان
حظ چشم ما همين گشت رحاست ** * ** او چه داند آب چون و در كجاست
او براند نام آبي بر زبان ** * ** زي رحي آن نام را كرده بيان
آنچه از آن نام هم بيند بصر ** * ** در رحايش آمده اندر نظر
پس رحي جو پس رحي جو پس رحي ** * ** از رحي گو از رحي گو پس رحي
آب را بگذار با نفس رحي ** * ** تو چه داني كنه آب ذو العلي
گيرم از ادراك او خود نگذري ** * ** چه از اين سوداي خامت آوري
مرجع ما جملگي وصف است و بس ** * ** نيست آگه ز آب پنهان هيچكس
وصف كامل نيست الا كاملي ** * ** كاملي جو تا ببخشد حاصلي
 آب چون باد است و كامل همچو پر ** * ** كز كشاكشهاي او بدهد خبر
كاملان باشند خود منقاد موج ** * ** در حضيض آيند ايشان ور باوج
همچو آن مرده بنزد مرده‌شوي ** * ** گر به پشت اندازد او را ور بروي
گر شما را شور آب اندر سر است ** * ** كاملي جوئيد كو را مظهر است
سوز آب ار جانتان كرده كباب ** * ** كاملي جوئيد كو او راست باب
گر شما را روي كامل شد پديد ** * ** از دل و جان التجا سويش بريد
نزد آن درگاه زاريها كنيد ** * ** ناله و افغان ز درد خود زنيد
با تضرع با تذلل با نياز ** * ** دست برداريد سوي كارساز
با فنا در نزد آن باب ايستيد ** * ** ز آنكه او هست و شما خود نيستيد
چشم حاجت برمگيريد از رخش ** * ** ز آنكه آن مرآت را وجهيست خوش
سوي او آريد تعظيم و سجود ** * ** ز آنكه آب از روي او دارد نمود
درد او درمان هر دردي بود ** * ** درد بي‌درمان فراق او شود
گر بآن درگاه خود يابيد بار ** * ** شمه گوئيد از اين مسكين زار
كي ملاذ و پشت اين بي‌خانمان ** * ** دستگير جمله افتادگان
اي انيس و مونس بي‌مونسان ** * ** وي كس درماندگان و بي‌كسان
هين بگرداب بلا افتاده‌ام ** * ** عقل و دين در عشقت از كف داده‌ام

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و خداقوت

ابراهیمی;383616 نوشت:
گفتم داداش که دوست ندارم اینطوری بحث کنم زیرا بحث مستقیم نیازمند تفصیل است

برادر عزیز
یعنی شما بگی ما هم فقط تایید کنیم؟ بله، بله، بله ....؟ با این جال چشم، حقیر دیگر سعی میکنم ادامه ندهم.

اولش فرمودید:

ابراهیمی;382276 نوشت:
امام فرموده علم ذات خداست ولی در حدیث بعد میبینیم که خدا عالم بعلم نیست . خب بالاخره اگر خدا علم ذاتش باشد چون به ذاتش عالم است فرقی نمی کند بگوییم به علمش هم عالم است پس لا محاله باید یکی از این دو حدیث برای عوام گفته شده باشد .

حقیر گفتم:
سلمان14;382317 نوشت:

اگر عالم بواسطه علم باشد آنگاه علم جزو ذاتش نیست.
هم ارز: اگر علم جزو ذاتش باشد آنگاه عالم بواسطه علم نیست.

بعد گفتید:
ابراهیمی;383616 نوشت:
مگر علم وسیله است ؟؟؟!!!!!! علم مثل شنیدن و دیدن وسیله نیست با ذهن و گوش و چشم که وسیله هستند آنها را درک می کنیم که این علم می شود علمی اکتسابی ولی علم لدنی که علمی که از ذات شخص باشد نیاز بوسیله ندارد

میگم، حرف فلاسفه برای خودشان
حرف علما فعلاً نیاز به تایید دارد،
قرآن میفرماید:
«عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ» علق - 5
«وَاللّهُ أَخْرَجَكُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لاَ تَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ الْسَّمْعَ وَالأَبْصَارَ وَالأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ» نحل 78

انسان علم از خودش ندارد، آن چیزی که شما فرمودید:

ابراهیمی;383616 نوشت:
حدیث حضرت علی است
ليس العلمُ في السماء فينزل عليكم ، و لا في الأرض فيصعد إليكم ، بل مخزون( در بعضی سندهای دیگر از کتب دیگر مجبول هم هست) مكنون في قلوبكم ، تخلّقوا بأخلاق اللّه( در سندهای دیگر از کتب دیگر هم الروحانيين آمده ) يظهر لكم علم در آسمان نيست كه نازل بشود بسوي شما و در زمين نيست كه بالا بيايد بسوي شما بلكه علم مخزون است در دلهاي شما متخلق بشويد باخلاق خدا ظاهر ميشود براي شما

به نظر حقیر این حدیث دارد، راهی رامیگوید که خدا علم را به دل انسان بیاندازد، و گرنه پرواضح است که انسان علم از خودش ندارد.
آیا شما الان می دانید آنچه را نمی دانید؟
خیر

خلاصه حرف حقیر این بود که:

مخلوق عالم به واسطه علم است، یعنی علمش از خودش نیست باید از جایی دیگر به او برسد
حالا اگر شما عالم به واسطه علم را به همین معنا بگیرید، پس چنین موجودی علمش ذاتی نیست.
نقیض عکس این گزاره می شود:
اگر علمش ذاتی باشد آنگاه عالم به واسطه علم نیست.
میشود همان حرفی که شما گاهی آن را با توجه به سطح درک مخاطب میدانید و...
در صورتیکه از نظر حقیر یک حرف حسابی و کاملاً منطقی است و نیازی به توجیه اضافه ندارد.

و در آخر هم فرمودید:

ابراهیمی;383616 نوشت:
پس عالم به علم برای ذات ازلی خدا بی معنی است ولی برای ذات مخلوق که ذات علی است و آن سدره المنتهی است و به خدا نسبت داده می شود بجهت شرافت درست است

معلوم نبود کدام را تایید کرد،
به نظر حقیر آنچه که حقیر گفتم، رفع تناقض ظاهری میکند،
نیازی به این حرفها نیست،
شما عالم از ذات را اشتباهاً به عالم به ذات ترجمه کردید.

بنده هم گفتم، عالم به ذات برای موجودی است که علم ذاتی او نیست وقتی علم از ذات باشد، اختلافی ببین عالم و ذات نیست، تا بگوییم «عالم به ذات» است.

با تشکر و در پناه خدا

[=arial]بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطیبین الطاهرین

اما بعد با توجه به اینکه بیشتر نوشته های این تایپیک و بعضی پستها در تایپیک های دیگر که توسط آقای ابراهیمی کپی برداری شده بود از بنده و کسی دیگر بود ( البته در مورد بنده قرار نبود این ها را کپی کنند اگر چه من نه ایشان را نهی کرده بودم و نه امر )لازم می بینم که ادامه بحث را خودم از سر گیرم و البته ایشان هم بدلیل مشغله ها فکر نمی کنم دیگر بیایند و قبل هم که بودند بدلیل درخواست حقیر بود که در روزهایی که کرمان نیستم بنده را در نوشتن پستها کمک کنند. پس شروع می کنم بحول و قوه خدا به کامل کردن این پست بسیار مهم که در مورد توحید است.

اما عرض کردم این پست بسیار مهم است زیرا حق و حقیقت در همین معرفت خدا نهفته است و کسی کمال توحید را بداند حق را می شناسد و همینطور اهل حق را می شناسد زیرا اهل حق حقیقی توحید را بطور حقیقت می دانند .

مبنای هر دین الهی بر اساس عبادت و معرفت خدا شکل می گیرد بدین سبب است که اساس دین در اسلام هم طبق کلام حضرت علی معرفت پروردگار است و همین معرفت است که سبب عبادت است و همین معرفت است که اصل محبت است و همین معرفت است که همه راه ها به او ختم می شود و در همینجاست که اهل حق و باطل کاملا از هم جدا می شوند زیرا کسی که خدا را بشناسد خدا ترس تر می شود و در حدیث است که پاداش کسی توحید را می داند بهشت است و همین است علمی که خود عمل است و سبب محبت به آل محمد و عمل به کارهای نیک می شود و سنی و شیعه روایت کردند محبت حضرت علی حسنه است که هیچ سیئه ای به او ضرر نمی زند و بعض علی سیئه ایست که هیچ خوبی به او سود نمی رساند و البته این محبتی است که از معرفت بر می خیزد زیرا در حدیث است که محبت فرع معرفت است و این معرفت سبب تایید الهی می شود و چنین کسی محدث کامل است. اما این معرفت و کمال توحید همان حقیقت است که سبب فهمیدن حق کامل است . و آن چیزی است که نیاز به نوشته ندارد بلکه آنرا از همه چیز را می شود فهمید ،

عرض می کنم وقتی نوشته های آقای ابراهیمی را دیدم ابتدا بسیار ترسیدم که ایشان به بیان چیزی که آنرا حقیقت می گویند بپردازند و از ترتیب نوشته هایی که از خودش می نوشتند یا از دیگری کپی می کردند ترسم بیشتر می شد که نکند که این موضوع را آشکار کنند که این موضوع سری است مستتر که نباید به صراحت گفته شود زیرا با گفتن آن حقیقت رازی آشکار می شود که بسیاری از اشخاص در خطر می افتند و برای همین است که ائمه فرمودند کتمان سر ما جهاد در راه خداست یا هر کس راز ما را آشکار کرد ما را کشته است و چه خوب شد که خداوند برای او مشغله ای بوجود آورد که نتواند این بحث را کامل کند و از ایشان درخواست کردم که دیگر چیزی در این مورد ننویسند که موافقت کردند .

اما بدان ای خواننده ی محترم که این پست ها به بیان توحید حقیقی نرسید و چون این تایپیک نامش توحید حقیقی بود بخاطر این نام به طور غیر مستقیم و بدون صراحت این حقیقت را بیان می کنم پس اگر کسی دوست آل محمد باشد می تواند در این خاکدان الفاظ گنج یا معنی را پیدا کند و در خانه اگر کس یک حرف بس است.

توحید حقیقی:

بدان بعضی چیزها چون سنگ هستند که می گوید من هستم و من هستم و فقط خودش را می نمایاند و خودنما است ولی اگر آن سنگ ظاهرش سیقلی شود دیگری را می نمایاند و می گوید تو هستی و تو هستی و اگر باطن و ظاهر چیزی از خودنمایی خارج شد مثل هوا می گوید او هست و او هست و هوا چون برای خود اسم و رسمی باقی نگذاشت به همه جهات بدون اشاره همه چیز را می نمایاند پس حقیقت این است که کشف سبحات جلال کنی بدون اشاره یعنی خودنمایی را کنار بگذاری و اسم و رسم را کنار بگذاری که این چنین موهوم که خودت هستی محو می شود و معلوم که ذات الله العلیا است آشکار می شود و این چنین است که وقتی چراغ خاموش شد این صبح ازل اشکار شود زیرا چراغ تو هستی که اسمی و رسمی برای خود قرار دادی پس وقتی کمیل از حضرت علی پرسیدند که حقیقت چیست همان جمله اول حضرت علی علیه السلام صریح ترین توضیح برای فهم حقیقت بود که فرمودند تو را چه بحقیقت یعنی این که تا تویی است حقیقتی نیست یعنی این که وقتی اسمی و رسمی را برای خود باقی گذاشتی نمی توانی او را بخوانی که لا هو الا هو . پس خدا را بخدا بشناس یعنی اسمی و رسمی را برای خود قرار مده تا او را به او بشناسی .
بدان اگر بخواهم از این جا به بالاتر بروم مردمان گمان می کنند که ما وحدت وجودی هستیم در حالی که این چیزی که می گوییم کاملا مخالف وحدت وجود است ولی به بیان نمی پردازم مگر این که بگویم کلام حضرت ائمه را که فرمودند چیزی در آن موقع جز پیدایی خدا نیست و کجا خدا پنهان شده بود در حالی که در نفس هر مخلوقی آیتش هست پس هر کس نفس خود را شناخت خدا را یافت زیرا نفس بی اسم و رسم است و وقتی کسی نفس را یافت چون هوا می شود و از برای خود ظهور نمی بیند زیرا آنجایی رسیده جز ظهور خدا نیست . این کلام بر کسانی سخت آمد پس ناچار نیاز به توضیحی است.
ابتدا این اصطلاحات را بیاموز که اولا فروسرخ همان آتش پنهانی است که اجنه از همان عالمند برای همین گربه و مار جنها را میبینند دوما دود لطیف یا دخان همان گاز است
حال که این اصطلاحات را فهمیدی بدان که دود لطیف یا گاز از خود رنگی و گرمایی یا اسمی و رسمی ندارد که بخواهد نورانی و گرم باشد مگر این که راهی از باطن یا فروسرخ به این گاز ظاهری باز کنیم و راهش این است که توسط آتش ظاهری که قبلا خودش این راه برایش باز بوده او را تحت تاثیر قرار بدهیم و چون آتش ظاهری را به گاز ظاهری وصل کردیم آتش پنهانی یا باطنی یا فروسرخ هم در گاز بی اسم و رسم اثر می کند و او را نورانی می کند و از همین گاز اثرات فروسرخ مثل نور و گرما ظاهر می شود و چون گاز بی اسم و رسم بود قابل این بود که آتش پنهانی در او ظاهر شود پس هر کس گاز را شناخت آتش پنهانی را می شناسد و از همین گاز است که آتش ظاهری آشکار می شود .و آتش پنهانی داخل در گاز است نه داخل بودن چیزی در چیزی و خارج از اوست نه مانند خارج بودن دیگر چیزهای ظاهری و وصل است به گاز ولی نه مانند وصل بودن دیگر چیزهای ظاهری و فصل از گاز ولی نه مانند فصل بودن دیگر چیزهای ظاهری. و این ارتباط ظاهر و باطن است و در بقیه چیزها ارتباط دو چیز ظاهری است که مانند این ارتباط نیست . اما بدان ذات ازلی خدا منزه از تشبیه است و این تشبیهی که کردیم مربوط به ذات الله العلیا بود که اسم آن حقیقت است بفهم چه گفتم تا بدانی وحدت وجودی نیستم . دیگر نمی شود گفت و شنید .


[=arial]هر كه او مشتاق وصل نار شد ** * ** بايدش با شعله دايم يار شد
 شعله نبود غير دودي با صفا ** * ** كو فنا در نار گرديد از وفا
نيست نار اما همه اوصاف نار ** * ** از وجود او همي گشت آشكار
نار خود سوزنده شعله آلتي است ** * ** نار افروزنده شعله آيتي است
دود تيره از كجا سوزنده شد ** * ** خود همه ظلمت كي افروزنده شد
چونكه داد اندر ره نار آنچه داشت ** * ** نار هم اوصاف خود در او گذاشت
از خودي بگذشته يكسر او شده ** * ** مظهر اني انا النار آمده
[=arial]
بدین جهت است خطبه البیان درست است و در حدیث مفضل و حضرت صادق که در پستهای قبلی آمده است که مفضل عبارتی از خطبه البیان را می گویند و حضرت صادق آنرا تفسیر می کنند و آنرا درست می دانند و توضیح دیگر آن این است که خدا در مورد آتش گفته که او گفت انی انا الله ولی آتش ذات ازلی خدا نیست بلکه آن آتش فلق از خود اسمی و رسمی نگذاشته بود بهمین دلیل ذات الله العلیا در او تجلی کرده بود و ائمه هستند اسماء حسنی خدا ولی این اسماء غیر مسمی هستند ولی برای مسمی بی اسم و رسم هستند که معنی از آنها ظاهر است و گاز اگر چه برای تو اسم و رسمی دارد و گرما و نور را از آن حس می کنی ولی در نزد آتش پنهانی بنده ای ضعیف و بی اسم و رسم است بفهم چه گفتم که این است حقیقت پس چراغ ظاهر را خاموش کن که جان بینی آنچه نادیدنی است عیان بینی چرا که جستن برهان برای افتاب خود دلیل آنکه بر دیده حجاب بهمین دلیل است که باید خدا را به خدا بشناسی پس نفس را بشناس که اسمی و رسمی ندارد و بدین جهت جز او نشان نمی دهد و این است معنی قول آن عارف بزرگ که گفت الق نفسک و تعال و این کلام پیغمبر است و اسم اعظم هو است و آن همان حقیقت است و آن همان نفس لاهوتی توست و تویی اسم اعظم خدا پس بی اسم و رسم شو تا خدا یابی و او را به او بشناسی.

وصلی الله علی محمد و آله الطیبین الطاهرین.


موضوع قفل شده است