`*ღ*´ کلبه احزان `*ღ*´ اشعار و پیامک ویژه امام زمان علیه السلام

آقا جون امام زمان عزیزم
سلام خداوند بر شما
آیا دیگه وقتش نرسیده که تشریف بیارین؟!!!
آیا ظالمان عالم کاری بدتر از اینکه الان داره در دنیا
و مخصوصا غزه اتفاق می افته ممکنه انجام بدن؟!!!
در تعجبم حتما می دانید از چی :
تو رو خدا جوا ب سوال منو بدین؟
می دونم که این سوال خیلی هاست.
از یه طرف مهربان تر از شما در عالم وجود نداره
مگه غیر اینه؟
(مگه شما طاقت میارید ببینید یه نفر غمگین باشه؟
و به کسی ظلمی بشه؟)
از طرف دیگه شما همه جنایات و ظلما رو در عالم
بیشتر و بهتر از همه ماها دارید می بینید؟
و از اونا اطلاع دارید.
پس ای به مهربانی و شجاعت علی (ع)
وقتی در تلویزیون می دیدم که دکتر ها داشتن
صورت و گوش و بدن کودکان غزه را بخیه می زدن
وقتی می دیدم دارن ترکش های بمب های اسرائیلی رو
از تنشون بیرون میارن
وقتی می دیدم یه بچه ای میون خاکها افتاده
و داره پدر و مادرش که کنارش شهید شدن رو می بینه
و صدها تصویر دردناک دیگه .
با خودم گفتم واقعا آقامون چه صبری دارن
پس دیگه کی میائی مولا جون
ببخشید اینقدر خودمونی باهاتون حرف می زنم
آخه جدتون امام رضای رئوف (س) فر مودند :
امام پدر مهربان است
امام از پدر و مادر مهربان تره
پس بابای خوبم بیا
تا کی فراق بابا رو تحمل کنیم؟
ممکنه بفرمائید هنوز یار با وفا و خالص ندارم
به فرض اینکه اینطور باشه
اما شما قادرید از خدای قادر بخواهید
خدائی که بر همه چیز تواناست اونها رو هم براتون پیدا می کنه
شاید من و امثال من که برای ظهورتون زیاد پا فشاری می کنیم
ایمان و صبرمون کم باشه
اما از اون طرف به مهربونی شما که نیستیم
چطور طاقت میارید
کشته های غزه رو ببینید
قربون اون قلب پر از دردتون آقا
آقا امشب که کربلا میرید
تو حرم آقامون زیر اون گنبد و قبه
کنار شش گوشه که دعا مستجاب میشه
فرجتون رو بخواهید
کی بهتر از شما برای دعا
و کجا بهتر از حرم جدتون حسین(س)
و کدام آمین گو بهتر از مادر عزیزتون فاطمه(س)
که با ظهورتون خیلی خوشحال می شن
اقا همه حرفامو گوش کردین؟
خوندین؟
مطمئنم با اینکه خیلی بدم
و بارها دلتونو با اعمالم سوزوندم
اما خوندید
حالا
آقا جون این هفته میائی تو رو خدا بیا
دیگه طاقت ندارم آقا بیا
آقا نزار قسمت بدم
آقا بر خلاف انتظار خیلی از ماها
که فکر می کنیم آیا می ائی یا نه
و شاید به اومدنت اطمینان نداریم
بیا و همه رو غافلگیر کن و
بیا
به خاطر حرفا و نوشته ها و در خواستهای این رو سیاه نه
که به خاطر کودکان غزه بیا
به خاطر اون زن و بچه های بی پناه بیا
به خاطر انتقام جد و مادر غریبت
آقا بیا
به خاطر بچه هامون که بهشون قول دادیم اقا میان
بیا آقا
می دونم دارم با حرفام اذیتتون می کنم
بله؟
درسته؟
اما چه کنیم آقاجون
خیلی بیچاره شدیم
در عین حالی که همه عالم
لحظه به لحظه دارن از عنایاتت بهره می برن
و در حقیقت شما ظاهرا غائب هستید
و کور باد اون چشمی که شما رو نمی بینه
اما آقاجون دلمون می خواد
دست نوازشتونو بهتر رو سرمون احساس کنیم
دلمون می خواد نابودی دشمناتونو ببینیم
دلمون می خواد به بچه ها و جوونامون بگیم
دیدید بالاخره آقا اومدن
یعنی میشه ماهم مثل خیلی از قوم های دیگه
آقامونو از نزدیک ببینیم
می شه زمان حکومت عدل شما رو ببینیم
و کنار شما زندگی کنیم
مثل سلمان و جابر و بسیاری یاران حقیقی دیگه
به خونه شما بیائیم
آقا جون تو رو خدا دیگه بیا
هر جمعه بیش از جمعه های قبل منتظرتیم که بیائی
چون مطمئنیم یه جمعه به اومدنت نزدیکتر شدیم.

و این جمعه هم بیش از قبل منتظریم
چقدر خوب میشه اگه بیائی
به قول شهید محمد تورجی زاده
که گفت به خدا اگه بیائی جوونیمو فدات می کنم
بیا
که جوونیمو فدات می کنم آقا
خدا نگهدارتون آقای مهربونم

از همان لحظه که از چشم یقین افتادند
چشم های نگران آینه ی تردیدند

نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی
هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود
همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند

غرق دریای تو بودند ولی ماهی وار
باز هم نام و نشان تو زهم پرسیدند

در پی دوست همه جای جهان را گشتند
کس ندیدند در آیینه به خود خندیدند

سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است
فصل ها را همه با فاصله ات سنجیدند

تو بیایی همه ساعت ها و ثانیه ها
از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند

قیصر امین پور

به طرب حمل مکن سرخى رویم که ز هجر
قلب آکنده ز غم، دیده پر آب است هنوز

من کجا؟ یار کجا؟ طالع بیدار کجا
من اسیر غم او، بخت به خواب است هنوز

دامنش گیرم اگر لطف خدا یار شود
لیک افسوس که این قصه سراب است هنوز

سخت من طالب دیدار و تو غایب ز نظر
ز آتش هجر تو این قلب، کباب است هنوز

همچو یک قطره آبیم به دریاى جهان
زندگى زودگذر، همچو حباب است هنوز

«ناصر» از عشق تو آموخت سخن گفتن را
زین سبب گفته او گوهر ناب است هنوز

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است
خونجگر از غمت ای یار نباشم چه کنم ؟

عده ای بر سر آنند اسیرت نشوند
من بر آنم که گرفتار نباشم چه کنم ؟

تو چه کردی که من از خواب و خوراک افتادم ؟
راستی ، اینهمه بیمار نباشم چه کنم ؟

چهارده بار خدا عاشق تو شد من اگر
عاشق روی تو یکبار نباشم چه کنم ؟

ابرویت تیغ مصری است که جان میطلبد
به طلبکار بدهکار نباشم چه کنم ؟

خواستم نام مرا هم بنویسند همین
سر بازار خریدار نباشم چه کنم ؟

من اگر مثل تو هر صبح و غروبی آقا
فکر بین در و دیوار نباشم چه کنم ؟

پر می‌زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگ‌های سبزِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی‌جواب ماند
حال سؤال و حوصله‌‌ی قیل و قال کو؟

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تَنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی است
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان
چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است

يــــــــــا رب، ايــن پرده پندار كه در ديده ماست
بـــاز كن تــــا كــــه ببينم همــــه عالم نور است

كــــــــــاش در حلقه رندان خبرى بود ز دوست
سخن آنجا نه ز "ناصر" بــــــود از "منصـور" است

واى اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بيفتــــــد روزى
فاش گردد كه چه در خرقــــه اين مهجــــور است

چــــــه كنــــــــم تا به سر كوى توام راه دهند؟
كاين سفر توشه همى‏خواهــد و اين ره دور است

وادى عشق كه بى هوشى و سرگردانى است
مــــــدعى در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است

لـــب فرو بست هر آن كس رخ چون ماهش ديد
آنكــــه مـــــدحت كنـد از گفته خود مسرور است

وقت آن است كــــــــه بنشينم و دم در نـــــزنم
به همــــه كــون و مكان مدحت او مسطور است

نهفته راز «اذا زُلْزِلَتْ» به چشمانت
اگر اشاره کنی کائنات می لرزد

«هزار نکته ی باریک تر ز مو اینجاست»
بدون عشق تو بی شک صراط می لرزد

تو را به کوثر و تطهیر و نور گریه مکن
که آیه آیه تنِ محکمات می لرزد

کنون نهاده علی سر، به روی شانه ی در
به روی گونه ی او خاطرات می لرزد

غزل تمام نشد، چند کوچه بالاتر
میان چشمِ سواری فرات می لرزد

سپس سوار می افتد، تو می رسی از راه
که روضه خوان شوی اما صدات می لرزد

غروب جمعه کنار ضریح، روی لبم
به جای شعر، دعای سمات می لرزد...

حک شد به روی بال قنوت نمازمان
این خواهش قدیمی آقا ظهور کن

چشم انتظار قایق صیاد مانده ام
محض خدا بیا و مرا صید تور کن

من را که دور ماندهام از خاک کربلا
اقا بیا و همسفر بال نور کن

یک شب بیا میان حسینیه عزا
یادی زروضه های کنار تنور کن

دوباره پلک دلم می پرد نشانه چیست
شنیده ام که می آید کسی به مهمانی

کسی که سبزترست از هزار بار بهار
کسی شگفت کسی آن چنان که می دانی

کسی که نقطه آغاز هر چه پروازست
تویی که در سفر عشق، خطّ پایانی

تویی بهانه آن ابرها که می گریند
بیا که صاف شود این هوای بارانی

تو از حوالی اقلیم هر کجا آباد
بیا که می رود این شهر رو به ویرانی

کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق
بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

سرگشته ترين شاعر دنيا به تو دارد
چشم نظري موقع هر لحظه حساس

يعني که جهان بي تو پر از پوچي محض است
اي کان شرف - حجت دين - اي شرف الناس

حس مي کند اين شاعر تو - لحظه آخر
با نام تو شمشير زده حضرت عباس

يعني که تو ذکر لب مايي و عزيزي
اي سلسله در سلسله از نسل گل ياس

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند
این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی
و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

زین دایره مینا خونین جگرم می ده
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

ما فرع خاک پای تو هستیم - ای حبیب! -
خاکی که سر به سجده نیارد، اصیل نیست

باید میان کوره بسوزد که گُل کند
دل تا میان شعله نیفتد، خلیل نیست

جایی که جای پای عروج محمّد(ص) است
راهی برای پر زدن جبرئیل نیست

بعد از دو نیم کردن دل، پا بر آن گذار
این سینه کمتر از وسط رود نیل نیست

اشک مرا زمان گدایی ندیده اند
این بار چون تو میگذری گریه میکنم

حالا که بین این همه مردم زیادیم
از این به بعد یک نفری گریه میکنم

حتی اگر مرا بزنی قول میدهم
با آب و تاب بیشتری گریه میکنم

تنبیه تو حواس مرا جمع میکند
من سالها ز خیره سری گریه میکنم

بار مرا کسی نخریده...تو می خری؟!
بار مرا بخر, نخری گریه میکنم

از چند جا شکسته پرم..ای شکسته بند!
از غصه شکسته پری گریه میکنم

این روزه ها به درد قیامت نمیخورد
دارم برای بی سپری گریه میکنم

آقا نیامد و دل ما همچنان شکست
پس پای سفره سحری گریه میکنم

جان همان که زائر بابا نشد مرا
یک کربلا ببر , نبری گریه میکنم

غبار غربت از رخسار غمگین دور می سازد
و ما را می کند غرق سرور آهسته آهسته

دل دریایی ما را به دریا می برد روزی
به سان ماهی از جام بلور آهسته آهسته

ازین رخوت رهایی می دهد جانهای محزون را
درونها می شود پر شوق و شور آهسته آهسته

نسیم وحشت پاییز را قدری تحمل کن
بهار آید اگر باشی صبور آهسته آهسته

کسی می آید و می گیرد احساس خدایی را
ز انسانهای سرشار از غرور آهسته آهسته

فنا می گردد این تاریکی و محنت ز دنیامان
ز هر سو می دمد صدگونه نور آهسته آهسته

به سر می‌آید این دوران تلخ انتظار آخر
و ناجی می کند اینجا ظهور آهسته آهسته

ز الطاف خداوندی حضورش را تمنا کن
که او مردانه می یابد حضور آهسته آهسته

هر زمان نام تو می آمد ارادت داشتم
لااقل من ذره ای حال عبادت داشتم

در میان هیتم اما دلم جای دگر
داده ام دل را به دستان دل آرای دگر

ادعــــــــــا دارم فقط چشم انتظار مهدیم
عبد شیطانم ، کجا خدمتگزار مهدیم ...

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند
تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان
این توانم که بیایم به محلت به گدایی

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت
همه سهلست،تحمل نکنم بار جدایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد
که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی

شیعه یعنى صاحب پا در ركاب
تا كه خورشید افكند رخ ازنقاب

فاش مى‏بینم ملائك صف به صف
این غزل خوانند با تنبور و دف

عشقبازان، شور و حال آمد پدید
میم و حاى و میم و دال آمدپدید

شب نشینان دیده را روشن كنید
آن مه فرخنده حال آمد پدید

آمد آن روزى كه در ناباورى
سر زند از غرب مهر خاورى

راستین مردى رسید با تیغ كج
شیعیان الصبر، مفتاح الفرج

چیست آن تیغ سفید آفتاب
بى‏گمان لاسیف إلّا ذوالفقار

حیدر از محراب بیرون مى‏زند
شب نشینان را شبیخون مى‏زند

آفتاب، اى آفتاب، اى آفتاب
از نگاه بندگانت رخ متاب

از فروغت دیده ادراك چاك
از فراغت، اشك مدفون زیر خاك

آفتاب شیعه از مغرب درآ
بار دیگر سر زن از غار حرا

بت پرستان تركتازى مى‏كنند
با كلام الله بازى مى‏كنند

تیغ بر كش تا تماشایت كنند
تا كه نتوانند حاشایت كنند

پاك كن از دامن دین ننگ را
این عروسك‏هاى رنگارنگ را

این سخن كوتاه كردم والسلام
شیعه، یعنى تیغ بیرون ازنیام‏

زمین٬ زبان خودش را به مدح وا کرده
که حرف های طبیعت نشانه ای دارد

ترنّم از نفس آسمان٬ مجسّم شد
هوای عرش٬ شب بیکرانه ای دارد

صبا به مرحمت یار ما تلاطم کرد
نسیم صبح٬ دم عاشقانه ای دارد

دوباره زندگی از زندگی حیات گرفت
شکوفه آمده با خود جوانه ای دارد

برای عشق سرودن٬ نشانه ی عشق است
چرا که آتش از اول ٬ زبانه ای دارد

به دام دامن لطف شما (اسیر) شدم
پرنده در قفسش آشیانه ای دارد

باغ باز آمدنت را به همه می گوید
آه ، ای سرو سرافراز اگر برگردی

باز می گردد آخر به زمین سرسبزی
می تپد قلب زمان اگر برگردی

رخت می بندد از این آیینه تاریکی ها
روشنی می شود آغز اگر برگردی

با تو این پنجره ابری من خواهد دید
آسمانی ُپر پرواز اگر برگردی

پیش چشمان تو ای آیینه رو ، اشعارم
می کند اعجاز اگر برگردی

به پهلو هر گلی صد خار دارد، دلی بس زار دارد
گل بی خار چون تو کس ندیده، پر از مهر و صفایی

همه مشتاق دیدار تو هستیم، ولی بی باده مستیم
به فعل بد دل گل را شکستیم، گل نرگس کجایی؟

همه از عطر روی گل بگوییم، ولی گل را نبوییم
به حرمان راه دیگر را بپوییم، بده ما را رهایی

شراب عشق تو هر کس که نوشد، دل از غیر تو پوشد
بده از جام خود ای گل شرابی، که دل گیرد جلایی

مکرر از وفای تو سرایم، ولی خود بی وفایم
بکامم جرعه ای ده از وفایت، که بحری از وفایی

مدام از مهر او گویی سعادت، رها کن این حکایت
ندارد گفته ات دیگر صداقت، به گل کردی جفایی

گفته بودند: بین یارانت، جای یک دختر دهاتی نیست
باشد آقا فقط همین یک بار، چند لحظه قبول زحمت کن

دل من شور می زند آخر، که مبادا دل شما تنگ است
درد دل هم نمی کنی با من، لطف کن لااقل نصیحت کن

من همیشه به یادتان هستم، پای شالی، کنار گندم زار
اگر از این طرف گذر کردی، با درختان باغ صحبت کن

پدرم گفته بود: بعد از من، تو نگهبان باغ ها هستی
باید این سیب ها به او برسند، منتظر باش و خوب دقت کن

در بهاری که می رسد از راه، آخرین مرد می رسد ناگاه
دخترم منتظر بمان اینجا، جای من با امام بیعت کن

مـو سپیدم مـو سپیدم مـــوسپیدم مــو سپید
گرگ باران دیده هستم، برف سنگین دیده ام

آه یک چشمم زلیخا آن یکی یعقوب شد
حال یوسف را ببینـــم با کدامین دیده ام؟

آشنا هستی به چشمم صبر کن، قدری بخند
یادم آمـد، مـن تـــــورا روز نخستین دیـــــده ام

بیستون دیشب به چشمم جاده ای هموار بود
ابن سیرین را خبــــر کن، خواب شیرین دیده ام

سید حمید رضا برقعی

تو بایدی و یقینی، نه اتفاقی و شاید
تو سرنوشت زمینی، که اتفاق می‌افتد

تو «ماه»ی و شده فواره برکه‌ای به هوایت
بگو نمی‌رسد؛ آیا از اشتیاق می‌افتد؟

به روی طاقچه، گلدان تازه می‌نهم اما
به هر دقیقه گلی گوشه اتاق می‌افتد

...بهار می‌رسد اما، چه فرق می‌کند آیا
برای شاخه خشکی که در اجاق می‌افتد؟

محمدمهدی سیار

گر کند جان به تو نثار مرنج
چه کند؟ دسترس همان دارد

با غمت زان خوشم که جان مرا
غمت هر لحظه شادمان دارد

بر دلم بار هجر پیش منه
آخر این خسته نیز جان دارد

رخ ز مشتاق خود نهان چه کنی
آنچنان رخ کسی نهان دارد؟

بر رخ تو توان فشاندن جان
راستی را رخ تو آن دارد

با خیال لب تو دوش دلم
گفت: جان عزم آن جهان دارد

بوسه‌ای ده مرا، که نوش لبت
لذت عیش جاودان دارد

از سر خشم گفت چشم تو: دور
نه کسی بوسه رایگان دارد

خوش برآشفت زلف تو که: خموش
زندگانی تو را زیان دارد

کز شکر خواب دیده معذور است
در درون جان ناتوان دارد

مرهمی، پیش از آنکه از تو دلم
پیش صدر جهان فغان دارد

عرش بابی، که مهر همت او
برتر از عرش آشیان دارد

رهنمایی، که پرتو نورش
روشن اطراف کن فکان دارد

زان سوی کاینات صحرایی است
او در آن لامکان مکان دارد

سبق ام‌الکتاب می‌گیرد
لوح محفوظ خود روان دارد

شمه‌ای از نسیم اخلاقش
روضه ی گلشن جنان دارد

ذره‌ای از فروغ انوارش
آفتاب شررفشان دارد

بوی خلق محمد آن بوید
که در آن روضه‌ای قران دارد

سرفراز آن کسی بود که چو چرخ
بر درش سر بر آستان دارد

خاک درگاه او کسی بوسد
کز فلک هفت نردبان دارد

پیش او مهر چون زمین بوسد
زیبد ار سر بر آسمان دارد

ریزه چینی است از سر خوانش
آسمان گر چه هفت خوان دارد

بسکه بر خوان او نواله ربود
در بغل زان دوتای نان دارد

چاشنی گیر او بود رضوان
قدسیان را چو میهمان دارد

گرد خاک درش نگردد دیو
زانکه جبریل آشنا دارد

بگریزد ز سایه‌اش شیطان

ز آنکه از نور سایبان دارد
نهراسد ز بیم گرگ عدو

رمه‌ای کو چو تو شبان دارد
بر سر آمد ز جمله عالمیان

بسکه او علم بی‌کران دارد
بر سر آید پسر ز اهل زمان

چو پدر صاحب‌الزمان دارد

فتح گردد ز فضل او آن در
کز جهان روی سوی آن دارد

منعما، ذکر شکر تو پیوست
خاطرم بر سر زبان دارد

لیک اظهار، شرط عاشق نیست
مگر از شوق دل، تپان دارد

زنده کردی شکسته را به سه بیت
کز دم عیسوی نشان دارد

حرز جان ساختم سه بیت تو را
که ز صد فتنه در امان دارد

خسته چون خواند نظم تو، ز طرب
پی بر فرق فرقدان دارد

گر کند فخر بر جهان، رسدش
که مربی مهربان دارد

خواستم تا جواب گویم، عقل
گفت: که طاقت و توان دارد؟

عاجز آید ز دست مدح و ثنات
هر که پا در ره بیان دارد

در مدح تو چون زنم؟ که ز غم
خاطرم قفل بر دهان دارد

باد از انوار تو جهان روشن
تا جهان نور ز اختران دارد