جمع بندی در سیره ی انبیا و ائمه واقعا ناراحت شدن یعنی چی؟

تب‌های اولیه

8 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
در سیره ی انبیا و ائمه واقعا ناراحت شدن یعنی چی؟

بسمه تعالی
سلام
نمیدونم شاید به نظر بعضی ها سوالم خنده دار باشه ولی واقعا جوابش رو نمیدونم و خوشحال میشم اگه دوستان اطلاعاتی راجع به این موضوع دارن بگن
سوالم اینه که در سیره ی انبیا و ائمه واقعا ناراحت شدن یعنی چی؟ اصلا ائمه کی ناراحت میشدن؟ کی خوشحال میشدن؟ ما چی باید واقعا ظرفیت خودمون رو تا چه حد بالا ببریم کی ها باید ناراحت و غمگین شد و کی ها باید خوشحال شد؟
ممنون میشم اگه نظرات شما رو هم راجع این موضوع بدونم
با تشکر

کارشناس بحث : اویس

[=Arial Black]با عرض سلام و ادب خدمت همه سروران گرانقدر و با تشكر فراوان از جناب yaali1247 بخاطر سوال خوبشان
در مورد اين سوال بايد بگوئيم ائمه اطهار عليهم السلام نيز مانند ما در زندگيشان شادي و ناراحتي دارند تنها فرق ايشان با ما، در اين است كه شادي و ناراحتي اهل بيت بر محوريت قرب و نزديكي به خداوند است. مثلا يكي ازشادیهاي ائمه از ناحيه شادکردن دل مؤمنین است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:«مَن أدخَلَ عَلی مُؤمِنٍ فَرَحاً فَقَد أدخَلَ عَلیَّ فَرَحاً»(1)«کسی که مؤمن را شاد کند، مرا شاد نموده»
يكي ديگر از شادیهای اهل بیت، «شادی به احیای مکتب تشيع» است. امام عسگری علیه السلام فرمود: اگر کسی از شیعیان در دین خود ورع ورزد و راستگو و امانتدار باشد و با مردم نیکو رفتار کند می گویند او شیعه است و این مرا خوشحال می سازد.
یکی ديگر از مصاديق غمها و شادیهاي ائمه معصومين علیهم السلام عرض اعمال شيعيان به ايشان است. ائمه معصومين از اعمال خوب و بد پیروانشان باخبر می شوند؛ اگر اعمال خوبی داشته باشند، شاد می شوند و اگر عکس این باشد، محزون و ناراحت می شوند. از امام صادق علیه السلام نقل شده است که فرمود:«تُعرَضُ الأعمالُ عَلی رَسُولِ الله اَعمالُ العِبادِ کُّلَ صَباحٍ، اَبرارُها وَ فُجّارُها، فَاحذَرُوها وَ هُوَ قَولَ اللهِ عزَّ وجل (وَ قُلِ اعمَلُوا فَسَیَری اللهُ عَمَلَکُم وَ رَسُولُهُ».يعني«تمام اعمال مردم هر روز صبح به پیامبر صلی الله علیه و آله عرضه می شود، اعمال نیکان و بدان، بنابراین، مراقب اعمالتان باشید و این مفهوم گفتار خداوند است که می فرماید: بگو عمل کنید، پس خداوند و فرستادۀ او و مؤمنان، اعمال شما را می-بینند».(2)
مصاديق متعدد ديگري نيز براي شادي و ناراحتي ائمه وجود دارد كه همه آنها بر محوريت قرب به حضرت پروردگار است. مصاديقي چون شادی اهل بیت از گرفتن انتقام از قاتلان امام حسین علیه السلام و يا شادی بر پیروزیها و يا ناراحتي از فراگيري ظلم و حاكم شدن مستبدان بر مستمندان و فقيران و شنيدن آه يتيمان و مظلومان...

پينوشتها:
1-میزان الحکمه، ج 4، ص 439.
2-همان و نیز در بصائرالدرجات ، یازده روایت در این زمینه وجود دارد.

بسمه تعالی
خیلی ممنون به نکات خیلی خوبی اشاره کردید یه سوال دیگه هم میخواستم بپرسم؟
واکنش امام حسین به اتفاقاتی که در کربلا رخ داد چی بود ایا غمگین شد؟ چرا؟

[="arial black"][="navy"]بديهي است كه امام نيزمانند ديگر افراد انسان از جنس بشر بوده و از احساسات و عواطف انساني برخوردار است چنانكه خداوند در قرآن كريم در مورد پيامبر اكرم می فرماید: «قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى‏ إِلَيَّ» (1) يعني «ای پیامبر به مردم بگو همانا من بشری مثل شما هستم که تنها بر من وحی می شود» لذا امام نيز در روز عاشورا به حکم انسان بودن و عاطفه داشتن قطعاً دچار حزن و نارحتي شده اند، هم چنان که در زندگی سایر معصومین عليهم السلام نيز اين چنين عواطف و احساساتي ثبت شده است به طور مثال پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ در مرگ فرزند خود ابراهیم گریه کردند و فرمودند: «چشم پدرت در مرگ تو گریان و دل او محزون و اندوه بار است».(2) و يا حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ در رحلت پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ بسیار گریه کردند.

پينوشتها:
1- كهف/110
2- فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، نشر مشعر، چاپ دار الحدیث، ص 492
[/][/]

بسمه تعالی
درست است ولی چرا مگر باعث قرب به خدا می شود چگونه این موضوع رو می شود توجیه کرد؟

[="arial black"][="navy"]با عرض سلام و ادب خدمت همه سروران گرانقدر
اشك ريختن و گريه كردن براي از دست دادن يك فرزند يا عزيزي كه انسان بدان وابسته عاطفي بوده است به خودي خود مصداق بارز دلشكستگي و موجب قرب و نزديكي به خداوند است كه خداوند در حديث قدسي فرمود: انا عند المنكسرة قلوبهم‏. تا چه رسد به آنكه، انساني در غم از دست دادن عزيزش به اشك و آه و گريه در آيد كه خود خليفه الله و امام و انسان كامل است. بديهي است غم و اندوه و اشك اين چنين انساني نه تنها به خودي خود يكي از مصاديق آشكار دلشكستگي و موجب قرب به حضرت حق مي باشد بلكه به جهت نيتي كه امام در مجموعه افعال مباحش روا ميدارد و هر كار مباحي را با نيتي خاص در زمره كارهاي مستحبي قرار ميدهد، نيز تمامي شئونات زندگيش از جمله غذا خوردن و خوابيدن و راه رفتن و نشستن وخنديدن و گريه كردن او در زمره عبادات و طاعات الهي قرار ميگيرد.

[/][/]

درست است تمام افعال ائمه و پیامبران برای قرب به خدا بوده ولی اینکه امام برای عزیر خود گریه کنند چگونه باعث قرب است و اصلا با چه نیتی این کار را انجام میدهند

سوال:
آیا در سیره ی انبیا و ائمه (ع) ناراحت شدن وجود داشته است؟ به عبارت دیگر ایشان چه وقتی ناراحت و چه وقتی خوشحال می شدند؟

پاسخ:
در مورد اين سوال بايد بگوئيم ائمه اطهار عليهم السلام نيز مانند ما در زندگيشان شادي و ناراحتي دارند تنها فرق ايشان با ما، در اين است كه شادي و ناراحتي اهل بيت بر محوريت قرب و نزديكي به خداوند است. مثلا يكي ارشادی هاي ائمه از ناحيه شادکردن دل مؤمنین است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:«مَن أدخَلَ عَلی مُؤمِنٍ فَرَحاً فَقَد أدخَلَ عَلیَّ فَرَحاً»(1)«کسی که مؤمن را شاد کند، مرا شاد نموده»

يكي ديگر از شادی های اهل بیت، «شادی به احیای مکتب تشيع» است. در سیره و کلام ائمه معصومین به کرات آمده است که از احیای مکتب شیعه ابراز رضایتمندی و خوشحالی می کردند چنان که امام حسن عسکري عليه السلام به شيعيان فرموده است:فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ إِذا وَرَعَ فى دینِهِ وَ صَدَقَ فى حَدیثِهِ وَ أَدَّى الاْمانَةَ وَ حَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ النّاسِ قیلَ: هذا شیعِىٌ فَیَسُرُّنى ذلِکَ(2) یعنی اگر مردمي از شما در دينش ورع داشته و در گفتارش راستگو باشد و نيز امانت را برگرداند و اخلاقش با مردم خوب باشد گفته خواهد شد او شيعه است و اين مرا خوشحال مي سازد.

یکی ديگر از مصاديق غمها و شادیهاي ائمه معصومين علیهم السلام عرض اعمال شيعيان به ايشان است. ائمه معصومين از اعمال خوب و بد پیروانشان باخبر می شوند؛ اگر اعمال خوبی داشته باشند، شاد می شوند و اگر عکس این باشد، محزون و ناراحت می شوند. از امام صادق علیه السلام نقل شده است که فرمود:«تُعرَضُ الأعمالُ عَلی رَسُولِ الله اَعمالُ العِبادِ کُّلَ صَباحٍ، اَبرارُها وَ فُجّارُها، فَاحذَرُوها وَ هُوَ قَولَ اللهِ عزَّ وجل (وَ قُلِ اعمَلُوا فَسَیَری اللهُ عَمَلَکُم وَ رَسُولُهُ».يعني«تمام اعمال مردم هر روز صبح به پیامبر صلی الله علیه و آله عرضه می شود، اعمال نیکان و بدان، بنابراین، مراقب اعمالتان باشید و این مفهوم گفتار خداوند است که می فرماید: بگو عمل کنید، پس خداوند و فرستادۀ او و مؤمنان، اعمال شما را می بینند».(3)

مصاديق متعدد ديگري نيز براي شادي و ناراحتي ائمه وجود دارد كه همه آنها بر محوريت قرب به حضرت پروردگار است. مصاديقي چون شادی اهل بیت از گرفتن انتقام از قاتلان امام حسین علیه السلام و يا شادی بر پیروزیها و يا ناراحتي از فراگيري ظلم و حاكم شدن مستبدان بر مستمندان و فقيران و شنيدن آه يتيمان و مظلومان...

آیا امام حسین علیه السلام در روز عاشورا از وقایع کربلا غمگین شدند؟
پاسخ
بديهي است كه امام نيزمانند ديگر افراد انسان از جنس بشر بوده و از احساسات و عواطف انساني برخوردار است چنانكه خداوند در قرآن كريم در مورد پيامبر اكرم می فرماید: «قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى‏ إِلَيَّ» (4) يعني «ای پیامبر به مردم بگو همانا من بشری مثل شما هستم که تنها بر من وحی می شود» لذا امام نيز در روز عاشورا به حکم انسان بودن و عاطفه داشتن قطعاً دچار حزن و نارحتي شده اند، هم چنان که در زندگی سایر معصومین عليهم السلام نيز اين چنين عواطف و احساساتي ثبت شده است به طور مثال پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ در مرگ فرزند خود ابراهیم گریه کردند و فرمودند: «چشم پدرت در مرگ تو گریان و دل او محزون و اندوه بار است».(5) و يا حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ در رحلت پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ بسیار گریه کردند.

آیا این چنین غمی باعث قرب و نزدیکی به خداوند می شود؟
پاسخ:
اشك ريختن و گريه كردن براي از دست دادن يك فرزند يا عزيزي كه انسان بدان وابسته عاطفي بوده است به خودي خود مصداق بارز دلشكستگي و موجب قرب و نزديكي به خداوند است كه خداوند در حديث قدسي فرمود: انا عند المنكسرة قلوبهم(6)‏."من در نزد قلب های شکسته هستم" تا چه رسد به آنكه، انساني در غم از دست دادن عزيزش به اشك و آه و گريه در آيد كه خود خليفه الله و امام و انسان كامل است. بديهي است غم و اندوه و اشك اين چنين انساني نه تنها به خودي خود يكي از مصاديق آشكار دلشكستگي و موجب قرب به حضرت حق مي باشد بلكه به جهت نيتي كه امام در مجموعه افعال مباحش روا ميدارد و هر كار مباحي را با نيتي خاص در زمره كارهاي مستحبي قرار ميدهد، نيز تمامي شئونات زندگيش از جمله غذا خوردن و خوابيدن و راه رفتن و نشستن وخنديدن و گريه كردن او در زمره عبادات و طاعات الهي قرار مي گيرد.

پينوشتها:
1-میزان الحکمه، ج 4، ص 439
2-بحارالأنوار، ج 75، ص 372
3-میزان الحکمه، ج 4، ص 439
4-کهف/110
5-فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، نشر مشعر، چاپ دار الحدیث، ص 492
6-منیهُ المرید/ صفحه 123

موضوع قفل شده است