جایگاه زن در اسلام : نامشخص !!!

تساوی زن و مرد در مسیر عبودیت

سلام

زن ملکی است در ردای یک حجاب
چو دارد 100 غلام 100 کنیز
باز با عشوه و ناز و باوقار
راه نمی دهد هر خیره سری
زن نماد ایثار است و بس
چون ملک باشد در حرم سرا!!!

ای بابا شما دنبال چه جایگاهی می گردید. مگر مردها چه جایگاهی دارند که زن ها چه جایگاهی داشته باشند. مگر اسلام به مردها چه داده که به زنها نداده.

آنچه که امروز شما در جامعه می بینید ناشی از چند عامل نادرست است . مثلا قدرت ، سلطه بر منابع مالی ، کمبودهای عاطفی و بسیاری از موارد دیگر که می شود روی تک تک آنها روزها و ساعتها بحث کرد.

شما بگردید و ببینید چند مرد و زن را می یابید که دارای جایگاههای یکسانی باشند. یکی فقیر است یکی غنی ، یکی سالم است یکی معلول، یکی عاقل است یکی مجنون، اگر می خواهید به جواب درستی برسید باید بنشینید و تک تک جایگاه این آدمها را تعیین کنید. خلاصه باید جای خدا بنشینید و خدایی کنید.

سوال اول چرا حضرت علی چنین فرموده است:
«عقول النساء فى جمالهن و جمال الرجال فى عقولهم.» ...............
.سوال دوم:
چرا پيامبر اکرم به فاطمه اطهرسلام الله علیها؛ هيچگونه مسئولیت اجرائي ,حکومتي ويا اجتماعي واگذار نکرد؟
در صورتی که به حضرت علی چنین مسئولیتهای واگذارفرمود.................
وما میدانیم که مقام علی وفاطمه یکسان است؟
سوال سوم :
تمام شرایط نبوت وامامت در فاطمه زهرا جمع شده بود ولی نه نبی شد ونه امام ..........چرا؟
به عبارتی مؤنث بودن یک فرد مانع تصدی ا مسئولیت نبوت وامامت میشود چرا؟
سوال چهارم:
اگرچه کرامت فرد به تقوا ست ونه به رهبری
چرا بر مرد نفقه واجب گردید ولی بر زن خیر؟
سوال پنجم :
چرا خود حضرت علی در در دوره حکومت خویش
به هیچ زنی مسئولیتی حکومتی واگذار نکرد؟

اگر هدف از خلقت یعنی عبودیت فراموش شود و ایمان محکم به حکمت و علم خدا نباشد و بنا داشته باشیم در تمام احکام به نوعی سازگاری با ذهنیات خود برسیم ـ نمی گویم شما اینچنین هستید ـ هیچگاه شبهات تمام نمی شود!
به فرض که شبهاتی حل شود شبهات دیگری می آید آنهم درباره احکام قطعی و مسلمی چون ارث زن یا دیه یا بحث طلاق و تعدد زوجات و...
اساس دین تسلیم و عبودیت است البته بر مبنای حکم قطعی عقل به صدق پیامبر و بعثتش از جانب خدا. اگر این تسلیم نباشد به ساحل امن نخواهیم رسید.

ضمنا باید مواظب بود که نمی توان هر حدیثی را به صرف اینکه با ذهنیات ما نمی سازد جعلی دانست.
و در مورد احکام قطعی و مسلّم که نص قرآن و روایات است و مورد وفاق همه علما نیز جای شک و شبهه نیست.

نقل قول از کتاب " چرا مرا آفریدند " :

علت تفاوت مخلوقات، و كم و زياد عطاياي خداوند به ايشان چيست؟!
چرا همه يكسان آفريده نشده‏اند و به برخي از بندگان كمتر و به برخي ديگر امكانات و نعمت‏هاي بيش‏تري داده شده است؟!

اهل فلسفه و عرفان در مقابل اين سؤال، پاسخ‏هايي داده‏اند مانند اين كه مثلا مى‏گويند: "اقتضاي استعداد مخلوقات به خودي خود چنين بوده است و هر كس به اندازه ظرفيت خود از خداوند بهره گرفته است"، يا اين كه مى‏گويند: "اقتضاي كل نظام چنين بوده است، يعني اين كه نظام كلي آفرينش اقتضا مى‏كرده است كه مخلوقات داراي امكانات مختلف باشند"؛ و يا اين كه معتقدند: "نظام عالم بر اساس قانون علت و معلول به نحو جبري تحقق پيدا مى‏كند و خداوند در مورد اختلافاتي كه بين مخلوقات وجود دارد اصلا اختياري كه به معني تساوي فعل و ترك امور باشد ندارد".
و يا اينكه مى‏گويند: "آن‏چه هست وجود است و وجود خير بوده، شرور امور عدمي مى‏باشند لذا اصلا رنج و بلا و گرفتاري وجود ندارد كه كسي بخواهد در مورد آن‏ها سؤالي داشته باشد!!"

بديهي است كه هيچ‏كدام از اين پاسخ‏ها درست نبوده، نه تنها مشكلي را حل نمى‏كند بلكه با اصول مسلم و بديهي عقلي و اعتقادي در تعارض و تضاد است.

لطف است نه عدل

براي يافتن پاسخ صحيح سؤال فوق بايد توجه نمود كه عطاياي الهي مجرد جود و تفضل حضرت او بوده و احدي از خداوند طلبي نداشته است كه بخواهد حق خود را از او مطالبه كند، يا خود را با ديگران مقايسه كند و از كم و زياد عطاياي الهي سخني بگويد، بلكه خداوند متعال به هر كسي هر اندازه نعمت كه عطا فرموده است صرف جود و بخشش و تفضل او مى‏باشد و هيچ‏گونه استحقاق يا استعدادي از جانب مخلوقات در كار نيست. ماسواي خداوند متعال آفريده‏هاي اويند و اصلا وجود نداشته‏اند كه سخن گفتن از اندازه استعدادها و لياقت‏هاي آن‏ها جايي داشته باشد، و هيچ قانوني هم وجود ندارد كه فضل و رحمت او را محدود كرده يا او را مجبور كند كه مخلوقات خود را به نحو معيني آفريده، يا به اندازه خاصي به آن‏ها عطا و بخشش داشته باشد. امام سجاد عليه السلام مى‏فرمايند:

إذ كل إحسانك تفضل، وإذ كل نعمك ابتداء.[1]
تمامي احسان‏هاي تو جود و بخشش، و همه نعمت‏هاي تو به نحو ابتدا و بدون استحقاق بندگان است.

و نيز مى‏فرمايند:

يا من لا يبيع نعمه بالاثمان، ويا من لا يكدر عطاياه بالامتنان.[2]
اي كسي كه نعمت‏هاي خود را نمى‏فروشد و در مقابل آن‏ها چيزي نمى‏گيرد. و بخشش‏هاي خود را با منت گذاشتن ناگوار نمى‏نمايد.

بديهي است اگر كسي به شخصي فقير بدون هيچ سابقه و استحقاقي كمكي كند كاري پسنديده و در خور مدح به جاي آورده و قابل ستايش و تشكر است، اما آيا ديگر او حق ندارد به كس ديگري كمك كند و مثلا اگر به شخص دومي بيش از اولي احسان نمود، آيا احسان او به نفر اول زشت و ناپسند مى‏شود؟!

مسلما خير، تا چه رسد به اين كه عطا كننده شخص حكيم و دانايي باشد كه تمام كارهاي او بر اساس حكمت‏ها و مصلحت‏هايي باشد كه بسياري از آن‏ها از نظر ما پنهان است. لذا در خصوص تفضلاتى[3] كه به انبيا و پيامبران الهي شده است مى‏خوانيم:
و آن [گزينش اوليا و سفراي الهي عليهم‏السلام ]پس از اين بود كه با ايشان شرط فرمودي كه در درجات اين دنياي پست، و زينت‏ها و جلوه‏هاي آن زهد ورزند، پس ايشان پذيرفتند و تو هم دانستي كه به آن وفا خواهند نمود، پس ايشان را پذيرفتي و مقرب درگاه خود ساختى.[4]

بنده به چه چيزش بر خداوند مى‏نازد؟! و چگونه خود را از او طلب‏كار مى‏داند؟! امام سجاد عليه السلام مى‏فرمايند:
بار الها، هيچ كس به چيزي از شكر تو دست نمى‏يابد، مگر اين كه از احسان تو شكر ديگري گردن‏گير او مى‏شود. و هيچ كس به مرتبه‏اي از طاعت تو نمى‏رسد مگر اين كه باز هم در اداي حق تو مقصر است اگر چه با تمام توان خود كوشا باشد. پس شكرگزارترين بندگان تو از اداي شكرت ناتوان، و عابدترين آنان در راه طاعت تو مقصر است، براي احدي لازم نيست كه او را به جهت استحقاقش بيامرزي، و يا از راه وجوب از او راضي گردي، بلكه هر كس را كه بخشيدي از جود و كرم توست، و از هر كس كه راضي شدي به فضل و كرم تو مى‏باشد.[5]

اندك شكر بنده را شكر مى‏گويي، و بر اندك طاعت و بندگي ثواب و پاداش عنايت مى‏كني، تا آن جا كه گويا آن شكري كه بر آن ثواب مى‏دهي و پاداش بزرگ عطا مى‏فرمايي چيزي است كه بدون لطف تو بر انجام آن قدرت دارند، و آن چنان ثوابشان عنايت مى‏كني كه گويا سبب آن شكرگزاري به دست خود تو نيست! در حالي كه ـ اي خداي من ـ تو خود مالك امر ايشان هستي قبل از اين كه آنان مالك عبادت تو باشند، و پاداششان را آماده فرموده‏اي، پيش از آن كه به طاعت تو روي آورند، آري كه روش تو خوبي كردن، و عادت تو احسان و نيكي كردن، و سيره تو عفو و آمرزش است.[6]

[1] . صحيفه سجاديه، دعاى دوازدهم.

[2] . صحيفه سجاديه، دعاى سيزدهم.

[3] . برخى مى‏پندارند كه اگر پيامبران الهى در مقام اطاعت خداوند در عوالم پيشين بر ديگران سبقت گرفته باشند حتما بايد بر اساس مرجحى اين كار را انجام داده باشند كه آن مرجح براى ديگران وجود نداشته است و به همين جهت از ايشان عقب افتاده‏اند. گويا اين افراد غافلند كه چنين اعتقادى با اصل اعتقاد به "اختيار" منافى بوده و حكايت‏گر اين است كه گوينده آن در پى اين است كه هر فعل اختيارى را هم بر اساس قوانين جبرى تفسير كند و اصلا براى وجود فعل اختيارى، وجودى در عرض امور جبرى قائل نيست.
به هر حال مكلفين چه به اندازه يكسان از عطاياى خداوند برخوردار شده باشند و چه با تفاضل و تفاوت، در هر صورت هيچ اشكالى پيش نمى‏آيد چه اينكه آفرينش و تكليف الهى صرفا جود و احسان و تفضل او بوده، و هر كسى تكليفى مخصوص به خود دارد و بايد شكرگزار آفرينش و جود و احسان الهى در مورد خويش باشد.

[4] . وذلك بعد أن شرطت عليهم الزهد في درجات هذه الدنيا الدنية وزخرفها وزبرجها فشرطوا لك ذلك، وعلمت منهم الوفاء به فقبلتهم وقربتهم. (بحارالانوار، 99 / 106، "دعاى ندبه").

[5] . اللهم إن أحدا لا يبلغ من شكرك غاية إلا حصل عليه من إحسانك ما يلزمه شكرا، ولا يبلغ مبلغا من طاعتك وإن اجتهد إلا كان مقصرا دون استحقاقك بفضلك، فأشكر عبادك عاجز من شكرك وأعبدهم مقصر عن طاعتك، لا يجب لأحد أن تغفر له باستحقاقه، ولا أن ترضى عنه باستيجابه، فمن غفرت له فبطولك، ومن رضيت عنه فبفضلك. (صحيفه سجاديه، 162، دعاى 37؛ مصباح كفعمى قدس‏سره ، فصل 37).

[6]. تشكر يسير ما شكرته، وتثيب على قليل ما تطاع فيه، حتى كأن شكر عبادك الذي أوجبت عليه ثوابهم وأعظمت عنه جزائهم أمر ملكوا استطاعة الامتناع منه دونك فكافيتهم، أو لم يكن سببه بيدك فجازيتم! بل ملكت يا إلهى أمرهم قبل أن يملكوا عبادتك، وأعددت ثوابهم قبل أن يفيضوا في طاعتك. وذلك أن سنتك الإفضال، وعادتك الإحسان، وسبيلك العفو. (صحيفه سجاديه، 162، دعاى 37).

با سلام خدمت دوستان عزیزم:Gol:
ضمن تایید صحبت های با ارزش کارشناس محترم جناب صدیق :Gol:میخواستم مطلبی رو بگم

به نظر من در جایی که لازم بوده حتی زنان پر رنگ تر از مردان در تاریخ بوده اند

مثلا حضرت سوسن (علیها سلام) در زمان غیبت امام عصر (عج) , در آن زمان واسطه ی بین امام و مردم بوده اند و مقامشون به حدی بالا بود که شایستگی حمل اسرار امامت را پیدا کردند...
یا حضرت زینب (س) شخصیتی بودند که وصایای امامت و ولایت بر دوششان به امانت بوده است....

از این نمونه زنان در تاریخ زیاد بوده اند فقط کافی است دیدمان را باز کنیم!:ok:

لطف و جود و بخشش الهی به بندگان، خارج از مدار حکمت و عدل الهی نیست، وقتی می گوییم خدا عادل است یعنی به هر کس به قدر شایستگی و ظرفیتش می دهد و انگاه که می گوییم خدا حکیم است، یعنی کار بیهوده و عبث نمی کند و از زشتی و ظلم و ناروائی مبراست، بدان معناست که کارهایش بر اساس عدل و راستی است یعنی به هر کس همان اندازه عطا می کند و لطفش شامل حال می شود که شایستگی و ظرفیتش را دارد.

اینطور نیست که بدون حساب و کتاب و بدون ملاک و قاعده و بدون دلیل، به افراد لطف کند، نظام خداوند، نظامی است بر اساس شایستگی ها و ظرفیت افراد و اینهمه در علم الهی وجود دارد که چه کسی ظرفیت، شایستگی و قابلیت بیشتری دارد.

پس علم و عدل و حکمت الهی در مسأله لطف الهی دخالت دارند.

موفق باشید ...:Gol:

با سلام خدمت دوست گرانقدرم جناب محسن 56

آقا دمت گرم خدا بهت عوض خیر بده
من نمیدونم بعضیها همش میخوان به این مسئله زن و مرد و حقوق زنان دامن بزنن همش میخوان این مسئله رو کشش بدن آخه یکی نیست به این بزرگواران بگه آخه برادر من خواهر من دوره طرح این مسائل گذشت شما یه دور تو شهر و دیارت بزن ببین کجا حقوق زنان داره پایمال میشه الحمد لله به برکت نظام مقدس جمهوری اسلامی همش دارن به زن بها میدن الحمد لله رب العالمین زنان جامعه ما همش دارن از آنچه که در شرع و قانون براشون تعیین شده میرسن
یه سر به دادگاها بزنید ببینیدکه اگه واقعا زنی بخواد به حق و حقوقش برسه چه دماری از مرد ظالم در میارن بنده با قاطعیت میگم طرح چنین مباحثی تکرار مکررات هست و بس

همینقدر بگم که از زمانی جاهلی که قرآن ترسیم وحشتناکی از آن دوران دارد مثل آیه ی شریفه :

وَ اِذا بُشِّرَ اَحَدُهُمْ بِالاُْنْثی ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَّداً وَ هُوَ کظیم * یتَواری مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءٍ ما بُشِّرَ بِهِ اَیمْسِکهُ عَلی هُونٍ اَمْ یدُسُّهُ فِی التُّرابِ اَلا ساءَ ما یحْکمُونَ.

تا ارزش گزاری دو صد چندان اسلام مثل احادیث اینچنینی :

رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرماید:

نعم الولد البنات المخدّرات من کانت عنده واحدة جعلها اللّه له سترا من النار و من کانت عنده اثنتان أدخله الله بها الجنة.

خوب فرزندانی اند دختران پرده نشین. آن کسی که دارای یک دختر باشد، او حجابی است برای پدر و مادرش از آتش، و هر کسی که دارای دو دختر باشد، خدا به واسطه آن دو او را وارد بهشت گرداند.
امام صادق علیه السلام می گوید:
البنات حسنات و البنون نعمة، و الحسنات یثاب علیها، و النّعمة یسئل عنها
دختران، حسنات هستند و پسران، نعمت هستند. و بر حسنات، ثواب داده می شود و از نعمتها سؤال می شود.
در روایتی آمده است:
و بشّر النّبی صلی الله علیه و آله بابنة فنظر فی وجوه أصحابه، فرأی الکراهة فیهم، فقال: ما لکم؟ ریحانة أشمّها و رزقها علی اللّه عزّوجلّ و کان صلی الله علیه و آله أبابنات.

به رسول خدا صلی الله علیه و آله بشارت دختر دادند. پیامبر صلی الله علیه و آله به صورت اصحاب خود نگاه کرد. چهره آنان را افسرده و غمگین دید. فرمود: چرا غمناک هستید؟ دختر گُلی است که او را می بویم و رزق و روزی او با خداست، و پیامبر صلی الله علیه و آله پدر دختران بوده است.

کاملا معلوم میشه که جایگاه زن در اسلام کجاست و طرح این مباحث تکرار مکررات هست

خواهشا نگید این احادیث فلان و بهمانه همش احادیثی هست بحد تواتر مصادرش رو هم جهت عدم اطاله کلام ننوشتم

باز بیائید و بفرمائید جایگاه زن معلوم نیست