امام حسین در زمان خلافت حضرت علی و امام حسن چه نقشی داشتند؟
تبهای اولیه
امام حسین در زمان خلافت حضرت علی و امام حسن چه نقشی داشتند؟ آیا در جنگها شرکت می کردند، می خواهم بدانم چه نقشی داشتند چه کاره بودند، سمت داشتند؟ چه می کردند؟ در دوران امام حسن؟
لطفا توضیحاتی بدهید که کامل باشد
جایی مطلبی پیدا نکردم که مفصل باشد
ممنونم
حسین (ع) در دوره خلافت علی(ع)
پس از قتل عثمان مردم به خانة علی (ع) هجوم بردند و خواهان بیعت با آنحضرت شدند.
امام ـ که در ابتدا حاضر به پذیرش خلافت نبود، پس از اصرار فراوان مردمو قبول شرایط امام از سوی مردم ـ زمام امور خلافت را در دست گرفت و در طول چهارسال و نه ماه خلافت خویش،
در دو بخش اقدامات اصلاحی (اجرای عدالت و از بین بردنفاصلههای ناروای طبقاتی) و اقدامات سیاسی و نظامی (جنگ با سه گروه ناکثین،قاسطین و مارقین) به فعالیت پرداخت.
حسین (ع) در این دوران در تمام فعالیتهایسیاسی، اجتماعی، فرهنگی و نظامی مشارکت فعال داشت. به نوشتة منابع تاریخی درجریان جنگ جمل (با گروه پیمان شکن یا ناکثین) که در سال سی و ششم هجری قمریدر نزدیکی بصره رخ داد، امام حسین (ع) نقش مهمی داشت، چنان که فرماندهی جناحراست سپاه امیر المومنین را برعهده داشت و رشادتهای زیادی از خود نشان داد.
در جنگ امام علی (ع) با گروه قاسطین یا ظالمین (جنگ صفین) که از ماه رجبسال 36 هجری قمری آغاز و در صفر سال 37 هجری قمری با ماجرای حکمیت پایانیافت، حسین (ع) قبل از جنگ با خطبههای آتشین خود، مردم کوفه را برای مقابله بامعاویه بسیج میکرد و در جریان جنگ نیز شجاعتها و دلاوریهای زیادی از خود نشانداد،
چنان که امام علی (ع) پیوسته مراقب بود تا آسیبی به آن حضرت وبرادرشحسن نرسد و همیشه میفرمود: «برای حفظ نسل رسول خدا (ص) مراقب آنانباشید.»
از آن حضرت خطبهای در جنگ صفین نقل شده است که ضمن آن مردم را بهجنگ ترغیب میکردند. امام حسین (ع) در همان مراحل مقدماتی جنگ صفین، درگرفتن مسیر آب از دست شامیان نقش داشت. امام علی (ع) پس از آن پیروزیفرمود:
«هذا اول فتح ببرکة الحسین.»
بعد از پایان جنگ و ماجرای حکمیت نیز امامحسین (ع) یکی از شاهدانی بود که امام علی (ع) برای نظارت بر روند مذاکرات او رابرگزید.
امام حسین (ع) در جنگ نهروان با گروه مارقین (خوارج) که در سال 38 هجریقمری صورت گرفت، نیز نقش فعال داشته و سمت فرماندهی بخشی از سپاه را به عهدهداشته است.
آن حضرت در دورة خلافت علی (ع) ضمن نقش پر تلاش در امور نظامی در اموردیگر نیز مشارکت فعال داشت که از آن جمله میتوان به آموزش و تعلیم قرآن، رسیدگیبه نیازمندان، حل وفصل امور سیاسی، قضایی و اجتماعی اشاره کرد.
حسین (ع) در دوره خلافت و امامت برادرش
پس از شهادت حضرت علی (ع) در بیست و یکم ماه رمضان سال 40 هجریقمری، بنا به وصیت آن حضرت، مسلمانان با فرزند بزرگ ایشان حسن (ع) به عنوانخلیفه بیعت کردند.
حسین (ع) در طول دوران کوتاه خلافت پدرش و دوران ده سالهامامت برادر بزرگوارش، پیوسته در کنار آن حضرت قرار داشت؛
هنگام حرکتامامحسن(ع) برای جمع آوری سپاه به منظور مقابله با معاویه، امام حسین (ع) همراهبرادر بود و پس از آنکه امام مجتبی مجبور به صلح با معاویه شد، با برادرش حسین (ع) دراین مورد به مشورت پرداخت.
پس از صلح امام حسن (ع) با معاویه و بعد از آنکه حضرت به ناچار از خلافتکنارهگیری کرد، معاویة بن ابوسفیان نوزده سال و هشت ماه (60-40 ه .ق) بر مسندخلافت نشست.
حدود ده سال از این دوران مقارن با امامت امام حسن (ع) و حدود دهسال دیگر هم زمان با امامت امام حسین (ع) بود. امام حسین در دورة امامت برادرش، بهطور کامل از سیاست وی دفاع کرد.
آن حضرت در برابر در خواستهای مکرر مردم عراق،برای آمدن آن حضرت به کوفه، حتی پس از شهادت برادرش، حاضر به قبول رأی آناننشده و فرمودند:
«تا وقتی معاویه زنده است نباید دست به اقدامی زد.»
معنای این سخنآن بود که امام در فاصله ده سال به اجبار حکومت معاویه را تحمل کردند.
اگر چه امام خود را متعهد به پیمان صلح با معاویه میدانست و نمیخواست پیمانشکنی کند ولی در مواقع لازم به مبارزه با معاویه و عمالش میپرداخت که از آن جملهمیتوان به پاسخ قاطع امام به نامة معاویه ـ که به دنبال گزارش مروان بن حکم(حاکممدینه) در مورد فعالیتهای امام برای آن حضرت فرستاده بود، و نیز سخنرانی کوبندة امامحسین (ع) در مراسم حج سال 58 هجری قمری در جمع گروه کثیری از صحابه و تابعیندر افشای حکومت بنی امیه ومصادره اموال به منظور غیرمشروع جلوه دادن حکومتمعاویه و مخالفت شدید امام با انتصاب یزید به ولایتعهدی ازسوی معاویه ـ اشاره کرد.