جمع بندی آیا مواسات از نشانه های ظهور است؟

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا مواسات از نشانه های ظهور است؟
  سلام علیکم ، در ماه مبارک رمضان یکی از روحانیون شناخته شده در سخنان خود که از تلویزیون پخش میشد از موضوع "مواسات" بعنوان زمینه ساز ظهور یاد کردند آیا جامعه ای که به آن سطح از تعالی برسد اساسا دیگر به منجی نیاز دارد ؟
با نام و یاد دوست           کارشناس بحث: استاد مسلم
بسم الله الرحمن الرحیم با سلام و احترام
در ماه مبارک رمضان یکی از روحانیون شناخته شده در سخنان خود که از تلویزیون پخش میشد از موضوع "مواسات" بعنوان زمینه ساز ظهور یاد کردند آیا جامعه ای که به آن سطح از تعالی برسد اساسا دیگر به منجی نیاز دارد ؟
در سوال شما دو مسئله مطرح شده است. اینکه مواسات زمینه ساز ظهور است یک چیز است، این که جامعه ای که به آن حد از تعالی برسد چه نیازی به امام زمان(عج) دارد یک مسئله دیگر. البته ظاهرا سوال شما مربوط به بُعد دوم می شود. پیش فرض این سوال این است که با گسترش مواسات دیگر نیاز ما به امام زمان(عج) برطرف می شود و این به دو دلیل روشن مردود است:
  1. نیاز ما به امام زمان(عج) فقط مواسات نیست.
  2. هرگز نمی توانیم مواسات در زمان غیبت را به میزان مواسات در زمان بعد از ظهور گسترش دهیم.
توضیح بیشتر: ابتدا باید توجه بفرمایید که ثمرات ظهور حضرت ولی عصر(عج) فقط در حیطه گسترش مواسات نیست که اگر این مواسات در جامعه محقق شد ما دیگر نیازی به آن حضرت نداشته باشیم. گسترش قلمرو دانش و معرف بشر، مدیریت جهان و ایجاد صلح و عدالت جهانی و رسانیدن مردم به درجات بالای مادی و معنوی جز با رهبری یک امام معصوم امکان پذیر نیست. روایات متعددی در این خصوص وجود دارد که با امدن امام زمان(عج) عقول مردم کامل می شود، درهای علم و معرفت به روی بشر گشوده می شود و زمین پر از عدل و داد می گردد. فارغ از نکته ای که گذشت حتی اگر مواسات تنها هدف از ظهور باشد باید توجه داشت که مواسات مانند هر رفتار خوب دیگری مراتبی دارد، توصیه به مواسات بدین معنا نیست که ما می توانیم مواسات را به همان مرتبه ای که بعد از ظهور گسترش می یابد گسترش دهیم. در همه رفتارهای خوب چنین است، یعنی ما وظیفه داریم در نبود امام زمان(عج) تمامی رفتارهای خوب و تعالیم دین را گسترش دهیم، این وظیفه دینی و انسانی ماست، اما اینکه آیا می توانیم آن را به قدری گسترش بدهیم که با امام معصوم گسترش می یابد؟ قطعا پاسخ منفی است. به عبارت دیگر اینکه ما رفتارهای خوب از جمله مواسات را ترویج می کنیم از این باب نیست که بخواهیم جای معصوم را پُر کنیم، بلکه از این باب است که به تعبیر مقام معظم رهبری اگر خورشید نیست، معنا ندارد ما در تاریکی بنشینیم. باید به قدر امکان نوری ولو اندک فراهم کنیم. این روحیه مواسات تا یک درجه در توان بشر است اما از آنجا به بعدش را باید امام معصوم بیاید و انسان را ببرد، مقدمه چینی برای ظهور یعنی همین. یعنی بشر به یک سطح از کمال که رسید لایق پذیرش و میزبانی امام معصوم میشود تا امام معصوم برای پیش بُرد بشر به مراتب بالاتر در میان او حضور یابد. بنابراین مواسات هم زمینه ساز ظهور است، و هم از اهداف ظهور، مراتب ابتدایی آن زمینه ساز ظهور است و مراتب متعالی آن از اهداف ظهور.
مسلم said in بسم الله الرحمن الرحیم
بسم الله الرحمن الرحیم در سوال شما دو مسئله مطرح شده است. اینکه مواسات زمینه ساز ظهور است یک چیز است، این که جامعه ای که به آن حد از تعالی برسد چه نیازی به امام زمان(عج) دارد یک مسئله دیگر. البته ظاهرا سوال شما مربوط به بُعد دوم می شود. پیش فرض این سوال این است که با گسترش مواسات دیگر نیاز ما به امام زمان(عج) برطرف می شود و این به دو دلیل روشن مردود است:
  1. نیاز ما به امام زمان(عج) فقط مواسات نیست.
  2. هرگز نمی توانیم مواسات در زمان غیبت را به میزان مواسات در زمان بعد از ظهور گسترش دهیم.
سلام استاد ، ممنونم که راهنمایی کردید ابهامی که داشتم به لطف شما برطرف شد در حقیقت بفرموده ی شما ما وظیفه داریم در مسیر رسیدن به مقصود حرکت کنیم در این مسیر ممکن است به اهدافی دست پیدا کنیم ولی رسیدن به ایستگاه آخر حتما مشروط به ظهور و حضور امام عصر(ع) خواهد بود . بزرگوارید یا حق  
جمع بندی پرسش: در ماه مبارک رمضان یکی از روحانیون شناخته شده در سخنان خود که از تلویزیون پخش می شد از موضوع "مواسات" به عنوان یکی از عوامل زمینه ساز ظهور یاد کردند. اکنون این سوال پیش می آید آیا جامعه ای که به آن سطح از تعالی برسد اساسا دیگر به منجی نیاز دارد؟ پاسخ: در سوال شما دو مسئله مطرح شده است. اینکه مواسات زمینه ساز ظهور است یک چیز است، این که جامعه ای که به آن حد از تعالی برسد چه نیازی به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دارد یک مسئله دیگر. البته ظاهرا سوال شما مربوط به بُعد دوم می شود. پیش فرض این سوال این است که با گسترش مواسات دیگر نیاز ما به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) برطرف می شود و این به دو دلیل روشن مردود است:
  1. نیاز ما به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فقط مواسات نیست.
  2. هرگز نمی توانیم مواسات در زمان غیبت را به میزان مواسات در زمان بعد از ظهور گسترش دهیم.
توضیح بیشتر: ابتدا باید توجه بفرمایید که ثمرات ظهور حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فقط در حیطه گسترش مواسات نیست که اگر این مواسات در جامعه محقق شد ما دیگر نیازی به آن حضرت نداشته باشیم. گسترش قلمرو دانش و معرفت بشر، مدیریت جهان و ایجاد صلح و عدالت جهانی و رسانیدن مردم به درجات بالای مادی و معنوی جز با رهبری یک امام معصوم امکان پذیر نیست. روایات متعددی در این خصوص وجود دارد که با آمدن امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) عقول مردم کامل می شود(1) درهای علم و معرفت به روی بشر گشوده می شود(2) برکات از آسمان و زمین نازل می شود(3) و زمین پر از عدل و داد می گردد.(4) فارغ از نکته ای که گذشت حتی اگر مواسات تنها هدف از ظهور باشد باید توجه داشت که مواسات مانند هر رفتار خوب دیگری مراتبی دارد، توصیه به مواسات بدین معنا نیست که ما می توانیم مواسات را به همان مرتبه ای که بعد از ظهور گسترش می یابد گسترش دهیم. در همه رفتارهای خوب چنین است، یعنی ما وظیفه داریم در نبود امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) تمامی رفتارهای خوب و تعالیم دین را گسترش دهیم، این وظیفه دینی و انسانی ماست، اما اینکه آیا می توانیم آن را به قدری گسترش بدهیم که با امام معصوم گسترش می یابد؟ قطعا پاسخ منفی است. به عبارت دیگر اینکه ما رفتارهای خوب از جمله مواسات را ترویج می کنیم از این باب نیست که بخواهیم جای معصوم را پُر کنیم، بلکه از این باب است که به تعبیر مقام معظم رهبری اگر خورشید نیست، معنا ندارد ما در تاریکی بنشینیم. باید به قدر امکان نوری ولو اندک فراهم کنیم. این روحیه مواسات تا یک درجه در توان بشر است اما از آنجا به بعدش را باید امام معصوم بیاید و انسان را ببرد، مقدمه چینی برای ظهور یعنی همین. یعنی بشر به یک سطح از کمال که رسید لایق پذیرش و میزبانی امام معصوم میشود تا امام معصوم برای پیش بُرد بشر به مراتب بالاتر در میان او حضور یابد. بنابراین مواسات هم زمینه ساز ظهور است، و هم از اهداف ظهور، مراتب ابتدایی آن زمینه ساز ظهور است و مراتب متعالی آن از اهداف ظهور.   پی نوشت ها:
  1. کلینی، محمد، الكافي، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407ق، ج1، ص25؛
  2. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، دار إحياء التراث العربي‏، بیروت، چاپ دوم، 1403ق، ج52، ص336
  3. همان، ص338.
  4. الکافی، ج1، ص341.
 
موضوع قفل شده است