چاقی برخی از امامان(ع) و منافات آن با عصمت

تب‌های اولیه

9 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
چاقی برخی از امامان(ع) و منافات آن با عصمت
اگر معصوم بودن امامان به معنای عصمت امام هم از گناه و هم از اشتباه است پس اگر در روایتی آمده باشد که یکی از امامان بسیار چاق بوده اند آیا آن امام از عصمت خارج نمی شوند چون چاقی یک فرآیند است که در آن شخص با مصرف کمتر مواد غذایی می تواند از آن جلوگیری کند همچنین چاقی به سلامتی آسیب می زند و این نشان می دهد که آن امام به خود در صورت بسیار چاق بودن لطمه که هم عصمت امام از گناه را زیر سوال می برد و هم از اشتباه را اگر این طور نیست ممنون می شوم که راهنمایی ام کنید. (آدرس روایت: بحارالنوار چاپ کمپانی جلد ۱۱ حالات امام باقر صفحه ۸۲ همچنین این روایت در جلد اول کتاب داستان و راستان شهید مطهری زیل داستان نصیحت زاهد بدرستی آمده است)
با نام و یاد دوست           کارشناس بحث: استاد مشکور
اگر معصوم بودن امامان به معنای عصمت امام هم از گناه و هم از اشتباه است پس اگر در روایتی آمده باشد که یکی از امامان بسیار چاق بوده اند آیا آن امام از عصمت خارج نمی شوند چون چاقی یک فرآیند است که در آن شخص با مصرف کمتر مواد غذایی می تواند از آن جلوگیری کند همچنین چاقی به سلامتی آسیب می زند و این نشان می دهد که آن امام به خود در صورت بسیار چاق بودن لطمه که هم عصمت امام از گناه را زیر سوال می برد و هم از اشتباه را اگر این طور نیست ممنون می شوم که راهنمایی ام کنید.   (آدرس روایت: بحارالنوار چاپ کمپانی جلد ۱۱ حالات امام باقر صفحه ۸۲ همچنین این روایت در جلد اول کتاب داستان و راستان شهید مطهری زیل داستان نصیحت زاهد بدرستی آمده است)
سلام و ادب در پاسخ نکاتی را تقدیم می کنیم: نکته اول: اینکه در کلام حضرت امیر(علیه السلام) آمده، «اجسادهم نحیفه»(1)، معنایش این است که بدن بیشتر پرهیزکاران ضعیف و لاغر است نه آنکه هر کس چاق باشد، تقوا ندارد و هر کس لاغر باشد، اهل تقواست! فلذا چنین مسأله ای هیچ ارتباطی با عصمت امامان معصوم (علیهم السلام) ندارد. توضیح مطلب، اینکه: نه می توان گفت: لاغری علامت  تقواست و نه چاقی نشانه ی بی‌تقوایی، زیرا ممکن است فردی به صورت ارثی و ژنتیکی حتی اگر به خوراک اندکی قانع باشد، باز هم بدنش لاغر نشود! و در مقابل، افرادی هرچند که شکمبارگی کنند، اما بر وزنشان چندان افزوده نشود.  نکته دوم: در واقع، این سخنان اخلاقی نشانگر آن است که پرهیزکاران اهل شکم‌پروری نیستند و یکی از هدفهای مهمشان خوردن و آشامیدن نیست. آنان قناعت می‌کنند و بسیاری از عمر خود را به روزه می‌گذرانند؛ در حقیقت، مراد از این‌‌که حضرت فرمودند: «اجسادهم نحیفه» یعنی مردان خدا و با تقوا کسانی هستند که همّ آنها شکم آنها نیست. در همین راستاست که خود امیر المؤمنین(علیه السلام) با این‌که غذایشان در بیشتر موارد، آب و نمک و خرما و مقداری شیر بود، تا این اندازه لاغر و ضعیف نبودند و در روایات و منابع تاریخی رشادت‌‌ها و توان رزمی بی‌نظیر آن‌‌حضرت در جنگ‌‌ها گزارش شده است. نکته سوم، اتفاقا بر اساس روایات معتبر امام باقر (علیه السلام) بسیار اهل کار و فعالیت بودند. بعنوان نمونه، محمد بن منکدر نقل می‌کند: در یکی از گرم‌ترین ساعات روز، به یکی از محلات مدینه رفته و با حضرتشان روبرو شدم، او مردى فربه بود و به دو نفر از غلامان سیاه و یا دو نفر از پیروانش تکیه زده بود، پیش خودم گفتم: بزرگی از بزرگان قریش، در این ساعت گرم، آن هم با این حال در طلب دنیاست!! حتماً پندی به او خواهم داد! سپس نزدیکش رفتم و سلام دادم، نفس نفس زنان و در حالی که عرق تمام بدنش را پوشانده بود، پاسخ سلامم را داد. گفتم: خدا کارتان را سر و سامان دهد. بزرگی از بزرگان قریش، آن هم در این ساعت گرم با این وضعیت به دنبال دنیا هستید! اگر در همین حالت بمیرید(چه پاسخی به خدا خواهید داد؟) حضرتشان به دیوار تکیه کرد و فرمود: اگر در چنین وضعیتی مرگم فرارسد، به خدا سوگند که مرگم در زمانی رخ داده که در حال اطاعت از خدا هستم، زیرا با کار و تلاشم، خود را از تو و دیگر مردم بی‌نیاز می‌کنم! من زمانی از مرگ خواهم ترسید که مشغول ارتکاب گناهى از انواع گناهان باشم.(2) با توجه به متن حدیث بالا، مشخص می‌شود که گرچه امام باقر(علیه السلام) نسبتاً فربه بودند اما اینکه دو نفر زیر بغلشان را گرفته بودند بدلیل خستگی از کار زیاد بوده و نه برای چاقی مفرط، زیرا اگر کسی بیش از اندازه چاق باشد توان چنین کار و فعالیتی را کلّاً از دست خواهد داد!(3) از این رو، با توجه به مطالبی که بیان شد، مطلب وارده در باره چاقی مفرط امام باقر (علیه السلام) و اینکه فربه بودن ایشان با تقوا و عصمت منافات دارد کاملا رد می شود. پی نوشت ها: 1. سید رضی، نهج البلاغة، ص 303، قم، هجرت‏، چاپ اول‏، 1414ق‏. 2. شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 161، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق‏. 3. ر.ک: رجوع کنید به پایگاه اینترنتی اسلام کوئست، نمایه: چاق بودن امام باقر(ع) و لاغر بودن متقین، با کمی تغییر و تصرف.
با عرض سلام  ببینید من بر مبنای حدیث امام علی این موضوع را تحلیل نکردم من گفتم چون ۱_ ائمه را ما بصورت کاملا معصوم در نظر گرفته می گیریم یعنی هیچ گناهی و اشتباهی در طول عمر شریفشان انجام نمی دهند ۲_چاقی یک فرآیند است یعنی اینکه یک نفر در یک شب تبدیل به یک فرد چاق نمی شود بلکه آن فرد بعد از گذشت روز ها اضافه وزن می یابد. ۳_از زمان قدیم می دانستند که چاقی یک اشکال است و به جسم لطمه می زند همینطور هم می دانستند که با کاهش مصرف مواد غذایی و همچنین افزایش فعالیت بدنی می توان چاقی را کاهش داد.(پس امام هم این موضوع را می دانستند) ۴_ درست است که بعضی از افراد پتانسیل چاقی دارند ولی این جمله که این افراد هر چه تلاش کنند لاغر نمی شوند بنظر نمی آید که گزاره ی درستی باشد چون نمونه های افراد بسیار چاق حتی چاق ترین مرد دنیا که خود را بسیار لاغر کرد موجود است ( حتی این جمله که فردی چاق به هیچ صورتی نتواند لاغر شود خود با قانون پایستگی انرژی در تناقض است)  حال سوال من اینجا این نیست که خدای ناکرده امام تقوا نداشته که شما به حدیث امام علی مراجعه کردید بلکه سوال این است که زمانی که ما امام را دارای عصمت کامل می دانیم این موضوع عصمت را زیر سوال نمی برد چون طبق امام خود را می توانست به اندام متناسب تری برساند که به نفع جسم امام بود ولی اینکار را نکردند؟ در ضمن من از روی کتاب داستان و راستان شهید مطهری در داستان نصیحت زاهد عرض می کنم که در آن درباره امام عینا نوشته شده «و بواسطه فربگی و خستگی به کمک چند نفر که اطرافش هستند و معلوم است که کس و کارهای خود او هستند راه می رود» در این متن بوضوح به سه بار به فربه بودن امام اشاره شده است و امام را بسیار چاق نشان می دهد آیا کتاب داستان و راستان روایت را غلط نقل کرده؟ « جلد اول کتاب داستان و راستان انتشارات صدرا داستان نصیحت زاهد»
حال سوال من اینجا این نیست که خدای ناکرده امام تقوا نداشته که شما به حدیث امام علی مراجعه کردید بلکه سوال این است که زمانی که ما امام را دارای عصمت کامل می دانیم این موضوع عصمت را زیر سوال نمی برد چون طبق امام خود را می توانست به اندام متناسب تری برساند که به نفع جسم امام بود ولی اینکار را نکردند؟ در ضمن من از روی کتاب داستان و راستان شهید مطهری در داستان نصیحت زاهد عرض می کنم که در آن درباره امام عینا نوشته شده «و بواسطه فربگی و خستگی به کمک چند نفر که اطرافش هستند و معلوم است که کس و کارهای خود او هستند راه می رود» در این متن بوضوح به سه بار به فربه بودن امام اشاره شده است و امام را بسیار چاق نشان می دهد آیا کتاب داستان و راستان روایت را غلط نقل کرده؟ « جلد اول کتاب داستان و راستان انتشارات صدرا داستان نصیحت زاهد»
سلام مجدد ببینید در پاسخ اول عرض کردیم که چاقی و فربه بودن، دلیل و نشانه بی تقوایی نیست چنانکه لاغری و نحیف بودن دلیل تقوا و پارسایی نیست. از طرفی چنانکه در داستان و منبع مذکور بیان شده، حضرت (علیه السلام) مرد فربه و درشت اندامی معرفی شده و فربهی و درشت اندامی به معنای چاقی مفرط نیست، آن چیزی که در ذهن ما و شما از چاقی تصور می شود. بعلاوه، چنانکه قبلاً هم اشاره کردیم، پر واضح است بین کسی که در اثر ناپرهیزی در خوراک و عدم تحرک و فعالیت فربه و چاق شده با کسی که علیرغم پرهیزکاری در خوراک توأم با کار و تلاش و فعالیت، به دلیل مسائل ژنتیکی استعداد فربه بودن دارد تفاوت اساسی وجود دارد. بطور قطع، حضرت امام باقر (علیه السلام) چنانکه در داستان نصیحت زاهد نیز اشاره شده، اهل کار و فعالیت و تلاش بوده اند به نحوی که طبق نقل داستان، راوی روایت، حضرت را در حال خستگی شدید از کار و فعالیت زیاد ملاقات می کند و نیز در خصوص پرهیزکاری در خوراک هم سیره و روش زندگی آنها مشخص است از اینرو فربهی و درشت اندامی حضرت هیچ ارتباطی به ناپرهیزی در خوراک و عدم کار و فعالیت ندارد که شائبه ی بی تقوائی وارد باشد یا گمان شود العیاذ بالله امام (علیه السلام) اهل پرخوری، عدم پرهیز و تن پروری که از مصادیق بی تقوائی هستند بوده اند! تا خدشه ای به مراتب عالیه تقوا و عصمت مطلقه ی ایشان وارد بشود. مطلبی هم که در داستان راستان مطرح شده، هدفش بیان این حقیقت از معارف الهی است که کار و تلاش و فعالیت برای تأمین معاش خانواده جهاد در راه خداست در واقع می خواهد ارزش و فضیلت کار را بیان کند مسأله ای که در زندگی امامان معصوم (علیهم السلام) نیز جلوه ی پر رنگی داشته است. چنانکه در روایات بسیار در فضل و ارزش کار و تلاش بیان شده، امام صادق (علیه السلام): « الكادُّ لعيالهِ كالمجاهد فى سبيل الله ؛(1) مردى كه براى زن و بچه اش به دنبال مال حلال است، مانند رزمنده در جبهه است.» همچنین امام رضا عليه السلام مى فرمايد: « إن الذى يطلُبُ من فضلٍ يكف بهِ عياله أعظمُ أجرا من المجاهدِ فى سبيل الله ؛(2) آن مردى كه دنبال مال حلال است كه زن و بچه اش را اداره كند، پيش خدا از رزمنده در جبهه ثوابش بيشتر است.» موفق باشید ... پی نوشت ها: 1. الكافى: 5/88، باب 1، حديث 1. 2. بحار الأنوار: 75/339، باب 26، مواعظ الرضا عليه السلام ؛ تحف العقول: 445،
بسم الله الرحمن الرحیم در پاسخ بایستی گفت قوی هیکل یا درشت اندام با چاقی فرق می کند . افراد چاق کسانی هستند که هنگام پیاده روی یا کارکردن خیلی زود خسته می شوند دلیلش هم این است که علاوه بر فشار کار بایستی سنگینی چربی ها و گوشت های بدنشان را هم تحمل کنند ولی افرد درشت اندام وقتی شروع به کار یدی می کنند بسیار تواناتر از آدم های لاغر اندام و جاق عمل می کنند. برخی از انسان ها هستند که 100 کیلو گرم وزن دارند ولی چاق نیستند چون اندام درشتی دارند و بدنشان ورزیده است وزنشاان هم طبیعی است ولی افرادی هستند که 70 کیلوگرم وزن دارند درصورتی که با همین وزن  چاق هستند  و اضافه وزن دارند چون وزنشان متناسب با قدشان نیست. این افراد در معرض انواع بیماری ها هستند ولی افراد نوع اول که چند ده کیلوگرم از افراد نوع اول بیشتر وزن دارند در مقابل بیماری های متأثر از چاقی مورد تهدید نیستند به دلیل این که وزنشان متناسب با قدشان می باشد و از لحاظ وزن در حالت نرمال بسر می برند بنابراین نمی توان با قطعیت گفت که ائمه اطهار (ع) چاق بودند. نکته بعد برفرض بر صحیح بودن روایت مذکور، از چاقی و برخی الفاظ در زمان های مختلف برداشت های مختلفی می شود. درزمانی افراد قوی هیکل را چاق قلمداد می کردند و آدم های ضعیف و ناتوان را لاغر. 
ابتدا جا دارد من از شما بخاطر وقتی که گذاشتید تشکر کنم  ولی من باز هم جواب سوال خود را نگرفتم  بگذارید کامل تر توضیح دهم ببینید ما اعتقاد داریم که امامان دارای عصمت از اشتباه هستند درست است؟ حال آیا این موضوع موجب نمی شود که امامان از بین گزینه های مختلف برای تصمیم گیری بهترین گزینه را انتخاب کنند ؟ حال اگر شرط فربه بودن امام را طبق کتاب داستان و راستان شهید مطهری داستان نصیحت زاهد در نظر بگیریم.  آیا این گزینه که امام کمی خوراکش را کمتر کند و کمی هم تحرکش را افزایش دهد و به وزنی مناسب تر برسد گزینه ی بهتری نیست ، نسبت به اینکه امام اضافه وزن خود را داشته باشد؟ توجه کنید این به آن معنا نیست که خدای ناکرده امام خموده بوده و یا در طعام زیاده روی میکرده تنها سوال این جاست که بنظر می آید که امام می توانسته وزن خود را کاهش دهد ولی طبق آن روایت از آن کتاب این کار انجام نشده طبق نقل قول زیر <<محمد بن مکندر: آیا سزاوار است مرد شریفی مثل شما در طلب دنیا بیرون بیاید،آن هم در چنین وقتی و چنین گرمایی، خصوصا با این اندام فربه که باید محتمل رنج فراوان بشوید>> همچنین در اینجا بنظر می آید منظور چاقی است نه درشت اندامی  حال بار دیگر تکرار می کنم که این ویژگی که من عرض کردم برای انسان های عادی شاید هیچ مشکلی نداشته باشد ولی برای من سوال در اینجاست که هر چقدر هم که انسان استعداد چاقی داشته باشد می تواند لاغر شود حال با این موضوع چرا امام گزینه لاغر کردن را که بنظر می آید بهتر از گزینه چاق بودن است را انتخاب نکرده و قبل از اینکه به اندام فربه برسد اقدامات پیشگیرانه را انجام نداده  طبیعی است که این سوال برای من به این دلیل بوجود آمده که امام کاملا معصوم است و گرنه آدم های خوب زیادی هستند که شاید اضافه وزن داشته باشند به هر دلیلی ولی چون آن ها معصوم نیستند یک اشتباه کوچک برای آن ها قابلیت بحث ندارد ولی این ابهام از نظر من برای امام بوجود می آید. یا شاید ترجمه کتاب مشکل دارد؟ شاید اصل حدیث قابل استناد نیست؟  
شکدار said in (بدون موضوع)
ابتدا جا دارد من از شما بخاطر وقتی که گذاشتید تشکر کنم  ولی من باز هم جواب سوال خود را نگرفتم  بگذارید کامل تر توضیح دهم ببینید ما اعتقاد داریم که امامان دارای عصمت از اشتباه هستند درست است؟ حال آیا این موضوع موجب نمی شود که امامان از بین گزینه های مختلف برای تصمیم گیری بهترین گزینه را انتخاب کنند ؟ حال اگر شرط فربه بودن امام را طبق کتاب داستان و راستان شهید مطهری داستان نصیحت زاهد در نظر بگیریم.  آیا این گزینه که امام کمی خوراکش را کمتر کند و کمی هم تحرکش را افزایش دهد و به وزنی مناسب تر برسد گزینه ی بهتری نیست ، نسبت به اینکه امام اضافه وزن خود را داشته باشد؟ توجه کنید این به آن معنا نیست که خدای ناکرده امام خموده بوده و یا در طعام زیاده روی میکرده تنها سوال این جاست که بنظر می آید که امام می توانسته وزن خود را کاهش دهد ولی طبق آن روایت از آن کتاب این کار انجام نشده طبق نقل قول زیر <<محمد بن مکندر: آیا سزاوار است مرد شریفی مثل شما در طلب دنیا بیرون بیاید،آن هم در چنین وقتی و چنین گرمایی، خصوصا با این اندام فربه که باید محتمل رنج فراوان بشوید>> همچنین در اینجا بنظر می آید منظور چاقی است نه درشت اندامی  حال بار دیگر تکرار می کنم که این ویژگی که من عرض کردم برای انسان های عادی شاید هیچ مشکلی نداشته باشد ولی برای من سوال در اینجاست که هر چقدر هم که انسان استعداد چاقی داشته باشد می تواند لاغر شود حال با این موضوع چرا امام گزینه لاغر کردن را که بنظر می آید بهتر از گزینه چاق بودن است را انتخاب نکرده و قبل از اینکه به اندام فربه برسد اقدامات پیشگیرانه را انجام نداده  طبیعی است که این سوال برای من به این دلیل بوجود آمده که امام کاملا معصوم است و گرنه آدم های خوب زیادی هستند که شاید اضافه وزن داشته باشند به هر دلیلی ولی چون آن ها معصوم نیستند یک اشتباه کوچک برای آن ها قابلیت بحث ندارد ولی این ابهام از نظر من برای امام بوجود می آید. یا شاید ترجمه کتاب مشکل دارد؟ شاید اصل حدیث قابل استناد نیست؟  
بسم الله الرحمن الرحیم اللهم عجل لولیک الفرج سلام علیکم و رحمه الله و برکاته امامان (ع) الگوی حسنه برای زندگی اسلامی و بهترین الگو برای تمامی افراد جامعه و حجه برای همه هستند. و مطلب بعدی وقتی چاقی یا درشت اندامی مضر است که در حیطه اضافه وزن مضر و یا بیماری حاد به استناد علم صحیح قرار بگیرد یعنی اول باید ثابت کرد که همه نوع چاقی درشت اندامی مضر است که با دانشی که دارم چاقی و درشت اندامی نشانه بیماری نیست بلکه میزان دارد وقتی ثابت نیست اشکالی بر امام وارد نیست. دوم چاقی باید در اثر پر خوری یا اشتباه باشد وقتی علتش این نیست پس خطا نیست علم تغذیه فعلی که چاقی را مضر می داند علم قابل اعتماد و موثق باشد یا در زمان امام این علم باشد و بگوید که ایراد دارد و ان موقع محل بحث است اگر ثابت نیست این موارد پس خطا و اشتباهی نبوده حال اگر کسی دلیلی بر لاغری نباشد بلکه با تلاش بر لاغری ضرر به خودش بزند کار خطایی است که بعید می دانم علما ک عقلا توصیه به رژیم لاغری در صورت عدم نیاز یا در صورت دلیل عقلانی نداشتن توصیه به لاغری  بکنند. بعد وجهه حجت امام برای افراد فربه که با وجود این اندام امام تلاش می کنند پس افراد این چنینی بهانه ایی برای عدم تلاش و تکامل روح نخواهند داشت. پس با مساله عصمت که در جهت هدایت بشر هم معنا دارد هم خوانی داشته و اشکالتان رد می شود. یا علی(س)
ابتدا جا دارد من از شما بخاطر وقتی که گذاشتید تشکر کنم    ولی من باز هم جواب سوال خود را نگرفتم    بگذارید کامل تر توضیح دهم ببینید ما اعتقاد داریم که امامان دارای عصمت از اشتباه هستند درست است؟   حال آیا این موضوع موجب نمی شود که امامان از بین گزینه های مختلف برای تصمیم گیری بهترین گزینه را انتخاب کنند ؟
سلام مجدد و تشکر از اینکه پیگیر هستید مطالب شما در واقع، تکرار همان سوال و ابهام قبلی است البته با بیانی دیگر، که در پست های قبلی پاسخ شما ذکر شد همچنین در پست های کاربران گرامی (قویدست) و (رستگاران) نکات خوب و دقیقی ارائه شد. فلذا بنظر می رسد جای تردید و ابهامی نیست که درشت اندامی و فربهی امام باقر علیه السلام متفاوت با چاقی حاد و بیش از اندازه بوده که گفته شود برای شخصیتی مثل امام معصوم مناسب نیست، زیرا معمولا افرادی که دچار چاقی حاد هستند قادر به تلاش و کار زیاد و طاقت فرسا نیستند در حالیکه در همان داستان، طبق نقل راوی خلاف آن ثابت است. بنابراین، وضعیت جسمانی حضرت هیچ تناقض و تعارضی با عصمت آن حضرت ندارد. موفق باشید ...
موضوع قفل شده است