جمع بندی آیا پیشرفت کردن خارج از فطرت انسان است؟

تب‌های اولیه

8 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا پیشرفت کردن خارج از فطرت انسان است؟
به نام خدا آیا پیشرفت کردن خارج از توان انسان است ؟ برای همین سخت است ؟ به همین دلیل ما فقط در این دنیا مادی تلاش میکنیم تا پیشرفت کنیم ولی در بهشت پیشرفت نمیکنیم ؟ ( البته میدانم در بهشت پیشرفت میکنیم و ساکن نمیمانیم ولی اصل پیشرفت در این دنیاست )
با نام و یاد دوست         کارشناس بحث: استاد قول سدید
سلام و عرض ادب  دوست عزیز پیشرفت کردن نوعی حرکت و پیشروی از نفطه ای به نقطه مطلوب است. از این رو، اگر نقطه مطلوب، نسبت به نقطه ای که در آن هستیم، دور از دسترس باشد و یا دستیابی به آن سخت باشد، قطعا پیشرفت و پیشروی به سوی آنها نیز سخت و دشوار است. اما اگر نقطه مطلوب، نسبت به نقطه ای که در آن هستیم، دمِ دستی تر باشد، طبیعتا دستیابی به آن آسانتر است و پیشرفت و پیشروی به سوی آن سخت و دشوار نیست. مثلا پیشرفت و پیشروی یک دانش آموز کلاس پنجم به سوی دریافت جایزه نوبل، بسی سخت و دشوار است. اما پیشرفت و پیشروی همان دانش آموز به ممتاز شدن در همان تحصیلی، دمِ دستی تر و آسانتر است.  
بنابراین، خارج از قدرت بودن یا نبودن پیشرفت، بستگی دارد به نقطه فعلی و نقطه مطلوب و فاصله میان آنها و استعداد و توانایی شخص برای طی کردن این مسیر. به صورت مطلق پیشرفت را نه می توان خارج از توان آدمی دانست و نه می توان خارج از توان آدمی ندانست. بستگی دارد به موردی که قرار است پیشرفت در آن شکل بگیرد.  
اما در مورد پیشرفت باید عرض کرد پیشرفت در این دنیا تابع اعمال ما است اما در آخرت تابع خواست و اراده ما است؛ اگر بهشتی باشد. دلیلش این است که در آخرت، شخص بهشتی قرار است از این مزد و پاداش برخوردار شود که بدون سختی همین که چیزی را خواست آن چیز محقق شود؛ مشروط به شروطی که در تاپیک سابق خدمت شما عرض شد. بنابراین، طی کردن و پیشروی از یک نقطه به نقطه مطلوب، گاهی توسط عمل اختیاری من و با سختی انجام می شود و گاهی اراده من کافی است و به آسانی حاصل می شود. اولی در دنیا رخ می دهد و دومی در آخرت: «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً»(شرح: 5-6)؛ یعنی: « به يقين با(هر) سختى آسانى است. (آرى) مسلّماً با(هر) سختى آسانى است».
با سلام و عرض ادب خدمت شما نمیدانم درست برداشت کردم یا نه ولی ایا میتوان بدون سختی (در دنیا) پیشرفت کرد ؟ به نظرم نسبی است یعنی برای همان دانش اموز اگر جایزه نوبل و شاگرد اول شدن را مقایسه کنیم بله شاگر اول شدن اسان است ولی اگر شاگرد اول شدن را با خوردن و خوابیدن و تبلی مقایسه کنیم در ان صورت شاگرد اول شدن بسیار سخت است !   اما فطرت :
فطرت انسان بمعنی ویژگی هایی است که تکوینا در اصل خلقت و آفرینش انسان بکار رفته است. و تکوینی نیز یعنی اینکه اکتسابی نیست، بلکه از نهاد انسان و سرشت او سرچشمه گرفته است.
پس میشه نتیجه گرفت که پیشرفت بخشی از فطرت ما نیست ؟ یعنی ما ذاتی علاقه ای به ان نداریم مگر نیرویی مانند انگیزه یا ... ما را به ان سمت بفرستد که پیشرفت کنیم وگرنه علاقه ای به پیشرفت نداریم به همین دلیل سرعت پیشرفت ما در بهشت کم میباشد چون نیاز های ما در بهشت تامین شده است ؟؟؟  
اما در مورد پیشرفت باید عرض کرد پیشرفت در این دنیا تابع اعمال ما است اما در آخرت تابع خواست و اراده ما است؛ اگر بهشتی باشد.
این بخش را متوجه نشدم ! قبلا درباره نیاز ها گفته بودید اما درباره جایگاه نگفته بودید ! فکر کنم اصلا این بخش دست خود ما نیست ؟! در همین سایت خواندم که مثلا دیگر در بهشت درباره خدا فکر نمیکنیم و تحقیق نمیکنیم و اصولا هر کاری که درجمان را افزایش میدهد ( تا از دیگران جلو بزنیم ) را دیگر انجام نمیدهیم ! در تاپیک بهشتی که در آن پیشرفت نیست استاد شعیب نوشته اند که :
آیا در بهشت تکامل هست یا نه ؟ نظریه غالب در میان اندیشمندان اسلامی این است که تکامل در بهشت آخرتی ممکن نیست. این عده بر این باورند که بر اساس منابع دینی بهشت دو گونه است: یکی بهشت برزخی و دیگری بهشت در قیامت. تکامل در بهشت برزخی ممکن است. اما تکامل در بهشت آخرتی ممکن نیست؛ زیرا عالم قیامت و ورود در بهشت نهایت سیر تکامل انسان است؛ در نتیجه ورود به بهشت معنای کامل شدن است، نه برای کامل شدن. در توضیح این نظریه می‌توان گفت: تکامل و ارتقای درجات در بهشت مرهون و معلول درجات ایمان و عمل صالح انسان در دنیا است، خداوند می‌فرماید: «وَ لِکُلٍّ دَرَجاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَ ما رَبُّکَ بِغافِلٍ عَمَّا یعْمَلُون»؛[1] هر کس از بندگان به عملی که کرده رتبه خواهد یافت. بنابر این، طبق فرمایش امام علی(ع) که می‌فرماید:«اَلیوم عملٌ و لا حساب و غداً حساب و لا عمل»؛(2) امروز(تا زمانی که در دنیا هستید) روز عمل و تلاش است نه روز حساب‌رسی به اعمال، و فردای قیامت روز حساب‌رسی است نه روز عمل. لذا، اگر در آخرت پرونده اعمال و کارهای نیک بسته می‌شود و تکامل هم معلول عمل صالح است، در نتیجه در بهشت تکاملی نیست، مگر آنچه در این دنیا فراهم نموده باشیم. بنابر این در آخرت، تکامل-یعنی ارتقا از درجه به درجه‌ی دیگر بهشت بدون این‌که قبلاً در دنیا مقدمات و شرایط آن‌را فراهم کنیم- وجود ندارد.
البته مثل اینکه در بهشت هم پیشرفت میکنیم ولی با سرعت خیلی پایین ، یعنی کلا در اخرت هم پیشرفت میکنیم ولی با سرعت خیلی خیلی پایین و اینکه در بهشت اگر کسی در درجه پایین پیشرفت کند انسان های درجه بالا هم پیشرفت میکنند ولی با سرعت بیشتر تا فاصله بین ان ها باقی بماند ‽   نمیدانم درست متوجه شده ام یا نه ممنون میشوم راهنمایی کنید . باتشکر
با سلام و عرض ادب خدمت شما نمیدانم درست برداشت کردم یا نه ولی ایا میتوان بدون سختی (در دنیا) پیشرفت کرد ؟ به نظرم نسبی است یعنی برای همان دانش اموز اگر جایزه نوبل و شاگرد اول شدن را مقایسه کنیم بله شاگر اول شدن اسان است ولی اگر شاگرد اول شدن را با خوردن و خوابیدن و تبلی مقایسه کنیم در ان صورت شاگرد اول شدن بسیار سخت است !
  سلام دوست عزیز با شما موافقم.  
پس میشه نتیجه گرفت که پیشرفت بخشی از فطرت ما نیست ؟ یعنی ما ذاتی علاقه ای به ان نداریم مگر نیرویی مانند انگیزه یا ... ما را به ان سمت بفرستد که پیشرفت کنیم وگرنه علاقه ای به پیشرفت نداریم به همین دلیل سرعت پیشرفت ما در بهشت کم میباشد چون نیاز های ما در بهشت تامین شده است ؟؟؟ . . .
  ما فطرتا کمالخواه هستیم و همیشه به دنبال پیشرفت هستیم. مساله اساسی این است که بعد از وقوع قیامت، پیشرفت بواسطه اعمال اختیاری برای کامل شدن و ترفیع درجه، ظاهرا منتفی است یعنی بعد از وقوع قیامت، هیچ کسی بواسطه اعمال اختیاری رشد نمی کند چون آنجا فصلِ برداشت آن چیزی است که در دنیا کاشته ایم: «إِنَّ الْیَوْمَ عَمَلٌ وَلا حِسَابَ وَغَداً حِسَابٌ وَلا عَمَل»(فیض الاسلام، نهج البلاغه، خطبه 32)؛ یعنی: «امروز، هنگام عمل است نه حسابرسی و فردا روز حسابرسی است، نه عمل». البته در برزخ چنین چیزی ممکن است که بواسطه اعمال اختیاری سابقمان (مثلا مدرسه ای تاسیس کردیم یا کتابی نوشتیم و یا فرزند صالحی تربیت کردیم) همچنان رشد و پیشرفت کنیم و ترفیع درجه بیابیم: «إِنَّا نَحْنُ نُحْیِ الْمَوْتیَ وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُواْ وَءَاثَارَهُمْ وَکُلَ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فیِ إِمَامٍ مُّبِین(یس: 12)؛ یعنی: «ماییم که مردگان را زنده می کنیم و آنچه کرده اند و آنچه از آثارشان بعد از مردن بروز می کند، همه را می نویسیم و همه چیز را در کتاب آشکار کننده اي برشمرده ایم». همچنین اگر پیشرفت به معنای پیشروی و رسیدن به خواسته و لذتی باشد، در آخرت (قبل از وقوع قیامت و بعد از آن) نیز هست بی آن که عمل اختیاری لازم باشد. اگر بهشتی باشیم تمامی خواسته های ما بدون درنگی محقق می شوند و نیازی به کار و تلاش نیست. البته این پیشروی و تامین خواسته، ترفیع درجه و تکامل نیست بلکه برخورداری از همان درجه و کمالی است که سابقا بدست آورده ام.  
جمع بندی   پرسش: آیا پیشرفت کردن خارج از توان انسان است؟ برای همین سخت است؟ به همین دلیل ما فقط در این دنیای مادی تلاش می کنیم تا پیشرفت کنیم ولی در بهشت پیشرفت نمی کنیم؟ ( البته میدانم در بهشت پیشرفت می کنیم و ساکن نمی مانیم ولی اصل پیشرفت در این دنیاست).   پاسخ: پیشرفت کردن نوعی حرکت و پیشروی از نفطه ای به نقطه مطلوب است. از این رو، اگر نقطه مطلوب، نسبت به نقطه ای که در آن هستیم، دور از دسترس باشد و یا دستیابی به آن سخت باشد، قطعا پیشرفت و پیشروی به سوی آنها نیز سخت و دشوار است. اما اگر نقطه مطلوب، نسبت به نقطه ای که در آن هستیم، دمِ دستی تر باشد، طبیعتا دستیابی به آن آسانتر است و پیشرفت و پیشروی به سوی آن سخت و دشوار نیست. مثلا پیشرفت و پیشروی یک دانش آموز کلاس پنجم به سوی دریافت جایزه نوبل، بسی سخت و دشوار است. اما پیشرفت و پیشروی همان دانش آموز به ممتاز شدن در همان تحصیلی، دمِ دستی تر و آسانتر است. بنابراین، خارج از قدرت بودن یا نبودن پیشرفت، بستگی دارد به نقطه فعلی و نقطه مطلوب و فاصله میان آنها و استعداد و توانایی شخص برای طی کردن این مسیر. به صورت مطلق پیشرفت را نه می توان خارج از توان آدمی دانست و نه می توان خارج از توان آدمی ندانست. بستگی دارد به موردی که قرار است پیشرفت در آن شکل بگیرد. اما در مورد پیشرفت در بهشت باید عرض کرد پیشرفت در این دنیا تابع اعمال ما است اما در آخرت تابع خواست و اراده ما است؛ اگر بهشتی باشد. مثلا برای این که بتوانیم شیر بنوشیم و از خوردن غذا لذت ببریم، در دنیا باید کار کرده و پول بدست آورده و شیر و غذای خوب را بخریم اما در آخرت نیازی به طی کردن این مقدمات نیست و همین که اراده میکنیم به فلان هدف برسیم، آن هدف برایمان محقق می شود. دلیلش این است که در آخرت، شخص بهشتی قرار است از این مزد و پاداش برخوردار شود که بدون سختی همین که چیزی را خواست آن چیز محقق شود؛ آخرت فصلِ برداشت آن چیزی است که در دنیا کاشته ایم: «إِنَّ الْیَوْمَ عَمَلٌ وَلا حِسَابَ وَغَداً حِسَابٌ وَلا عَمَل»(1)؛ یعنی: «امروز، هنگام عمل است نه حسابرسی و فردا روز حسابرسی است، نه عمل». لازم به ذکر است که این پیشروی و تامین خواسته در بهشت را نباید به معنای تکامل و ترفیع درجه از طریق اعمال اختیاری دانست چرا که این تامین خواسته ها مطابق میل و اراده ما در بهشت، چیزی جز برخورداری از همان درجه و کمالی که سابقا بدست آورده ایم نیست. بله، فقط در برزخ (بعد از مرگ و قبل از وقوع قیامت) بواسطه اعمال اختیاری سابقمان (مثلا مدرسه ای تاسیس کردیم یا کتابی نوشتیم و یا فرزند صالحی تربیت کردیم) همچنان رشد و پیشرفت می کنیم و ترفیع درجه می یابیم: «إِنَّا نَحْنُ نُحْیِ الْمَوْتیَ وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُواْ وَءَاثَارَهُمْ وَکُلَ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فیِ إِمَامٍ مُّبِین(2)؛ یعنی: «ماییم که مردگان را زنده می کنیم و آنچه کرده اند و آنچه از آثارشان بعد از مردن بروز می کند، همه را می نویسیم و همه چیز را در کتاب آشکار کننده اي برشمرده ایم».   پی نوشت ها: 1. السید الرضی، نهج البلاغه، دار الكتاب اللبناني، بیتا ج1، ص84 2. یس: 12
موضوع قفل شده است