جمع بندی گناه و بسته شدن در رحمت خدا

تب‌های اولیه

9 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
گناه و بسته شدن در رحمت خدا
سلام خسته نباشید ببخشید مثلا اگه گناهم جوری باشه که دیگه خدا از من رو برگردانه و در های رحمتو بخشش و بروی من ببنده بخاطر سیاه شدن قلبم بدون اینکه بخام نماز و عبادت انجام بدم راهی هست که در های رحمت باز بشه خدا مثلا یه نگاه  کنه؟ مثلا این شخص از بچگی گناهای بدی انجام داده مثل بردن ابروی مسلمان اونم چند بار و بردن ابروی چندین مسلمان ؟!!
با نام و یاد دوست         کارشناس بحث: استاد حنیف
بسم الله الرحمن الرحیم عرض سلام و احترام   خداوند هیچگاه به بندگانش پشت نکرده و آنها را به حال خودشان رها نخواهد کرد. این بندگان هستند که از یاد خداوند غافل شده و نسبت به اوامرش بی اعتنایی می کنند. این حدیث معروف است و حتما شنیده اید که در اخبار داوود عليه السلام آمده است خداوند عزّ و جلّ به او وحى فرمود: «يا داوودُ لَو يَعلَمُ المُدبِرونَ عَنّي كَيفَ انتِظاري لَهُم و رِفقي بِهِم و شَوقي إلى تَركِ مَعاصيهِم، لَماتُوا شَوقا إلَيَّ و تَقَطّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبّتي؛  اى داوود! اگر روي گردانانِ از من بدانند كه چه انتظارى براى آنان مى كشم و چه مهرى به آنان مى ورزم و چه اشتياقى به ترك معاصى از سوى آنها دارم، هر آينه از شوقِ به من بميرند و از عشق به من بندهاى بدنشان از هم بگسلد.» (۱) پس خداوند حتی نسبت به بندگان گنهکارش مهربان و رئوف است و آنها را از رحمتش محروم نخواهد کرد تا به مسیر درست بازگردند. بهرمند شدن از رحمت خدا منوط به توبه و بازگشت به سوی اوست. قرآن می فرماید: «لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ؛ چرا از خدا آمرزش نمى‏ خواهید؟ باشد كه مورد رحمت قرار گیرید» (۲)   برای جلب رحمت خداوند از گناهان گذشته توبه کرده و جبران کنید. اگر آبروی کسی را برده اید، راه جبرانش، بعد از توبه و عذرخواهی از خداوند، اینست که اگر راهی برای بازگرداندن آبروی او هست، حتما اینکار را انجام دهید. اما اگر به هر دلیلی راهی نیست، با دعای خیر و هدیه کردن اعمال صالح به ایشان، جبران کنید. برای ایشان دعا کرده و از خداوند برایش طلب خیر و مغفرت داشته باشید. با اینکارها کم کم حق ایشان جبران شده و توبه ی شما مورد قبول پروردگار واقع خواهد شد.   رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «أفضَلُ العِبادَةِ الدُّعاءُ ، فإذا أذِنَ اللّهُ لِلعَبدِ في الدُّعاءِ فَتَحَ لَهُ بابَ الرَّحمَةِ ، إنّهُ لَن يَهلِكَ مَعَ الدُّعاءِ أحَدٌ؛ برترين عبادت دعاست. هرگاه خداوند به بنده اذن (توفيق) دعا دهد درِ رحمت را به روى او بگشايد. با وجود دعا هرگز كسى هلاك نمى شود.» (۳)     پی نوشت ها: ۱. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم، ج ۱۰، صفحه ۲۹۶ ۲. سوره نمل،‌۴۶ ۳. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۴؛ ص ۱۵
ببخشید برای عاقبت به خیر شدن چه جوری دعا کنم یا چکاری کنم تا مورد رحمت خدا قرار بگیرم تا عاقبت به خیر بشم ممنون
عرض سلام و احترام خدمت شما و پوزش به جهت تاخیر در پاسخ امام صادق علیه السلام در سوالی از عاقبت به خیری فرمودند: «إنْ أرَدْتَ أنْ يُخْتَمَ بخَيرٍ عَمَلُكُ حتّى تُقْبَضَ و أنتَ في أفْضَلِ الأعْمالِ فعَظِّمْ للّهِ حَقَّهُ أن تَبْذُلَ نَعْماءَهُ في مَعاصيهِ ، و أنْ تَغْتَرَّ بحِلْمِهِ عَنكَ ، و أكْرِمْ كُلَّ مَن وَجَدْتَهُ يُذْكَرُ مِنّا أو يَنْتَحِلُ مَوَدّتَنا؛ اگر مى خواهى كه عملت ختم به خير شود و هنگام مردن با بهترين اعمال بميرى، حقّ خدا را پاس داشته نعمتهايش را در راه معصيت صرف نكن و به سبب بردباريى كه نسبت به تو نشان مى دهد دچار غرور و غفلت نشو و هر كس را كه ديدى از ما به نيكى ياد مى كند يا از محبت ما دم مى زند گرامى بدار.» (۱)       پی نوشت: ۱. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۳؛ ص ۲۹۶
همچنین قرآن در آیات مختلفی عاقبت به خیری را از آن متقین می داند و توصیه به تقوی می کند: تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ؛ آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى‏ دهيم كه در زمين خواستار برترى و فساد نيستند و فرجام [خوش] از آن پرهيزگاران است (۱) قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ؛ موسى به قوم خود گفت از خدا يارى جوييد و پايدارى ورزيد كه زمين از آن خداست آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى‏ دهد و فرجام [نيك] براى پرهيزگاران است (۲) تِلْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهَا إِلَيْكَ مَا كُنْتَ تَعْلَمُهَا أَنْتَ وَلَا قَوْمُكَ مِنْ قَبْلِ هَذَا فَاصْبِرْ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ؛ اين از خبرهاى غيب است كه آن را به تو وحى مى ‏كنيم پيش از اين نه تو آن را مى‏ دانستى و نه قوم تو پس شكيبا باش كه فرجام [نيك] از آن تقواپيشگان است (۳) وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى؛ و كسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش ما از تو جوياى روزى نيستيم ما به تو روزى مى‏ دهيم و فرجام [نيك] براى پرهيزگارى است (۴)     پی نوشت ها: ۱. سوره قصص، ۸۳ ۲. سوره اعراف،‌۱۲۸ ۳. سوره هود، ۴۹ ۴. سوره طه، ۱۳۲
ببخشید در بعضی وقتا هست که امید افراطی به خدا داریم درحالی که گناه کاریم و خدا هم حالات دنیوی مارو خوب میکنه.....در این حالت خیلی بد چه باید کرد
برای اینکه بدون عمل،‌ امید بیهوده و افراطی نداشته باشید، تفکر و توجه به این نکته مهم است که نابرده رنج گنج میسر نمی شود. حتما حکایت معروف را شنیده اید که گفته می شود ارباب لقمان (یا حکیمی دیگر) به او دستور داد که در زمینش برای او کنجد بکارد. ولی او جو کاشت. وقت درو که شد، ارباب وقتی جو را دید، ناراحت شد و گفت چرا جو کاشتی؟ من کنجد می خواستم. لقمان گفت از خدا امید داشتم که برای تو کنجد برویاند. ارباب گفت مگر این ممکن است؟ لقمان گفت تو را می بینم که نافرمانی خدا را می کنی و امید بهشت داری... حال و روز ما هم به واقع اینست. اگر کسی طالب بهشت و پاداش اخروی ست، باید بداند که دنیا مزرعه آخرت است و هرآنچه اینجا کاشته باشد، در آخرت درو خواهد کرد. در تعریف امید فرموده اند: «امید عبارت است از سرور و نشاط قلب به خاطر انتظارِ‌ آنچه محبوب اوست؛ به شرط آنکه وقوعش متوقع و منتظر بوده و سببی عقلائی داشته و انتظار انسان به این خاطر باشد که اکثر اسباب آن فراهم است. در این صورت نام امید بر این انتظار صادق است که در این صورت برای رسیدن به آن تلاش خواهد کرد.» (۱) قرآن می فرماید: «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ إِنَّا لا نُضیعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلاً؛ مسلّماً کسانى که ایمان آوردند و کارهاى شایسته انجام دادند، ما پاداش نیکوکاران را ضایع نخواهیم کرد.» (۲) همچنین امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «لا يكونُ العَبدُ مؤمنا حتّى يكونَ خائفا راجِيا و لا يكونُ خائفا راجِيا حتّى يكونَ عامِلاً لِما يَخافُ و يَرْجو؛ بنده مؤمن نباشد مگر آن گاه كه بيمناك و اميدوار باشد؛ و بيمناك و اميدوار نباشد مگر آن گاه كه بيم و اميد او را به عمل كشاند.» (۳)       پی نوشت ها: ۱. نراقى‌، ملا مهدى؛ جامع السعادات‌؛ تصحیح و تعلیق کلانتر، سید محمد؛ نشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات؛ بیروت‌ چاپ چهارم‌؛  ج ۱، ص ۲۹۰ ۲. سوره کهف،‌ ۳۰ ۳. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۳؛ ص ۵۲۲
جمع بندی پرسش: اگر گناه طوری باشد که خداوند از انسان روی برگرداند، آیا راهی برای باز شدن درهای رحمت الهی هست؟ برای عاقبت به خیر شدن چطور دعا کنم؟ و برای تعدیل در امید داشتن افراطی به رحمت خدا در حالی که گناهکار هستیم چه باید کرد؟ پاسخ: خداوند هیچگاه به بندگانش پشت نکرده و آنها را به حال خودشان رها نخواهد کرد. این بندگان هستند که از یاد خداوند غافل شده و نسبت به اوامرش بی اعتنایی می کنند. این حدیث معروف است و حتما شنیده اید که در اخبار داوود (عليه السلام) آمده است خداوند عزّوجل به او وحى فرمود: «يا داوودُ لَو يَعلَمُ المُدبِرونَ عَنّي كَيفَ انتِظاري لَهُم و رِفقي بِهِم و شَوقي إلى تَركِ مَعاصيهِم، لَماتُوا شَوقا إلَيَّ و تَقَطّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبّتي»؛  اى داوود! اگر روي گردانانِ از من بدانند كه چه انتظارى براى آنان مى كشم و چه مهرى به آنان مى ورزم و چه اشتياقى به ترك معاصى از سوى آنها دارم، هر آينه از شوقِ به من بميرند و از عشق به من بندهاى بدنشان از هم بگسلد. (۱) پس خداوند حتی نسبت به بندگان گنهکارش مهربان و رئوف است و آنها را از رحمتش محروم نخواهد کرد تا به مسیر درست بازگردند. بهرمند شدن از رحمت خدا منوط به توبه و بازگشت به سوی اوست. قرآن می فرماید: «لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ»؛ چرا از خدا آمرزش نمى‏ خواهید؟ باشد كه مورد رحمت قرار گیرید. (۲) برای جلب رحمت خداوند از گناهان گذشته توبه کرده و جبران کنید. اگر آبروی کسی را برده اید، راه جبرانش، بعد از توبه و عذرخواهی از خداوند، اینست که اگر راهی برای بازگرداندن آبروی او هست، حتما اینکار را انجام دهید. اما اگر به هر دلیلی راهی نیست، با دعای خیر و هدیه کردن اعمال صالح به ایشان، جبران کنید. برای ایشان دعا کرده و از خداوند برایش طلب خیر و مغفرت داشته باشید. با اینکارها کم کم حق ایشان جبران شده و توبه ی شما مورد قبول پروردگار واقع خواهد شد. رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «أفضَلُ العِبادَةِ الدُّعاءُ ، فإذا أذِنَ اللّهُ لِلعَبدِ في الدُّعاءِ فَتَحَ لَهُ بابَ الرَّحمَةِ ، إنّهُ لَن يَهلِكَ مَعَ الدُّعاءِ أحَدٌ»؛ برترين عبادت دعاست. هرگاه خداوند به بنده اذن (توفيق) دعا دهد درِ رحمت را به روى او بگشايد. با وجود دعا هرگز كسى هلاك نمى شود. (۳) امام صادق (علیه السلام) در سوالی از عاقبت به خیری فرمودند: «إنْ أرَدْتَ أنْ يُخْتَمَ بخَيرٍ عَمَلُكُ حتّى تُقْبَضَ و أنتَ في أفْضَلِ الأعْمالِ فعَظِّمْ للّهِ حَقَّهُ أن تَبْذُلَ نَعْماءَهُ في مَعاصيهِ ، و أنْ تَغْتَرَّ بحِلْمِهِ عَنكَ ، و أكْرِمْ كُلَّ مَن وَجَدْتَهُ يُذْكَرُ مِنّا أو يَنْتَحِلُ مَوَدّتَنا»؛ اگر مى خواهى كه عملت ختم به خير شود و هنگام مردن با بهترين اعمال بميرى، حقّ خدا را پاس داشته نعمتهايش را در راه معصيت صرف نكن و به سبب بردباريى كه نسبت به تو نشان مى دهد دچار غرور و غفلت نشو و هر كس را كه ديدى از ما به نيكى ياد مى كند يا از محبت ما دم مى زند گرامى بدار. (۴) همچنین قرآن در آیات مختلفی عاقبت به خیری را از آن متقین می داند و توصیه به تقوی می کند: تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»؛ آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى‏ دهيم كه در زمين خواستار برترى و فساد نيستند و فرجام [خوش] از آن پرهيزگاران است. (۵) «قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»؛ موسى به قوم خود گفت از خدا يارى جوييد و پايدارى ورزيد كه زمين از آن خداست آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى‏ دهد و فرجام [نيك] براى پرهيزگاران است. (۶) «تِلْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهَا إِلَيْكَ مَا كُنْتَ تَعْلَمُهَا أَنْتَ وَلَا قَوْمُكَ مِنْ قَبْلِ هَذَا فَاصْبِرْ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ»؛ اين از خبرهاى غيب است كه آن را به تو وحى مى ‏كنيم پيش از اين نه تو آن را مى‏ دانستى و نه قوم تو پس شكيبا باش كه فرجام [نيك] از آن تقواپيشگان است. (۷) «وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى»؛ و كسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش ما از تو جوياى روزى نيستيم ما به تو روزى مى‏ دهيم و فرجام [نيك] براى پرهيزگارى است. (۸) برای اینکه بدون عمل،‌ امید بیهوده و افراطی نداشته باشید، تفکر و توجه به این نکته مهم است که نابرده رنج گنج میسر نمی شود. حتما حکایت معروف را شنیده اید که گفته می شود ارباب لقمان (یا حکیمی دیگر) به او دستور داد که در زمینش برای او کنجد بکارد. ولی او جو کاشت. وقت درو که شد، ارباب وقتی جو را دید، ناراحت شد و گفت چرا جو کاشتی؟ من کنجد می خواستم. لقمان گفت از خدا امید داشتم که برای تو کنجد برویاند. ارباب گفت مگر این ممکن است؟ لقمان گفت تو را می بینم که نافرمانی خدا را می کنی و امید بهشت داری... حال و روز ما هم به واقع اینست. اگر کسی طالب بهشت و پاداش اخروی ست، باید بداند که دنیا مزرعه آخرت است و هرآنچه اینجا کاشته باشد، در آخرت درو خواهد کرد. در تعریف امید فرموده اند: «امید عبارت است از سرور و نشاط قلب به خاطر انتظارِ‌ آنچه محبوب اوست؛ به شرط آنکه وقوعش متوقع و منتظر بوده و سببی عقلائی داشته و انتظار انسان به این خاطر باشد که اکثر اسباب آن فراهم است. در این صورت نام امید بر این انتظار صادق است که در این صورت برای رسیدن به آن تلاش خواهد کرد.» (۹) قرآن می فرماید: «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ إِنَّا لا نُضیعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلاً»؛ مسلّماً کسانى که ایمان آوردند و کارهاى شایسته انجام دادند، ما پاداش نیکوکاران را ضایع نخواهیم کرد. (۱۰) همچنین امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «لا يكونُ العَبدُ مؤمنا حتّى يكونَ خائفا راجِيا و لا يكونُ خائفا راجِيا حتّى يكونَ عامِلاً لِما يَخافُ و يَرْجو»؛ بنده مؤمن نباشد مگر آن گاه كه بيمناك و اميدوار باشد؛ و بيمناك و اميدوار نباشد مگر آن گاه كه بيم و اميد او را به عمل كشاند. (۱۱)    پی نوشت ها: ۱. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم، ج ۱۰، صفحه ۲۹۶ ۲. سوره نمل،‌۴۶ ۳. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۴؛ ص ۱۵ ۴. همان؛ ج ۳؛ ص ۲۹۶ ۵. سوره قصص، ۸۳ ۶. سوره اعراف،‌۱۲۸ ۷. سوره هود، ۴۹ ۸. سوره طه، ۱۳۲ ۹. نراقى‌، ملا مهدى؛ جامع السعادات‌؛ تصحیح و تعلیق کلانتر، سید محمد؛ نشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات؛ بیروت‌ چاپ چهارم‌؛  ج ۱، ص ۲۹۰ ۱۰. سوره کهف،‌ ۳۰ ۱۱. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۳؛ ص ۵۲۲  
موضوع قفل شده است