جمع بندی دل بستگی به دنیا، آفت ثروت و رفاه در حکومت مهدوی(عج)

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
دل بستگی به دنیا، آفت ثروت و رفاه در حکومت مهدوی(عج)

سلام و خسته نباشید


در دوران حکومت امام مهدی (ع) و با توجه به آن که دوران خوبی برای مردم هست ، ممکن هست که مردم به زندگی شان وابستگی پیدا کنند و دل بسته به زندگی شان بشوند جوری که زندگی بعد از مرگ را فراموش کنند و از مرگ بترسند. مثل یک ادم ثروت مند که از مرگ فرار می کند




باتشکر

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"][/TD]


کارشناس بحث: استاد مسلم

[TD][/TD]

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام و احترام

رسانه;1024946 نوشت:
در دوران حکومت امام مهدی (ع) و با توجه به آن که دوران خوبی برای مردم هست ، ممکن هست که مردم به زندگی شان وابستگی پیدا کنند و دل بسته به زندگی شان بشوند جوری که زندگی بعد از مرگ را فراموش کنند و از مرگ بترسند. مثل یک ادم ثروت مند که از مرگ فرار می کند

ثروت و رفاه تلازمی با دلبستگی به آن و فراموشی آخرت ندارد، میشود هم در رفاه بود و هم بدان دلبسته نشده، و آخرت را فراموش نکرد. آن چه که مایه دلبستگی به انسان می­شود نه ثروت بیرونی، بلکه بی ظرفیتی درونی انسان است؛ اگر کسی حقیقتا زاهد باشد حتی دنیا را هم در اختیار داشته باشد دل به آن نمی بنند، و اگر کسی زاهد نبوده، و دل­بسته به دنیا باشد، حتی اگر از دار دنیا جز امکانات حداقلی بیشتر نداشته باشد، به همان دل می بندد.

همانگونه که امام خمینی(ره) میفرمایند: «خیال نکنید که دنیا عبارت از این طبیعت است، این طبیعت را خدای تبارک و تعالی هیچ از آن تکذیب نکرده، بلکه در روایات تعریف هم از آن شده است، این یکی از مظاهر الهی است. دنیا آنی است که در ما هست که ما را از مبدأ کمال دور می‏کند و به نفس و نفسانیت خودمان مبتلا می‏کند. دنیای مذموم همین است که انسان توجه داشته باشد ولو به یک تسبیح، ولو به یک کتاب. چه بسا که دل بستن یک کسی به یک تسبیح و یک کتابی، به دنیا بیشتر توجه کرده باشد تا دل بستن یک کس دیگری به یک پارکی و باغی و کذا»(صحیفه امام خمینی، ج18،ص13و14)

به همین خاطر اسلام ثروت و دارایی را نکوهش نکرده است، بلکه فقر را نکوهش کرده: «كَادَ الْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْرا»؛ نزدیک است که فقر به کفر منتهی شود(الکافی،ج2، ص307) و مرکب و خانه بزرگ را از سعادت انسان بر شمرده است: «مِنْ سَعَادَةِ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ الْمَرْكَبُ الْهَنِي‏ء»؛ مرکب راه رو از خوشبختی مرد مسلمان است.(مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج61، ص171) و می فرمایند: «مِنْ سَعَادَةِ الرَّجُلِ سَعَةُ مَنْزِلِه‏»؛ خانه وسیع از خوشبختی مرد است.(مجلسی، محمدباقر، ج73، ص152)

اسلام برای ابادانی آخرت هرگز ویرانی دنیا را طلب نکرده است، بلکه آبادانی هر دو را می خواهد، همانطور که امام حسن(ع) در آخرین سخنان خویش چنین می فرمایند: «اعْمَلْ لِدُنْيَاكَ كَأَنَّكَ تَعِيشُ أَبَداً وَ اعْمَلْ لآِخِرَتِكَ كَأَنَّكَ تَمُوتُ غَدا»؛ برای دنیایت به گونه ای کار کن که انگار تا ابد در آن خواهی زیست، و برای آخرتت به گونه ای کار کن که انگار فردا خواهی مُرد.(بحارالانوار، ج44، ص139)

بنابراین آنچه که باید اصلاح شده و زاهدانه شود در درون انسان است، نه بیرون از انسان؛ آیت الله حائری شیرازی(ره) مثال زیبایی در این خصوص دارند، بدین مضمون می فرمایند: دنیا مثل درسایت و قلب مومن مثل کشتی، این آب دریا هرچقدر که زیر کشتی شده و ابزار رفاه و حرکت او شود مایه نعمت است، اما اگر این آب به داخل کشتی بیاید خطرناک بوده و موجب غرق شدن کشتی میشود. دنیا همین است اگر به دل انسان راه پیدا نکند که مانعی ندارد.

و رمز اینکه انسان­ها در زمان ظهور وابسته و دلبسته به دنیا نمیشوند همین است، چرا که امام زمان(عج) علاوه بر آبادانی زندگی دنیا، دین و فرهنگ مردم را نیز آباد می کند. او عقول مردم و اخلاق ایشان را هم در کنار رفاهشان کامل میسازد همانطور که امام باقر(علیه السلام) می فرمایند: «إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهِ عُقُولَهُمْ وَ أَكْمَلَ بِهِ أَخْلَاقَهُم‏» هنگامی که قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان می گذارد و بدین واسطه عقولشان را جامع، و اخلاقشان را کامل می سازد.(بحارالانوار، ج52، ص336)

رسانه;1024946 نوشت:
سلام و خسته نباشید

در دوران حکومت امام مهدی (ع) و با توجه به آن که دوران خوبی برای مردم هست ، ممکن هست که مردم به زندگی شان وابستگی پیدا کنند و دل بسته به زندگی شان بشوند جوری که زندگی بعد از مرگ را فراموش کنند و از مرگ بترسند. مثل یک ادم ثروتمند که از مرگ فرار می کند باتشکر

باسلام

علاوه بر نکاتی که جناب مسلم عرض کردند این رو هم بگم که بعد ظهور آقا، شیاطین انس نابود شده و شیاطین جنّی هم که وسوسه گر و آلوده کننده انسانها به گناهان هستند نابود یا زندانی میشوند و فقط نفس اماره انسانها میتواند آنها را به سمت گناه بکشاند ولی چون شیاطین جنّی نیستند گناه بسیار کم از افراد سر میزند!

مثلا شیاطینِ بازارها در بعد ظهور نخواهند بود لذا در بازارها بندرت یا اصلا دروغی گفته نمیشود! و بدین ترتیب مال و رزقها حلال خواهد بود و روزی حلال مانع معاصی و دلبستگی به دنیا و موجب صفای باطن و نورانیت قلب میشود!

حضرت رسول(ص) :‌ «خطرناک‌ترین نقطه زمین بازار است. آنجا میدان شیاطین است. شیطان هر روز صبح پرچم خود را در بازار می‌زند و بر صندلی خود می‌نشیند و فرزندان خود را در آن پخش می‌کند، تا یکی را فریب دهند که از ترازو بکاهد و دیگری کیل و پیمانه را کم کند، و دیگری ذرع (متر) را بدزدد و دیگری راس المال و سرمایه را دروغ بگوید.

سپس خطاب به فرزندانش می‌گوید: شما که پدرتان زنده است وظیفه دارید کسانی را که پدرشان (حضرت آدم) مرده است، رها نکنید و فریب دهید؛ بنابراین، شیطان با اول کسی که وارد بازار می‌شود وارد و با آخرین نفر خارج می‌شود. و بهترین نقطه روی زمین نزد خدا مساجد است؛ و محبوب‌ترین مردم نزد خدا کسی است که زودتر به مسجد رفته و دیرتر بیرون آید»

یا در آن زمان حضور قلب در نماز برای افراد آسانتر است تا الان! که این هم بخاطر عدم وجود شیاطین است!

جمع بندی

_________________________________________

پرسش:
در دوران حکومت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و با توجه به آن که دوران خوبی برای مردم هست ، ممکن هست که مردم به زندگی شان وابستگی پیدا کنند و دل بسته به زندگی شان بشوند جوری که زندگی بعد از مرگ را فراموش کنند و از مرگ بترسند؛ مثل آدم ثروتمندی که از مرگ فرار می کند. پس چطور از کامل شدن انسان ها پس از ظهور سخن گفته میشود؟

پاسخ:

ثروت و رفاه تلازمی با دلبستگی به آن و فراموشی آخرت ندارد، میشود هم در رفاه بود و هم بدان دلبسته نشده، و آخرت را فراموش نکرد. آن چه که مایه دلبستگی به انسان می­شود نه ثروت بیرونی، بلکه بی ظرفیتی درونی انسان است؛ اگر کسی حقیقتا زاهد باشد حتی دنیا را هم در اختیار داشته باشد دل به آن نمی بنند، و اگر کسی زاهد نبوده، و دل­بسته به دنیا باشد، حتی اگر از دار دنیا جز امکانات حداقلی بیشتر نداشته باشد، به همان دل می بندد.

همانگونه که امام خمینی(ره) میفرمایند: «خیال نکنید که دنیا عبارت از این طبیعت است، این طبیعت را خدای تبارک و تعالی هیچ از آن تکذیب نکرده، بلکه در روایات تعریف هم از آن شده است، این یکی از مظاهر الهی است. دنیا آنی است که در ما هست که ما را از مبدأ کمال دور می‏کند و به نفس و نفسانیت خودمان مبتلا می‏کند. دنیای مذموم همین است که انسان توجه داشته باشد ولو به یک تسبیح، ولو به یک کتاب. چه بسا که دل بستن یک کسی به یک تسبیح و یک کتابی، به دنیا بیشتر توجه کرده باشد تا دل بستن یک کس دیگری به یک پارکی و باغی و کذا»(1)

به همین خاطر اسلام ثروت و دارایی را نکوهش نکرده است، بلکه فقر را نکوهش کرده: «كَادَ الْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْرا»؛ نزدیک است که فقر به کفر منتهی شود(2) و مرکب و خانه بزرگ را از سعادت انسان بر شمرده است: «مِنْ سَعَادَةِ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ الْمَرْكَبُ الْهَنِي‏ء»؛ مرکب راه رو از خوشبختی مرد مسلمان است.(3) و می فرمایند: «مِنْ سَعَادَةِ الرَّجُلِ سَعَةُ مَنْزِلِه‏»؛ خانه وسیع از خوشبختی مرد است.(4)

اسلام برای ابادانی آخرت هرگز ویرانی دنیا را طلب نکرده است، بلکه آبادانی هر دو را می خواهد، همانطور که امام حسن(علیه السلام) در آخرین سخنان خویش چنین می فرمایند: «اعْمَلْ لِدُنْيَاكَ كَأَنَّكَ تَعِيشُ أَبَداً وَ اعْمَلْ لآِخِرَتِكَ كَأَنَّكَ تَمُوتُ غَدا»؛ برای دنیایت به گونه ای کار کن که انگار تا ابد در آن خواهی زیست، و برای آخرتت به گونه ای کار کن که انگار فردا خواهی مُرد.(5)

بنابراین آنچه که باید اصلاح شده و زاهدانه شود در درون انسان است، نه بیرون از انسان؛ آیت الله حائری شیرازی(ره) مثال زیبایی در این خصوص دارند، بدین مضمون می فرمایند: دنیا مثل دریاست و قلب مومن مثل کشتی، این آب دریا هرچقدر که زیر کشتی شده و ابزار رفاه و حرکت او شود مایه نعمت است، اما اگر این آب به داخل کشتی بیاید خطرناک بوده و موجب غرق شدن کشتی میشود. دنیا همین است اگر به دل انسان راه پیدا نکند که مانعی ندارد.

و رمز اینکه انسان­ها در زمان ظهور وابسته و دلبسته به دنیا نمیشوند همین است، چرا که امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) علاوه بر آبادانی زندگی دنیا، دین و فرهنگ مردم را نیز آباد می کند. او عقول مردم و اخلاق ایشان را هم در کنار رفاهشان کامل میسازد همانطور که امام باقر(علیه السلام) می فرمایند: «إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهِ عُقُولَهُمْ وَ أَكْمَلَ بِهِ أَخْلَاقَهُم‏» هنگامی که قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان می گذارد و بدین واسطه عقولشان را جامع، و اخلاقشان را کامل می سازد.(6)

پی نوشت ها:
1. موسوی خمینی، سید روح الله، صحیفه نور، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، تهران، ج18،ص13و14.
2. کلینی، محمد، الكافي، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص307.
3. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، دار إحياء التراث العربي‏، بیروت، چاپ دوم، 1403ق، ج61، ص171.
4. همان، ج73، ص152.
5. همان، ج44، ص139
6. همان، ج52، ص336.

 

 

موضوع قفل شده است