جمع بندی آیا شیعه و اهل سنت ، وهابیون را مسلمان می دانند؟

با سلام و عرض ادب

وهابیت فرقه ای بدعت گزار است که با وجود انحراف در تفسیر معارف دین؛ نمی توان حکم به کفر و خروج آنان از اسلام (اسلام ظاهری) نمود.

توضیح:

از نظر شیعه وهابیت یا سلفیون که داعیه دار تبعیت از سلفِ جماعتِ خود بوده اند؛[1] (به اعتبار فرقه بودن) فرقه و خط فکری انحرافی و افراطی و بدعت گذار با تفسیری خشن از اسلام بوده که رویکرد آنان با روح تعالیم اسلامی ناسازگار است.

انتساب به فرقه ی وهابیت و یا وهابی گری (سلفی گری) به تنهایی موجب خروج فرد از اسلام نبوده؛ بلکه چنین امری انحرافی عقیدتی و رفتاری است؛ چنانکه نظیر آنرا در اعتقاد و رفتار «خوارج» می توان یافت که چگونه با جهل و نادانی و خشونت رفتاری خویش، امام الموحدین امیر المؤمنین علی (علیه السلام) را تکفیر نمودند.

این امر به اعتبار نگاه به چنین فرقه ای است؛ اما از دید نگاه به افراد مساله متفاوت است. در این نگاه غالب افرادی که دارای چنین رویکردی بوده مبتلای به جهل و نادانی اند؛ اما زمانی که بر این اعتقاد عنصر دشمنی با اهل بیت (علیهم السلام) نیز افزوده گردد؛ شخص ناصبی بوده و به واسطه ی چنین امری (زمانی که فرد از روی علم و آگاهی چنین دشمنی ای را بورزد) شخص کافر بوده و احکام فقهی سایر مسلمانان بر وی جاری نخواهد بود.

از دیدگاه اهل سنت نیز فرقه ی وهابیت فرقه ای بدعت گذار بوده، فرقه ای که بنا بر تصریح بسیاری از عالمان اهل سنت خوارج زمان ما محسوب می شوند؛ چنانکه فقیه شامی ابن عابدین حنفی آنان را خوارج زمان خویش معرفی نموده است؛ چنانکه می نویسد: «مَطْلَبٌ فِی أَتْبَاعِ عَبْدِ الْوَهَّابِ الْخَوَارِجِ فِی زَمَانِنَا».[2] «مطلبی در مورد خوارج زمان ما پیروان محمّد بن عبدالوهاب».

موفق باشید.

---

[/HR][1] . سلفی گری هر چند به معنای تبعیت از گذشتگان می باشد؛ گذشتگانی که در عصر رسالت(صلی الله علیه وآله) و دو قرن بعد از آن می زیسته اند؛ اما در مقام عمل چنین چیزی از این واژه اراده نشده است؛ بلکه آنچه اراده شده همان تبعیت از افکار اهل حدیث می باشد که با ظهور ابن تیمیه اعتقادات دیگری بر افزوده شد. لذا سلفیه در اصطلاحات معاصر به کسانی گفته می شود که اعتقاداتش در مسیر اعتقادات ابن تیمیه بوده باشد.

[2] . ابن عابدين، محمّد امين بن عمر (م 1252)، رد المحتار على الدر المختار، ج4، ص262، دار الفکر، بيروت، چاپ دوّم، 1412 هـ. ق.

با سلام و عرض ادب
آنچه موجب کفر است انکار اصول و ضروریات دین است؛ لذا تا زمانی که گروه یا شخصی مرتکب انکار اصول و یا ضروریات دین نشده اند(1) مسلمان خواهند بود؛ هر چند که با انجام امور خلاف موازین شریعت عنوان مبتدع و یا منحرف و فاسق بر آنها صادق است.(باید توجه داشت که اسلام ظاهری غیر از اسلام واقعی (ایمان) است. ممکن است حکم اسلام ظاهری بر کسی که به حسب ظاهر منکر ضروریات دین نشده بار شود؛ اما به حسب واقع آن شخص کافر محشور گردد؛ چنانکه چنین امری از ویژگی منافقان است).

بله اگر این افراد منکر امور ضروری گردند؛ چنانکه برخی از آنها علنا با اهل بیت (علیهم السلام) دشمنی می ورزند،‌ از این جهت ناصبی و کافر خواهند بود.

موفق باشید.


1. به عنوان نمونه بهائیان از آنجا که منکر اصول و ضروریات اسلام بوده، کافر و نجس می باشند؛‌ مگر کسی که عنوان بهایی را داشته باشد؛ اما عقاید آنها را نداشته باشد و در واقع شیعه باشد.

سؤال:
نظر شیعه و اهل سنت درباره وهابیت و وهابیون چیست؟ آیا شیعه و اهل تسنن معتقد به کفر وهابیون هستند یا آنها را مسلمان می دانند؟

جواب:
وهابیت فرقه ای بدعت گزار است که با وجود انحراف در تفسیر معارف دین؛ نمی توان حکم به کفر و خروج آنان از اسلام (اسلام ظاهری) نمود.

توضیح:
از نظر شیعه وهابیت یا سلفیون که داعیه دار تبعیت از سلفِ جماعتِ خود بوده اند؛(1) (به اعتبار فرقه بودن) فرقه و خط فکری انحرافی و افراطی و بدعت گذار با تفسیری خشن از اسلام بوده که رویکرد آنان با روح تعالیم اسلامی ناسازگار است.

انتساب به فرقه ی وهابیت و یا وهابی گری (سلفی گری) به تنهایی موجب خروج فرد از اسلام نبوده؛ بلکه چنین امری انحراف در عقیده و رفتار است؛ چنانکه نظیر آنرا در اعتقاد و رفتار «خوارج» می توان یافت که چگونه با جهل و نادانی و خشونت رفتاری خویش، امام علی (علیه السلام) را تکفیر نمودند.

این امر به اعتبار نگاه به چنین فرقه ای است؛ اما از دید نگاه به افراد مساله متفاوت است. در این نگاه غالب افرادی که دارای چنین رویکردی بوده مبتلای به جهل و نادانی اند؛ اما زمانی که بر این اعتقاد عنصر دشمنی عالمانه و عامدانه ی با اهل بیت (علیهم السلام) نیز افزوده گردد؛ شخص ناصبی بوده و به واسطه ی چنین امری ملحق به کفار بوده و احکام فقهی سایر مسلمانان بر وی جاری نخواهد بود.

از دیدگاه اهل سنت نیز فرقه ی وهابیت فرقه ای بدعت گذار است، فرقه ای که بنا بر تصریح بسیاری از عالمان اهل سنت خوارج زمان ما محسوب می شوند؛ چنانکه فقیه شامی «ابن عابدین حنفی» آنان را خوارج زمان خویش معرفی نموده است؛ چنانکه می نویسد: «مَطْلَبٌ فِی أَتْبَاعِ عَبْدِ الْوَهَّابِ الْخَوَارِجِ فِی زَمَانِنَا».(2) «مطلبی در مورد خوارج زمان ما پیروان محمّد بن عبدالوهاب».

پی نوشت:
1. سلفی گری هر چند به معنای تبعیت از گذشتگان می باشد؛ گذشتگانی که در عصر رسالت(صلی الله علیه وآله) و دو قرن بعد از آن می زیسته اند؛ اما در مقام عمل چنین چیزی از این واژه اراده نشده است؛ بلکه آنچه اراده شده همان تبعیت از افکار اهل حدیث می باشد که با ظهور ابن تیمیه اعتقادات دیگری بر افزوده شد. لذا سلفیه در اصطلاحات معاصر به کسانی گفته می شود که اعتقاداتش در مسیر اعتقادات ابن تیمیه بوده باشد.
2. ابن عابدين، محمّد امين بن عمر (م 1252)، رد المحتار على الدر المختار، دار الفکر، بيروت، چاپ دوّم، 1412 هـ. ق، ج4، ص262.