جمع بندی راه های شناخت رهبر جامعه

تب‌های اولیه

31 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
راه های شناخت رهبر جامعه

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر ما در زمان امیرالمومنین(علیه السلام) می بودیم در مقام شناخت آن حضرت به چه نتیجه ای می رسیدیم در حالی که:

- همسر پیامبر(صلی الله و علیه و آله) و اصحاب و شخصیت های مطرحی چون طلحه و زبیر را می دیدیم که می گفتند علی(علیه السلام) خلیفه پیشین را کشته است، علی(علیه السلام) قاتل است!!

- عده ای از اصحاب و یاران خود آن حضرت که پیشانی شان چون زانوی شتر پینه بسته بود می گفتند علی(علیه السلام) کافر است!!

- مردم شام را می دیدیم که می گفتند: علی(علیه السلام) تارک الصلاة است و نماز نمی خواند!!

- یک عده فقیرنشین در خرابه ها و حتی یک عده از جانبازان در رکاب امیرالمومنین(علیه السلام) را می دیدیم که به علی(علیه السلام) ناسزا می گفتند، و او را بی تفاو نسبت به خویش می دانستند!!

- یک عده را می دیدیم که می گفتند علی(علیه السلام) ملت خودمان را رها کرده و دارد پول یت المال ما را در شکم این اعاجم(ایرانی ها) می ریزد!

- از آن طرف برخی مسئولین که مستقیما از سوی امام علی(علیه السلام) انتخاب شده بودند چون منذر بن جارود را می دیدیم که به بیت المال دست اندازی کرده و خوشگذرانی می کردند...!!

- از طرف دیگر اخبار دروغ، و روایت های جعلی در فضائل قبای سیاسی علی(علیه السلام)، و نکوهش امام علی(علیه السلام) به گوشمان می رسید...!!

می بینید که دشمن با ابزار اطلاع رسانی قوی خودش، می تواند یک رهبری چون علی(علیه السلام) که نمونه ای در تاریخ ندارد را تا حد تبعیض، و قتل و کفر و بی نمازی پایین بیاورد!

در حالی که کارآمدی یک رهبر ولو آنکه امیرالمومنین(علیه السلام) باشد در گرو این است که مقبولیت مردمی داشته باشد، یعنی مردم ایشان را یک شخصیت مثبت بشناسند تا برای پیروی به ایشان اعتماد کنند، اما تشخیص این مسئله گاهی به این سادگی ها نیست، خصوصا آنکه دشمن هم این را خوب می داند، و محال است در راستای غبارآلود کردن فضا، و تخریب رهبر جامعه اسلامی تلاشی نکند...

امروز هم دشمنان این را به خوبی می داند، و عمده همت دشمن در ترور شخصیت رهبر جامعه است...

مدتی پیش در مجله یاران، چاپ بنیاد شهید خواندم که یکی از اعضاء منافقین در اعترافاتش مبنی بر اینکه چرا شهید بهشتی را اینقدر تخریب کردند، می گوید: «چون فکر می کردیم پس از امام(ره) تنها کسی که توانایی رهبری این جریان را دارد شهید بهشتی است...!!

خب این یک راهبرد روشن از جانب دشمن است! اما ما در برابر آن باید چه کنیم، و براستی برای شناخت رهبر جامعه چه روشی درست است؟

راهکار اول: به جبهه دشمن نگاه کنید...

گاهی دشمن فضا را به گونه ای غبارآلود می کند که برای کسانی که دارای بصیرت عمیق نیستند جبهه دوست و دشمن گم میشود، مهره کارآمد و ناکارآمد را نمی توانند تشخیص دهند؛ اما دشمن که خود چنین فضایی را به وجود آورده فضا را گم نمی کند، دشمنانش را به خوبی می شناسد، مهره های کارآمد را به خوبی می شناسد.

نگاه کنید کدام خاکریز بیشتر مورد حمله و هجمه دشمن است...
هر کسی که بیشتر از جانب جبهه دشمن مورد حمله و تهاجم قرار گرفت، کارآمدتر است، و هر کسی که از سوی جبهه دشمن مورد حمایت قرار گرفت، یا غیر انقلابی است، یا حداقل ناکارآمدتر است.

این جمله ای است که هم قران کریم به آن اشاره فرموده است:
«لَنْ تَرْضى‏ عَنْكَ الْيَهُودُ وَ لاَ النَّصارى‏ حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُم‏»؛ (بقره:120)

«لن» در عربی به معنای نفی ابدی است، یعنی هرگز در آینده یهود و مسیحیت از تو راضی نخواهند شد، مگرآنکه به ملت ایشان درآیی؛ پس طبق این آیه شریفه اگر در جایی ما مورد حمایت غرب قرار گرفتیم، آنها سر به راه نشده اند، ما منحرف شده ایم! یا به قولی ما به راه راست نرفته ایم، بلکه راه راست به ست ما کج شده است!

و هم امام خمینی(ره) به آن اشاره فرمودند:
«نبايد توقع داشته باشيم كه اينها براى ما خوب بگويند، اگر خوب بگويند، معلوم مى‌شود ما خيانتكاريم! ... اگر چنانچه امريكا از ما تعريف كند و روزنامه‌هاى امريكا از ما تعريف كنند، آن وقت است كه بايد مردم بگويند اين چه است قضيه؟ يك قضيه‌اى است كه دارند تعريف مى‌كنند! البته بايد از ما تكذيب كنند، از شما هم بايد تكذيب كنند»(صحیفه امام، ج9، ص527)

در زمان امیرالمومنین(علیه السلام) کافی بود مردم به جبهه دشمن نگاه کنند، نوع نگرش معاویه به امیرالمومنین(علیه السلام) می توانست برای کسانی که توان شناخت ندارند نشان دهد که امام علی(علیه السلام) آیا در مسیر باطل پیش می رود یا در مسیر حق.

[="Navy"]سلام
راه شناخت رهبر جامعه یکیش اینه که دارای بصیرت هست
شاید بگین ما نمی دونیم بصیرت چیه!
بصیرت اینها هست:
1-قدرت سمع و بصر:یعنی هر جلسه ای که در غرب برگزار میشه شما صدای مکالمه شون رو میشنوین!
2-روشن بینی و روشن ضمیری:یعنی همزمان می تونه تا تعداد زیادی از افراد جامعه تا یک بعد و مسافتی بسته میزان نور خودش درون ضمیر همه افراد را همزمان ببینه که در درون شهرهای دلشون چه اتفاقات یا چه کسانی در حال رفت و آمد هستن!
3-اینده نگری:یعنی تا چند سال آینده رو می تواند مشاهده کند و حوادث و اتفاقات آن را که در آینده قراره بیفته (طبق روال طبیعی و جریان عادی رودخانه زمان) ببینه و رصد کنه!(برای رهبر فعلی حدود پنجاه سال هست!...اما برای پیامبر در مقیاس میلیون سال بود!!!)
4-فیلسوف بودن:رهبر صد در صد حکیم هست مثلا رهبری میگوید جهان خالی نیست که شما هرکاری دلتون می خواد بکنین! یعنی جهان پر از انرژی های مختلفت ماوراالطبیعه هست که مردم نمی بینن (به صورت تصویری)
[/]

مسلم;1001885 نوشت:
از آن طرف برخی مسئولین که مستقیما از سوی امام علی(علیه السلام) انتخاب شده بودند چون منذر بن جارود را می دیدیم که به بیت المال دست اندازی کرده و خوشگذرانی می کردند...!!

سلام

حضرت علی(ع) با منذر بن جارود که به بیت المال دست اندازی کردند چه کرد؟

قدیما;1001900 نوشت:
حضرت علی(ع) با منذر بن جارود که به بیت المال دست اندازی کردند چه کرد؟

با سلام و احترام
خواهش می کنم وارد حواشی بحث نشوید، ما کاری به مقایسه عملکرد این رهبر و آن رهبر نداریم، ما فقط ملاک های تشخیص رهبر مصلح از یک رهبر غیر مصلح را عرض کنیم.
آن مسئله منذر بن جارود را برای این طرح کردم که عرض کنم تشخیص رهبر صالح به خاطر عوامل مختلف دشوار میشود، وگرنه اصل بحث بر سر ملاک های تشخیص است.

راهکار دوم: به واسطه های مورد اعتماد نگاه کنید...

شناخت رهبری که ما ارتباط نزدیک و شخصی با او نداریم، و گاهی قدرت تحلیل رفتارهای او را هم نداریم طبیعتا دشوار خواهد بود، به همین خاطر باید برویم سراغ واسطه هایی که آنها هم رهبر را از نزدیک می شناسند، و هم ما آنها را خوب می شناسیم و به آنها اعتماد داریم.

اینها می توانند مهره شناخت با واسطه ی ما از رهبری باشند، کسانی که نه به خاطر اسم و رسمشان، بلکه به خاطر دیانت وتقوای و بصیرت آنها به آنها اعتماد داریم.
مردم شام اگر علی(علیهالسلام) را بی نماز می پنداشتند چون واسطه ای که برای شناخت امام علی(علیه السلام) برگزیده بودند معاویه ای بود که دشمن آن حضرت بوده و برای تخریب آن حضرت از هیچ دروغ و دغلی ابا نداشت!

امروز هم اگر کسی قدرت تحلیل رفتارها را ندارد، و شناخت مستقیم هم برای او امکان پذیر نیست، به جای مستندهای شبکه های غربی، و به جای آنچه که در فضای مجازی معلوم نیست از جانب چه کسانی ترویج میشود باید سراغ بزرگانی برود که در تقوا و دلسوزی انها نسبت به دین شکی نیست، دراین صورت است که روز قیامت حجتی برای موضع گیری اش در قبال رهبر جامعه خواهد داشت.

شخصیت هایی چون مرحوم آیت الله العظمی بهاء الدینی(ره)، علامه حسن زاده آملی، آیت الله جوادی آملی، آیت الله نوری همدانی و سایر مراجع که تمام قد از مقام معظم رهبری حمایت کرده و او را بین گزینه ها برترین می دانند، کسانی نیستند که بدون شناخت کسی از او حمایت کنند، و خصوصا چنین تعابیر عظیمی در مورد او به کار ببرند.

راهکار سوم: به اعترافات دشمن نگاه کنید...

این روشن است که تعریف یک شخص از دوستان، همفکران و یا از جبهه خودی برای دیگران حجیت چندانی نخواهد داشت، اما وقتی کسی به حقانیت جبهه مقابلش اعتراف کند این اعتراف مورد توجه قرار خواهد گرفت، چون یک دشمن، یا یک منتقد دارد در مدح کسی سخن می گوید که به لحاظ ایدئولوژیک و نظریه پردازی با او سنخیت ندارد، منتقد است، مخالف است، اما دارد به خصوصیات مثبتی در رقیبش اعتراف می کند...

همانطور که اگرچه بدگویی های معاویه در حق علی(علیه السلام) اعتباری ندارند و از سر حقد و کینه است، اما تعریف هایی که از آن حضرت(ع) بر زبان معاویه جاری شده است قطعا قابل توجه است، چرا که به قدری پررنگ است که دشمن هم نتوانسته است در برابر آنها سکوت کند.

بنابراین اگرچه نباید به بدگویی های دشمن نسبت به امام(ره)، یا مقام معظم رهبری نگاه کرد و اینها هیچ حجیت و اعتباری ندارند، اما جایی که به مدح ایشان پرداخته و از خصوصیات خوب ایشان سخن گفته اند اتفاقا قابل استناد است، حتی بیش از تعریف های دوستان ایشان.

هم پاکدستی رهبری، و هم تیزهوشی ایشان، و هم سیاست ورزی ایشان و هم احاطه ایشان به مسائل بین المللی از مسائلی است که به صورت گسترده مورد اذعان و اعتراف از ناحیه منتقدین و مخالفین ایشان قرار گرفته است که با اندکی جستجو به حجم انبوه آن پی خواهید برد...

راه شناخت رهبر معصوم ؟
راه شناخت رهبر غیر معصوم صالح؟
راه شناخت رهبر غیر معصوم کارامد؟

رهبر معصوم حتما صالح است و حتما کارامد است
اما رهبر غیر معصوم ممکن است صالح باشد اما کارامد نباشد
یا ممکن است کارامد باشد اما صالح نباشد.

راه شناخت رهبر معصوم تنها یک راه دارد و آن پیامبر و رب العالمین است.
هر کس به این مطلب اعتقاد داشته باشد حرف زید و بکر برایش اهمیت ندارد.

اما درباره غیر معصوم
باید رفتار و کردار رهبر را بررسی کرد
حرف مخالف و موافق را بررسی کرد
باید اخبار را از منابع موثق پیگیری کرد.
و در آخر بهتر است به جای قضاوت کردن افراد که چه کسی صالح است یا نیست ، کارامدی او را بررسی کنیم.
نه اینکه صلاح اهمیت ندارد
بلکه راه نجات در کارامدی و برطرف کردن نقائص مدیریت و قوانین است.
کارامدی افراد نیز با شفافیت و تجربه و ارائه برنامه آزمایش می شود.

رهبر کارامد شفافیت دارد نه محافظه کاری و سکوت.
برنامه مدار است نه شخص گرا و سیاست مدار.
رهبر کارامد ، رفع تکلیف نمیکند و تکلیفش را به دوش دیگران نمی اندازد.
رهبر کارامد ، فقط به وظیفه رهبری خود عمل نمیکند بلکه به وظیفه اسلامی خود نیز عمل میکند.

تشبیه رهبر به امیرالمومنین هرچند از باب مثال هست ولی میتواند یک نوع سوگیری نیز باشه چون علما و حکومتهای مدعی اسلام نیز کم نبوده اند.

مسلم;1001886 نوشت:
راهکار اول: به جبهه دشمن نگاه کنید...

خب ما میبینیم کشور روسیه بهترین روابط حسنه رو با این نظام داره و آمریکا برعکس. آیا روسیه دشمن است. بعدهم دشمن کیست؟ دشمن بودن آمریکا برای خیلیها قابل درک نیست که چرا دوستی نداشته باشیم.

مسلم;1001984 نوشت:
راهکار دوم: به واسطه های مورد اعتماد نگاه کنید...

در این مورد هم تشکیک هست چون بسیاری از بزرگان حوزه مخالف نظام هستند حتی مثل برخوردشان با حکومتهای پیشین مثل صفویه مشی تقیه پیش گرفته اند. همین نامه اخیر یزدی به آقای شبیری زنجانی که جزو 6 مرجع جامعه مدرسین هستند را ببینید چطور جرات میکند و میگه احترام شما در سایه احترام به رهبری است. با چنین برخوردهایی انتظاری غیر از تقیه از آقایایان سیستانی و وحیدخراسانی هم ندارید؟

با سلام و عرض ادب

صـادق خان;1002463 نوشت:
تشبیه رهبر به امیرالمومنین


صادق خان عزیز بنده بین امیرالمومنین(ع) و مقام معظم رهبری هیچ تشبیهی انجام ندادم، آنچه که بنده عرض کردم اتفاقا قیاس اولویت بود، عرض کردم وقتی رسانه دشمن می تواند علی(ع) با آن عظمت را تا حد کفر و قتل و بی نمازی پایین بیاورد، اشخاصی چون مقام معظم رهبری که قابل مقایسه با علی(ع) نیستند را به طریق اولی می تواند تخریب کند، اما هرگز مقایسه ای بین این دو شخصیت در کلام بنده نیست...
ما خودمان هم هرگز معتقد به هم تراز بودن این دو شخصیت نیستیم، اگر مرید امام خامنه ای هستیم، چون ایشان مرید امام علیست...
وگرنه رهبر یک جامعه اگر مرید علی(ع) نباشد پشیزی ارزش ندارد!

صـادق خان;1002463 نوشت:
بعدهم دشمن کیست؟ دشمن بودن آمریکا برای خیلیها قابل درک نیست که چرا دوستی نداشته باشیم.

ما اینجا از قاعده بحث می کنیم، این قاعده جای شک وشبهه ندارد که برای کارآمدی نیروهای خودی می توان به جبهه دشمن نگاه کرد، این طبیعی است که هر خاکریزی که بیشتر مورد هجمه دشمن است، کارآمدتر بوده که اینچنین مورد هجمه قرار گرفته است.
اما این که دشمن کیست و چگونه دشمن را باید تشخیص داد بححث دیگری است که اتفاقا موضوع خوبی است، شاید بعد از این تاپیک، تاپیکی در آن موضوع تاسیس کنم؛ اما در هر صورت تشخیص دشمن غیر از قاعده ای است که عرض کردم.

صـادق خان;1002463 نوشت:
در این مورد هم تشکیک هست چون بسیاری از بزرگان حوزه مخالف نظام هستند حتی مثل برخوردشان با حکومتهای پیشین مثل صفویه مشی تقیه پیش گرفته اند. همین نامه اخیر یزدی به آقای شبیری زنجانی که جزو 6 مرجع جامعه مدرسین هستند را ببینید چطور جرات میکند و میگه احترام شما در سایه احترام به رهبری است. با چنین برخوردهایی انتظاری غیر از تقیه از آقایایان سیستانی و وحیدخراسانی هم ندارید؟


این سخنان که آیت الله سیستانی و آیت الله وحید و مانند اشان مخالف نظام بوده و از روی تقیه سکوت می کنند حداقل در نگاه کسانی که تحصیلات حوزی و داشته و با این آقایان و شاگردان آنها در ارتباط هستند هیچ توجیهی ندارد، هیچ کدام از این آقایان مخالف و ضد نظام نیستند، و تصریح نموده اند که حفظ این نظام را واجب می دانند.
براستی وقتی آخوندهای درجه دو و درجه سه علنی همه چیز را بدون ترس به باد انتقاد می گیرند یک مرجع تقلید چه ترسی دارد که تقیه کند؟! این حرف ها چیست؟!
نامه آیت الله یزدی به آیت الله شبیری زنجانی هم هرگز در خصوص حقانیت اصل نظام یا لیاقت مقام معظم رهبری نیست.

بنابراین آنچه که گفتم همچنان به عنوان یکی از راه های تشخیص صلاحیت مقام معظم رهبری قابل استناد است.

راهکار چهارم: به جبرهای نامرئی توجه داشته باشید...

قدرت هر رهبری در گرو شرایط و اقتضائات جامعه از جمله میزان پیروی و متابعت مردم و مسئولین از اوست، چون قدرت یک رهبر قدرت فردی نیست، قدرت مردمی است، اگر یک رهبر حتی مانند امیرالمومنین(ع) باشد اما مردم او را یاری ندهند 25 سال خانه نشین شده، و بعد از روی کار آمدن هم مجبور است حکمیت را پذیرفته و به حکم بودن ابومویس اشعری ها رضایت دهد.
بنابراین هر رهبری بای متناسب با شرایط زمانه خویش تصمیم گیری کند، یعنی یک سری جبرهای نامرئی وجود دارد که در کنار حکم دیده نمیشود اما به لحاظ تاریخی و جامعه شناسی هنگام قضاوت باید آنها را لحاظ کرد.

این جبرهای نامرئی موجب میشود که رهبر یک جامعه در برابر برخی مسائل سکوت کند، در برابر برخی مسائل رضایت دهد، یا برخی تصمیم گیری هایی داشته باشد که در نگاه بدوی حکمت آن به چشم نمی آید.

اگر بخواهیم به مصادیق تاریخی اشاره کنیم: اینکه چرا پیامبر(صلی الله علیه وآله) برای برخی مسئولیت ها از خالد بن ولید استفاده کرد؟ اینه چرا امیرالمومنین(علیه السلام) از اشعث بن قیس در برخی مسئولیت ها بهره برد؟

بنابراین برای قضاوت رهبر یک جامعه اینکه فقط مشکلات را ببینیم قطعا رهزن است، باید شرایط جامعه، شرایط بین المللی، مسئولیت ها، اهم و مهم ها و مانند آن را دید...
توقعاتی که این جبرها را نادیده بگیرد توقعات صحیح و به جایی نیستند، مانند اینکه:
توقع تک روی و عدم توجه به خواست مردم و منتخب مردم از جانب رهبری در جایی که مردم و منتخبشان نظر دیگری دارند...
توقع تذکرات مکرر و عمومی به مسئولین در جایی که دشمنان خارجی داریم و رسانه های گرسنه بیگانه به دنبال مسئله ای برای حاشیه سازی و تغذیه رسانه ای خود هستند...
و...

مسلم;1002465 نوشت:
صادق خان عزیز بنده بین امیرالمومنین(ع) و مقام معظم رهبری هیچ تشبیهی انجام ندادم، آنچه که بنده عرض کردم اتفاقا قیاس اولویت بود، عرض کردم وقتی رسانه دشمن می تواند علی(ع) با آن عظمت را تا حد کفر و قتل و بی نمازی پایین بیاورد، اشخاصی چون مقام معظم رهبری که قابل مقایسه با علی(ع) نیستند را به طریق اولی می تواند تخریب کند، اما هرگز مقایسه ای بین این دو شخصیت در کلام بنده نیست...
ما خودمان هم هرگز معتقد به هم تراز بودن این دو شخصیت نیستیم، اگر مرید امام خامنه ای هستیم، چون ایشان مرید امام علیست...
وگرنه رهبر یک جامعه اگر مرید علی(ع) نباشد پشیزی ارزش ندارد!

از باب مثال درست هست و شاید سوگیری منظور شما نبوده ولی نوعی سوگیری رو هم در خودش داره چون مثالی که آورده میشه (امیرالمومنین) مخاطب قبول داره ولی ممکنه اون فردی که از سوی معاویه تخریب میشه حضرت علی نباشه یک نفر دیگه از رقبای معاویه باشه که حقانیت نداره. بنده هم عرض کردم حکومتها و علمای مدعی اسلام کم نبودند که به صرف یدک اسلامی داشتن، با امیرالمومنین مقایسه کنیم.

مسلم;1002465 نوشت:
ما اینجا از قاعده بحث می کنیم، این قاعده جای شک وشبهه ندارد که برای کارآمدی نیروهای خودی می توان به جبهه دشمن نگاه کرد، این طبیعی است که هر خاکریزی که بیشتر مورد هجمه دشمن است، کارآمدتر بوده که اینچنین مورد هجمه قرار گرفته است.
اما این که دشمن کیست و چگونه دشمن را باید تشخیص داد بححث دیگری است که اتفاقا موضوع خوبی است، شاید بعد از این تاپیک، تاپیکی در آن موضوع تاسیس کنم؛ اما در هر صورت تشخیص دشمن غیر از قاعده ای است که عرض کردم.

پس ابتدا باید مصداق دشمن رو شناخت احتمالا میدانید که بسیاری از مردم یا در این دشمنی تقلید میکنند یا دشمنی با آمریکا (و مثلا نه با روسیه و یا دوستی با همه کشورها) را درک نمیکنند.

مسلم;1002465 نوشت:
این سخنان که آیت الله سیستانی و آیت الله وحید و مانند اشان مخالف نظام بوده و از روی تقیه سکوت می کنند حداقل در نگاه کسانی که تحصیلات حوزی و داشته و با این آقایان و شاگردان آنها در ارتباط هستند هیچ توجیهی ندارد

اتفاقا این موضوعات در بیرون و در خود ارتباط با حوزویها بیشتر قابل درک هست تا در یک محیط مجازی، بهتر است هر کس خودش از بیرون تحقیق کند. شما حداقل از نود درصد مقلدین این افراد سوال کنید متوجه میشید مشی اینها مثل مشی آقای مکارم و نوری همدانی که گفتید نیست.

مسلم;1002465 نوشت:
براستی وقتی آخوندهای درجه دو و درجه سه علنی همه چیز را بدون ترس به باد انتقاد می گیرند یک مرجع تقلید چه ترسی دارد که تقیه کند؟! این حرف ها چیست؟!

پس وقتی شاگردان درجه دو و سه تقیه نمیکنند در اینصورت نیازی به تقیه نیست؟ اگر طبق نظر تمام مراجع و علما که درصدزیادی از احادیث را تقیه ای میدانند بگوییم یکی از ائمه تقیه کردند میتوان عین همین سوال شما را پرسید که وقتی بعضی شاگردان درجه دو و سه ائمه تقیه نکردند یک امام معصوم چه ترسی دارد که تقیه کند؟

مسلم;1002465 نوشت:
نامه آیت الله یزدی به آیت الله شبیری زنجانی هم هرگز در خصوص حقانیت اصل نظام یا لیاقت مقام معظم رهبری نیست.

در مورد این است که چرا با مخالف نظام دیدار کردید در این حد اجازه ندارند و گفته شد احترام شما در سایه احترام به رهبری است آن هم کسی که از بزرگترین استوانه های علمی حوزه است انتظار دارید بقیه چه کنند؟

صـادق خان;1002471 نوشت:
ثا


با سلام و احترام
بنده تکرار می کنم در این تاپیک قواعد تشخیص را به صورت عام مطرح می کنم، نمی خواهم وارد حواشی شوم، چون پرداختن به این حواشی ما را از ادامه بحث باز می دارد...
اینکه یکی ز راه های تشخیص نیروهای کارآمد، هجمه دشمن است بدیهی است، اینکه دشمن کیست و هجمه چیست و مانند آن بر عهده مکلف است، من فعلا دارم قاعده را بیان میکنم
البته راه تشخیص آن بسیار آسان است، اما فعلا به آن ورود پیدا نمی کنم، چون راه های شناخت دشمن غیر از راه های شناخت رهبر است

فقط دو مطلب که در خصوص آن باید نکاتی عرض کنم:

صـادق خان;1002471 نوشت:
اتفاقا این موضوعات در بیرون و در خود ارتباط با حوزویها بیشتر قابل درک هست تا در یک محیط مجازی، بهتر است هر کس خودش از بیرون تحقیق کند. شما حداقل از نود درصد مقلدین این افراد سوال کنید متوجه میشید مشی اینها مثل مشی آقای مکارم و نوری همدانی که گفتید نیست.

برادر من این چه حرفی است شما می زنید؟!!! مثلا نظر پرفسور سمیعی در فلان موضوع را شاگردان و سایر پزشکان همکار ایشان می فهمند یا کسانی که فقط به عنوان بیمار و به خاطر تخصص پزشکی به ایشان مراجعه می کنند؟
مثلا من خودم مقلد آیت الله مکارم نیستم اما شاگرد ایشان بوده ام، حالا شما می گویید مقلدین ایشان بیشتر از بنده یا سایر شاگردان ایشان از آیت الله مکارم شناخت دارند؟! طبق چه منطقی آخر؟!
خب مقلدین سایر مراجع هم همینطور هستند! یک رساله خریده اند و طبق آن عمل می کنند، این چه شناختی است؟! آیت الله وحید حفظ نظام را واجب می دانند من این را با یک واسطه دارم خدمت شما عرض می کنم، فقط یک واسطه!

صـادق خان;1002471 نوشت:
پس وقتی شاگردان درجه دو و سه تقیه نمیکنند در اینصورت نیازی به تقیه نیست؟ اگر طبق نظر تمام مراجع و علما که درصدزیادی از احادیث را تقیه ای میدانند بگوییم یکی از ائمه تقیه کردند میتوان عین همین سوال شما را پرسید که وقتی بعضی شاگردان درجه دو و سه ائمه تقیه نکردند یک امام معصوم چه ترسی دارد که تقیه کند؟
...
در مورد این است که چرا با مخالف نظام دیدار کردید در این حد اجازه ندارند و گفته شد احترام شما در سایه احترام به رهبری است آن هم کسی که از بزرگترین استوانه های علمی حوزه است انتظار دارید بقیه چه کنند؟

این حرف هم قابل توجه نیست! مرجعی که در حکومت دینی که واقعا اعتقاد دارد دین دارد لطمه میخورد و از ترس حرف نزند واقعا مرجع نیست! این چه حرفی است که می زنید؟! امام به خاطر اسلام 12 سال تبعید شد!
شما اصلا آیت الله شبیری زنجانی و افکار ایشان آشنایی دارید؟ پدر ایشان را می شناسید؟ از رابطه پدر ایشان با امام خمینی(ره) چقدر اطلاع دارید؟! از برادر ایشان چقدر شناخت دارید؟ یک حرفهایی می زنید که جز تعجب برای بنده و کسانی که با افکار این بزرگان آَنا هستند جز تعجی چیزی ندارد!

شما هیچ مرجعی(کار به مدعیان مرجعیت ندارم) را پیدا نمیکنید که مخالف نظام باشد، منتقد خب خود مقام معظم رهبری هم به برخی مسائل منتقد است، اما مخالف نظام پیدا نمی کنید بی خودی این را نباید حمل بر تقیه کرد.
اگر می خواهید بدانید واقعا از ترس سکوت می کنند یا واقعا نظرشان موافق است به حرف های کوچه بازاری استناد نکنید، یک سفر بیایید قم و از خود ایشان سوال کنید، یا از شاگردانی که سال ها در درس ایشان حضور داشته و با افکار ایشان آشنایی دارند نظر ایشان را جویا شوید.

نظر مقلدین هرگز نشان دهنده نظ مرجع نیست! مرجع که از مقلدینش تقلید نمی کند، مقلدین از مرجع تقلیدشان پیروی می کنند!

در هر صورت نمیخواهم این بحث تبدیل به حاشیه شود، سخن بنده شفاف، روشن، منطقی، و مستدل است، خواهش میکنم برای نقد دلیل بیاورید، اینکه من صرفا یک ادعا کنم بدون اینکه هیچ دلیل یا تحلیلی برای آن داشته باشم خب نمی تواند بحث علمی به شمار رود، شما اگر مثلا ادعا می کنید که نظر یک مرجع بیشتر از جانب مقلدینش کشف می شود تا شاگردانش و حوزویان باید بر آن دلیل اقامه کنید؛ اگر مدعی هستید مراجع دارند تقیه میکنند باید دلیل اقامه کنید، روی حدس و گمان که نمیشود چیزی بنا کرد.

مسلم;1001886 نوشت:
راهکار اول: به جبهه دشمن نگاه کنید...

هر کسی که بیشتر از جانب جبهه دشمن مورد حمله و تهاجم قرار گرفت، کارآمدتر است،

سلام و عرض ادب

ملاک خوبی است

نگاهی به تروریست ها و افرادی که در لیست سیاه و تحریم شده امریکا و اروپا هستند می اندازیم ، تا افراد جبهه حق را بهتر بشناسیم!

رضا شاه

بن لادن

صدام حسین

اعضای القاده ، داعش و دیگر گروه های تروریستی !

و ...

مسلم;1002470 نوشت:
راهکار چهارم: به جبرهای نامرئی توجه داشته باشید...

توقع تک روی و عدم توجه به خواست مردم و منتخب مردم از جانب رهبری در جایی که مردم و منتخبشان نظر دیگری دارند...

برای بنده جای سوال است
زمانی که بسیاری از طرفدارن شخصی که با فریب منتخب شده ، رای خود را پس گرفته اند
و نمایندگان ملت می خواهند او را عزل کنند

چرا شخصی با تکروی مانع این عمل می شود؟

یکی از راه های اساسی برای شناخت رهبر جامعه نگاه به رهبران معصوم است
مثلا نگاه کنیم پیامبران و ائمه ، شخص محور بودند یا برنامه محور ؟
انسان های شخص محور، میگویند پیامبر و امام علی نباید از مسلمانانی چون خالد بن ولید یا ابوموسی اشعری یا ابن زیاد استفاده می کردند. و این را عیب و نقص آنها می پندارند
اما انسانهای برنامه محور میگویند مهم نیست که چرا خالد بن ولید و ابن زیاد و ابو موسی اشعری انتخاب شدند؟ ، مهم این است که پیامبر و امام علی برای آنها برنامه داشتند و از آنها برنامه اسلامی خواستند.
مثلا امام علی وقتی ابوموسی را انتخاب کرد به او برنامه داد که طبق قرآن حکم کند.
هیچ وقت ابن زیاد به خود جرئت نمیداد به امام علی نامه بنویسد که من میخواهم اموال حکومت را برای اطرافیانم استفاده کنم و امام علی هم بگوید نوش جانت.

این درس اهل بیت است برای شناخت رهبر جامعه.

هیچ وقت اهل بیت به مدیران خود اجازه ندادند به نام مصلحت، ربا بخورند یا سکه تقلبی ضرب کنند، یا اموال بیت المال را خرج دم و دستگاه خود کنند....

اکنون اگر شما هم دیدید رهبر یک جامعه، قوانین ناعادلانه را می بیند و مانند قرآن و پیامبر و امام علی علیه السلام برخورد نمیکند، آن رهبر ، رهبر مد نظر اهل بیت نیست.

خباء;1002520 نوشت:
مثلا امام علی وقتی ابوموسی را انتخاب کرد به او برنامه داد که طبق قرآن حکم کند.

همین یک جمله شما برای رد کردن باقی سخنتان کافی است، اگر خوب تدبیر کنید چرایی آن را خواهید فهمید...
یه کم راهنمایی تون میکنم:
کمی تدبر کنید ببینید ابوموسی اشعری را چه کسی انتخاب کرد، علی(ع) یا...
کمی تدبر کنید که آیا دل علی(ع) با امثال ابوموسی اشعری ها، با اشعث بن قیس ها همراه بود؟
پس چه جبرهایی موجب شد که امام(ع) به اشعث بن قیس مسئولیت بدهد
کمی بیشتر تاریخ بخوانید، و در این مسائل جامعه شناسی آن روز بیشتر تأمل کنید...

یا حق

مسلم;1002524 نوشت:
همین یک جمله شما برای رد کردن باقی سخنتان کافی است، اگر خوب تدبیر کنید چرایی آن را خواهید فهمید...
یه کم راهنمایی تون میکنم:
کمی تدبر کنید ببینید ابوموسی اشعری را چه کسی انتخاب کرد، علی(ع) یا...
کمی تدبر کنید که آیا دل علی(ع) با امثال ابوموسی اشعری ها، با اشعث بن قیس ها همراه بود؟
پس چه جبرهایی موجب شد که امام(ع) به اشعث بن قیس مسئولیت بدهد
کمی بیشتر تاریخ بخوانید، و در این مسائل جامعه شناسی آن روز بیشتر تأمل کنید...

یا حق

فکرش را بکنید! یاران امام علی بگویند ابوموسی را بفرست و امام هم بگوید چون شما میخواهید چشم ابوموسی را می فرستم!
حالا از این بدتر فکرش را بکنید !! مردم به امام بگویند ابوموسی را برکنار کن و امام بگوید ابوموسی باید باشد!!!

رفتار امام کجا و برداشت شما کجا!!!!
خیر....
امام نظرش را به صراحت گفت. با ابوموسی مخالفت کرد تا جایی که کار بیخ پیدا کرد( از جمله شورش سپاه و حتی تهدید به قتل). در حالی که ده ها هزار نفر کشته شدند و دو جبهه جنگی داشتیم و خود امام به جبهه آمده بودند...

اوضاع آن وقت و اقدامات امام کجا و تصورات شما کجا !!!

بعد از آن هم، قرآن را حکم قرار داد و از آنها تعهد گرفتند.

هیچ گاه کسی جرئت نداشت به امام نامه بنویسد که میخواهم خودم را حکم و قاضی قرار دهم نه قرآن را، میخواهم سکه تقلبی بزنم، میخواهم ربا بخورم، میخواهم ...
اینها اگر اتفاق افتاد دور از چشم امام بود...
بعد از حکمیت نیز در جنگ نهروان با قاریان قرآن و پینه بسته ها جنگید و حتی میگویند در حال آماده شدن برای جنگیدن با معاویه بود ( ایشان در نخیله لشکر جمع کرد و میخواست به جنگ معاویه برود اما به سبب فتنه خوارج ابتدا به جنگ خوارج رفت )... امام چیزی را نپذیرفت تا بدان سرزنش شود یا برچسب مصلحت زده شود....در ماجرای حکمیت نیز نامه به شهرها فرستاد و جریان را برای همه روشن کرد...
قیاس امام که عالمی بدون جهل است با سایر انسان ها که پر از جهل هستند، خطاست.
رهبران صالح و ناکارامد چوب جهل و ناکارامدی خود را میخورند. تصور نکنید هر کس ناکارامد است انسان فاسدی است. اما به هرحال کارامدی نیز جزو شاخص های یک رهبر محسوب می شود.

کمی تاریخ را خوانده ام ممنون که شما هم تاریخ می خوانید.

یا حق

خباء;1002532 نوشت:
فکرش را بکنید! یاران امام علی بگویند ابوموسی را بفرست و امام هم بگوید چون شما میخواهید چشم ابوموسی را می فرستم!
حالا از این بدتر فکرش را بکنید !! مردم به امام بگویند ابوموسی را برکنار کن و امام بگوید ابوموسی باید باشد!!!

سلام و عرض ادب

برادر گرامی

حتی اگر 95 درصد جامعه زیر خط فقر برود

وتمام کارخانه ها تعطیل شود

و اقتصاد نابود شود

باز هم رهبر ایران کارآمد است !

چون اقتصاد ربطی به رهبر ندارد !

در کل هر امری که رهبر به آن ورود کند و اشتباهاتی در آن رخ دهد ، به رهبر ربط ندارد و ان اشتباه از سمت مردم است !

اما هر اتفاق فرخنده ای که از ورود رهبری حاصل شود ، خیرش به موجب آن دخالت از سوی رهبر است!

مثال رهبر ایران در نظر ولی فقیه پرستان ، مانند خداست

هر خیری به ملت ایران برسد از جانب رهبر است!

و هر شری به مردم برسد از جانب خود مردم است!

یک وقت فکر نکنید کسی رهبر را به خدایی گرفته است!

مردم ایران همه موحد هستند و نماز و زیارت اربعین و... ایشان ترک نمی شود !

جالب اینجاست خود شخص رهبری می گوید من هم قابل انتقاد هستم

یعنی خودش هم قبول دارد که اشتباهاتی داشته است!

اما کاسه هایی داغ تر از آش هستند که بیشتر از آن که به نفع رهبری و جامعه اسلام کار کنند

نا آگاهانه در حال زدن ریشه اسلام هستند!

از نظر ایشان حفظ حکومت و مساله ولی فقیه از همه چیز مهمتر است

حتی از خود شخص رهبر ، یا امام زمان (سلام بر او)!

خمینی : حفظ جمهورى اسلامى از حفظ يك نفر- ولو امام عصر باشد- اهميتش بيشتر است.

راهکار پنجم: در قضاوت، به وظائف و قوانین توجه کنید...

همان طور که در راهکار پیشین عرض کردیم همه چیز در قاعده اهم و مهم است...
همچنین از یک طرف حکومت اسلامی ضرورت دارد، و از طرف دیگر دخالت ندادن مردم در سرنوشتشتان موجب تزلزل در ارکان یک حکومت می شود، حکومتی که ولو به حق باشد اما حاکم آن به مدیران و مردم اجازه آزادی عمل نداده و دائما نظر خود را به آنها دیکته کند موفق نخواهد بود.
دخالت دادن نظر مردم از آنجا که شرط اقتدار و صلابت یک نظام به شمار میرود، از باب یک مصلحت مهم تر برای حکومت یک ضرورت است.

قانون اساسی جمهوری اسلامی هم بر همین اصل نوشته شده است، یعنی در خصوص قوای سه گانه و تقسیم وظائف بین این قوا و تعیین آنها توسط مردم، تفاوتی بین ایران و سایر کشورهای پیشرفته نیست، بنابراین آن هدفی که به خاطر آن، گزینه جدیدی به نام «ولایت فقیه» به قانون اساسی افزوده شده برای این مسئولیت ها نیست، این مسئولیت ها در ایران مانند هر کشور دیگری متولی دارد «ولی فقیه» برای مدیریت حرکت کلان کشور است.

این نکته خیلی مهمی است که عمده منتقدان ولی فقیه از آن غافل هستند، اگرچه بارها رهبری به آن اشاره کرده اند اما....
در هر صورت ما به جملاتی از رهبری در این خصوص اشاره می کنیم، شاید که منتقدینی که به این اصل توجه ندارند، آگاه شده و از نقدهای ناوارد خویش بازگردند!

ایشان در تبیین وظائف رهبری می فرمایند:
«رهبری نمیتواند در تصمیم‌گیری‌های موردیِ دستگاه‌های گوناگون دولتی مدام وارد بشود و مدام بگوید این باشد، این نباشد؛ این نمیشود. نه قانون این اجازه را میدهد، نه منطق این اجازه را میدهد. دستگاه‌ها مسئولینی دارند؛ اگرچنانچه یک مسئولی در یک موردی اشتباهی دارد، [کار] غلطی انجام میدهد، خب وظیفه‌ی مجلس است و باید مجلس استیضاح کند؛ یا اگرچنانچه کار، کار غلطی است، در دولت بایستی مورد مداقّه قرار بگیرد؛ رئیس جمهور بایستی مانع بشود و جلویش را بگیرد. این‌جور نیست که حالا این‌همه دستگاه‌های اجرائی هستند و هر کدام هم دارند یک تصمیمی میگیرند -تصمیم‌های گوناگون- رهبری نگاه کند ببیند کدام درست است، کدام غلط است و بگوید آقا، این درست است، آن غلط است؛ این‌جوری نمیشود. این، هم خلاف قانون است، هم ناممکن است، هم نامعقول است؛ معقول نیست. وظیفه‌ی رهبری آنجایی است که احساس کند یک حرکتی دارد انجام میگیرد که این حرکت، مسیر نظام را دارد منحرف میکند. اینجا وظیفه‌ی رهبری است که بیاید در میدان و به هر شکلی که ممکن است بِایستد و نگذارد».( بیانات در دیدار جمعى از دانشجویان، ۱۳۹۵/۰۴/۱۲)

و نیز می فرمایند:
«در این‌جور مواردی که حرکت کلّی نظام را منحرف میکند و اشکال ایجاد میکند، البتّه رهبری موظّف است وارد بشود و [اگر] ان‌شاءالله خدا کمک کند و توفیق بدهد، وارد هم میشویم؛ امّا این‌جور نیست که انسان در موارد گوناگون بتواند بگوید آقا، هواپیمای ایرباس [بخرید یا نخرید]. البتّه من تذکّر دادم؛ هم به خود وزیر راه، هم به رئیس جمهور، هم در جلسات گوناگون گفتم. ما حتّی به همین قرارگاه به‌اصطلاح اقتصاد مقاومتی گفتیم شما موظّفید نگاه کنید ببینید خرید این هواپیماها در کجای اقتصاد مقاومتی قرار میگیرد. این را گفته‌ایم، تذکّر میدهیم، امّا اینکه جلو برویم و مانع بشویم، نه، این تکلیف و وظیفه‌ی ما نیست»(همان)

البته اینطور نیست که رهبری نسبت به این مسائل بی تفاوت باشند، پی گیر مطالبات هستند، اما مردم هم باید در انتخابات دقت کنند، چون رهبری نمی تواند در کار مسئولین دخالت کند زیرا فلسفه انتخاب مردم زیر سوال می رود، ایشان پی گیر مطالبات خواهند بود:
«بعضی‌ها گله میکنند که چرا فلانی تذکّر نمیدهد؛ نخیر، بنده زیاد تذکّر میدهم. اینکه می‌بینید من گاهی علناً یک چیزی میگویم، این یک‌دهمِ تذکّرات و اوقات‌تلخی‌ها و هشدارهای ما با این آقایان نیست. در جلسات حکومتی، بنده غالباً تذکّر، هشدار و مطالبه، زیاد دارم»( بیانات در دیدار مردم قم، ۱۳۹۶/۱۰/۱۹)

یکی از راه کار های شناخت رهبر یک جامعه این است که ببینیم آیا توانسته است از عهده ی وظایفی که قانون بر عهده او گذاشته است بر آید ؟
رهبر جامعه از نظر من فقط رهبر انقلاب نیست
بلکه رئیس جمهور نیز هست.
حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی و خبرگان از نظر من یک نوع رهبر هستند
اما از انجا که مقصود این نوشتار و برداشت خوانندگان ، بیشتر به رهبر انقلاب اشاره دارد، این راه کار را توضیح می دهم.
شما برای اینکه متوجه شوید رهبر یا یک مسئول از عهده تکالیفش برآمده است باید به وظایف قانونی و اسلامی که بر عهده دارد نگاه کنید. و در هر کدام از بندهای وظیفه ای یا مدیریتی، به تحقیق بپردازید.
من به عنوان نمونه چند تا از اختیارات رهبر را ذکر می کنم و سوالاتی طرح می کنم تا با بررسی آنها درک بهتری از این راه کار داشته باشید .مثلا اختیارات رهبری در جمهوری مسلمین این طور است :

یک ) تعیین سیاستها کلی نظام جمهوری اسلامی ایران پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت نظام.
در این مورد باید ببینیم آیا سیاست هایی تعیین شده است که بتواند کارگشا باشد ؟ یا در این زمینه با سیاستهای اشتباه یا بی ثمر روبرو هستیم ؟ آیا طراحی سیاستها در مدت زمان درستی به سرانجام رسیده است ؟ و آیا در مدت زمان درستی بروز آوری شده است ؟ یا چندین و چند سال تاخیر داشتیم ؟ آیا اعضای مجمع که توسط رهبری تعیین شده اند، درست انتخاب شدند و درست برنامه ریختند یا اینکه سیستم کندی داشتند و توسط رهبری بعد از دو دوره تغییر داده شده است تا پویا تر شود ؟

دو )نظارت بر حسن اجرای سیاستهای کلی نظام.
بررسی کنیم آیا نظارت درستی صورت گرفته است ؟ مثلا در تطبیق بودجه های دولت و قوانین مجلس با سیاست های کلی نظام، درست عمل شده است ؟ یا خیلی از قوانین از زیر دست در رفته اند و موجبات خسارت شده اند ؟ آیا شاخص های درستی برای نظارت تعیین شده است یا خیر ؟

سه ) فرمان همه‏پرسی.
در مواردی بوده است که برخی از مسئولین عنوان می کردند که می توان با همه پرسی تکلیف را تعیین کرد. مثل هدفمند سازی یارانه ها . آیا لازم بوده است مردم در برخی موارد نظر بدهند یا نظر حکومت اهمیت داشته است ؟

چهار )فرماندهی کل نیروهای مسلح.
آیا فرماندهی درستی صورت گرفته است ؟ مثلا آیا نحوه آموزش و سرباز گیری مربوط به زیر مجموعه ایشان بوده است یا خیر ؟ مثلا آیا برخورد درستی با سربازان ما می شود ؟ آیا آنها را به درستی آموزش می دهند ؟ از طرفی آیا قوانین سربازی بعد از 27 سال نیاز به اصلاح داشت یا پیش از این باید اصلاح میشد ؟ و اینکه آیا ایشان باید همیشه منتظر باشند دیگران قوانین زیرمجموعه ایشان را اصلاح کنند یا خودشان هم باید پیش از 27 سال پیشنهاد می دادند و تلاش می کردند تا زودتر اصلاح شود ؟ به قول معروف یا راهی خواهم یافت یا راهی خواهم ساخت ؟

پنج )اعلام جنگ و صلح و بسیج نیروهای.
آیا ما با کشور اسرائیل یا آمریکا در صلح هستیم یا در جنگ ؟ آیا شما اطلاع دارید ؟ این کافر حربی که می گویند خریدن کالا از آنها حرام است کدام کشورها هستند ؟ آیا آمریکا و اسرائیل و انگلیس و فرانسه جزو کفار حربی که خرید از آنها حرام است هستند یا خیر ؟

شش ) نصب و عزل و قبول استعفای‏:
‏فقهای شورای نگهبان.
عالیترین مقام قوه قضاییه.
رییس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران.
ریییس ستاد مشترک.
فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.
فرماندهان عالی نیروهای نظامی و انتظامی.

آیا نصب و عزل این افراد بنا به حکم قوه قضائیه یا انجام گناهان کبیره صورت می گیرد ؟ یا بنای ایشان در عزل کردن، برنامه محوری و کارکرد این مسئولین است ؟ آیا اصلا تا به حال کسی را عزل کرده اند ؟ یا همه کارکرد خوبی داشتند ؟

هفت ) حل اختلاف و تنظیم روابط قوای سه گانه.
آیا توانستند روابط سه قوه را تنظیم کنند ؟

هشت )حل معضلات نظام که از طرق عادی قابل حل نیست، از طریق مجمع تشخیص مصلحت نظام.
می گویند فساد یک اژدهای هفت سر است، آیا این فساد از طریق عادی قابل حل است ؟
می گویند رئیس جمهور تلویحا اشاره کرده است ما زورمان به بانک ها نمی رسد، آیا این از طریق عادی قابل حل است ؟
بعد بررسی کنیم راه حل ایشان چگونه است ؟ اجازه ی برداشت از صندوق ذخیره ارزی ؟ یا اصلاح ساختار و برنامه ها ؟
اینکه در طی سی سال، یا دولت ها از بانک مرکزی استقراض کنند یا بانکها از بانک مرکزی استقراض کنند و هر سال هم بخواهند ساختار بانکی اصلاح شود اما نشود ، از طریق عادی قابل حل است ؟

نه ) رهبر می‌تواند بعضی از وظایف و اختیارات خود را به شخص دیگری تفویض کند.
آیا تفویض به خاطر مدیریت منفعلانه یا احتیاط های فقهی نبوده است ؟ آیا این تفویص موجب پس رفت کشور نشده است ؟

نکته:
دو نکته باید در خصوص مشی ما در این تاپیک عرض کنم:
اولا: ما در این تاپیک دنبال راهکارهای شناخت رهبر هستیم و پرداختن به حواشی موضوع را منحرف خواهد کرد...
ثانیا: بسیاری از شبهات و جزئیاتی که مطرح میشود یا آنقدر شفاف هست که بی نیاز از پاسخ است، یعنی به نظرم نمی رسد در افکار مخاطب تأثیرگذار باشد، و بخش دیگری هم پاسخ آنها در پست های گذشته بیان شده است، و بعضی از پست ها هم اگرچه ظاهرا شبهه به نظر می آیند اما در حقیقت یشتر رفع شبهه هستند؛ مثل همین آخرین پست برادر عزیزمان آقای خباء که زحمت کشیدند آنچه که در پست پیشین عرض کردیم را طبق قانون اساسی هم تبیین فرمودند.

بنده در چند پست راه کارهایی را بیان کردم.

در این پست، 5 راه کار دیگر را بیان می کنم.

1
یکی از راه های شناخت رهبر، عدم تناقض گویی و تطابق حرف و عمل است.
مثلا اگر کسی مخالف نهادهای موازی است، خودش و زیر مجموعه اش نباید نهاد موازی داشته باشد.
مثلا اگر خودش طرفدار رشد تولید است آیا زیرمجموعه اقتصادی او به آن پایبندند یا به دلالی می پردازند؟
2
یکی از راه های شناخت رهبر، شناخت علمیت و اعلمیت او است.
مثلا آیا شرایط اجتهاد یا اعلمیت را دارد یا خیر؟ آیا خودش را اعلم می داند یا خیر؟
3
یکی از راه های شناخت رهبر، شناخت مدیر و مدبر بودن او است.
مثلا باید بدانیم رهبری، انفال کشور را باید در چه راهی خرج می کند و چگونه خرج می کند و چه طور بودجه بندی می کند؟ مصادیق انفال بسیار زیاد است و معادن یکی از مصادیق آن است و نفت یکی از مصادیق معادن .

فقط نفت ایران در تحریم به طور سالیانه در حدود 40 میلیارد دلار می شود که جزو انفال است و مدیریت آنها به دست رهبر جامعه است. پس بخش اعظمی از بودجه کشور باید توسط رهبری تعیین تکلیف شود. اگر رهبری به دولت اذن استفاده از انفال بدهد در حالی که می داند این بودجه درست مصرف نمی شود شرعا و قانونا مسئول خواهد بود. همچنین انفالی که خودش خرج میکند را کجا خرج میکند و چه طور بودجه بندی می کند؟ همچنین است بودجه مجلس و قوه قضاییه و ....
4
یکی از راه های شناخت رهبری ، بررسی تقوای او است. البته تقوا معنای گسترده ای دارد اما مقصودم بررسی رعایت اصول و فروع دین است. مثلا رعایت امر به معروف و نهی از منکر. آیا ایشان فقط به وظایف رهبری عمل میکند یا خارج از نقش حقوقی خودشان، به این وظیفه در قول و فعل ، عمل کردند؟ مثلا چه قدر از مظلومین جامعه حمایت کردند؟ آیا در کانال ها و فضای مجازی انتقادی کرده اند؟ آیا راه کار و پیشنهاد خودشان را مطرح کردند؟
5
یکی از راه های شناخت رهبر این است که انتقاد از او هزینه دارد یا نه ؟ آیا منتقدانش زندانی می شوند؟ آیا مردم از انتقاد کردن از او می ترسند یا نه ؟

خباء;1002608 نوشت:
5 راه کار دیگر

بله ممنونم، راهکارهای شما هم راهکارهای خوب هستند، منتهی تشخیص بعضی از آنها دشوار است، و برخی دیگر هم تحت همان راهکارهایی که بنده عرض کردم قرار می گیرند، مثلا در مورد این دو ملاک خب تشخیص مستقیم آنها توسط خود انسان دشوار است:

خباء;1002608 نوشت:
یکی از راه های شناخت رهبر، شناخت علمیت و اعلمیت او است.
مثلا آیا شرایط اجتهاد یا اعلمیت را دارد یا خیر؟

خباء;1002608 نوشت:
یکی از راه های شناخت رهبری ، بررسی تقوای او است

اما آنچه که بنده عرض کردم در این تشخیص راهگشاست:

مسلم;1001984 نوشت:
به واسطه های مورد اعتماد نگاه کنید...
شخصیت هایی چون مرحوم آیت الله العظمی بهاء الدینی(ره)، علامه حسن زاده آملی، آیت الله جوادی آملی، آیت الله نوری همدانی و سایر مراجع که تمام قد از مقام معظم رهبری حمایت کرده و او را بین گزینه ها برترین می دانند، کسانی نیستند که بدون شناخت کسی از او حمایت کنند، و خصوصا چنین تعابیر عظیمی در مورد او به کار ببرند.

و همچنین در مورد سایر نکاتی که فرمودید، باید آنها را در این چارچوب به قضاوت نشست:

مسلم;1002470 نوشت:
راهکار چهارم: به جبرهای نامرئی توجه داشته باشید...

مسلم;1002563 نوشت:
راهکار پنجم: در قضاوت، به وظائف و قوانین توجه کنید...

در هر صورت ممنونم، نکات خوبی بود

مسلم;1002627 نوشت:

و همچنین در مورد سایر نکاتی که فرمودید، باید آنها را در این چارچوب به قضاوت نشست:

پاسخ من به راهکار چهارم و پنجم شما در پست 15 و 17 و 20 داده شد. در قالب دو راهکار با شاخص های درست.

مسلم;1002627 نوشت:
، منتهی تشخیص بعضی از آنها دشوار است، و برخی دیگر هم تحت همان راهکارهایی که بنده عرض کردم قرار می گیرند، مثلا در مورد این دو ملاک خب تشخیص مستقیم آنها توسط خود انسان دشوار است:

[/]

اولا به نظر من دشوار نیست.
دوما تحت یک عنوان بودن به معنای یکی بودن نیست. و الا همه مثلا می گویند باید کار خوب کنیم اما هر کس نگاه خودش را دارد.
سوما من نگفتم لزوما توسط خودش تشخیص داده شود.

مثلا خود علما سه راه برای تشخیص اعلم بیان داشتند، پس لزوما رهبر مورد ادعای شما از این معادله به دست نمی آید.

خباء;1002636 نوشت:
مثلا خود علما سه راه برای تشخیص اعلم بیان داشتند، پس لزوما رهبر مورد ادعای شما از این معادله به دست نمی آید.


فارغ از سایر نکات شما که به نظرم مسئله در خصوص آنها روشن است، در مورد این سخنتان باید عرض کنم درست است که علما برای تشخیص اعلم سه راه بیان کرده اند، اما اولا اتفاقا این راه های سه گانه گویای این هست که تشخیص حقیقت از عهده همه مردم بر نمی آید و تخصص لازم دارد و کسی که تخصص ندارد باید از متخصصین کمک بگیرد.

ثانیا اینطور نیست که لزوما هر کسی از این راه ها برود به شخص دیگری برسد که آن شخص دیگر نرسیده است. ممکن است مسیر های معدد به یک نتیجه واحد ختم شود.
الان علی رغم اختلافات در اعلم بودن مراجع تقلید، اما تقریبا عموم علما بر اصلح بودن مقام معظم رهبری اتفاق نظر دارند.

مسلم;1002637 نوشت:

فارغ از سایر نکات شما که به نظرم مسئله در خصوص آنها روشن است، در مورد این سخنتان باید عرض کنم درست است که علما برای تشخیص اعلم سه راه بیان کرده اند، اما اولا اتفاقا این راه های سه گانه گویای این هست که تشخیص حقیقت از عهده همه مردم بر نمی آید و تخصص لازم دارد و کسی که تخصص ندارد باید از متخصصین کمک بگیرد.

ثانیا اینطور نیست که لزوما هر کسی از این راه ها برود به شخص دیگری برسد که آن شخص دیگر نرسیده است. ممکن است مسیر های معدد به یک نتیجه واحد ختم شود.
الان علی رغم اختلافات در اعلم بودن مراجع تقلید، اما تقریبا عموم علما بر اصلح بودن مقام معظم رهبری اتفاق نظر دارند.

اولا همین متخصصین می گویند که مردم می توانند عدم صلاحیت علمی و عملی مرجع تقلید را تشخیص دهند. پس همیشه نیاز به تخصص نیست.
مواردی هم که نیاز به تخصص دارد، خود متخصصین سه راه داده اند که لزوما به رهبر شما ختم نمی شود.

دوما من از فرض و احتمال سخن نمی گویم. الان اختلاف در اعلمیت چیزی است که داریم می بینیم. چیزی نیست که شما بخواهید با احتمال و فرض، بگویید شاید مردم یک نفر را اعلم بدانند و آن یک نفر همانی باشد که شما می گویید. فعلا که نرسیدند و خلاف شرع هم عمل نکردند.

خباء;1002647 نوشت:
متخصصین می گویند که مردم می توانند عدم صلاحیت علمی و عملی مرجع تقلید را تشخیص دهند

می شود سند این حرفتان را بیان بفرمایید. خواهش می کنم فقط شفاف و روشن، و من را به جایی ارجاع ندهید، متن و سند را شفاف قرار دهید.

خباء;1002647 نوشت:
اختلاف در اعلمیت چیزی است که داریم می بینیم

اعلمیت برای ولی فقیه شرط نیست، اصلحیت شرط است
در این اصلحیت هم بین متخصصین تقریبا اتفاق نظر وجود دارد، اقلیت مخالف بسیار معدود هستند

مسلم;1002655 نوشت:
می شود سند این حرفتان را بیان بفرمایید. خواهش می کنم فقط شفاف و روشن، و من را به جایی ارجاع ندهید، متن و سند را شفاف قرار دهید.

اعلمیت برای ولی فقیه شرط نیست، اصلحیت شرط است
در این اصلحیت هم بین متخصصین تقریبا اتفاق نظر وجود دارد، اقلیت مخالف بسیار معدود هستند

رساله را باز کنید به مساله دوم نگاه کنید :
مسأله ۲ – تقلید در احکام ، عمل کردن به دستور مجتهد است (۱)، و از مجتهدی باید تقلید کرد که مرد و بالغ و عاقل و شیعه دوازده امامی و حلال زاده و زنده و عادل با شد (۲). (و نیز بنا بر احتیاط واجب (۳) باید از مجتهدی تقلید کرد که حریص به دنیا نباشد) (۴) و از مجتهدین دیگر اعلم باشد (۵)، یعنی در فهمیدن حکم خدا از تمام مجتهدین زمان خود استادتر باشد (۶).

می بینید که همه این شرایط نیاز به تخصص ندارد.
البته این طبق رساله مراجع مشهور یا صاحب رساله است.
و الا برخی مراجع ( که من ذکر نمی کنم ) شرایط دیگری دارند که اینجا ذکر نشده اما توسط مردم قابل تشخیص است.

اما در مورد اعلمیت و اصلحیت :
هر دو می تواند مورد اختلاف باشد. هم بین لزوم یا عدم لزومیت اعلمیت
و هم در تشخیص اصلح.
به هر حال چیزی که می خواهم بگویم نباید انتظار داشته باشید ملاک ها، به نتیجه شما ختم شوند.

این هم که می فرمایید اکثریت چنان می گویند، آیا استدلال درستی است؟ اصلحیت توسط ملاک هایی مشخص می شود که توسط مردم و مرجع تقلید ، تعیین و تشخیص داده می شود.
مثلا همین منتظری نظرات فقهی اش را بخوانید ( به هر حال شاید از نظر سیاسی به او اشکال کنند اما از حیث علمی عالم قدری بود.)
در کنارش نیز افرادی بودند که اجتهاد را کافی می دانند.

از بین راه کارهایی که دادم، اعلمیت کمترین اهمیت را برای من دارد.

برای من ، رعایت اصول و فروع دین
عدالت
انجام تعهدات قانونی و اسلامی
صداقت گفتار و کردار
آزادی انتقاد
برنامه محوری به جای شخص محوری
محافظه کار نبودن و مانند اینها اهمیت دارد.

در این ارسال می خواهم یک ملاک دیگر ارائه کنم

یکی از راه های شناخت رهبر این است که ببینیم در مملکت او، نرخ بهره بانکی چه قدر است و چه عکس العملی نشان می دهد.
اگر نرخ سود بانکی، ظرف نهایتا چند سال درست نشد قطعا عمل آن رهبر مورد رضایت الهی نیست.
چون رهبر مورد رضایت خداوند یا راهی خواهد یافت یا راهی خواهد ساخت. یا اصلاح می کند و یا انقلاب می کند یا اصلاح می کند و یا فرمان جهاد می دهد.
روش اسلام و قرآن و ائمه هدی همین است.
مثلا نرخ بهره ژاپن منفی است
نرخ بهره بسیاری از کشورها کمتر از یک درصد تا نهایتا 5 درصد است.
اما نرخ بهره ایران 24 درصد است و جزو ده کشور اول با بالاترین نرخ بهره بانکی است.

همچنین شورای فقهی بانک مرکزی اعلام کرده است بانکهای ما اسلامی نیستند.

چند شاخص اقتصادی دیگر هم در شناخت رهبر وجود دارد از جمله
اعتبار پول
قوانین وام دهی
دیرکرد بانکی

پرسش:
با توجه به اینکه شاخت رهبر جامعه از نزدیک برای ما مقدور نیست، باید از چه مسیری او را شناخت؟


پاسخ:

همانطور که در سوال اشاره شده گاهی تشخیص حقانیت رهبری یک جامعه بسیار دشوار خواهد بود، به عنوان نمونه اگر ما در زمان امیرالمومنین(علیه السلام) می بودیم با ابهامات و شبهات متعددی در خصوص شخصیت امیرالمومنین(علیه السلام) روبرو می شدیم:
- همسر پیامبر(صلی الله و علیه و آله) و اصحاب و شخصیت های مطرحی چون طلحه و زبیر را می دیدیم که می گفتند علی(علیه السلام) خلیفه پیشین را کشته است، علی(علیه السلام) قاتل است!!
- عده ای از اصحاب و یاران خود آن حضرت که پیشانی شان چون زانوی شتر پینه بسته بود می گفتند علی(علیه السلام) کافر است!!
- مردم شام را می دیدیم که می گفتند: علی(علیه السلام) تارک الصلاة است و نماز نمی خواند!!
- یک عده فقیرنشین در خرابه ها و حتی یک عده از جانبازان در رکاب امیرالمومنین(علیه السلام) را می دیدیم که به علی(علیه السلام) ناسزا می گفتند، و او را بی تفاوت نسبت به خویش می دانستند!!
- یک عده را می دیدیم که می گفتند علی(علیه السلام) ملت خودمان را رها کرده و دارد پول بیت المال ما را در شکم این اعاجم(ایرانی ها) می ریزد!!
- از آن طرف برخی مسئولین که مستقیما از سوی امام علی(علیه السلام) انتخاب شده بودند چون منذر بن جارود را می دیدیم که به بیت المال دست اندازی کرده و خوشگذرانی می کردند...!!
- از طرف دیگر اخبار دروغ، و روایت های جعلی در فضائل رقبای سیاسی علی(علیه السلام)، و نکوهش امام علی(علیه السلام) به گوشمان می رسید!!

می بینید که دشمن با ابزار اطلاع رسانی قوی خودش، می تواند یک رهبری چون علی(علیه السلام) که نمونه ای در تاریخ ندارد را تا حد تبعیض، و قتل و کفر و بی نمازی پایین بیاورد! امروز هم دشمنان این را به خوبی می داند، و محال است در راستای غبارآلود کردن فضا، و تخریب رهبر جامعه اسلامی تلاشی نکند؛ ما باید از مسیر صحیح و مورد اعتماد رهبر جامعه را بشناسیم که به چند مورد اشاره میشود.

راهکار اول: به جبهه دشمن نگاه کنید...

گاهی دشمن فضا را به گونه ای غبارآلود می کند که برای کسانی که دارای بصیرت عمیق نیستند جبهه دوست و دشمن گم میشود، مهره کارآمد و ناکارآمد را نمی توانند تشخیص دهند؛ اما دشمن که خود چنین فضایی را به وجود آورده فضا را گم نمی کند، دشمنانش را به خوبی می شناسد، مهره های کارآمد را به خوبی می شناسد.

نگاه کنید کدام خاکریز بیشتر مورد حمله و هجمه دشمن است، هر کسی که بیشتر از جانب جبهه دشمن مورد حمله و تهاجم قرار گرفت، کارآمدتر است، و هر کسی که از سوی جبهه دشمن مورد حمایت قرار گرفت، یا غیر انقلابی است، یا حداقل ناکارآمدتر است.
این مسئله ای است که قران کریم هم به آن اشاره فرموده است:
«لَنْ تَرْضى‏ عَنْكَ الْيَهُودُ وَ لاَ النَّصارى‏ حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُم‏»؛ يهود و نصارى هرگز از تو راضى نمى‏شوند تا آنكه از آيينشان پيروى كنى‏.(1)
«لن» در عربی به معنای نفی ابدی است، یعنی طبق این آیه شریفه اگر در جایی ما مورد حمایت غرب قرار گرفتیم، آنها سر به راه نشده اند، ما منحرف شده ایم!

امام خمینی(ره) نیز به این ملاک اشاره فرمودند:
«نبايد توقع داشته باشيم كه اينها براى ما خوب بگويند، اگر خوب بگويند، معلوم مى‌شود ما خيانتكاريم! ... اگر چنانچه امريكا از ما تعريف كند و روزنامه‌هاى امريكا از ما تعريف كنند، آن وقت است كه بايد مردم بگويند اين چه است قضيه؟ يك قضيه‌اى است كه دارند تعريف مى‌كنند! البته بايد از ما تكذيب كنند، از شما هم بايد تكذيب كنند»(2)

در زمان امیرالمومنین(علیه السلام) کافی بود مردم به جبهه دشمن نگاه کنند، نوع نگرش معاویه به امیرالمومنین(علیه السلام) می توانست برای کسانی که توان شناخت ندارند نشان دهد که امام علی(علیه السلام) آیا در مسیر باطل پیش می رود یا در مسیر حق.
امروز هم به راحتی می توان فهمید شبکه های رسانه ای دشمن بیشترین حمله را نسبت به کدام نهاد، و کدام خاکریز ما دارند، همان کارآمدترین است.

راهکار دوم: به واسطه های مورد اعتماد نگاه کنید...

شناخت رهبری که ما ارتباط نزدیک و شخصی با او نداریم، و گاهی قدرت تحلیل رفتارهای او را هم نداریم طبیعتا دشوار خواهد بود، به همین خاطر باید برویم سراغ واسطه هایی که آنها هم رهبر را از نزدیک می شناسند، و هم ما آنها را خوب می شناسیم و به آنها اعتماد داریم.

اینها می توانند مهره شناخت با واسطه ی ما از رهبری باشند، کسانی که نه به خاطر اسم و رسمشان، بلکه به خاطر دیانت وتقوای و بصیرت آنها به آنها اعتماد داریم.
مردم شام اگر علی(علیهالسلام) را بی نماز می پنداشتند چون واسطه ای که برای شناخت امام علی(علیه السلام) برگزیده بودند معاویه ای بود که دشمن آن حضرت بوده و برای تخریب آن حضرت از هیچ دروغ و دغلی ابا نداشت!

امروز هم اگر کسی قدرت تحلیل رفتارها را ندارد، و شناخت مستقیم هم برای او امکان پذیر نیست، به جای مستندهای شبکه های غربی، و به جای آنچه که در فضای مجازی معلوم نیست از جانب چه کسانی ترویج میشود باید سراغ بزرگانی برود که در تقوا و دلسوزی انها نسبت به دین شکی نیست، دراین صورت است که روز قیامت حجتی برای موضع گیری اش در قبال رهبر جامعه خواهد داشت.

شخصیت هایی چون مرحوم آیت الله العظمی بهاء الدینی(ره)، علامه حسن زاده آملی، آیت الله جوادی آملی، آیت الله نوری همدانی و سایر مراجع که تمام قد از مقام معظم رهبری حمایت کرده و او را بین گزینه ها برترین می دانند، کسانی نیستند که بدون شناخت کسی از او حمایت کنند، و خصوصا چنین تعابیر عظیمی در مورد او به کار ببرند.

راهکار سوم: به اعترافات دشمن نگاه کنید
...

این روشن است که تعریف یک شخص از دوستان، همفکران و یا از جبهه خودی برای دیگران حجیت چندانی نخواهد داشت، اما وقتی کسی به حقانیت جبهه مقابلش اعتراف کند این اعتراف مورد توجه قرار خواهد گرفت، چون یک دشمن، یا یک منتقد دارد در مدح کسی سخن می گوید که به لحاظ ایدئولوژیک و نظریه پردازی با او سنخیت ندارد، منتقد است، مخالف است، اما دارد به خصوصیات مثبتی در رقیبش اعتراف می کند.

همانطور که اگرچه بدگویی های معاویه در حق علی(علیه السلام) اعتباری ندارند و از سر حقد و کینه است، اما تعریف هایی که از آن حضرت(علیه السلام) بر زبان معاویه جاری شده است قطعا قابل توجه است، چرا که به قدری پررنگ است که دشمن هم نتوانسته است در برابر آنها سکوت کند.

بنابراین اگرچه نباید به بدگویی های دشمن نسبت به امام(ره)، یا مقام معظم رهبری نگاه کرد و اینها هیچ حجیت و اعتباری ندارند، اما جایی که به مدح ایشان پرداخته و از خصوصیات خوب ایشان سخن گفته اند اتفاقا قابل استناد است، حتی گاهی بیش از تعریف های دوستان ایشان پذیرفتنی است.

هم پاکدستی رهبری، و هم تیزهوشی ایشان، و هم سیاست ورزی ایشان و هم احاطه ایشان به مسائل بین المللی از مسائلی است که به صورت گسترده مورد اذعان و اعتراف از ناحیه منتقدین و مخالفین ایشان قرار گرفته است که با اندکی جستجو به حجم انبوه آن پی خواهید برد.

راهکار چهارم: به جبرهای نامرئی توجه داشته باشید...

قدرت هر رهبری در گرو شرایط و اقتضائات جامعه از جمله میزان پیروی و متابعت مردم و مسئولین از اوست، چون قدرت یک رهبر قدرت فردی نیست، قدرت مردمی است، اگر یک رهبر حتی مانند امیرالمومنین(علیه السلام) باشد اما مردم او را یاری ندهند 25 سال خانه نشین شده، و بعد از روی کار آمدن هم مجبور است حکمیت را پذیرفته و به حکم بودن ابوموسی اشعری ها رضایت دهد.
بنابراین هر رهبری باید متناسب با شرایط زمانه خویش تصمیم گیری کند، یعنی یک سری جبرهای نامرئی وجود دارد که در کنار حاکم دیده نمیشود اما به لحاظ تاریخی و جامعه شناسی هنگام قضاوت باید آنها را لحاظ کرد.

این جبرهای نامرئی موجب میشود که رهبر یک جامعه در برابر برخی مسائل سکوت کند، در برابر برخی مسائل رضایت دهد، یا برخی تصمیم گیری هایی داشته باشد که در نگاه بدوی حکمت آن به چشم نمی آید.

اگر بخواهیم به مصادیق تاریخی اشاره کنیم: اینکه چرا پیامبر(صلی الله علیه وآله) برای برخی مسئولیت ها از خالد بن ولید استفاده کرد؟ این که چرا امیرالمومنین(علیه السلام) از اشعث بن قیس در برخی مسئولیت ها بهره برد؟

بنابراین برای قضاوت رهبر یک جامعه اینکه فقط مشکلات را ببینیم قطعا رهزن است، باید شرایط جامعه، شرایط بین المللی، مسئولیت ها، اهم و مهم ها و مانند آن را دید.
توقعاتی که این جبرها را نادیده بگیرد توقعات صحیح و به جایی نیستند. مانند:
توقع تک روی و عدم توجه به خواست مردم و منتخب مردم از جانب رهبری در جایی که مردم و منتخبشان نظر دیگری دارند، یا توقع تذکرات مکرر و عمومی به مسئولین در جایی که دشمنان خارجی داریم و رسانه های گرسنه بیگانه به دنبال مسئله ای برای حاشیه سازی و تغذیه رسانه ای خود هستند، و مسائل فراوان دیگری از این قبیل...

راهکار پنجم: در قضاوت، به وظائف و قوانین توجه کنید...

همان طور که در راهکار پیشین عرض کردیم رفتار حاکم را باید درچارچوب قاعده اهم و مهم دید، و از آنجا که دخالت دادن نظر مردم شرط اقتدار و صلابت یک نظام به شمار میرود، از باب یک مصلحت مهم تر برای حکومت یک ضرورت است، و قانون اساسی جمهوری اسلامی هم بر همین اصل نوشته شده است، یعنی در خصوص قوای سه گانه و تقسیم وظائف بین این قوا و تعیین آنها توسط مردم، تفاوتی بین ایران و سایر کشورهای پیشرفته نیست، بنابراین آن هدفی که به خاطر آن، گزینه جدیدی به نام «ولایت فقیه» به قانون اساسی افزوده شده برای این مسئولیت ها نیست، این مسئولیت ها در ایران مانند هر کشور دیگری متولی دارد «ولی فقیه» برای مدیریت حرکت کلان کشور است.

این نکته خیلی مهمی است که عمده منتقدان ولی فقیه از آن غافل هستند، اگرچه بارها رهبری به آن اشاره کرده اند اما باز هم گاهی این نقدها مطرح می شوند! مقام معظم رهبری در تبیین وظائف رهبری می فرمایند:

«رهبری نمیتواند در تصمیم‌گیری‌های موردیِ دستگاه‌های گوناگون دولتی مدام وارد بشود و مدام بگوید این باشد، این نباشد؛ این نمیشود. نه قانون این اجازه را میدهد، نه منطق این اجازه را میدهد. دستگاه‌ها مسئولینی دارند؛ اگرچنانچه یک مسئولی در یک موردی اشتباهی دارد، [کار] غلطی انجام میدهد، خب وظیفه‌ی مجلس است و باید مجلس استیضاح کند؛ یا اگرچنانچه کار، کار غلطی است، در دولت بایستی مورد مداقّه قرار بگیرد؛ رئیس جمهور بایستی مانع بشود و جلویش را بگیرد. این‌جور نیست که حالا این‌همه دستگاه‌های اجرائی هستند و هر کدام هم دارند یک تصمیمی میگیرند -تصمیم‌های گوناگون- رهبری نگاه کند ببیند کدام درست است، کدام غلط است و بگوید آقا، این درست است، آن غلط است؛ این‌جوری نمیشود. این، هم خلاف قانون است، هم ناممکن است، هم نامعقول است؛ معقول نیست. وظیفه‌ی رهبری آنجایی است که احساس کند یک حرکتی دارد انجام میگیرد که این حرکت، مسیر نظام را دارد منحرف میکند. اینجا وظیفه‌ی رهبری است که بیاید در میدان و به هر شکلی که ممکن است بِایستد و نگذارد».(3)

و نیز می فرمایند:
«در این‌جور مواردی که حرکت کلّی نظام را منحرف میکند و اشکال ایجاد میکند، البتّه رهبری موظّف است وارد بشود و [اگر] ان‌شاءالله خدا کمک کند و توفیق بدهد، وارد هم میشویم؛ امّا این‌جور نیست که انسان در موارد گوناگون بتواند بگوید آقا، هواپیمای ایرباس [بخرید یا نخرید]. البتّه من تذکّر دادم؛ هم به خود وزیر راه، هم به رئیس جمهور، هم در جلسات گوناگون گفتم. ما حتّی به همین قرارگاه به‌اصطلاح اقتصاد مقاومتی گفتیم شما موظّفید نگاه کنید ببینید خرید این هواپیماها در کجای اقتصاد مقاومتی قرار میگیرد. این را گفته‌ایم، تذکّر میدهیم، امّا اینکه جلو برویم و مانع بشویم، نه، این تکلیف و وظیفه‌ی ما نیست»(4)

البته اینطور نیست که رهبری نسبت به این مسائل بی تفاوت باشند، پی گیر مطالبات هستند، اما مردم هم باید در انتخابات دقت کنند، چون رهبری نمی تواند در کار مسئولین دخالت کند زیرا فلسفه انتخاب مردم زیر سوال می رود، ایشان پی گیر مطالبات خواهند بود:
«بعضی‌ها گله میکنند که چرا فلانی تذکّر نمیدهد؛ نخیر، بنده زیاد تذکّر میدهم. اینکه می‌بینید من گاهی علناً یک چیزی میگویم، این یک‌دهمِ تذکّرات و اوقات‌تلخی‌ها و هشدارهای ما با این آقایان نیست. در جلسات حکومتی، بنده غالباً تذکّر، هشدار و مطالبه، زیاد دارم»(5)

پی نوشت ها:
1. بقره:120/2.
2. روح الله موسوی خمینی، صحیفه امام، مؤسسه تنظیم ونشر آثار امام خمینی‏‏(ره)‏، تهران، ‏‏چاپ ‏‏پنجم، 1389ج9، ص527.
3. بیانات در دیدار جمعى از دانشجویان، ۱۳۹۵/۰۴/۱۲.
4. همان.
5. بیانات در دیدار مردم قم، ۱۳۹۶/۱۰/۱۹.

موضوع قفل شده است