کشت و زرع

باران و برف اگر بیشتر از اندازه بود، همه سودهای آنها تبدیل به زیانها می گردید. سیلابها راه می افتاد. هر کوی و برزن را ویران می کرد. درختان و گیاهان را می شست و می برد. نه شهری می ماند، و نه دهی؛ و نه باغی و نه بوستانی. مردابهای بسیار در جمیع مناطق پیدا می شد و بهترین مؤسسه تولید حشرات می گردید. فرآورده های این مؤسسه، زنده ای در روی زمین باقی نمی گذاردند. گل و لای آن قدر زمین را می پوشاند، که دیگر قابل کشت و زرع نبود. برای جانوران جایی یافت نمی شد. کم کم همگی نابود می شدند. جانوران که می رفتند، انسان ها در دنبالشان بودند. آیا تشخیص مقدار احتیاج زمین را به باران، و دادن همان مقدار به زمینیان، نشانه او، نمی باشد؟ آیا هزارها سال به این روش ادامه دادن نشانه او، نشانه حکمت او، نشانه دانش او، نشانه قدرت او نمی باشد؟