مرگ اخترامی، مرگ طبیعی، حرکت جوهری

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت دوستان گرامی.
در کتاب معاد از دیدگاه امام خمینی آمده است که موت طبیعی یا همان موت محتوم زمانی رخ می دهد که انسان به یک تجرد روحی رسیده باشد و یا اینکه انقدر کمالات کسب کرده باشد که دیگر این روح نتواند در بدن مادی بماند.
و این بخشی از سخنان ایشان هستش که در زیر امده است. آیا با توجه به این سخنان میشه نتیجه گرفت تمام افراد معمولی و عادی که از دنیا می روند به موت اخترامی یا همان اجل معلق از دنیا رفته اند؟ و همچنین آیا کسی که می خواهد قدم در راه الهی بگذارد و سیر الی الله کند خیالش راحت باشد که حتما به مقصود خودش خواهد رسید اگر اجل معلق او را گرفتار نسازد؟

« برای اغلب ما «موت اخترامی» روی می دهد نه «موت طبیعی»،‏‎ ‎‏موت طبیعی برای معصوم است که سلامت مانده ‏‏حَتّی مَطْلَعِ الْفَجْر.
‏‏«موت طبیعی» که لایتأخّر ساعة و لا یتقدّم ابدا، زمانی است که‏‎ ‎‏به هر اندازه که مادّه استعداد قبول فیض داشته به آن افاضه صور‏‎ ‎‏شود. وقتی از ناحیه مفاض آنچه امکان داشت عطا شد و محلّ‏‎ ‎‏قابل هم به اندازه ای که مستعدّ قبول بود دریافت فیض کرد و همه‏‎ ‎‏قوّه هایش به فعلیّت رسید و نفس مستقل شد، دیگر امکان ندارد‏‎ ‎‏حتّی به اندازه یک آن، نَفس در بدن باقی بماند.‏..

موت دیگر «موت اخترامی» است، که در اخبار از آن به «موت‏ معلّق و اجل معلّق» تعبیر آورده اند‏ و بگونه ای نیست که تأخیر و‏‎ ‎‏تقدیم آن ممکن نباشد. این مرگ از تصادفات خارجیّه حاصل‏‎ ‎‏می شود، در شرایطی که هنوز در مادّه استعداد قبول صورت مانده‏‎ ‎‏و صورت و نفس همچنان قابلیّت تکامل یافتن در این مادّه را‏‎ ‎‏دارند، و حرکت جوهریّه نفس نیز تمام نشده، و استعداد مادّه هم‏‎ ‎‏به آخر نرسیده است، منتها از خارج خللی در بدن حاصل‏‎ ‎‏می شود؛ مثلاً شخص از پشت بامی می افتد، یا زیر ماشینی می رود‏‎ ‎‏و یا گلوله ای به او اصابت می کند، اگر این خلل خارجی نباشد مادّه‏‎ ‎‏هنوز مستعدّ قبول صور و تکامل یافتن است، و نفس هم هنوز‏‎ ‎‏مستقل نشده و به بدن احتیاج دارد، لکن به سبب خلل و آسیبی که‏‎ ‎‏از خارج رسیده ... بدن را هدم کرده و از لیاقت این که نفس در این مادّه باشد‏‎ ‎‏انداخته اند.
بلی اگر اخترام و عدم النیل الی الغایه بالنسبه به سیر انسان‏‎ ‎‏کاملی که برای خدا خلق شده و اشیاء دیگر هم به خاطر او خلق‏‎ ‎‏شده اند باشد، به این معنی همه ما دارای موت اخترامی بوده و‏‎ ‎‏تندباد اجل، میوه نارس را از درخت زندگی به زمین انداخته، هیچ‏‎ ‎‏کدام به غایت نرسیده، همه عاطل و باطل مانده ایم. کسی جز‏‎ ‎‏معصومین ـ علیهم السلام ـ و چند نفر قلیلی که مثل سلمان‏‎ ‎‏طابق النعل بالنعل تابع آنها شده اند، نیل به محبوب و وصل به‏‎‏‏غایت پیدا نکرده است و ما و حتی کمّلین از عرفا، نارس مانده ایم...»

کتاب معاد از دیدگاه امام خمینی (س) صفحات 169 تا 174