فلسفه عزاداری

سلام...
یک بحثی دارم که چند ماه یا هفته پیش هم تقریبا مشابه اش رو مطرح کرده بودم و کارشناس هم پاسخ دادن، ولی فرصت نشد که حتی من پاسخ رو درست مطالعه کنم چه برسه به اینکه پاسخ احتمالی بدم به اون تا اینکه دیگه تاپیک جمع بندی و بسته شد و اینا...پس بهتر دیدم دوباره یک تاپیک تقریبا مشابه رو ایجاد کنم و اینبار با دقت و فرصت بیشتر پاسخ رو بخونم و اگر لازم شد پاسخ ها و سوالاتی رو در ادامه مطرح کنم.
روایات کمی نداریم که ادعا می شه از ائمه به ما رسیده که در اونها به عزاداری و گریه و زاری کردن برای ائمه به خصوص امام حسین سفارش شده...و فارق از این روایت، کلا در تشیع گریه و زاری و زنجیر زدن و نوحه خوندن برای امام حسین و ائمه دیگر، جایگاه مهمی داره و علمای ما هم از مسایل منع نمی کنن هیچ بلکه خودشون هم در این جور مراسما شرکت می کنن....حالا سوالم اینه که در بهشت چه دگرگونی و چه تحولی رخ می ده که ما دیگه نوحه و گریه و زاری و اندوهی در اون از جهت واقعه عاشورا و مصیبت های ائمه نداریم...یعنی در بهشت مصیبت ها و واقعه عاشورا فراموش می شه؟یعنی زجر و درد و مظلومیت امام حسین و اهلش در واقعه ی عاشورا فراموش می شه؟ ؟نکنه ما قرق در خوشی ها و شهوات در بهشت بشیم، نکنه حوری یا حوریان، شراب و عسل و میوه های بهشتی، ما رو سرگرم خودشون کنن و ما مصیبت های امام حسین و امام علی رو فراموش کنیم؟