عصمت، عدل الهی و تفاوت، امام معصوم

با سلام و عرض ادب احترام

چند وقت پیش کتاب اعتقادات سال اول حوزه های علمیه را مطالعه میکردم که مطلبی فکرم رو مشغول کرد:
امامان ما توسط خداوند امام شدند چون خدا میدانست که انها ظرفیت بالایی دارند ( بدلیل ظرفیت بالا ، جایگاه بالایی بدست اورند )

این مسئله برای من خیلی عجیب بود ، البته منطقیه که کسی که توانایی بالایی داره خدا از قبل عمل کردنش ازش مطمئنه و جایگاه بالایی بهش میده ولی
این منطقی نیست که یکی توانایی زیادی داشته تا جایگاه بالا بره و یکی نره !
تا اینکه در سایت خوندم که این اقتضا این دنیاست که یک عده بالاتر باشند و یک عده پایین تر ! ( من هم با جایگاه این عزیزان مشکلی ندارم )

مشکل بنده این جاست که ملاک برتری به تقواست و هر کس تقواش بیشتر باشه پیش خدا عزیز تره و خدا بیشتر اون رو دوست داره
حالا با این وجود اگر فرض کنیم یه ادمی به اندازه خودش و با تمام وجودش خدا را فهمید و عبادت کرد این احتمال هست که بتونه به اندازه امامان پیش خدا عزیز بشه ؟

سوال پیچیده ای !:-/
1. اگر ما به جایگاه امامان برسیم کار امامان ضایع نمیشه ؟
فکر کنید امام معصوم با دقیق ترین روش به سمت خدا رفته و حتی سر سوزنی هم کج نرفته ، در بهترین خانواده بزرگ شده و هم از نظر ارثی خوب بوده و هم تربیتی و هم اختیاری
از اون طرف مردم عادی که گناه کردند و توبه ، بروند و به جایگاه امامان برسند ؟
پیامبر اکرم(ص) فرمود: «کسی که با گناه همراه شود پس به تحقیق جدا می‌شود بخشی از عقل او در حالی که هرگز به‌سوی او باز نمی‌گردد».*1

2. اما اگر به امامان نرسیم که مثل این است که بگوییم پدری بچه دار شد دو تا پسر دوقلو ولی پسر دوم رو از همان روز اول خیلی بیشتر دوست داشت و به پسر اولی کمتر محبت میکرد !!
بعد میشه انتظار داشت پسر اولی پدرش رو خیلی دوست داشته باشه ، حتی از برادرش بیشتر ؟؟

پ ن : سوالم به نظر خودم هم عجیب هستش
و بنده هیچ قصد بی احترامی به کسی یا چیزی را نداشتم و نمیخواستم که به کسی یا چیزی بی احترامی کنم فقط احساس کردم پرسیدن سوالم بهتر از نپرسیدنش هست
اگر هم بی احترامی کردم معذرت میخوام .
باتشکر

---

[/HR]
*1 :
این عبارت شاید با اندکی اختلاف در منابع اخلاقی- عرفانی ذیل وجود دارد:
سلمی، ابو عبدالرحمن، محمد(متوفای 412ق)، تسعة کتب فی اصول التصوف و الزهد، ص 346، بی‌جا، للطباعة و النشر و التوزیع، چاپ اول، 1414ق. فیض کاشانى، محمد بن شاه مرتضى، المحجة البیضاء فى تهذیب الإحیاء، ج ‏5، ص 24، قم، مؤسسه النشر الاسلامى، چاپ چهارم، 1376ش؛ نراقی، ملا محمد مهدی، جامع السعادات، ج 1، ص 81 – 82، بیروت، اعلمی، چاپ چهارم، بی‌تا
https://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa47659