عرفان

بسمه تعالی

عرفان عبارت است از علم به خدای سبحان از حیث اسماء و صفت و مظاهر آن و احوال مبدأ و معاد و حقایق عالم و كیفیت بازگشت آنها به حقیقت واحد یعنی ذات احدیت، و نیز معرفت طریق سلوك و مجاهده برای رهاسازی نفس از تنگناهای قید و بند جزئیت و پیوستنش به مبدأ خویش و اتصاف به نعت اطلاق و كلیّت. با این بیان فایده عرفان هم مشخص می شود كه همان وصول به حق و شهود قلبی حقیقت وجود و فناء در حضرت اوست. در هریک از ادیان شیوه ای از پرستش وجود دارد که خدا را نه در شکل خاص و ترس از عذاب و کیفر و به امید پاداش بلکه از سر مهر و محبت و دوستی می پرستند( به تعبیری از روی عشق ) و این اشتراک در شیوه خود اشتراکات فطری را به میان میکشد که در سرشت معنوی انسان به ودیعه نهاده شده و سرچشمه بسیاری از نیات و افعال آدمی است. این اندیشه ممکن است در هریک از ادیان ومکاتب تقریر شود که در اجماع نهایی با اصلاح برخی برداشتهای هر تعبیر و بیان که متاثر از روح مذهبی آن مکتب است به نمونه های مشابهی در شیوه و سلوک برخورد می کنیم که همان عرفان است.

هدف عرفان ارتباط با خدا بطور مستقیم ونزدیک است که از آن به شهود تعبیر میشود. این مهم در شرایطی عملی میشود که دیگر مدعی شناختن در بین نباشد زیرا شناختن محتاج به دو امر شناسنده و شناخته شده است در حالیکه عرفان در مسیر کسب معرفت به جایی میرسد که فقط حقیقت باشد و از خود نشانه ای باقی نمی ماند و این مقام فناست که عموم مکاتب عرفانی در آن وحدت نظر دارند.عرفان را می توان به راه میانه ای در مقابل دو نظریه اصالت ماده و اصالت تصور تعریف کرد.زیرا در کنار قبول ادراکات حسی برای نیل به حقیقت آنرا مقدمه ای بر شناخت میدانند و تا زمان حیات تجربه آنرا برای سالک ضروری میدانند اما در آن متوقف نمیشوند. عارف در پی مشاهده باطن حقیقت است که خود مستلزم قطع پیوندهای مادیست تا با حقیقت ازلی که آغاز و انجامی ندارد به وحدت برسد. تجربه ای مافوق تجربه های معمول و متداول.

واژه عرفان را عرفای اسلامی برای عرفان به کار بردند.در عرفانهای دیگر چنین نامی وجود ندارد. عرفان از ماده عرفه، به معنای شناختن است و البته یک نوع شناختن خاص است. عرفان مسیری است که انسان را به نوعی دیگر از معرفت و شناخت می رساند که با معرفت حسی و ظاهری متفاوت است. به همین منظور باید ابزار دیگری را برای سالک پدید آورد یا در درون او کشف کند تا بتواند راه دستیابی به معرفتی دیگر را هموار سازد.مکاتب عرفانی گوناگون در سراسر جهان همیشه به نوعی معرفت درون بینانه که با شهود قلبی و درونی دریافت می شود، اشاره دارند و برای استفاده از آن تلاش می کنند. همین تلاش، نیاز به برنامه عملی خاصی را پدید می آورد که اگر از سوی خداوند و به واسطه پیامبران به انسان برسد، شریعت نام دارد.بی تردید با پذیرش این که انسان را خالقی دانا و حکیم آفریده که از همه اسرار وجودش آگاه است، باید اعتراف کنیم شریعت الاهی بهترین راه شکوفا سازی استعداد های نهفته عرفانی است و با عمل به شریعت می توان به عرفان راستین رسید. از این رو این شریعت به همه پیامبران رسیده است خداوند به حضرت محمد(ص) می فرماید:«شرع لکم من الدین ما وصی به نوحاً و الذی اوحینا الیک و ما وصینا به ابراهیم و موسی و عیسی ....» آیینی را برای شما تشریع کرد که به نوح توصیه کرده بود و آن چه را بر تو وحی فرستادیم، به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش کردیم.....سید حیدر آملی رابطه شریعت و حقیقت عرفان را به پوست بادام و روغن بادام تشبیه می کند. اگر این پوست نباشد، آن مغز فاسد و تباه می شود و تازگی اش را از دست می دهد و اگر آن مغز شیرین و تازه نباشد، این پوسته بی ارزش است.

سلام دوستان

با اجازه اسا تید محترم مدیران و کاربران این موضو ع را ایجاد میکنم تا هر یک از دوستان


حرف قشنگ جمله زیبا حدیث تاثیر گذار و یا نصیحت های بزرگان دین و فلاسفه و .........


خلاصه هرجمله ای که به نظر شما قشنگ هست و خواننده با خواندنش احساس شادی

درونی می کنه....... را اینجا بنویسیم

البته من که اگر پشت یک ماشین یک شعر زیبا باشه اونقدر

تعقیبش میکنم تا اون شعر را یادداشت کنم و............... دوست دارم شما هم حرفهای قشنگ را اینجا بنویسید

به هرحال با حول و قوه الهی و به یاری امام زمان این کار را شروع میکنیم

امیواریم که مورد توجه قرار گیرد ....

یا علی مدد

بسمه تعالی

انگیزه نماز
ارتباط،سرّی بین عاشق و معشوق حقیقی است،یعنی بین بنده و پروردگارش،که خمیره ی بنده را با عشق حق سرشتند،به دلالت کریمه«فطرت الله التی فطر الناس علیها»(روم/30) یعنی توحید فطرت خدائی است که انسان را بر آن سرشته اند که روحش از روح منفوخ حق است و صعودش از راه علم و عمل به اصل خویش:«إلیه یصعد الکلم الطیب و العمل الصالح یرفعه»(فاطر/10)، یعنی روح انسان با دو بال به سوی پروردگار خود در پرواز است: یک علم که تقویت روح است،دوم عمل صالح که بالا برنده ی اوست و حرکت حبّی اشاره شده در حدیث قدسی: ((کنتُ کنزاً مخفیّا فأحببتُ أن أعرف،فخلقتُ الخلق لکی أعرف - قاضی سعید قمی،شرح توحید صدوق،ج1،ص40)) به حُکم:
پری رو تاب مستوری ندارد/در ار بندی ز روزن سر بر آرد
خداوند فرماید:من گنجی پنهان بودم،پژوهنده و شناسایی نبود و دوست داشتم خلقی شناسا بیافرینم،با استعداد علم و عمل،تا به خلعت معرفت الهی مزیّن شود و به تاج«لقد کرمنا بنی آدم»(اسراء/70)مفتخر شوند(یعنی ما از میان همه ی آفریده ها فرزندان آدم را گرامی داشتیم،که معرفت و محبت خود را به ایشان عنایت کردیم).
تا این حرکت حبّی رخ داد و انسان کامل و عارف بالله و خلیفة الله را از این جمع آفریدم و هدف از خلقت مشخص شد که معرفة الله است و حبّ الله.انسان هم به دنبال اصل خود می رود که «نفختُ فیه من روحی»(حجر/29) است و در این پژوهش، خدا را می یابد که اصل اوست و فطرت الله ویژه ی همان انسان،دارای معرفة الله و حب الله و ولایة الله است.
و همیشه حضرت حق گنجی مخفی است،و کاشفان،عارفان بالله و عاشقان واله اند.