روایت

بسمه تعالی

کیفر به دنیا دل بستن و طاغوت را پرستیدن

«عن صالح بن سعید عن أبیه سعید الحلوانی عن أبی عبد الله ع قال بینا عیسى ابن مریم ع فی سیاحته إذ مر بقریة فوجد أهلها موتى فی الطریق و الدور فقال إن هؤلاء ماتوا بسخط و لو ماتوا بغیرها تدافنوا قال فقال أصحابه وددنا تعرفنا قصتهم فقیل له نادهم یا روح الله فقال یا أهل القریة فأجابه مجیب منهم لبیک یا روح الله قال ما حالکم و ما قصتکم قال أصبحنا فی عافیة و بتنا فی الهاویة فقال ما الهاویة فقال بحار من نار فیها جبال من النار قال و ما بلغ بکم ما أرى قال حب الدنیا و عبادة الطاغوت قال و ما بلغ بکم من حب الدنیا قال کحب الصبی لأمه إذا أقبلت فرح و إذا أدبرت حزن قال و ما بلغ من عبادتکم الطاغوت قال کانوا إذا أمرونا أطعناهم قال فکیف أجبتنی من دونهم قال لأنهم ملجمون بلجم من نار علیهم ملائکة غلاظ شداد و إننی کنت فیهم و لم أکن منهم فلما أصابهم العذاب أصابنی معهم فأنا معلق بشعرة أخاف أن أنکب فی النار قال فقال عیسى ع لأصحابه النوم على دبر المزابل و أکل خبز الشعیر یسیر مع سلامة الدین؛صالح بن سعید، از برادر خود سعید حلوانی، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: عیسی بن مریم (ع) در اثناى گردش گذارش به شهرى افتاد که تمامى ساکنان آن -در خانه ها و مسیر راه- افتاده و مرده بودند، به یاران خود فرمود: اینان به عذاب الهى مرده اند، و اگر به علت دیگرى مرده بودند، (جنازه) یکدیگر را به خاک مى سپردند. یاران حضرت عیسى (ع) به او گفتند که: دوست داریم داستان این مردم را بدانیم (تا عبرت بگیریم). به آن حضرت (از جانب حق) فرمان رسید که: اى روح خدا! آنان را صدا بزن، حضرت عیسى (ع) ندا کرد و گفت: اى مردم روستایى! یکى از آن میان پاسخ داد: لبیک یا روح الله (فرمانبردارم اى روح خدا)، حضرت از او پرسید: داستان شما چیست و حال و روزتان چگونه است؟ عرض کرد: صبح را در عافیت و سلامت بسر بردیم و شب را در هاویه!! حضرت از او پرسید: هاویه چیست؟! جواب داد: دریاهائى از آتش که در آن کوههایى از آتش قرار دارد. حضرت پرسید: چه چیزى شما را به این روز -که من مى بینم- انداخت؟! گفت: دلبستگى به دنیا و پرستیدن طاغوت زمان، حضرت پرسید: بستگى شما به دنیا چه اندازه بود؟ گفت: به همان اندازه اى که کودک شیر خوار به مادرش علاقمند است، هرگاه (به او) روى کند خوشحال و اگر (از او) روى گرداند، اندوهگین مى شود. حضرت پرسید: تا چه حد از طاغوت زمان فرمانبردارى مى کردید؟ پاسخ داد: هر فرمانى که صادر مى کرد بدون چون و چرا انجام مى دادیم. حضرت پرسید: چه شد که از میان این همه مردم (فقط) تو به نداى من لبیک گفتى؟ پاسخ داد: زیرا لگامهاى آتشین دهانهاى آنان را بسته است، و مأمورانى درشت اندام و درشتخوى و سختگیر بر ایشان گمارده شده اند (و توان صحبت و یا حرکت ندارند)، و من در میان آنان زندگى مى کردم ولى از ایشان نبودم، هنگامى که عذاب الهى (بر آنان) فرود آمد، مرا نیز به همراه آنان گرفتار کرد، و من اکنون به موئى در آتش دوزخ آویزانم و مى ترسم از اینکه در آتش سرنگون شوم. سپس امام به اصحاب خود فرمود که: حضرت عیسى (ع) به یاران خود گفت: زندگى در میان زباله ها کردن، و اندکى نان جوین خوردن اگر با سلامت دین (و عقیده) همراه باشد، کار بسیار آسان و راحت است».

[="Navy"]در برخی سایت ها چنین متنی وجود دارد،آیا می توان این روایات را بر داعش منطبق دانست؟!!

«بی‌نشانی، نشان توست» عنوان کتابی است که زندگی داستانی سردار شهید «درویش شریفی» با قلم «زهره یزدان‌پناه قره‌تپه» را روایت می‌کند. این کتاب در ۱۱۵ صفحه توسط انجمن پیشکسوتان سپاس منتشر شده است.
در بخشی از این کتاب که شهادت شهید شریفی را به تحریر کشیده، آمده است: «شب دوازدهم محرم است؛ ساعت یک ربع به دوازده که اتاق روشن می‌شود؛ با رنگین‌‌کمانی از نورهایی رنگ سبز و آبی و نارنجی؛ بویی بسیار خوش از عطر گلهایی که تاکنون نظریش را استشمام نکرده‌ای الا به هنگام شهادت بهترین یارانت در دوران دفاع مقدس و هودجی از نور آسمان، آرام آرام بر زمین می‌نشیند.
با فرشتگانی که همگی شال سیاه بر بال‌های خود دارند، به نشانه عزای حسین بن‌علی(ع) و السلام علیک یا اباعبدالله(ع)… سبک می‌شوی، مثل یک پر، یا پروانه‌ای سبکبال یا مثل نور. همه دردها از جانت بیرون می‌روند، با عزت و احترام، در هودجی از نور، رو به آسمان در کمال آرامش».
شهید سردار «درویش شریفی» سال ۱۳۳۱ در روستای هیکلی شهر لامرد استان فارس به دنیا آمد؛ او فرزند سوم و تنها پسر خانواده بود؛ پدرش از کار افتاد و او هنوز نوجوانی ۱۲-۱۳ ساله بیش نبود که مجبور به کار کردن و کسب در آمد برای خانواده شد دو خواهر بزرگتر را سر و سامان داد و خود نیز مشغول به کار در کویت شد. آنجا شاگرد یک مغازه چینی‌فروشی بود.
بعد از کویت حدود ۶ ماه برای اقامت و ادامه تحصیل به آلمان رفت؛ اما به علت درگیری‌های خانوادگی و ناراضی بودن مادر از دوری تنها پسرش دوباره به کویت برگشت.
او بعد از مدتی ازدواج می‌کتد و در سال ۵۸ حسین اولین فرزندش به دنیا می‌آید و سال ۵۹ نقطه عطف شروع فعالیت‌های جدی انقلابی شهید می‌شود.
شهید شریفی یکی از مؤسسان سپاه لامرد و به عنوان فرمانده آنجا شروع به کار می‌کند؛ حدود ۵ سال در همین سمت فرماندهی سپاه لامرد بود که به عملیات رمضان می‌رود و از ناحیه کمر مجروح می‌شود.
وی بعد از مدتی وارد نیروی قدس تهران شد و سرانجام این سردار عاشورایی در روز ۱۲ محرم الحرام ۱۳۸۹ به دست معاندان و دشمنان جمهوری اسلامی ایران ترور شد.
در بخشی از وصیت‌نامه شهید شریفی می‌خوانیم: «خداوندا تو خود بهتر می‌دانی که روز به تن کردن لباس سبز پاسداری همواره آرزوی قلبیم این بوده است که در راه اعتلای پرچم مقدس اسلام و پاسداری از ارزش‌های والای این انقلاب به رهبری پیر مراد، بت‌شکن قرن و ادامه راهش و تداوم این صراط مستقیم به رهبری مقام عظمای ولایت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای توفیق شهادت در راهت نصیبم گردانی».

[="DarkSlateBlue"]بسم الله الرحمن الرحیم

سلام!

میخوام ایندفعه که برای مغازم کارت ویزیت چاپ میکنم پشتش هم یک روایت چاپ کنم که به نوعی علاوه بر تبلیغ مغازه امر به معروف یا نهی از منکر هم کرده باشم. دنبال یک روایت کوتاه اما تاثیرگذار میگردم! هرچی تو گوگله سرچ کردم چیز خاصی پیدا نکردم! گفتم شاید تو مغزهای شما عزیزان چیزی باشه که به کار من بیاد!
مثلا خودم از این روایت خوشم اومده اگر چیزی پیدا نکنم همینو چاپ میکنم:
امام علی ع : در عجبم از کسی که از مرگ میترسد و از گناه باز نمی ایستد!
دوستان و کارشناسان اگر چیزی سراغ دارید لطفا کمک کنید!
حالا حتما هم نباید روایت باشه! اگر جمله ای از بزرگان هم بود اما جالب و تاثیر گذار بود بگید!
ممنون![/]

طريد
در برخي روايات از حضرت مهدي عليه السلام به عنوان «طريد» ياد شده است. «طريد» به معناي طرد شده از طرف مردم است.عيسي خشاب گويد: «به امام حسين عليه السلام گفتم: آيا شما صاحب الامر هستيد؟ فرمود: «خير، ليکن صاحب الامر طريد (رانده شده) و شريد (آواره) است و خونخواه پدرش و عمويش مي باشد...».

چرا باید امام حسین (ع) صاحب الامر را اینگونه معرفی کنند؟