کاربر مهمان خوش آمدید
با سلام و احترام
آیا امکان دارد عملی حسادت باشد در حالی که آن عمل فی نفسه حرام نباشد؟
میگویند حسد تا زمانی که در عمل و گفتار جریان نیابد گناه نیست...
اگرچه برخی حسد در قلب را نیز با شرایطی گناه میدانند...
اما فعلا سوالم این است که اگر کسی بخواهد حسد را در عمل نشان دهد
آیا امکان دارد آن عمل فی نفسه حلال باشد؟
مثلا غذا خوردن حرام باشد چون متعلق حسد شده است...
اگر امکان دارد لطفا چند مثال بزنید...
سلام...
واقعیتش این بود که میخواستم بگم من یه آدم حسودیم....چیکار باید کنم که این حسادت از بین بره؟؟؟
مثلا نمیتونم ببینم یکی از من موفق تره؟؟؟پیش خودم میگم من چرا نباید موفق باشم؟؟پیش خودم میگم من چرا نباید اینجوری باشم؟؟
من سربازم...بخاطر همین نمیرسم همه روزه بیام اینجا...اگه یه موقع دیر جواب دادم ناراحت نشید....
چون میخوام خودمو پیدا کنم...چند سالی هست که اینجوری شدم...
سه راهكار در برابر حسود:
در صورت دست یافتن به نعمتی، سه کار شایسته و بایسته است:
1. کتمان؛ یعنی پنهان نگاه داشتن دارایی مادّی و معنوی از نظر تنگ نظران تا از خطر گرسنه دلی آنان ایمن بماند. می‌بایست راز دل و به ویژه امروزه امور مربوط به خانه و خانواده و برنامه‌های مادّی و معنوی را از دید افراد شتردل و شرور پوشیده داشت که کتمان، بهتر و راحت‌تر از علاج و جبران است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرماید: «إسْتَعینُوا عَلی اُمُورِکُمْ بِالْکِتْمانِ فَإنَّ کُلَّ ذِی نِعْمَةٍ مَحْسُودٌ؛ بر امور زندگی خود از کتمان یاری بجویید که هر صاحب نعمتی در معرض حسادت (افراد بد طینتِ تنگ نظر) است».نگذاریم کسی یا ناکسی در زندگی مان آتش افکند که این، زحمتش کمتر از زحمتِ فرونشاندن شعله‌های آن است: «یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا قُوا اَنْفُسَکُمْ وَ اَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُها النّاسُ وَ الْحِجارَةُ؛ ای اهل ایمان، خود و خانواده تان را از آتش دور نگه دارید، چنان آتشی که مردم و سنگ خارا، آتش افروز آنند». (تحریم: 6) نیازی نیست که از برنامه‌ها و خواسته‌ها و تصمیم هامان نزد افراد تنگ نظر و بدخواه و بداندیش، سخنی بگوییم. امام صادق علیه السلام فرماید: «إیّاکَ اَنْ تُخْبِرَ النّاسَ بِکُلِّ حالِکَ فَتَهُونَ عَلَیْهِمْ.» هرگز سختی‌ها و بیچارگی‌های خود را برای مردم بازگو نکن؛ زیرا اولین نتیجه‌اش این است که تو در نظر آنها، در زندگی، شکست خورده جلوه می‌کنی و در نگاه ها، حقیر می‌شوی و شخصیتت از میان خواهد رفت. بازگفتن تصمیم بر کاری با هر کس و ناکس، پس از اندیشیدن در آن و مشورت با اهل، درصد احتمال ناکامی و خرابی را بالا می‌برد. از یاد نبریم که در جوار هر پیروزی، غروری از درون و حسادتی از بیرون در کمین پیروزِ ناهوشیار است. پس همواره به احتیاط بگذرانیم و به بدخواهان و بداندیشانِ نااهل، اعتماد نکنیم و مشکلات و تصمیم‌های خود را با آنها در میان نگذاریم.؛ نصیحت تو به من، همه از آن بابت است؛ که عاجزی ای حسود، بلند چون من پری
2. در صورت برملا شدن دارایی و توان مندی و فضیلت و سر برآوردن حسادت دیگران می‌بایست از شرّ بداندیشی و بدخواهی آنان به پروردگار پناه برد، چنان که در سوره فلق فرموده است.«قل»؛ امر خدایی است. در مبارزه با حسود، خدا به میدان می‌آید. «اعوذ»؛ پناه بردن که سختی مبارزه انسانی با پدیده حسادت را می‌رساند. «ربّ»؛ ذکر واژه «ربّ» در قرآن کریم ناظر به تربیتی بودن مسئله است. در این شرایط به پروردگار سپیده دم پناه ببر که عهده دار تربیت توست. «فلق»؛ سپیده‌دم.«مِنْ شَرِّ حاسِدٍ اِذا حَسَدَ»؛ خطر حسادت پس از پدیدار شدن آن است.
3. نیکی و بخشش:امام علی علیه السلام فرمود: «رشک بران خویش را با احسان به آنان شکنجه کن»؛ زیرا به فرموده آن حضرت: «اَلْحَسُودُ لا شِفاءَ لَهُ»؛ حسود بهبود ندارد. امیدی نیز به بهبودی او نیست و او جز با نابودی دارایی دیگری، درمان نشود: «اَلْحاسِدُ لا یَشْفیهِ اِلّا زَوالُ النِّعْمَةِ». رشک ورزی در حق دیگری، عذاب خدایی است: «اَلْحَسَدُ اَحَدُ الْعَذابَیْنِ». اگر در دنیا دو شکنجه باشد، حسادت یکی از آن دو است. همچنین باید دانست در توان کسی نیست تا عذاب خدا را برطرف سازد جز خود آن حضرت: «اِلّا ما رَحِمَ رَبّی».
