اهانت

سلام

من توی یک مغازه کار میکنم

سید هستم

چند روز قبل با صاحب مغازه که خودشم اونجا کار میکنه شوخی میکردیم . البته اون شروع کرد

چون مال شهرستانم مسخره کرد

بعد من گفتم با خنده گفتم جد ما نبود شما هنو اتیش پرست بودین

بعد شروع کرد چرت و پرت گفتن راجب پیامبر

زبونم لال مثلا گفت : سوسمار خور بوده شما سیدها جددتون اینه. هیز بوده دنبال زن بوده. خشن بوده دنبال جنگ همش. تنبل بوده . فقط خدا درسته پیامبر فقط نامه رشون بوده. همون قران هم یه کم مشکل داره

من جواب همشو منطقی دادم

مثلا گفتم چطور میگی هم تنبل بوده هم دنبال جنگ!

یا چطور میگی زن باز بوده ( خدایا ببخش) که هواسش به جنگ بوده و مکه رو بدون درگیری فتح کردن!

گفتم اونای که ازشون شنیدی بهت نگفتن چقدر کتک خوردن و فحش و سنگ!

خلاصه اعصابم خرد شد.هر چی هم بعد اولین تهمتش گفتم بابا غلط کردم بحث عوض کن هی بیشتر خوشش میومد و میگفت.

البته اینا اعتقاداتشه با اینکه با لحن مسخره و سر به سر گذاشتن مطرحش کرد

بعد از اون ور میره ایپند دود میکنه و ده تا صلوات میفرسته. یا یه عطسه میکنه چهار صد پنصد تا صلوات میفرسته.( خدا همه رو خوب کنه!):Nishkhand:

سوالم اینه :

1-با این ادم چکار کنم؟

2- چون این اقا دم دمای عیده کسی رو نمیتونه جای من بیاره اگه هم بیاره تا راه بیفته ضرر میکنه. میخوام شغلمو ترک کم نزدیکای عید و وقتی ضربه خرد بهش بگم تلافی چی بوده؟

کارم درسته؟

اصلا چکار کنم؟

باسمه تعالی
با سلام:
اهانت ،تحقیر ،تخفیف و کلمه هایی از این قبیل به معنای سبک کردن و پایین آوردن مقام و منزلت دیگری و کوچک کردن شخصیت او است به کار بردن برخی الفاظ یا نمایش بعضی حرکات از عظمت شخصیت دیگری کاسته ،سبب حقارت و خواری او می شود

اهانت از ماده وهن و به معنای سست کردن شخصیت فرد در اذهان مردم و تخفیف به معنای سبک کردن و تحقیر به معنای کوچک کردن شخصیت او است

این سه در واقع یکی بوده یا دست کم نزدیک به یکدیگر و ملازم هم هستند زیرا با هر سست کردنی سبک کردن و کوچک کردن نیز همراه است
سست کردن ،سبک کردن و کوچک کردن شخصیت همه به معنای کاستن از ارزش و اعتبار دیگری نزد مردم است این رفتار گاه با رفتارهای ناپسند دیگری همانند فحش ،استهزا یکی می شود و گاه به شکلی مستقل و جداگانه از انسان سر می زند

چه بسا اهانتی که نه می توان آن را فحش دانست و نه استهزایش خواند
برای نمونه روی برگرداندن از کسی که با انسان سخن می گوید ،فحش به او یا استهزایش نیست ولی گاه اهانت به شمار می رود

همچنین به کار بردن الفاظی چون بشین و بایست با فردی والا مرتبه اهانت شمرده می شود در حالی که فحش و استهزا نیست

با عرض سلام و احترام و آرزوی سالی پر برکت،
بنده سؤالاتی پیرامون توهین و اهانت دارم:
۱) اول اینکه ملاک و معیار توهین و اهانت دقیقاً چیست؟ چه نوع رفتار یا گفتاری توهینی محسوب می‌شود که در دین و اخلاق از آن نهی شده است؟
۲) اگر گفتن حرفی که حقیقت است (یا فرد حقیقت می‌پندارد) موجب توهین به دیگری شود آیا به خاطر اینکه حقیقت است گفتنش جائز است؟
۳) رفتار یا گفتار اهانت‌آمیز تنها در صحبت با مسلمانان یا مسلمانان مؤمن و متشرع مذموم است و با دیگران جائز؟
توضیح اینکه ما گاهی می‌بینیم افراد سخنانی به دیگری می‌گویند که عرفاً زشت و ناپسند است اما فرد گوینده می‌گوید «ملاکی شرعی برای توهین بودن این سخن نیست یا اگر توهین است می‌شود گفت چون شرعاً نهی نشده» یا «چون حقیقت است شرعاً گفتنش لازم هم هست؛ چرا که در روایاتی هست که مثلاً قولوا الحق ولو علی أنفسکم». گاهی نیز گفته می‌شود چون در قرآن (یا شاید روایات) برخی افراد با رفتارشان به حیوانات مثل حمار یا کلب تشبیه شده ما مجازیم که این تعابیر را دربارهٔ دیگران به کار ببریم.

چون در این موارد بحث کلی معمولاً کافی نیست و بیشتر در مصادیق است که اختلاف رخ می‌دهد ناگزیر مصداقی ذکر می‌کنم. مثلاً آیا صحیح است که ما به فردی که ظاهراً از دین دیگر است بر سر اختلاف عقیده بگوییم: