اشتغال و همسرداري

کار و اشتغال زنان از ابعاد مختلفي مورد توجه اسلام بوده است در زير به برخي از اين موارد اشاره مي کنيم:
1. حکم اسلام
در نظام حيات اسلامي بار تأمين معاش و زندگي بر دوش مردان است و زنان در اين زمينه مسؤوليتي ندارند. اين بخاطر رأفت اسلامي است که زن بتناسب جنبه هاي رواني و عاطفي در کاري انجام وظيفه کند که امکان آن برايش موجود باشد.
اسلام در رعايت حال زنان حتي فرمود که پدر مي تواند پسر خود را جبراً به کاري درآمد زا مشغول نمايد تا او تهيه معيشت کند ولي چنين جبري درباره دختران روا نيست. او داراي طبعي ظريف و روحي حساس است و عادلانه نيست کارهاي مردانه که سفت و سخت و خشنند بر آن ها بار شود.
زن نه در خانه پدر و نه در خانه شوهر ناگزير به کار و تلاش براي تأمين معيشت نيست، اجباري ندارد که در محيط خشن و توأم با سر و صداي کارخانه ها و يا در عمق معادن و زير زمين ها به تحمل صدمات و مشقات بپردازد. و نان براي اعضاء خانه فراهم کند. اين امر بويژه در ايام عادت ماهانه و در دوران حمل و شير دهي ستم عظيمي براي زن به حساب مي آيد. پس چه بهتر که او به کار لطيف و ظريف خود بپردازد و شوهر او به تأمين معيشت و تحمل بار نفقه اش اقدام کند.
2. وظيفه اساسي زن:
آن چه اسلام خواستار آن است اين که زن زندگي ساز و هنرمند باشد. هم عامل آرامش و سکون باشد و هم بهشت را زير قدم خود داشته باشد. اولي را در سايه خوب شوهرداري و دومي را در سايه تربيت نسل و مادري.
مرد در ميدان مبارزه زندگي خسته و کوفته مي شود، ناگزير بايد به گوشه اي از ميدان پناه برد و در آن جا به استراحت بپردازد. آن گوشه ميدان خانه است که محل سکون و آرامش اوست، يعني همان جائي که تمرين جهاد زن آغاز مي گردد.
(جهاد المرأه حسن التبعل). خانه فاطمه ـ عليه السلام ـ آن چنان پناهگاهي بود که علي ـ عليه السلام ـ آن مرد رزم هرآنگاه که خسته و مانده مي شد به خانه فاطمه و به او پناه مي برد و به تعبير خود ساعتي آرامش مي يافت و دل را سبک مي کرد.
هم چنين کودک بي پناه به دامان مادر پناه مي برد و اين مادر است که دست کودک را در دست و ذهنش را متوجه خود دارد. او را بهشتي و يا جهنمي مي کند. لطافت و ظرافت طبع مادر ايجاب مي کند که در سنگر خانواده سرگرم و براي فرزندان خويش مادر و براي شوهرش همسر باشد. و اين دو کار و اصولا همه کار زنان خدمت است، خدمتي که براي آن اجر و پاداشي فوق العاده در نظر گرفته شده است. امام صادق درباره نمونه اي از ارزش خدمت زن مي فرمايد: هيچ زني نيست که شوهرش را از شربت آبي سيراب سازد، جز آن که براي او بهتر از يک سال عبادت است، آن هم عبادتي که در آن روزها روزه دار و شبها قائم به تهجد باشد. (ج14، وسايل).
ادامه دارد...