استقامت

[="Black"]زینب نام آشنایی است که دور آن را هاله‏ ای از اوصاف نیک و برتر احاطه نموده است. صبر زینب(س) زبانزد دوست و دشمن است؛ و آسمانیان نیز با آن آشنا چرا که «عَجِبَت مِن صَبرِکَ مَلائِکَةُ السَّماءِ؛ از صبر زینب ملائکه آسمانی به تعجب آمدند.» وفای زینب نیز بر کسی پوشیده نیست، چرا که او بود که با تحمّل رنج آورترین حادثه‏ ها، و دادن جوانان خویش وفای خود را به برادر و امام خویش ثابت نمود. [/]

هیچ توجه کرده اید که وقتی که روی دو پا می ایستید، استقامت برای شما عادی است؟ نه به جلو تمایل پیدا می کنید نه به عقب؟ نه به سوی راست کج می شوید؟ و نه به سوی چپ؟ شما هنگام ایستادن، مجبور نیستید که خود را، از تمایل به یکی از چهار سو، نگهداری کنید. تمایل پیدا نکردن به چپ و راست، عادی است؛ زیرا هر یک از دو پا از تمایل به سوی خودش، جلوگیری می باشد. ولی آنچه که غیر عادی است و ما عادیش می پنداریم، تمایل نیافتن به سوی جلو، یا به سوی عقب است! آیا چه چیز از این تمایل جلوگیر است؟ اگر بار سنگینی بر دوش داشته باشید، باز همان حالت استقامت محفوظ می باشد. سنگینی بار می تواند کمر را خم کند، زانوان را، تا کند، ولی نمی تواند، شما را به جلو یا به عقب متمایل سازد. چرا؟!

بزرگترین نکته فنی و علمی، در ساختمان پاهای شما، به کار رفته است. نکته ای که بشر، پس از تکامل در فن ساختمان بدان رسیده است و شاید هم راز پی بردنش بدان، پاهای خودش بوده است. پاهای شما، از سه قسمت تشکیل شده: ران ـ ساقه ـ کف. اضافه قسمت سوم که کف پا می باشد، و از مچ شروع شده به انگشتان پایان می یابد، برای چیست؟ در صورتی که پای بیشتر حیوانات، فاقد این قسمت می باشد. سومین قسمت پا را، فایده آن است که از تمایل شما به سوی جلو و به سوی عقب جلوگیر می باشد. اگر پای انسان، همانند پای حیوانات بوده، به راحتی نمی توانست روی دوپا بایستند و مدتی دوام بیاورد و نمی توانست از کج شدن به جلو یا عقب خود را نگهدار باشد. این اضافه ای که پای انسان دارد که ما کف پایش می نامیم چنان قدرتی به وی داده که ساعتها می تواند بایستد و تمایلی پیدا نکند. اگر این کف پا نبود، بایستی انسان، مانند چهارپایه های چوبی، دارای چهار پا می شد. این کف پا است که به جای یک پا در جلو و یک پا در عقب کار می کند. انحنائی که در کف پا، قرارداده شده، نیز درین کار کمک می کند. کسانی که کف پای آنها صاف است بیمارند، لذا از خدمت سربازی معافند.

آیا رازی را که بشر، پس از سالیان دراز، در تکامل دانش و صنعت بدان رسیده، ماده فاقد دانش و بینش می داند؟ آنهم ماده اولیه ای که نخستین بشر را ساخته است؟ آیا این دقایق را که عقل عادی از پی بردن بدان ناتوان است، ماده بی عقل می تواند بفهمد، تا بشر را مانند چارپایه نسازد و دو پا بسازد. آیا ماده فاقد شعور، فاقد دانش، می تواند به راز انحنانی کف پا پی برد؟ هرگز. ''پس پدید آورنده انسان، موجودی است که دارای علم و عقل، دانش و بینش، آن هم دانش بی نهایت، و بینش نامحدود، خواهد بود. دانش و بینشی که از قدرت نامتناهی برخوردار باشد. چنین موجودی جز او کسی نیست.''