ائمه اطهار

بسم الله الرحمن الرحیم
داشتم درس یکی از اساتید رو گوش میکردم که یک شبهه برام ایجاد شد. ایشون فرمودن ما عقیده داریم که ائمه معصومین ع هیچ سوالی رو با اجتهاد جواب نمیدن (یعنی همه رو با علم جواب میدن مثلا علومی که از پدرانشون آموختند یا از علم غیب)
و روایتی هم در همین رابطه از امام باقر ع خوندند.

سوالی که برام ایجاد شده این بود که اولا اگر ما اعتقاد داریم معصومین دارای عقل های ناب هستند چه اشکالی داره که اجتهاد هم میکردند؟

سوال دومی که برام ایجاد شد این بود که این مسئله با یکی دیگز از عقاید در تعارض هست ، اعتقاد به چنین مسئله ای یعنی اینکه نعوذ بالله ائمه هیچ وقت تفکر و تعقل نمیکرده اند! چون اصلا نیازی نداشتند به این کار. و این ترک دستور قرآن هست مبنی بر تفکر و تعقل و تفقه و...

اجتهاد رو هم یک چیز ساده در نظر میگیریم که صورت مسئله جور بشه. مثلا حکم رو میدونیم بعد موضوع رو میشناسیم و حکم مربوطه رو بر موضوع میگذاریم و قطعا معصومین در هر سه این مراحل دقیق و بدون خطا بوده اند و هیچ دلیلی پیدا نمیکنم برای دوری از اجتهاد. و سوالات بالا پیش میاد.

در این رابطه توضیح بدید ممنون میشم.

بسمه تعالی
سلام
نمیدونم شاید به نظر بعضی ها سوالم خنده دار باشه ولی واقعا جوابش رو نمیدونم و خوشحال میشم اگه دوستان اطلاعاتی راجع به این موضوع دارن بگن
سوالم اینه که در سیره ی انبیا و ائمه واقعا ناراحت شدن یعنی چی؟ اصلا ائمه کی ناراحت میشدن؟ کی خوشحال میشدن؟ ما چی باید واقعا ظرفیت خودمون رو تا چه حد بالا ببریم کی ها باید ناراحت و غمگین شد و کی ها باید خوشحال شد؟
ممنون میشم اگه نظرات شما رو هم راجع این موضوع بدونم
با تشکر

کارشناس بحث : اویس